Κάποτε στη Δύση..

Δέκα από τα πιο δυνατά δευτερόλεπτα στη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού μπάσκετ είχαμε τη τύχη να παρακολουθήσουμε στο τέλος του δεύτερου τελικού στο ΟΑΚΑ, τα οποία υπό άλλες συνθήκες (ας όψεται η επικείμενη αποχώρηση του Διαμαντίδη και το χρονικό σημείο του αγώνα, πολύ μετά τα playoffs της Eυρωλίγκας..) θα μπορούσαν να προκαλέσουν τρόμο στους Ευρωπαίους ανταγωνιστές και όχι απλά μόνο τον θαυμασμό τους.. Μια ματιά στο mailbox μου την επόμενη του δεύτερου τελικού θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο για τη γοητεία που κατέλαβε τη μπασκετική Ευρώπη μετά το Shootout των δύο Superstars μας. Και το πιο σημαντικό, να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τον τρόπο και τον ενθουσιασμό με τον οποίον βλέπουν αυτή τη σειρά τελικών εκτός της χώρας μας. Κυρίως το γεγονός ότι παίχτες όπως ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης, απολαμβάνουν σεβασμό που παλαιότερα “κατείχαν” μόνο  Superstars του μακρινού ΝΒΑ..

Νομίζω πως οι περισσότεροι από εσάς περιμένατε ότι στο τέλος και με τον τρόπο που εξελισσόταν το παιχνίδι, ο Διαμαντίδης των 0/8 FG θα έριχνε τη “δαγκωνιά” του. Στη δική μου ολιγομελή παρέα απλά περιμέναμε να δούμε κάτι που θα ..συνέβαινε, με μαθηματική μάλιστα ακρίβεια μιας και ο αρχηγός των πρασίνων ανεξαρτήτου του τι έχει προηγηθεί (μεγάλο συν αυτό) μυρίζει δηλητήριο σε τέτοιες περιπτώσεις. Λίγο μετά, με τον Ολυμπιακό να έχει περιτριγυριστεί από τεράστιες φωτιές, ο Βασίλης Σπανούλης ευστοχεί σε ένα τρομερής δυσκολίας σουτ, στο οποίο μόνο (μόνο όμως..) αυτός μπορεί να εγγυηθεί πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας. Το όλο σκηνικό μου έφερε αυτόματα στο μυαλό μια παλαιότερη ανάρτηση του Hoopfellas, αρχές του 2011, όταν οι δύο τους κάθε εβδομάδα κονταροχτυπιόντουσαν για τον τίτλο του The Boss της Ευρωλίγκας, με τίτλο “Ότι κάνεις, το κάνω καλύτερα..”
http://hoopfellas.blogspot.gr/2011/11/euroleagueweek-6.html

Η σειρά έχει ανάψει για τα καλά λοιπόν με τις δύο ομάδες να βρίσκονται πρόσωπο με πρόσωπο σε μια πολύ αμφίρροπη μάχη για τον τίτλο στη φετινή σεζόν. Πάμε να κάνουμε ένα γενικότερο σχόλιο για το δεύτερο ματς αλλά και για τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί.

-Ο Αργύρης Πεδουλάκης παρουσίασε έναν Παναθηναϊκό με μια διαφορετική κατεύθυνση στην επίθεση του, πιο κοντά σε αυτό που μας έχει συνηθίσει ο κόουτς να δουλεύει στο επιθετικό κομμάτι μετά το εξαιρετικό performance του Φαλήρου. Δεν ήταν λανθασμένη η προσέγγιση του, και όμως. Λανθασμένη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η επιμονή του σε αυτή όταν ήταν πλέον φανερό ότι δε παράγει τελικά πραγματικά ευνοϊκές καταστάσεις για την ομάδα του. Ο Παναθηναϊκός επέμεινε στο να βάλει τη μπάλα στα Miss match της πίσω γραμμής μιας και η δομή της άμυνας του Ολυμπιακού (με τους Χάντερ-Πρίντεζη ή κάποιον εκ των Παπαπέτρου/Παπανικολάου στο “4”) με την επιλογή των αλλαγών, σε σημεία κυρίως του γηπέδου όπου αποτελούν αφετηρία για την τελική συνεργασία στην επίθεση του αντιπάλου, μειώνει τις πιθανότητες ανεύρεσης ευνοϊκής κατάστασης ψηλά μιας και οι περιφερειακοί του Παναθηναϊκού (εκτός ίσως του Παππά) έχουν σημαντικό πρόβλημα να παίξουν κάθετα πάνω στους Πρίντεζη-Χάντερ.

Οι περιφερειακοί του Γιάννη Σφαιρόπουλου έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά και στις δύο γραμμές άμυνας. Ασχέτως το εάν κέρδισε ή όχι η ομάδα τους, είναι φανερό στον επιθετικό απολογισμό του αντιπάλου. Ο κύριος στόχος της άμυνας των ερυθρολεύκων και η βασική διαφοροποίηση σε επίπεδο φιλοσοφίας σε σχέση με τον πρώτο τελικό είναι ότι επέλεξε με τις κατευθύνσεις που έδωσε να μεταδώσει στους βασικούς δημιουργούς του αντιπάλου (Διαμαντίδη, Καλάθη) χαρακτήρα σκόρερ και να τους ωθήσει να πάνε με προσωπική φάση προς το καλάθι (απέναντι, στις περισσότερες περιπτώσεις, σε όχι ιδιαίτερα ευνοϊκές για αυτούς περιπτώσεις). Ο Χάκετ έχει εξαιρετική συμπεριφορά στα Flat σκριν που στήνουν ακριβώς στη πλάτη του, ο Παπανικολάου απαγορεύει στον Διαμαντίδη να πάει αριστερά παίζοντας τον από τη “λεκάνη του και πίσω” με εμφανή τάση να τον ωθήσει σε φάση έναν εναντίον ενός στον άξονα απέναντι στον Χάντερ (ο αρχηγός των πρασίνων πήγαινε σε rescreen για να βγει αριστερά αλλά στη πραγματικότητα δεν είχε ψηλό να παίξει και έπρεπε κατά τη γνώμη μου να δουλέψει περισσότερο με skip πάσες στην αδύνατη πλευρά) και ο Λοτζέσκι είναι σπουδαίος (χρησιμοποιεί πολύ καλά τα χέρια του για να καλύψει το έλλειμμα δυνατού κορμού) απέναντι στους ψηλούς των πρασίνων χαμηλά. Ο Ραντούλιτσα έμεινε παντελώς μακριά από τα καλά του σημεία και έδειξε έλλειμμα συγκέντρωσης (συν το μειωμένο effort, παρατούσε τη μάχη θέσεως νωρίς) απέναντι σε χαμηλότερους παίχτες ενώ ο Γκιστ αδυναμία να τελειώσει με συνέπεια γύρω από το καλάθι.

Με τον Ουίλιαμς “εκτός” και το τρίποντο να έχει μια μεγάλη επιγραφή που λέει Closed για σήμερα, ο Παναθηναϊκός στράφηκε στον πιο ωμό κάθετο και πιο ικανό στη προσωπική φάση παίχτη του, τον Παππά, ο οποίος άνοιξε πάλι την δίοδο επικοινωνίας της ομάδας με το καλάθι. Αυτό για να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένας παίκτης με slashing/scoring abilities που σε τέτοιες περιπτώσεις θα δημιουργήσει μόνος του δρόμους για το καλάθι όταν φαινομενικά δεν υπάρχει κανένας.. Η λάθος επίσης εκτίμηση από την πλευρά του πάγκου των πρασίνων (κατανοητό αρχικά με την Base line-Miss match επιμονή ότι πίστεψε στη σημαντική πιθανότητα της φθοράς του αντιπάλου και στις συχνές επισκέψεις των γηπεδούχων στη γραμμή των προσωπικών) ήταν ότι δε δούλεψε την αδύνατη πλευρά με δημιουργό τον ψηλό, μετά από short rolls ή σε στιγμές που μετά από side picks έβαζε τη μπάλα στο ζωγραφιστό. Να τον χρησιμοποιήσει δηλαδή ως “δόλωμα” (για να μαζέψει την αντίπαλη άμυνα) και όχι για straight post up καταστάσεις.

Για τον Ολυμπιακό έχω τονίσει πριν καν αρχίσει η σειρά το πόσο σημαντικό είναι να παραμείνει επιθετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο τρόπος που παίζει και η φύση του αντιπάλου που έχει απέναντι του δε του δίνει άλλη επιλογή. Είναι όμως γεγονός ότι οι ερυθρόλευκοι ενώ φαινόταν σε μεγάλα διαστήματα του παιχνιδιού ότι “πατάνε” καλύτερα από τους γηπεδούχους στο παρκέ, δε κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν στη πραγματικότητα αυτή τους την υπεροχή. Είχαν έναν unmatched (νομίζω είναι ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός αναφορικά με ..την ατμόσφαιρα που έφερε εντός του γηπέδου) Γιώργο Πρίντεζη ο οποίος είναι άγγελος και δαίμονας μαζί στη σειρά μέχρι τώρα, όντας ο καλύτερος παίχτης στο παρκέ σε κάθε περίπτωση και έναν πολύ ποιοτικό Ματ Λοτζέσκι ο οποίος αποτέλεσε το βαρύ χαρτί της ομάδας στο ανοιχτό γήπεδο φτιάχνοντας , με τον δικό του ιδιαίτερο αλλά πολύ αποτελεσματικό τρόπο, το Fast break των πρωταθλητών. Ο Βέλγος wing πήρε σημαντικό μερίδιο στο δημιουργικό κομμάτι και στο μισό γήπεδο στήνοντας και τρέχοντας ο ίδιος καταστάσεις, ειδικά από τη θέση “2” με την ικανότητα του να είναι τόσο αποτελεσματικός με τη μπάλα στα χέρια (τεράστιο συν για έναν σουτέρ τέτοιας κλάσης). Με τους Ραντούλιτσα-Φώτση απέναντι τους στο παρκέ, οι ερυθρόλευκοι άλλαξαν συμπεριφορά στην επίθεση τους. Στα ίδια plays, είτε μιλάμε για Post up επίθεση του Πρίντεζη στο μισό γήπεδο είτε για Early post ups στο transition, αποφάσισαν να αλλάξουν (σωστά) τους χρόνους τους και να μετατοπίσουν τη τελική συνεργασία λίγο αργότερα εστιάζοντας κυνικά στο Pick & Roll όπου ο Σέρβος γίγαντας του Παναθηναϊκού έβλεπε τη μύγα και δε ..μπορούσε να τη πιάσει. Το ίδιο έκανε και ο Αργύρης Πεδουλάκης ο οποίος σε αντίστοιχες καταστάσεις, ανέμειξε τους Σπανούλη-Μιλουτίνοβ ως ζευγάρι αμυνομένων στον άξονα με τον Φελντέιν να σκοράρει δύο πανεύκολα midrange σουτ. Πάντως ήταν φανερό ότι σε αυτά τα διαστήματα που ο Ολυμπιακός φαινόταν καλύτερος στο παρκέ, η πράσινη διακρινόταν από αργά αμυντικά rotations, ειδικά με τους Φώτση-Ραντούλιτσα στο σχήμα ενώ παράγωγο όλης αυτής της κατάστασης ήταν τα πολλά κερδισμένα επιθετικά ριμπάουντ του Ολυμπιακού, στοιχείο καταλυτικό κατά τη γνώμη μου στη διαμόρφωση του πλαισίου στο οποίο παίχτηκε το ματς.

Tρίτος τελικός

Θα δώσει προβάδισμα στον νικητή σε όλα τα πεδία και ιδίως στο ψυχολογικό. Ο δε Ολυμπιακός σε περίπτωση που νικήσει θα έχει κάνει την ανατροπή από το 0-1 και θα νιώσει πολύ δυνατός ενώ ο Παναθηναϊκός με δεύτερο break θα έχει τη δυνατότητα να παίξει τον τίτλο στο καμίνι του ΟΑΚΑ όπου θα είναι μεγάλο φαβορί. Περιμένω κλειστό ματς. Οι γηπεδούχοι εκτιμώ ότι θα συνεχίσουν στο ίδιο πλάνο προσπαθώντας με την άμυνα τους να δώσουν χαρακτήρα σκόρερ και όχι δημιουργού στους playmakers των πρασίνων. Θα χρειαστούν σίγουρα περιφερειακό σουτ για να ανοίξουν μια κλειστή άμυνα η οποία θα “ταμπουρωθεί” (εφόσον ευνοούν οι συνθήκες) για να ματσάρει τους μεγάλους χρόνους κάποιων σχημάτων στα αμυντικά rotations (δε καλύπτουν αποστάσεις το ίδιο όλες οι lineups των πρασίνων). Ο Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να κατεβάσει χαμηλά τη παραγωγικότητα του αντιπάλου. Αν το καταφέρει θα έχει πολύ καλή τύχη για ένα δεύτερο break. Ο Αργύρης Πεδουλάκης πρέπει να διαχειριστεί χειρουργικά το rotation στη frontcourt του και να έχει διαθέσιμο τον Γκιστ για περίπου 30′ ώστε να είναι ανταγωνιστικός στα μετόπισθεν. Δε θα μου κάνει εντύπωση εάν “χαμηλώσει” και άλλο (Ουίλιαμς-Χαραλαμπόπουλος στα Forwards) αν και δε κρύβω ότι θα ήθελα πολύ να δω τον Παπαγιάννη να παίρνει ρόλο του οποίου όμως η ετοιμότητα, λόγω πρόσφατου τραυματισμού, είναι αμφίβολη. Είναι δεδομένο πάντως ότι ο Defensive genius βετεράνος προπονητής των πρασίνων πρέπει να βρει τρόπο να αντιμετωπίσει το εκπληκτικό footwork και την έκρηξη του Πρίντεζη..

Η φιλοσοφία του No-Call


H σελίδα δεν είναι εδώ για να υποδεικνύει ή να κατευθύνει με τον δικό της τρόπο τον αναγνώστη στην άποψη που θέλει αυτή αλλά για να βοηθάει να κατανοήσουμε όλοι μαζί το άθλημα, δημιουργώντας το πλαίσιο στον καθένα για να χτίσει τη δική του φιλοσοφία πάνω σε αυτό, σε υγιείς όμως βάσεις. Η τελευταία φάση με το σουτ του Σπανούλη αποτελεί το θέμα των τελευταίων ημερών γιατί ως γνωστό βρισκόμαστε στην Ελλάδα και όχι στην Αμερική όπου το κοινό έχει τη παιδεία να χειριστεί μια αμφισβητούμενη διαιτητική απόφαση διαφορετικά. Τα No(n)-Calls είναι μέρος του παιχνιδιού. Πολλές φορές μάλιστα ένα No-Call είναι το ..Right Call όσον αφορά τη δυνατόν πιο αξιοκρατική εξέλιξη του παιχνιδιού. Το No-Call είναι άμεσα συνδεδεμένο με το Avantage ή το Disavantage που παράγει μια δράση/αντίδραση στον επιτιθέμενο ή το αμυντικό. Στη συγκεκριμένη φάση ο Σπανούλης κάνει βήματα, νομίζω ότι αυτό είναι ξεκάθαρο. Προσωπικά, με γυμνό μάτι, ήμουν πεπεισμένος ότι δεν έχει κάνει αλλά το replay με διέψευσε. Οι διαιτητές δε το είδαν. Ήταν πολύ δύσκολο. Δεν υπάρχει No-Call αλλά Missed Call γιατί απλούστατα δεν  ήταν κάτι που ενώ αντιλήφθηκαν, άφησαν τη φάση να τρέξει. Για παράδειγμα (το λέω στοχευμένα για να κατανοήσει και το πιο.. οπαδικό κεφάλι ότι δε μεροληπτώ), η φάση μεταξύ του Πεν και του Διαμαντίδη το 2007 ήταν λανθασμένο No Call καθώς η σύγκρουση κόβει την ορμή του Αμερικανού και δίνει πλεονέκτημα στην άμυνα. Το θέμα είναι ότι στα καθήκοντα των διαιτητών σε κάθε περίπτωση εντάσσεται και το να αποφασίσουν μέσα σε ελάχιστο χρόνο για τη δημιουργία ενός πλαισίου δικαιοσύνης που θα απονείμει τη νίκη στον καλύτερο και θα προάγει το άθλημα. Για αυτό υπάρχουν και τα No Calls. Αλλιώς δε θα είχαμε διαιτητές αλλά αισθητήρες που θα σφύριζαν για παράδειγμα κάθε επαφή με το γράμμα του νόμου. Είναι πολύ σημαντικός (και χρήσιμος) ο ανθρώπινος παράγοντας παρότι μοιραία φέρνει μαζί του και λάθη.

Θεωρώ ότι σε συντριπτικό ποσοστό των 80 αυτών λεπτών μέχρι τώρα στους τελικούς, η διαιτησία είναι σωστή και το 1-1, με βάση το performance των δύο ομάδων (και των πάγκων), το πιο δίκαιο αποτέλεσμα. Ας αφήσουμε τα “εάν” και τα “μπορεί” λοιπόν.. Οι δύο ομάδες είναι τόσο κοντά αυτή τη στιγμή που έχει μεγάλο σασπένς να ανακαλύψουμε μαζί ποια θα τελικά είναι η λίγο καλύτερη που θα φτάσει στον τίτλο.. Και με το συγκεκριμένο πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί (1-1 σκορ και αυτό το υπόβαθρο-κληρονομιά των πρώτων 80 αγωνιστικών λεπτών στη μετωπική τους) δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η πραγματικά καλύτερη ομάδα θα φτάσει στον τίτλο..

Υ.Γ: Απλά σκεφτείτε ότι σήμερα είναι μια από τις 2-3 τελευταίες φορές που θα δούμε τη μονομαχία αυτών των δύο Superstars, η οποία έγραψε τη δική της ιστορία στις ημέρες μας.Μια κόντρα με τους δυο τους να δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν για αυτόν τον τίτλο, γνωρίζοντας ότι οποιαδήποτε κίνηση ή απόφαση τους θα καθορίσει τη ροή της ιστορίας και το φινάλε αυτού του bra de fer. Τίποτα δε θα είναι το ίδιο χωρίς αυτό..