Diamonds are forever..!

Και πως να αλλάξουν…? Το 5ο ματς ήταν μια επίδειξη χαρακτήρα από τους πράσινους που τερμάτισαν την έννοια του “σε έχω” απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο τους. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι οι ερυθρόλευκοι αδίκησαν τον εαυτό τους. Μιλώντας παλιότερα για σειρές play-offs (είτε Ευρωλίγκας που κρίνουν τη συμμετοχή στο φάιναλ-φορ, είτε τελικούς -κυρίως- εγχώριας λίγκας) είχα σταθεί στο πνευματικό κομμάτι πάρα πολύ υπογραμμίζοντας ότι η φύση των αγώνων (σε συνδυασμό με τα απανωτά ματς σε διάστημα λίγων ημερών) απαιτεί από τις ομάδες να μη χαίρονται πολύ στη νίκη ούτε να λυπούνται υπερβολικά στην ήττα. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να πάρεις …συναισθήματα/σκέψεις μαζί σου από τον προηγούμενο στον επόμενο αγώνα. Απλά δεν έχεις τύχη.. Ο Ολυμπιακός λοιπόν ήταν φανερό ότι είχε μείνει στην απώλεια της ευκαιρίας του τέταρτου ματς. Πνευματικά απείχε μίλια από την κατάσταση ετοιμότητας να παίξει ένα τέτοιο ματς-τίτλου σε αυτό το περιβάλλον. Νομίζω ήταν φανερό..

Η άμυνα του πρώτου ημιχρόνου ήταν αστεία (έτρωγε όλα τα cuts, άφησε τον αντίπαλο να νιώθει άνετα ώστε να πάει παντού με τη μπάλα και να τη βάλει σε όποιο σημείο της επίθεσης ήθελε, αργός στο να πάρει θέσεις στο αμυντικό transition) τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τεράστια σιγουριά και αυτοπεποίθηση και ένα αίσθημα υπεροχής που ο ίδιος έχει χτίσει τόσα χρόνια, ειδικά στο συγκεκριμένο γήπεδο και σε ματς της μιας ανάσας..

Αυτή η διαφορά στο mental toughness στη συγκεκριμένη σειρά (γιατί ο Ολυμπιακός θεωρείται και είναι πολύ σκληρή/συγκροτημένη πνευματικά ομάδα σε όλη την Ευρώπη και το έχει κερδίσει με το σπαθί του) μεταφράζεται σε πολλά κομμάτια του παιχνιδιού. Και ήταν αποτυπωμένη στο performance του ηγέτη κάθε ομάδας, όπου ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν πραγματικά ..The Boss τη στιγμή που ο Βασίλης Σπανούλης πάλευε και γονάτιζε απέναντι στους προσωπικούς του δαίμονες. Αυτή η σειρά μπορεί για κάποιους να είναι ένας ακόμα τίτλος για τους πράσινους, όμως μεγαλώνει τον θρύλο του αρχηγού τους, Δημήτρη Διαμαντίδη, όπου στα 34 του έλεγξε πλήρως μια από τις πιο βαθιές περιφερειακές γραμμές της Ευρώπης ολομόναχος και μαζί με τον κυρίαρχο Στεφάν Λάσμε κράτησαν το τρόπαιο στο ΟΑΚΑ..

Ένα σημαντικό κομμάτι τακτικής (γενικότερα για τη σειρά αλλά και ειδικότερα για τον 5ο τελικό) από τη στιγμή που μιλάμε για δύο pick&roll ομάδες (ο Παναθηναϊκός καθαρά, ο Ολυμπιακός σαφώς λιγότερο από την τελευταία χρονιά του Ίβκοβιτς αλλά με αρκετή δόση τέτοιων plays) είναι η διαφορά στη διαχείριση των miss-match που δημιουργεί αυτή η κατάσταση επίθεσης. Ο Παναθηναϊκός έβαζε τη μπάλα στο ζωγραφιστό με κάθε δυνατό τρόπο, εκμεταλλευόμενος την τρομερή ικανότητα του Διαμαντίδη στην εισαγωγική πάσα, ενώ αντίστοιχα οι ερυθρόλευκοι αδυνατούσαν χαρακτηριστικά να εισάγουν τη μπάλα στο ζωγραφιστό (ειδικά με τους περιφερειακούς, αντίθετα είχε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις high low συνεργασίες στις οποίες όμως δε μπορείς πλέον να στηριχτείς σε βάθος χρόνου). Απλά μετρήστε (ειδικά στα 2 τελευταία ματς) σε πόσες τέτοιες καταστάσεις (από όσες συνολικά δημιουργήθηκαν) ο Ολυμπιακός κατάφερε να εισάγει τη μπάλα χαμηλά και να εκτελέσει. Οι πράσινοι μπορεί να έχουν τα δικά τους μειονεκτήματα αλλά η άμυνα των περιφερειακών του (βάζω μέσα φυσικά και τη θέση “3”) στη δεύτερη γραμμή είναι εκπληκτική ενώ είναι φανερό ότι συνολικά έχει γίνει σπουδαία δουλειά σε αυτό το κομμάτι (γωνίες πάσες, άμυνα θέσης χαμηλά, κατεύθυνση, βοήθειες από την base line). Στο 5ο ματς αυτή η αδυναμία του Ολυμπιακού συνδυάστηκε με μεγάλη περιφερειακή αστοχία από τη θέση “4”, σε σουτ που έδινε η άμυνα του Παναθηναϊκού έξυπνα μάλιστα, μειώνοντας τον διαθέσιμο χώρο επίθεσης και μαζί τις πιθανότητες ώστε να “πατήσει” κάποια στιγμή η επίθεση του αντιπάλου. Ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε σε κάθε διαθέσιμο εκατοστό του γηπέδου και έφτασε εύκολα -για τέτοιας κρισιμότητας παιχνίδι- στην κατάκτηση της νίκης. Στα σχόλια μπορούμε να συζητήσουμε ή να αναλύσουμε κάτι που σας ενδιαφέρει ή προβληματίζει από το αγωνιστικό κομμάτι, εφόσον είμαι “εντός” βέβαια (λόγω ταξιδιού, κατανοητό νομίζω..)

Βρίσκομαι σε ολιγοήμερο ταξίδι από εχθές για αυτό και δε θα προβώ σε ανάλυση. Περισσότερο ανανέωσα το βήμα σας.. Άλλωστε ξέρω ότι ανυπομονείτε για τις αναρτήσεις που αποτελούν το καλύτερο κομμάτι του Hoopfellas και αφορούν την αγορά στην off-season.. Έχω πολύ “πράμα” σας πληροφορώ.. Υπάρχει κινητικότητα σε όλη την Ευρώπη και πάρα πολύ σύντομα θα μιλήσουμε για πράγματα και κινήσεις που συμβαίνουν πίσω από τις κουρτίνες για το ευρύτερο κοινό. Και φυσικά οι προτάσεις της σελίδας και φέτος..

Υ.Γ: Για να σας ζεστάνω λίγο.. Ο Περπέρογλου όντως είναι κοντά με την Εφές η οποία προσφέρει περίπου 750 χιλιάρικα ετησίως, όπως έχει γραφτεί, για διετές συμβόλαιο. Ο Ολυμπιακός δε μπορεί να ανέβει εκεί. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν πρέπει να ανέβει, ούτε καν να σκεφτεί να χτυπήσει τον παίκτη. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με το πρόγραμμα του Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι βγάζουν από πίσω τον Παπαπέτρου (με τον οποίον έγινε πολύ καλή δουλειά φέτος) και δεν έχουν κανένα λόγο να μπούν σε δημοπρασία για τον εξαιρετικό διεθνή φόργουορντ (Περπέρογλου) που ζητά το τελευταίο του καλό συμβόλαιο.. Το πρόγραμμα είναι πάνω από πρόσωπα κύριοι. Όταν το καταλάβουμε αυτό στη χώρα μας, θα μας δοθεί η δυνατότητα να παρουσιάσουμε νέα πράγματα, σε άλλη κατεύθυνση που δυναμώσουν τα θεμέλια του μπάσκετ στην Ελλάδα. Η Εφές, για την οποία έχω γράψει πράγματα μήνες νωρίτερα και στο Euroland, κοιτάζει πολύ και τον Μάλκομ Ντιλέηνι. O σύνδεσμος μου είπε ότι οι Τούρκοι προσφέρουν περίπου στο 500αρικό ετησίως σε δολάρια για διετές με δική τους οψιόν, όμως θέλουν να κλείσουν άλλους παίκτες πρώτα. Δεν αποκλείω να τον κοιτάξουν και οι ομάδες μας. Εκτίμηση όχι πληροφορία..

Y.Γ1: Ο Παναθηναϊκός πιθανόν να αντιμετωπίσει μια ανάλογη (με Περπέρογλου) κατάσταση με τον Μπράμος ο οποίος έκανε πολύ άσχημο finish στη σεζόν. Ο wing των πρασίνων είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο (δε το συζητώ) αλλά δείχνει να έχει ..ταβανιάσει. Αυτή τη στιγμή δε θα βρεί χοντρά λεφτά στην αγορά (από τη στιγμή που ψαχτεί). Η δική μου άποψη και εδώ θα είναι ότι ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κοιτάξει το πρόγραμμα του. Αυτό που ξεκινά. Και αυτό επιτάσσει τον Βλαδίμηρο Γιανκοβιτς μπροστά, ως έναν εκ των δύο small-forwards της ομάδας και τον Χαραλαμπόπουλο στο φετινό ρόλο του Γιάνκοβιτς. Έτσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον, αυτή είναι η οπτική μου.. Ο Μπράμος βέβαια είναι Έλληνας αλλά με τον Βλάντο κολλάει καλύτερα ο Ματσιούλις (που είναι 3/4 με ποστ παιχνίδι). Ειλικρινά μετά τους τελικούς (αλλά και με γνώμονα τη σεζόν που πέρασε) δε ξέρω πόσοι από εσάς θα επιλέγατε τον Μάικ απέναντι στον Λιθουανό ταύρο..

Επαναλαμβάνω λοιπόν την κατεύθυνση του Hoopfellas για τη φετινή off season όσον αφορά τις ελληνικές ομάδες. Stick with the program. Ακόμα και εάν ένας παίκτης που “αφήνεις” κοιτάξει στην αντίπερα όχθη. Δε θα μου κάνει εντύπωση να κοιτάξει για παράδειγμα τον Μπράμος για παράδειγμα ο Ολυμπιακός..

Πριν 21 χρόνια ακριβώς χάθηκε ο δικός μου παιδικός ήρωας. “Γιός του διαβόλου” για άλλους, Άγγελος στη γη για εμάς τους θαυμαστές του.. Υπερήφανος που σε πρόλαβα..
Το συγκεκριμένο βίντεο δε το χορταίνω..

Μπείτε στη παρέα μας στο Facebook..
https://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274