Dogfight..
Σε ένα από τα πιό ανατρεπτικά ματς,έναν πραγματικό “τελικό-σκυλομαχία”, ο Παναθηναϊκός επικράτησε του Ολυμπιακού με 70-71 κατακτώντας τον πρώτο τίτλο της σεζόν. Ήταν από τα ματς που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί δεν υπάρχει ”Χ” στο μπάσκετ, αλλά εν τέλει αυτή δεν είναι μαγεία του..? Τα “Χ” είναι για τους ξενέρωτους..
Θα πώ κάτι για τη γεύση που μου άφησαν οι δύο ομάδες φιλτράροντας όλα αυτά που είδαμε. Ο Παναθηναϊκός ήταν ψηλότερα στην εκτίμησή μου (μιλάμε πάντα αγωνιστικά για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και σε συνάρτηση με τη προοπτική μέχρι το τέλος της χρονιάς) πρίν το μάτς. Αντίθετα ο Ολυμπιακός έκανε “δήλωση”, ασχέτως της ήττας. Φυσικά αυτό που δεν αλλάζει είναι ο αδιαφιλονίκητος χαρακτήρας των πρασίνων, χτισμένος μέσα από δεκάδες τέτοιους αγώνες με πολύ δουλειά και μόχθο,παράδειγμα για κάθε ομάδα στην Ευρώπη, ειδικά αυτές που χτίζονται τώρα όπως ο Ολυμπιακός.
Οι πράσινοι άλλαξαν κάποια πράγματα σε σχέση με το ματς του ΣΕΦ. Αμυντικά ο Ομπράντοβιτς έστειλε τον Σάτο στον Μάντζαρη, ενεργοποιώντας το μεγαλύτερο προσόν αμυντικά του Διαμαντίδη δηλ. να μαρκάρει περισσότερο χώρο και να μπορεί να πηγαίνει στις βοήθειες. Ο Μάντζαρης τον είχε τιμωρήσει μερικές εβδομάδες πριν,έτσι ο αρχηγός του Παναθηναϊκού μάρκαρε στο “3” αρχικά στον Παπανικολάου (που ήταν άστοχος) γι’αυτό και ο Ιβκοβιτς έριξε σχετικά νωρίς τον Κέσελ στη μάχη για να προσδώσει πίεση στην άμυνα του αντιπάλου. Επιθετικά ο στόχος του Ομπράντοβιτς ήταν οι παίχτες του να είναι πολύ πιό επιθετικοί σε ότι κάνουν, ειδικά στο πικ εν ρολ. Μια τάση που φάνηκε από το ξεκίνημε με το Διαμαντίδη να μη φοβάται να “πάει” μέχρι μέσα (κομμάτι το οποίο δεν είναι το καλύτερό του) ενώ στη 1η περίοδο το πράσινο πικ εν ρολ δούλεψε άψογα,με τον ψηλό να μη “βουτάει” στη ρακέτα μετά το σκρίν αλλά να αιφνιδιάζει με ντράιβ από τη κορυφή της ρακέτας. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε το αστρονομικό(!) νούμερο των 25 πόντων στο 1ο δεκάλεπτο, με γνώμονα το αμυντικό επίπεδο αυτής ομάδας. Μεγαλύτερο κέρδος από το +9 για τους πράσινους ήταν τα γρήγορα 3 φάουλ του Μάντζαρη και τα 2 του Ντόρσι. Το μπακ απ δίδυμο της ερυθρόλευκης φροντλάιν άλλαξε τη κατάσταση. Τόσο ο Πέρο Άντιτς όσο και ο Χάινς έκαναν πολύ μεστό παιχνίδι, μπαίνοντας με πολύ ενέργεια και δύναμη αλλάζοντας το σκηνικό στο ζωγραφιστό. Μεγάλη υπόθεση. Ο Ίβκοβιτς δοκίμασε ζώνη βλέποντας ότι “δεν είναι η μέρα ” του αντιπάλου και πάγωσε το σκορ, γεγονός που σε βάθος χρόνου λειτούργησε υπέρ του.
Ο Παναθηναϊκός για περίπου μιάμιση περίοδο ήταν υποδειγματικός στην τρανζίσιον άμυνα. Μας άρεσε πολύ πάντως που οι ερυθρόλευκοι -όσο προχωρούσε το ματς-προσπαθούσαν στη μεταφορά της μπάλας από την άμυνα στην επίθεση να χτυπήσουν σε πρώτο χρόνο, δείγμα πλάνου-σαφώς-αλλά και αυτοπεποίθησης. Σε τέτοιο ματς,με αυτόν τον αντίπαλο μόνο η Σιένα και οι Ισπανικές ομάδες θα έπαιζαν έτσι. Νομίζω ότι ο καθένας ήταν υποψιασμένος βλέποντας ένα επιεικώς μέτριο Ολυμπιακό να έχει το ματς σχεδόν στα ίσα, για αυτό που είδαμε στη τρίτη περίοδο. Οι ερυθρόλευκοι άνοιξαν το γήπεδο,έβαλαν τα πιό γρήγορα πόδια τους στο παρκέ γι’αυτό και ξέφυγαν.
Είναι φανερό ότι η ομάδα του Ιβκοβιτς είναι πιό γρήγορη και αθλητική ομάδα και αυτό κατέθεσε και στο Ελληνικό, κυριαρχώντας στα ριμπάουντ , στις μάχες-γενικά- της ρακέτας απέναντι στα μεγαλύτερα ύψη του Παναθηναικού,ενώ έτρεξαν και αξιοποιησαν το fast break , κάτι που άλλωστε ήταν βασική επιδίωξή τους. Ο Παναθηναϊκός “ήπιε θάλασσα” σε αυτό το διάστημα. Στατικός στην επίθεση, πολύ νωθρός στην άμυνα. Κομβικό σημείο το τρίποντο του Γιασικεβίτσιους με τη διαφορά στο +13, με τον Λιθουανό να σουτάρει μόνος του μετά από τη μη σωστή και έγκαιρη συνεννόηση πάγκου-παικτών για την άμυνα που θα παίξει ο Ολυμπιακός. Πάμε λοιπόν σε μια αντίστροφη κατάσταση στο τέλος της 3ης περιόδου, με τον Παναθηναϊκό να βγαίνει από το παρκέ μετά από τη “καταιγίδα” που είχε περάσει ,μόλις στο -3..
Στο τελευταίο δεκάλεπτο κρίθηκαν όλα. Ο Παναθηναϊκός πίεσε,παίζοντας πολύ δυνατά με πολλές επαφές και όταν πλέον πλησίασε πήγε το παιχνίδι στη δύναμη και το διάβασμα της παραμικρής αδυναμίας του αντιπάλου. Ο πρωταθλητής είναι “μάστορας” σε τέτοιες καταστάσεις. Βλέποντας τη κούραση και στις δύο μεριές να είναι μεγάλη,επιδίωξε τη σωματική επαφή που θα του έδινε ανάσες από τη γραμμή των προσωπικών ,όπου και κρίθηκε ο τίτλος. Παίκτης κλειδί στο διάστημα της επανοφοράς ο Τσαρτσαρης ο οποίος κάλυψε πολλές τρύπες στην άμυνα, όπου ξεκίνησε η αντεπίθεση των πρασίνων.
Ενδιαφέρον έχει η ομαδική αμυντική προσπάθεια των πρασίνων απέναντι στον Σπανούλη που, για μια ακόμα φορά, χαρακτηρίζεται απολύτως επιτυχημένη. Ο τρόπος που κλείνουν-στη man to man άμυνα- όλοι πρός τα μέσα, σαν μια μάζα,έτοιμοι να κλείσουν τη διείσδυση είναι σεμιναριακός. Θυμίζει τον τροπο που αντιμετωπίζουν στο ΝΒΑ οι καλές αμυντικές ομάδες τον Ντέρικ Ρόουζ,σε ένα διαφορετικό κόσμο βέβαια με άλλες αποστάσεις και προσόντα αλλά κοινό στόχο.
Ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν ο κορυφαίος παίκτης του χτεσινού ματς αδιαμφισβήτητα συνεχίζοντας τη παράδοση των καλών εμφανίσεων στα ντέρμπι. Το MVP πήγε στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, ο οποίος ξεχωρίζει με τη μοναδικότητά του μέσα στο ρόστερ (φαντασία και ευθύβολο χέρι) λειτουργώντας ως game changer σε μια επίθεση που σε πολλά παιχνίδια φέτος κολλάει και γίνεται στατική και προβλέψιμη. Γενικά ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερες επιλογές για τέτοιο ματς, έχοντας 3 παίκτες στο “4” και 3 στο “5” να βάλει στο παρκέ και σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία στη περιφέρεια.
Είναι φανερό ότι στις “μετωπικές” των δύο ομάδων, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να τιθασεύσει τον Ολυμπιακό ο οποίος με τη σειρά του επιδιώκει να βάλει τα δυνατά του πόδια στο παρκέ,να πάρει το ματς από τη σωματική επαφή και να το πάει στη ταχύτητα,όπου παίζει εμφανώς σε άλλη σκάλα. Σημαντικό κομμάτι που έδωσε πλεονέκτημα στους κόκκινους ήταν το επιθετικό ριμπάουντ αλλά οι πράσινοι ισορρόπησαν το μειονέκτημά τους εκεί,με τα 23(!) λάθη στα οποία ανάγκασαν τον αντίπαλο τους. Σε τέτοια κλειστά ματς το πρώτο που κοιτάνε οι προπονητές είναι οι κατοχές..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
Για τον Παναθηναϊκό το Κύπελλο αυτό είναι “ένεση επιβράβευσης” ώστε να συνεχίσει για τα πραγματικά δύσκολα παιχνίδια της σεζόν. Ο Ολυμπιακός από την άλλη έχασε ένα τρόπαιο αλλά είναι πολύ σημαντικό να μην αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ απολύτως στο τρόπο που δουλεύει. Απλά να συνεχίσει να το κάνει..
