Όχι καιρός για δάκρυα..

-Ναι, είναι αλήθεια. Παιχνίδια σαν και αυτό, όπου ο Παναθηναϊκός (έχοντας γυρίσει τα δεδομένα ή όχι) προηγείται με 4-5 πόντους ενώ πλησιάζουμε στο τελευταίο δίλεπτο σπάνια έχανε. Άλλη ομάδα μπορεί, ο Παναθηναϊκός όχι. Αυτά τα ματς τα τελείωνε παραδοσιακά με +10. Κάτι όμως έχει αλλάξει φέτος. Ναι, αφού ο “χειρούργος” έχει χάσει σε επιλογές. Τα πόδια του Δημήτρη Διαμαντίδη δεν τον βοηθούν να περάσει πηγαίνοντας προς τα μέσα και να “αποφασίσει” από εκεί για το τέλος της επίθεσης. Είναι φανερό και απολύτως φυσιολογικό. Για αυτό και το προπονητικό επιτελείο πρέπει να ετοιμάσει και να δουλέψει (ώστε να το αναδείξει) πάνω σε εναλλακτικές. Ο τρόπος που οι πράσινοι επέλεξαν να επιτεθούν στο τέλος της κανονικής διάρκειας και της παράτασης τους εκθέτει. Κόλλησε η μπάλα στα 7 μέτρα, “έφαγε” την παγίδα του Κριάπα ο Διαμαντίδης (όπως στον ημιτελικό της Πόλης..) κανένα αποτέλεσμα. Ειδικά στο τέλος της κανονικής διάρκειας περίμενα  κάποιο play για σουτ του Φώτση (που νομίζω ήταν από τους λίγους που μπορούσε να σκοράρει εκείνη τη στιγμή) ή απομόνωση για να παίξει ο Ράιτ για τον οποίο όμως προσεύχεσαι να “τελειώσει” γιατί εάν χρειαστεί να πασάρει, ειδικά στην αδύνατη πλευρά υπό καθεστώς πίεσης, κινδυνεύεις να φας lay up. Αυτό νομίζω φοβήθηκε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης και εμπιστεύθηκε τη μπάλα στα χέρια του Διαμαντίδη, όμως ακόμα και έτσι το να παίξεις το τελευταίο σου σουτ πάνω στον Κριάπα δεν είναι ότι καλύτερο..

-Ο Παναθηναϊκός αμύνθηκε αποτελεσματικά στο ποστ, σε ένα κομμάτι που θεωρητικά θα είχε πρόβλημα όμως είναι φανερό ότι η απουσία του Τεόντοσιτς και της εξαιρετικής του κάθετης πάσας έχει δυσκολέψει πολύ την εισαγωγή της μπάλας χαμηλά, ειδικά με τον τρόπο που αμύνθηκε η ελληνική ομάδα. Σαφώς στη φετινή version της ΤΣΣΚΑ πολλά plays περιλαμβάνουν διάταξη με τον Κρίστιτς (top post player της) ψηλά και τον Χάινς χαμηλά στη base line, όμως οι πράσινοι έπαιξαν πολύ καλή άμυνα θέσης πάνω στο “ρολάρισμα και κλείδωμα στο κέντρο” που χρησιμοποιεί ο Σέρβος όταν κατεβαίνει χαμηλά από τον άξονα ενώ στην “πλευρά” ο Διαμαντίδης τον ντούμπλαρε συνεχώς (βγαίνοντας μπροστά του ή πλάγια ανάλογα με τη θέση της μπάλας τη συγκεκριμένη στιγμή) βοηθώντας τον Λάσμε (πλεονέκτημα στην άμυνα από τη δυνατότητα “τζόγου” με τον Τζάκσον). Overall πολύ καλός βαθμός εδώ για τον Παναθηναϊκός (σε ένα κομμάτι τακτικής πολύ σημαντικό για αυτό το υπογραμμίζω) με σωστή άμυνα θέσης κυρίως από τους Λάσμε-Μασιούλις που κατέθεσαν τεράστιο effort. Ουσιαστικά πρόβλημα υπήρξε μόνο όταν κέρδιζε “αλλαγή” ο Χάινς με περιφερειακό. Επαναλαμβάνω, χωρίς τον Τεόντοσιτς οι Ρώσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα εισαγωγής της μπάλας στο ζωγραφιστό από τον άξονα (σε κάθε είδος επίθεσης). Αντίθετα στη πλευρά και ο Κριάπα και ο Μίτσιβ παίρνουν απομονώσεις με το εκάστοτε “5” για να παίξουν 2 με 2 και μπορούν να εκμεταλλευτούν την καλή τους πάσα.

-Η άμυνα του πρώτου ημιχρόνου με προβλημάτισε. Είδα αρκετά λάθη. Ένα από αυτά που έγινε από διαφορετικούς παίκτες (ακριβώς το ίδιο) αφορά τον παίκτη που αμύνεται στον Φριντζόν, ο οποίος έκλεινε υπερβολικά προς τα μέσα (ειδικά όταν στη πεντάδα βρισκόταν ο Κρίστιτς ώστε να βγεί πάνω στο “κάθετο κόψιμο” του Σέρβου από το high post ) με συνέπεια ο καλύτερος σουτέρ των Ρώσων να βρίσκει καλές “ματιές” στη γωνία. Μάλιστα ο Μεσίνα το “είδε” αυτό (Ράιτ και Κάρι οι “ένοχοι”) και μετακινούσε την άμυνα των πρασίνων ώστε με ένα σκριν και έξτρα πάσα να βρεί το σουτ από τις γωνίες. Θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να είχε “ματώσει” περισσότερη την ελληνική ομάδα.

Το πολύ θετικό στοιχείο στα δικά μου μάτια είναι ότι ο Παναθηναϊκός σε ένα μεγάλο κομμάτι του δευτέρου ημιχρόνου “σταμάτησε” την επίθεση της ΤΣΣΚΑ, σβήνοντας από το playbook της αυτό που λέμε δημιουργία/καταστάσεις μέσα από κίνηση. Οι Ρώσοι του μισού γηπέδου και του χαμηλού αριθμού κατοχών είναι η Νο1 ομάδα της διοργάνωσης φέτος σε τελικές πάσες με μ.ο. περίπου 20 ανά παιχνίδι. Στο συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού η ελληνική ομάδα τους έκοψε πολλές συνεργασίες και τους έκανε να δείχνουν στατικοί και “ξύλινοι”. Η ομάδα του Μεσίνα τελείωσε με 18 τελικές, πολλές για τη δουλειά που έκανε ο πρωταθλητής Ελλάδας σε αυτό το κομμάτι. Όπως καταλαβαίνετε υπάρχει χώρος για σημαντική βελτίωση που μπορεί να ρίξει κατά πολύ τα νούμερα του αντιπάλου (κοντά στους 60-65 πόντους στην επίθεση δηλ.). Αυτό το κρατάμε γιατί οι πράσινοι “έχασαν” ένα πολύ δικό τους (τελικά) παιχνίδι από τον (έχω προσόντα/ποιότητα NBA starter αλλά καρδιά ..λαγού) Σόνι Ουίμς και τον Κάιλ Χάινς. Χωρίς τον Τεόντοσιτς (με τα συν και τα πλήν του) η ΤΣΣΚΑ σίγουρα δεν είναι η πιο αποτελεσματική επίθεση ανά κατοχή, είναι φανερό.. Και το μεγάλο λάθος του Μεσίνα με τον Πάργκο ( έχει στον πάγο πολύ καιρό έναν παίκτη 1.5 εκ, σε αντίθεση με τον Μπλατ που τον βοήθησε πολύ να εξελιχτεί στο μισό γήπεδο τότε που ήταν τελείως ..αγρίμι) έχει αφήσει την ΤΣΣΚΑ με ένα πόιντ πλέον. Ο Ιταλός έχει κολλήσει με τις big lineups αν και είναι φανερό ότι η ομάδα του μπορεί να βγάλει πολλά θετικά στοιχεία παίζοντας με πιο ελαφρά στοιχεία, κάτι που αποδείχτηκε τη μοναδική φορά φέτος (νωρίτερα στη σεζόν) που έπαιξε για μερικά ματς με φροντκόρτ τους Χάινς (στο “5”) και Βορόντσεβιτς (“4”). Το περίεργο είναι ότι από τότε έχει μονιμοποιήσει τον Αμερικανό στο “4” και ανέβασε τον Κριάπα στο “3” προωθώντας το συγκεκριμένο σχήμα σαν την καλή του lineup. 

Οι Ρώσοι λοιπόν σωματοδομικά είναι καθαρά ομάδα ΝΒΑ (με κοντύτερο παίκτη στη πεντάδα τους το “4” που έχει άνοιγμα χεριών ..2.16μ) αλλά είναι φανερό ότι η ομάδα με την περισσότερη ενέργεια στη σειρά είναι ο Παναθηναϊκός. Ειδικά όταν στο παρκέ βρίσκεται η τριάδα Γκιστ-Ράιτ-Λάσμε αυτό είναι πολύ εμφανές. Εχθές η ελληνική ομάδα μέσα από καλή άμυνα βρήκε φάσεις στο ανοιχτό γήπεδο και καλό θα είναι να τις ψάξει όσο περισσότερο μπορεί γιατί είναι δεδομένο πλέον μετά την πρώτη εικόνα ότι έτσι θα πέσει το κάστρο της “αρκούδας”. Φυσικά αυτό προϋποθέτει καλύτερη επίδοση στο αμυντικό ριμπάουντ, κομμάτι που πλήγωσε τον Παναθηναϊκό. Λεπτομέρεια: Ο Μεσίνα γενικά είναι υπέρμαχος του να μη στέλνει η ΤΣΣΚΑ “κόσμο” στο επιθετικό ριμπάουντ. Δε του αρέσει, ξεκαθαρίζει ότι προτιμά την ισορροπία στο αμυντικό τρανζίσιον και τη διασφάλιση αυτού. Ο Παναθηναϊκός του μισού γηπέδου του έδινε μια κάπως μεγαλύτερη ασφάλεια στα μετόπισθεν, ώστε να στείλει έξτρα παίκτη στο επιθετικό ριμπάουντ. Για αυτό λέω ότι οι Ρώσοι πρέπει να το πληρώσουν στο ανοιχτό γήπεδο..

Φιλτράροντας το πρώτο ματς λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι ο Παναθηναϊκός μπορεί να ματσάρει την ΤΣΣΚΑ εαν αμυνθεί το ίδιο καλά στο ποστ, τη στιγμή που της λείπει ο Τεόντοσιτς. Καμία απογοήτευση, αυτό το τονίζω. Τους “φόβισε”, μένει να τελειώσει τη δουλειά σε πρώτη φάση με διπλό αύριο. Θέλει πολύ προσοχή σε αυτά τα 2-3 πράγματα που αναφέραμε πιο πάνω και προς Θεού, να μη φοβηθεί να ρισκάρει. Δυνατότητες υπάρχουν..

Υ.Γ: Για τον Παππά, επειδή έχω πάρει αρκετά μηνύματα.. Έχω πεί από την αρχή ότι το παιδί δε χωράει στο ροτέησιον έτσι όπως έχει στελεχωθεί το μπακόρτ. Δε βοηθά, θα χαλάσει την όποια συνοχή. Σε αυτή τη σειρά όμως και επειδή στην ποστ σίζον παίζεις όλα σου τα χαρτιά ίσως μπορεί να δώσει “έξτρα” ώθηση ΑΡΚΕΙ να είναι έτοιμος ψυχολογικά όλον αυτό τον καιρό που είναι εκτός ροτέησιον. Είναι ότι πιο σημαντικό, αυτό που θα καθορίσει εάν μπορεί αυτή τη στιγμή να βοηθήσει ή όχι. Εάν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης λοιπόν (που βιώνει τον παίκτη καθημερινά) νιώθει ότι τον έχει προετοιμάσει ψυχολογικά ώστε να αλλάξει κάτι, το παραμικρό στην ατμόσφαιρα ας τον βάλει. Αν όχι, καλύτερα να μη τον σηκώσει ποτέ ότι και εάν ακούγεται απ’έξω..

ΕΓΚΛΗΜΑ & ΤΙΜΩΡΙΑ



Για αυτό που διαδραματίστηκε εχθές στο Μεντιολάνουμ δε θέλω να γράψω πολλά γιατί οι λέξεις ωχριούν μπροστά στην εικόνα. Το Μιλάνο μπήκε για να κατασπαράξει τη Μακάμπι, έπαιξε κατά διαστήματα πολύ καλό μπάσκετ αλλά το ..φίδι όταν το έχεις κάτω λαβωμένο, του κόβεις το κεφάλι. Όταν λοιπόν αυτό το +13 δε γινόταν +20 αλλά συνεχώς έπεφτε στο 10, υπήρχαν θεωρητικά εκκρεμότητες. Και το τελευταίο τρίλεπτο ήταν απλά δράμα.. Δράμα για μια ομάδα που κυριάρχησε αλλά δεν έβγαλε φονικό ένστικτο. Η Μακάμπι έμεινε στο ματς με τον Σοφοκλή που έδωσε το 110% μετά τα πρόσφατα συμβάντα απέναντι στο εκπληκτικό δίδυμο των Σάμιουελς-Λαβάλ και καθάρισε με το ξύπνημα του Ράις και φυσικά τον Χίκμαν. Φοβερό ματς, μεγάλες συγκινήσεις αλλά καταλαβαίνω ότι για τους Λομβαρδούς (που ώρες ώρες σου βγάζουν ότι ίσως μόνο μια πολύ καλή Ρεάλ μπορεί να τους ματσάρει και δεν εννοώ σε ποιότητα αλλά σε αυτό που γενικά καταθέτουν στο παρκέ) είναι από τις ήττες που σε κάνουν να νιώθεις ηλίθιος.. 

Ο Μπάνκι απαγόρευσε τα μίντια στη σημερινή προπόνηση από ότι μαθαίνω και θα προσπαθήσει να ανατρέψει το ψυχολογικό κλίμα γνωρίζοντας ότι η ομάδα του είναι καλύτερη. Επειδή το αναγνωστικό κοινό του Hoopfellas έχει πάρει master στο ψυχολογικό κομμάτι που περιβάλλει τέτοιες καταστάσεις, σίγουρα γνωρίζετε μετά από τέτοιο χαστούκι (ανάλογο έφαγε η ΕΑ7 και στο κύπελλο) φαίνεται ο προπονητής. Ή μπαίνουν με το μαχαίρι στα δόντια στο δεύτερο ματς ή απλά πνίγεσαι πλημυρισμένος από το γιατί του πρώτου ματς.. 

5..καφετιά



Ο Ρίκι Χίκμαν (για τον οποίο έχουμε μιλήσει με εξαιρετικά λόγια στο παρελθόν) έκανε πραγματικότητα τα λόγια του, στη διάρκεια του ταξιδιού προς το Μιλάνο (“Έπαιξα σαν σκ.. εναντίον της ΤΣΣΚΑ. Χρωστάω στην ομάδα..) όντας εντυπωσιακός εχθές το βράδυ στο Μεντιολάνουμ.  26π. (7/10 FG, 9/9 FT) 4 ριμπ. 3 τελικές και 10 κερδισμένα φάουλς οδήγησαν σε ranking 36 και το MVP της αγωνιστικής. Ο Χίκμαν είναι από εκείνα τα σκληροτράχηλα (σε σώμα και πνεύμα) γκαρντς που κάνουν θραύση στο σύγχρονο μπάσκετ και λατρεύει η σελίδα μας. Έχει όλα τα εργαλεία για να πρωταγωνιστήσει στο τοπ-επίπεδο και κυρίως να ανταποκριθεί σε κάθε είδους ανάγκη στο μοντέρνο μπάσκετ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Έχει σκέψη, καρδιά και παίζει σωστά το άθλημα. Ναι, θα ήθελα να τον δω στη χώρα μας. Δε το συζητώ. 500 χιλιάδες δολάρια είναι το ύψος του συμβολαίου του, ήτοι 360 χιλιάδες ευρώ.. Πολλά?