Μέχρι τελευταίας ρανίδος..

Ο Παναθηναϊκός “ξεκλείδωσε” στη 3η περίοδο και έδειξε ότι ακόμα “έχει” μέσα του, βγάζοντας έστω και για  το συγκεκριμένο διάστημα, αυτό που ψάχνει τόσο καιρό. Οι ερυθρόλευκοι πιστοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο ότι αυτή η ομάδα χτίζει ατσάλινο χαρακτήρα (σε βάθος χρόνου ίσως είναι σημαντικότερο από κάθε τρόπαιο). Οι προηγούμενες ομάδες του Ολυμπιακού θα είχαν “παραδώσει” στο -16 και μετά από τέτοιο ξέσπασμα των πρασίνων. Ένα είναι το σίγουρο.. Ο τρίτος τελικός- βάσει σημασίας και αγωνιστικής κατάστασης των δύο σε αυτό το χρονικό σημείο- μάλλον αποτελεί  το μεγαλύτερο ματς των τελευταίων χρόνων για την Ελληνική λίγκα..

-Ο Ολυμπιακός δούλεψε το κομμάτι “λόμπα σε κοντινή απόσταση” που παίζει στο ζωγραφιστό ο Παναθηναϊκός με τον Διαμαντίδη και τα “5” πολύ επιτυχημένα, με αποτέλεσμα να μη περάσουν οι πράσινοι ούτε μια φάση σε τέτοια κατάσταση. Για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι η ομάδα του  Ίβκοβιτς απέκλεισε κάθε σκέψη πάσας στον ψηλό μετά το ρολάρισμα δίνοντας ξεκάθαρα την επιλογή στον δημιουργό να πάει προς τα μέσα απέναντι στα γρήγορα πόδια του Χάινς και του Ντόρσεϊ, τακτική που είχε αποδώσει σημαντικά εαν θυμάστε στο 2ο ματς της κανονικής περιόδου στο ΣΕΦ. Δυστυχώς για τους πρωταθλητές Ευρώπης ο Δημήτρης Διαμαντίδης έκανε ένα από τα καλύτερα του παιχνίδια κουβαλώντας την επίθεση της ομάδας του και σκοράροντας σε καταστάσεις ένας με έναν όπου ήταν απλά ανίκητος ανεξαρτήτως αντιπάλου. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε τον Διαμαντίδη σε αυτό το κομμάτι να παρουσιάζει ότι καλύτερο διαθέτει μιας και ο αντίπαλος του έχει περιορίσει σημαντικά τη δημιουργία (με επιλογή και πλάνο, μιας και οι πράσινη επίθεση είναι πολύ πιό αποτελεσματική όταν ο Διαμαντίδης “ρολάρεί” σαν δημιουργός και τρέχει όλα τα plays κρατώντας ζεστούς όσους περισσότερους συμπαίκτες του γίνεται).

-Η δεύτερη λεπτομέρεια στην οποία επικεντρώθηκε το κόκκινο προπονητικό τιμ για να βγάλει “εκτός” ένα σημαντικό όπλο του αντιπάλου αφορά την άμυνα στο τζαμπ σούτ του Γιασικεβίτσιους από τα 4-5 μέτρα, ίσως το πιό αποτελεσματικό στην Ευρώπη, από το οποίο ο Ομπράντοβιτς παίρνει εύκολα και με μεγάλη ασφάλεια καθοριστικούς πόντους. Η “προσαρμογή” έγινε με τον Χάινς να τον περιμένει ακούνητος, την ώρα που ο Σάρας έχει πάρει τη φόρα από το σκρίν και  επιτίθεται πρός τα μέσα για να κάνει το αγαπημένο του “κοφτό” σταμάτημα (ώστε να χαθεί η ισορροπία του αντιπάλου) και να εκτελέσει. Σε αυτό το σημείο ο Χάινς κυρίως (που τον αντιμετώπισε τις περισσότερες φορές) δεν έκανε πίσω βήματα (τα οποία επιβάλλει η φόρα του Σάρας) αλλά τον περίμενε και ξεκίναγε να τον κυνηγάει (αφού είχε αποκλείσει το σούτ) εφόσον ο Λιθουανός πήγαινε με ένα βήμα πλεονέκτημα πλέον στο ντράιβ, απόσταση που καλυπτόταν από τα γρήγορα πόδια και το μεγάλο wingspan Αμερικανού.

-Ο Παναθηναϊκός  προσέγγισε διαφορετικά το επιθετικό του κομμάτι από την αρχή. Ο Ομπράντοβιτς ζήτησε περισσότερη υπομονή και πολιορκία στην κόκκινη ρακέτα, βάζοντας το τρίποντο στο συρτάρι. Οι πράσινοι βλέποντας το πρόβλημα στο μακρινό σουτ και τη σωστή άμυνα του Ολυμπιακού στο πικ εν ρολ τους επιτέθηκαν σε καταστάσεις καθαρού post up, με τον Διαμαντίδη, τον Περπέρογλου και τον Βουγιούκα. Ο δεύτερος κράτησε τον Παναθηναϊκό ζωντανό στο 1ο ημίχρονο καταφέρνοντας (είτε με δημιουργία είτε με σκορ) καίρια πλήγματα στην αντίπαλη άμυνα, ειδικά απέναντι στον Γκεσεβίτσιους με τον Ίβκοβιτς να του βάζει αργότερα τον Σλούκα, ο οποίος είχε δείξει μεγαλύτερη ανθεκτικότητα στην άμυνα χαμηλά από τη σειρά με τη Σιένα.

-Στην επανάληψη ήταν φανερό ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού έπρεπε να ρισκάρουν (εάν μπορούμε να το πούμε έτσι) τραβώντας το χαρτί του τριπόντου. Δε γινόταν αλλιώς, το έχαναν το παιχνίδι. Έτσι ξεκίνησε το εκπληκτικό σερί τους καθώς μετά το 1ο τρίποντο από τον Καϊμακόγλου άλλαξε όλο το κλίμα στη γήπεδο, με τον Παναθηναϊκό να διαλύει για μερικά λεπτά τον αντίπαλο σφυροκοπώντας ανελέητα. Εκπληκτικός ο Καϊμακόγλου σε αυτό το διάστημα, ευλογία να έχεις τον Γιασικεβίτσιους όταν η ομάδα σου προσπαθεί να τρέξει τέτοια σερί. Οι πράσινοι σε αρκετά διαστήματα, “έπαιξαν” πολύ και την 1η πάσα στο τρανζίσιον με back door , χαμηλά στον Διαμαντίδη ο οποίος είχε κατασκηνώσει χρησιμοποιώντας το μέγεθός του.

-Ο Ίβκοβιτς προσπάθησε να κάνει ”άρμα νίκης” την αμυντική επιλογή του Ομπράντοβιτς να χρησιμοποιεί το “3” του πάνω στον άσσο του Ολυμπιακού. Εκτός από το επιθετικό ριμπάουντ και τα ποσταρίσματα του Παπανικολάου στον Σάρας, τα οποία υποστήριξε με την χρησιμοποίηση του Γκεσεβίτσιους (είχε ξεκάθαρη εντολή να τη μπουμπουνάει και μετά..να το σκέφτεται)χτύπησε στο τρανζίσιον άμεσα από την κορυφή, όταν στο “κεφάλι” μάρκαρε ο -λίγο αργός- Περπέρογλου. Μόνο στην 1η περίοδο, οι ερυθρόλευκοι χτύπησαν 3 φορές με το “1” μετά από επαναφορά από την τελική γραμμή, αξιοποιώντας τις 2.

-Ο Κάιλ Χάινς αποτέλεσε άλυτο πρόβλημα για τον αντίπαλο, δείχνοντας ότι μπορεί οι Παπ-Πρίντεζης να αποτελούν τη ”ραχοκοκαλιά” της ομάδας και ο Σπανούλης τον ηγέτη, αλλά αυτός αποτελεί το κλειδί (και το βαρύ χαρτί σε ειδικές καταστάσεις) των φετινών πρωταθλητών Ευρώπης. Έβγαλε εκτός αγώνα γρήγορα τον Βουγιούκα κερδίζοντάς τον ακόμα και με επιτόπια άλματα κάτω από το καλάθι, ταλαιπώρησε απίστευτα τον Μπατίστ, ανάγκασε τον Ζότς να δοκιμάσει τον Τσαρτσαρή (ο Σέρβος τον έβαλε πίσω από τον Σμίθ στο ροτέησιον χθές) στο “5” αλλά τον έβγαλε μετά από γκολ-φάουλ του Αμερικανού. Εξαιρετικός..

-Ο Μάικ Μπατιστ έβγαλε μια-δύο εκπληκτικές φάσεις θυμίζοντας σε όλους το λόγο που για πολλά χρόνια ήταν ο καλύτερος finisher στη θέση του στο ζωγραφιστό σε όλη την Ευρώπη, αλλά και πάλι ήταν άστοχος. Σίγουρα έχει χάσει χάσει κάποιο μέρος της σπιρτάδας του (αλίμονο, τα χρόνια περνάνε) αλλά θεωρώ ότι το γεγονός είναι αλληλένδετο με τη φετινή αστοχία των πρασίνων στο τρίποντο, που επηρεάζει τις προϋποθέσεις που σουτάρει ο Αμερικανός.

-Το παιχνίδι ασφαλώς και κρίθηκε στη μια φάση, τη μια μπάλα που κέρδισε ο Σάτο με τον Καϊμακόγλου και στο ένα άστοχο σουτ του Σπανούλη αλλά θα πρέπει να αναφέρουμε τη βελτίωση των πρασίνων στους δύο τομείς που είχαμε υπογραμμίσει μετά το πρώτο ματς. ΑΜΥΝΤΙΚΟ ΡΙΜΠΑΟΥΝΤ (κυρίως ο Καϊμακόγλου, αλλά και το δίδυμο Σάτο-Σμίθ έβαλαν με επιτυχία του μούσκουλά τους απέναντι στην ερυθρόλευκη φροντλάιν) & ΤΡΙΠΟΝΤΟ (όπου δε σούταραν εξαιρετικά αλλά ήταν αυτό που τους έδωσε το πάνω χέρι και την τελική επικράτηση).

– Και οι δύο ομάδες ήταν άστοχες σε ένα πολύ physical παιχνίδι (στοιχηματίζω ότι στην Ευρώπη θα τρομάζουν λίγο με τη δύναμη που βγαίνει στους τελικούς μας) ξεκινόντας μάλιστα με 1/9 σουτ αλλά όποιος παρακολουθεί ευρωπαϊκό μπάσκετ συστηματικά (σε όλα τα επίπεδα) θα συμφωνήσει ότι στο διάβασμα του αντιπάλου και την εύρεση miss match είμαστε επιστήμονες. Είναι άλλωστε βασικό κομμάτι της επιθετικής μας ταυτότητας σαν Ελληνικό μπάσκετ. Μετά από 80 λεπτά πολύ δυνατού παιχνιδιού θεωρώ ότι οι ερυθρόλευκοι έχουν παρουσιάσει καλύτερα στοιχεία φέρνοντας μέχρι στιγμής τη σειρά ελαφρά πιό κοντα στα δικά τους μέτρα. Αυτό μπορεί να μη λέει και τίποτα βέβαια. Τη Κυριακή ξεκινάνε 40 καινούργια λεπτά, πολλοί παράγοντες μπορούν να αλλάξουν, άλλωστε ο Παναθηναϊκός έδειξε ότι σίγουρα μπορεί. Το τρίτο παιχνίδι φαντάζει ο 5ος τελικός και σίγουρα ο νικητής του αποκτά σημαντικό πλεονέκτημα (και γιατί όχι, τη πιθανότητα να τελειώσει τη σειρά στα 4 παιχνίδια, πολύ πιθανό με τα τωρινά δεδομένα και για τους δύο).

-Επειδή μετά το ματς άνοιξα το προσωπικό μεηλ και έχω λάβει πολλά μηνύματα (από ανθρώπους που εκτιμώ πολύ μπασκετικά) για τη διαιτησία, του στυλ “τι είδες..?”. Θα σας πώ τι είδα, τηρώντας πάντα τη γραμμή που έχουμε χαράξει στο μπλογκ μας αναφορικά με το θέμα. Ο Παναθηναϊκός δε πήρε κάποια σφυρίγματα (προσέξτε, δεν εξετάζουμε άδικα ή δίκαια, ούτε ποτέ έκατσα να βλέπω ριπλέη φάση-φάση) που ΑΠΛΑ στο ΟΑΚΑ τα έπαιρνε πάντα. Μπορεί σωστά, μπορεί λάθος, δεν εξετάζουμε αυτό. Το ότι δεν τα πήρε δείχνει ότι κάτι έχει αλλάξει..(?)