ΑΠΟΨΗ ΖΩΗΣ

Η φετινή πορεία του Περιστερίου αποτελεί χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι της προβληματικής μπασκετική Α1. Με ρεκόρ 7-7 (που το κατατάσσει στη 4η θέση του πρωταθλήματος ισόβαθμο με άλλες 5 ομάδες),τεράστιες νίκες(όπως αυτή στο Παλέ ή στη Ν. Σμύρνη) και παιχνίδια – μαθήματα (με ΑΕΚεντός) η ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ στην Ελλάδα είναι αυτή που με το παιχνίδι της ή καλύτερα το αγωνιστικό της στυλ, αντικατοπτρίζει το μπάσκετ της Α1, της δικιάς μας λίγκας.
Θυμάμαι σαν χθες -στο αγαπημένο Τρίποντο- μια συνέντευξη του κεντρικού προσώπου αυτής της προσπάθειας, ΑργύρηΠεδουλάκη, με τίτλο “τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα“.

Τότε είχε μιλήσει για το “ποτάμι“, για τους “απο δω“, για “πολίτες γ’ κατηγορίας” αλλά κυρίως έδειχνε τη συνάρτηση της ζωής της τοπικής κοινωνίας με τη μπασκετική διαδρομή της ομάδας της Δυτικής όχθης. Ο Άρτζι είναιδάσκαλος και δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλος που θα αφουγκραστεί καλύτερα το παλμό της συνοικίας.

Γιατί ο μεγάλος στόχος της ομάδας (πέρα από τον αγωνιστικό της σωτηρίας) είναι να φέρει πάλι την ομάδα μπάσκετ σε επαφή με τη κοινωνία του Περιστερίου, να την κάνει πάλι την ομάδα της “γειτονιάς”.

Ο “ΑΡΤΖΙ” 

Σε αυτή τη φάση της πορείας τους, ο Πεδουλάκης χρειαζόταν το Περιστέρι και τοΠεριστέρι τον Αργύρη. Αναμφίβολα ένας από τους καλύτερους Ελληνες προπονητές, από αυτούς που δημιούργησαν ταυτότητα στο ελληνικό μπάσκετ με σπουδαίες δουλειές όπως το παλιό Περιστέρι, ο Μακεδονικός του τελικού τουΟύλεμπ καπ, η εξαιρετική παρουσία του Ρεθύμνου (ασχέτως με το τι έγινε τελικά, θεωρούμε ότι είχε κάνει φοβερή δουλειά τότε) αλλά και το αποτυχημένο πέρασμα του από τον ΠΑΟΚ ή τη “γκάφα” της ΑΕΚ.

Το φετινό Περιστέρι είναι ομάδα του Πεδουλάκη. Σκληρή -hard nose που λένε και τα USA– άμυνα, ομαδικότητα, πολύ τακτική και σκέψη ώστε να χτυπήσει τον αντίπαλο στα μειονεκτήματα του και να κρύψει τα δικά της, physical game. Αλλωστε αυτά δεν είναι τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πρωταθλήματος; Αυτή δεν είναι η Α1; Χωρίς αυτά δεν μπορείς να επιβιώσεις σε αυτήν.

Γι’ αυτό και οι “γάτοι” Έλληνες προπονητές της κατηγορίας θα πιάνουν “κότσο” τον κάθε αμφιβόλου προελεύσεως και ικανότητας ξένο συνάδελφο τους που θα έρχεται να δουλέψει εδώ, πολλές φορές με μεγαλύτερα εφόδια και καλύτερες συνθήκες εργασίας από αυτούς. Ο Πεδουλάκης λοιπόν αυτό το κάνει χρόνια. Από μικρός, στη ζωή του, στο σπίτι του στη κοινωνία που ζούσε.

Σε εκείνη τη συνέντευξη μιλώντας περήφανα για τη συνοικία του αναφέρθηκε στη καθημερινή μάχη για… επιβίωση και αξιοπρέπεια με τα όπλα που έχει ο καθένας, λίγα ή πολλά. Ετσι είναι και η ομάδα του. Καταφέρνει να κερδίσει τη παρτίδα δίχως να έχει τα καλύτερα χαρτιά..

ΤΟ ΡΟΣΤΕΡ 
Στη διαδρομή του στα σαλόνια της Α1 το Περιστέρι είχε τη τιμή να έχει στις τάξεις του μερικούς πολύ σπουδαίους ξένους αθλητές. Ποιός δε θυμάται τον ανυπέρβλητοΌντι Νόρις, τον συγχωρεμένο Αλφόνσο Φορντ, τον Λάρι -πασάρω καλύτερα από κάθε playmaker της Α1- Στιουαρτ ή τον καλύτερο φόργουορντ της Ευρωλίγκας τα 2 τελευταία χρόνια, Πιτ Μάικλ; Όμως ο σύνδεσμος με τη κερκίδα ήταν πάντα οι Έλληνες παίκτες.

Ο μεγάλος Άγγελος Κορωνιός, τα παιδιά της γειτονιάς Παπαμακάριος –Πελεκάνος. Γι’ αυτό στα Δυτικά προάστια πήραν το ρίσκο -εν καιρώ κρίσης-να δημιουργήσουν έναν σπουδαίο Έλληνα παίκτη. Εξ’ ου και η εμπιστοσύνη και στον 20χρονο Βαγγέλη Μάντζαρη, στο “στοίχημα που πρέπει να βγει με κάθε κόστος” όπως δήλωσε τις προάλλες ο Πεδουλάκης.

Σε μια θέση όπου σχεδόν κάθε ομάδα που θέλει να σωθεί κλείνει έναν ξένο οργανωτή – σκόρερ – ηγέτη πάνω στον οποίο θα στηρίξει όλη της την προσπάθεια, οι ιθύνοντες του Περιστερίου έδωσαν τα κλειδιά στον άπειρο 20χρονο νεαρό βάζοντας μαζί του στη θέση μονό τον ρολίστα Σλοβένο Μότσνικ ώστε ν’ αναπνεύσει και να ‘χει το χώρο να αναπτυχθεί πιο εύκολα.

Η βελτίωσή του μετά από ένα μόλις γύρο στο πρωτάθλημα, σε αμυντική συμπεριφορά, οργάνωση και σιγουριά στην εκτέλεση των αποφάσεων είναι παροιμιώδης. Και είναι μόλις το 1ο βήμα από τα πολλά που έχει να διανύσει… Στην προκειμένη περίπτωση ο Πεδουλάκης είναι ευλογία για το νεαρό. Το υπόλοιπο ρόστερ χτίστηκε μετρώντας ακόμα και το… ευρώ μιας και το βαλάντιο ήταν περιορισμένο.

Ξένοι με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά όπως η έφεση στο σκορ των Κινγκ – Σκοτή το παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη του Λούμπι, Έλληνες παίκτες ρόλων με δύναμη και φιλότιμο (ο “αυτόν ξέρω αυτόν εμπιστεύομαι” Πέτρουλας μαζί με τον Τσιάκο), ενώ το μεγάλο credit παίρνει ο Άρτζι στο ότι κατάφερε να πείσει το Δ. Παπανικολάου για το μέγεθος του κινήτρου να γίνει η “μάνα του λόχου“, ρόλο που στη δυτική όχθη οραματίζονται εάν όλα πάνε καλά την επόμενη σεζόν να αναθέσουν στο Μανώλη Παπαμακάριο.

Το κερασάκι στη τούρτα είναι η τελευταία προσθήκη, του Βρκιτς, φόργουορντ που πολλές ομάδες οι οποίες αγωνίζονται ή θέλουν να αγωνιστούν στην Ευρωλίγκα θα ήθελαν να έχουν στο ρόστερ τους. Παζλ συγκολλημένο με πολύ μελέτη ώστε να νη χαθεί ούτε ευρώ…

WEST COAST PRIDE 
Μυρίζει Α1 λοιπόν το φετινό Περιστέρι. Πολύ αξιόλογη προσπάθεια -αναλογιζόμενοι τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για τη δημιουργία της ομάδας- όχι μόνο για το απρόσμενα καλό ρεκόρ του, αλλά για αυτό που εμφανίζει στο παρκέ.Δύναμη, περηφάνια, ήττα-νίκη με το κεφάλι ψηλά, αλλά και σεβασμός στην ομάδα και στα πρόσωπα, πρώτα απ’ όλα από τους διοικούντες στα δικά τους παιδιά.

Είναι ωραίο να βλέπεις τον Αργύρη Πεδουλάκη πάλι προπονητή στο Περιστέρι(σε θέση μονιμότητας, αντίθετα με τη κουλτούρα της χώρας στο αντικείμενο). Όπως θα θέλαμε να δούμε και τον Κακιούση στον Ηρακλή ή τον Μπαρτζώκα στοΜαρούσι, εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν. Αν δε σέβεσαι το παρελθόν, δε μπορείς να χτίσεις το μέλλον…

ΔΗΜΗΤΡΗΣ#4