ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ..
Τέτοια θέλω..
Ξεκινώντας τη σεζόν σας είπα ότι η Αναντολού του Ντούσαν Ίβκοβιτς είναι η ..δική μου fun to watch ομάδα για φέτος αναφερόμενος περισσότερο στο όλο πρότζεκτ και την ανάπτυξη του, την οποία περιμένω πως και πως.. Την Παρασκευή το βράδυ ο οργανισμός έζησε μια μεγάλη βραδιά, από αυτές που ονειρευόταν όταν υπέγραφε τον “δάσκαλο”. Ένα γήπεδο με πολύ κόσμο (είναι πολύ σημαντικό για την Αναντολού που υστερεί σε οπαδική βάση σε σχέση με τις..ποδοσφαιρικές Φενέρ-Γαλατά-Μπεσίκτας) παλμό και μια ατμόσφαιρα-believe στις κερκίδες για τα παιδιά του Ίβκοβιτς. Οσμάν, Κορκμάζ, Σάριτς, Κοσούτ.. Τέτοια θέλω.. Οι περισσότεροι το γνωρίζεται άλλωστε.. Η ομάδα του Ίβκοβιτς έπαιξε κατά διαστήματα καταπληκτική άμυνα, πιέζοντας πολύ τη μπάλα σε όλο το γήπεδο, με ταχύτητα στις περιστροφές και ένα ελαφρώς διαφοροποιημένο rotation πλέον μετά τον τραυματισμό του Κρίστιτς μιας και το staff έχει επιλέξει να βασιστεί και σε σχήματα με τον Περπέρογλου στο “4”. Οι γηπεδούχοι κυνήγησαν λυσασμένα (ειδικά οι Ντράπερ, Οσμάν, Μπαλμπάη) στην περιφέρεια τα γκαρντς του Λάσμε προσπαθώντας να ελαχιστοποιήσουν τα uncontested shots των Μαδριλένων και θα μπορούσαν να είχαν χτίσει διψήφια διαφορά εάν ήταν πιο προσεκτικοί στα τελειώματα τους.
Ο Τσεντί Οσμάν (για λίγο μοιραίος αλλά δέκατα μετά καθάρισε ο Τζάνινγκ..) έκλεψε τη παράσταση με τον ανταγωνιστικό του χαρακτήρα και τη μαχητικότητα απέναντι στο πιο φημισμένο backcourt της διοργάνωσης, τελειώνοντας με 16π.-7 ριμπ.-2 ασσίστς-3 τάπες και 4/4 τρίποντα. Ο Ντούντα τον παίζει περισσότερο στο “3” για να ανοίξει το “2” για τον Κορκμάζ, μιας και ο Οσμάν είναι έτοιμος σωματικά να αντεπεξέλθει οπουδήποτε στην περιφερειακή γραμμή. Άλλωστε, για χάρη αυτών των δύο νεαρών, ο Ίβκοβιτς δε κυνήγησε ποτέ όσο θα περιμέναμε τουλάχιστον, την υπογραφή του Νέντοβιτς..
Στραγγαλισμός..
Ο Ολυμπιακός παρουσίασε το καλύτερο performance του μέσα στη φετινή σεζόν με ένα πραγματικά ολοκληρωμένο παιχνίδι και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Είναι πολύ βασικό για εμένα η ετοιμότητα που έδειξε η ομάδα στο πνευματικό ψυχολογικό κομμάτι και κυρίως η διάθεση που πλημμύρισε το παρκέ και έφτασε μέχρι τις κερκίδες του Σταδίου Ειρήνης & Φιλίας. Πολύ διάθεση. Credit στον κόουτς Σφαιρόπουλο που διαχειρίζεται σωστά μια καινούργια κατάσταση πατώντας στον ζήλο των παικτών να αποδείξουν στον νέο προπονητή της ομάδας, χρησιμοποιώντας σωστά και υπέρ του συνόλου το ατομικό κίνητρο του χρόνου συμμετοχής. Ο Ολυμπιακός μου θύμισε λαμπρές ημέρες του πρόσφατου παρελθόντος όμως ας περιμένουμε να τον κρίνουμε σε βάθος χρόνου. Η πρόσληψη Σφαιρόπουλου έχει φέρει αυτό το σοκ και τη νέα φωνή που χρειαζόταν η ομάδα στα αποδυτήρια, όμως θέλω να τον δω σε καταστάσεις όπου ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί πραγματικά βοήθεια από τον προπονητή του μέσα στο παιχνίδι. Προς το παρών, είναι σημαντικό ότι το 5-0 που πιθανόν θα δώσει και την πρωτιά στον όμιλο, προσφέρει χρόνο για δουλειά χωρίς πίεση.
-Συζητώντας με έναν Τούρκο συνεργάτη μου πριν το παιχνίδι, καταλήξαμε στο πόσο εύκολα θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να φτάσει τους 85-90 πόντους απέναντι στη Γαλατά, χωρίς μάλιστα να έχει μια ιδιαίτερα σπουδαία βραδιά πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. Προσφέρεται η άμυνα των Τούρκων για τέτοιο ύψος παραγωγικότητας. Η έλλειψη “ποδιών” είναι φανερή στο ρόστερ του Αταμάν όπως και οι χώροι που μπορεί να προσφέρει στην επίθεση του αντιπάλου η αδυναμία αυτή. Ήταν χαρακτηριστικό το πόσο εύκολα οι περιφερειακοί της ελληνικής ομάδας έβρισκαν διαδρόμους για να περνούν προς τα μέσα και πάσες στη base line ή στην αδύνατη πλευρά. Οι ερυθρόλευκοι μετακίνησαν γρήγορα και αποτελεσματικά τη μπάλα από τη strong στη weak side και μαζί την αργή άμυνα του Αταμάν χτυπώντας με σουτ, close out επίθεση και έξτρα πάσα στο ζωγραφιστό, ξεχαρβαλώνοντας (είναι η πιο χαρακτηριστική έκφραση που μου έρχεται) την τουρκική άμυνα. Δεν είναι τυχαίο το ότι έγραψαν σχεδόν 71% στα δίποντα με 41 προσπάθειες συνολικά (29 εύστοχες), δείγμα του πόσο εύκολα έβαζαν τη μπάλα στο ζωγραφιστό. Straight to the heart.. Εντυπωσιακό και το Assist/Turnover Ratio των ερυθρολεύκων με 26 τελικές και 6 μόλις λάθη..
-Φυσικά όλα ξεκίνησαν από το “άρμα μάχης” των ερυθρολεύκων, πάνω στο οποίο θα επενδύσουν τις ελπίδες τους τη φετινή σεζόν. Αναφέρομαι φυσικά στην άμυνα τους. Εκεί καταναλώνουν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας τους σαν ομάδα πλέον, εκεί απορροφάται ο μεγαλύτερος αριθμός αναπνοών. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε μια πολύ πιεστική άμυνα στα 4/4 του γηπέδου, με κεντρικό στόχο τον Αρόγιο, ώστε να τον αποκόψει από τους συμπαίκτες του και κυρίως να αφαιρέσει το πιο επικίνδυνο στοιχείο του, τη δημιουργία, από το παιχνίδι της Γαλατά. Στη συνήθη τακτική του Αταμάν να στήνει πολλά από τα pick & rolls με main screener τον παίκτη της θέσης “4”, ο Ολυμπιακός απάντησε με switch, πολύ αποτελεσματικά, τόσο με τον Πετγουέη (κυρίως) όσο και με τον Αγραβάνη που ακόμα θέλει αρκετή δουλειά στην περιφερειακή άμυνα. Αντίθετα στις περιπτώσεις που στο pick & roll της Γαλατά αναμειγνυόταν το “5” ως screener, οι γηπεδούχοι επέλεξαν hedge άμυνα όταν στο παρκέ βρισκόταν ο Χάντερ, με σκοπό να σταματήσει την ντρίμπλα του Αρόγιο και να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του. Ήταν τόσο πιεστική η άμυνα του Ολυμπιακού πάνω στη μπάλα που ανάγκασε τον Αταμάν να εγκαταλείψει γρήγορα την συνήθη φέτος τακτική του να μεταφέρει τη μπάλα στο δεύτερο μισό του γηπέδο είτε με τον Γκιουλέρ είτε με τον Μίτσοβ για να εξοικονομήσει ανάσες στον Αρόγιο που παίζει ως playmaker μετά την πρώτη πάσα στην εισαγωγή στην επίθεση. Οι Λαφαγιέτ & Ντάρντεν “δαγκώνουν” σε αυτό το κομμάτι πιέζοντας πολύ αποτελεσματικά τη μπάλα ενώ είναι τέτοια τα κορμιά τους που μπορούν να επιβληθούν με τη δύναμη τους και σε ψηλότερους αντιπάλους (δεν είναι τυχαίο ότι στα σχήματα με 3 γκαρντς ο Λαφαγιέτ μαρκάρει στο “3”). Ο Ντάρντεν θα ανεβάσει το επίπεδο της άμυνας (και την ένταση αυτής) των ερυθρολεύκων καθώς αποτελεί τον κρίκο μεταξύ backcourt & frontcourt, είναι παίκτης οικονομίας & εξαιρετικός συμπαίκτης.
-Οι μικρές εσωτερικές αλλαγές του κόουτς Σφαιρόπουλου έχουν φέρει έναν άνεμο φρεσκάδας στο λιμάνι, βασιζόμενες πάντα σε αμυντική φιλοσοφία. Το δίδυμο Κατσίβελη-Αγραβάνη κάνει πλέον αισθητή την παρουσία του στο ροτέησιον, με τον πρώτο να παίρνει σταθερά χρόνο (επωφελείται και από τις απλωμένες άμυνες που χρησιμοποιεί ο κόουτς) και τον δεύτερο να παίζει πλέον με πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο επιθετικό κομμάτι. Ο Μπρέντ Πετγουέη επίσης, μετά το Βατερλώ της Κλαϊπέντα μετράει πολύ περισσότερο το κάθε σουτ που θα πάρει και κάνει μεγάλη προσπάθεια να ανεβάσει το επίπεδο συγκέντρωσης του στο αμυντικό κομμάτι. Κλείνω με τον Βαγγέλη Μάντζαρη.. Στα δύο τελευταία ματς αρχίζει να εμφανίζει πάλι το γνωστό computerized basketball το οποίο τον καθιέρωσε σε αυτό το επίπεδο ανεβάζοντας παράλληλα το επίπεδο της άμυνας του. Μετά τον Ουίλιαμς και ο Αρόγιο έπεσε στις δαγκάνες του. Το θέμα με τον 24χρονο PG είναι να βάλει ένα-δύο πράγματα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο παιχνίδι του για να γίνει πιο..αυτάρκης. Τελειώματα μετά από διείσδυση, σουτ μετά από ντρίμπλα. Έτσι θα ξεκλειδώσει τη πόρτα για το επόμενο επίπεδο ανεβάζοντας το προσωπικό του status και θα νιώσει πιο δυνατός έξω από το προστατευμένο και ασφαλές περιβάλλον του Ολυμπιακού.
Το τεστ του Παλάου Μπλαουγκράνα..
Πάμε και στο πολυαναμενόμενο ματς της Βαρκελώνης, το οποίο κατά τη γνώμη μου αποτέλεσε ένα πολύ καλό τεστ για τον Παναθηναϊκό και τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ώστε να κατανοήσει πραγματικά που βρίσκεται, παίζοντας μακριά από το ΟΑΚΑ με έναν αρκετά δυνατό αντίπαλο. Οι πράσινοι έκαναν λάθη, με πρώτο τον κόουτς Ιβάνοβιτς (ειδικά στο τέλος του ματς) όμως στα μάτια μου βγήκαν δυνατοί από την πόρτα του Παλάου Μπλαουγκράνα, έχοντας λάβει μια ισχυρή δόση ρεαλισμού και γνώσης για το που ακριβώς βρίσκονται και πατάνε αυτή τη στιγμή. Ο Παναθηναϊκός σαφώς απείχε αρκετά από το υπερθέαμα των δύο τελευταίων αγώνων του ΟΑΚΑ όμως το δικό μου -επαναλαμβάνω- συμπέρασμα είναι ότι πέτυχε στο τεστ της Βαρκελώνης..
-Ενώ όλος ο κόσμος έχει επικεντρωθεί στην εκνευριστικά άσφαιρη περιφερειακά βραδιά και τα 2/20 τρίποντα, η αλήθεια βρίσκεται αλλού.. Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε πάρει το διπλό στη Βαρκελώνη ακόμα και με αυτά τα 2/20 τρίποντα. Αυτό είναι de facto. Αρκεί να είχε παίξει καλύτερη άμυνα στο καταστροφικό όπως αποδείχτηκε δεύτερο δεκάλεπτο, όπου έκλεισε με παθητικό 29 πόντων, σύνολο ημιχρόνου 47.. Πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρχαν ανησυχητικά σημάδια από την πρώτη περίοδο. Έλλειψη συγκέντρωσης στα μετόπισθεν από πολλούς παίκτες, αργά και ενίοτε λανθασμένα αμυντικά rotations που οδηγούσαν σε μια ανισορροπία στο αμυντικό κομμάτι με την πρώτη αιμορραγία να εκφράζεται μέσα από την αδυναμία εξασφάλισης του αμυντικού ριμπάουντ. Η Μπαρτσελόνα χτύπησε ακριβώς αυτή την αμυντική ανισορροπία υποστηρίζοντας την επίθεση της με επιθετικό ριμπάουντ.
Η γενική αίσθηση λοιπόν που σου έδινε η ομαδική άμυνα των πρασίνων στο 1ο δεκάλεπτο κρίνεται πιο ανησυχητική από το -όχι τόσο άσχημο, αντιθέτως καλό σε συνάρτηση με το συγκεκριμένο ματς-παθητικό των 18 πόντων. Όλα αυτά τα συμπτώματα έγιναν πιο έντονα στη δεύτερη περίοδο όπου οι πράσινοι δέχτηκαν 17 πόντους στα τελευταία 5 λεπτά. Τότε που “πάτησε” ο Όλεσον και ο Ντόελμαν και οι γκαρντ της Μπαρτσελόνα προσαρμόστηκαν στην τακτική του Ιβάνοβιτς να κρατάει τον Μπατίστα βαθιά “πίσω” στην pick & roll άμυνα (ρισκάροντας τo floater) με στόχο να κόψει κάθε πιθανότητα alley-oop πάσας στον Τόμιτς, κατάσταση που δουλεύει πολύ η γηπεδούχος ομάδα.
– Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς είχε ετοιμάσει σε γενικές γραμμές καλά το παιχνίδι όμως προδόθηκε από τη δική του έλλειψη οξυδέρκειας στο κρίσιμο σημείο και από το χαμηλό επίπεδο έντασης (και στις δύο πλευρές του παρκέ) που παρουσίασαν οι παίκτες του (όπως οι Γιάνκοβιτς, Σλότερ που έχουν βέβαια δικαιολογία) και το οποίο δε τον βοήθησε να αλλάξει τον ρυθμό του ματς. Έκανε λάθη ο Μαυροβούνιος. Βασικά, όταν βρέθηκε σε σταυροδρόμι (γιατί είμαι σίγουρος ότι “έβλεπε”) επέλεξε λάθος δρόμο. Οι πράσινοι από την αρχή έπρεπε να επιλέξουν κάποιο σουτ στην επίθεση των Καταλανών, ντουμπλάροντας τον Τόμιτς. Δε νοείται (συνεχώς) μονή άμυνα στον Κροάτη δεξιοτέχνη του post, με τον Μπατίστα στη πλάτη του. Ο Παναθηναϊκός επιβαλλόταν να “τζογάρει”. Το πιο μεγάλο λάθος του όμως, με το οποίο κλότσησε την ευκαιρία έγινε στο σημείο όπου οι πράσινοι έχουν μπεί για τα καλά πάλι στο παιχνίδι (μέσα τέταρτης περιόδου, μείον και κατοχή). Ο Πασκουάλ σε εκείνο το σημείο επιλέγει, κυνικά, να κατευθύνει με την άμυνα του τον τρόπο που θα επιτεθεί η ελληνική ομάδα, σφραγίζοντας το post (υπό τον φόβο του Μπατίστα) και διαλέγοντας τον Γκιστ, ο οποίος έμενε προκλητικά ελεύθερος ψηλά. Ο Ιβάνοβιτς που έβλεπε ότι με τον Αμερικανό φόργουορντ στα μετόπισθεν είχε ρίξει τον ρυθμό της Μπάρτσα και αισθανόταν προφανώς ότι του εξασφάλιζε καλύτερες συνθήκες για αμυντικό ριμπάουντ, κράτησε λανθασμένα τον Γκιστ στο παρκέ, καθυστερώντας χαρακτηριστικά να ρίξει τον Φώτση ώστε να ανοίξει το γήπεδο, σε μια στιγμή που η ομάδα του, φώναζε για σκορ. Οι πράσινοι κλότσησαν 3 ευκαιρίες σε αυτό το σημείο ώστε να φέρουν το ματς (σχεδόν) στα ίσα και να βάλουν πίεση στους γηπεδούχους.
-Η Μπαρτσελόνα δε με πείθει. Το έχω πεί από την αρχή της σεζόν. Έχει την εμπειρία και -σαφώς- την ποιότητα να καθαρίζει τέτοια ματς αλλά κυρίως ανάλογα μακριά από τη Βαρκελώνη που κρίνουν την πρώτη θέση. Γιατί πλέον με διπλά σε Πόλη και Μιλάνο, δύσκολα θα τη χάσει. Με τον Ναβάρο να προστατεύεται πλέον από επιλογή, δύο είναι οι πραγματικές σταθερές του Πασκουάλ σε καθαρά ατομικό επίπεδο. Ο Όλεσον και ο Τόμιτς. Ταλέντο υπάρχει πολύ με παιδιά που έρχονται από πίσω όμως φέτος η Μπάρτσα, χωρίς τα defensive stops και τη σκληράδα που έδινε το νυν δίδυμο των Ρόκετς, Ντόρσεη-Παπανικολάου, δείχνει πολύ πιο θνητή. Ο Παναθηναϊκός έχασε σίγουρα δίκαια, όμως σε ένα όχι καλό δικό του βράδυ στάθηκε όρθιος μέχρι τέλους στο Παλάου Μπλαουγκράνα. Σας έχω πεί από το καλοκαίρι.. Το επίπεδο και η διάρκεια στην άμυνα θα καθορίσουν το status και τη γενικότερη πορεία της ομάδας φέτος..
Υ.Γ: Δύσκολη περίοδος για τον Αργύρη Πεδουλάκη. Όντως η Ούνιξ παίζει κάτω από τις δυνατότητες της. Χρειάστηκε να φορμαριστεί νωρίς, νωρίς ήρθε και η πρώτη μεγάλη κοιλιά..
