Ολική ανατροπή..

Μετά από μια ακόμα σκυλομαχία στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός με καταπληκτικό τρίποντο του Σπανούλη πήρε τη νίκη και την τρίτη θέση στον όμιλο. Καλύτερος στο μεγαλύτερο μέρος ο Παναθηναϊκός. έστειλε μήνυμα ενόψει τελικών. “Δουλεύει κόσμο” η Ρεάλ που ..προτίμησε τη δεύτερη θέση! Το Hoopfellas αναλύει το ντέρμπι και σας μεταφέρει την άποψη των “ειδικών” στην Ισπανία για την επιλογή (?) των Μαδριλένων..




Ολική ανατροπή λοιπόν, όχι μόνο στο παιχνίδι του ΣΕΦ αλλά στον όμιλο και στην τελική κατάταξη μιας και η Ρεάλ έχασε στο Κάουνας και διασταυρώνεται με τον Ολυμπιακό (επιλέγοντας ουσιαστικά Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό σε περίπτωση που και οι δύο καταφέρουν και προκριθούν..) ενώ παράλληλα έστειλε την ΤΣΣΚΑ στον Παναθηναϊκό..

Το Hoopfellas είναι εδώ βέβαια για να αναλύσει τα πάντα, μπαίνοντας “φορμαρισμένο” στην πιο καυτή περίοδο της σεζόν. Όπως καταλαβαίνετε, η επικοινωνία θα ενταθεί και οι αναρτήσεις θα είναι σχεδόν καθημερινές. Σας ετοιμάζω και εξτραδάκια, μιας και έχω κλείσει και κάτι από Ευρώπη μεριά για την πιο πλήρη ενημέρωση όλων των basketball-junkies αυτή την εβδομάδα, που όπως κάθε χρόνο η επισκεψιμότητα και το ενδιαφέρον στη σελίδα θα χτυπήσουν κόκκινο. Υπομονή..

Πάμε Φάληρο πρώτα (και αφήνουμε τις κωλοτούμπες των Ισπανών για το τέλος..) και στα σημεία που έχω υπογραμμίσει από το ντέρμπι..

–Το ματς που ξεκινούσε ως ..φιλικό (δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι, ειδικά μετά τις συνεχόμενες νίκες του φιλοξενούμενου Παναθηναϊκού) μας έδωσε ένα εκπληκτικό φινάλε-διαφήμιση που συζητιέται ακόμα στα ευρωπαϊκά μπασκετικά στέκια. Ένα φινάλε που έβαλε ακόμα ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του χαρακτήρα της “πιο επικίνδυνης -όταν μάχεται στα σχοινιά- ομάδας στην Ευρώπη” τα τελευταία χρόνια, που είναι αδιαμφισβήτητα ο Ολυμπιακός. Και όμως.. Αφήνοντας το βλέμμα μας να προχωρήσει στον ορίζοντα, θα “δούμε” ότι η αύρα που έμεινε στον αέρα όταν άδειασε το πεδίο της μάχης, ήταν ότι ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να διατηρεί το πάνω χέρι, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή. Θετική λοιπόν στην ουσία βραδιά και για τους δύο μιας και οι ερυθρόλευκοι πήραν μια τεράστια ψυχολογική ένεση νικώντας τον Νέμεση τους ενώ οι πράσινοι στο πρώτο ντέρμπι στη μετά-Πεδουλάκη εποχή και μάλιστα στην έδρα του αντιπάλου, κέρδισαν τον αντίπαλο στο κομμάτι της τακτικής, στοιχείο πολύ πολύ σημαντικό που μαρτυρά την υφή των επόμενων αναμετρήσεων καθώς δε φαίνεται εύκολο ούτε τώρα ότι μπορούν να αλλάξουν πράγματα δραστικά. Αυτό σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός (στη συνέχεια) θα πρέπει να κερδίσει τον Παναθηναϊκό στο “δικό του γήπεδο” και δεν εννοώ το ΟΑΚΑ..



-Ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιος θα επέβαλλε τον ρυθμό του, τη στιγμή που οι πράσινοι επιχειρούν μια μετάβαση, ελεγχόμενα και προσεκτικά, σε ένα πιο γρήγορο ρυθμό που θα τους βοηθήσει να αυξήσουν την παραγωγικότητα τους. Όμως στο Φάληρο ο στόχος ήταν να κόψουν το γήπεδο στη μέση, ξεκινώντας από το τρόπο που τοποθετούν τη  μπάλα για να εκτελέσουν στην επίθεση και τον έλεγχο της μπάλας στη τρανζίσιον επίθεση των γηπεδούχων. Από την άλλη ο Γιώργος Μπαρτζώκας έκανε από την αρχή φανερή την πρόθεση του να πάει σε περισσότερες κατοχές ανοίγοντας τον ρυθμό είτε με απλωμένες άμυνες και παγίδες ψηλά (όχι μόνο για να κερδίσει μπάλες αλλά κυρίως για να αναγκάσει τον αντίπαλο να επιτεθεί πιο γρήγορα) είτε με γρήγορη εισαγωγή της μπάλας για τρανζίσιον επίθεση μετά από αμυντικό ριμπάουντ. Αντίθετα ο Φραγκίσκος Αλβέρτης σημάδεψε το ποστ εξ’αρχής δοκιμάζοντας συνεχή cross screens μεταξύ Μασιούλις και Λάσμε χαμηλά, στοχεύοντας να περάσει τη μπάλα στον Λιθουανό (στη γνωστή διάταξη με το Φώτση ψηλά ως stretch-4).

-O Oλυμπιακός έπιασε πολύ υψηλό βαθμό στην pick & roll άμυνα στις καταστάσεις που έστηνε ο Διαμαντίδης. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι είναι η πρώτη φορά που ο Βαγγέλης Μάντζαρης κυριάρχησε πλήρως απέναντι στον θρυλικό αρχηγό του αιωνίου αντιπάλου. Ο 24χρονος PG των ερυθρολεύκων έχει περάσει προ πολλού από το στάδιο “παίζω δυνατά, καθαρά με σεβασμό τον Διαμαντίδη” στο “παίζω δυνατά καθαρά με πολύ θράσος (ρίχνω μπόλικες ψιλές) τον αρχηγό του αντιπάλου” και σαν Έλληνας οπαδός του μπάσκετ θα σας πω ότι καλά κάνει. Θυμάμαι μάλιστα πόσο μου άρεσε όταν έβλεπα τον Διαμαντίδη (που επίσης ήταν παιδί χαμηλών τόνων) να περνά σε αυτό το στάδιο απέναντι σε φημισμένους αντιπάλους. Απλά σε αυτό το παιχνίδι του ΣΕΦ, αυτό φάνηκε πιο πολύ από κάθε άλλο ματς του παρελθόντος.. Οι ερυθρόλευκοι έδιναν τον διάδρομο μετά το πικ στον Διαμαντίδη σε καταστάσεις απομόνωσης δύο εναντίον δύο,  “δείχνοντας” του μόνο το καλάθι και καλύπτοντας με έμφαση την πάσα στον σκρίνερ μέχρι τέλους, απενεργοποιώντας μια βασική επιθετική κατάσταση του αντιπάλου. Ο Διαμαντίδης έκανε μάλλον το χειρότερο του παιχνίδι τα τελευταία χρόνια στο ΣΕΦ και μάλιστα η εξ’επαφής αστοχία του στο τέλος κόστισε -δε θα ήταν τραβηγμένο να πω και το ματς- στον Παναθηναϊκό και παράλληλα δημιούργησε στον ίδιο (ένα τοτέμ των ντέρμπι..) έξτρα κίνητρο για την επόμενη μονομαχία..

-Μου άρεσαν πολύ οι εναλλακτικές καταστάσεις που έχει προσθέσει το νέο τεχνικό επιτελείο του Παναθηναϊκού στο επιθετικό κομμάτι, ώστε κάνει συνολικά την επίθεση του λιγότερο ευανάγνωστη στον αντίπαλο, λιγότερο στατική. Και όμως.. Οι πράσινοι εξακολουθούν να παίζουν στους 70 πόντους, μη σας φαίνεται περίεργο. Τα οφέλη όμως είναι αλλού. Έχουν καταφέρει να γίνουν λιγότερο στατικοί, λιγότερο προβλέψιμοι στο μισό γήπεδο, αποβάλλουν σταδιακά την πλήρη εξάρτηση από τον Διαμαντίδη (το προχθεσινό παιχνίδι είναι χαρακτηριστικό) προσπαθώντας να βάλουν δημιουργία και από αλλού και έχουν ανοίξει την πόρτα της transition offense, εκτελώντας στα πρώτα 10” της επίθεσης τους με αρκετή επιτυχία, είτε με pick & roll, είτε με άμεσο ποστ (αφού ο επιτιθέμενος έχει κερδίσει τη θέση που θέλει χαμηλά και η άμυνα δεν έχει προσαρμοστεί/διαβάσει πλήρως την κατάσταση) είτε με high low (πρακτικά παραλλαγή της transition post offense). Ο Αλβέρτης στο κομμάτι “δημιουργία” ακουμπά πολύ στον Μπατίστ που γενικά στη καριέρα του είναι υποτιμημένος πασέρ μιας και ξέρει να διαβάζει, ειδικά από το hig post. Αυτό το προσόν του μαζί το αποτελεσματικό παιχνίδι με πρόσωπο είναι αυτά που φέρνει ο Μπατίστ φέτος στο τραπέζι για τον Παναθηναϊκό και κατά αυτό τον τρόπο πρέπει να αξιοποιηθεί. Κρατάμε επίσης τα side picks για τον Κάρι, είτε με διπλά σκριν -που κατέληγαν σε pick’n pop με τον Μαυροκεφαλίδη πάνω στην κυκλική κίνηση του Αμερικανού- είτε με μονά picks πάλι με τον Λουκά. Αυτή λοιπόν η συνεργασία την οποία δουλεύει ο Παναθηναϊκός, θα πρέπει να “παίξει” πολύ στη σειρά με την ΤΣΣΚΑ, ειδικά εαν σκεφτούμε το πως ματσάρουν οι δύο ομάδες και τη δύσβατη ρακέτα των Ρώσων.



-Ο Ολυμπιακός έκανε τα καλά του διαστήματα όταν έτρεξε αποτελεσματικά στο τρανζίσιον και βρήκε περιφερειακά σουτ σε αυτές τις καταστάσεις γιατί δυσκολεύτηκε αρκετά να φτάσει μέχρι τέλους στο καλάθι. Η διστακτικότητα του Πετγουέη να πάρει περιφερειακά σουτ που “έπρεπε” να πάρει (και ας αστοχούσε) η οποία μάλιστα ανάγκασε τον Μπαρτζώκα να χρησιμοποιήσει τον όχι 100% έτοιμο Περπέρογλου στο “4” και η κακή βραδιά (και σε επίπεδο εκτέλεσης με εξαίρεση το φινάλε αλλά και αποφάσεων) του Βασίλη Σπανούλη φρέναρε τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι είχαν να διαχειριστούν και την απώλεια του καλύτερου transition σκόρερ τους χαμηλά, Γιώργου Πρίντεζη. Η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν σίγουρα διαβασμένη και μάλιστα πολύ καλά. Στα pick του Σπανούλη ο ψηλός ακολουθούσε με πλάγια βήματα στα πρότυπα help & recover αντιμετώπισης, στις γωνίες με στόχο να του κρύψει όσο το δυνατόν περισσότερο το οπτικό πεδίο και να αποτρέψει την πάσα, τη στιγμή μάλιστα που από ένα σημείο και μετά ο αρχηγός του Ολυμπιακού έπαψε να είναι επιθετικός μετά το σκριν και “έβγαινε” μακριά από τον ψηλό (κοντά στις γραμμές δηλ.) ώστε να “δει” καθαρότερα. Παράλληλα ο Διαμαντίδης με τη μπάλα στη strong side έκλεινε (στη πίσω γραμμή άμυνας) προς το κέντρο καλύπτοντας πάσα πρώτου χρόνου στο “5” του αντιπάλου που βρισκόταν στο ζωγραφιστό, τζογάροντας παράλληλα με τον Μάντζαρη. Χαρακτηριστική επίσης είναι η τακτική των πρασίνων να αφήνουν να “φαίνονται” κάποιες πάσες στην αδύνατη πλευρά, ανάλογα με το ποιός παίκτης βρισκόταν εκεί. Έχω την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός έπρεπε πιο νωρίς να βάλει τον Σλούκα στην αδύνατη πλευρά και τον Σπανούλη με τη μπάλα στη δυνατή, ώστε να χτυπήσει με τον 24χρονο γκαρντ που εντέλει γύρισε και το ματς. Κομμάτι επίσης που μου άρεσε, η συνεργασίες Ντάνστον-Πετγουέη που κατέληξαν όλες σε κάρφωμα. Το έχει δουλέψει ο Ολυμπιακός αυτό. Όχι Μπαρτσελόνα (ή Κίμκι, επίσης πολύ καλή) δεν έγινε ακόμα σε αυτό τον τομέα αλλά είναι ένα στοιχείο που σίγουρα μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμα περισσότερο στη συνέχεια.

ΓΙΑ ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ..



Πόσα παιχνίδια θυμάστε να έχει χάσει ο Παναθηναϊκός στο ΣΕΦ στα οποία διατηρεί σταθερά ένα προβάδισμα και μπαίνει προηγούμενος στο τελευταίο 1-1,5 λεπτό τα τελευταία χρόνια? Λίγα, έως ελάχιστα. Σε πόσα ματς των δύο αντιπάλων την τελευταία διετία ο Παναθηναϊκός έχει τρέξει και τελειώσει περισσότερα καθαρά fast breaks εκτός έδρας από τον αιώνιο αντίπαλο του? Και δε μιλάω για ματς που τα fast breaks δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Οι πράσινοι πήραν διψήφιο νούμερο πόντων σε καταστάσεις πρωτεύοντος αιφνιδιασμού. Από την άλλη, πόσα παιχνίδια έχει κερδίσει ο Ολυμπιακός σκοράροντας πάνω σε Λάσμε (Σλούκας) και Γκιστ (Σπανούλης)..? Το έκανε και κέρδισε προχθές. Και στις δύο τελευταίες φάσεις του Σπανούλη ο Γκιστ βγήκε εκτός ισορροπίας, δείγμα του ότι δεν έχει επανέλθει πλήρως από τον τραυματισμό του. Οι γηπεδούχοι κυριάρχησαν στις κατοχές αλλά σούταραν 31 τρίποντα και 27 δίποντα (σύνολο 25/58 σουτ) δείγμα του ότι η αντίπαλη άμυνα (με παίκτη κλειδί το “5” είτε στην άμυνα από μπροστά είτε στα picks) κατεύθυνε τη μπάλα εκεί που ήθελε και “διάλεγε” τα σουτ των ερυθρολεύκων. Γιατί έχασε ο Παναθηναϊκός..? Γιατί έκανε 10 (!!!!) λάθη στη τέταρτη περίοδο. Οι πράσινοι είχαν 6 μέχρι το 30′ (έναντι 12 του ΟΣΦΠ) και τελείωσαν με 16 (έναντι 15).. Παρότι έπαιξαν ένα σαφώς πιο ισορροπημένο παιχνίδι, βάζοντας με επιμονή τη μπάλα στα σημεία που ήθελαν σε πολλές περιπτώσεις δεν κατάφεραν να ελέγξουν την ορμή του αντιπάλου στο τέλος και τον οίστρο του εκπληκτικού διδύμου των 90αρηδων..

..Το μπακόρτ των Μάντζαρη-Σλούκα καρπώνεται την πλήρη ανατροπή της κατάστασης στο Φάληρο την Πέμπτη το βράδυ. Τα γαλόνια τους, ουκ ολίγα με τις κούπες της τελευταίας διετίας και τις clutch παραστάσεις τους. Εαν λοιπόν ο Μάντζαρης (12π.-9 ριμπ.-5 τελικές) κυριάρχησε στη μάχη της περιφέρειας απέναντι σε όλους τους αντιπάλους, ο Σλούκας (12π.-5 τελικές)ήταν πραγματικός leader βάζοντας τεράστια σουτ τη στιγμή που οι πράσινοι είχαν δημιουργήσει ένα μαξιλάρι 7-8 πόντων και η μπάλα έκαιγε, με την απογοήτευση να αρχίζει να ποτίζει την κερκίδα. Αυτοί οι δύο κράτησαν ζωντανό τον Ολυμπιακό και έστησαν το σκηνικό για τον Σπανούλη, που ήταν κακός (αρκετά κακός, ανεξάρτητα τι διαβάζετε στα ελληνικά media που κάνουν γαργάρα τα πάντα τόσο εύκολα..) αλλά στο τέλος έκρινε το ματς με τη σπουδαία κλάση του και το mentality που τον διακρίνει σε τέτοιες καταστάσεις. Μένει να δούμε εάν το σουτ αυτό θα αλλάξει το ψυχολογικό του status στις αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό όπου δυσκολεύεται πάρα πολύ να βρεί το δρόμο προς το καλάθι.



Από την άλλη, η εμφάνιση του Λουκά Μαυροκεφαλίδη (17π. 7/7 διπ.-5 ριμπ.) ήταν ότι καλύτερο για τους πράσινους, σε μια περίοδο που η ομάδα θα χρειαστεί σε απελπιστικό βαθμό τον έξτρα ψηλό. Ο Λουκάς έχω πεί έχει την ικανότητα, με τα μαλακά του χέρια- να βάλει πολλούς πόντους συνεχόμενα. Ο Παναθηναϊκός χτύπησε με αυτόν με διάφορους τρόπους. Πρόσωπο στα 5-6 μέτρα, με τη μπάλα στο παρκέ, ποστ παιχνίδι. Έχει καταστάσεις το παιχνίδι των πρασίνων για αυτόν, δεν υπάρχει αμφιβολία. Στο χέρι του είναι να τις εκμεταλλευτεί. Η φύση των ψηλών της ΤΣΣΚΑ δε τον βοηθά αλλά η ικανότητα του στο σκορ μπορεί να αλλάξει πράγματα στα πλάνα του αντιπάλου. Δίπλα του θα προσθέσω το “σοφό” παιχνίδι του Κάρι (10π. 4/6 FG-3 τελικές) πάνω στο οποίο πρέπει να βασιστεί ο Παναθηναϊκός στη τελική ευθεία της σεζόν. Είναι στιγμές που κάνει μπαμ ότι είναι ο μόνος που μπορεί να βάλει τη μπάλα στο καλάθι για την ομάδα του Αλβέρτη. Αλήθεια πόσοι από εσάς, τους φίλους του Παναθηναϊκού έχετε ψελλίσει “να τον είχαμε στα 30 του..”

“ΕΚΑΤΣΕ” Η ΡΕΑΛ ‘Η ΟΧΙ?



Από εχθές το βράδυ έχω επικοινωνήσει με πολλούς συνεργάτες, “ειδικούς” και προπονητές στην Ισπανία για να αφουγκραστώ το κλίμα μετά την ήττα της Ρεάλ, με την οποία οι Μαδριλένοι τερμάτισαν δεύτεροι και διασταυρώθηκαν στα play-offs που αρχίζουν την Μ.Τρίτη με τον Ολυμπιακό. Ένα αποτέλεσμα που άλλαξε τα πάντα.

Είναι ειλικρινά περίεργο το ότι κανένας από τους “μπασκετανθρώπους” με τους οποίους επικοινώνησα στην Ισπανία, δε θεωρεί (ούτε καν..) ότι η Ρεάλ “διάλεξε” αντίπαλο. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι η Ρεάλ απλά αδιαφόρησε, έπαιξε “relaxed” (όπως μου είπαν..) όπως και η Μπαρτσελόνα μιας και είναι στη κουλτούρα τους να παίξουν “σβηστοί” ένα τέτοιο ματς κρατώντας δυνάμεις για την επόμενη πολύ δύσκολη εβδομάδα. Ο Λάσο πήρε όλη την ευθύνη. Προσωπικά μου περνά από το μυαλό ότι ο ίδιος “σκηνοθέτησε” (ηθελημένα ή ..άθελα) αυτή την ήττα. Είτε γιατί δεν θεώρησε ότι πρέπει να πιέσει τους παίκτες του είτε γιατί θέλησε να  αυξήσει τη συγκέντρωση με μια ήττα τώρα, ενόψει των play-offs. Πάντως υπήρχε η περιρρέουσα άποψη ότι η Ρεάλ θα ήθελε τον Παναθηναϊκό ως αντίπαλο που δύσκολα θα ακολουθούσα στους 75+ πόντους, αν και οι περυσινές κόντρες (τα δεδομένα είναι διαφορετικά, όχι τόσο όμως όπως και οι ομάδες) τους έδειξαν ότι οι Μαδριλένοι είχαν θέμα (Σόφο βέβαια δεν υπάρχει αλλά δεν έχει σημασία πλέον). Καμία υποψία λοιπόν στην Ισπανία. “Κακό παιχνίδι, χαλαρή Ρεάλ, συμβαίνουν αυτές οι ήττες, καμία πρόθεση” αυτή είναι η άποψη στην Ιβηρική και μοιάζει λογική εάν λάβουμε υπόψη ότι δεν πέτυχε κάτι η “βασίλισσα” με το αποτέλεσμα αυτό (εκτός εάν το βλέπουν μόνο αυτοί) . Μεταξύ μας, εμπιστοσύνη σε κανέναν.. Κάποτε είχε βγεί έξω από τους λεπτούς τοίχους των αποδυτηρίων ότι η εθνική τους “διαλέγει” για να αποφύγει την team USA πριν τον τελικό.. Αλλά τότε το κίνητρο ήταν προφανές..