Macbeth..

Ωθούμενος από την άκρατη φιλοδοξία του ο Ολυμπιακός μετατράπηκε σε “τραγικό ήρωα” της φετινής Ευρωλίγκας βλέποντας ανήμπορος το τέλος του να πλησιάζει.Το Hoopfellas για το διαφαινόμενο Σαιξπηρικό φινάλε των ερυθρολεύκων ..

Όνειρα, προσδοκίες, δυνατότητες. Η σιγουριά ότι τη κατάλληλη στιγμή θα είναι έτοιμος. Θα είναι εκεί.. Και όμως.. Σήμερα, ο Ολυμπιακός μοιάζει με μια φιγούρα που υποβαστάζει το ασήκωτο πεπρωμένο της τελικής κατάρρευσης ύστερα από μια τραγική κορύφωση και ένα μαρτύριο που προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του.. Στο παγκοσμίου φήμης έργο του Σαίξπηρ προκαλείται τεράστια φόρτιση από το γεγονός ότι ο κεντρικός ήρωας γνωρίζει το τέλος που έρχεται, κατά βάθος το φοβάται όμως πιστεύει ότι τελικά θα καταφέρει να το αποφύγει. Στη πορεία του έργου ο φόβος τον καταβάλλει όλο και περισσότερο βλέποντας τον εαυτό του να οδεύει προς την “αλήθεια”, την προαποφασισμένη του κατάρρευση..

Το δράμα των 40 λεπτών απέναντι στη Κίμκι δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η πραγματικότητα μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας προς την οποία έτρεχαν οι ερυθρόλευκοι με τις ίδιες τους τις αποφάσεις σε ολόκληρο το δεύτερο μισό της σεζόν έως τώρα. Και την αντίκρισαν όταν μπήκε στη ζωή τους η αμφιβολία..

Την ώρα της κρίσεως ο Ολυμπιακός σωστά προσπάθησε να στραφεί στις δύο σταθερές του, Σπανούλη και Πρίντεζη, αναμειγνύοντας τους περισσότερο στη τελική προσπάθεια όμως το έκανε με τρόπο προσωποκεντρικό αφήνοντας κατά τη γνώμη μου πολλές λεπτομέρειες στη τύχη, πράγμα που μαθηματικά τιμωρείται σε αυτό το επίπεδο και όχι δημιουργώντας ένα πλαίσιο το οποίο θα ήταν λειτουργικό και για το υπόλοιπο supporting cast. Ουσιαστικά ο Ολυμπιακός έγινε δέσμιος των επιθυμιών και των ενστίκτων του..

Η στιγμή όπου ο κόουτς Σφαιρόπουλος και μαζί του η ομάδα κυριεύτηκε από την “αμφιβολία” είναι η πιο κομβική στο δεύτερο μισό της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει προβλήματα και υποσυνείδητα στρέφεται στις πιο ασφαλείς για αυτόν καταστάσεις ώστε να βρει εμπειρικά τον δρόμο προς τον αφρό. Η μεγάλη διαφορά φέτος ήταν ότι αυτή η ομάδα δεν ήταν φτιαγμένη για να υποστηρίξει αυτές τις καταστάσεις. Αντίθετα ήταν δομημένη για να παίξει το μπάσκετ που παρουσίασε μέχρι τις αρχές Ιανουαρίου. Οι ερυθρόλευκοι επέλεξαν να ρίξουν τον αριθμό κατοχών τους επιλέγοντας μια διαφορετική, πιο “ασφαλής” στα μάτια του λάτρη της σετ επίθεσης-προπονητή τους (ο ίδιος που γέννησε στο μυαλό του το καλοκαίρι την ομάδα που θα μετέτρεπε την υπεροχή της στα μετόπισθεν σε transition πόντους) προσέγγιση μπαίνοντας σε ένα γκρούπ με ρωσοισπανικές ομάδες οι οποίες σκοτώνουν στο ανοιχτό γήπεδο. Αλήθεια όμως, ήταν καλύτερος από αυτές ο Ολυμπιακός στο μισό γήπεδο; Kατηγορηματικά όχι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι ερυθρόλευκοι κέρδισαν 4/5 ματς στα οποία έφθασαν τις 75 κατοχές και πάνω ενώ έχασαν 4/5 παιχνίδια τα οποία έπαιξαν κάτω από τις 70 κατοχές.. Ο ίδιος ο δημιουργός του φετινού πρότζεκτ απαρνήθηκε την ιδέα του στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν κάνοντας μια στροφή στη κατεύθυνση που είχε βοηθήσει την ομάδα να περάσει σκοπέλους στο χρυσό πρόσφατο παρελθόν. Όμως:

O Oλυμπιακός δε μπορoύσε με αυτό το ρόστερ να τρέξει μια Pick & Roll based επίθεση στο βαθμό που χρειαζόταν. Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να αξιολογηθεί νωρίς στη σεζόν ώστε η ομάδα να χτίσει τον τρόπο που επιτίθεται και τους ανάλογους εναλλακτικούς τρόπους παραγωγής σωστά. Οι ερυθρόλευκοι στη παρούσα φάση, με το ρόστερ σε αυτή τη μορφή αδυνατούν χαρακτηριστικά να ανοίξουν το γήπεδο. Δεν έχουν γκαρντς που σουτάρουν (ο καλύτερος εκτελεστής είναι τραυματίας και ο άλλος, Σπανούλης, παίζει με τη μπάλα στα χέρια αναγκαστικά ως ο πιο ικανός δημιουργός), δεν έχουν Stretch-4. Ειλικρινά δε θυμάμαι πόσες φορές τη φετινή σεζόν παρακολούθησα τον Ολυμπιακό να παράγει καλά σουτ και να αστοχεί υπό ευνοϊκές συνθήκες, χαρακτηριστικό που έχει άμεση επίδραση στο ψυχολογικό κομμάτι καθώς σε συνθήκες παιχνιδιού μοιάζει με ένεση η οποία μπαίνει κατευθείαν στο αίμα σου. Παράλληλα αυτή η αλλαγή κατεύθυνσης, με την ομάδα να βασίζει το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής της στο μισό γήπεδο ευνούχισε παίχτες που είχαν αποκτηθεί για να παράγουν πόντους μέσα από την άμυνα, τρέχοντας το παρκέ. Ο Ολυμπιακός πέρασε πάνω από τη Ρεάλ γιατί τη χτύπησε στο transition. Γύρισε το ματς με την Khimki στο ΣΕΦ γιατί μετέτρεψε την άμυνα σε άμεση επίθεση. Έχασε από τη Brose Baskets και τη Ζάλγκιρις γιατί παγιδεύτηκε στο μισό γήπεδο, όπου διογκώνεται η χαρακτηριστική φετινή του αδυναμία να ανοίξει μια άμυνα με την έλλειψη αποτελεσματικότητας στη περιφερειακή εκτέλεση. Μια ματιά στα ποσοστά των ερυθρολεύκων (ειδικά στα εκτός έδρας ματς όπου με δυσκολία ακουμπούν συνολικά το 30% beyond the arcμε τα περιφερειακά σουτ να καλύπτουν το 35% των συνολικών τους εκτελέσεων) από το τρίποντο θα σας πείσει.. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίον μάλιστα άλλαξε υφή με τον κύριος δημιουργό και ballhandler της ομάδας, Βασίλη Σπανούλη να δείχνει μια σαφή ροπή να παίξει πιο κάθετα, περνώντας προς τα μέσα με κύριο στόχο να τελειώσει από το ζωγραφιστό. Σε σχέση με πέρυσι (και με τον Λοτζέσκι λαβωμένο) ο Ολυμπιακός κοίταξε σαφέστατα λιγότερο τη Weak Side του. Δε τη πίστευε από ένα σημείο και μετά..

Κατάρρευση του αμυντικού μηχανισμού..

Ο τρόπος που κατέρρευσε η πιο στιβαρή άμυνα της κανονικής περιόδου πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης και σίγουρα προκαλεί ερωτηματικά. Το τελευταίο στο οποίο θα βασιστώ είναι η σαφώς μεγαλύτερη ποιότητα των αντιπάλων στη φάση του TOP-16. Όποιος βλέπει πραγματικά το άθλημα μπορούσε να κατανοήσει ότι από ένα σημείο και μετά “έσπασε” αυτό το οποίο ονομάζουμε αμυντική συνοχή για τους ερυθρόλευκους. Αυτό βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τον τρόπο που επιτίθεται η ομάδα μιας και η κατεύθυνση που διάλεξε ο κόουτς επιθετικά επηρέασε σημαντικά τα σχήματα, τους ρόλους και κατά συνέπεια το πνεύμα σημαντικών -για το αμυντικό κομμάτι- παιχτών. Το μπάσκετ είναι συνέχεια. Οι 50 επιθετικά στείρες ημέρες του Μάντζαρη (ο οποίος ήταν βασικό κομμάτι της επιτυχίας του spacing σε προηγούμενες σεζόν όπου η ομάδα είχε σαφώς μεγαλύτερο περιφερειακό firepower αλλά πλέον σε κάποια στιγμή κατέληξε φέτος να θεωρείται ο πιο σταθερός σουτέρ της από “καλός υποστηρικτής του spacing”) τον επηρέασαν στο αμυντικό κομμάτι. Όταν η κούραση χτύπησε τη πόρτα του Χάντερ η απόδοση του στα μετόπισθεν ήταν σαφώς κατώτερη. Ο Παπανικολάου δυνάμωσε τον Ολυμπιακο στο ριμπάουντ αλλά με αυτόν στη πεντάδα ο αντίπαλος μύριζε αίμα στη close out άμυνα. Συνολικά οι χρόνοι των ερυθρολεύκων στα αμυντικά rotations μεγάλωσαν. Τα γκαρντς πάλευαν να σπρώξουν τον αντίπαλο μακριά από το καλάθι χωρίς να έχουν το περιθώριο λάθους μιας και η κάλυψη του Γιάνγκ έλειπε στο κέντρο του ζωγραφιστού. Οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού στο TOP-16 ήταν σαφώς πιο efficient απέναντι του ενώ διογκώθηκε ένα βασικό πρόβλημα που κουβαλούσε η ομάδα από την αρχή της σεζόν. Η αμυντική αποτελεσματικότητα στη περιφερειακή εκτέλεση η οποία φρονώ ταπεινά ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη -όσο και αν σε πολλούς φανεί περίεργο- με την απουσία ενός δυνατού παίχτη ρακέτας. Ακόμα και στη πολύ καλή αμυντική του περίοδο στη σεζόν, ο Ολυμπιακός είχε βραδιές που δεχόταν εύκολα τρίποντο, απόρροια και της ροπής των περιφερειακών του να κλείσουν συνειδητά διαδρόμους και να προστατέψουν το καλάθι. Στο δε TOP-16 οι αντίπαλοι των ερυθρολεύκων “γράφουν” 39.1% από το τρίποντο. Με λίγα λόγια, οι πρωταθλητές τα “έτρωγαν” από παντού..
Οι ερυθρόλευκοι παρουσίασαν μεγάλο πρόβλημα στο να ακολουθήσουν στο μισό γήπεδο ομάδες πολύ καλά δουλεμένες στη κυκλοφορία της μπάλας, οι οποίες μου έδωσαν την εντύπωση -ειδικά η Brose Baskets και η Khimki- ότι τους έκαναν να τρέχουν σαν ακέφαλο κοτόπουλο.. Στα δύο ματς με τον Ολυμπιακό, οι κίτρινοι της Μόσχας “γράφουν” από 21 τελικές (+29 ριμπάουντ συνολικά, 15+14) μετακινώντας τη μπάλα με κινηματογραφική ταχύτητα. Το ίδιο νούμερο έγραψε και η low pace Μπάμπεργκ στο ΣΕΦ. Κοινό τους σημείο το πόσο καλά δουλεμένες είναι οι δύο ομάδες στο μισό γήπεδο, ειδικά στον τρόπο που μεταφέρουν τη μπάλα από τη Strong στη Weak side στον κατάλληλο χρόνο.

Η απουσία ενός ψηλού με “κιλά” στο ζωγραφιστό αποδείχτηκε τεράστιο λάθος, ζωτικής σημασίας. Νομίζω ότι με την ταυτόχρονη απουσία από σημαντικά παιχνίδια του καλύτερου περιφερειακού εκτελεστή της ομάδας, Ματ Λοτζέσκι, διαμόρφωσαν κατά ένα μεγάλο ποσοστό τη σημερινή κατάσταση. Σαφώς εδώ τίθεται θέμα αδυναμίας (και μάλιστα χαρακτηριστικής) επιλογής και η ευθύνη βαραίνει τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Είναι περίεργο το ότι ο Ολυμπιακός πήγε στην (κατά τη σελίδα και πριν κινηθούν οι ερυθρόλευκοι) ιδανική επιλογή για τη θέση το καλοκαίρι υπογράφοντας τον Πάτρικ Γιάνγκ και μετά δε κατάφερε να λύσει έχοντας τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στη διάθεση του το πρόβλημα της ξαφνικής απουσίας όχι φυσικά με έναν αθλητή που θα φέρει το ίδιο impact (αντικειμενικά δύσκολο μέσα στη σεζόν) αλλά με κάποιον που θα αποτελέσει πρακτική λύση στο πρόβλημα της ομάδας. Εδώ θα ήθελα να πω πως περιμένω μια εξήγηση από τον κόουτς Σφαιρόπουλο σχετικά με τη λογική με την οποία προέβηκε στις δύο (λανθασμένες όπως αποδεικνύεται) επιλογές των Τζέημς και Ουόρικ. Τι ήταν αυτό που πραγματικά είχε στο μυαλό του και ποιες δεξιότητες των συγκεκριμένων αθλητών έκρινε πως μπορεί να εντάξει βελτιώνοντας το παιχνίδι της ομάδας του; Θα έχει σίγουρα ενδιαφέρον.. Η απουσία ενός τέτοιου ψηλού επηρέασε άμεσα τον τρόπο που αμυνόταν ο Ολυμπιακός ο οποίος ουσιαστικά δεν είχε μέγεθος και rim protection στο ζωγραφιστό με συνέπεια οι περιφερειακοί (και γενικά η πρώτη γραμμή άμυνας) να επωμίζονται μεγαλύτερη πίεση και ευθύνη καθώς κάθε λάθος τους πληρωνόταν ακριβά δεδομένου του ότι δεν υπήρχε ο ψηλός που θα καλύψει μικρές αμυντικές αδράνειες των περιφερειακών. Παράλληλα, χωρίς μέγεθος στο “4” αυτόματα τα σχήματα που σχεδόν στο 100% φέτος υποστηρίζει ο Ολυμπιακός, με Light-4s γίνονται δυσλειτουργικά. To Quick Bigs/Big Guards Basketball που λανσάρει πολύ επιτυχημένα ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια δε βρήκε τη σωστή εφαρμογή του σε επίπεδο αγωνιστικής κατεύθυνσης αυτή τη σεζόν.
Και τώρα..;

Ας μη γελιόμαστε, η πιθανότητα να ανατραπεί η παρούσα κατάσταση τη τελευταία αγωνιστική είναι πολύ μικρή (όχι μηδενική, για μπάσκετ μιλάμε, αλλά σίγουρα πολύ μικρή). Στο λιμάνι υπάρχει μεγάλη στεναχώρια και προβληματισμός από τον τρόπο που γκρέμισε το φετινό όνειρο. Όπως είπε όμως και ο τρομερός και φέτος Πρίντεζης (εύκολα στους 6-7 καλύτερους παίχτες της διοργάνωσης τη τρέχουσα σεζόν) “κανείς δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία”. Ο Ολυμπιακός καλείται να δείξει χαρακτήρα και να φθάσει στον τίτλο της ελληνικής λίγκας ο οποίος πλέον είναι αυτοσκοπός. Σε αυτό το διάστημα άλλωστε, μη γελιόμαστε, θα κριθούν πολλά πρόσωπα. Το θετικό πάντως (αν και είναι νωρίς ακόμα για τέτοιες κουβέντες) είναι ότι η ομάδα είναι σχεδόν έτοιμη για τη νέα σεζόν και αναφορικά με το ρόστερ θα έχει να ασχοληθεί με 2-3 υποθέσεις τις οποίες φρονώ ότι θα προσπαθήσει να κλείσει έγκαιρα. Αυτό που προέχει στη παρούσα φάση είναι να ξεκινήσει η ομάδα να παίζει καλύτερα. Ίσως χρειαστούν “προσαρμογές”. Θα δούμε τι θα επιλέξει ο κόουτς Σφαιρόπουλος. Από τον κλοιό της “αυτοεκπληρούμενης προφητείας” άλλωστε απελευθερώνεται κάποιος μονάχα περνώντας μέσα από τον σκληρό δρόμο της αυτογνωσίας. Αν και εφόσον ο Ολυμπιακός μείνει έξω (όπως δείχνουν τα πράγματα) αυτή την εβδομάδα θα πρέπει να αφήσει την απογοήτευση να τον πλημμυρίσει για όσο διάστημα ορίσει αυτός και αργότερα να τη μετατρέψει σε κραυγή.. Ίσως αυτή είναι η στιγμή που θα γυρίσει πάλι ο διακόπτης, προς τη σωστή πλευρά αυτή τη φορά..

Υ.Γ: Τη Παρασκευή το βράδυ ήμουν στο ΟΑΚΑ. Ειλικρινά, μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, δε μπορούσα να εμποδίσω τη σκέψη μου να ταξιδέψει μέχρι το καλοκαίρι και να κολλήσει στη στιγμή που ο Διαμαντίδης θα δώσει το τελευταίο του ματς στο συγκεκριμένο γήπεδο.. Δε ξέρω ποιο θα είναι το ιδανικό φινάλε, έχω σκεφτεί πολλά σενάρια. Ας αφήσουμε να γράψει όπως αυτός θέλει.. Και εδώ, συντασσόμαστε στο πνεύμα της σημερινής ανάρτησης. Η ερώτηση μου είναι: Τι λέει στο δικό σας το μυαλό η προφητεία για τους τελευταίους μήνες της καριέρας του Διαμαντίδη..;

Υ.Γ1: To Villanova (αν και Wildcats..) έδειξε το πως μπορεί να σε δαγκώσει ένα πεινασμένο σκυλί.. Οι παίχτες του Jay Wright κατάφεραν να γυρίσουν υπέρ τους το φαινομενικά μεγάλο πλεονέκτημα του North Carolina στο μέγεθος με άρμα τη μαχητικότητα τους. Εκεί παίχτηκε η μεγάλη ζαριά.. Ένα σύνολο που φημίζεται για την  Pace & Space επίθεση του κατάφερε να κερδίσει ένα τίτλο με την άμυνα του απέναντι σε μια πιο ταλαντούχα ομάδα και μάλιστα το κατάφερε χωρίς να διαθέτει πολύ ικανούς individual defenders. Με μια Switching all αμυντική τακτική σχεδόν σε κάθε σκριν και τρομερό effort στη πίσω γραμμή (το οποίο, είτε θέλετε το πιστεύετε είτε όχι, εκμηδένιζε υψομετρικές διαφορές 15 εκατοστών..) οι Wildcats προστάτεψαν το ζωγραφιστό τους απέναντι σε μια ομάδα που στα ημιτελικά ξερίζωσε τη καρδιά του Syracuse σκοράροντας 50 in the paint ενώ τώρα μετά βίας έφθασε τους 26.. Κλειδί λοιπόν  το τεράστιο πρόβλημα των Tar Heels στην εισαγωγική πάσα . Ήταν το καλύτερο τέλος μιας καταπληκτικής ιστορίας για το Villanova με τον Arcidiacono (τον οποίον σας παρουσίασα πριν μερικές ημέρες) να παίρνει το MOP στο τελευταίο του παιχνίδι δίπλα στον πνευματικό του πατέρας κόουτς Wright. Χολιγουντιανό φινάλε..

Y.Γ: Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει στην ΑΕΚ. Η ομάδα βασανίζεται απίστευτα από την έλλειψη ενός καλού PG, η οποία ταβανιάζει τους υπόλοιπους σε όλες τις γραμμές και συνολικά το παιχνίδι της ομάδας. Κρίμα γιατί αγωνιστικά δουλεύει σωστά.