ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ..
Ένας ατσάλινος Παναθηναϊκός –με καθαρά ελληνικό μπάσκετ- πέρασε από τη Μαδρίτη σε ένα ματς φωτιά και πλέον όλα μπορούν να συμβούν στις δύο τελευταίες αγωνιστικές του τοπ-16. «Επίδειξη ισχύος» του Δημήτρη Διαμαντίδη απέναντι στους Ισπανούς διεθνείς, σπουδαίο κοουτσάρισμα και άψογη εφαρμογή του αρχικού πλάνου από τον Αργύρη Πεδουλάκη. Μετά την ήττα της Εφές και το διπλό της ΤΣΣΚΑ ο όμιλος γίνεται.. (ναι, αυτό το πρώτο που σας ήρθε στο μυαλό..) Το Hoopfellas για το ματς της Μαδρίτης..
–Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα άριστο τακτικά παιχνίδι, παρόλο που σε καθαρά ατομικό επίπεδο (με εξαίρεση τους Τσαρτσαρή-Διαμαντίδη ) το shooting performance της ομάδας κυμάνθηκε σε μέτρια επίπεδα και οι πράσινοι έκαναν 19 λάθη, νούμερο τεράστιο για τον ρυθμό που πήγε το ματς.
Είναι μια ακόμα κατά κράτος νίκη του Αργύρη Πεδουλάκη επί του Πάμπλο Λάσο φέτος, η οποία έκανε ξεκάθαρο ότι αυτός ο Παναθηναϊκός «έχει» τους Μαδριλένους. Είναι διπλή η χαρά, γιατί στο χθεσινό παιχνίδι είδαμε μια πειστική νίκη της ελληνικής μπασκετικής σχολής απέναντι στην ισπανική, αν και για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η Ρεάλ ήταν πολύ κακή στο συγκεκριμένο παιχνίδι ,κάτι που φυσικά δε μειώνει καθόλου το επίτευγμα του Παναθηναϊκού που έχει αποδείξει ότι μπορεί να την κερδίσει οποιαδήποτε βραδιά φέτος. Ο physical, δυνατός αμυντικά και σκεπτόμενος Παναθηναϊκός (αυτά δεν είναι τα χαρακτηριστικά της ελληνικής μπασκετικής ταυτότητας..?) επέβαλλε από την αρχή το δικό του ρυθμό και έχοντας στο παρκέ το ..υπερόπλο της σχολής μας σε σετ καταστάσεις (Δημήτρης Διαμαντίδης) ήξερε ότι σταδιακά θα δικαιωθεί. Ο Διαμαντίδης όπως έγραψα και στην αρχή, έκανε απλά «επίδειξη ισχύος» απέναντι στους διαφημισμένους, νεότερους και φτεροπόδαρους Ισπανούς διεθνής γκαρντ, με την ορθότητα και το τάιμινγκ στη λήψη αποφάσεων και φυσικά το winning mentality που τον διακατέχει.
Ο Λάσο έβαλα τα δυνατά πόδια του Γιούλ να τον κυνηγούν στα ¾ και γύρω από τα σκρινς, ανεβάζοντας την πίεση την ώρα που κατέβαινε στη base line για να ξανανέβει, να υποδεχτεί και να δημιουργήσει. Ο Διαμαντίδης φάνηκε από την αρχή ότι «έψαχνε» τις αλλαγές στη κορυφή της ρακέτας, μπορώ να πω τις επιδίωκε διαβάζοντας το κορμί του αντιπάλου και πηγαίνοντας στη σωστή κατεύθυνση ώστε να «τσιμπήσει» τον ψηλό και να τον πάρει μαζί του στη κορυφή. Πολύ έξυπνα.. Ο τρόπος πλέον που κινεί όλη την επίθεση των πρασίνων (θυμηθείτε πόσο έχει βελτιωθεί/προσαρμοστεί και ο ίδιος με τη πάροδο του χρόνου και σε σχέση με το ξεκίνημα της σεζόν) είναι τόσο υποδειγματικός που τολμώ να πω ότι (ευχή και κατάρα βέβαια..) ο φετινός Παναθηναϊκός είναι η μόνη ομάδα διεκδικήτρια του τίτλου στη διοργάνωση (όπως λογίζονται όλες οι play-offs ομάδες) που χωρίς τον ηγέτη της στο παρκέ, πέφτει τόσο δραματικά επίπεδο.. Έτσι ούτε η Κίμκι του Πλάνινιτς, ούτε ο Ολυμπιακός του Σπανούλη..
-Το διάβασμα και η εφαρμογή του πλάνου από τους προπονητές των πρασίνων ήταν πραγματικά άψογα. Είχαμε πεί έχθες στα σχόλια πρίν το ματς ότι παιχνίδι με τη Ρεάλ στη Μαδρίτη σημαίνει “δύο γκαρντ στο παρκέ-μισό γήπεδο-ελεγχόμενο τέμπο”. Όπερ και εγένετο. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έπαιξε 40 λεπτά με δύο γκαρντ στη πεντάδα του, ανοίγοντας αναγκαστικά το ροτέησιον με τους Μπανκς-Ξανθόπουλο, μιας και οι Διαμαντίδης-Ούκιτς αγωνίστηκαν τα 69 από τα 80 λεπτά που απαιτούν οι δύο θέσεις της περιφέρειας σε ένα παιχνίδι. Αυτό ήταν προαπαιτούμενο για να μπορείς να ελέγξεις το ρυθμό και να μπορέσεις να επιβάλεις το δικό σου χαμηλό τέμπο, έχοντας παράλληλα καλύτερη κυκλοφορίας της μπάλας και επιστροφές στην άμυνα, βασικά στοιχεία για να παγιώσεις το ρυθμό σου.
Overall ο Παναθηναϊκός έπαιξε πολύ καλά στην άμυνα και είχε καλές επιστροφές, όντας σε ετοιμότητα και βγάζοντας πάντα γρήγορα παίκτη πάνω στη μπάλα και τον ντριμπλέρ που την κουβαλούσε στο τρανζίσιον των Ισπανών. Οι πόντοι που δέχθηκαν οι πράσινοι στο ανοικτό γήπεδο προήρθαν είτε από δικά του λάθη χάνοντας τη μπάλα στην επίθεση σε κομβικά σημεία του γηπέδου είτε (ελάχιστοι) από στιγμιαία αδράνεια, όπως το coast to coast lay up του Ροντρίγκεθ μετά από προσωπικές του Διαμαντίδη (απαράδεκτο..) Το στήσιμο στο μισό γήπεδο ήταν σωστό και η παρουσία του Λάσμε στο ζωγραφιστό καταλυτική, μιας και από την αρχή έδειξε να πτοεί σημαντικά τους γηπεδούχους. Θεωρώ ότι το νούμερο «73» στο παθητικό τους, αδικεί συνολικά τη χθεσινή προσπάθεια των παικτών του Παναθηναϊκού στο αμυντικό κομμάτι . Εάν η Ρεάλ δε πήγαινε με αυτή τη συχνότητα στις προσωπικές (Ρούντι-Μίροτιτς έγραψαν 19/20..) δύσκολα θα πέρναγε τους 63 πόντους..
Και επειδή το θέμα «Αργύρης Πεδουλάκης και συνεργάτες στον πράσινο πάγκο» είναι από την αρχή της σεζόν το Νο1 σε συχνότητα μηνυμάτων στο προσωπικό μου mailbox με τα γνωστά παράπονα, μπορούμε να πούμε ότι ακόμα και οι πιο δύσπιστοι πρέπει να το αφήσουν στην άκρη. Προσωπικά τη γνώμη μου την έχω πεί και επαναλάβει πολλές φορές, ξεκινώντας από το καλοκαίρι..
–Ο Πεδουλάκης (λοιπόν..) φάνηκε να χρησιμοποιεί στοχευμένα (επέμεινε φανερά λίγο παραπάνω) τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη, θέλοντας μέσα από την παρουσία του Έλληνα σέντερ να δημιουργήσει καταστάσεις για τους υπόλοιπους παίκτες του Παναθηναϊκού στο παρκέ. Ήταν φανερό δε, ότι ο Σοφοκλής ενεργούσε καλύτερα (δε βγήκε σε παραγωγικότητα αλλά δημιούργησε μεγαλύτερο πρόβλημα στη Ρεάλ) όταν έπαιρνε την πάσα από τον κάθετο άξονα (σε πρώτο χρόνο, play το οποίο πλέον οι πράσινοι παίζουν αποκλειστικά με τον Διαμαντίδη κορυφή) παρά τις στιγμές όπου λάμβανε τη μπάλα από το φτερό, όπου μπερδεύτηκε αρκετά στο νταμπλ τιμ του Λάσο, ενώ στη πρώτη περίπτωση έχει καλύτερες επιλογές πάσας. Ο Περιστεριώτης κόουτς έβαλε τον Τσαρτσαρή να κόβει στη πλάτη του Σόφο, από τον κεντρικό άξονα, ακόμα και όταν ο Σχορτσανίτης έδινε μάχη για να πάρει θέση στο ποστ, με τη μπάλα να βρίσκεται στο φτερό, κίνηση που έδωσε φάσεις στους πράσινους.
-Σε ατομικό επίπεδο εκτός του Διαμαντίδη που πήρε όλη την ομάδα πάνω του όταν χρειάστηκε (κλασσική πλέον η τακτική του Πεδουλάκη να τον βάζει καθαρά στο «1» στο τελευταίο δεκάλεπτο κλειστών ματς) εντυπωσιακός ήταν και ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο οποίος ουσιαστικά ήταν ο παίκτης που έδωσε την ώθηση (16π. 5/6σ.-εύστοχος στις κρίσιμες βολές/εξαιρετικός στην άμυνα). Το «4» άλλωστε αποτελεί τη θέση κλειδί στο performance του Παναθηναϊκού, από την αρχή της σεζόν.. Ο Στεφάν Λάσμε, χωρίς να εντυπωσιάσει, ήταν το κεντρικό πρόσωπο ολοκληρης της αμυντικής τακτικής των πρασίνων ενώ ο Ρόκο Ούκιτς έπεισε για άλλο ένα βράδυ ότι σουτάρει καλύτερα υπό ασφυκτική άμυνα (έβαλε τρία σημαντικά τέτοια καλάθια) παρά τα ελεύθερα σουτ. Αυτό, εάν δε λέγεσαι Ιγκόρ Ρακόσεβιτς (ο οποίος υποβοηθούμενος και από την σωματοδομή του στοχεύει καλύτερα βλέποντας το χέρι του αντιπάλου στο πρόσωπο του και διαχρονικά τα ποσοστά του στα μαρκαρισμένα σουτ είναι μεγαλύτερα), ονομάζεται ψυχολογία.. Το άγχος του παίκτη προ του ελευθέρου σουτ. Δυστυχώς η θέση «3» (Μασιούλις, Μπράμος) έμεινε στα ρηχά (γίνεται πιο συχνά τελευταία) «γράφοντας» 2/9 σουτ. Όσο ο Παναθηναϊκός δε βρίσκει τον έξτρα παίκτη στα γκαρντ, η ευθύνη τους μεγαλώνει..
-Η Ρεάλ ήταν επιεικώς απογοητευτική, όπως είναι το τελευταίο διάστημα. Αυτό δεν ήταν μπάσκετ ομάδας που έχει βλέψεις να βρίσκεται στην οχτάδα της διοργάνωσης και οδηγεί την ACB. Νευρική, χωρίς χαρακτήρα και πλάνο στο μισό γήπεδο όπου πραγματικά δεν παρουσίασε αξιόλογο τρόπο επίθεσης. Σε μεγάλα κομμάτια του παιχνιδιού έδειχνε ότι πνιγόταν και η αλήθεια είναι ότι έμεινε μέσα στη διεκδίκηση της νίκης μέχρι τέλους με την «ικανότητα» των παικτών της να πηγαίνουν στις προσωπικές (27/35 συνολικά). Πραγματικά ο τρόπος που σούταραν τρίποντο σε αρκετές επιθέσεις ήταν σε τακτικό επίπεδο αποκαρδιωτικός και σου έβγαζε κακό μπάσκετ. Ήταν σαφής μάλιστα η εντολή στο δεύτερο ημίχρονο από τον προπονητή τους να δοκιμάσουν το χέρι τους (νεκροί και άτολμοι στο πρώτο μισό) από τα 6.75μ. ώστε να «ανοίξουν» λίγο τη πράσινοι άμυνα αλλά οι προϋποθέσεις με τις οποίες το έκαναν κάνουν το τελικό 2/17 να μοιάζει λογικό..
Όταν οι φιλοξενούμενοι επανήλθαν στη 4η περίοδο μάλιστα, οι παίκτες του Λάσο εκβίασαν καταστάσεις και αυτό τους γύρισε μπούμερανγκ. Οι 6 ασσίστς, είναι ενδεικτικές της έλλειψης συνεργασιών και του individual basketball που έπαιξε η Ρεάλ, η οποία από ένα σημείο και μετά έμοιαζε πραγματικά να παίρνει φόρα και να χτυπά σε ντουβάρι (βλ. άμυνα Παναθηναϊκού). Σαφώς φταίει και ο Λάσο. Δεν είχε αντανακλαστικά και το ροτέησιον του ήταν κακό. Αρχικά προσπάθησε να βάλει εκβιαστικά τη μπάλα στο ποστ ενώ στη συνέχεια το θέαμα που παρουσίασε στο σετ παιχνίδι δεν ικανοποίησε καθόλου. Λέμε από πέρυσι πόσο καλύτερα εκφράζει αυτό που θέλει η «Βασίλισσα» στο γήπεδο με τον Ροντρίγκεθ στο «1». Με τον πρώην ΝΒΑερ στο κουμάντο Μαδριλένοι είναι και πιο γρήγοροι και πιο σοφοί.. Επίσης θεωρώ ότι ο Λάσο θα μπορούσε να χτυπήσει περισσότερο στο ποστ με τον μετρ του είδους Σουάρεθ, ειδικά τα λεπτά που έλειπε ο Μασιούλις. Στη Μαδρίτη θα πρέπει να προβληματιστούν σοβαρά..
Υ.Γ: O Μάρκους Ουίλιαμς πήγε πάλι να κάνει το ίδιο κόλπο βάζοντας συνεχόμενα σουτ στην 4η περίοδο εναντίον της ΤΣΣΚΑ αλλά τελικά η ρέντα του σταμάτησε και το ρόλο του (καρμπόν) πήρε ο …Τεόντοσιτς ο οποίος υπέγραψε το διπλό των Ρώσων με τον δικό του αυθόρμητο τρόπο (δε ξέρω τι λέει ο Έκτορας για αυτό και ποια είναι τα συναισθήματα του..)
Y.Γ2: Σπουδαία παράσταση και από τον Έραζεμ Λόρμπεκ στην 4η περίοδο απέναντι στην Κάχα, με τον Σλοβένο να θυμίζει ΣΕΦ.. Καταλαβαίνετε τι έγινε..
Y.Γ3: Ειλικρινά έχω χρόνια να δώ τον Ντάριους Λαβρίνοβιτς να βγάζει τέτοιο πάθος και ενέργεια στο παρκέ. Πραγματικά.. Ο Λιθουανός έκανε «όπα» τη φροντκόρτ του Μαχμουντί (24π. 10/12σ. σε 21’) και προσωπικά με εντυπωσίασε με τη μαχητικότητα του (όχι ότι θα του λέει κάτι αυτό..) Ρε λέτε να ήταν (ψυχολογικά) ντοπέ..?
Μπείτε στην παρέα μας στο facebook.. http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
