ΦΑΚΕΛΟΣ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: TAKE THE FIRST STEP IN FAITH..

Καλοκαίρι, παγκόσμιο τουρνουά.. Ωραία πράγματα, ιστορία γράφεται..

Άφησα να τρέξουν λίγο οι ημέρες και μερικές ώρες πριν το σημαντικό τελευταίο φιλικό στη Πόλη (τεστ χαρακτήρα απέναντι σε μια ομάδα που ψάχνει τη “ρεβάνς” θεωρητικά στην έδρα της) έβγαλα το “απόσταγμα” των σκέψεων μου μέσα από μερικά σχόλια για την εικόνα της νέας εθνικής ομάδας του Φώτη Κατσικάρη.

Πάμε να τα δούμε μαζί και να σχολιάσουμε..

-Μου αρέσει που δε πάμε “ατσαλάκωτοι” στην Ισπανία και θεωρώ ότι αυτό βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού του κόουτς όταν χάραζε το πλάνο προετοιμασίας, χρησιμοποιώντας τα φιλικά παιχνίδια για να πάρει απαντήσεις σε κάθε είδους ερώτημα και όχι για να κάνει νίκες. Έτσι χτίζονται σωστά οι ομάδες. Πρέπει να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι επιλέγεις τον καλύτερο δυνατό συνδυασμό και το πιο λειτουργικό -για τις ανάγκες του τουρνουά- ρόστερ και κυρίως, εσύ ο ίδιος σαν κόουτς να πάς βαθιά στη σκέψη σου για να μάθεις καλύτερα την ομάδα σου. Μου άρεσε που φάγαμε τα χαστούκια μας. Έτσι χτίζεις μαχητικό πνεύμα και λαμβάνεις με πιο άμεσο τρόπο τα ευεργετικά από την μυρωδιά της κοπριάς (δηλ. της ήττας) μαζί με μια ισχυρή ένεση ρεαλισμού αναφορικά με το που βρίσκεσαι κάθε φορά. Προτιμώ να πάμε στην Ισπανία με ..σκισμένα πουκάμισα και ετοιμοπόλεμοι παρά “κυρίζια” και ψηλωμένοι από μια αναίμακτη περίοδο προετοιμασίας. Αυτά τα τουρνουά είναι σκυλομαχίες..



-Από την αρχή στις συζητήσεις μου μαζί σας, έχω ταχθεί υπέρ της παρουσίας του Γλυνιαδάκη στη τελική δωδεκάδα, πάνω από τον Μπόγρη (που κόπηκε) και τον Γιάνκοβιτς καθώς δε βλέπω τον παραμικρό λόγο για τον οποίο ο Κατσικάρης θα πάρει έναν ακόμα “πλάγιο” τη στιγμή που το “3” έχει κλειδώσει από τους Παπανικολάου-Αντετοκούνμπο (οι οποίοι έχουν και καλύτερες -από τον Βλάντο- προδιαγραφές για να κατέβουν και στο “4”) με τον κόουτς να δείχνει αποφασισμένος να παίξει Big στη συγκεκριμένη θέση. Με τη παρουσία των Μπουρούση-Βουγιούκα στο “5” και τα χαρακτηριστικά που αυτοί φέρνουν στο τραπέζι, η παρουσία του Γλυνιαδάκη είναι lock, μιας και πρόκειται για έναν μπάνγκερ που σκληραίνει την υφή μας σαν ομάδα και είναι πλήρως συνειδητοποιημένος αναφορικά με τον ρόλο του, χαρακτηριστικά δηλ. που ψάχνεις από το βάθος του πάγκου σου. Για εμένα λοιπόν δε τίθεται θέμα.

Επίσης επειδή διαβάζω διάφορα και στις συζητήσεις μας αλλά και εκτός μπλογκ, θα πω να ξεχάσετε τα περί undersized center. Όποιος νομίζει ότι με “5” τον Χάινς μπορεί να πάει να κερδίσει τέτοια τουρνουά δεν έχει την παραμικρή μυρωδιά από FIBA Basketball, το οποίο έχει σημαντικές διαφορές με αυτό της Ευρωλίγκας. Μη μπερδεύεστε λοιπόν.. Σίγουρα το να έχεις έναν mobile ψηλό (και όχι undersized) είναι μεγάλο συν όπως π.χ. οι Ισπανοί με τον Ιμπάκα. Τα τουρνουά αυτά έχουν άλλες προδιαγραφές. Δεν είναι ούτε ΝΒΑ, ούτε Ευρωλίγκα..

–Φάκελος Βασιλειάδη: Ο τρόπος που τον χρησιμοποιεί ο κόουτς λύνει όλους τους προβληματισμούς περί σωστής ή όχι επιλογής του πάνω από π.χ. τον Μάικ Μπράμος. Ο Κατσικάρης τον παίζει στο “2”, θέση που ο Μπράμος δε θα μπορούσε να ανταποκριθεί για αρκετό χρόνο στο στυλ επίθεσης που έχει επιλέξει η ομάδα. Δούλεψε μαζί του στο Μπιλμπάο έτσι ώστε να βελτιώσει τη συμπεριφορά του με τη μπάλα στα χέρια (όπου ακόμα είναι από τα μειονεκτήματα του αλλά καλύτερα σχέση με μια τριετία πριν) έχοντας από την αρχή στόχο να τον ανεβάσει στο “2”. Θα το πω ξεκάθαρα.. Δεν είμαι μεγάλος φαν του παιχνιδιού του Βασιλειάδη, ούτε θα ήταν ψηλά στις επιλογές μου σε καμία από τις ομάδες μου (που δεν έχω..). Είναι κάτω του average αμυντικός, δεν έχει δημιουργία, ούτε άνεση να τελειώσει around the rim παρά τα δύο μέτρα του. Όμως τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η επιλογή του είναι σωστή. Αρκεί να μη του ζητήσουμε να μας δώσει περισσότερα από ότι μπορεί. Έχει την ιδιαιτερότητα της περιφερειακής εκτέλεσης που παραδοσιακά στερούμαστε (από την άλλη δεν είμαι τόσο σίγουρος για το mentality του να βάλει σπουδαία σουτ σε τέτοιο επίπεδο..) και εάν δουλέψουμε για αυτόν μέσα από συγκεκριμένα plays και καταστάσεις μπορούμε να “πάρουμε” στην επίθεση. Άλλωστε έχει την ιδιοσυγκρασία του σουτέρ. Από την άλλη, τη στιγμή που -όπως έγραψα- ο κόουτς δεν τον βλέπει στο “3” δίπλα σε ένα two-guard backcourt, μειώνονται τα λεπτά για σχήματα με δύο γκαρντ-δημιουργούς στο παρκέ, κάτι για το οποίο προσωπικά είμαι κατά.. Όμως για τη θέση του ψηλού sniper-swingman που θα συμπληρώσει το μπακόρτ παίρνοντας λεπτά κυρίως στο “2” (αφού έτσι το είχε στο μυαλό του ο κόουτς από την αρχή) ο Βασιλειάδης ήταν ο πιο έτοιμος. Απλά θεωρώ ότι πρέπει να μειωθούν λίγο τα λεπτά του τώρα με την προσθήκη του Καλάθη που θα αλλάξει τις ισορροπίες στο μπακόρτ.

– Έχει ενδιαφέρον, να δούμε και αύριο, το περιφερειακό ροτέησιον του προπονητικού επιτελείου αναφορικά με το πως θα ξεκινήσει και με ποια σειρά θα φέρει τους παίκτες στο παρκέ. Αυτή η τελευταία παράμετρος είναι πολύ σημαντική. Εν απουσία του Καλάθη στα παιχνίδια προετοιμασίας, ο Φώτης Κατσικάρης καθιέρωσε ως βασικό backcourt του το δίδυμο της Μπιλμπάο, Ζήση-Βασιλειάδη, φέρνοντας από πίσω τους 90αρηδες του Ολυμπιακού, Μάντζαρη-Σλούκα. Για να είμαι ειλικρινής, βασιζόμενος στη λογική ότι υπό κανονικές συνθήκες το starting backcourt της ομάδας θα θα αποτελούσαν οι Καλάθης-Ζήσης, περίμενα περισσότερο τον Μάντζαρη ως starting-PG στα ματς που απουσίαζε ο άσσος του Μέμφις. Σαφώς και είναι απόλυτα κατανοητό ότι ο κόουτς έβαλε τον πιο έμπειρο του παίκτη στο τιμόνι ώστε να “τρέξει” την επίθεση και η ομάδα να την αφομοιώσει με ασφάλεια. Το ερωτηματικό είναι τώρα τι θα επιλέξει, γιατί το ματς με την Τουρκία ήταν το πρώτο του Καλάθη. Ο Ζήσης λογικά θα έχει ρόλο μπαλαντέρ (καλύπτοντας και τις δύο θέσεις των γκαρντς) ενώ ενδιαφέρον έχει και ο ρόλος του Βασιλειάδη και το εάν θα διατηρήσει τη θέση του off-guard ως starter.

–Είναι φανερό ότι δεν είμαστε πλέον μια αυστηρά pick & roll-based ομάδα και αυτό είναι θετικό. Ο Φώτης Κατσικάρης έχει βάλει πολύ κίνηση, με πολλά κοψίματα και παιχνίδι χωρίς τη μπάλα σε όλες τις γραμμές, εστιάζοντας στη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας στο μισό γήπεδο και την transition offense, απογαλακτίζοντας την ομάδα από το συγκεκριμένο play που αποτελούσε παραδοσιακά ένα το πιο δυνατά όπλα στη φαρέτρα μας σε βαθμό όμως που μας έκανε από ένα σημείο και μετά (ειδικά στη μετά-Διαμαντίδη εποχή) προβλέψιμους. Η ομάδα έχει pick’n roll καταστάσεις στο playbook της, όμως η επίθεση της είναι πιο versatile. Βλέποντας την παρουσία πολλών facilitators στο ρόστερ και την απουσία μερικών δυνατών επιθετικών χαρτιών (Σπανούλης, Σόφο, Κουφός) από το ρόστερ, ο Κατσικάρης προσπαθήσει να χτίσει μια ζυγισμένη, ισορροπημένη και πολυπρόσωπη επίθεση πάνω στη βάση της συνεργασίας Καλάθη-Μπουρούση (που θα αποτελέσουν το βαρύ σασί στο σετ παιχνίδι). Οι συνεργασίες μας είναι σε αρκετά καλό επίπεδο για την εποχή όμως με ανησυχούν σοβαρά τα πολλά λάθη. Διαπίστωσα έλλειμμα συγκέντρωσης στις μεταβιβάσεις, πολλά χαζά λάθη ακόμα και από παίκτες που δε συνηθίζουν να τα κάνουν. Είναι σημαντικό αυτό το πρόβλημα και μπορεί να κοστίσει, να είστε σίγουροι. Το low mistake basketball είναι προαπαιτούμενο σε συνάρτηση με το στυλ παιχνιδιού μας εάν θέλουμε να έχουμε τύχη. Ελπίζω ότι πλέον με περισσότερη χρησιμοποίηση των two-guard lineups θα εμφανιστούμε καλύτεροι και θα ρίξουμε τον αριθμό των λαθών.

Overall πάντως τα σχήματα που παραθέτει στο παρκέ ο κόουτς, έχουν ενδιαφέρον στον δρόμο για την αναζήτηση της χημείας και της λειτουργικότητας. Για παράδειγμα, όταν έχει τον Ζήση (που διαβάζει καλύτερα από όλους και είναι δημιουργικός) στο “1”, συνήθιζε να τοποθετεί γύρω του δύο wings χωρίς παιχνίδι με τη μπάλα (Βασιλειάδη, Παπ) και τον Καϊμακόγλου ως δεύτερο πόλο δημιουργίας στο “4” (πολύ έξυπνα) εκμεταλλευόμενος την ικανότητα του επίσης να διαβάσει και να πασάρει τη μπάλα από διαφορετικές θέσεις. Ο φόργουορντ της Ούνιξ αποτέλεσε “σκαλοπάτι” στην επίθεση πάνω στο οποίο ακούμπησε η μπάλα για να φτάσει στο ποστ ή να καταλήξει σε cuts μετά από καίριες πάσες στη καρδιά της ρακέτας. Αντίθετα, με τον quarterback αλλά όχι τόσο δημιουργικό Μάντζαρη στο “1”, τοποθέτησε στα φτερά δύο παίκτες που έχουν ευχέρεια με τη μπάλα τα χέρια (Σλούκα, Αντετοκούνμπο) και τον καθαρά εκτελεστή Πρίντεζη στο “4”. Γενικά οι δυνατότητες που έχουμε σαν ομάδα για πιθανά σχήματα μετά την προσθήκη του (2.11μ. με το athleticism και το, υπό κατασκευή σίγουρα, playmaking) Αντετοκούνμπο είναι τεράστιες καθώς μπορούμε να ματσάρουμε την έλλειψη μεγέθους σε άλλη θέση (σχήμα με Καϊμακόγλου στο “5” για total switch) κερδίζοντας σε ταχύτητα. Το σχήμα με τους Παπ-Αντετοκούνμπο στα φόργουορντς σας είχα πεί από παλιά ότι με ιντριγκάρει αρκετά (δίπλα σε ένα πραγματικό “5”) και θα το δούμε πολύ στο μέλλον (πιθανόν να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά αυτής της ομάδας) όμως αυτή τη στιγμή έχουμε ανάγκη την ύπαρξη ενός εκ των έμπειρων Καϊμακόγλου-Πρίντεζη για χοντρά λεπτά στο παρκέ.

-Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με τον Καλάθη -όπως σας έγραψα εχθές στο ημίχρονο- είμαστε άλλη ομάδα. “Δαγκώνουμε” περισσότερο. Η πρώτη του χρονιά στο ΝΒΑ του έχει προσφέρει έναν αέρα αυτοπεποίθησης και σιγουριάς (κυρίως στον τρόπο που εκτελεί, άλλωστε στην Αμερική εάν δε βάζεις ελεύθερα σουτ δεν παίζεις, εκτός και αν είσαι ο.. Ρόντο) τον οποίο χρειαζόταν πολύ η ομάδα σε αυτό το τουρνουά με την απουσία του Σπανούλη. Ο Καλάθης συγκεντρώνει σε ένα πακέτο χαρακτηριστικά των κορυφαίων γκαρντ του ελληνικού μπάσκετ (άμυνα & quarterbacking, δημιουργία στο ανοιχτό και μισό γήπεδο, οξυδέρκεια και αλτρουισμός) και μένει να αποδείξει ότι έχει και το leadership σε αυτό το επίπεδο.

Η βασική διαφορά που έγινε αντιληπτή αμέσως στο παιχνίδι μας με τον Καλάθη στο παρκέ, είναι ότι ,πολύ φυσικά και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, ανεβάσαμε ρυθμό και ανοίξαμε το γήπεδο, βελτιώνοντας την πίεση στη μπάλα παράλληλα. Δεν είχε τέτοιο γκαρντ η ελληνική ομάδα, τόσο δυνατό στο κομμάτι της άμεσης απόφασης σε καταστάσεις τρανζίσιον, μιας και ο τρόπος που “φιλτράρει” τα δεδομένα την ώρα που ντριμπλάρει και σπρώχνει τη μπάλα στην επίθεση ο γκαρντ των Γκρίζλις είναι εντυπωσιακός για τα δεδομένα της σχολής μας.. Ο Καλάθης έχει την ευκαιρία να λάμψει σε αυτό το τουρνουά μιας και τον βοηθά σημαντικά το πλαίσιο που έχει χτιστεί η ομάδα και το μπάσκετ που θέλει να παρουσιάσει.

-Σε συνάρτηση με την παρουσία του Καλάθη, θα ήθελα να πω δύο λόγια για τον Αντετοκούνμπο. Ο 19χρονος “Buck” φέρνει στο παρκέ πράγματα που δεν είχαμε ποτέ μιας και συνδυασμός μεγέθους, athleticism και δεξιοτήτων (υπό κατασκευή) είναι κάτι άγνωστο μέχρι τώρα για τον ελληνικό μπάσκετ που δεν παρήγαγε κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Προσωπικά απολαμβάνω να τον βλέπω στο παρκέ. Έχει διάθεση και πολύ σωστή νοοτροπία, διψάει για κάθε δευτερόλεπτο συμμετοχής. Παρά τον ένα χρόνο στο ΝΒΑ όμως, το παιχνίδι του είναι φανερά άγουρο για αυτό πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι αναφορικά με τις απαιτήσεις μας προς το πρόσωπο του παιδιού. Μια καλή ευρωπαϊκή άμυνα μπορεί στη παρούσα φάση να τον κάνει να σκουντουφλάει στο μισό γήπεδο. Θέλει δουλειά για να αποκωδικοποιήσει καταστάσεις ακόμα και να αρχειοθετήσει στη σκέψη του τη διαφορά χώρων και αντίληψης σε σχέση με την αμερικανική επαγγελματική λίγκα. Η εκτέλεση του μακριά από το καλάθι τώρα χτίζεται, δεν έχει τα σίγουρα χέρια ενός NBAer  και το αυτοματοποιημένο σουτ-παράγωγο της συνεχούς εξάσκησης σε καθαρές αγωνιστικές συνθήκες που προσφέρει η αμερικανική λίγκα. Από τον Γιάννη μπορούμε να περιμένουμε σημαντική συνεισφορά στο αθλητικό κομμάτι, τρεξίματα σε επιθετικό και αμυντικό τρανζίσιον και above the rim παιχνίδι, στοιχεία που παραδοσιακά μας έλειπαν σαν σχολή. Είναι φανερό ότι ο τρόπος που τρέχει το γήπεδο δίπλα στον Καλάθη στο επιθετικό τρανζίσιον, δίνει την αίσθηση ότι ξημερώνει μια νέα ημέρα στο ελληνικό μπάσκετ.. Οι δύο τους έχουν “χημεία” σε αυτό το κομμάτι και τις προδιαγραφές να κυριαρχήσουν στα επόμενα διεθνή τουρνουά στο ανοιχτό γήπεδο. Ίσως λοιπόν να παρουσιάσουμε μέσω της εθνικής ομάδας κάτι καινούργιο σαν φιλοσοφία παιχνιδιού, χτίζοντας στη συνεργασία αυτών των δύο NBAers σε καταστάσεις transition. Ας μη γελιόμαστε, αυτός ο τρόπος επίθεσης είναι η μοναδική ελπίδα για να ανεβάσουμε την παραγωγικότητα και να βρούμε τους πολυπόθητους “10 παραπάνω πόντους” πηγαίνοντας από τους 65-70 στους 75-80..

Προϋπόθεση βέβαια για να μπορέσουμε να θέσουμε το δικό μας τέμπο (όποιο και εάν επιλέξουμε) είναι το αμυντικό ριμπάουντ, κομμάτι στο οποίο είχαμε πολλά πάνω-κάτω στα παιχνίδια προετοιμασίας. Ιεραρχώντας τη σημασία του καθενός από τους τομείς του παιχνιδιού μας σε αυτό το τουρνουά, θα πω ότι  1.) το αμυντικό ριμπάουντ και 2.) ο αριθμός των λαθών, περιέχουν τον κωδικό για να ανοίξεις το χρηματοκιβώτιο. Είμαστε ομάδα που επιδιώκουμε -σαν σχολή- να επιλέγουμε το τέμπο του παιχνιδιού και να κυριαρχούμε μετά με την λογική των γκαρντς μας. Δεν έχουμε τον “ριμπάουντερ” τύπου Ρέγιες που θα εξασφαλίσει μπάλες για αυτό χρειάζεται ομαδική δουλειά και συγκέντρωση στο μάξιμουμ σε ένα τουρνουά στο οποίο δεν έχουμε τον Αντώνη Φώτση, παραδοσιακά από τους καλύτερους ριμπάουντερς της ομάδας. Τα πολύ ικανά rebounding-guards μας μπορούν να ματσάρουν την έλλειψη κλασσικού ριμπάουντερ στο ζωγραφιστό. Επαναλαμβάνω, χωρίς αμυντικό ριμπάουντ δε πάμε πουθενά. Θα διαλυθούμε εκ των έσω για τον απλούστατο λόγο ότι το καλό μπάσκετ είναι “συνέχεια” και δε θα μπορούμε να χτίσουμε το παιχνίδι μας ούτε στο επιθετικό κομμάτι χωρίς αμυντικό ριμπάουντ. Ότι και να λέμε για τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μας πάει περίπατο, σας το υπογράφω από τώρα..



-Σε προσωπικό επίπεδο, βλέπω με χαρά τον Κώστα Παπανικολάου να κεφαλαιοποιεί σε αυτοπεποίθηση το συμβόλαιο που υπέγραψε με τους Ρόκετς, τη στιγμή που η συνεχής κίνηση της επίθεσης μας και το παιχνίδι του 24χρονου φόργουορντ μακριά από τη μπάλα του δημιουργούν περισσότερες ευκαιρίες για σκορ. Ειλικρινά δε μπορώ να προβλέψω εάν θα συνεχίσει έτσι, απλά το εύχομαι.. Σημαντικός παράγοντας αναφορικά με το πόσο παραγωγικοί θα είμαστε στην επίθεση είναι οι μπάλες που θα αναλάβουν να τελειώσουν οι Βουγιούκας-Βασιλειάδης. Πρόκειται για δύο παιδιά τα οποία έχουν την ικανότητα να προσφέρουν μαζικό σκορ και συνεχόμενους πόντους (άλλωστε πατάνε παρκέ για να τελειώσουν φάσεις ως επί το πλείστον) αλλά παράλληλα θα σημαδέψουν οι “γάτοι” προπονητές στην άμυνα μας. Θα είναι σημαντικό να βγούμε κερδισμένοι από αυτό το “εκκρεμές” με σωστή διαχείριση.  Η ομάδα θα χρειαστεί τη ball-screen offense για τον Βασιλειάδη και το “κλείδωμα” για ένας με έναν post offense του Βουγιούκα τη στιγμή που είμαστε αδύναμοι σε άλλα κομμάτια της επίθεσης, όπως η close out offense. Χωρίς τον εξαιρετικό σε αυτό το πεδίο Περπέρογλου (και τον Σπανούλη) έχουμε μείνει με καλύτερους παίκτες εδώ τους δύο δημιουργούς μας, Σλούκα-Καλάθη, και έναν power forward, τον Πρίντεζη..

Αντίθετα αμυντικά η ομάδα είναι σε καλό επίπεδο. Έχουμε κατεύθυνση, ξέρουμε τι θέλουμε και τι στοχεύουμε να δώσουμε. Θέλω να δω περισσότερη διάρκεια εδώ. Γενικά είχαμε πολλά σκαμπανεβάσματα στη συνολική απόδοση μας μέσα στο 40λεπτο. Περιμένω να βελτιωθούμε στο κομμάτι “διάρκεια” στην άμυνα γιατί επιθετικά θεωρώ ότι δύσκολα θα αποφύγουμε τις μεταπτώσεις στην Ισπανία. Σε αυτά διαστήματα πρέπει να μείνουμε όρθιοι από την άμυνα μας λοιπόν η οποία έχει επιλογές και υψηλό βαθμό προσαρμοστικότητας απέναντι σε διάφορες καταστάσεις με μια μεγάλη γκάμα επιλογών-παράγωγο της στελέχωσης. Πλέον με τον Καλάθη μπορούμε να απλώσουμε την άμυνα μας ενώ ο Αντετοκούνμπο είναι ιδανικός για μορφές press (είτε στη παγίδα είτε ως τελευταίος παίκτης). Αν καταφέρουμε να παρουσιάσουμε μια Top-5 ή 6 άμυνα, έχουμε τύχη για κάτι καλό στο τουρνουά..



-Ρεαλιστικά, θα πρέπει να είμαστε συγκρατημένοι για το τουρνουά που έρχεται. Είναι δεδομένο ότι ανεξαρτήτου θέσεως στον όμιλο (και εφόσον περάσουμε) θα έχουμε ένα πολύ δυνατό παιχνίδι στη φάση των “16”. Ακόμα και πρώτοι να βγούμε, το πιο πιθανό είναι να βρεθούμε μπροστά σε παιχνίδι με βαθμό δυσκολίας προημιτελικού/ημιτελικού. Οπότε οι προβλέψεις μάλλον θα πρέπει να παραληφθούν, τη στιγμή ένα μεγάλο γκρούπ ομάδων είναι ποιοτικά πολύ κοντά. Πηγαίνουμε λοιπόν μπάλα-μπάλα, παιχνίδι με παιχνίδι και ελπίζουμε να βρεθούμε σε stroke περνώντας ένα ματς πολύ υψηλών απαιτήσεων στη φάση των “16”, κατάσταση που μπορεί να σε ατσαλώσει σε ένα τόσο σύντομο τουρνουά όπου η διαχείριση των συναισθημάτων  είναι το ίδιο σημαντική με το αγωνιστικό κομμάτι. Υπάρχουν ομάδες που φαίνονται σε καλύτερο φεγγάρι από εμάς έστω και εάν ποιοτικά ανήκουμε θεωρητικά στο ίδιο γκρούπ. Ποιοτικά μπορούμε να κοιτάμε την οχτάδα, δε το συζητώ, όμως η φύση του προγράμματος είναι τέτοια που δε μας επιτρέπει να πολλές κουβέντες. Πάμε χωρίς φόβο να παίξουμε το μπάσκετ μας και να δούμε που μπορούμε να φθάσουμε. Ελπίζω, στο ματς της μιας ανάσας, να μας βοηθήσει ο προπονητής μας και τα περίφημα intangibles του αθλήματος με τα οποία είναι προικισμένα πολλά παιδιά από το ρόστερ μας.. Vamos..!!!

Υ.Γ: Και λίγο Φώτης..