WITNESS..
Witness History.. Έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε την επόμενη μεγάλη ομάδα η οποία θα κυριαρχήσει στη διοργάνωση..? Ίσως.. Αυτός ο Ολυμπιακός που εμφανίστηκε στο Λονδίνο μπορεί να αποδειχτεί «τέτοια» ομάδα. Με αντεπίθεση διαρκείας και ατσάλινο χαρακτήρα οι πρωταθλητές έκαναν το repeat απέναντι στη Ρεάλ και στρογγυλοκάθησαν στο θρόνο του βασιλιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ για δεύτερη συνεχή σεζόν! Το Hoopfellas σχολιάζει..
Θρίαμβος για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό μπάσκετ με τον Ολυμπιακό να κάνει το repeat με πολύ πειστικό τρόπο, στο τέλος μιας πολύ ανταγωνιστικής σεζόν. Δικαίωση για το πρότζεκτ της διοίκησης, μαγικές στιγμές σε Λονδίνο και Ελλάδα.. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια όμως. Ας γυρίσουμε στο παρκέ της Ο2 να πούμε τα “δικά” μας..
-Ο Λάσο πήρε το απόλυτο στην πρώτη περίοδο. Ξεκίνησε αρχικά τον Ρούντι στον Σπανούλη (με τη σκέψη να ματσάρει τον Λο με το δυνατό κορμί και τα πόδια του Γιούλ) αλλάζοντας γρήγορα με τον Γιούλ, ο οποίος μπορούσε να βγάλει καλύτερο αποτέλεσμα στην άμυνα κυνηγώντας σε συνεχόμενα –διαφορετικού τύπου- σκρινς, τα οποία δίνει η επίθεση του Ολυμπιακού στον αρχηγό της. Μεγάλο impact στο αμυντικό κομμάτι, σε αυτό το διάστημα, έκανε ο Μπέγκιτς, παίκτης-κλειδί για τους Μαδριλένους στη δημιουργία ισχυρού χάντικαπ. Αμυνόμενος στα πικ εν ρολ του Σπανούλη, χαμήλωνε και τραβιόταν δύο βήματα πίσω περιμένοντας τον Έλληνα γκαρντ, με τον Λάσο να έχει δώσει εντολή στον Γιούλ να τρέχει «πατημένος» πίσω του, ώστε ο Σπανούλης να τον νιώθει και να μην επιλέξει το σουτ. Αυτό το κακό διάβασμα/συμπεριφορά στην επίθεση και κυρίως η διστακτικότητα για midrange παιχνίδι (ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις συνεχώς με απότομο σταμάτημα) του Σπανούλη, κόλλησαν τους ερυθρόλευκους και επηρέασαν το μυαλό τους, σε συνδυασμό με την περιφερειακή ευστοχία της Ρεάλ, με συνέπεια (το χειρότερο) να «χάνουν εκατοστά στο γήπεδο», γεγονός ακριβώς αντίθετο με το αρχικό ελληνικό πλάνο. Η Ρεάλ βρήκε φάσεις στο επιθετικό τρανζίσιον, συνέχισε αμυντικά να είναι επιθετική στη μπάλα παρουσιάζοντας μια πολύ κλειστή προσωπική άμυνα (εκτός του παίκτη που μάρκαρε τη μπάλα, το ένα πόδι των υπολοίπων βρισκόταν εντός ρακέτας) που στόχευε να αποκλείσει κάθε ρήγμα των penetrators του αντιπάλου (Σπανούλη, Λο) και να βάλει πολλά χέρια γύρω από το ποστ στον Πρίντεζη. Στο επιθετικό κομμάτι μάλιστα (σχεδόν πάντα σε αρχική διάταξη 1-2-2 με τους ψηλούς στο χάι ποστ) επεδίωκε παιχνίδια 2-2, τοποθετώντας τους Ρούντι-Μίροτιτς στην ίδια πλευρά, θέλοντας να χτυπήσει με το μέσα-έξω παιχνίδι τους, το δίδυμο Σπανούλη-Πρίντεζη που αμυνόταν.
-Μετά από 10 αγωνιστικά λεπτά, ήταν φανερό ότι οι ερυθρόλευκοι ΕΠΡΕΠΕ να απαντήσουν στη δεύτερη περίοδο για να μη χάσουν το τραίνο. Απλά Ε Π Ρ Ε Π Ε.. Έχοντας πάντα ως σύμμαχο τους άγραφους κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ, που λένε ότι σε τέτοιο επίπεδο, με τις ομάδες τόσο κοντά, δεν είναι ότι καλύτερο να παίρνεις πάντα τόσο μεγάλη διαφορά νωρίς γιατί απλά ο αντίπαλος επιστρέφει και τότε χάνεις και το ψυχολογικό αβαντάζ σε κομβικό σημείο (αν και είμαι της γνώμης ότι εδώ παίζει ρόλο ο χαρακτήρας της ομάδας που δέχεται την αντεπίθεση..) η second unit του Ολυμπιακού ισορρόπησε το παιχνίδι σε πολλούς τομείς. Κατσίβελης δίπλα στον Σλούκα, Άντιτς μαζί με Περπέρογλου. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα ανέβασε σημαντικά την πίεση στην άμυνα της και εμφανίστηκε με μεγαλύτερη passing mood στο επιθετικό κομμάτι, αλλάζοντας τα δεδομένα στην άμυνα της Ρεάλ με το περιφερειακό aggressiveness των δύο φόργουορντς του (Αντιτς-Πέρπε). Με τον Σκοπιανό στο «4» ο Ολυμπιακός δυναμώνει πολύ στο αμυντικό ριμπάουντ και αυτό φάνηκε και στο Λονδίνο (οι δύο τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις παιχνιδιού που του δίνουν τα δύο «4» του είναι ένα άλλο συν) ενώ βγάζει μάτι ότι ο Σλούκας έπαιξε αυτό το τριήμερο την καλύτερη άμυνα της καριέρας του κυνηγώντας σαν αφιονισμένος (νομίζω ανέβηκε ένα βήμα μπροστά ώστε να συμπληρώσει την τετράδα των γκαρντς της Εθνικής, τι λέτε..?). Ακόμα και όταν άλλαξε το μπακόρτ και επανήλθαν οι Λο-Σπανούλης, το επίπεδο έντασης παρέμεινε στο ίδιο σημείο και τη γραμμή που είχαν χαράξει οι benchers, ενώ στην επίθεση η ομάδα βρήκε σταδιακά φάσεις γιατί κυρίως μετατόπισε το κέντρο βάρους της πέρα από τον Σπανούλη, που απλά δεν είχε διαβάσει σωστά μέχρι τότε. Παράλληλα η Ρεάλ έχασε ρυθμό κατά τη μετάβαση στην γνωστή off screen-offense που παρουσιάζει με τον Κάρολ στο παρκέ και σκόραρε το πρώτο της καλάθι μετά από σχεδόν 5 λεπτά.
-Συζητούσα με κάτι φίλους στην ανάπαυλα πόσο κομβικό είναι σε τέτοια ματς το διάστημα 20-25’, δηλ. τα 5 πρώτα λεπτά του δευτέρου ημιχρόνου. Εκεί λοιπόν ο Βασίλης Σπανούλης άλλαξε τα δεδομένα. Ο Έλληνας σταρ άλλαξε επιθετική συμπεριφορά, εκτελώντας με σταμάτημα μετά από σκριν (στοχευμένα του Χάινς) αφήνοντας τον Μπέγκιτς να περιμένει και μέχρι να προσαρμοστεί η άμυνα της Ρεάλ και να διαβάσει (σωστά δε το έκανε ποτέ) ότι πρέπει να βγάλει τον ψηλό (ενδεχομένως με τον Σλότερ σε ένα flash & recover) η ελληνική ομάδα είχε πάρει κεφάλι. Από εκείνο το σημείο και μετά φάνηκε πόσο καλύτερα «πατούσε» ο Ολυμπιακός στο παρκέ, ακόμα και όταν το ματς πήγαινε πόντο-πόντο, και πόσο πιο έτοιμος ήταν να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση.
Ο Λάσο έπαιξε το κρυφό του χαρτί εφαρμόζοντας ένα ζον πρες 1-2-2, στα 3 ή 4/4, με τον Σλότερ πρώτο παίκτη (…οι τάσεις που χάραξε ο Πεδουλάκης σε καθαρό μαν του μαν βέβαια με τους δικούς του γρήγορους ψηλούς?) εκμεταλλευόμενος το μέγεθος του Σουάρεθ στο «3», το οποίο του έδινε την ευχέρεια να αμυνθεί στην τελευταία γραμμή άμυνας και πηγαίνοντας με τον Αμερικανό ψηλά σε παγίδες σε απόσταση μιας πάσας. Από την άλλη, με πολύ σωστή προετοιμασία, ο Μπαρτζώκας έβγαζε δυναμικά τον Χάινς στο κέντρο της ρακέτας πάνω στο drive του Μίροτιτς και (ανάλογα με την διάταξη του αντιπάλου) κάλυπτε τον Σλότερ με το «2» που τον κλείδωνε στις περιστροφές, αφήνοντας τα μακριά χέρια/δυνατά πόδια του Παπανικολάου να καλύπτουν την πάσα σε δύο παίκτες στη weak side. Το δυναμικό step up του Χάινς στο κέντρο της ρακέτας αποτέλεσε τον «νέμεση» και του Ρούντι κάθε φορά που επιχειρούσε circle μετά από κάθετο σκριν και μπούκα στο ζωγραφιστό καθώς ο Αμερικανός τον σκέπασε τουλάχιστον 3 φορές.
Ο Ισπανός προπονητής «χαμήλωσε» στην τέταρτη περίοδο με τον Ντράπερ σε μια two-guard lineup πάνω στον Σπανούλη, όμως ο Γιώργος Μπαρτζώκας ενεργοποίησε έξυπνα την ποστ επίθεση με τον Περπέρογλου (απέναντι στον Καρολ) βάζοντας συστηματικά τη μπάλα στον Έλληνα φόργουορντ με πλάτη. Το νερό είχε μπεί στο αυλάκι βέβαια και παρόλο που η διαφορά δεν είχε ανοίξει σημαντικά οι πιθανότητες της ελληνικής ομάδας ήταν πολύ μεγαλύτερες για την τελική επικράτηση. Ακόμα και όταν οι Ισπανοί ενεργοποίησαν πάλι το ζον πρες, με τον Σλότερ μπροστά και τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ (!) στην τελευταία γραμμή άμυνας θέλοντας να έχει ψηλότερους παίκτες στην πρώτη γραμμή για τις παγίδες, ο Σλούκας και η ποικιλία του στην περιφερειακή εκτέλεση (ειδικά μετά από ντρίμπλα) έδωσε τη λύση.. Ο Ολυμπιακός σκόραρε 39(!) πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο..
–Σε προσωπικό επίπεδο, αθροίζοντας συνολικά το performance των παικτών, καταλήγουμε χωρίς πολύ σκέψη ότι ο Κάιλ Χάινς είναι καθαρά και αξιοκρατικά, ο MVP αυτού του φάιναλ φορ. Και στις δύο πλευρές του παρκέ υπήρξε game changer με καθοριστικά plays, γεμάτος αποφασιστικότητα και πάθος ενώ κυριάρχησε σε κάθε διεκδικούμενη μπάλα στην οποία βρέθηκε κοντά. Κέρδισε την απόλυτη καταξίωση και ανέβασε το αγωνιστικό και οικονομικό του status στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο. Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε ένα φοβερό δεύτερο ημίχρονο κρίνοντας τον νικητή. Η αλήθεια είναι ότι ο αρχηγός των ερυθρολεύκων έχει κάνει και καλύτερα ματς καθαρά αγωνιστικά, όμως σε αυτό το φάιναλ φορ υπήρξε Η Γ Ε Τ Η Σ με όλη τη σημασία της λέξης, αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά δείχνοντας το δρόμο για την κατάκτηση. Το σόου του δευτέρου ημιχρόνου και η αύρα του, του έδωσαν και το MVP του φάιναλ φορ (άλλωστε η Ευρωλίγκα έχει πάρει στο παρελθόν ανάλογες αποφάσεις) τοποθετώντας τον στην αιωνιότητα του Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Προσωπικά και σε αυτή την ενότητα, θα ήθελα όμως να κάνω μια αναφορά στον Έησι Λο, τον MVP του τελικού. Η ετοιμότητα, η πνευματική πειθαρχία και η αγωνιστική συγκέντρωση που επέδειξε σε αυτό το φάιναλ φορ ακούμπησε το απόλυτο. Στον τελικό, το μεγαλύτερο ματς της σεζόν, έπαιξε ως «ο καλύτερος γκαρντ της Ευρώπης», φτάνοντας οργανωτικά σε πολύ υψηλό επίπεδο (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, ακόμα και στο διάστημα που παράπαιε η ομάδα, ήταν άψογος σε ρόλο pass first PG, κάτι που απέχει από το στυλ του..) με τετραγωνισμένο μυαλό, γαρνίροντας με το γνωστό pit bull style του και τις clutch επιθέσεις. Ο Λο πλέον, λογίζεται ως ένας από τους τοπ-γκαρντς/νικητές στην ευρωπαϊκή αγορά και έχει τα potential να αναρριχηθεί και άλλο..
-Το κατόρθωμα του Ολυμπιακού είναι τεράστιο βάζοντας το κλάμπ στο βιβλίο των άθλων του ευρωπαϊκού μπάσκετ με χρυσά γράμματα. Παράλληλα είναι μια τεράστια δικαίωση για τους αδερφούς Αγγελόπουλους και τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Έναν ρούκι σε τέτοιους αγώνες, ο οποίος παρουσίασε μια ατσαλένια ομάδα η οποία έπαιξε τους δύο καλύτερους αγώνες της σεζόν όταν η μπάλα έβγαζε φλόγες.. Κέρδισε μάλιστα σε δύο διαφορετικά στυλ παιχνιδιού επιδεικνύοντας μεγάλη προσαρμοστικότητα σε κάθε κατάσταση. Βούλωσε στόματα ο Γιώργος Μπαρτζώκας και μεταξύ άλλων και το δικό μου, καθώς μέσα στη σεζόν (όχι άδικα νομίζω) είχα εκφράσει τη γνώμη μου στο ότι δεν μου άρεσε ιδιαίτερα το μπάσκετ του Ολυμπιακού (βάσει των επιλογών και της ποιότητας που διαθέτει αυτή η ομάδα πάντα). Βέβαια το παν είναι η συνέχεια αλλά παλικάρια.. ο Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής Ευρώπης οπότε τουμπεκί.. Πάνω από όλα αυτά, το αποτέλεσμα του Λονδίνου αποτελεί ένα μετάλλιο για την ελληνική προπονητική σχολή, η οποία πρέπει επιτέλους να πάρει τη θέση που της αξίζει μέσα στις κορυφαίες της Ευρώπης και να καθιερωθεί πρώτα από όλα στη δική μας συνείδηση..
Όσον αφορά τις «τάσεις» που χαράζει το μπάσκετ που παίχθηκε στην Αγγλική πρωτεύουσα για την επόμενη μέρα του αθλήματος στην Ευρώπη, θα πω (επειδή διάβασα πολλά) ότι κυριάρχησε το μπάσκετ της έντασης, η ομάδα με τον συνδυασμό σκληράδας/δυνατών ποδιών με πλουραλισμό και προσαρμογή σε κάθε τακτικό κομμάτι. Όχι, ο Ολυμπιακός δεν χάραξε κατεύθυνση στο μπάσκετ των εκατό πόντων επειδή σκόραρε τόσους. Ο τελικός σε φυσιολογικούς ρυθμούς θα πήγαινε κοντά στους 80 άλλωστε.. Η επόμενη μέρα είναι ένταση στο μισό γήπεδο, ικανότητα να ανοίξεις το ρυθμό (και στις δύο πλευρές), πειθαρχημένη σκέψη ώστε μέσα από αυτά τα χαρακτηριστικά να μπορείς να ματσάρεις τα ομαδικά σου μειονεκτήματα, να σταθείς και να διεκδικήσεις..
Και του χρόνου, να’μαστε καλά..
Υ.Γ: Αποδείχθηκε και πάλι, ότι οι ελληνικές ομάδες, με την ταυτότητα του μπάσκετ μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το άθλημα στη χώρα, είναι too much για οποιονδήποτε αντίπαλου σε τέτοιους αγώνες «θανάτου»..
