Η ΜΑΧΗ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ..!
Στο πρώτο ντέρμπι της σεζόν ο Ολυμπιακός φανερά πιο έτοιμος για τέτοιου είδους ματς πήρε τη νίκη απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που δείχνει ότι βρίσκεται στην αρχή και έχει αρκετά περιθώρια βελτίωσης. Το συναίσθημα που μας άφησε το παιχνίδι είναι ότι σε βάθος χρόνου οι ομάδες θα αλλάξουν, θα βελτιώσουν πράγματα και ο ανταγωνισμός για τον τίτλο θα είναι μεγάλος.. Πολλά και χρήσιμα τα συμπεράσματα.
Tι είδαμε από τους αιώνιους στο παρκέ του ΟΑΚΑ, τι μας άρεσε και τι όχι..
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
-Ξεκινάμε από τον γηπεδούχο. Το πρόσωπο το οποίο έφερε έναν άνεμο αλλαγής στην ομάδα είναι σαφώς ο Στεφάν Λάσμε των 1/7 προσωπικών. Με τον Γκαμπονέζο στο παρκέ η άμυνα των πρασίνων ήταν πολύ καλύτερη αποκτώντας οντότητα στη ρακέτα, δύναμη ψηλά στο ριμπάουντ και κυρίως στο μπλοκ. Είναι τόσα αυτά που μπορεί να προσφέρει ο Λάσμε, που φάνηκε-και ήταν- λογικό το ότι ο Σχορτσιανίτης έπαιξε κάτι λιγότερο από 12’. Αυτό λέει πολλά. Δείτε πως οι παίκτες του Ολυμπιακού στη δική τους επίθεση, τον σκρινάρουν, τον τραβάνε, προσπαθώντας με κάθε κόστος να τον απομακρύνουν από το να είναι ή να επιστρέψει στο ζωγραφιστό. Ο λόγος είναι απλός. Με τον Λάσμε από κάτω δεν υπάρχει λέυ-απ.. Άλλο. Ο τύπος για τον οποίον φωνάζαμε όλο το καλοκαίρι έδωσε την ευκαιρία στον Πεδουλάκη να παίξει switch στην άμυνα χωρίς να χάνει σε ταχύτητα. Πρίντεζης, Παπανικολάου, Χάινς ήταν απλά αδύνατο να τον περάσουν ενώ ο Σπανούλης που του έφυγε στο πρώτο βήμα είδε τη μπάλα να καταλήγει στο σταθμό της Νεραντζιώτισσας.. Ο Λάσμε έδωσε τεράστια ενέργεια στην ομάδα χωρίς να είναι ακόμα σε υψηλό βαθμό ετοιμότητας και μαζί με τον Διαμαντίδη ήταν η βασικοί υπεύθυνοι της αρκετά καλής εμφάνισης των πρασίνων στην επανάληψη.
-Ο Πεδουλάκης όπως γράψαμε στην ανάρτηση πριν το ντέρμπι, ξεκίνησε τον Μπράμος, στο «3»,πάνω στον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη στον Παπανικολάου. Η άμυνα του στο πικ εν ρολ και κατά προέκταση στο ζωγραφιστό ήταν επιεικώς κακή γι’αυτό και ο Σπανούλης έκοβε βόλτες όποτε ήθελε στη ρακέτα και τελείωνε εύκολα φάσεις χωρίς ιδιαίτερη πίεση με τους ερυθρόλευκους να γράφουν 40 στο κοντέρ μετά από 20’.
-Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει μεγάλο βήμα στο αθλητικό κομμάτι, κάτι που θα του βγεί υπέρ και με άλλες ομάδες στην Ευρωλίγκα. Ιδιαίτερα σημαντική παρατήρηση αποτελεί το ότι οι πράσινοι επικράτησαν σε τομείς όπως τα ριμπάουντς και οι κατοχές, ενώ περιόρισαν τις δεύτερες επιθέσεις του Ολυμπιακού δαμάζοντας την εκρηκτικότητα και το athleticism των Πειραιωτών (που πέρυσι τους έφερε πιο μπροστά) ενώ με τη σειρά τους οι ίδιοι πήραν 7 περισσότερα επιθετικά και συνολικά +8 ριμπάουντς. Οι πράσινοι επέβαλλαν το ρυθμό τους, κέρδισαν τις κατοχές τελειώνοντας με 8 παραπάνω (σε ματς 60-65 κατοχών μάλιστα) και συγκέντρωσαν καλύτερη γενική αξιολόγηση από τον αντίπαλο. Γιατί έχασαν τελικά (και δίκαια)?
–Έχασαν γιατί έπιασαν πάτο σε αυτό που αναφέραμε ως κλειδί του ματς την παραμονή του ντέρμπι. Το εξωτερικό σουτ. Ο Παναθηναϊκός βρήκε καλές ματιές με τον αντίπαλο του μάλιστα να ρισκάρει στέλνοντας 4 παίκτες να ντουμπλάρουν τον Σόφο και τον γκαρντ της weak side να καλύπτει μόνος του προς 3 κατευθύνσεις. Το θέμα είναι ότι οι πράσινοι δεν σκόραραν, με τους νεοαποκτηθείς -όλη την ομάδα δηλ. εκτός Διαμαντίδη-Τσαρτσαρή- να γράφουν 1/13 τρίποντα..
-Ο Δημήτρης Διαμαντίδης προσέθεσε ένα ακόμα classic performance στις διαχρονικά θρυλικές εμφανίσεις του στο συγκεκριμένο ντέρμπι. Εκπληκτικό δεύτερο μισό, πήρε τον Παναθηναϊκό από το χέρι με προσωπικές ενέργειες ξυπνώντας φαντάσματα στους ερυθρόλευκους αλλά με 38’ στη πλάτη, έμεινε από δυνάμεις στο τέλος.
-Ο Αργύρης Πεδουλάκης το πάλεψε. Είχε λάθος αμυντική προσέγγιση πάνω στο πικ εν ρολ του Σπανούλη στο 1ο ημίχρονο αλλά νομίζω ότι το θέμα δεν ήταν μόνο τεχνικό καθώς η είσοδος του Λάσμε άλλαξε την υφή της πράσινης άμυνας που έγινε πιο hard nosed. Το θέμα είναι ότι άφησε τον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου να ζεσταθεί γρήγορα. Στο β’ ημίχρονο δοκίμασε ζώνη προσαρμογής (ακολουθώντας όλα τα cuts) βγάζοντας τον αντίπαλο έξω από τα νερά του ενώ παράλληλα δοκίμασε αρκετά σχήματα για να βρεί το λειτουργικό ώστε να «λυθεί» η ομάδα του. Κατά τη γνώμη μου του καταλογίζω λανθασμένο ροτέησιον ως προς τη διαχείριση του χρόνου. Κράτησε στο παρκέ έναν Μασιούλις που δεν του έβγαινε το ματς από την αρχή, επιμένοντας χωρίς λόγο, έδωσε 9:30 λεπτά στον Γιαννόπουλο κρατώντας έξω τον Μπράμος, ειδικά στο τέλος. Νομίζω ότι ο διεθνής γκαρντ-φόργουορντ αδικήθηκε λίγο χθές από τον προπονητή του (όχι ότι ήταν σούπερ στα 8’ που έπαιξε, απλά νομίζω άξιζε περισσότερο χρόνο). Γενικά ο Πεδουλάκης έχασε από το overminute ξεζούμισμα των Διαμαντίδη (στο τέλος δεν είχε τη δύναμη να περάσει καν τον Άντιτς) και Τσαρτσαρή όπως και από τα 25+ λεπτά των Μασιούλις-Ούκιτς. Ο Κίτσεν αξίζει περισσότερης προσοχής..
–Το μεγάλο πρόβλημα αυτού του Παναθηναϊκού είναι ξεκάθαρα και χωρίς πολλές κουβέντες ο Ρόκο Ούκιτς. Τα γράψαμε από το καλοκαίρι.. Θα είμαι αυστηρός γιατί νομίζω η περίσταση το απαιτεί. Δε ξέρω ποιος και με τι κριτήρια επέλεξε την κίνηση αυτή. Ο Κροάτης αποτελεί ΒΑΡΙΔΙΟ για την σωστή λειτουργία της ομάδας ειδικά στην επίθεση όπου καθυστερεί χαρακτηριστικά, δεν μοιράζει, δε σκέφτεται έγκαιρα και κολλάει όλη την ομάδα. Αυτός είναι ο παίκτης, έτσι θα είναι όλη τη χρονιά. Δεν τον ακυρώνουμε σαν παίκτη. Το παιδί έχει φτάσει μέχρι το ΝΒΑ και μπορεί αύριο μεθαύριο να βάλει σε ένα ντέρμπι 20+ πόντους. Αυτό που προσπαθώ να σας πώ είναι ότι ακόμα και σε αυτό το βράδυ των 20+ πόντων δε βοηθάει καθόλου με τον τρόπο παιχνιδιού την ομάδα να αναπτυχθεί και να λειτουργήσει σωστά. Το θέμα είναι στη συγκεκριμένη περίπτωση ότι δύσκολα θα υπάρξει σκέψη αλλαγής γιατί 1.) ότι αμείβεται με 800χιλ. 2.) η θέση την οποία καταλαμβάνει είναι νευραλγική και δεν θα είναι εύκολο για οποιονδήποτε να εγκλιματιστεί άμεσα. Οπότε το προπονητικό τιμ θα πρέπει να κοιτάξει να αλλάξει κάτι εκ των έσω. Η μετακίνηση του Κροάτη στο «2», όπως κάποιοι ανέφεραν, μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση γιατί απλά δεν είναι «2» για αυτό που θέλει να παίξει ο Πεδουλάκης. Νομίζω ότι οι πράσινοι πρέπει να αγκαλιάσουν περισσότερο τον Ντέργουιν Κίτσεν και να του αυξήσουν άμεσα τη συμμετοχή. Έχει καλές προδιαγραφές ο Αμερικανός απλά θέλει ένα καλό παιχνίδι για να ξεκλειδώσει. Όταν πάτησε παρκέ δίδυμο με τον Λάσμε στηυ δεύτερη περίοδο για ένα διάστημα η άμυνα του Παναθηναϊκού ήταν πιο σφιχτή, καλύτερη. Νομίζω ότι μια 5αδα με τους Κίτσεν-Διαμαντίδη-Μπράμος-Τσαρτσαρή-Λάσμε μπορεί να παράγει σπουδαίο αμυντικό αποτέλεσμα. Παράλληλα το θετικό του Αμερικανού είναι ότι παρόλο που δεν είναι ο γκαρντ με τις μεγάλες οργανωτικές ικανότητες, δεν κουράζει τη μπάλα (θυμάστε που λέγαμε ότι λειτουργεί καλά ως ball mover) στα χέρια και πασάρει γρήγορα διευκολύνοντας την επιθετική λειτουργία σε αντίθεση με τον Ούκιτς. Περισσότερος Κίτσεν λοιπόν..
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
-Πήρε μια σπουδαία νίκη καταρχήν μετά από ένα άσχημο αποτέλεσμα και του αξίζουν συγχαρητήρια. Δε νομίζω ότι κανείς Παναθηναϊκός αμφισβητεί το γεγονός ότι η ομάδα που άξιζε περισσότερο τη νίκη ήταν ο Ολυμπιακός. Οι Πειραιώτες ήταν φανερά πιο έτοιμη ομάδα για ένα παιχνίδι αυτών των απαιτήσεων καθώς υπερέχουν σημαντικά σε ομοιογένεια, αυτοματισμούς και κυρίως κώδικες επικοινωνίας. Αυτά που προσπαθεί και θέλει να χτίσει ο Παναθηναϊκός με τον καιρό.
-Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να χαρακτηριστεί ως αρκετά διαβασμένος χωρίς όμως να επηρεάσει σημαντικά το παιχνίδι. Ακολούθησε πιστά το πλάνο του, δεν ρίσκαρε αλλά δε ξέρω κατά πόσο είχε και εναλλακτικές. Παίρνει πολύ καλό βαθμό εκεί που απέτυχαν Λάσο (παταγωδώς) και Τρινκιέρι, στην αντιμετώπιση του Σχορτσιανίτη στέλνοντας για supporting cast στα μακριά χέρια-δαγκάνες του Χάινς τρείς παίκτες, τζογάροντας τα σουτ και κερδίζοντας από αυτό. Στο δεύτερο ημίχρονο όμως κάπου χάθηκε (αιφνιδιάστηκε στη ζώνη), δεν βοήθησε την ομάδα του και φαινόταν διστακτικός.
-Ο Βασίλης Σπανούλης βρήκε χώρους και έκανε ένα εκπληκτικό 1ο ημίχρονο, όμως η παρουσία του Λάσμε λιγόστεψε τα περιθώρια δράσης. Στην επανάληψη σκόραρε μόνο ένα κρίσιμο σουτ εκμεταλλευόμενος το μπέρδεμα στην αλλαγή των Κίτσεν-Τσαρτσαρή. Σπουδαία εμφάνιση overall, μοιράζεται τη δόξα με τον Διαμαντίδη του β’ ημιχρόνου. Μεγάλη εμφάνιση από τον Στράτο Περπέρογλου (12π. 4/6σ), ο οποίος κέρδισε κατά κράτος τους σμολ-φόργουορντ της πρώην ομάδας του. Φέτος φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Περπέρογλου εισπράττει από τα χρόνια που υπήρξε βασικό «3» της ομάδας του Ομπράντοβιτς. Η ηρεμία και η αυτοπεποίθηση του τον κάνουν να ξεχωρίζει στον φετινό Ολυμπιακό.
-Παίκτης-κλειδί ο Κώστας Παπανικολάου. Όποτε χρειάστηκε ήταν εκεί με πολύ «αντρικά» καλάθια (και ριμπάουντς) και ουσιαστικά έδωσε την παραπάνω ώθηση που χρειάζονταν οι ερυθρόλευκοι για να πάρουν το διπλό. Στο πρόσωπο του διεθνή φόργουορντ φαίνεται το mentality που έχει χτίσει από πέρυσι αυτή η ομάδα, στοιχείο που την ανέδειξε την πιο “die hard” ομάδα στην Ευρώπη, μέσα από πολλά τέτοια ματς.
–Ο Ολυμπιακός μετά την σφαλιάρα της Πόλης είχε δουλέψει σημαντικά το κομμάτι του αμυντικού τρανζίσιον , ακόμα και εάν έπαιζε με μια ομάδα που δεν χτυπά αρκετά συχνά σε πρώτο χρόνο. Οι ερυθρόλευκοι φάνηκαν έτοιμοι με γρήγορες επιστροφές και χέρια άμεσα πάνω στη μπάλα ώστε να ελέγξουν οποιαδήποτε γρήγορη πάσα. Πολύ σημαντικός ο Μάντζαρης εδώ, ο οποίος επαναλαμβάνω (το σχολίασα σε ένα φίλο εχθές) είναι ο παίκτης που μου έχει κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στον φετινό Ολυμπιακό.
-Ενώ στα πρώτα 20’ η ομάδα του Μπαρτζώκα έπαιξε αρκετά συγκεντρωμένα, δε μπορώ να πω ότι μου άρεσε στα επόμενα 20’. Μάλλον δε μου άρεσε καθόλου στο β’ ημίχρονο, σε αντίθεση με το πρώτο. Φάνηκε να πέφτει στη παγίδα του αντιπάλου, δεν έτρεξε για να του πάρει και τις τελευταίες αναπνοες που είχαν μείνει στα στόματα των 4-5 παικτών που είχαν γράψει πολύ χρόνο στο παρκέ. Ο Ολυμπιακός ενώ λοιπόν στο 1ο ημίχρονο κυριάρχησε στο παρκέ με κυνική ψυχραιμία, εν τέλει φάνηκε και τυχερός που κέρδισε στο τα τέλος βασιζόμενος σε μερικά δύσκολα και μεγάλα σουτ των Πρίντεζη-Περπερογλου-Παπανικολάου. Κατ’εμέ, φοβήθηκε το ματς περισσότερο από ότι έπρεπε. Σαφώς και έπρεπε να επιδιώξει να ανοίξει το γήπεδο εκμεταλλευόμενος τον πιο δυνατό και έτοιμο να προσφέρει πάγκο του. Οι ερυθρόλευκοι επίσης πλήρωσαν το γεγονός ότι όταν πίεζε ο αντίπαλος δεν είχαν τον παίκτη να βάλουν την μπάλα στο ποστ ώστε να ηρεμήσουν οι ίδιοι και να φθείρουν τον Παναθηναϊκό.
ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Αφορούν κυρίως τον Παναθηναϊκό. Οι ερυθρόλευκοι άλλωστε εκτός ότι κέρδισαν το ματς, αμείφτηκαν με έξτρα χρόνο και εμπιστοσύνη για τη συνέχεια. Σίγουρα και στην άλλη πλευρά κανείς δε μπορεί να γνωρίσει το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος του ματς που δίνει μεγάλη δύναμη και ψήφο εμπιστοσύνης σε ομαδικό επίπεδο όμως.. Γιατί σε ατομικό ο Χίλτον Άρμστρονγκ φαίνεται να μην έχει την εμπιστοσύνη του προπονητικού τιμ και σίγουρα η αντικατάσταση του δεν θα πρέπει να θεωρείται έκπληξη. Όπως είπαμε και εχθές, φόργουορντ θέλει ο Παναθηναϊκός, αθλητικό «4» με αξιόλογο μακρινό σουτ ώστε να γίνει ανακατανομή ρόλων στη φροντκορτ, μειώνοντας τον χρόνο και αυξάνοντας ποιοτικά την συνεισφορά των Πάνκο-Τσαρτσαρή (σε αυτή την περίπτωση παίρνει, όπως κάνει και τώρα, λεπτά ως τρίτος σέντερ συν τον Σκορδίλη που μπορεί να μπεί στην ομάδα). Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να παίζει με ξένο των 4 λεπτών αυτή τη στιγμή. Νομίζω ότι ήδη γίνεται προσπάθεια να ανιχνευτεί ο κατάλληλος αντικαταστάτης και σε αυτό θα πρέπει να αποδοθεί η όποια καθυστέρηση από εδώ και πέρα.
