Οι πρώτες σκέψεις για την Εθνική..

Μυρίζει Εθνική ομάδα και FIBA Basketball σιγά σιγά, ειδικά μετά τις κλήσεις του ομοσπονδιακού μας προπονητή ο οποίος έκανε γνωστά τα 16 ονόματα που θα μπουν στη προετοιμασία διεκδικώντας μια θέση στη τελική δωδεκάδα που θα ταξιδέψει στο Τορίνο. Η απόφαση του κόουτς να αφήσει έξω συγκεκριμένους παίχτες (Παππάς, Βουγιούκας, Μπράμος) έχει προκαλέσει κύμα συζητήσεων περί ορθότητας της στελέχωσης της ομάδας. Αυτό είναι κάτι για το οποίο εμείς θα μιλήσουμε στη συνέχεια καθώς με τη νέα σύνθεση η ομάδα είναι αναγκασμένη να αλλάξει πράγματα στο παιχνίδι της και πιθανόν στην αγωνιστική της κατεύθυνση για να μείνει όρθια σε ένα ιδιαίτερο πραγματικά τουρνουά. Πάμε μαζί να δούμε τις επιλογές του κόουτς Κατσικάρη και να κάνουμε μια αρχική, αναγνωριστική κουβέντα με αφορμή κάποιες πρώτες σκέψεις που μου ήρθαν στο μυαλό..

Guards
Nικ Καλάθης Βαγγέλης Μάντζαρης Κώστας Σλούκας Τάιλερ Ντόρσεϊ Γιάννης Αθηναίου

Forwards
Στράτος Περπέρογλου Γιάννης Αντετοκούμπο Ιωάννης Παπαπέτρου Κώστας Παπανικολάου Βασίλης Χαραλαμπόπουλος Θανάσης Αντετοκούνμπο Δημήτρης Αγραβάνης

Centers
Γιάννης Μπουρούσης Κώστας Κουφός Γιώργος Μπόγρης Βασίλης Καββαδάς

-Ο κόουτς διάλεξε παιδιά με τα οποία μπορεί να κάνει καλύτερη, πιο αποτελεσματική προπόνηση και παράλληλα παίχτες οι οποίοι θα φέρουν στη προετοιμασία υγιή νοοτροπία διαχειριζόμενοι με ενθουσιασμό την αρχική τους κλήση αφήνοντας μακριά παιδιά που κατά τη γνώμη του θα έμπαιναν στις προπονήσεις κουβαλώντας τον εκνευρισμό που απορρέει από το σύμπλεγμα του “πρέπει” της συμμετοχής στους τελικούς “12”. Για αυτόν τον λόγο ο κόουτς προτίμησε παιδιά τα οποία θα φέρουν “αγνό θέλω” διεκδικώντας μια θέση στην ομάδα και όχι άλλα με θεωρητικά “χαλασμένη” σκέψη τα οποία θα μπορούσαν να προσαρτηθούν με υγιή επιρροή στο σύνολο μόνο μπαίνοντας στη προετοιμασία με εξασφαλισμένη θέση στους “12”.

-Είναι προφανές ότι η μη κλήση του Νίκου Παππά δε αφορούσε αγωνιστικά κριτήρια. Σε αυτή την Εθνική και σε αυτή τη μεταβατική περίοδο, όχι. Ο Παππάς, ναι με αυτή τη σεζόν πίσω του και αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια αυτής, και το ιδιαίτερο στυλ παιχνιδιού του είναι αυτό που ζητάει η Εθνική για να προσαρτήσει στο παιχνίδι της πλέον καθώς είναι φανερό ότι σε αυτό το επίπεδο (αυτών των τουρνουά) η ομάδα είναι πολύ limited σε επίπεδο προσωπικής φάσης και θα δυσκολευτεί να παράγει. Να είστε σίγουροι ότι αυτό το ξέρει ο Κατσικάρης που “νιώθει” καλύτερα από τον καθένα το range αυτής της ομάδας. Προσωπικά, σε συζητήσεις που είχα με ανθρώπους του χώρου μετά τους τελικούς, στη δική μου τελική δωδεκάδα είχαν θέση τόσο ο Παππάς όσο και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ οι οποίοι “κλείδωναν” τη θέση του SG. Kαι οι δύο είναι off guards που καλύπτουν το διαμορφωμένο πλαίσιο που απαιτείται για τη θέση στα διεθνή τουρνουά το οποίο μάλιστα έχει σημαντική απόσταση από το αντίστοιχο της Ευρωλίγκας σε επίπεδο “μεγέθους” (χρειάζεσαι μεγαλύτερα κορμιά στο FIBA Basketball), ομαδικού execution (οι ομάδες της EL είναι σαφώς πιο δουλεμένες όντας πολύ περισσότερο καιρό στο γήπεδο μαζί) και γενικότερα αγωνιστικού προσανατολισμού. Η μη κλήση του Νίκου Παππά λοιπόν σαφέστατα δεν αφορούσε αγωνιστικά κριτήρια μια και είναι ηλίου φαεινότερων ότι ο παίχτης μπορεί να προσφέρει πράγματα που λείπουν σε μεγάλο βαθμό από την ομάδα αλλά κάτι πιο σημαντικό . Αν ο κόουτς θεώρησε ότι η ενσωμάτωση ενός παίχτη θα δημιουργούσε εκνευρισμό στον οργανισμό και θα αποπροσανατόλιζε τη σκέψη του συνόλου επηρεάζοντας τη δουλειά της ομάδας ορθά τον άφησε εκτός ακόμα και αν μιλάμε όχι για τον Παππά αλλά για τον Ντράζεν Πέτροβιτς.. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι ο ομοσπονδιακός κατέληξε πως ένας Παππάς που θα εντασσόταν στους “16” ξεκινώντας από πίσω για να διεκδικήσει μια θέση στη τελική ομάδα δε θα ήταν υγιές κομμάτι για το σύνολο. Κρίμα γιατί η ομάδα έχει σημαντικά λιγότερο “δηλητήριο” χωρίς αυτόν..

-Είναι πολύ σημαντικό να δούμε τι θα γίνει με την υπόθεση του Γιάννη Αντετοκούνμπο καθώς είναι ξεκάθαρο ότι είμαστε άλλη ομάδα με και άλλη χωρίς αυτόν. Δεν έχουμε το σύνδρομο εξάρτισης με τον τρόπο που το είχε μια Γερμανία με τον Ντιρκ Νοβίτσκι για τον απλούστατο λόγο ότι η κατεύθυνση που δουλεύει το ελληνικό μπάσκετ αποτρέπει προσωποκεντρικά σύνολα και μπορεί πάντα να είναι “εκεί” παρουσιάζοντας ανταγωνιστικό πρόσωπο και αξιόλογο ανεξαρτήτων απουσιών. Η σχέση μας λοιπόν με τον Γιάννη είναι διαφορετική.. Χωρίς το leadership παιδιών που πλέον αποχώρησαν από την ομάδα, το εθνικό μας συγκρότημα θα προσπαθήσει να πιαστεί στο άρμα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του τα οποία δύσκολα μπορεί να ματσάρει ο ανταγωνισμός. Performance στα μετόπισθεν, παιχνίδι πάνω από το καλάθι, hustling, προσωπική φάση στις όποιες περιπτώσεις μπορέσει να βρει χώρο για κάθετο μπάσκετ, facilitating. Aκριβώς επειδή αυτή είναι μια ομάδα η οποία θα πάει να παίξει ένα προολυμπιακό στηριζόμενη 100% στην άμυνα της, ενδεχόμενη απουσία του Γιάννη εκεί θα είναι αποφασιστικής σημασίας.

-Μας λείπει αισθητά το Shooting firepower, χαρακτηριστικό με ιδιαίτερη βαρύτητα σε αυτά τα τουρνουά. Είναι κάτι που με προβληματίζει δεδομένου ότι η ελληνική εθνική ομάδα ποτέ δεν είχε του shooters όμως είχε παιδιά που μπορούσαν να σουτάρουν (όσο αυτό είναι αρκετό στο πλαίσιο του FIBA Basketball) και κυρίως είχαν το υπόβαθρο να βάλουν σημαντικά σουτ. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό.. Ο πιο σημαντικός ίσως παίχτης έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση πιθανόν να είναι ο Στράτος Περπέρογλου, forward που δύναται να προσφέρει instant scoring και θα κληθεί να πονέσει τις αντίπαλες άμυνες από την αδύνατη πλευρά. Ο Στράτος (είναι ο ικανότερος περιφερειακός εκτελεστής της ομάδας μαζί με τον Σλούκα) δεν έχει καταφέρει μέχρι τώρα σε αυτό το επίπεδο να φέρει τη ταμπέλα του shooter όμως είναι ότι καλύτερο έχουμε. Βαρόμετρο η απόδοση του απέναντι σε close outs άμυνες και η ικανότητα του να μετατρέπει άμεσα σε post ups μισού γηπέδου τέτοιες καταστάσεις. Συνολικά πάντως οι εκτιμήσεις λένε ότι θα έχουμε θέμα στο περιφερειακό σουτ και γενικά στο να παράγουμε απέναντι σε ομάδες οι οποίες θα τρέξουν μαζί μας και θα παίξουν κλειστά στην άμυνα στο μισό γήπεδο. Χωρίς περιφερειακή εκτέλεση οι χώροι θα μειωθούν αισθητά και μαζί τους η παραγωγική δυνατότητα παιδιών όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Καλάθης. Σε αυτό το πλαίσιο μοιάζει αυξημένη η πιθανότητα να πάρει ο κόουτς και τα 5 γκαρντ στη τελική δωδεκάδα δεδομένου του ότι παιδιά όπως ο Αθηναίου και ο Ντόρσεϊ μπορούν να δώσουν το ένα σουτ που θα μας ξεκολλήσει σε μια ειδική κατάσταση.

-Δεν έχουμε παίχτη στη θέση “4”. Στη περίπτωση που δεν είναι τελικά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο διαθέσιμος η γύμνια θα είναι πρωτοφανής. Μάλιστα, στο μπάσκετ της FIBA το πλαίσιο που παίζεται το παιχνίδι δεν είναι τέτοιο ώστε να ευνοεί τόσο Light 4s ή “προσαρμογές” με ψηλά τριάρια ως PF όμως είμαστε αναγκασμένοι να πάμε με αυτά και ως σύμμαχο ότι έχουμε κορμιά στο “5” τα οποία μπορούν να κάνουν λίγο πιο λειτουργική μια τέτοια κατάσταση. Δεν αποκλείω πάντως το ενδεχόμενο να δούμε σχήματα ακόμα και με τους Μπουρούση-Κουφό μαζί στο παρκέ. Ο Αγραβάνης ως ο μοναδικός παίχτης που έχει σαν πρώτη θέση το “4” έχει μπροστά του μια ευκαιρία (κυρίως μέσα από το αμυντικό κομμάτι μιας και έχει το footwork) καθώς είναι σημαντική πιθανότητα να κληθεί να παίξει άμυνα σε εξαιρετικά ικανούς αντιπάλους αν και το παρών status του παιδιού δεν είναι φυσικά ακόμα για εκεί αλλά στη καλύτερη περίπτωση στον ρόλο του πέμπτου ψηλού-banger από τον πάγκο. Τα χρόνια έχουν περάσει όμως υπό αυτό το καθεστώς ίσως ο Κώστας Καϊμακόγλου άξιζε μια ευκαιρία καθώς έχει ακόμα στοιχεία που δεν έχουν άλλα παιδιά στο ρόστερ. Όμως οι ομάδες πολλές φορές έτσι αναπτύσσονται και ανεβάζουν παιδιά. Ο αέρας ανανέωσης που φυσάει στην ομάδα είναι πιο σημαντικός από πρόσωπα. Στο ίδιο μήκος κύματος θα ήθελα να δω και τον Παπαγιάννη στους πρώτους “16”..

-Εκτιμώ ότι θα βασιστούμε εξ ολοκλήρου στην άμυνα μας. Μιλάμε για τουρνουά ειδικών συνθηκών, απέναντι σε συγκεκριμένους-γνωστούς αντιπάλους. Όπως γίνετε κατανοητό υπάρχει στόχευση. Δύσκολα θα δούμε το περυσινό ποιοτικό two way-basketball που παρουσίασε η ομάδα μας στα γήπεδα της Γαλλίας με ισορροπημένο performance και στις δύο πλευρές του γηπέδου και παράλληλα υψηλό βαθμό προσαρμογής απέναντι σε διαφορετικά δεδομένα και αντιπάλους. Αυτή τη φορά ο Φώτης Κατσικάρης καλείται να παρουσιάσει ένα “πεινασμένο λύκο” που κατεβαίνει στη μάχη μετά από χρόνια απομόνωσης στο βουνό και όχι ένα εστέτ σύνολο χτισμένο πάνω στις σύγχρονες τάσεις και τον φιλελευθερισμό της μπασκετικής εξωτερίκευσης που συνάδει με τη παγκοσμιοποίηση του αθλήματος (σημειώστε ότι τέτοια διεθνή τουρνουά είναι πολύ σημαντικά για τους ανθρώπους που “σπρώχνουν” προς αυτή τη κατεύθυνση). Επαναλαμβάνω, θα κληθούμε να επιβιώσουμε μέσα από την άμυνα μας. Κατά βάθος μου αρέσει αυτό το σενάριο. Η εξ αρχής προσήλωση στο αμυντικό δόγμα ως μονόδρομο για να βγει η ομάδα στον αφρό μπορεί να φέρει ευεργετικά αποτελέσματα εάν τα παιδιά καταφέρουν να παρουσιάσουν ένα σπουδαίο αμυντικό αποτέλεσμα. Ρεαλιστικά δε θα είναι εύκολο. Δεν είμαστε σε καμία περίπτωση φαβορί και οι πιθανότητες είναι συγκεκριμένες αλλά πρέπει να τις κυνηγήσουμε όπως και το καλό μπάσκετ μέσα από κάθε φάση στο παρκέ. Περίπτωση πρόκρισης στους Ολυμπιακούς (με αυτά τα δεδομένα) θα ισοδυναμεί με μετάλλιο σε ένα ευρωπαϊκό τουρνουά και θα αποτελέσει εμφατική δήλωση επιστροφής του Ελληνικού μπάσκετ στη παγκόσμια “ελίτ” από την οποία έχει απομακρυνθεί ελαφρώς τα τελευταία χρόνια..

OFF SEASON

Η πρόταση του Ολυμπιακού στον Οκάρο Ουάιτ είναι 900.000/2 χρόνια. Έχει αρκετά πράγματα να βελτιώσει στο επόμενο επίπεδο όμως είναι παιδί με σπουδαίο χαρακτήρα, δίψα να μάθει και προσόντα τα οποία ένας καλός αμυντικός προπονητής μπορεί να μεταφράσει με διάφορους τρόπους στην αμυντική πανοπλία του Ολυμπιακού.
Θυμηθείτε τη χρησιμοποίηση του 24χρονου PF ως “Chaser” από τον Δημήτρη Πρίφτη στην 1-2-2 press άμυνα του Άρη..
http://hoopfellas.blogspot.gr/2015/11/the-theory-of-everything.html
..αλλά και τον τρόπο που τον χρησιμοποίησε στη προσωπική άμυνα στη σειρά με τον Παναθηναϊκό για να κλειδώσει τα γκαρντ των πρασίνων.

Ο Κόλτον Άιβερσον είναι μια από τις πιο “ασφαλείς” επιλογές που μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός για να στελεχώσει τη θέση “5”. Η σελίδα είχε μιλήσει για τον παίχτη πέρυσι το καλοκαίρι πριν αυτός υπογράψει για τη Καρσίγιακα (στην ανάρτηση σχετικά με τους παίχτες που θα ήθελε να δει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού) ενώ μέσα στη σεζόν τοποθετήθηκε υπογραμμίζοντας πως θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση για τον Ολυμπιακό ώστε να βάλει “κιλά” και δύναμη στη ρακέτα του δίπλα στον Χάντερ, μετά την απώλεια του Γιανγκ. Ο Άιβερσον είναι blue collar τύπος και έχει ιδιοσυγκρασία “κομάντο” στο παιχνίδι του. Έχει πολλά χαρακτηριστικά τα οποία οι ερυθρόλευκοι μπορούν να απορροφήσουν στο παιχνίδι τους υπό τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ενώ το μόνο σίγουρο είναι ότι με αυτόν και τον Γιάνγκ δημιουργούν ένα από τα πιο macho ντουέτα ψηλών στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο πρώην παίχτης του Σάριτσα έχει “μέγεθος” και αυτό δένει καλά με light 4s όπως ο Πρίντεζης και πιθανόν ο Ουάιτ. Θα είναι όμως πολύ σημαντικό πάντως να μείνει ο -mobile- Γιανγκ υγιής ολόκληρη τη σεζόν. Έχει ενδιαφέρον πάντως η κατεύθυνση που θα επιλέξουν. Άιβερσον ή ένα πιο “ελαφρύς” ψηλός τύπου Birch για να πλαισιώσουν τον Πάτρικ Γιάνγκ..

Έχω ..ξενερώσει πολύ που μας πρόλαβαν οι εξελίξεις (όπως και πέρυσι με τον Ρότσεστι) αλλά στην Off season αυτά είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Ο Darius Miller ήταν ο φόργουορντ που θα ήθελα να δω φέτος στον Παναθηναϊκό του Πεδουλάκη και το επόμενο όνομα που θα ακολουθούσε τον Jayson Granger στις προτάσεις της σελίδας για τους πράσινους. Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους (προσέξτε: όχι πιο ακριβούς ή πιο διάσημους, ξεκάθαρα όμως ένας από τους καλύτερους) 3&D-Forwrards στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Παιδί του Κεντάκι με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, αντίληψη του παιχνιδιού και γνώση των βασικών. Στην Ελλάδα θα δούλευε ως SF/PF σε ένα πλαίσιο στο οποίο θα του δινόταν φρονώ ιδανικά η ευκαιρία να μεταφράσει το παιχνίδι του. Εξαιρετικός σουτέρ (BBL: 47.1% τρίποντο-88.9% προσωπικές, EL: 40.3%-90.9% αντίστοιχα) με πολύ καλό shot selection, ακόμα καλύτερος αμυντικός με άμυνα ψηλά (παράγωγο της αθλητικής του ικανότητας) που τον βοηθάει σημαντικά στη πίσω γραμμή πάντα σε συνδυασμό με το εντυπωσιακό, 6’9” wingspan του, παίχτης που δουλεύει και προάγει το παιχνίδι του μέσα από την ομάδα. Πάρα πολύ καλή περίπτωση, οικονομική, από καλό πρόγραμμα, σε καλή ηλικία και με το κατάλληλο υπόβαθρο για να κάνει το βήμα παραπάνω. Η Brose Baskets τον ανανέωσε εχθές για τα επόμενα δύο χρόνια. Πέρα από αυτό Παναθηναϊκός θα χρειαστεί απαραίτητα έναν Non USA παίχτη στις θέσεις της frontcourt (Έλληνα ή κοινοτικό) αλλιώς θα πρέπει να κάνει μια “παραχώρηση” στη γραμμή των περιφερειακών για να προσθέσει εκεί έξτρα Αμερικανό. Η περίπτωση του Μπουρούση πάντως θα καθορίσει τις εξελίξεις στον σχεδιασμό και όσο μένει “ζωντανή” έχει προτεραιότητα. Φαβορί για τον παίχτη μοιάζει αυτή τη στιγμή η Αναντολού ενώ και η Λαμποράλ έχει (αντίθετα με τη περιρρέουσα ατμόσφαιρα) σοβαρή τύχη να τον κρατήσει. Ειδικά εάν του χρόνου στο τιμόνι της έχει Έλληνα προπονητή..

Μεγάλη επιτυχία για τη διοίκηση Λάσκαρη το ότι κατάφερε να διατηρήσει τον Δημήτρη Πρίφτη στη Θεσσαλονίκη. Ο Άρης θα στελεχωθεί με παιδιά που θα υποστηρίξουν το μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα φέτος (ταχύτητα, απλωμένες άμυνες, παραγωγή από transition επίθεση μέσω της άμυνας) και ανυπομονώ να δω τη βελτιωμένη version. Θα είναι σημαντικό να κρατήσει (στη σωστή τιμή) και τον Χάγκινς ο οποίος έχει περιθώρια βελτίωσης και τα χαρακτηριστικά για να παίξει αυτό το αγωνιστικό στυλ..