ΣΚΥΛΙΣΙΑ ΜΕΡΑ..
Ένας «σκυλιασμένος» για να αποδείξει, κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό, Παναθηναϊκός πήρε τον μεγάλο ημιτελικό του Κυπέλλου και θα συναντήσει τον Άρη στη Κρήτη στη μάχη για το τρόπαιο. Το Hoopfellas σχολιάζει τους δύο «αιώνιους» και τον ημιτελικό του ΟΑΚΑ..
Τα όσα διαδραματίστηκαν στο παρκέ του ΟΑΚΑ τη Δευτέρα, αποδεικνύουν το πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της πνευματικής/ψυχολογικής προσέγγισης στον σύγχρονο αθλητισμό. Για αυτό το λόγο σταθήκαμε τόσο σε αυτόν τον παράγοντα στην προηγούμενη ανάρτηση preview. Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά λοιπόν από κάτω και θα καταλάβετε.. Το attitude των δύο μονομάχων «έβγαλε» αντίθετες κατευθύνσεις. Τον γηπεδούχο να δίνει μάχη για τη ζωή του με τρομερό πάθος και τον φιλοξενούμενο να λανσάρει προφίλ ατσαλάκωτου.. Σε τέτοια ματς όμως δεν κερδίζεις έτσι. Δεν ισχύει το «θα πάμε εκεί και θα παίξουμε το μπάσκετ μας/θα κάνουμε το παιχνίδι μας..» γιατί πολύ απλά την υλοποίηση της συγκεκριμένης σκέψης επηρεάζουν πολλοί εξωγενείς και όχι μόνο παράγοντες που πρέπει να είσαι έτοιμος να διαχειριστείς.
ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑΣ..
Αυτή η διαφορά στη ..θερμοκρασία των δύο αντιπάλων βγήκε άμεσα στο παρκέ. Ξεχάστε την στρατηγική, το athleticism και τα φυσικά προσόντα (όλα αυτά έρχονται μετά).. Εδώ μιλάμε για μάχη καρδιάς. Οι δύο φάσεις που αποτυπώνουν την κυριαρχία των πρασίνων και τη γυαλάδα στο μάτι (είδατε πόσο καλό μπορεί να σου κάνει ένα πραγματικά άσχημα αποτέλεσμα πριν από ένα ντέρμπι με την έννοια ότι 1.)πλημμυρίζεις με απογοήτευση 2.) αδειάζεις ψυχολογικά 3.) θέλεις απελπισμένα να αποδείξεις.. Ο έξυπνος προπονητής αφήνει την ομάδα του να περάσει αυτά τα τρία στάδια) στον ημιτελικό. Πρώτη αυτή στην οποία ο (τραυματίας) Παππάς βουτάει στο παρκέ (μεγάλο το ρίσκο για τον αγκώνα του όπως έπεσε)κάνοντας πλονζον και στέλνοντας μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και δεύτερη το κλέψιμο και τελείωμα του (τραυματία) Μασιούλις ο οποίος καρφώνει με τον Πετγουέη να τον καταδιώκει, μπαίνοντας με ..τους αγκώνες στο καλάθι, κάνοντας το να δείχνει τόσο εύκολο.
Αγωνιστικά όλη αυτή η διαφορά ..θερμοκρασίας των δύο αντιπάλων βγήκε σε κατοχές. Ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στο σύγχρονο μπάσκετ. Οι πράσινοι κυριάρχησαν με διψήφια διαφορά κερδίζοντας σχεδόν κάθε μα κάθε διεκδικούμενη μπάλα όντας έτοιμοι να βουτήξουν, να χτυπήσουν, να ταπεινωθούν για μια κατοχή. Ξέρετε πόσο βαθιά πρέπει να φτάσει ένας προπονητής (αποτελεί σημαντικό κομμάτι μελέτης στη σύγχρονη προπονητική) για να φτάσει να ετοιμάσει την ομάδα του ώστε να παίξει έτσι ένα συγκεκριμένο παιχνίδι? Ο Αργύρης Πεδουλάκης βέβαια δε χρειάστηκε να κάνει πολλά. Η κατάσταση ήταν έτοιμη, το σκηνικό στημένο μετά την ήττα από τη Μακάμπι. Οι πράσινοι πέρυσι βασίστηκαν πολλοί στο κομμάτι των κατοχών. Σε μια επίθεση μισού γηπέδου (με ελεγχόμενο αριθμό κατοχών) και οι 2-3 κατοχές παραπάνω μετράνε πολύ. Φέτος ο Παναθηναϊκός δε μπορεί να τρέξει το ίδιο «μαζί», σαν ομάδα, το έχουμε συζητήσει σε πολλές αναλύσεις μας, με συνέπεια να χάνει «μπάλες». Αυτές τις οποίες κέρδισε στον ημιτελικό της Δευτέρας με τη διάθεση και το πάθος του. Πάνω ακριβώς σε αυτό το κομμάτι στηρίχτηκε όλη μα όλη η τακτική του Παναθηναϊκού.
Ποιες ήταν λοιπόν οι βασικές αρχές στο γενικό πλάνο, τις οποίες υπογράμμισε ο Αργύρης Πεδουλάκης στον πίνακα των αποδυτηρίων..?
1. (Με γνώμονα την ψυχολογική κατάσταση και το..κίνητρο που χτύπαγε ουρανό) Κερδίζουμε τις κατοχές, βουτάμε για κάθε διεκδικούμενη μπάλα, σκοτώνουμε για ένα ριμπάουντ. Η μπάλα είναι το τρόπαιο.
2. Κατεύθυνση της επίθεσης. Μετατοπίζουμε όλο το βάρος στο ζωγραφιστό με ναυαρχίδα το ποστ παιχνίδι του Μασιούλις και το pick n’roll. Κάποτε σε ένα τάιμ άουτ των Γκρίζλις, ο εκάστοτε κόουτς είχε ζητήσει «14 συνεχόμενες επιθέσεις με τον (σταρ της ομάδας) Σαρίφ Αμπντούρ Ραχίμ» .. Μιλάω για κατεύθυνση, με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Πεδουλάκης γνωρίζει ότι δεν έχει τον ποστ ψηλό που θα σκοράρει. Υποχρέωσε τους παίκτες του να τελειώνουν από μέσα σε συντριπτικό ποσοστό στοχεύοντας στα ευεργετικά που μπορεί να αποφέρει μια τέτοια τακτική. Αναφέρομαι στη φθορά του αντιπάλου, για καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας/ευστοχίας και φυσικά κεντρικό στόχο τους πιο εύκολους πόντους στο μπάσκετ. Αυτούς που παίρνεις από τις προσωπικές. Προσέξτε. Είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στην εξίσωση ότι ο Παναθηναϊκός έπαιζε εντός. Δεν αναφέρομαι σε καμία διαιτησία. Μιλάω για τις συνθήκες υλοποίησης του πλάνου, νομίζω μπορείτε να με καταλάβετε. Οι πράσινοι εκτέλεσαν 28 προσωπικές και 39 δίποντα..
-Κλείνουμε το ζωγραφιστό απαγορεύοντας στον Σπανούλη να δημιουργήσει ρήγματα και ουσιαστικά κατευθύνουμε τον αντίπαλο να παίξει όπως έπαιξε. Οι πράσινοι «τζόγαραν» με συγκεκριμένους παίκτες του αντιπάλου (Πετγουέη, Λο ) αφήνοντας το σουτ και γεμίζοντας κορμιά την περίμετρο του ζωγραφιστού, έτοιμα να κλείσουν, να πέσουν πάνω σε οποιονδήποτε περνάει τη νοητή συνοριακή γραμμή. Αποτρέπουμε την εισαγωγική πάσα από το φτερό στο ζωγραφιστό με άμυνα-συναγερμό στα ¾ του επιτιθέμενου. Όσο περνούσε η ώρα αυτό το σχέδιο ενισχυόταν μιας και οι πράσινοι –ακόμα και εάν έχαναν- είχαν κατευθύνει την επίθεση του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός σούταρε 9 προσωπικές, 22 δίποντα και 31 τρίποντα..
ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΠΛΑΝΟΥ
Οι προθέσεις των γηπεδούχων φάνηκαν από το πρώτο δευτερόλεπτο, με τον κόουτς Πεδουλάκη να παρουσιάζει μια διάταξη στην επίθεση του σχεδιασμένη πάνω στα όσα αναφέραμε πιο πάνω. Δύο σκρίνερς (Λάσμε-Γκιστ) παραταγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλον για κάθετο σκριν στη γραμμή των προσωπικών, ο Διαμαντίδης ballhandler διαλέγει πλευρά και χαμηλά ο Κάρι έχει πρόσωπο τον Μασιούλις ο οποίος επιλέγει αναλόγου συνθηκών. Είτε παίρνει άμεσα cross screen από τον Κάρι για άμεσο ποστ παιχνίδι (στην άδεια από ψηλούς ρακέτα λόγω της διάταξης) είτε παίρνει το κάθετο σκριν και με μια κυκλική κίνηση φτάνει να ποστάρει στη δυνατή πλευρά (με τον Γκιστ να τον υποστηρίζει στη base line και τον Λάσμε να «μένει»). Εάν η εισαγωγική πάσα δεν έβγαινε, οι πράσινοι πήγαιναν σε πικ εν ρολ με τους Διαμαντίδη-Λάσμε, με τον Κάρι ανοιχτά στο φτερό. Αυτή τη διάταξη χρησιμοποίησε πολύ ο Παναθηναϊκός παίρνοντας πόντους, προκαλώντας φθορά και υποστηρίζοντας την επίθεση του με επιθετικό ριμπάουντ έχοντας τα τρία μεγάλα του κορμιά συνεχώς κοντά στο καλάθι.
Αμυντικά η συνήθης τακτική που εφάρμοσε ο κόουτς στους περυσινούς τελικούς. Ο Γκιστ στον Σπανούλη, Μασιούλις στον Πρίντεζη και Κάρι στο εκάστοτε «3». Σούπερ επιτυχία με την έννοια ότι ο Σπανούλης δε μπόρεσε να πατήσει ζωγραφιστό και οι πράσινοι δεν έφαγαν ποσταρίσματα ούτε στον ελάχιστό βαθμό (νομίζω εδώ ξεπέρασαν τις προσδοκίες τους) μιας και ας μη ξεχνάμε το ποστ παιχνίδι των ερυθρολεύκων έρχεται κυρίως από τις δύο θέσεις των φόργουορντς, στις οποίες οι πράσινοι αμύνονταν με χαμηλότερο παίκτη.
-Ο Ολυμπιακός απογοήτευσε. Δεν αναφέρομαι στην ήττα. Το λέω με την έννοια ότι παρουσιάστηκε σαν ομάδα που δέχθηκε τη μοίρα της. Ο αντίπαλος τον έδειρε. Δεν υπήρχε αντίδραση. Το χειρότερο ήταν ότι έχασε την αυτοπειθαρχία του σαν ομάδα. Διάγνωση:
*Δεν είχε το ψυχολογικό υπόβαθρο ή την ετοιμότητα να βάλει και να τελειώσει μπάλες στο ποστ, σε καταστάσεις που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί. Δείγμα του ότι δεν είχε τη διάθεση ατομικά και ομαδικά να «χτυπήσει» και να «χτυπηθεί». Για να παράγεις από το συγκεκριμένο σημείο πρέπει να σπρώξεις, να πας στην επαφή για να κερδίσεις χώρο. Ούτε ο Πρίντεζης (έφαγε ένα δύο swap από τον Μασιούλις και βγήκε εκτός..) αλλά κυρίως ο Περπέρογλου (ο οποίος είχε αρκετά λεπτά κοντό παίκτη απέναντι) δεν έπαιξαν πλάτη και το περίεργο είναι ότι δε τους το ζήτησε η ίδια τους η ομάδα, οπότε το θέμα είναι βαθύτερο. Τη μόνη φορά που έγινε αυτό, ο Περπέρογλου έβγαλε μια πολύ ωραία σκαστή πάσα για κάρφωμα του Ντάνστον..
*Ο κόουτς Μπαρτζώκας βλέποντας την αμυντική επιλογή του Γκιστ στον Σπανούλη, έφερε τον Έλληνα άσσο σε θέση πόιντ γκαρντ, παίζοντας κεφάλι στην επίθεση, με τον Μαντζαρη βαθιά στο φτερό ώστε να δημιουργηθούν οι κατάλληλες αποστάσεις δηλ. περισσότερος χώρος για τον V-Span, επιμένοντας σε κεντρικό pick n’ roll όπου με την πάσα ανοιχτά στην πλευρά αποφόρτιζε λίγο αμυντικά τον άξονα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ότι ο Σπανούλης δεν πήγε προς τα μέσα τις όποιες φορές έμεινε ψηλά με των Φώτση ή τον Μπατιστ. Καταλαβαίνω απόλυτα τη δυσκολία του εγχειρήματος όταν σε μαρκάρει ο Γκιστ και στην αλλαγή απέναντι σου βρίσκεται ο Λάσμε, αλλά με τους Φώτση-Μπατίστ είναι τελείως άλλη κατάσταση. Σαφώς το μαρκάρισμα του «Μπάτμαν» στον Σπανούλη δε βγαίνει πλέον σε καμία περίπτωση (ο αρχηγός των ερυθρολεύκων το εκμεταλλεύτηκε μόνο μια φορά). Θυμηθείτε το για το μέλλον..
*Οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν υπομονή. Σαφέστατα είναι από τις ομάδες στην Ευρώπη, που μεταφέρουν τη μπάλα από τη μια πλευρά της επίθεσης στην άλλη με τη μεγαλύτερη ταχύτητα αλλά τη Δευτέρα αυτό δε φάνηκε. Όχι, δεν αποτελεί δικαιολογία το ότι ο αντίπαλος επέλεξε αλλαγές στην άμυνα ή αμυνόταν συνήθως με χαμηλό παίκτη στο «3» ώστε να έχει πιο έτοιμα πόδια στην αδύνατη πλευρά. Οι παίκτες του έχουν τέτοια ικανότητα που μπορούν να το χειριστούν αυτό, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο τρόπο επίθεσης που αποτελεί πολύ δυνατό χαρτί για τον Ολυμπιακό και φέτος.
*Ριμπάουντ. Αμυντικό ριμπάουντ. Δε θα πω κάτι. Απλά διαβάστε τα KEY POINTS του preview (προηγούμενη ακριβώς ανάρτηση).
*Ο Γιώργος Μπαρτζώκας διέγνωσε το ότι η ομάδα παίζει πολύ στατικά και είναι τελείως προβλέψιμη για αυτό και ρίσκαρε (εν γνώσει του) με τα τρία γκαρντς στο τέλος. Εκεί ακριβώς έχασε και το παιχνίδι. Με την απόφαση του αυτή, στοχεύοντας σε περισσότερη κίνηση και δημιουργία ρηγμάτων (ίσως και τρανζίσιον επίθεσης) έδειξε τον δρόμο στην επίθεση του αντιπάλου του η οποία έδειχνε επίσης κολλημένη σε εκείνο το σημείο. Το δυνατό/σκληρό κορμί του Λο σαφώς και δεν είναι αρκετό για να κρατήσει μακριά από το ποστ έναν από τους πιο muscle forwards στο ευρωπαϊκό μπάσκετ σήμερα (Μασιούλις). Εκεί οι πράσινοι βρήκαν πάτημα, τη λύση για να κλείσουν το παιχνίδι από τον ίδιο τους αντίπαλο.
-Σε καθαρά ατομικό επίπεδο νομίζω πως οι Μασιούλις-Λάσμε (τους οποίους οι ερυθρόλευκοι δε μπόρεσαν να κρατήσουν μακριά από το ζωγραφιστό) μαζί με τον Μπράμος ήταν οι κορυφαίοι των νικητών. Σημαντικός και ο Παππάς που άναψε τη φλόγα ερχόμενος από τον πάγκο και δίνοντας την προσωπική φάση (αν και όταν έπαιζε «1» χωρίς τον Διαμαντίδη δίπλα κοιτούσε συνεχώς το καλάθι και δημιουργούσε εκνευρισμό στην επίθεση της ομάδας του). Από τον Ολυμπιακό ο Ντάνστον έδειξε καλά στοιχεία για τέτοιο ματς και θα αποτελέσει σταθερά για την ομάδα, αυτό είναι δεδομένο, στη δύσκολη συνέχεια. Ο Σλούκας ήταν επίσης θετικός ενώ από τα υπόλοιπα γκαρντς μπορώ να πω ότι ο άστοχος Λο ήταν ο μόνος που δημιούργησε κάποια ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα, για αυτό και ο Μπαρτζώκας τον προτίμησε στο τέλος.
ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΑΤΣ..
Εδώ θα αποστασιοποιηθώ λίγο από τις περισσότερες γνώμες που έχω διαβάσει. Ο Παναθηναϊκός ναι μεν κέρδισε το ματς εφαρμόζοντας πιστά το πλάνο του αλλά δεν έδειξε βελτίωση σε σχεδόν κανένα κομμάτι του παιχνιδιού του. Αυτό αναγνώστε το όπως θέλετε.. Έπαιξε το ίδιο μπάσκετ που παίζει σε όλη σχεδόν τη σεζόν με τη διαφορά να είναι το περίσσιο πάθος που ξεχείλιζε και του έδωσε κατοχές. Αυτό, ανθρώπινα, δε θα υπάρχει κάθε βράδυ. Δε μπορείς να είσαι το ίδιο «φτιαγμένος» σε κάθε παιχνίδι, θα καείς αφού πρώτα χάσεις τη σημασία της ίδιας της έννοιας.. Οι πράσινοι χρησιμοποίησαν το ψυχολογικό υπόβαθρο του ματς σωστά εντάσσοντας το μέσα στο αγωνιστικό τους πλάνο κυνικά, με τον καλύτερο –θα έλεγα- τρόπο. Έχουν πολλά προβλήματα όμως στο παιχνίδι τους ακόμα να λύσουν ενόψει ΤOP-16, το οποίο αποτελεί ένα μίνι-τουρνουά τοπ-επιπέδου με διαφορετικές κάθε βράδυ ανάγκες. Τα προβλήματα λειτουργικότητας στο ρόστερ παραμένουν. De facto. Ο παίκτης κλειδί για τη συνέχεια θα είναι ο Ούκιτς. Εάν καταφέρει και βάλει ποιότητα σε αμυντικό/οργανωτικό επίπεδο (που αποτελεί ερωτηματικό) η ομάδα θα παίξει καλύτερα. Σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό δεν υπάρχει, πληγή για ομάδα που παίζει στο μισό γήπεδο. Για αυτό, η δική μου γνώμη είναι: σπουδαία η νίκη-πρόκριση επί του αιωνίου αντιπάλου, όμως οι πράσινοι δε μου έδειξαν ότι διορθώνουν κάτι και παίζουν καλύτερα. Μακάρι αυτό το κάτι να τους βγεί μέσα από το ίδιο το παιχνίδι τους στην πορεία, αν και νομίζω ότι κάποια αλλαγή (είτε σε θέματα ρόστερ είτε «εσωτερική» που μπορεί να αφορά το παιχνίδι ή το ροτέησιον) είναι επιβεβλημένη.
Ο Ολυμπιακός επίσης έχει θέματα. Φάνηκε στο ΟΑΚΑ ότι κάποιοι παίκτες τους θέλουν να γράψουν κάποια χιλιόμετρα ακόμα ώστε να αποτελούν σταθερές σε τέτοιου είδους ματς. Η επιθετικότητα του Παναθηναϊκού του έβγαλε προβλήματα που καμία άλλη ομάδα δε του έχει βγάλει φέτος και κυρίως του άλλαξε κατεύθυνση στο παιχνίδι του, γεγονός που νομίζω θα πρέπει να προβληματίσει. Σαν ομάδα είναι πιο έτοιμη από τον αντίπαλο να παίξει μεγάλα ματς αύριο. Έχει καλύτερες συνεργασίες και λειτουργικότητα που σημαίνει ότι δε θέλει ανακατανομή ρόλων αλλά μόνο δουλειά στο ήδη υπάρχον πλάνο. Και εδώ όμως υπάρχουν προβλήματα. Όταν θα σταματήσει να πετάει φλόγες το δίδυμο Περπέρογλου-Σλούκα ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί ίσως να παρουσιάσει κάτι άλλο. Ο Λο είναι ακόμα στο καναβάτσο ενώ το μεγαλύτερο ερωτηματικό όλων είναι η θέση «5» και ο Μπέγκιτς, επιλογή η οποία εδώ μέσα προκάλεσε απορίες το καλοκαίρι. Δεν έχει την πολυτέλεια ο Ολυμπιακός να πάει στο ΤOP-16 με τον Σλοβένο σε τόσο χαμηλή πτήση. Και οι δύο ομάδες μας (όπως και οι περισσότερες τοπ-ευρωπαϊκές σε συντριπτικό ποσοστό) έχουν θέματα να λύσουν εν όψει Ιανουαρίου. Εμείς μπορούμε απλά να περιμένουμε και να ελπίζουμε σε βελτίωση την κατάλληλη στιγμή, με όποιον τρόπο και εάν έρθει αυτή. Υπάρχει ελπίδα. Όπως σας είπα άλλωστε, αυτή την εποχή τίποτα δεν είναι πραγματικά τόσο καλό ή τόσο κακό όσο μοιάζει..
