EL FINAL FOUR 2016, BERLIN: Ραντεβού με την ιστορία..

Μετά από ένα τρομερό ματς-πραγματικό classic, η Φενέρμπαχτσε κατέβαλλε την αντίσταση της ομάδας-θαύμα, Λαμποράλ Κούτσα με τους δύο Έλληνες, Μπουρούση και Σλούκα, να κλέβουν τη παράσταση. Το τανκ της ΤΣΣΚΑ πέρασε πάνω από την πνευματικά ανέτοιμη Λοκομοτίβ του Γιώργου Μπαρτζώκα. Το Hoopfellas αναλύει τους δύο ημιτελικούς και καθαρίζει το πάλκο για το σημερινό bra de fer Ιτούδη-Ομπράντοβιτς με έπαθλο τον τίτλο του πρωταθλητή της φετινής διοργάνωσης..



Ζούμε μεγάλες στιγμές.. Σταχτοπούτες και outsiders με μαγικά ραβδιά, προπονητές-magicians, ελληνική σχολή στη πρώτη γραμμή σε ένα Final Four το οποίο τη Παρασκευή το βράδυ μας έδωσε, με την αναμέτρηση Λαμποράλ-Φενέρ ένα πραγματικό classic, μια αναμέτρηση που θα μνημονεύεται τα επόμενα χρόνια..

Τανκ..

Η ΤΣΣΚΑ πήρε πανάξια το πολυπόθητο εισιτήριο για τον τελικό της διοργάνωσης όντας καλύτερη και κυρίως πιο έτοιμη, σε όλα τα επίπεδα, για να παίξει ένα τέτοιο παιχνίδι σε σχέση με τον αντίπαλο της. Αυτά τα παιχνίδια εντάσσουν τους εμπλεκόμενους (παίχτες, προπονητές) σε ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό πλαίσιο καθώς αποτελούν την κορυφή της πυραμίδας στο επίπεδο τοπ-ανταγωνισμού. Για τους περισσότερους αποτελούν τη μεγαλύτερη πρόκληση της επαγγελματικής τους καριέρας. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά μπροστά σε αυτή, είναι δεδομένο. Κάποιοι προχωρούν και κάποιοι βρίσκουν τοίχο. Μεγάλο ρόλο σε τέτοιες καταστάσεις (ειδικά στο κομμάτι το δικό μας, αυτό του μπάσκετ) παίζει η συναισθηματική νοημοσύνη με την έννοια ότι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την ψυχρή νοημοσύνη της σκέψης και απαιτεί (ώστε να οικοδομήσεις μια σειρά αποφάσεων σωστά) γνώση των συναισθημάτων σου. Αυτή ήταν μια σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων στον πρώτο ημιτελικό της Παρασκευής. Η “αρκούδα” ήξερε πως ένιωθε, η Κουμπάν ανακάλυπτε κάθε λεπτό που περνούσε.. Πνευματικά, η ομάδα από το Κρασνοντάρ, δεν ήταν έτοιμη να παίξει ένα τέτοιο ματς. Για αυτό και δε δημιούργησε το πλαίσιο ώστε να μπορέσει να ρίξει τη καλύτερη γροθιά της..
Detroit 1-2-2 Match up

Ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν πολύ καλά διαβασμένος και εκμεταλλεύτηκε πλήρως τις δυνατότητες και του ρόστερ του σε αυτό το ματσάρισμα. Αναμφίβολα νικητής στη σκακιέρα. Αυτό για να μη ξεχνάμε πόσο καλός προπονητής είναι ο Ιτούδης. Πιθανόν ο καλύτερος της (εξαιρετικής) σχολής μας αυτή τη στιγμή. Δε πήρε τυχαία τη πιο περιζήτητη θέση στο λόμπι των τοπ-προπονητών ανά την Ευρώπη με την έννοια ότι εργάζεται σε ένα κορυφαίο από κάθε άποψη οργανισμό και διαχειρίζεται ένα σπουδαίο μπάτζετ σε (εργασιακές) συνθήκες πραγματικά ζηλευτές. Αυτό δε σου χαρίζεται. Το κερδίζεις..

Σας έχω πει για το συγκεκριμένο σε συζήτηση μας στο Hoopfellas ότι έχει πολύ καλή τύχη στο άμεσο μέλλον να μετακομίσει στην Αμερική και το ΝΒΑ όπου ο δρόμος για τους πολύ καλούς Ευρωπαίους προπονητές έχει ανοίξει. Ο σημερινός τελικός μπορεί μάλιστα να αποτελέσει εφαλτήριο στη κατεύθυνση αυτή και το πιστοποιητικό για την ετοιμότητα του κόουτς Ιτούδη όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα για το επόμενο βήμα (ορίζεται μετά την επόμενη διετία τουλάχιστον αυτή τη στιγμή). Απέναντι στη Κουμπάν ο κόουτς παρουσίασε μια μορφή της 1-2-2 Match up του Φλιπ Σόντερς στους Pistons (ομάδα με την οποία έχει δουλέψει τα καλοκαίρια ο Ιτούδης στην Αμερική) με στόχο να προστατέψει το καλάθι του, να κλειδώσει τα ριμπάουντ και εν τέλει να παγιώσει τη διαφορά που ήδη η ομάδα του είχε χτίσει “σβήνοντας” σταδιακά τον αντίπαλο. Αυτή η άμυνα χτίστηκε πάνω στην ικανότητα του Χάινς να αμυνθεί πραγματικά σε κάθε θέση της πεντάδας, με τον Αμερικανό να παίζει “κεφάλι” (πρώτος παίχτης δηλαδή, ο Σόντερς χρησιμοποιούσε τον Μπίλαπς εκεί, έναν Big Guard) και τους Κριάπα-Φριντζόν στη πίσω γραμμή άμυνας. Αυτή η Match up Defense είναι στη πραγματικότητα ένα είδος Switching Man to man άμυνας που βάζει αρκετή πίεση στη μπάλα και τη κίνηση μακριά από αυτή απαγορεύοντας καταστάσεις Kick out επίθεσης και πάσες για drive σε κίνηση από τους cutters θέλοντας να σπρώξει μακριά από το καλάθι και να μειώσει την πιθανότητα επίθεσης από μέσα προς τα έξω για τη Κουμπάν. Για να είμαι ειλικρινής περίμενα κάποια μορφή 1-2-2 άμυνας (σε μορφή ζώνης) από την ΤΣΣΚΑ όμως η ικανότητα των ψηλών της στο High post και γενικά της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα να σουτάρει αποτελεσματικά τα Short 3s από τις γωνίες πιθανόν οδήγησε σε αυτή τη Match up η οποία ήταν και πιο ολοκληρωμένη σαν σκέψη από τη δική μου.

Η “αρκούδα” έδειξε (κατά τα θέλω του προπονητή της) πάντως να προσαρμόζεται στη τακτική εξέλιξη του παιχνιδιού κάθε στιγμή. Ξεκίνησε με τον Κουρμπάνοβ στον Ράντολφ (ο Ιτούδης ήξερε ότι θα χρειαστεί περίπου 35′ τον Χάινς στο παρκέ στο συγκεκριμένο ματς και θέλησε να τον προστατέψει από τους πρώτους κραδασμούς απέναντι σε έναν ψηλό με πολλά touches στην επίθεση της Κουμπάν, καθώς μια γρήγορη φθορά του Αμερικανού της ΤΣΣΚΑ θα ανέτρεπε όλα τα αμυντικά σχέδια του Έλληνα κόουτς) απέναντι στον Spot-Broekhoff που δε μπορεί να παίξει πάνω στον Κάιλ και να τον φθείρει, επιλέγοντας μια άμυνα αρχικά αυστηρά 2-2 στα κεντρικά picks χωρίς βοήθειες που θα επέτρεπαν ελεύθερα σουτ από τα φτερά. Ο De Colo ήταν πραγματικά εκπληκτικός και διέλυσε την άμυνα του αντιπάλου επιτιθέμενος στον άξονα κάθε φορά με διαφορετικού ύψους αντίπαλο. Στη τελική ευθεία του ματς ο κόουτς Μπαρτζώκας ανέβασε από την αρχική διάταξη τον Σίνγκλετον ψηλά σε προσωπική άμυνα πάνω του (Broekhoff σε Ηines) με σκοπό να αλλάξει τη δομή και τους χρόνους επίθεσης της ΤΣΣΚΑ, αφαιρώντας τις “διαφοροποιήσεις” στα ματσαρίσματα που έφερνε το σκριν στο κεντρικό pick της ΤΣΣΚΑ. Οι Μοσχοβίτες το διάβασες και κυνήγησαν την αλλαγή στο φτερό με τον Χάινς να “κλειδώνει” τον Ντιλέηνι και την επίθεση αυτόματα να παίρνει 4 out- 1 in μορφή (παρουσία του Κριάπα, τουλάχιστον τρεις εξαιρετικοί εισαγωγικοί passers στη πεντάδα). Η ομάδα του Ιτούδη δούλεψε εξαιρετικά στη weak side ως απάντηση στις “αλλαγές” της άμυνας της Κουμπάν βάζοντας τη μπάλα στο miss match της πίσω γραμμής άμυνας ως “δόλωμα” με στόχο όχι τόσο το τελείωμα αλλά τη πάσα στην αδύνατη πλευρά όπου ο Φριντζόν έκανε θραύση. Ένας off guard που λειτουργεί άψογα ως Weak side threat με εξαιρετική ικανότητα (παρόλο που δεν έχει slashing abilities) στο να διαβάζει τις άμυνες στα close outs. Παρ’όλα αυτά η ΤΣΣΚΑ έδωσε την ευκαιρία στον αντίπαλο της να απειλήσει στο τέλος όμως το ελεύθερο τρίποντο του Broekhoff στα 90” , το οποίο θα άλλαζε την ατμόσφαιρα στο παρκέ, δε βρήκε στόχο. Πέραν του Ντιλέηνι (σε καλή βραδιά από τη περίμετρο) φάνηκε η εμπειρία του Ντρέηπερ ο οποίος ήταν ότι καλύτερο είχε να παρουσιάσει η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα επιτιθέμενος (όπως είχαμε προβλέψει στη προηγούμενη ανάρτηση) στα πόδια του Τεόντοσιτς.

Αυτό που χαρακτήρισε τη Λοκομοτίβ πάντως και όλο το performance της στον ημιτελικό ήταν η έλλειψη aggressiveness. Όταν παίζεις απέναντι σε έναν αντίπαλο με τέτοιο βάθος και περισσότερες λύσεις, η μοναδική οδός για να ματσάρεις το μειονέκτημα σου σε ποιότητα είναι να δαγκώνεις για κάθε μπάλα στο παρκέ. Δε το είδαμε ποτέ αυτό από τη Κουμπάν..
Ευρωπαϊκό υπερθέαμα..

Ο δεύτερος ημιτελικός ήταν ένα εκπληκτικό ματς, πραγματικό classic για την ιστορία του θεσμού το οποίο θα στρυφογυρνάει στο μυαλό μας για πολύ καιρό. Προσωπικά το σκεφτόμουν από τη πρώτη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου το Σάββατο το πρωί και επανέφερα κατά τη διάρκεια της ημέρας συνεχώς στο μυαλό μου φάσεις και κυρίως στιγμές στη τελική ευθεία που καθόρισαν το αποτέλεσμα. Ένα ματς που τα είχε όλα..
Η Φενέρ (δεν είχα καμία αμφιβολία) μπήκε στο παιχνίδι απόλυτα διαβασμένη και έτοιμη να πάρει το τιμόνι στα χέρια της κατασπαράζοντας τον αντίπαλο. Έβαλε από την αρχή τη μπάλα στις ενδιάμεσες (short pick ή εισαγωγική από το φτερό) καταστάσεις στον Udoh για να παίξει από τα 3-4 μέτρα όπου είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά στον ρόλο του σημείου αναφοράς στην επίθεση ενώ αμυντικά στηρίχτηκε στη πολύ πιεστική (κλειδί ο Ντίξον σε καθαρά αμυντικογενή ρόλο, ο Ομπράντοβιτς του ζήτησε αυστηρά quarterbacking) άμυνα της πάνω στο μεγάλο όπλο των Βάσκων που είναι η κίνηση μακριά από τη μπάλα. Ένα όπλο το οποίο δε μπόρεσε να σταματήσει ο Παναθηναϊκός στη φάση των Playoffs, όμως η Φενέρ έχει πολύ διαφορετικά εργαλεία να προτάξει και φυσικά τον mastermind στον πάγκο.
Απέναντι σε θεούς και δαίμονες..

Λάτρεψα τον τρόπο με τον οποίο βγήκε σταδιακά η Λαμποράλ στον αφρό, απέναντι πραγματικά σε θεούς και δαίμονες. Μια ομάδα με πολύ ισχυρή θέληση και μηχανισμούς αντίστασης, ένα σύνολο με σφυριλατημένο (όπως αποδείχτηκε) χαρακτήρα που ξέρει να “παραδίδει” υπό πίεση και αγωνίζεται με τρομερή αυτοπεποίθηση υπό αυτό το καθεστώς. Μια ομάδα που παίζοντας ενα δικό της προσωπικό στυλ μπάσκετ, άμεσα συνδεδεμένο με το DNA του οργανισμού και αυτό που λέμε Baskonia Basketball τόσα χρόνια (up tempo επίθεση-δυναμική άμυνα, σε αυτό το μπάσκετ έχουν γαλουχηθεί οι Βάσκοι όπως δηλαδή εμείς σαν Έλληνες μπορούμε να μιλήσουμε για την Pick& Roll Offense-Hard nosed Defense συνταγή που οδήγησε τις ομάδες μας στη κορυφή). Οι δύο “δημιουργοί” του Περάσοβιτς έστησαν πραγματικό show στο παρκέ της Mercedes Arena. Η ικανότητα τους να σκοράρουν ακόμα και απέναντι σε συνθήκες άψογης θεωρητικά άμυνας ήταν το στοιχείο που νομίζω ότι άρχισε να κάμπτεί το ηθικό των Τούρκων οι οποίοι άρχισαν να συνειδοτοποιούν ότι απέναντι τους έχουν ένα σύνολο που έχει άστρο και είναι ποτισμένο με κάποιο είδους μαγικό φίλτρο το οποίο το οδηγεί μαθηματικά στο να γράψει ιστορία.

-Ο Γιάννης Μπουρούσης έκανε στη πιο κρίσιμη στιγμή ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια της καριέρας του, θυμίζοντας όπως σας έγραψα την επόμενη του ματς στη Social media σελίδα του Hoopfellas το performance του Θοδωρή Παπαλουκά στον τελικό του 2007 στην Αθήνα. Και οι δύο έφυγαν ηττημένοι από το παρκέ αλλά είναι δεδομένο ότι μετά από εκείνα τα παιχνίδια μεγάλωσαν τον θρύλο τους.. Ο Μπουρούσης άλλαξε τα δεδομένα και την ατμόσφαιρα εντός των 4 γραμμών σε άμυνα και επίθεση με το μπήκε. Ο τρόπος που σκόραρε εμφύσησε έναν αέρα σιγουριάς στη Λαμποράλ και η μάχη του με τους πυραυλοκίνητους σέντερ της Φενέρ (22 πόντους με 9/14 FG ο Γιάννης, 14/16 FG συνολικά το δίδυμο ψηλών των Udoh-Vesely με τον Έλληνα να έχει πρόβλημα όταν ο PnR δημιουργός των Τούρκων πήγαινε βαθιά στο ζωγραφιστό) ήταν one of a kind. Ότι και ν α πούμε θα είναι λίγο. Ο Μπουρούσης είναι το κεντρικό πρόσωπο μιας Λαμποράλ η οποία μπορεί να φέρει τελικά τον τίτλο της “ομάδας της χρονιάς” για τη φετινή Ευρωλίγκα.

-Ο Ντάριους Άνταμς κράτησε την άμυνα της Φενέρ “στα νύχια” των ποδιών της για 40 λεπτά. Θα επαναλάβω κάτι που είχα υπογραμμίσει πριν τα Playoffs για τον συγκεκριμένο παίχτη. Το δυνατό του όπλο δεν είναι η καταπληκτική εκτελεστική του ικανότητα με το πολύ γρήγορο release που καθηλώνει και τους πιο γρήγορους (σε αντιδράσεις) αμυντικούς παίχτες. Είναι η τρομερή του ικανότητα να κόβει την άμυνα στα δύο με το ballhandling του. Αυτό κατά κύριο λόγο δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν οι αντίπαλοι. Τα εντυπωσιακά ballhandling skills του Άνταμς κάνουν κάθε φορά την άμυνα να μοιάζει (μετά την επίθεση του Αμερικανού) με ..καμμένη γη και μαύρο τοπίο.

Αυτοί οι δύο παίχτες με την αρωγή του Τίλι (τον έχω εκθειάσει επανειλημμένως για το blue collar mentality του, καλοπροπονημένο, δε σπαταλάει μπάλες στην επίθεση, κλειδί στην αμυντική επιτυχία της Λαμπράλ φέτος δίπλα στον Χάνγκα), του Χάνγκα και του αρκετά καλού (παρότι δε φάνηκε στα νούμερα έβαλε πολύ πίεση στην αντίπαλη άμυνα) Τζέημς απογοήτευσαν πραγματικά τη Φενέρ, κατεβάζοντας στο τέλος του τρίτου και στο ξεκίνημα του τετάρτου δεκαλέπτου τους Τούρκους πραγματικά στη κόλαση (την οποία η Λαμποράλ είχε παγώσει πιο πριν..). Εκείνο το σημείο (-7 δύο φορές) στο οποίο για τη Φενέρ έμοιαζε να μη δουλεύει τίποτα (ούτε η 2-3 Flex με το πολύ υψηλό ποσοστό αποτελεσματικότητας στα inside shots που διέλυσε τη Ρεάλ στα playoffs) αποτέλεσε μια τεράστια πρόκληση για τον προπονητή Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο Σέρβος εστίασε στον Βέσελι, ο οποίος σκόραρε συνεχόμενα καλάθια και έβγαλε σχεδόν κάθε άμυνα μένοντας με τον αντίπαλο γκαρντ στη κορυφή στη τελική ευθεία της επίθεσης τη Λαμποράλ (πόσο σημαντικός ο Τσέχος στο τέλος κλειστών ματς κάτι που έχουμε υπογραμμίσει εδώ και μια διετία) και κατάφερε με επιθετικό ριμπάουντ και τη μπαγκέτα στα χέρια του Κώστα Σλούκα να μείνει ζωντανός. Στα τελευταία 70” ο Ντάριους Άνταμς “καίει το σενάριο” παίρνοντας την υπόθεση-νίκη επάνω του. Κάνει ένα λάθος, αστοχεί σε μια βολή. Στη δε τελευταία επίθεση, η Λαμποράλ παίζει ακριβώς το ίδιο play με το τέλος της τρίτης περιόδου (διάταξη 1-2-2) οπότε και ο Μπουρούσης σκόραρε τρίποντο με ταμπλό στην εκπνοή. Ο Έλληνας σέντερ “καθαρίζει” το πάλκο με χαρακτηριστικές χειρονομίες στους συμπαίχτες του αλλά η απόφαση στο μυαλό του Άνταμς (ο Ζοτς έβαλε τον Κάλινιτς επάνω του θέλοντας “μέγεθος”, ανεξάρτητα με την εξέλιξη του play, απέναντι στη τελική εκτέλεση του αντιπάλου) είχε κλειδώσει και η μπάλα δεν έφτασε ποτέ στον Έλληνα σέντερ. Θεωρώ ότι η Λαμποράλ θα μπορούσε να παίξει κάτι διαφορετικό εκεί όμως προτίμησε τις σιγουριά της αποφυγής πολλών μετακινήσεων της μπάλας (ρίσκο να τη χάσουν μεγαλύτερο) που θα συνόδευε μια για παράδειγμα post επιλογή με τον Μπουρούση.
Τα κουβαλάει..

Στη δε παράταση, ήταν η ώρα του Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς να λάμψει. Ενός παιδιού που αποδεδειγμένα ..τα κουβαλάει. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στον Σέρβο wing (ο πιο ολοκληρωμένος πλάγιος στην Ευρώπη) είναι η ικανότητα του να αλλάζει δέρμα μέσα σε ένα παιχνίδι, διατηρώντας πάντα τον clutch χαρακτήρα του. Ξεκίνησε ως defensive stopper, στη συνέχεια είχε έναν πιο passive χαρακτήρα και βγήκε μπροστά (9 από τους 18 πόντους του) όταν η μπάλα έκαιγε.

Φυσικά δε μπορεί να λήψει από τη κορυφή των διακριθέντων το δικό μας παιδί, ο Κώστας Σλούκας ο οποίος (δίκαια) κέρδισε τον τίτλο του κεντρικού προσώπου στην επιτυχία αυτή της Φενέρ. Ο Σλούκας κάνει πλέον επίσημα establish στον κύκλο των σπουδαίων γκαρντ-νικητών αυτών των τουρνουά. 4 τελικοί τα τελευταία 5 χρόνια.. Και πόσα clutch plays.. Σκεφτείτε να φτάσει σήμερα το βράδυ στον τρίτο του τίτλο. Θα είναι σίγουρα ένα τρομερό επίτευγμα. Το performance του στα τελευταία δευτερόλεπτα (και στη παράταση) απεικονίζει τη διαφορά στο “κεφάλι” της φετινής Φενέρ. Πιο υπομονετική, πιο ήρεμη, πιο έτοιμη να διαχειριστεί καταστάσεις όπου ο φόβος της ήττας κολλάει το πρόσωπο του στο δικό της. Η τελική ευθεία αυτού του ματς φέρει την υπογραφή του..
Ραντεβού με την ιστορία..

Δε χρειάζεται να γράψω κάτι ιδιαίτερο ώστε να σας εμπνεύσω ενόψει του σημερινού τελικού. Είναι το ματς που απλά περιμέναμε ΟΛΟΙ οι μπασκετικοί ανά την Ευρώπη. Οι δύο καλύτερες, πιο ποιοτικές ομάδες της φετινής διοργάνωσης. Δύο τοπ-προπονητές και σπουδαία μπασκετικά μυαλά με ένα ιδιαίτερο υπόβαθρο στη σχέση τους το οποίο παράγει μια από τις ωραιότερες ιστορίες στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Η μεταξύ τους προϊστορία..

Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε ποιο τακτικό πλάνο θα επικρατήσει στο παρκέ. Η ΤΣΣΚΑ παίζει εδώ και καιρό με τρεις ημίψηλους στη frontcourt (βέβαια ο ένας τους είναι ο Iron Man Hines) σε μια μορφή Small ball (με τον Κριάπα μόνο ψηλό στο rotation από πίσω) που πρέπει να μελετήσουμε πιο στενά ως κοινότητα (για εμάς μιλάω, τη σελίδα μας..) μετά το πέρας της σεζόν. Θα καταφέρει να κρατήσει τη Φενέρ μακριά από το καλάθι της κλειδώνοντας την High Percentage Inside Shot κατεύθυνση της επίθεσης της; Θα μπορέσουν με τη σειρά τους οι Τούρκοι να ακολουθήσουν την εξαιρετικά σωστά χτισμένη κυκλοφορία της μπάλας των Ρώσων (μοιάζουν να παίζουν με παίχτη παραπάνω..) και να ελαχιστοποιήσουν τις περιπτώσεις που αυτή παράγει καταστάσεις επίθεσης με παίχτη παραπάνω στη πλευρά..; Τα ερωτηματικά πολλά, έτοιμα να βρουν απαντήσεις. Πάντως για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δε θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο φινάλε για τον τελικό της φετινής διοργάνωσης.. Συμφωνείτε..;

Υ.Γ: O χαμένος το μπουκάλι..