CELTIC PRIDE..
Με «Κέλτικη περηφάνια» και μια επική εμφάνιση από τον Δημήτρη Διαμαντίδη, ο ολοκαίνουργιος Παναθηναϊκός κατέκτησε τον πρώτο τίτλο στη νέα εποχή της ομάδας.. Κατώτερος των περιστάσεων ο Ολυμπιακός, ο οποίος έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα στο κομμάτι «χημεία» μετά τον τραυματισμό του Μάντζαρη. Το Hoopfellas γράφει για τον χθεσινό τελικό..
Πάμε Ελληνικό..
Πάμε Ελληνικό..
-Στον Παναθηναϊκός πρίν από τον τελικό ακόμα, μου είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι το θέλει περισσότερο, φάνηκε άλλωστε από τις δηλώσεις παικτών-προπονητών των δύο ομάδων, κατά τις οποίες οι πράσινοι παρουσίαζαν το παιχνίδι του Ελληνικού ως ματς δίχως αύριο, την ώρα που οι ερυθρόλευκοι έδειχναν να παίζουν “ένα ακόμα ντέρμπι..’
Αυτό αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο γήπεδο, από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λέγεται, ότι δηλ. ο Παναθηναϊκός το ήθελε περισσότερο, γιατί έτσι ήταν τελικά.. Οι πράσινοι χρησιμοποίησαν ως κίνητρο την πρόσφατη ήττα στο Φάληρο και –με τη σκέψη των δύο ηττών φέτος- μπήκαν στο παρκέ με πολύ πάθος απορρέοντας το συναίσθημα του «δε χάνω σήμερα». Κύριος εκφραστής όλου αυτού του πακέτου και της Celtic pride που έβγαλε ο Παναθηναϊκός ήταν φυσικά ο Δημήτρης Διαμαντίδης, αρχηγός της «συμμορίας», που έδωσε το σύνθημα και τις γρήγορες διευκρινήσεις στους αντιπάλους για το ποιος κάνει κουμάντο από την πρώτη στιγμή.
–Ο Αργύρης Πεδουλάκης παρουσίασε κάποιες προσαρμογές σε σχέση με το παιχνίδι του Φαλήρου, προσεγγίζοντας διαφορετικά τους κοινούς στόχους (σε άμυνα και επίθεση) που είχε και στα δύο παιχνίδια. Εν ολίγοις, η γενική φιλοσοφία ήταν η ίδια, άλλαξε όμως η εκτέλεση. Πολύ σωστά σκεπτόμενος, κατά τη γνώμη μου, άφησε το under στην αντιμετώπιση του Σπανούλη από τον γκαρντ του σε καταστάσεις πικ εν ρολ (σκεπτόμενος ότι ο Έλληνας σταρ θα είναι πιο «έτοιμος» πλέον) και πήγε σε άμυνα flash & recover με κάποιες παραλλαγές, δεδομένου ότι ανά περιπτώσεις χρησιμοποίησε καθαρές « αλλαγές» διαβάζοντας ότι ο κίνδυνος για ποστ παιχνίδι του αντιπάλου ήταν μικρός. Έτσι ο Σπανούλης βρισκόνταν κάθε φορά σε ένα εξαντλητικό τετ α τετ με τους Λάσμε-Γκιστ, έχοντας τα μακριά χέρια του Ούκιτς πίσω του, να ελέγχουν το απότομο σταμάτημα και το σουτ από μέση απόσταση. Άμυνα που χρησιμοποιούσε και ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς, ο οποίος βέβαια είχε την πολυτέλεια να πάει (με αμυνόμενους τους Μπατίστ-Διαμαντίδη) και σε καθαρά switch δεδομένης της ικανότητας του Διαμαντίδη στο να μαρκάρει ψηλότερους αντιπάλους στο ποστ. Επιτυχημένη αμυντική προσέγγιση της περίπτωσης Σπανούλη λοιπόν από τον Πεδουλάκη για δεύτερο σερί ματς.. Βέβαια σε αρκετές καταστάσεις η πράσινη άμυνα στο ξεκίνημα του drive του Σπανούλη (και ανάλογα με την ισορροπία συνολικά στα μετόπισθεν) κρατούσε παίκτη «μέσα» με συνέπεια ο Ολυμπιακός να βρεί καλά σουτ με τον Άντιτς από το τρίποντο και τον Σπανούλη να φτάνει τις 7 τελικές. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα..
Συνολικά η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν αρκετά καλή, υποδειγματική εως άψογη στην πρώτη περίοδο (όπου έκανε την διαφορά) και έφτασε να δεχτεί 78π. γιατί παρουσίασε μεγάλο πρόβλημα προσαρμογής στο penetration του Έησι Λο, κατά το φινάλε του παιχνιδιού. Λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό effort των πρασίνων στο αμυντικό κομμάτι, θα έλεγα ότι έπρεπε να δεχθούν μαξιμουμ 70-72 πόντους..
–Επιθετικά ο Παναθηναϊκός άλλαξε λίγο τη διαδικασία λειτουργίας των πραγμάτων, όχι όμως και το παιχνίδι του. Το επιθετικό πλάνο είχε μεγαλύτερη ποικιλία, μετατοπίζοντας λίγο το κέντρο βάρους του. Λιγότερα stagger και down screens που οδηγούσαν τον Διαμαντίδη στην κορυφή ώστε να επιτεθεί με κεντρικό πικ εν ρολ. Διπλά cross screens ώστε να παίξει side pick n roll και βασική επιθετική διάταξη στο χθεσινό ματς (χρησιμοποιείται κατά κόρον τελευταία) το σκριν επιλογής, κατά το οποίο ανέβαζε τους δύο ψηλούς παράλληλα στην κορυφή για σκριν στον Διαμαντίδη (κεντρικός παίκτης με τη μπάλα), τον αρχηγό να επιλέγει και τα ψηλούς να ακολουθούν τη φάση (ο Λάσμε ως κύριος σκρίνερ με κίνηση προς το καλάθι πίσω από τον Διαμαντίδη και ο Γκιστ π.χ. με pop out). Απομόνωση του Σοφοκλή κάτω από γραμμή των προσωπικών, ώστε να πάει κατευθείαν με drop step στο καλάθι, ή επιλογές για τριά σκριν στον Καπόνο από τη base line (πολύ σημαντικοί οι πόντοι του). Είναι πάντως ενδιαφέρον να προσέξετε το ποσοστό αποτελεσματικότητας όλων των plays του Παναθηναϊκού που τη θέση του Διαμαντίδη παίρνει ο Ούκιτς (ο Πεδουλάκης το «δίνει» αυτό στον Κροάτη). .. Η διαφορά είναι συντριπτική..
-Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν κατάφερε να βοηθήσει την ομάδα του, η οποία από το ψυχολογικό κομμάτι φαινόταν λίγο «μπλαζέ», ευθύνη η οποία βαραίνει και τον προπονητή. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ κακός αμυντικά και είχε μεγάλο πρόβλημα στο να τελειώσει φάσεις όσο βρισκόταν ο Λάσμε στο παρκέ (ο Γκαμπονέζος ήταν φοβερός και εχθές). Η παρατεταμένη αστοχία του Παπανικολάου τον τελευταίο καιρό έχει «κολλήσει» την επίθεση της ομάδας και μάλιστα εχθές δυνάμωσε την κλειστή άμυνα του Παναθηναϊκού. Ο Ολυμπιακός δείχνει επίσης να έχει μεγάλο πρόβλημα στην ανάπτυξη ελλείψει του μόνου pass first PG του, του οποίου η απουσία έχει επιφέρει μεγάλο χτύπημα στη χημεία της ομάδος. Οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν δημιουργία, πέραν του Σπανούλη και προσπαθούν να βρούν εναλλακτικές σε αυτό το κομμάτι, κυρίως με τον Περπέρογλου στο ποστ.
Δεν είδα όμως και τον κόουτς Μπαρτζώκα να βγαίνει μπροστά και να αλλάζει λίγο το παιχνίδι, ανακατεύοντας την τράπουλα… Πήγε στο ίδιο μοτίβο μέχρι τέλους, κάνοντας μόνο την κίνηση με τα τρία γκαρντ όπου ο Πεδουλάκης άργησε να διαβάσει, αφήνοντας τον Καπόνο στον Λο (και όχι στον Σλούκα όπως έπρεπε) με συνέπεια να χάσει τη φάση, μέχρι να το καταλάβει και να αλλάξει τον Αμερικανό με τον Μπράμος (αν και του πιστώνω ότι λίγο πρίν και όταν οι ερυθρόλευκοι είχαν πλησιάσει άλλαξε τελείως το σχήμα του, με Μασιούλις-Σόφο φροντκόρτ και έκοψε τον ρυθμό του Άντιτς). Νομίζω πως ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει προσεγγίσει λάθος την κατάσταση Διαμαντίδη. Το ότι ο Σλούκας έπαιξε κάποια λεπτά σχετικά(..) καλά πάνω στον 3D στο ΣΕΦ, δε σημαίνει ότι μπορεί να μαρκάρει τον σταρ του Παναθηναϊκού. Δεν έχει αυτή την κράση το Ελληνόπουλο του Ολυμπιακού και δύσκολο (μάλλον απίθανο) να αποκτήσει. Αντίθετα ο Λο, με το δυνατό κορμί που μπορεί να σπάσει το stagger και να μείνει «εκεί» (μαζί του) στις επαφές είναι πιο συνετή λύση, όπως και ο ..Παπανικολάου. Ο Ίβκοβιτς το είχε δοκιμάσει ουκ ολίγες φορές, περίμενα και από τον Μπαρτζώκα να το κάνει, ειδικά τις στιγμές που λείπει το post-3 (Μασιούλις)του αντιπάλου από το παρκέ. Είναι φανερό ότι υπάρχει πρόβλημα εκεί..
Ο παίκτης που ουσιαστικά «άνοιξε» την άμυνα του Παναθηναϊκού (και υποχρέωσε τον Πεδουλάκη να χαμηλώσει την πεντάδα του) ήταν ο Πέρο Άντιτς, ο οποίος έπαιξε άριστα τον ρόλο του «stretch-4» (17π. 4/6 τριπ.-7 ριμπ.) και ανάγκασε τον αντίπαλο να «βγεί» προς τα έξω, ανοίγοντας δρόμους για τον Σπανούλη. Πιστώνω στον Μπαρτζώκα το γεγονός ότι είχε την οξυδέρκεια να δώσει τη μπάλα στα χέρια του Λο στο τέλος του παιχνιδιού, κίνηση η οποία θα μπορούσε να είχε βοηθήσει τους ερυθρόλευκους να κλέψουν το ματς, εάν ο Λάσμε δεν ευστοχούσε σε διαδοχικές προσωπικές. Έχουμε πεί για τον Λο (ο οποίος ήταν αόρατος στο 1ο ημίχρονο).. Το παιδί αυτό έχει φοβερό mentality, κράση σπουδαίου παίκτη και είναι πολύ ανταγωνιστικός αλλά κυρίως clutch.. Ξέρετε πολλούς παίκτες στην Ευρώπη που μπορούν να σκοράρουν τόσο ωμά, σε τέτοιο χρονικό σημείο, απέναντι στον Λάσμε στο ζωγραφιστό..? Εγώ όχι..
-Είναι φανερό ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν συγκεκριμένα αλλά σοβαρά προβλήματα να λύσουν, που αφορούν κυρίως το ρόστερ. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει καλό μπάσκετ και η ομάδα χρειάζεται βοήθεια. Θα ξαναπώ ότι το βασικό του πρόβλημα είναι ο Πάουελ. Θυμηθείτε τη δυναμική που έδινε στο αμυντικό κομμάτι (και στη ρακέτα της ομάδας) ο Τζόη Ντόρσεη, ο οποίος θα αποτελούσε ιδανικό αντίβαρο για την φροντκόρτ του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι κέρδισαν κατά κράτος την μάχη των ριμπάουντ και –ειδικά όσο βρίσκεται ο Λάσμε στο παρκέ- υπάρχει συγκριτική διαφορά στις δύο γραμμές ψηλών, αυτό έχει φανεί ξεκάθαρα πλέον. Ο Ολυμπιακός πρέπει να εξετάσει το ενδεχόμενο αλλαγής Πάουελ με έναν παίκτη πιο φρέσκο, που θα κάνει αισθητή την παρουσία του αμυντικά στο ζωγραφιστό και θα ανεβάσει τα vibes στο παρκέ (ο Χέντριξ που είχε στα συν το ποστ παιχνίδι ήταν μεγάλη ευκαιρία αλλά μας τελείωσε).. Για τα γκαρντ τα έχουμε γράψει πρόσφατα. Ο Κατσίβελης αυτή τη στιγμή, χρειάζεται 4-5 παιχνίδια για να πατήσει. Μπορείς να πάρεις το ρίσκο με τέτοια ματς στην Ευρωλίγκα..? Αν ναι κάντο, αν όχι πάρε παίκτη.. Η περιφέρεια αρχίζει και χάνει ανάσες/φρεσκάδα..
-Ο Ρόκο Ούκιτς έκανε σαφώς το καλύτερο του παιχνίδι στην Ελλάδα και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα (δε λέω κρυφό χαρτί, γιατι αυτός που έχει τέτοιο χαρτί συνήθως το ξέρει, αμφιβάλλω εάν λοιπόν το περίμενε ο Πεδουλάκης..) στη νίκη του Παναθηναϊκού και την κατάκτηση του πρώτου τίτλου της σεζόν. Το παιχνίδι «βγήκε» σταδιακά στον Ούκιτς, βήμα-βήμα, ώσπου έφτασε στο σημείο να είναι ζεστός και με αυτόπεποίθηση (είναι πολύ μεγάλο ζήτημα για τον Κροάτη) στο τέλος του ματς σκοράροντας ένα πολύ κρίσιμο γκολ-φάουλ, τη μόνη φορά που ο Ολυμπιακός πήρε κεφάλι. Οι ερυθρόλευκοι έδωσαν χώρο στον Κροάτη, με τον ψηλό να τον περιμένει στα 2 μέτρα πίσω και ο Ούκιτς σκόραρε από μέση απόσταση χτίζοντας την αυτοπεποίθηση του, η οποία κορυφώθηκε μετά το εντυπωσιακό τρίποντο στη λήξη της επίθεσης, υπό την πίεση του Σπανούλη.
Ο Ούκιτς αναμφίβολα δεν είναι ο γκαρντ που χρειάζεται ο Παναθην αϊκός (η ομάδα έχει μεγάλο πρόβλημα στο «1») και βάσει συμβολαίου η επιλογή θα μείνει μάλλον αξέχαστη –σε μια τέτοια δύσκολη περίοδος- αλλά καλύτερα να πούμε ένα ειλικρινές μπράβο στο παιδί, που βρήκε το σθένος να κάνει το καλό του ματς σε έναν τελικό. Τώρα για το MVP, απλά θα το αφήσω ασχολίαστο..
Diamonds are forever..
Είναι απλά απολαυστικό να παρακολουθείς τον Δημήτρη Διαμαντίδη στα ντερμπι των αιωνίων.. Ο «πιο αργός» «λιγότερο αθλητικός» (και έτσι είναι, πέρα από την πλάκα) Διαμαντίδης κρατούσε το καλύτερο για τον τελικό.. Στα μάτια μου, αυτά που διαπράττει ο συγκεκριμένος στα ..συγκεκριμένα παιχνίδια, η άνεση με την οποία παίζει αυτού του είδους τα ντέρμπι είναι κάτι μοναδικό. Ο Διαμαντίδης παίζει με τα ματς με τον Ολυμπιακό με αυτοπεποίθηση.. Μάικλ Τζόρνταν. Έτσι ακριβώς.. Τα κατορθώματα, η ιστορία και το μπαγκράουντ του το επιτρέπουν. Ο αντίπαλος διατηρεί έναν φόβο απέναντι του. Το έχει κερδίσει αυτό ο Έλληνας γκαρντ με τις παραστάσεις του μέσα στα χαρακώματα. Το χθεσινό ματς ήταν στυγνό καθάρισμα.. Δείτε πόσο κυνικά μπαίνει στο παρκέ και αρχίζει εκτελεί κάθε play με μαθηματική ακρίβεια και κομπιουτεράιζντ μπασκετ στο ανώτερο επίπεδο. Πώς δημιουργεί ρήγματα και πηγαίνει ένα βήμα/μια σκέψη παραπέρα αφήνωντας τους πέντε αμυντικούς να κοιτούν το ελεύθερο τρίποντο που έρχεται και ταυτόχρονα ακυρώνοντας τους βρίσκοντας την «καλή» πάσα-κάρφωμα στον Λάσμε στην καρδιά της ρακέτας (η οξυδέρκεια στα κόκκινα..). Τα λεγόμενα plays-ασφαλείας του φετινού Παναθηναϊκού (για ειδικές καταστάσεις που η ομάδα χρειάζεται επειγόντως σκορ) έκαναν πάλι εχθες την εμφάνιση τους στο τέλος τελικού, με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού να βρίσκει δις τον Λάσμε με αλεϋ-ουπ στο ζωγραφιστό, τη δεύτερη φορά μάλιστα αφού ο ίδιος έφτασε στο σημείο εκμεταλλευόμενος το μέγεθος του (συνεργασία που κάνει καλύτερα από κάθε άλλον στην Ευρώπη, να «πατήσει ρακέτα». Πάνω από όλα όμως είναι η αύρα του και η σιγουριά με την οποία ποτίζει τους γύρω του στα κρίσιμα σημεία.. Τα δύο ματς με τον Ολυμπιακό ανανέωσαν τα κύτταρα του Διαμαντίδη, ο οποίος έστειλε ανοιχτά το δικό του μήνυμα για το ποιος είναι το «αφεντικό» σε παιχνίδια-τελικούς στο τοπ-επίπεδο ανά την Ευρώπη..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..
http://www.facebook.com/pages/Hoopfellasgr/559656750730274
