Downfall.. (Η πτώση)

Η μεγαλύτερη ομάδα των τελευταίων ετών στο Ευρωπαϊκό στερέωμα έκλεισε τον κύκλο της αντρίκια, πολεμώντας και  πέφτοντας με περηφάνια από τα δικά της χέρια. Θα συμφωνήσω με τον Ομπράντοβιτς ο οποίος δε θέλησε να αναφερθεί στη τελευταία φάση. Όμως μένει σε όλους μας το παράπονο του δισταγμού του Δημήτρη Διαμαντίδη. Έτσι για να τελειώσει η ταινία και ας έπεφτε η αυλαία με τη μπάλα να στριφογυρνά στον αέρα χωρίς να μάθουμε το τέλος.. Άλλωστε τι σημασία έχει για αυτήν την ομάδα..





Φυσικά και ο ημιτελικός δε κρίθηκε στη τελευταία φάση. Δε ξέρω εαν ο Διαμαντίδης δίστασε με το 1/9 κολλημένο στο μυαλό του ή βλέποντας τον Κριάπα απέναντι του και τη ρακέτα άδεια από “πράσινους” για πιθανό ριμπάουντ, αλλά αυτό το σουτ θα μετανιώνει σε όλη του τη ζωή που δεν το πήρε. Λένε καλύτερα να έχει τύψεις παρά απωθημένα.. Ο μεγάλος clutch παίκτης ( που αναμφίβολα και αποδεδειγμένα είναι ο Διαμαντίδης) σουτάρει με 0/10 ξέροντας ότι θα βάλει το ενδέκατο.. Αδειάζει όλες του τις σφαίρες από το όπλο πριν πέσει..

Το παιχνίδι αυτό ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Παναθηναϊκός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς “έχει” κάθε, μα κάθε, αντίπαλο σε τέτοιου είδους ματς. Οι πράσινοι ήταν άριστοι από τακτικής άποψης, έλεγξαν το ματς αλλά προδόθηκαν από τις ίδιες τους τις σταθερές οι οποίες μέχρι τώρα δε λάθευαν ποτέ. 

Λεπτομέρεια: Στατιστικά τα τελευταία χρόνια, ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα με το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχημένων επιθέσεων αμέσως μετά από τάιμ άουτ. Στο τελευταίο ενάμιση λεπτό ο Ομπράντοβιτς πήρε τρία.. Μετά το πρώτο μάλιστα (αφού κέρδισε δύο διαδοχικά φάουλ) έβγαλε τον καλύτερο του σκόρερ και ασφάλεια της ομάδας σε τέτοια ματς, Μάικ Μπατίστ στη καρδιά της αντίπαλης ρακέτας σε μις ματς κατάσταση με τον Σίσκα αλλά πόντους δε πήρε. 

Στο πρώτο δεκάλεπτο μπήκε στο παρκέ ο Παναθηναϊκός φόβητρο των αντιπάλων στα φάιναλ φορ. Ο Ομπράντοβιτς ξεκίνησε και τους δύο κορυφαίους δημιουργούς του στη πεντάδα Γιασικεβίτσιους και Διαμαντίδη, χτυπώντας μαεστρικά και κυνικά μαζί στο κέντρο της ρακέτας των Ρώσων με τον Μάριτς και τον Μπατίστ. Τα συνεχόμενα καλάθια από το συγκεκριμένο σημείο έσπασαν τον τσαμπουκά της ΤΣΣΚΑ η οποία εκτός από την κακή πικ εν ρολ άμυνά της (ειδικά ο Σαρας πάσαρε όπως και σε όποιο χρόνο ήθελε) ήταν και υπερβολικά άστοχη στο τρίποντο ακόμα και σε ελεύθερα σουτ δείγμα του ότι είχε πειραχτεί το μυαλό της. Ο Παναθηναϊκός μάλιστα έκλεισε σχεδό με νταμπλ σκορ (15-29) με τον Λόγκαν εντός 4” να δίνει την 1η πάσα και να ξεκινάει ”straight to the hoop” σπρίντ λαμβάνοντας άμεσα τη μπάλα πάλι και καταλήγοντας με το σπεσιαλιτέ του σπάσιμο της μέσης  στο λέη απ απέναντι σε μηδενική άμυνα κάνοντας τον Καζλάουσκας να ψάχνει τοίχο να κοπανήσει το κεφάλι του.

Στο δεύτερο δεκάλεπτο όλοι περιμέναμε την αντίδραση της αρκούδας και αυτή ήρθε από την άμυνα με τον Καζλάουσκας να δίνει εντολή για αλλαγές στα πικ εν ρολ του Παναθηναϊκού (δηλαδή εαν δε παίζει αυτή η ομάδα με αυτά τα κορμιά με αλλαγές ποιός πρέπει να το κάνει..?) τακτική που βραχυκύκλωσε την ελληνική ομάδα, η οποία διατήρησε για αρκετά λεπτά μια αμυντικογενή πεντάδα με στόχο να κατεβάσει το ρυθμό και να κρατήσει το σκορ του αντιπάλου χαμηλά ανεξάρτητα από τη δική της επίθεση. Και όμως ενώ όλα πήγαιναν καλά στα μετόπισθεν τουλάχιστον, οι Ρώσοι βρήκαν τρόπο να επιστρέψουν με ..σπόντες δηλ. κυρίως λάθη του Παναθηναϊκού σε ένα διάστημα που επέτρεψε στον αντίπαλο πολλά επιθετικά ριμπάουντ,αιφνιδιασμούς ενώ έδωσε και βολές. Ο πρωταθλητής έμεινε στους 5 πόντους κάνοντας αρνητικό ρεκόρ σε μια περίοδο σε επίπεδο φάιναλ φορ.. Η συνέχεια ήταν μάχη σώμα με σώμα, με τα γκαντ του Ομπράντοβιτς (Διαμαντίδης-Γιασικεβίτσιους) να ελέγχουν τον ρυθμό και τον Παναθηναϊκό να δείχνει στα σημεία εικόνα νικητή με αποκορύφωμα το 60-64 στο 38′, σε ένα σημείο που για κάθε πόντο έφτυνες αίμα. Νωρίτερα στη 3 περίοδο και βλέποντας το επιθετικό κόλλημα που είχε προηγηθεί, ο Ομπράντοβιτς σταμάτησε τα stagger και cross screens στο Διαμαντίδη και τον τοποθέτησε στα πλάγια ανοιχτά, από όπου δημιουργούσε με side pick’n roll.  Στη 4η περίοδο ο Ζότς χαμήλωσε το σχήμα του τοποθετώντας για αρκετή ώρα τον -πολύ μάχιμο αμυντικά χθες- Περπέρογλου στο “4” για να δώσει ανάσες στον εξαιρετικό Καϊμακόγλου. Έχω την εντύπωση ότι ο τελευταίος είναι ο παίκτης που κέρδισε ο Παναθηναϊκός τη φετινή σεζόν, αθλητής με ατσαλένια θέληση και μεγάλη καρδιά.

CREDIT: Οπως σημειώσαμε χθες δύο ήταν τα σημαντικά κομμάτια του παιχνιδιού. 1.)Να αποκόψουν του δημιουργούς από την -σε συνεχή κίνηση- επίθεση της ΤΣΣΚΑ  και 2.)το αμυντικό ριμπάουντ. Στο πρώτο κομμάτι οι πράσινοι πήραν άριστα. Εβγαλαν εκτός τον Τεόντοσιτς , ο οποίος ούτε στιγμή δε μπόρεσε να κάνει παιχνίδι για αυτό και η ΤΣΣΚΑ ολοκλήρωσε ένα 40 λεπτο χωρίς να βρεί καλό επιθετικό ρυθμό ούτε καν για ένα μικρό διάστημα. Ο Κριάπα τελείωσε με 5 ασσίστς ,ο Σβέντ με καμία και η καλύτερη ομάδα σε δημιουργία στη φετινή Ευρωλίγκα (23 α.μ.ο.) έμεινε στις 9 τελικές..  Στο δεύτερο κομμάτι οι πράσινοι απέτυχαν. Η διαφορά δε φαίνεται μεγάλη (39-36 ριμπ. 14-10 επιθετικά) αλλά ήταν πολύ σημαντική στα κρίσιμα σημεία όπου οι Ρώσοι επανήλθαν.
Μιλόντας για τις προσωπικότητες θα εστιάσω στο καταπληκτικό κοουτσάρισμα+ προετοιμασία παιχνιδιού  του Ομπράντοβιτς ο οποίος δε μπορούσε να κάνει κάτι παραπάνω και προδόθηκε όπως γράψαμε παραπάνω από τις ίδιες του τις σταθερές. 3/9 (από πλεονεκτικές θέσεις) και 6 λάθη ο Μπάτίστ , 1/9 τρίποντα ο Διαμαντίδης (η κατάρα  που τον κυνηγάει όλη τη φετινή σεζόν), ο οποίος όμως ήταν εξαιρετικός στη τρίτη περίοδο και αμυντικα σε όλο το ματς. Συγκλονιστικός ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, η εμφάνιση του οποίου μεγάλωσε το δράμα της ήττας και αυτό λέει πολλά. Ο Λιθουανός είναι απλά ασυγκριτος σε τέτοια ματς, δίνοντας στην εκάστωτε ομάδα του ένα αίσθημα υπεροχής. Ακόμα και στην ηλικία αυτή παραμένει η μεγάλύτερη “κλάση” στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Από την ΤΣΣΚΑ μας άρεσε πολύ ο Σβέντ. Σίγουρα καθοριστικός ο Κιριλένκο, ο οποίος έκανε εκπληκτική δουλειά σε πολλούς τομείς αλλά έχω την εντύπωση ότι ο πιο “δηλητηριώδης” αντίπαλος ήταν ο Σβεντ. Τεράστια αυτοπεποίθηση και σιγουριά πολύπειρου αθλητή, τρομέρά πατήματα και τελειώματα συν το καλάθι προσευχή που κράτησε ζωντανή την ομάδα του λίγο πριν το τελευταίο λεπτό. Ο Τεόντοσιτς έβαλε κρίσιμους πόντους, έχασε κρίσιμες βολές και εν τέλει δε κατάφερε να τρέξει την επίθεση της ΤΣΣΚΑ ενώ ο αντίπαλος τον σημάδεψε με επιτυχία στην άμυνα (έκανε το πρώτο βήμα του Σάρας να θυμίζει Κρις Πολ, μόνο αυτό σας λέω..)

Εχω λάβει πολλά μυνήματα από χθές σχετικά με τη διαιτησία. Όπως είδατε δεν αναφερθήκαμε ούτε σχολιάσαμε κάτι. Ναι, όταν βλέπεις ξαφνικά ότι σε σφυρίζουν κατά μακριά από τη μπάλα (δηλ. η ΤΣΣΚΑ να πέρνει σφυρίγματα εκτός φάσης) αρχίζεις και την καταλαβαίνεις κάπως. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έχασε από εκεί. Είναι πολύ ικανή ομάδα για να χάσει από δύο τρία σφυρίγματα..
Δε ξέρω αν αυτή είναι η τελευταία φορά που βλέπουμε αυτή την ομάδα, με αυτή τη μορφή σε φάιναλ φορ. Ίσως έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος, ήρθε το τέλος μια εποχής. Αν ”αυτό ήταν”, ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς έπεσε με τιμή, πλήρης ημερών και προπάντων μαχόμενος.. ”Μια ομάδα από πραγματικούς άντρες..” όπως είχε πεί πέρυσι ο Frank Lawlor στο επίσημο σάιτ της διοργάνωσης. Αυτή είναι μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές φράσεις που έχω διαβάσει για το δημιούργημα του Ομπράντοβιτς..

                    Το κομμάτι είναι από τη τελευταία σκηνή της ταινίας ”Η πτώση..” 
                    (Και μην ακούσω τίποτα πολιτικές μ@3%@*..ς)

  (Ακολουθεί ανάλυση για το θρίαμβο του Ολυμπιακού..!)