Black Hawk down..

Τον Οκτώβριο του 1993, 140 άνδρες που αποτελούσαν την ελίτ των Αμερικανικών ειδικών δυνάμεων, καταρριχήθηκαν από ελικόπτερα στη καρδιά της πρωτεύουσας της Σομαλίας, Μογκαντίσου, με σκοπό να συλλάβουν δύο στενούς συνεργάτες ενός Σομαλού πολέμαρχου και να γυρίσουν στη βάση τους. Θεωρητικά μια επιχείρηση ρουτίνας υπό τον στρατηγό Γκάρισον, η οποία είχε υπολογιστεί να διαρκέσει λιγότερο από μια ώρα. Η υπεροψία και η υποτίμηση του αντιπάλου όμως είναι κακός σύμβουλος.. Όταν τα δύο πανίσχυρα ελικόπτερα MH-60 Black Hawk έπεσαν μετά από αντιαρματικά πυρά (ρουκέτα RPG) το κλίμα στη μάχη αντιστράφηκε. Οι Αμερικανοί κομάντος έχασαν το μυαλό τους και αιφνιδιάστηκαν αντί να αιφνιδιάσουν, με τον φόβο να τους έχει κυριεύσει, μένοντας καθηλωμένοι στο κέντρο της Μογκαντίσου για  μια ολόκληρη νύκτα, περικυκλωμένοι από ένα μαινόμενο και οπλισμένο πλήθος Σομαλών που ήθελε να τους αφανίσει. Οι απώλειες για την ομάδα καταδρομών του Γκάρισον ήταν τέτοιες, που η επιχείρηση εξελίχτηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα “φιάσκο” της σύγχρονης Αμερικανικής ιστορίας, το οποίοι οι ίδιοι οι Αμερικανοί προσπαθούν να ξεχάσουν μιας και αποτέλεσε τεράστιο πλήγμα για το γόητρο τους..


Οι Αμερικανοί, στο καθαρά αθλητικό κομμάτι, καθοδηγούμενοι από τον μιλιταριστή “στρατηγό” και λαμπρό τέκνο της United States Military Academy (όπου υπηρέτησε για 4 χρόνια, αγωνιζόμενος υπό τον Μπόμπι Νάιτ ενώ μετέπειτα διετέλεσε ο ίδιος προπονητής) Μάικ Σιζέφσκι, έχουν ήδη δεί τα δύο Black Hawk τους να πέφτουν, το ένα εκκωφαντικά (Πολ Τζορτζ) και το άλλο.. εκούσια (Κέβιν Ντουράντ, απίστευτη σύμπτωση μάλιστα το ότι ο κυβερνήτης του δεύτερου Black Hawk λεγόταν Μάικλ Ντουράντ..) και ετοιμάζονται για μια μάχη ..πόλεως, στην έδρα του αντιπάλου. Είναι κοινό μυστικό ότι στις τάξεις της Team USA υπάρχει ενδόμυχα ο φόβος για ένα νέο “μπασκετικό (ευτυχώς) Μογκαντίσου” στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας.

“Eίναι πιο πιθανό να ηττηθούμε φέτος σε σχέση με το Λονδίνο ή το Πεκίνο. Δεν έχουμε βετεράνους και δεν έχουμε το ίδιο μέγεθος (σε κορμιά)”

Coach-K

Καταλαβαίνετε ότι τα γάλατα έχουν..σφίξει.

Η Αμερικανική ομοσπονδία έχει βγάλει μπροστά τον Ντέρικ Ρόουζ πλέον, πρώην MVP της λίγκας, ο οποίος όντως δείχνει σε αρκετά καλή κατάσταση στο training camp, όμως θεωρώ ότι ωμά ρεαλιστικά αυτή η υπέρ του δέοντος προβολή του φτεροπόδαρου σούπερ-σταρ των Μπούλς ως νέου ηγέτη της Team USA  έχει να κάνει περισσότερο με ψυχολογικούς λόγους. Καθαρά αγωνιστικά, ο Ρόουζ δεν είναι  παίκτης φτιαγμένος για το FIBA Basketball, όπου οι διαθέσιμοι χώροι είναι πολύ λιγότεροι σε σχέση με την Αμερικανική λίγκα. Ο πραγματικός ηγέτης και το πιο δυνατό χαρτί της Αμερικανικής ομάδας, αυτός που θα αποτελέσει το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον αντίπαλο ως ο πιο ..too hard too guard Αμερικανός, βρίσκεται στον πάγκο και δε φορά αθλητική περιβολή. Αναφέρομαι στον κόουτς Σιζέφσκι και κατά προέκταση στο πολύ δυνατό επιτελείο (το οποίο σε αντίθεση με αγωνιστικό δυναμικό είναι ότι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το αμερικανικό μπάσκετ). Σε αυτό το leadership ποντάρουν οι κάτοχοι του τίτλου σε αυτό το τουρνουά. Το προπονητικό επιτελείο της Team USA με ηγέτη τον καλά πλέον μυημένο στο FIBA Basketball, Coach-K δείχνει unmatched. Αντίθετα το ρόστερ τους όχι..

Αν και πολλοί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού βλέπουν ακόμα την individual υπεροχή των Αμερικανών σε ατομική ποιότητα παικτών (προφανώς και είναι ..μυρωδιάδες αναφορικά με το μπάσκετ που παίζεται σε αυτά τα τουρνουά για να βασίζονται σε αυτό..) οι πραγματικά μυημένοι βλέπουν βλέπουν σημαντικές δυσκολίες για την Αμερικανική ομάδα η οποία μπορεί να υπερέχει σε star quality όμως σαν σύνολο δύσκολα μπορεί κανείς να πεί με σιγουριά ότι είναι έτοιμο να παράγει στο παρκέ καλύτερα από π.χ. την Ισπανία της οποίας σχεδόν το 100% των παικτών γνωρίζει άριστα τα μονοπάτια τέτοιων τουρνουά και η υπεροχή τους σε εμπειρία σαφώς μπορεί να αποβεί καταλυτική (είναι πολύ μεγαλύτερο πλεονέκτημα από αυτό της έδρας, πιστέψτε με).

Το μεγάλο πρόβλημα του Σιζέφσκι αυτή τη στιγμή είναι ότι έχει χάσει τον συνδυασμό μεγέθους-άμυνας-stretching ability στις θέσεις των φόργουορντς. Ειδικά όσον αφορά το κομμάτι της άμυνας, υπάρχει σημαντικό θέμα στις ενδιάμεσες θέσεις. Η απουσία του Κέβιν Ντουράντ από τη θέση “4” ξαφνικά μίκρυνε το γήπεδο και έβαλε για πρώτη φορά στο προπονητικό επιτελείο το δίλημμα Big or Small lineups. O Σιζέφσκι έχει μεν τον Άντονι Ντέηβις που κάποια στιγμή μπορεί να ανέβει στο “4” (πιθανόν δίπλα στον Φαρίντ πιστεύω και όχι τόσο ως ζευγάρι με κάποιον από τους πραγματικούς ψηλούς) για να ματσάρει παίκτες όπως ο Ιμπάκα, ο Πάου Γκασόλ ή Νένε, όμως γνωρίζει καλά ότι όσο περισσότερο ανοίγει το γήπεδο τόσο πιο πιθανό είναι να δημιουργηθεί το πλαίσιο για να επιβληθεί η ομάδα του.

Κάπου εκεί  εντάσσεται και η “στράτευση” του Ρούντι Γκέη, o oποίος μπορεί να προσφέρει μέγεθος και δύναμη αγωνιζόμενος και στις δύο θέσεις των φόργουορντς. O Γκέη φέρνει στο τραπέζι athleticism και δημιουργία καταστάσεων από το “4” με τη μπάλα στο παρκέ ενώ παράλληλα είναι πιο έτοιμος να αμυνθεί απέναντι σε ψηλά forward-centers χωρίς η ομάδα να χάνει σε ταχύτητα στο επιθετικό κομμάτι. Το θέμα είναι να μπορέσει να σουτάρει και αξιόπιστα από την περιφέρεια. Αυτό είναι το ερωτηματικό καθώς δε μπορεί να λειτουργήσει τόσο καλά ως stretch-4 όπως ο Πάρσονς (που με τη σειρά του χάνει στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι και είναι αδύνατος στην άμυνα. Είναι θετικό ότι έχει εμπειρία σε αυτό το επίπεδο. Το 2010 στη Τουρκία είχε ένα καλό τουρνουά υπό τον Σιζέφσκι προσφέροντας 7π.-2.9 ριμπ. με 16/26 2π.-6/19 3π.-13/18 προσωπικές στο δρόμο για το χρυσό. Όμως στο spacing & running style του Coach-K θα παίξει μεγάλο ρόλο το πως θα σουτάρει από την περιφέρεια.

Ο ΠΑΙΚΤΗΣ-ΚΛΕΙΔΙ..


Ο Κλέη Τόμπσον.. Θεωρώ δεδομένο ότι θα βρίσκεται στην αποστολή και κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη θα είναι μέλος και της βασικής πεντάδας. Γίνεται μεγάλη κουβέντα ακόμα και για το εάν πρέπει να παίξει καθαρά small-ball ο Σιζέφσκι και να τον κολλήσει στο “4” δίπλα στον Χάρντεν, τον Ντέηβις και τα δύο γκαρντς.. Πρακτικά θα υπάρχει ένα θέμα απέναντι σε ομάδες όπως η Βραζιλία ή η Ισπανία στην άμυνα όπου ο Τόμπσον δε μπορεί να ματσάρει τον Γκαζόλ ή τον Βαρεζάο/Νένε όμως γενικά σαν ιδέα βάσει της παρούσας κατάστασης δεν είμαι αντίθετος. Πάντως ο Τόμπσον είναι ο μοναδικός που μπορεί να παίξει με επιτυχία τον ρόλο του “3 & D” wing στο “3” ενώ παράλληλα έχει αρκετά καλή χημεία με τον συμπαίκτη του στους Ουόριορς Στέφεν Κάρι, στην οποία ποντάρει πολύ το προπονητικό επιτελείο. Παράλληλα, η συνύπαρξη των Splash Brothers στο παρκέ, “του καλύτερου shooting backourt στην ιστορία του ΝΒΑ” κατά των πρώην κόουτς τους Μαρκ Τζάκσον, δημιουργεί χώρους για τους πολύ καλούς PG-penetrators (Ρόουζ, Ίρβινγκ), τον Χάρντεν και τον Ντέηβις ενώ μειώνει την πίεση του να έχεις έναν σουτέρ εμβέλειας Ντουράντ στο “4”, κερδίζοντας σε λειτουργικότητα πάντα με γνώμονα το τωρινό ρόστερ. Γνώμη μου, Τόμπσον για πεντάδα δαγκωτό.

O 6oς παίκτης..


Ο κόουτς Σιζέφσκι ψάχνει τον παίκτη στον οποίο θα αναθέσει τον ρόλο στον οποίο είχε διαπρέψει ο Καρμέλο Άντονι, ξεκινώντας να παράγει από τον πάγκο. Θεωρώ ότι θα παιχτεί μεταξύ Χάρντεν και Κάρι, ανάλογα με το ποιος θα ξεκινάει στο “2” αν και η αμερικανική μπασκετική σκηνή έχει πλέον καταλήξει στο σχήμα που είχα γράψει προ ημερών στην ανάρτηση πάλι για την Team USA (Κάρι στο “2”, Χάρντεν στο “3” starters). Εάν ο κόουτς κρίνει ότι ο “μούσιας” δε μπορεί να προσφέρει στο αμυντικό κομμάτι από το “3”, λογικά θα πάει με τον Τόμπσον και θα δώσει στον άσσο των Ρόκετς ρόλο game-changer μαζί με το χρίσμα του 6ου παίκτη. Όπως βέβαια είπα πιο πάνω, υπάρχει και η πιθανότητα να έχει αυτό τον ρόλο ο Κάρι, σε περίπτωση όμως που ο κόουτς δεν πάρει 4 γκαρντς στη τελική δωδεκάδα..

Άλλα..

-Είναι παραπάνω από εμφανές ότι η Αμερικανική ομάδα είναι καθαρά guard-based. Εκεί είναι η γραμμή υπεροχής της, εκεί θα στηριχτεί. Το ξαναγράφω, θεωρώ πως πρέπει και οι 4 γκαρντς να βρίσκονται στη 12αδα (Λίλαρντ, Ίρβινγκ, Κάρι, Ρόουζ) καθώς μέσα από αυτούς θα εκφραστεί το στυλ παιχνιδιού αυτής της ομάδας. Παρόλα αυτά, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο ο Άντονι Ντέηβις είναι ο πιο σημαντικός παίκτης για το μπάσκετ του Σιζέφσκι και στις δύο πλευρές του παρκέ.

-Δύο παίκτες οι οποίοι αρχικά έδειχναν να συγκεντρώνουν παραπάνω πιθανότητες για να κοπούν, έχουν κερδίσει πόντους στη μάχη για την τελική δωδεκάδα. Α. Ντράμοντ και Κ. Κόρβερ. Ο σέντερ των Πίστονς που κατά τον Σιζέφσκι ήταν ο ψηλός που κόλλαγε λιγότερο στο μπάσκετ του κόουτς. Πλέον, μετά και την αποχώρηση Ντουράντ (που με τα 2.11μ. του έδινε μέγεθος στο “4”) οι Αμερικανοί ίσως πρέπει να κοιτάξουν διαφορετικούς συνδυασμούς στη φροντκόρτ και ο Ντράμοντ είναι ο μόνος πραγματικός γίγαντας στο ρόστερ. Αν δεν είχε και την μαύρη τρύπα των προσωπικών.. Από την άλλη ο Κόρβερ είναι ο ορισμός αυτού που λέμε σπεσιαλίστας. Άψογος σε μια συγκεκριμένη δεξιότητα. Πιστεύω ότι το mentality του (έχει το ψυχολογικό υπόβαθρο να πάρει σημαντικά σουτ) μπορεί να μεταφραστεί καλά στο FIBA Basketball. Πέραν αυτών των δύο, ο Πάρσονς έχει πάρει προβάδισμα για να αποτελέσει μαζί με τον Γκέη το δίδυμο των power forwards.

-O Tομ Θίμποντο δουλεύει το κομμάτι της άμυνας το οποίο θα κρίνει πολλά για την πορεία της ομάδας. Αναλυτικός, με τρομερή προσοχή στη λεπτομέρεια, έχει δύσκολη δουλειά στοχεύοντας στη δημιουργία μιας ισχυρής,  πιεστικής άμυνας χωρίς να έχει όμως παίκτες με ιδιαίτερα αμυντικά ένστικτα. Aυτό αποτελεί πρόκληση..

Υ.Γ: Διστακτικότητα, αμυντικά λάθη και πρόβλημα στις μεταβιβάσεις εχθές για την Εθνική μας ομάδα κόντρα στη Λιθουανία. Χρειαζόμαστε επειγόντως τον Καλάθη -του οποίου η απουσία από τα ματς προετοιμασίας ελπίζω να μην επηρεάσει την άμεση ομαλή ένταξη του σε συνθήκες πλήρους ανταγωνισμού στην αρχή του τουρνουά- ώστε να χτίσουμε σημείο αναφοράς για την επίθεση μας  και μια αναθεώρηση για κάποιους ρόλους ή σχήματα. Όμως για αυτό είναι τα φιλικά. Βλέπεις τι σου κάνει, τι κρατάς.. Έχουμε όμως προβλήματα, είναι φανερό, αλλά και 2 εβδομάδες μπροστά μας να τα λύσουμε.