LIVE & LET DIE..

-Ας πούμε μερικά πράγματα για τον Ούκιτς γιατί από εχθές αυτό που συμβαίνει είναι τουλάχιστον αστείο και αδικεί το ίδιο το παιδί. Έξω από τα δόντια.. Ο Κροάτης έκανε πολύ καλή εμφάνιση στο Κάουνας και αποτέλεσε τον παίκτη κλειδί των πρασίνων σε ένα σημαντικό παιχνίδι. Όχι δεν έγινε ξαφνικά ο « γκαρντ που χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός», ούτε ο «ιδανικός παρτενέρ» του Διαμαντίδη, ούτε ο «ηγέτης» (από αυτό απέχει μίλια) ούτε –το πιο αστείο που διάβασα- έκανε «απόσβεση του συμβολαίου του μετά τα δύο ματς (Κύπελλο-Κάουνας).  Αυτό για να το πείς πρέπει είτε να μην έχεις σχέση με το άθλημα είτε την παραμικρή με την αγορά. Δεν απευθύνομαι σε αυτά που γράφτηκαν εδώ μέσα, στη δική μας παρέα, αλλά στους «μπακαλιάρους» –υποτίθεται επαγγελματίες του χώρου- που βγήκαν να βγάλουν υποχρεώσεις.. Κλείνει η παρένθεση. Ο Ούκιτς είναι φοιτητής στα 28 του, στο Panathinaikos Univercity  of winning.. Όπως και ο Γκιστ. Σπουδάζει τη διαδικασία του «μαθαίνω να νικάω». Μπορεί να έφτασε μέχρι το ΝΒΑ αλλά ποτέ δεν έλαβε τέτοια εξειδικευμένη μόρφωση, δεν ήταν και δεν είναι winner, σπουδάζει όμως ένα πρόγραμμα που έχει μπολιαστεί με τη λέξη νίκη. Ένα μπορώ να σας πω (ισχύει και για τον Γκιστ, τον οποίο όπως και τον Ούκιτς παιδιά, ναι,  δε θα υπέγραφα στη νέα ομάδα που χτίζουν οι πράσινοι και νομίζω ότι όσοι μπορούν φιλτράρουν και να αξιολογήσουν το συνολικό performance δεν έχουν καμία αντίρρηση, προσωπική γνώμη ΠΑΝΤΑ), ο Ρόκο μετά την αποχώρηση του από το κλαμπ (σε 1-2 ή 5 χρόνια) μπορεί να μην βρεί ξανά αυτά τα λεφτά (γιατί η αγορά έχει αλλάξει και τα χρόνια περνούν..) αλλά σίγουρα θα είναι ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ σε σύγκριση με το καλοκαίρι του 2012.. Αυτό πιστώνεται στους προπονητές του οι οποίοι δουλεύουν πολύ πάνω του και ας γνωρίζουν ότι η επιλογή ήταν λάθος. Ο ίδιος ο Πεδουλάκης το δήλωσε ξεκάθαρα εχθές (« είναι δύσκολο να αλλάξει στυλ σε αυτή την ηλικία..») όπως και ο ίδιος ο Κροάτης  γνωρίζει ότι παίζει μόνος του στη θέση πλέον και  σε περίπτωση ύπαρξης ενός απλά αξιόλογου πραγματικού πόιντ γκαρντ, το συνολικό του performance μέχρι τώρα θα τον είχε στείλει πίσω στο ροτέησιον και πιθανόν δεν θα είχε αυτή την ευκαιρία. Η απόδοση του εχθές ήταν same story με αυτή του τελικού στο Ελληνικό, όπου φάση-φάση απέκτησε αυτοπεποίθηση και έφτασε στο σημείο να σκοράρει τους πιο κρίσιμους πόντους στο τέλος. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Τα ματς με την Καντού, Ολυμπιακό και Ζαλγκίρις,  ο Παναθηναϊκός δεν τα κέρδισε ούτε λόγω Μπράμος ούτε λόγω Ούκιτς (παρότι ήταν και οι clutch έχοντας τεράστια συνεισφορά) αλλά για τον απλούστατο λόγω του ότι έχει τον καλύτερο παίκτη μισού γηπέδου στην Ευρώπη, τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οι αποφάσεις του στο τέλος των κλειστών παιχνιδιών είναι απλά χειρουργικές επεμβάσεις και η αποφασιστικότητα του «έμπνευση» για τους υπόλοιπους. Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν..