EUROLEAGUE FINAL FOUR 2013: It’s not the size of the dog in the fight, it’s the size of the fight in the dog..(PART II)
Με μια μοναδικά κυνική εμφάνιση, ένας ατσάλινος Ολυμπιακός στραγγάλισε την ΤΣΣΚΑ του Ετόρε Μεσίνα διδάσκοντας χαρακτήρα και winning mentality στο υψηλότερο επίπεδο. Εκπληκτική αμυντική απόδοση από την ελληνική ομάδα η οποία αύριο το βράδυ καλείται να γράψει ιστορία κάνοντας το repeat απέναντι στη Ρεάλ. Δεν κατάφερε η Μπαρτσελόνα να αντισταθεί στην αντεπίθεση του κομπιούτερ που λέγεται Σέρχιο Ροντρίγκεθ και του «Χάινς της Μαδρίτης», Φελίπε Ρέγιες.. Η ματιά του Hoopfellas..
“Δεν είναι το μέγεθος του σκύλου στη μάχη (αυτό που μετρά), είναι το μέγεθος της μαχητικότητας του σκύλου.. ” λοιπόν, όπως γράφουμε στον τίτλο μας.
Αυτό που φιλτράραμε από την πρώτη ημέρα των αγώνων και βλέποντας προσεκτικά τις δύο μονομαχίες, είναι ότι κέρδισαν οι ομάδες με τα καλύτερα πόδια. Οι πιο φρέσκιες, καλοπροπονημένες, με την περισσότερη ενέργεια στο παρκέ αφήνοντας την κρυάδα του μικρού τελικού δύο σπουδαίους προπονητές, τους Μεσίνα και Πασκουάλ. Μπαρτζώκας και Λάσο, δύο εκφραστές του νέου κύματος στην προπονητική σκηνή της Ευρώπης, θα κάτσουν στη σκακιέρα της Κυριακής, ένα ματς που θα αλλάξει αυτόματα το status του νικητή. Πάνω από όλα όμως, ένα δυνατό ευρωπαϊκό ντέρμπι απέναντι στους πρωτοπόρους της Α1 και της ACB, με έπαθλο την κορυφή της Ευρώπης. Πάμε όμως στα χθεσινά ματς..
ΤΣΣΚΑ-ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
-Πέρα από όσα εκτυλίχτηκαν σε τακτικό επίπεδο, θέλω να εστιάσω σε αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στην χθεσινή αναμφίβολα εντυπωσιακή εμφάνιση (τηρουμένων των αναλογιών μακράν η καλύτερη της σεζόν) του Ολυμπιακού. Η «αύρα» του.. Ο τρόπος που χειρίστηκε τη συμμετοχή του σε μια «διαμορφωμένη» κατάσταση, χτίζοντας μια ψυχολογική πανοπλία πάνω στον συνδυασμό underdog status/champion’s guts, η οποία του έδωσε το πάνω χέρι στο παρκέ. Ως γνωστόν η ιδιαιτερότητα των αγώνων αυτών είναι τέτοια ώστε το ψυχολογικό κομμάτι να είναι πολλές φορές σημαντικότερο ακόμα και της ίδιας της τακτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η χθεσινή κατάρρευση της ΤΣΣΚΑ. Πέρα λοιπόν από τον τρόπο που διαχειρίστηκε ο καθένας από τους παίκτες τον εαυτό του, τεράστιο μερίδιο στο ατσάλινο αυτό προφίλ που έβγαλε η ομάδα (και θα αποτελέσει διδακτικό αντικείμενο στο μέλλον) έχει ο προπονητής, Γιώργος Μπαρτζώκας. Παρουσίασε μια ομάδα διαβασμένη, με πίστη στο πλάνο, ήρεμη, μ ε τεράστια αυτοπεποίθηση (γνώρισμα του προκατόχου του..) που έσταζε.. σιγουριά, χαρακτηριστικά-παράσημα που διακρίνονται σε ομάδες με πολύ έμπειρο κορμό (και αν..). Ακόμα εισπράττει ο Ολυμπιακός από το περυσινό θαύμα. Αλλά το χειρίστηκε πολύ σωστά. Μπράβο, τίποτα άλλο..
–Ο Ολυμπιακός παρουσίασε ένα από τα καλύτερα αμυντικά performance που έχω δεί τα τελευταία χρόνια σε τέτοιο επίπεδο, αγγίζοντας το απόλυτο. Είχα γράψει για την γενικότερη συμπεριφορά της ομάδας στο παρκέ την παραμονή του ημιτελικού, εστιάζοντας στο ότι πρέπει να είναι ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ πάση θυσία από την αρχή σε ότι κάνει, ώστε με το attitude αυτό να αλλάξει τα δεδομένα και να μετατρέψει σε πλεονεκτήματα της τα κομμάτια τα οποία θεωρητικά υστερούσε. Ε λοιπόν, εδώ οι ερυθρόλευκοι ξεπέρασαν τις όποιες προσδοκίες μου.
Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα παίρνει άριστα στην post άμυνα. Α Ρ Ι Σ Τ Α .. Απλά δάγκωνε. Σε όλες τις θέσεις της πεντάδας, ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ. Σαφής εντολή και προσανατολισμός οι ψηλοί να μπλέκουν σε σκυλοκαβγά ώστε να μην εισέλθει η μπάλα στο ζωγραφιστό, παίζοντας από μπροστά τους αντιπάλους τους και να είναι πολύ επιθετικοί στο να βγούν πάνω σε αυτή, ώστε στη χειρότερη περίπτωση να είσελθει η μπάλα σε «κακό» για τον επιτιθέμενο σημείο.
Παρακολουθούσα τον Μεσίνα να παλεύει, με τη γνωστή του διάταξη 1-2-2 στην επίθεση (η δύο ψηλοί στο high post), να εισάγει τη μπάλα στον Κριστιτς στην καρδιά της ρακέτας μετά από πικ εν ρολ του «4» (Κριάπα) με τον Σέρβο (στην ουσία το spacing είναι τέτοιο που μάλλον high low παιχνίδι χαρακτηρίζεται, γαρνιρισμένο με το «συν» της αλλαγής σε περίπτωση που κερδιθεί) αλλά τις ελάχιστες φορές που περνούσε αυτή η πάσα, ο εκάστωτε ψηλός των Ρώσων είχε χάσει τόσες ανάσες στη μάχη της θέσης ώστε δεν είχε καθόλου ενέργεια να σπρώξει και να τελειώσει. Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται πολύ συχνά στο μεγαλύτερο μέρος του ματς.
Φυσικά το μπακόρτ του Ολυμπιακού δεν πήγε πίσω. Είδα τεράστια διάθεση και ενέργεια να βγούν μπροστά στη μπάλα ή να κρατήσουν μακριά τον παίκτη με τη μπάλα που χαμήλωνε. Ο Ουίμς (ο οποίος θεωρούσα ότι μπορεί να προκαλέσει ζημιά/φθορά στο ποστ) φοβήθηκε να μπεί στη μάχη του ποστ απέναντι στους “φανατισμένους” ερυθρόλευκους γκαρντ, με τον Σπανούλη και τον Σλούκα να κλέβουν την παράσταση σε αυτό το κομμάτι στο καλύτερο ατομικά αμυντικό τους παιχνίδι εδώ και πολύ καιρό (όπως και ο Άντιτς που αμύνθηκε πανέξυπνα και με δύναμη)ενώ στις μια δύο απόπειρες του Τεόντοσιτς να ποστάρει, ο Λο (που ήταν στη πλάτη του και έτσι και αλλιώς έχει πολύ «τραχύ» κορμί) πρέπει να ..γέλαγε στην προσπάθεια του Σέρβου να τον κουνήσει. Συνολικά οι Ρώσοι (κλασσική post ομάδα που σκοράρει και περνάει συνεχώς μπάλες στην καρδιά της ρακέτας) είχε μονοψήφιο αριθμό προσπαθειών μέσα από το ζωγραφιστό, σε αντίθεση με τον αντίπαλο τους που πραγματοποίησε περίπου το 60% των προσπαθειών του μέσα στο «βαμμένο». Όσες φορές μάλιστα οι Ρώσοι πήραν σε ευνοϊκή θέση τη μπάλα, το φάουλ ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πειστικό..
-Κεντρικός στόχος στο αμυντικό πλάνο του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν να πάρει τη μπαγκέτα από τα χέρια του Μίλος Τεόντοσιτς, αποκόβοντας τον από τους συμπαίκτες του. Είναι γνωστό το πόσο καλά λειτούργησε πολλές φορές η επίθεση των Ρώσων, με παιχνίδι χωρίς τη μπάλα από τους τρείς κατ’ουσία φόργουορντς (Ουίμς-Μίτσοβ-Κριάπα) και τον Σέρβο πόιντ στη δημιουργία. Ο Ολυμπιακός χρησιμοποίησε hedge out άμυνα στα πικ εν ρολ που έπαιρνε ο Τεόντοσιτς με τον παίκτη των Πρίντεζη-Άντιτς, σταματώντας του κατευθείαν την ντρίμπλα με κάθετη άμυνα ενώ αντίθετα με τους Χάινς-Σερμαντίνι επέλεξε πλάγια βήματα ώστε να τον οδηγήσει στις γωνίες υπό μορφή παγίδας. Από την αρχή (και διατηρώντας φρέσκο παίκτη πάνω του) οι ερυθρόλευκοι έβγαλαν εκτός του Σέρβο, ο οποίος δεν «πάτησε» ποτέ στο παιχνίδι και φανέρωσε το «πτωχόν» της περιφερειακής γραμμής της ΤΣΣΚΑ. Κάθε φορά που η δυναμική άμυνα της ελληνικής ομάδας στα πικ εν ρολ του αντιπάλου «έβγαζε» τη μπάλα από τα χέρια του Τεόντοσιτς στο χρόνο που ήθελε αυτή, περιορίζοντας τον δικό του χρόνο σκέψης και τοποθετώντας ολόκληρη την ΤΣΣΚΑ σε διαδικασία άμεσης επίθεσης. Ο Μεσίνα σαφώς και το έβλεπε αυτό (βασικά ήταν η στιγμή που φοβόταν..) αλλά δυστυχώς για αυτόν δε βρήκε λύσεις ούτε από τον Παπαλουκά, με την είσοδο του οποίου κάθε φορά η ΤΣΣΚΑ μετατοπίζει το κέντρο βάρους της επίθεσης της καθαρά και εξ’ολοκλήρου πλέον στο ποστ . Ο Έλληνας «τσάρος» σταματούσε συνεχώς την ντρίμπλα προσπαθώντας να περάσει τη μπάλα (ακόμα και εκβιαστικά αν χρειαζόταν δηλ. αυτό που δεν έκανε ο Τεόντοσιτς) στη καρδιά της ρακέτας αλλά μάταια..
–Ο “Έκτορας” νομίζω «έβλεπε» από την αρχή το τραίνο που έρχεται κατά πάνω του. Είχε στα χέρια του μια ομάδα που φοβόταν να χάσει σε υπερβολικό βαθμό. Αυτό έβγαζε η «αρκούδα» εχθές. Βέβαια, έξω από τα δόντια, εκτός του Κριάπα και του Παπαλουκά κανείς άλλος παίκτης της δεν έχει αποδείξει πραγματικά ότι μπορεί να νικήσει σε πρώτο ρόλο, σε αυτό το επίπεδο. Να πατήσει κορυφή.. Ο Ιταλός ξεκίνησε τον Τζάκσον (δεν έχει τον χαρακτήρα του Χόλντεν και τη διάθεση να αλλάξει/πειθαρχήσει, αυτό δε το προβλέψανε στη Μόσχα..) στον Σπανούλη, ώστε να απορροφήσει τα πρώτα ..σκάγια και τις επαφές, ενώ έδειξε διάθεση για μονή καθαρά άμυνα στον Πρίντεζη με τον Κριάπα. Δε του βγήκε κάτι.. Συνέχισε παίζοντας ζώνη (3-2) στις επαναφορές από έξω του Ολυμπιακού, δοκίμασε το σχήμα των δύο «5» μαζί, τον Παπαλουκά πόιντ και τον Τεόντοσιτς στο «2» αλλά τζίφος.. Το ζον πρες που δοκίμασε στην 4η περίοδο, το «έσπασε» εύκολα η ελληνική ομάδα με παίκτη κλειδί τον Περπέρογλου που είτε έπαιζε κοντά στα γκαρντ είτε λειτουργούσε ως σκαλοπάτι στο πρώτο μισό του γηπέδου. Η ΤΣΣΚΑ απέτυχε παταγωδώς να παίξει το μπάσκετ της. Έδειξε ότι μπορείς να της πειράξεις το μυαλό και να την βγάλεις «εκτός» εύκολα. 24 τρίποντα-21 δίποντα, 8 τελικές από μια ομάδα που μπορεί να ξεπεράσει τις 20 στο ρελαντί, 17/30 προσωπικές.. Μετά το αρχικό κρεσέντο του Ουίμς, το μόνο play που οδηγούσε σε ένα στοιχειωδώς καλών προϋποθέσεων τελείωμα, ήταν τα –ουσιαστικά- fake screens του Κριάπα που οδηγούσαν σε pop out και σουτ του Ρώσου φόργουορντ από το φτερό, σύστημα που βρίσκεται στη λίστα των λεγόμενων «ασφαλείας» στο playbook του Μεσίνα φέτος.
-Ο Ολυμπιακός από την άλλη εισέπραττε τεράστια δύναμη από την άμυνα του, η οποία τον βοηθούσε να διατηρεί καθαρή σκέψη στην επίθεση. Παρ’όλο που η ομάδα δεν ήταν εύστοχη, κατάφερνε να διατηρείται μπροστά άνετα επιβάλλοντας τον ρυθμό της με την κυριαρχία στο ριμπάουντ και στις δύο πλευρές του παρκέ. Καθοδηγούμενη από το πιο σκληροτράχηλο starting backourt της Ευρώπης, Λο και Σπανούλη, και έναν ώριμο Σλούκα να δίνουν τις κατευθύνσεις όντας λιτοί και απέριττοι στο παιχνίδι τους (παρότι άστοχοι, το ξαναλέω για τους δύο Έλληνες) πήραν καλά σουτ από τον Άντιτς και το γνωστό Hines war style που ξεσηκώνει πλέον όσο τίποτε άλλο συμπαίκτες και οπαδούς. Ο Ολυμπιακός πάτησε στις προϋποθέσεις που του δημιουργεί η άνεση με την οποία παίζει ο Λο κατά μήκος της τελικής γραμμής, βρήκε πολλές τρύπες, υποστήριξε με επιθετικό ριμπάουντ (συν αρκετό side πικ εν ρολ με πολύ υπομονή δις και τρις ανά κατοχή) και γαρνίρισε με clutch shots που κόβουν τα πόδια.
Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στον Στράτο Περπέρογλου, ο οποίος αποτέλεσε το κέντρο μιας ολόκληρης επίθεσης όταν οι Ρώσοι προσπαθούσαν απεγνωσμένα να «μπούν» στο ματς. Ο Έλληνας φόργουορντ πήρε τη μπάλα στο ποστ, τις πιο πολλές φορές μάλιστα δημιούργησε μόνος του καθαρές καταστάσεις, και «διάβασε» στην εντέλεια την άμυνα της ΤΣΣΚΑ παράγωντας για τη δική του επίθεση. Είτε σε φάσεις με τον Σπανούλη στη strong side και τον Χάινς support στην άλλη πλευρά της ρακέτας, είτε με αδειάζοντας τη ρακέτα με τους ψηλούς στο high post και τον Σπανούλη στη weak side για να χτυπήσει στα close outs, είτε στο τρανζίσιον, ο Έλληνας φόργουορντ ήταν αποτελεσματικός δίνοντας την ευκαιρία στον Γιώργο Μπαρτζώκα να στηρίξει ένα ξεχωριστό είδος επίθεσης πάνω στην ικανότητα του αυτή..
-Εντάξει, το ξέρω, ότι και να πω για τον Χάινς δε θα είναι αρκετό. Εκπληκτικό αυτό που κατέθεσε στο γήπεδο ο Αμερικανός σέντερ. Η undersized βόμβα των Πειραιωτών τρόμαξε τους sevenfooters του Μεσίνα κάνοντας ξεκάθαρο ότι είναι ο δυνατός και μαχητικός παίκτης του γηπέδο από το πρώτο λεπτό. Η άμυνα του στο ποστ ήταν για σεμινάριο και αντικατοπτρίζει όλη τη διάθεση που πότισε την ομάδα ο προπονητής της στο συγκεκριμένο κομμάτι, χτίζοντας πάνω στα μακριά χέρια και το πέτρινο κορμί του λεοντόκαρδου Χάινς (13π.-10 ριμπ.). MVP μακράν..
-Σαφώς η νίκη είναι τεράστια, μια από τις μεγαλύτερες στη σύγχρονη ιστορία των ερυθρολεύκων και ήρθε με εκκωφαντικό τρόπο. Ακολουθεί όμως ο τελικός και ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να ενθουσιαστεί, διατηρώντας το μαχητικό του πνεύμα. Το επίτευγμα είναι σπουδαίο, συμφωνώ με τον κόουτς Μπαρτζώκα. Απλά η ευκαιρία που ανοίγεται είναι σπουδαιότερη.. Απλά αυτός ο Ολυμπιακός που θαυμάσαμε εχθές απέδειξε γιατί το ελληνικό στυλ μπάσκετ είναι το winning basketball στο ανώτερο επίπεδο. Τα αποτελέσματα κύριοι, μιλούν από μόνα τους..
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ
-Μεγάλο ματς, εντυπωσιακό σε διακύμανση με τις δύο ομάδες να τα δίνουν όλα. Πιο φρέσκια η πιο νεανική Ρεάλ κατάφερε να λυγίσει στο τέλος τους Καταλανούς, οι οποίοι παρότι πιο δουλεμένη ομάδα κατέρρευσαν, χτυπημένοι εμφανώς από τα πολλά προβλήματα στο πιο κρίσιμο σημείο της χρονιάς.
-Η μονομαχία των πάγκων ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, με τον κάθε προπονητή να έχει «τις στιγμές του».. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ είχαν από δύο δεκάλεπτά, με τους Καταλανούς να δέχονται το αστρονομικό για την άμυνα τους νούμερο των 54 πόντων στα δύο «χαμένα» έναντι 20 συνολικά σε αυτά που επιβλήθηκαν..
Χωρίζοντας το ματς σε κομμάτια βλέπουμε ότι η Μπαρτσελόνα ήταν εμφανώς καλύτερη όταν είχε ανάσες. Και αναφέρομαι στο 1ο και το 3ο δεκάλεπτο. Έπαιξε εξαιρετική άμυνα, προσωπική και ομαδική, με τον Ναβάρο να παίζει πολύ καλά μάλιστα τον Ρούντυ, ενώ επιθετικά πήρε κεφάλι στηριζόμενη αρκετά σε μια hand off συνεργασία των Χουέρτας-Τόμιτς και παιχνίδι 2-2 στο οποίο ο Βραζιλιάνος είναι εξαιρετικός και φυσικά τη γνωστή off ball screen offense με επίκεντρο τον Ναβάρο η οποία όποτε δεν απέφερε πόντους λειτουργούσε ως μέσο αποπροσανατολισμού ώστε να περάσουν «καλές» μπάλες στον πολύ δυνατό στο ποστ, Τόμιτς.
Η Ρεάλ ήταν πολύ νευρική, παίζοντας σε όλο το 1ο δεκάλεπτο με το drive του Μίροτιτς πάνω στον Λόρμπεκ, φάση την οποία επεδίωκε και φανερά είχε κυκλώσει ο Λάσο στο μπλοκάκι του. Επίσης παρουσίασε τα γνωστά cross screens για τον Σουάρεθ, ο οποίος όμως δεν κατάφερε να κάνει ζημιά χαμηλά. Γενικά η Ρεάλ παρουσιάστηκε πολύ νευρική στο ξεκίνημα, αντίθετα με τον αντίπαλο που έπαιζε πιο ρεαλιστικά στοχεύοντας συγκεκριμένες καταστάσεις.
-Η είσοδος του Σέρχιο Ροντρίγκεθ άλλαξε άρδην το πρόσωπο των Μαδριλένων. Το έχουμε πεί από πέρυσι, η Ρεάλ παίζει πολύ καλύτερα με αυτόν στο τιμόνι, είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους δημιουργούς στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Με το μπακόρτ των Ροντρίγκεθ-Κάρολ η Ρεάλ ανέβασε ρυθμούς πιέζοντας πολύ καλά τη μπάλα (Κάρολ) και βρίσκοντας καθαρά σουτ στην επίθεση. Πολύ σημαντικό κομμάτι τα τρία τρίποντα του Γιούλ, με τον οποίον η Μπαρτσελόνα αντιμετώπισε πρόβλημα.
-Ο Πασκουάλ βλέποντας το 33-39 του ημιχρόνου έβγαλε από το μανίκι του μια ζώνη η οποία έμελε να κολλήσει τη Ρεάλ και να δώσει και πάλι το τιμόνι στην ομάδα του. Οι Καταλανοί αμύνονταν σε διάταξη 2-3 με τον παίκτη πλευράς της πίσω γραμμής δηλ. έναν εκ των φόργουορντ (Ινγκλς-Λόρμπεκ) να βγαίνει ψηλά όταν η μπάλα βρίσκεται στο φτερό, μετατρέποντας έτσι τη ζώνη σε 3-2, πάντα αναλόγως με το που βρίσκεται η μπάλα. Με αρωγό αυτή την άμυνα και τα περιφερειακά σουτ του Χουέρτας, η Μπαρτσελόνα παίρνει κεφάλι και φτάνει στο 61-52 στα 32:30 με σουτ του Ινγκλς.
Εκεί κάπου έσβησαν οι διακόπτες της. Ο Λάσο απάντησε με BOX-1, στοχεύοντας να αποτελειώσει τον Ναβάρο. Με τον Ροντρίγκεθ κολλημένο πάνω του, τον Καρολ να πιέζει στα 4/4 τον Σάρας και να γυρνά στο «κουτί», η Μπαρτσελόνα «έσκασε». Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο δέχεται τα καλάθια το ένα μετά το άλλο και εν τέλει παραδίδεται απέναντι στα πιο δυνατά πόδια και τα πνευμόνια της Ρεάλ. Οι Μαδριλένοι παίζουν «κάθετο» μπάσκετ στην επίθεση τους, με άξονα τον Ροντρίγκεθ ο οποίος δημιουργεί συνεχώς ρήγματα φτάνοντας μέχρι τέλους και επιλέγοντας τον σωστό παίκτη στη base line. Η Μπαρτσελόνα δέχθηκε πάνω από 10 τέτοιους πόντους..
Αν και αμύνθηκε σωστά στον Κάρολ (αλλαγή στο τελικό σκριν απελευθέρωσης, με καλό χρόνο αντίδρασης/άμυνας και χέρια στη μπάλα) έχασε από τον σούπερ-ήρωα Φελίπε Ρέγιες, τον πιο σταθερό παίκτη των «μερένγκες» και φέτος, ο οποίος κυριάρχησε με μεγάλη καρδιά και πάθος στο ζωγραφιστό και θρυμμάτισε την Tomic-less (δεν είχε ανάσες, δικαιολογημένα) φροντκόρτ του Πασκουάλ, ειδικά με το επιθετικό ριμπάουντ.. Άξια λοιπόν η Ρεάλ και μπράβο της.. Η Μπαρτσελόνα ήταν πραγματικά άτυχη. Ο Τζαγουάη έλειψε πολύ ενώ θαρρώ ότι με τον Μάικλ μάλλον θα ήταν πιο κοντά στον τίτλο από κάθε διεκδικητή. Έχασε όμως, καθαρά από μια Ρεάλ η οποία βρίσκεται ένα ματς μακριά από το μεγάλο όνειρο και την επαναφορά του τεράστιου αυτού μπασκετικού θρύλου στην κορυφή της Ευρώπης.
Ο ..ΤΕΛΙΚΟΣ
Δε το κρύβω ότι ήμουν από αυτούς που θεωρούσα τη Ρεάλ πιο βολική για τον Ολυμπιακό, δεδομένου του ότι είναι μια ομάδα την οποία, σε σχέση με την Μπαρτσελόνα, μπορείς να βγάλεις «εκτός» πιο εύκολα, δηλ. να της χαλάσεις το μυαλό και να την αναγκάσεις να παίξει στον ρυθμό σου. Βέβαια αυτό είναι προσωπική σκέψη και μπορεί να βγεί λάθος, παταγωδώς μάλιστα (ελπίζω όχι). Οι δύο ομάδες δεν έχουν ξαναπαίξει φέτος, γεγονός που δίνει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον στον τελικό. Η Ρεάλ έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίζει πλέον σε παιχνίδια λίγων αλλά πολλών κατοχών. Έχει ένα πολύ ταλαντούχο μπακόρτ και χρησιμοποιεί στη φροντκόρτ σχήματα ανάλογα με των ερυθρολεύκων σε αρκετές περιπτώσεις (Σλότερ-Ρέγιες/ Χάινς-Άντιτς). Ο Ολυμπιακός κατά τη γνώμη μου, έχει όμως την τύχη του στα χέρια του. Μπορεί να τρέξει δίπλα στη Ρεάλ, να της επιβληθεί με το «φυσικό» του παιχνίδι. Κλειδί η άμυνα στον Κάρολ (και ας μην έπαιξε εχθές ιδιαίτερα καλά) και ΚΥΡΙΩΣ το αμυντικό ριμπάουντ. Δεν είναι ομάδα δυνατή πνευματικά, της λείπει το winning mentality το οποίο αναζητά σε αυτό το τρόπαιο. Ο Ρούντυ βοηθά περισσότερο όταν παίζει ολ αράουντ μπάσκετ παρά όταν κοιτάζει “straight to the hoop”. Δε κρύβω ότι φοβάμαι λίγο την περίπτωση του μπλακ-αουτ μετά την επιτυχία, αλλά τα στοιχεία που έδειξε ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό και η αμυντική σταθερά του, μειώνουν την πιθανότητα αυτή. Προτιμώ λοιπόν μια πιο φρέσκια/γρήγορη αντίπαλο με αμφιλεγόμενο χαρακτήρα και όχι ιδιαίτερη πνευματική δύναμη (έστω και εάν η ποιότητα της όσον αφορά το ρόστερ είναι ασυζητητί “Α Class”..) από μια πιο έμπειρη και με μεγαλύτερη συνοχή (έστω και λαβωμένη) ομάδα, με δύο από τους μεγάλους νικητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ στις τάξεις της. Ο Ολυμπιακός άλλωστε έχει δείξει/τεστάρει τον χαρακτήρα του. Δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Με σημαία το δικό μας μπάσκετ..
Μπείτε στη παρέα μας στο facebook..
