2014 FIBA WORLD CUP: DAY 2 REVIEW
Όλεθρος ο Τζόρτζεβιτς κατά των “γκρί”, “καβάλα στο άλογο” ο Αταμάν που τράβηξε τα βλέμματα εχθές απέναντι στους Αμερικάνους. Σοβαρή η Εθνική μας, χωρίς να παίξει σπουδαίο μπάσκετ πέρασε το τεστ μυαλού απέναντι στο αντισυμβατικό μπάσκετ των Φιλιππίνων. Το Hoopfellas σχολιάζει..
Ημέρα 2η στην Ισπανία και πάμε να δούμε τι μας κέντρισε το ενδιαφέρον..
-Οι Σέρβοι παίζουν καλά απέναντι στους Γάλλους τα τελευταία χρόνια και το ίδιο έπραξαν και εχθές δείχνοντας ότι τους πάει το ματσάρισμα. Με την περυσινή πετυχημένη αμυντική συνταγή (Μπογκντάνοβιτς στον Μπατούμ) και τον Στίματς στο “4” (το έχει δοκιμάσει πολύ στην προετοιμασία ο “Σάλε”, δε μπορώ να πω ότι μου αρέσει τόσο σαν ιδέα..) η Σέρβοι έκλεισαν το γήπεδο (μόνο 4 πόντους από fast breaks οι Γάλλοι) και σημάδεψαν στο ποστ τον Ραντούλιτσα, παίρνοντας κεφάλι στο ματς. Πολλά hustle plays από τους Γιόβιτς (ο Τζόρτζεβιτς βρίσκει έναν πολύτιμο περιφερειακό ρολίστα στο πρόσωπο του τη στιγμή που το μπακόρτ στάζει αίμα από τις απουσίες..) και Κάλινιτς για την άνευ-Κρίστιτς Σερβία (έχει προβλήματα όλη την pre-seasοn). To αναπληρωματικό μπακόρτ του Κολέ (Ντιό-Τζάκσον) άλλαξε όλο το μομέντουμ του παιχνιδιού. Οι δύο τους προσέφεραν ενέργεια και πίστη στο παιχνίδι των Γάλλων, με πολλούς “καρυδάτους” πόντους και αποτέλεσαν το ιδανικό supporting cast για τον συγκινητικό Ζόφρι Λοβέρν ( http://hoopfellas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_15.html ) που έδωσε πολλές μάχες στο ζωγραφιστό με τα ψηλά και δυνατά κορμιά των Σέρβων που υπερτερούσαν σε μέγεθος. Με το ματς στον πόντο, ήταν ωραίο και συνάμα ενδιαφέρουν να βλέπεις τους δύο κόουτς να αναθέτουν το pick’n roll execution (σε “must score” επιθέσεις) στους δύο power-forwards τους, Μπιέλιτσα και Ντιαό οι οποίοι εκτέλεσαν με τη μπάλα στα χέρια (και το “5” ως σκρίνερ) άψογα και με ακρίβεια (και οι δύο φάσεις κατέληξαν άμεσα σε κάρφωμα..) Το τι έγινε στο τέλος είναι μια άλλη ιστορία. Οι διαιτητές σφύριξαν με διαφορετικά κριτήρια σε παρόμοιες φάσεις (η ταπεινή γνώμη είναι ότι δεν έπρεπε να δοθεί φάουλ εκατέρωθεν) και ο “εν τη καρδία” Σέρβος, Ζόφρι Λοβέρν έγραψε με μια βολή το τελικό κάνοντας τον Τζόρτζεβιτς έξαλλο με τους γκρι. Είναι από τις ήττες που σε κάνουν να νιώθεις κουτός γιατί όντως οι Σέρβοι έλεγχαν το παιχνίδι σε όλη του τη διάρκεια αλλά το έχασαν γιατί όταν έπρεπε να κόψουν το κεφάλι του πεσμένου φιδιού, αυτοί .. αμόλαγαν καλούμπα με τον Μπιέλιτσα (προσωπική μου αδυναμία στη θέση “4”) πρωτοστάτη, σουτάροντας τρίποντα-έγκλημα αντί να σημαδέψουν το ζωγραφιστό και να επιδιώξουν να πάνε στο φάουλ. Πολύ κουβέντα έχει γίνει και στα σέρβικα media για την απόφαση του Σάλε να δώσει την τελευταία κρίσιμη επίθεση στον Μπογκντάνοβιτς, ο οποίος κατ’εντολή πήρε τη μπάλα από τα χέρια του Τεόντοσιτς, τη στιγμή που ο πόιντ της ΤΣΣΚΑ είχε ολοκληρώσει μαεστρικά ένα side pick’n roll δευτερόλεπτα νωρίτερα. Οι δύο ομάδες πάντως όπως και η Βραζιλία βρίσκονται αρκετά κοντά αγωνιστικά και τα πάντα κρίνονται στις λεπτομέρειες, με τους Γάλλους να έχουν παίξει δύο-θρίλερ μέσα σε σχεδόν 24 ώρες.. Ψοφάω για Κροατία-Σερβία και Βραζιλία-Αργεντινή στους “16”..
-..Kακάκια έκαναν οι Αμερικανοί για 30 λεπτά και δεν αναφέρομαι τόσο στην ομάδα και το επιτελείο του κόουτς-Σιζέφσκι αλλά στα αθλητικά media και μέσα δικτύωσης με αρκετούς μπασκετικούς αναλυτές να βλέπουν φαντάσματα στο ημίχρονο (οι Τούρκοι ήταν στο +5) λίγες ώρες πριν συμπληρωθούν ακριβώς 8 χρόνια από τη μαύρη ημέρα της Σαϊτάμα και τον θρίαμβο της Εθνικής μας.. Η ομάδα του Coach-K έμοιαζε υπνωτισμένη και έβγαζε προς τα έξω ότι έχει χάσει την καθαρή σκέψη ακολουθώντας τον ρυθμό των Τούρκων. Η Team USA είχε πρόβλημα απέναντι στη ζώνη, αδυνατούσε να κυκλοφορήσει τη μπάλα σωστά, με τους Ίρβινγκ-Χάρντεν να διακόπτουν συνεχώς τη σωστή ροή της μπάλας πηγαίνοντας σε ένας με έναν καταστάσεις που ο αντίπαλος διάβαζε εύκολα. Το delay basketball του Αταμάν βραχυκύκλωσε τους Αμερικάνους οι οποίοι υπέπεσαν σε 10 από τα 12 λάθη τους στο πρώτο ημίχρονο. Στην επανάληψη η ομάδα του Σιζέφσκι βρήκε λύσεις από την άμυνα της, με τον Φαρίντ να καταθέτει φοβερή ενέργεια στο παρκέ και τους Τούρκους να “πέφτουν” όταν πια είχαν τεράστιο πρόβλημα στις μεταβιβάσεις και γενικότερα στο να προστατέψουν τη μπάλα (28 λάθη).
Το θέμα είναι ότι όλοι αυτοί που πίστευαν ότι οι NBAερς του Σιζέφσκι είναι untouchable και το γκραν φαβορί του τουρνουά, κατάπιαν τη γλώσσα τους μετά το χθεσινό performance απέναντι σε μια μέτρια (σίγουρα όχι επιπέδου TOP-8) ομάδα που απλά στήθηκε έξυπνα και δεν είχε άγχος. Ο Σιζέφσκι το χειρίστηκε έξυπνα, δε επίπληξε τους παίκτες αποδίδοντας μάλιστα τα εύσημα για το come-back του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Αταμάν έδωσε σόου πάντως.. Επιτέθηκε στη FIBA (“μας έχουν στριμώξει 5 από τις 6 ομάδες του ομίλου σε ένα ξενοδοχείο και οι Αμερικάνοι μένουν μόνοι τους σε ξεχωριστό..”), στους διαιτητές (“άφησαν προκλητικά τις επαφές απέναντι μας, δε σφύριζαν βήματα..”) κλείνοντας με το “εύχομαι να αντιμετωπίσω στον ημιτελικό τις ΗΠΑ”.. Ο κόουτς της Γαλατά πάντως έχει ψηλώσει σημαντικά από εχθές όσον αφορά το image (δε θα έλεγα status) του στην άλλη μεριά του Ατλαντικού καθώς το όνομα του συζητήθηκε πολύ μετά το παιχνίδι. Μάλιστα Αμερικανός αναλυτής με ρώτησε για το πως θα μου φαινόταν να τον δούμε σύντομα στο ΝΒΑ.. Τι να του πω..? Ότι στην από εδώ μεριά υπάρχουν πολλοί πιο “γάτοι” προπονητές από τον Αταμάν..? Ή “πάλι καλά που δεν είσαι σε άλλο γκρούπ γιατί θα ανακαλύπτατε πολλούς Αταμάν ακόμα..?” Πέρα από τη πλάκα, η χθεσινή 28λεπτη “περιπέτεια” μπορεί να βγεί σε καλό στην Αμερικανική ομάδα. Ουσιαστικά κατάλαβαν που βρίσκονται..
-Την ώρα που τελείωνα το χθεσινό κομμάτι, ο Φραντσίσκο Γκαρσία (τον οποίο εγκωμίασα ευχόμενος να πάρει πράγματα από αυτόν ο συμπαίκτης του στους Ρόκετς, Κώστας Παπανικολάου) καθάριζε σαν τσόφλι από αυγό τους Νεοζηλανδούς με μια εκπληκτική παράσταση. 29 πόντοι (11/15 FG, 5/7 3π.) 6 ριμπ.- 2 τάπες σε 30′.. Είναι τέτοιος ο αλτρουισμός του 33χρονου βετεράνου της αμερικανικής λίγκας και ο τρόπος που φιλτράρει την κάθε του κίνηση όπως και η νοοτροπία του να παίζει για να βελτιώσει τον συμπαίκτη του, που ομολογώ πως με ιντριγκάρει η σκέψη να είχαμε έναν αθλητή με αυτή την ποιότητα στην ισορροπημένη, μοιρασμένη ελληνική επίθεση..
-Παπάδες από τους αδερφούς Ντράγκιτς στα Κανάρια.. 22π. με 8/8 FG και 2/2 προσωπικές σε 22′ λεπτά ο Ζόραν, 18π. με 6/8 FG και 6 τελικές ο Γκόραν των Σανς..Πολύ καλή η Σλοβενία, ειλικρινά περίμενα ότι οι Μεξικανοί θα τη ζορίσουν περισσότερο όμως η ομάδα του Ζντοβτς έχει ξεκινήσει δυνατά το τουρνουά και δείχνει ότι μπορεί την πρωτιά στον όμιλο. Μπράβο..
-Νταηλίκι-νίκη πήγε να κάνει η Αργεντινή εχθές απέναντι στους Κροάτες όμως το βάθος της ομάδας του Ρέπεσα και οι έξτρα παίκτες που μπορεί να βγάλει ο κόουτς της Hvratska από πίσω έκαναν τη διαφορά όταν οι ανάσες στέρεψαν. Οι “γκαούτσος” μπήκαν για να επιβάλλον τον γνωστό καταιγιστικό ρυθμό τους, με τη γνωστή Scola-based επίθεση και το low-mistake basketball που παίζουν, τζογάροντας στην άμυνα τους τα περιφερειακά σουτ και παρουσιάζοντας αρκετή ζώνη. Ο Σκόλα είναι δυνατή υποψηφιότητα για πρώτος σκόρερ κάθε βράδυ και συνολικά του τουρνουά.
Δείτε τις αποδόσεις εδώ
https://www.stoiximan.gr/match-odds/Argentina-Philippines-269123?bt=6
Φόβισε (με πολλούς τρόπος..) τη φροντκόρτ των Κροατών, κάνοντας τους ψηλούς του Ρέπεσα να δείχνουν παιδάκια μπροστά του, όντας πολύ aggressive (ως συνήθως) στο ζωγραφιστό και τελειώνοντας το ματς με 30 πόντους (11/19 FG) και 9 ριμπάουντς. Είναι πολύ ..ενδιαφέρον να παρατηρείστε το πόσο ξύλο μοιράζουν μακριά από τη μπάλα οι Σκόλα-Νοτσιόνι.. Οι Κροάτες βέβαια δε πτοήθηκαν από την επίθεση που έκανε το βαρύ πυροβολικό του Λάμας.. Το παραέκαναν λίγο με το τρίποντο βέβαια (13/33) αλλά έδειξαν αξιοζήλευτη μαχητικότητα με πρώτον από όλους τον Ντάριο Σάριτς που συνέχισε το παιχνίδι αφού είχε σπάσει 6 δόντια.. Overall η Κροατία δείχνει πιο άνετη με τέτοιους αντιπάλους παρά με ομάδες θεωρητικά μικρότερου βεληνεκούς αλλά με μεγάλη μαχητικότητα. Μου δείχνει ότι δυσκολεύεται να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, πρωτίστως στο ψυχολογικό κομμάτι.. Την ώρα που γράφω αυτό το κομμάτι η Σενεγάλη κοντεύει να τους πετάξει νοκ-άουτ..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
-Τελειώνουμε με τη δική μας ομάδα.. Περίμενα καλύτερο μπάσκετ αλλά έχει σημασία ότι είμαστε σοβαροί και δε χάνουμε το μυαλό μας. Γιατί αυτό το ματς “ειδικών καταστάσεων” με τις Φιλιππίνες ήταν πάνω από όλα ένα τεστ μυαλού. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που πρέπει να ισορροπήσεις και θέλει δύναμη για να κρατήσεις το κεφάλι σου καθαρό. Οι Φιλιππίνες είναι μια ομάδα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αντισυμβατική, την οποία είναι λογικό να χρειάζεσαι κάποιο διάστημα για να την αποκωδικοποιήσεις εντός παρκέ. Μια παρόμοια κατάσταση είχαμε αντιμετωπίσει το 2006 με την Κίνα στους “16” (πιο κοντή από εμάς, περιφερειακή ομάδα με έναν μόνο ποιοτικό ψηλό) όπου για ένα ημίχρονο το ματς ήταν ντέρμπι, όμως στην επανάληψη όταν απλώσαμε την άμυνα μας στα 4/4 χάθηκε η μπάλα (24 λάθη η Κίνα, 3 εμείς) και η διαφορά πήγε στους 30.. Αυτό τώρα δε μοιάζει εφικτό να το παίξουμε βέβαια. Ενώ η ομαδική μας άμυνα είναι αρκετά καλή, σε προσωπικές καταστάσεις υστερούμε, απόρροια ίσως και της έλλειψης athleticism που μας χαρακτηρίζει σε αρκετές θέσεις (ουσιαστικά μόνο στο “3” είμαστε αρκετά δυνατοί σε αυτό το κομμάτι). Ο αντίπαλος όντως έπαιξε “βρώμικα” και μπράβο στα παιδιά που δεν έπεσαν στην παγίδα. Η ικανότητα του Γιώργου Πρίντεζη να τελειώνει άμεσα και χωρίς να χρειαστεί να κατεβάσει χαμηλά τη μπάλα “έλαμψε” εχθές με τον φόργουορντ του Ολυμπιακού να γράφει 25 πόντους (ρεκόρ καριέρας με την Εθνική). Δε σουτάραμε καλά. Είχα επιμείνει σε αυτό εχθές.. Ποτέ άλλωστε (ακόμα και στις glory days αυτής της ομάδας) δεν ήμασταν η φονική shooting-team. Όμως θεωρώ ότι αδικαιολόγητα, οι παίκτες (εκτός του Ζήση που το διάβασε αμέσως) δεν είχαν καταλάβει ότι όποιος περνάει προς μέσα “γράφει”. Όποιος πατάει ρακέτα “τελειώνει” τη φάση, άμυνα ψηλά δεν υπήρχε.
Η άμυνα μας στον Μπλάτς ήταν αρκετά καλή, δε μας “μάτωσε” σε καμία περίπτωση. Θέλω να δω περισσότερη σκληράδα στη συνέχεια. Δεν υπάρχει πολυτέλεια να μπαίνει και να παίζει έτσι ο Βουγιούκας για παράδειγμα.. Πρωτίστως όμως συνολικά, πάνω στη φάση, τη διεκδίκηση όπου θεωρώ ότι έχουμε περιθώρια να “δαγκώσουμε” περισσότερο. Πάμε σήμερα με το καλό να “τελειώσουμε” τη σειρά των τριών must win παιχνιδιών και μιλάμε.. Το Πουέρτο Ρίκο είναι κακό, όμως παίζει τη ζωή του.. Ποτέ μην υποτιμάς τέτοιες ομάδες..
