Burning hearts! Το πρωτάθλημα πίσω στο ΟΑΚΑ..
Με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης και πνεύμα νικητή ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στον θρόνο του κατακτώντας τον τίτλο στην Ελλάδα με sweep. Kατά κράτος επικράτηση των πρασίνων στη σειρά, σε όλα τα επίπεδα, στο τέλος μια παραμυθένιας χρονιάς. Ο Ολυμπιακός δεν είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει τις πιθανότητες του μέχρι τέλους μιας και κάποιοι οπαδοί του άφησαν ..ρέστα 1’27’’ και ..κάβα για την επόμενη σεζόν μια πιθανή βαθμολογική τιμωρία.
Πανάξια ο ολοκαίνουργιος Παναθηναϊκός του Αργύρη Πεδουλάκη, επέστρεψε στην κορυφή του ελληνικού μπάσκετ στην πρώτη σεζόν κιόλας μιας μεταβατικής περιόδου για το κλαμπ, που τελικά –ανεξαρτήτων προσώπων- δεν πρόκειται να απολέσει το know how της κατάκτησης της κορυφής και το πανίσχυρο DNA που έχτισε με πολύ κόπο τα τελευταία χρόνια. Απόλυτο αφεντικό (νταμπλ γαρ..) στην Ελλάδα οι πράσινοι λοιπόν, αποδεικνύοντας την υπεροχή τους με εμφατικό τρόπο (0-3, δύο διπλά στο Φάληρο..)
Ο Ολυμπιακός έμοιαζε με ζαλισμένο πυγμάχο στους τελικούς, από τον οποίο περίμενες το ξέσπασμα και την επιβεβαίωση της φήμης και της ..ζώνης που φορά, αλλά «ωμά» φάνηκε στον 3ο τελικό ότι το ψυχολογικό πλήγμα που είχε δεχτεί ήταν αξεπέραστο. Ο πρωταθλητής απλά δε μπορούσε. Όχι ότι δεν μπορεί.. Απλά σε αυτή τη συγκεκριμένη σειρά φάνηκε ότι δε μπορούσε να ματσάρει τον αντίπαλο του.. Φυσικά η κούπα του πρωταθλητή Ευρώπης είναι δυνατό αντιβιοτικό αλλά η σεζόν έκλεισε άσχημα, αυτό είναι δεδομένο..
Πάμε μια βόλτα στο ΣΕΦ και τον τρίτο τελικό..
-Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε με το ίδιο αμυντικό πλάνο, παίζοντας φλότ τον παίκτη της θέσης «1» του αντιπάλου και παράλληλα δυναμώνοντας (με αυτή την επιλογή) τη ρακέτα του με έναν τοπ περιφερειακό space defender με άνοιγμα χεριών περίπου 2.15μ.. (Διαμαντίδης). Ο Ολυμπιακός, με τον Λο αυτή τη φορά στάρτερ, δε το τιμώρησε αυτό σε όλη τη σειρά και τελικά το πλήρωσε ακριβά, μιας και αποτέλεσε βασική αρχή από την οποία ξεκινούσε η διάταξη της πράσινης αμυντικής γραμμής και άλλαζε τελείως την προσέγγιση της ερυθρόλευκης επίθεσης.
Ο Λο, ένας γκαρντ κορυφαίας ποιότητας και με –αποδεδειγμένα- εξαιρετικό mentality, κατ’εμέ απέτυχε να διαχειριστεί σωστά την κατάσταση. Δεν ήταν τόσο επιθετικός όσο χρειαζόταν, ξεκίνησε γρήγορα να ντριμπλάρει πάνω στη γραμμή των προσωπικών δυναμώνοντας την άμυνα του αντιπάλου, δεν απείλησε από τα 5-5.5μ (αποδεδειγμένα μπορεί, ακόμα και μετά από ντρίμπλα), δεν ψάχτηκε κάθε κατάσταση για penetration (δύο περιπτώσεις που πήγε κάθετα καθαρά να διεμβολίσει του απέφεραν 5 πόντους..) Εκεί ξεκινάει να χαλάει η σκέψη σου (ατομικά αλλά κυρίως ομαδικά). Με τη φλοτ άμυνα επιλέγεις στην ουσία τον τρόπο επίθεσης του αντιπάλου ή επίσης επιδιώκεις να του χαλάσεις τον χρόνο επίθεσης (δίνοντας νωρίς ελεύθερο σουτ) και κατ’επέκταση το μυαλό.
-Ο Ολυμπιακός, σκεπτόμενος το μπαγκράουντ των δύο τελικών, θέλησε από την αρχή να τρέξει , βάζοντας γρήγορα τη μπάλα στο παρκέ ακόμα και μετά από καλάθι, δείγμα της προσπάθειας των γηπεδούχων να ανοίξουν την ψαλίδα, κατάσταση που τελικά τους γύρισε μπούμερανγκ απέναντι σε έναν πολύ έτοιμο Παναθηναϊκό να διαχειριστεί το συναισθηματικό κομμάτι του παιχνιδιού και να βάλει τον αντίπαλο στην αγχόνη.. Σε καταστάσεις τρανζίσιον με μοχλό ανάπτυξης τον Λο, ο εκάστοτε πράσινος γκαρντ έκανε σπριντ σταματώντας ακριβώς πίσω από τη γραμμή του φάουλ (κλείνοντας το drive και δίνοντας επιδεικτικά το midrange jumper) ενώ σε αντίστοιχες με τον Χάινς μετά από ριμπάουντ (το οποίο παίζει πολύ ο Ολυμπιακός φέτος) έβγαινε πάντα παίκτης στη μπάλα με σαφή εντολή να στείλει τον ορμώμενο Αμερικανό στα πλάγια, ακόμα και με φάουλ (εξαρτάται από το σημείο του γήπεδο, τη θέση σώματος του αμυντικού και το επίπεδο ισορροπία της ομαδικής άμυνας την προκειμένη στιγμή). Οι πράσινοι ήταν έτοιμοι να ανταποκριθούν στο κομμάτι του αμυντικού τρανζίσιον, γεγονός σημαντικό στο δρόμο για να επιβάλλουν τον ρυθμό τους.
-Στην ανάπτυξη του Παναθηναϊκού στο μισό γήπεδο, παρατηρήσαμε ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είχε προγραμματίσει την πάσα του έναν «χρόνο» νωρίτερα από το hedge out του κόκκινου ψηλού ( η αλήθεια είναι ότι ταλαιπωρήθηκε ο αρχηγός των πρασίνων από τη συγκεκριμένη άμυνα) διώχνοντας γρήγορα τη μπάλα αφού πριν είχε «διαβάσει». Στην ουσία γνώριζε από τη στιγμή που διάλεγε κατεύθυνση. Το κλειδί όμως για την ομάδα του Αργύρη Πεδουλάκη στο επιθετικό κομμάτι ήταν αυτή τη φορά η πολύ αποτελεσματική post offense που χρησιμοποίησε με τον Κώστα Τσαρτσαρή. Ο Έλληνας τεχνικός θέλοντας να συνδυάσει αυτό το κομμάτι με την ερυθρόλευκη αντιμετώπιση στον Διαμαντίδη) μετατόπισε το «κέντρο αποφάσεων» της επίθεσης του στην αριστερή πλευρά αυτής χαμηλά, ποστάρωντας συνεχώς με τον Τσαρτσαρή, στον οποίο ανατέθηκε μεγάλο κομμάτι της δημιουργίας. Ο –άρτιος τεχνικά- Έλληνας φόργουορντ τα πήγε περίφημα (14π.-4/7σ.-6 τελικές, 7 κερδισμένα φάουλ) δημιουργώντας συνεχώς καταστάσεις, ευρισκόμενος σε συνεχή επαφή με τα cuts των συμπαικτών του και τη weak side, και φθορά στους γηπεδούχους.
Είναι δε άξιος αναφοράς ο τρόπος που ο Τσαρτσαρής «κέρδιζε» τις αλλαγές ψηλά ώστε να κλειδώσει και να πάρει μαζί του χαμηλά τον εκάστοτε ερυθρόλευκο γκαρντ που αναμιγνυόταν στο πικ εκ ρολ του Παναθηναϊκού. Ο Πεδουλάκης στόχευε σε τέτοιες καταστάσεις, πρόθεση του μάλιστα που εκδηλώθηκε στο παρκέ με την επιμονή του πόιντ γκαρντ των πρασίνων να επιδιώκει 2 ή και 3 συνεχή σκριν στην αριστερή πλευρά μέχρι να «φτιάξει» ο Τσαρτσαρής την κατάσταση που ήθελε. Ο Παναθηναϊκός έπαιξε και με τον Διαμαντίδη στη θέση αυτή (και τον Λάσμε ως «καθρέφτη» δίπλα στη base line) βγάζοντας τον Γκουίν στην κορυφή, όμως η εξαιρετική απόδοση του Τσαρτσαρή και το γεγονός ότι δημιουργούσε (και λόγω σωματοδομής) συνέχεια μις ματς χαμηλά, έδωσε στον Έλληνα φόργουορντ τη μερίδα του λέοντος στη δημιουργία σε αυτό το στυλ επίθεσης. Τους δύο Έλληνες ήρθαν να συμπληρώσουν στο μισό γήπεδο σαν γραμμή υποστήριξης, ο πολύ αποφασισμένος (και εξαιρετικός αμυντικά) Μασιούλις, ο Ούκιτς (σοβαρός, δεν έκανε κατάχρηση προσπαθειών) και ο Στεφάν Λάσμε ο οποίος χτύπησε στην «πίσω πόρτα» εκμεταλλευόμενος την άμυνα από μπροστά του Ολυμπιακού, στα τριγωνάκια του Πεδουλάκη με την γρήγορη «λόμπα» του «4» από την κορυφή.
–Ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπάθησε να «μοιράσει» την επίθεση του, εμφυσώντας ένα διαφορετικό (πιο passing) attitude στον Σπανούλη, αν και νομίζω ότι και ο Έλληνας σταρ έχει καταλάβει ότι η πράσινη ρακέτα (ειδικά παρουσία Λάσμε) είναι.. άβατο και οι επελάσεις του θα πρέπει να μειωθούν. Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων εβρισκόμενος σε ..passing mood από το ξεκίνημα, έψαχνε συνεχώς κάθετες πάσες, δημιουργώντας ουκ ολίγες φορές ιδανική συνθήκη για τους συμπαίκτες του. Στο σύνολο τους οι ερυθρόλευκοι και σαν κατεύθυνση, έψαξαν την εσωτερική πάσα στη καρδιά της ρακέτας, ειδικά όταν ο Λάσμε αμυνόταν ψηλά, προτιμώντας σωστά ένα σουτ μακριά από τον Γκαμπονέζο (αν και ειλικρινά κάποιες επιστροφές του για βοήθεια είναι εκπληκτικές) παρά μια επέλαση πάνω του. Θεωρώ ότι αυτή η επιθετική προσέγγιση βοήθησε τον Ολυμπιακό να λειτουργήσει καλύτερα σε αυτόν τον τομέα, όμως οι γηπεδούχοι είχαν πρόβλημα στην άμυνα.
Δεν θα έλεγαν ότι οφείλεται στο effort τους, όλοι προσπάθησαν, πάλεψαν, το ήθελαν, αλλά στο μειωμένο επίπεδο συγκέντρωσης που προκάλεσε η ευστοχία των πρασίνων από το τρίποντο. Το είχαμε γράψει πρίν το ματς.. Σε τέτοιων συνθηκών παιχνίδι το 12/23 είναι «χρυσάφι».. Ειδικά η αποφασιστικότητα του Δημήτρη Διαμαντίδη στο τέλος «πέταγε» δηλητήριο στα μάτια των παικτών του Γιώργου Μπαρτζώκα, οι οποίοι είχαν επανέλθει από το πρώτο κύμα τριπόντων των πρασίνων στην 1η περίοδο.
Στο τέλος οι πρωταθλητές Ευρώπης φόρτωσαν μπάλες στον Πρίντεζη από το φτερό και κάτω, με τον Συριανό (3/3 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο) να επιδιώκει να «τελειώσει», μιας και αυτή την εξωτερική πάσα στη weak side ο Παναθηναϊκός την κλέβει σε όλη τη σειρά, χωρίς όμως αντίκρισμα. Το τι θα γινόταν σε αυτό το τελευταίο 1’27’’, δε θα το μάθουμε ποτέ..
-Η σειρά των τελικών έδειξε Παναθηναϊκό, νομίζω θα συμφωνείτε όλοι, απόλυτα δίκαια. Ήταν η ομάδα που κέρδισε κατά κράτος σε επίπεδο τακτικής και έβγαζε την αύρα του «το θέλω πιο πολύ».. Ο Αργύρης Πεδουλάκης πιστώνεται ένα τεράστιο μερίδιο αυτής της επιτυχίας με τους πράσινους να παίζουν 3 τελικούς στο δικό τους τέμπο, με τους δικούς τους όρους. Ένα τεράστιο μπράβο λοιπόν, σε μια ομάδα που προέβηκε σε rebuilding process το καλοκαίρι, έχασε πολλές από τις σταθερές αλλά δημιούργησε καινούργιες και παρουσίασε το καλύτερο αμυντικό performance στον Ευρωπαϊκό χώρο κατά τη γνώμη μου. Μπράβο από το Hoopfellas.. Φυσικά ο άθλος του Ολυμπιακού, με το ριπίτ στην Ευρωλίγκα τοποθετεί τη χρονιά με χρυσά γράμματα στην ερυθρόλευκη μπασκετική ιστορία, όμως το χαστούκι στους τελικούς ήταν ισχυρό. Οι ερυθρόλευκοι φάνηκαν άδειοι, έχοντας απολέσει τον refuse to lose χαρακτήρα που παρουσίασαν όλη τη χρονιά και αυτό ήταν που στεναχώρησε. Το καλοκαίρι τους αναμένεται καυτό.. Όσον αφορά τον πολυτιμότερο παίκτη αυτής της σειράς, η ψήφος μου πάει τελείως αξιοκρατικά στον Στεφάν Λάσμε. Δεν είναι τα νούμερα (άλλοι μπορεί να είχαν καλύτερα..), άλλωστε στατιστικά δεν έκανε μεγάλα παιχνίδια, αλλά το impact του στο παρκέ και ο φόβος που δημιούργησε σε αυτόν τον αντίπαλο που γνωρίζει όλη η Ευρώπη πόσο δυσκολοκατάβλητη ομάδα είναι. Πέρα από το σούπερ θέμα λοιπόν που πρόσφερε, αυτή είναι η δική μου παράμετρος. Μετά και την απόκτηση του εξαιρετικού Ραμέλ Κάρι (ώστε οι Διαμαντίδης-Ούκιτς να έχουν λιγότερο και πιο ποιοτικό χρόνο) ήταν φανερό ότι ο Λάσμε ήταν ο παίκτης που η ομάδα χρειαζόταν περισσότερο στο παρκέ για να αλλάξει επίπεδο..
Και του χρόνου, να είμαστε καλά..
Υ.Γ: Νομίζω πλέον γνωρίζετε ότι, λόγω και της φύσης του μπλογκ, μπαίνουμε πλέον στην πιο καυτή περίοδο της σεζόν για το Hoopfellas, το μεταγραφικό καλοκαίρι όπου η θερμοκρασία και τα νούμερα μας μαζί βαράνε κόκκινο.. Θα πυκνώσουν και οι αναρτήσεις, έχουμε ΠΟΛΛΑ να πούμε και να δούμε σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Σας θέλω «ζεστούς»..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Υ.Γ1: Το φινάλε σου Κώστα Τσαρτσαρή δε το είχε ούτε ο …Τζόρνταν! Εσύ μη γυρίσεις.. Αυτός έκανε λάθος (!). Μπράβο και ευχαριστούμε σε έναν από τους πιο σημαντικούς ψηλούς του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο οποίος λάνσαρε το δικό του versatile στυλ..
Mπείτε στην παρεού.. μας στο facebook
