ΕUROLEAGUE F4 2013-14: Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους..
Οι αγώνες τίτλων δε χωρούν αυτούς που φοβούνται να χάσουν.. ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα παρέλαβαν μπροστά στη διεθνή μπασκετική σκηνή το “βραβείο” των επίτιμων loosers με τον πιο σκληρό και εμφατικό τρόπο. Συγκλόνισε η Μακάμπι με τον Ντέηβιντ Μπλατ να έχει συγκεντρώσει τα βλέμματα της παγκόσμιας μπασκετικής κοινότητας. Classic-performance από τη Ρεάλ που φέρνει το showtime των ’80s και του L.A. Forum στο Mediolanum Forum.. Το Hoopfellas σχολιάζει τους ημιτελικούς και προετοιμάζει το μεγάλο τελικό..
ΤΣΣΚΑ-ΜΑΚΑΜΠΙ
Αυτό είναι το μεγαλείο του μπάσκετ κύριοι, με την ελπίδα τέτοιων ματς ήμασταν κολλημένοι όλη τη σεζόν στους δέκτες.. Παράλληλα επιβραβεύεται η “ανοιχτή πιθανότητα” που αφήνει το μονό παιχνίδι. Ναι, δεν είναι ότι πιο ..αξιοκρατικό αλλά όπως είπε και ο Μπερτομέου αυτά τα ματς ανεβάζουν το ενδιαφέρον στα ύψη και γεννούν θρύλους και παραμύθια θα συμπληρώσω εγώ..
Δύο σχόλια..
-Το ματς μου θύμιζε έντονα από το πρώτο λεπτό, παιχνίδι τελικής φάσης κολεγιακού πρωταθλήματος. Κάτι σαν Σιζέφσκι εναντίον Kαλίπαρι ή Ρόι Ουίλιαμς/Τομ Άηζο.. Οι φανατικοί αναγνώστες θα γνωρίζετε πόσο ..τρώγομαι για παιχνίδια με αντιπάλους underdogs που το λέει η καρδιά τους και φαβορί με πλούσια ρόστερς αλλά αμφίβολο mentality..
Λοιπόν, πέρα από ότι έχετε διαβάσει ή ακούσει, η ΤΣΣΚΑ το είχε προετοιμάσει άριστα το παιχνίδι και αυτό βγήκε στο παρκέ από τα πρώτα λεπτά, με την ομάδα του Μεσίνα να παίρνει νωρίς το πάνω χέρι. Καλές επιστροφές-συνέχεια των ισορροπημένων επιθέσεων στο ποστ που δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για καλό αμυντικό transition (ουσιαστικά ο Μεσίνα προετοίμαζε την άμυνα του μέσα από την προηγούμενη επίθεση), “διαδρόμους” στους slashers της Μακάμπι ώστε να κινηθούν προς το κέντρο της ρακέτας (φοβερή προετοιμασία σε κάθε είδος εισαγωγικής πάσας στον Σοφοκλή), καλή περιφερειακή άμυνα, κυριαρχία στο ριμπάουντ, στοιχεία που “βγήκαν” σταδιακά στον αριθμό κατοχών. Η Μακάμπι όσο και να το ήθελε, απλά είχε μπεί στη φάκα.
-Ο Μπλατ βλέποντας τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τη ροή που είχε πάρει το παιχνίδι διέγνωσε ότι πρέπει να κάνει το ματς ροντέο, παίζοντας την τελευταία του ζαριά. Ο ίδιος το χαρακτήρισε ως “χρειάστηκε να πάμε πολύ βαθιά για να βρούμε λύσεις”.. Ήταν δεδομένο ότι οι Ισραηλινοί χρειαζόντουσαν περιφερειακό σουτ και “μπάλες”, περισσότερες “μπάλες”/κατοχές για να αλλάξουν το τέμπο και κατά συνέπεια το μομέντουμ. Ανέβασε την άμυνα της σταθερά στα 4/4 με μορφή man to man press, τζόγαρε από το τρίποντο για να βάλει πίεση στον αντίπαλο και ψυχολογικά και κυρίως έσπρωχνε τη μπάλα στην επίθεση γρήγορα, παίζοντας πάνω στα δυνατό κομμάτι των περιφερειακών του, τη προσωπική φάση (όπου σημάδεψε τον Τεόντοσιτς). Ο Μπλατ γνώριζε ότι εάν επανέλθει στο ματς απέναντι σε αυτή την εύθραστη ψυχολογικά ομάδα, έχει μεγάλη τύχη να “κλέψει” τη νίκη. Και πιστέψτε με, δεν υπάρχει καλύτερος προπονητής αυτή τη στιγμή στο να παίξει μια προς μια τις τελευταίες 8-10 φάσεις (επιθέσεις και άμυνες μαζί) του παιχνιδιού και να πάρει το μάξιμουμ στον πίνακα του σκορ, παίζοντας φάση προς φάση.. (χαρακτηριστική η αλλαγή Τάιους-Πνίνι για να τραβήξει έξω τον Κάουν και να αδειάσει τη ρακέτα για ποστ του Σμιθ)
-Αυτό που συνέβηκε λοιπόν στα τελευταία λεπτά “έγραψε” πάνω στο DNA και των δύο κλαμπς, μια ακόμα σειρά στο βιβλίο του χαρακτήρα τους.. Οι Ρώσοι γονάτισαν. Το λάθος του Κριάπα, απλά δε γίνεται από τον Κριάπα. Από τη στιγμή που η Μακάμπι και ο καρυδάτος Ντέηβιντ Μπλού (http://www.basketblog.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=138135%3Aits-official-david-blu-is-qeuropes-robert-horryq&catid=266%3Aeuroland&Itemid=286) πυροβολούσαν βάζοντας πίστη στο παιχνίδι τους, η αρκούδα κατέρρευσε πνευματικά αδυνατώντας να τελειώσει ένα δικό της ματς. Έχει “ποτίσει” η ήττα το είναι της, είναι φανερό.. Όσο ο Μπλού σούταρε στο στυλ “τη πετάω και κοιμάμαι στο δρόμο” (δηλ. δε φοβάμαι να χάσω) το κάστρο της Μόσχας έπεφτε σιγά σιγά. Εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει, οι εικόνες που βγαίνουν σε αυτά τα παιχνίδια και το τι βγαίνει από την ψυχή κάθε παίκτη..
–Σε προσωπικό επίπεδο ο Ντέηβιντ Μπλού μπορώ να πω ότι κράτησε ζωντανό το πνεύμα του Ντέρικ Σαρπ για τη Μακάμπι.. Θα θυμάστε μια κουβέντα που είχαμε κάνει μέσα στη σεζόν, όταν και μιλούσαμε (στα σχόλια κάποιας ανάρτησης) για τον closer που θα εμπιστευόμασταν ο καθένας στη διοργάνωση και εν μέσω πολλών επέλεξα τον φόργουορντ της Μακάμπι γιατί θεωρώ ότι είναι αυτός που έχει τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στα χέρια του.. Μου θυμίζει old school πυγμάχο, έχει μεγάλη καρδιά και το winning mentality της Μακάμπι έχει πλημμυρίσει τη φανέλα του. Κομβικός και ο Ταηρίς Ράις όπως εξελίχτηκε το ματς. Ο Ιωαννίδης κάποτε ανέλυε με γλαφυρό τρόπο τη χρησιμότητα του “κωλοτούμπα” Ατρούγια -πίσω από το κομπιούτερ μισού γηπέδου, Κολντεμπέλα- με την ικανότητα του να ανοίξει τον ρυθμό και να παίξει τη προσωπική φάση. Σε ένα ματς που οι Ισραηλινοί είχαν 9 τελικές και οι συνεργασίες τους είχαν βραχυκυκλώσει, η μόνη ελπίδα ήταν οι παίκτες “ειδικών καταστάσεων” και το πρώτο βήμα του Ράις έδωσε επιλογές στην επίθεση. Παλικάρι ο Τάιους πραγματικά, καλός και ο Χίκμαν με σημαντικά σουτ αν και γενικά δεν αποτυπώθηκε η χρησιμότητα του στα στατιστικά.
Για την ΤΣΣΚΑ ο Κάουν ήταν εξαιρετικός και αποτέλεσε τον παίκτη πάνω στον οποίο στηρίχτηκε η επιτυχία του πλάνου των Ρώσων. Ο Κριάπα μέχρι τη στιγμή του λάθος ήταν επίσης πολύ καλός ενώ -πέρα από ότι γράφετε- ο Τεόντοσιτς αυτή τη φορά είχε επιμονή στο να μείνει στο πλάνο. Ήταν λογικός στις προσπάθειες του, πρόσεχε τις επιλογές του χωρίς τα γνωστά ..χειρόφρενα στο transition. Βέβαια η όλη εικόνα των Ρώσων στη σεζόν και το ροτέησιον του Μεσίνα, δείχνει τη διαφορετικότητα Ευρωπαϊκού και Αμερικανικού παιχνιδιού σε κομμάτια όπως το μέγεθος και οι διαθέσιμοι χώροι στο παρκέ. Αυτή η ΤΣΣΚΑ είχε προδιαγραφές να κατακτήσει την Ευρώπη με το ίδιο ρόστερ αλλά πολύ διαφορετική φιλοσοφία, πιο “χαμηλή” και πιο “γρήγορη”..
ΡΕΑΛ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ
Εδώ δεν έχω να πω τόσα πολλά.. Οι λέξεις είναι λίγες μπροστά στο θέαμα του δευτέρου ημιχρόνου. Από τη στιγμή που πάτησε στο παρκέ ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ το γήπεδο κατηφόρισε.. Αυτή η Ρεάλ, με τον Ισπανό πόιντ γκαρντ και MVP της λίγκας έπαιξε το μπάσκετ της υπεροχής. Η γλώσσα του σώματος, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το ματς ο Σέρχιο και κυρίως ο αέρας που έφερε στην ατμόσφαιρα του Μεντιολάνουμ θύμισαν έντονα τον Σαρούνας Γιασκεβίτσιους. Μόνο ο Λιθουανός επί Μακάμπι είχε αυτό το attitude, τον χαρακτήρα του ανώτερου σπρώχνοντας όλη την ομάδα του στο λεγόμενο “μπάσκετ τη υπεροχής”. Σε πολλά κομμάτια του ματς πραγματικά νόμιζες ότι οι Μαδριλένοι είχαν φέρει το showtime των ’80s από το Inglewood της Καλιφόρνια στην καρδιά της Ευρώπης και το Μιλάνο 25 χρόνια μετά..
-Η Μπαρτσελόνα, όπως σας είχαμε προϊδεάσει στη προηγούμενη ανάρτηση, είχε μεγάλο πρόβλημα στο να αμυνθεί στη θέση “4”, όπου ο Μίροτιτς και μετέπειτα ο Ρέγιες, οργίασαν βοηθώντας την επίθεση της Ρεάλνα “πατήσει”. Ο Λάσο έβγαλε μπροστά τον Ντάρντεν πάνω στο pick&roll της Μπάρτσα με τον Χουέρτας, γενικά οι ψηλοί του είχαν αρκετά καλή αμυντική συμπεριφορά σε αυτή την κατάσταση και με σταθερή περιφερειακή ευστοχία και σημείο αναφορά το δίδυμο Μίροτιτς-Ροντρίγκεθ, οι πρωταθλητές Ισπανίας σταδιακά άνοιξαν την ψαλίδα.
Η Μπάρτσα απογοήτευσε. Ήπιε θάλασσα στο σημείο που έδειχνε να μένει πίσω, ενώ σε ανάλογες περιπτώσεις μέσα στη σεζόν έδειχνε μαχητικότητα. Μπήκε στα νεύρα απέναντι στην εικόνα νικητή του αντιπάλου και αδυνατούσε να κάνει και τα πιο απλά πράγματα στο παρκέ. Και εδώ υπάρχει πρόβλημα αντίστοιχο της ΤΣΣΚΑ. Σε αυτά τα ματς η Μπαρτσελόνα είναι παραδοσιακά “χλωμή”, χωρίς νεύρο. Παίζει απλά και δεν διεκδικεί το παιχνίδι όπως σας έγραψα.
-Το μπακόρτ της Ρεάλ κυριάρχησε πλήρως σε άμυνα και επίθεση και αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά της επιτυχία μαζί με τη θέση “4”. Πολύ καλή περιφερειακή άμυνα, τρεξίματα στην αδύνατη πλευρά και πολύ κυνηγητό στη ball screen offense του Πασκουάλ, σωστά φάουλ. Αυτό δείχνει πνευματική ετοιμότητα και συγκέντρωση. Η Ρεάλ ήταν έτοιμη να παίξει το παιχνίδι..
2013-14 EUROLEAGUE CHAMPIONSHIP GAME
Σήμερα η μεγάλη βραδιά λοιπόν.. Μακάμπι εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης. Τα πράγματα νομίζω είναι ξεκάθαρα. Η Μακάμπι θα χρειαστεί κατ’αρχήν να κάνει ένα πολύ καλύτερο παιχνίδι σε σχέση με την Παρασκευή γιατί εάν παίξει σε αυτά τα στάνταρντς απέναντι στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης δε θα έχει καν την ευκαιρία να διεκδικήσει, όπως στον ημιτελικό..
Για τον Μπλατ το παιχνίδι αυτό, βάσει φιλοσοφίας αντιπάλου, θα έχει πολύ διαφορετική προσέγγιση. Το πλάνο αντιστρέφεται.. Η Μακάμπι πρέπει να κλείσει το γήπεδο και πάνω από όλα να προστατέψει τη μπάλα για να μη δώσει ευκαιρίες σε μια ομάδα, απέναντι στην οποία κάθε λάθος είναι lay up..(στη καλύτερη..) Μεγάλο τεστ λοιπόν για τα γκαρντς του Μπλατ. Στα δύο ματς της σεζόν οι Ισραηλινοί είχαν πάει αρκετά καλά σε αυτό το κομμάτι, ειδικά στο ματς της Μαδρίτης όπου νομίζω θα νικούσαν εάν η περιφερειακή γραμμή δεν έκανε παιδικά λάθη στην τέταρτη περίοδο. Σίγουρα η Μακάμπι θα κοιτάξει να βρεί ευκαιρίες στο ποστ για τον Σοφοκλή που μπορεί να κάνει ζημιά σε αυτή τη φροντκόρτ. Κλειδι το αμυντικό ριμπάουντ και φυσικά τα λάθη..
Για τον Λάσο τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η Ρεάλ είναι η καλύτερη ομάδα και μεγάλο φαβορί για 100 και 1 λόγους… Υπερέχει σε ποιότητα και βάθος, οι παίκτες-κλειδιά του βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Ξέρει ότι θα βρεί εναλλαγές στον τρόπο άμυνας από τον αντίπαλο ώστε να μην “πατήσει” η πολυπρόσωπη επίθεση του. Αυτό θα πρέπει να είναι έτοιμος να το διαχειριστεί ώστε να επιβάλλει το τέμπο του και να μην υπνωτιστεί σε αργό ρυθμό. Επίσης τα γκαρντ της Μακάμπι δεν έχουν την εμπειρία τέτοιων ματς. Κανένας τους δεν έχει τη ταμπέλα του floor general στο παιχνίδι του και είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δούμε εαν μπορούν να αντεπεξέλθουν στη πίεση. Αν η Ρεάλ λοιπόν κερδίσει τη μάχη των κατοχών (η ίδια άλλωστε παίζει το πιο low mistake basketball στην Ευρώπη) θα αποκτήσει πολύ ισχυρό προβάδισμα. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο αντίπαλος, από το παρκέ μέχρι τον άνθρωπο που στέκει όρθιος μπροστά στον πάγκο, είναι η πεμπτουσία του underdog.. Κάποτε ο Μπλατ γονάτισε ολόκληρη Εθνική Ισπανίας εκτός έδρας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα δε θα φοβηθεί..
