ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ..
Η Εθνική μας ομάδα πέρασε από πάνω από την Τουρκία κάνοντας ..παρέλαση και διδάσκοντας ισορροπία σε άμυνα και επίθεση. Το Hoopfellas σχολιάζει..
Σπουδαία εμφάνιση η οποία πιστοποίησε με τον καλύτερο τρόπο ότι η ομάδα έχει χτιστεί σε γερά θεμέλια. Ο τίτλος όμως νομίζω είναι κατατοπιστικός, τουλάχιστον όσον αφορά στο κλίμα που πρέπει να επικρατήσει μετά τη χθεσινή νίκη και τη διαχείριση των συναισθημάτων. Ο Τρινκιέρι το’χει πιάσει αυτό, τα παιδιά –ειδικά τα πιο έμπειρα- το γνωρίζουν άριστα. Δυο-τρία πράγματα για εχθές και την εντυπωσιακή εμφάνιση της ομάδας μας αν και το ξαναγράφω, αυτό συνέβη εχθές.. Σήμερα ξημέρωσε άλλη ημέρα.
-Η μεγαλύτερη βελτίωση που έχει επιδείξει, υπό τον Τρινκιέρι, τον εθνικό μας συγκρότημα (και δεν έχει σχολιαστεί ιδιαίτερα μάλιστα) είναι στην ανάπτυξη της ομάδας στο επιθετικό κομμάτι. Πρώτη φορά, μετά από τόσα χρόνια επιτυχιών και μη, βλέπω την ομάδα (που παραδοσιακά είχε κάποιο θέμα στο συγκεκριμένο τομέα μοιάζοντας στατική, ειδικά μπροστά σε αυτό που βλέπουμε τώρα) να έχει τόσο πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας και κίνηση στο μισό γήπεδο. Όταν αναλύαμε προ διετίας τον Τρινκιέρι είχαμε σταθεί σε αυτό το χαρακτηριστικό που αποτελεί μαζί με το σωστό spacing (που επίσης έχει περάσει στην Εθνική μας) την ναυαρχίδα της επιθετικής του φιλοσοφίας. Ζυγισμένη-μοιρασμένη-ισορροπημένη επίθεση με αρχές βασισμένες σε έννοιες όπως η απλότητα ή η αμεσότητα. Βλέπω προσοχή σε λεπτομέρειες επίσης (π.χ. σε plays με σκριν επιλογής ψηλά, ο Πρίντεζης που είναι στην αντίθετη πλευρά του σκρίνερ, «βουτάει» στη ρακέτα τη στιγμή του πικ και δε μένει ψηλά ως stretch, γιατί πολύ απλά αυτό είναι το δυνατό του σημείο). Αυτή ακριβώς η επίθεση κίνησης και η πολύ σωστή κυκλοφορία, βάζει/εμπλέκει πιο εύκολα μέσα στην επίθεση τον κάθε παίκτη κάτι πολύ βασικό μιας και ο Ιταλός μπορεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρον και πραγματικά το βάθος του ρόστερ του. Από πότε είχε η ομάδας μας να παρουσιάσει επίθεση που έβαζε στο ρελαντί 80 κάθε βράδυ..?
-Τις ημέρες του Ακρόπολις σας είπα ότι η ομάδα ρολάρει/αποδίδει σαφώς καλύτερα με τον Ζήση στο «1» και κάποιοι αναρωτηθήκατε (και εγώ το ίδιο όμως , με την αντίδραση τους..). Νομίζω καταλάβατε όλοι σε τι αναφερόμουν. Ο Ζήσης είναι ο ιδανικότερος παίκτης για αυτόν τον ρόλο γιατί πολύ απλά μετά τα τρία χρόνια μεταπτυχιακού στην Τοσκάνη (όπου αναγκάστηκε, λόγω του ότι η Μοντεπάσκι έμεινε χωρίς Αμερικανό πόιντ, στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν να τρέξει μια επίθεση που εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τον άσσο της, σε πολύ απαιτητικό επίπεδο) λειτουργεί καλύτερα ως pass-first PG, σε αντίθεση με τους Σπανούλη-Σλούκα που είναι από τη φύση τους πιο εκτελεστικοί. Δε είναι το θέμα οι 11 τελικές του Νικόλα.. Και 20 μπορεί να έβγαζε.. Το θέμα είναι η φιλοσοφία και ο τρόπος με τον οποίος προσεγγίζει τον ρόλο του στο παρκέ. Μπορεί να φέρει ηρεμία μέσα στη καταιγίδα.. Ο Ζήσης εκμεταλλεύτηκε το μέγεθος και την οξυδέρκεια, πήγαινε (με τον κλασσικό τρόπο πλέον της ελληνικής σχολής πόιντ γκαρντ) τον αντίπαλο εκεί που ήθελε αυτός δημιουργώντας καταστάσεις με καίριες πάσες/αποφάσεις. Κομπιούτερ πραγματικό. Εννοείται ότι με την επιστροφή του Σπανούλη δίπλα του, το μπακόρτ θα πάρει την ιδανική του μορφή. Σε καμία περίπτωση –όπως διάβασα από πολλούς..- η εθνική δε παίζει καλύτερα χωρίς τον ηγέτη της. Καλύτερα, όσο περνάει η διοργάνωση, να μη το νιώσουμε αυτό..
-Ο Τρινκιέρι έβαλε “σκαλοπάτια” για να μεταφέρει τη μπάλα με ασφάλεια και είχε δώσει εντολή η μπάλα (ειδικά μετά από ριμπάουντ) να περνά γρήγορα το κέντρο για να μην δωθεί η ευκαιρία στον αντίπαλο να την στοχεύσει και να δυναμώσουν τα πόδια του με σύμμαχο τα 8’’ και τις πλάγιες γραμμές. Ρεαλιστικά όμως, πίεση δεν υπήρξε από τους Τούρκους. Με το που είδα Μπαλμπάι-Γκιουλέρ στο αρχικό σχήμα, φαντάστηκα ότι θα μπούν για να πιέσουν μέχρι τις…διαφημιστικές ταμπέλες αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ γιατί απλά δεν έχουν τη συνοχή σαν ομάδα να παρουσιάσουν μια σωστή πιεστική άμυνα. Με συνεχή κίνηση, δημιουργία από πολλά πρόσωπα σε πολλά σημεία του παρκέ, side και κεντρικό pick ‘n roll με δημιουργούς σχεδόν όλα τα φόργουορντς έκανε σμπαράλια μια αδούλευτη/απροετοίμαστη, soft και χωρίς θέληση να πονέσει άμυνα. Αντίθετα η δική μας άμυνα ήταν πολύ καλά προετοιμασμένη. Έκοψε τον δεξί διάδρομο στον Τούρκογλου (που είναι για λύπηση σε αυτό του τουρνουά) και ακολούθησε (με Παπ-Κάι) κάθε σουτ του με χέρι ψηλά, κάνοντας τον να δείχνει «χαζός» σε επίπεδο αποφάσεων. Ο Τρινκιέρι εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το αλά Σιζέφσκι σχήμα με 3 φόργουορντς (με μέσα-έξω παιχνίδι) που ανά πάσα στιγμή μπορούν να αλλάξουν θέσεις στο παρκέ (δίπλα σε έναν άσσο και το πεντάρι) παίζοντας switch στη προσωπική άμυνα και δημιουργώντας miss match συνεχώς στο επιθετικό με στόχο τη μεταφορά στην αδύνατη πλευρά και την έξτρα πάσα (την οποία δουλεύουμε πολύ καλά).
-Σούπερ παιχνίδι από τον Περπέρογλου. Προσωπικά ομολογώ ότι έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου αν και αυτό που παίζουμε στην επίθεση (που σας περιέγραψα πιο πάνω) ταιριάζει γάντι στο multiple offensive στυλ του Στράτου. Μετά από τόσα χρόνια στο κορυφαίο επίπεδο δράττει του καρπούς του σπουδαίου χαρακτήρα που έχει δημιουργήσει. Δε το κρύβω (το έχω γράψει άλλωστε) ότι θεωρώντας πως θα παίξουμε κάτι πιο συγκεκριμένο επιθετικά, θα διάλεγα μάλλον τον Βασιλειάδη. Αλλά σε αυτήν την επιθετική κατεύθυνση που έχουμε επιλέξει, η πληθωρική επίθεση του φόργουορντ του Ολυμπιακού είναι ένα από τα βασικά μας στοιχεία. Εντυπωσιακός και ο Μπουρούσης που κατάπιε αμάσητους τους Τούρκους ψηλούς, οι οποίοι έμοιαζαν ξύλινοι μπροστά του. Η συνεργασία του με τον Ζήση ήταν άριστη και νομίζω οι δύο τους μοιράζονται το άτυπο βραβείο του MVP. Τελειώνω με το attitude του Σλούκα. Όχι δεν είναι έκπληξη. Έχει αυτό το θράσος, με αυτό ανέβηκε ενεργός στην κορυφή της Ευρώπης. Παρατηρείστε τη βελτίωση του σε σχέση με τη ρούκι σίζον του στα γαλανόλευκα και φανταστείτε τι θα επακολουθήσει. Η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων..
-Κλείνοντας –γιατί έχουμε και ματς το απόγευμα, μεγάλο μάλιστα- θα πω ότι δεν πρέπει να δημιουργούμε μια εικόνα που δεν υπάρχει. Δεν είμαστε γκραν φαβορί για το χρυσό, ούτε «φέρτε μας την Ισπανία..» και άλλα τέτοια. Έχουμε παίξει τρία πολύ καλά ματς, όντας σοβαροί και συγκεντρωμένοι στο στόχο, συμπεριφορά που σε βάθος χρόνου μπορεί να μας βγάλει στον αφρό. Η Τουρκία και η Ρωσία είναι ίσως οι χειρότερες ομάδες σε επίπεδο συνεργασίας και σίγουρα αυτές με το χειρότερο performance αναλογικά με αυτό που αναμενόταν (κυρίως οι Τούρκοι). Εμείς απλά συνεχίζουμε.. Και πρέπει να συνεχίσουμε προσηλωμένοι στο στόχο δηλ. την Ιταλία σήμερα. Δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από τους «ατζούρι», ούτε καν τη μαγική αύρα που έχουν δημιουργήσει. Μόνο το δικό μας παιχνίδι του μυαλού.. Θα πρέπει να σουτάρουν πολύ καλά για να μας κερδίσουν. Προσοχή στο «τυράκι» του Πιανιτζιάνι που –κατά τη γνώμη μου- επίτηδες δεν πίεσε τη μπάλα στο Ακρόπολις και σήμερα μπορεί να βγεί ψηλά αν και με Μπελινέλι-Αραντόρι στα φτερά δε ξέρω πόσο αποτελεσματικά μπορεί να το κάνει. Και μη ξεχνάμε, “αυρά” έχουμε και εμείς πλέον συν την συσπείρωση από τον τραυματισμό του Σπανούλη.. Συμπερασματικά, τα πραγματικά δυνατά παιχνίδια θα έρθουν στην επόμενη φάση λοιπόν. Από ότι δείχνουν τα πράγματα, θα «παιχτούμε» με 4-5 ομάδες, που δεν είναι καλύτερες μας, αλλά είναι κοντά μας και έχουν επίσης μαχητικό πνεύμα. Ας απολαύσουμε το σημερινό και μιλάμε..
