2024-25 NBA Power Rankings (by Asoutos)

 

Οι πύλες του ΝΒΑ ανοίγουν και η διαδρομή για τον τίτλο ξεκινάει. Πρωταθλητές, δελφίνοι, βετεράνοι και διάττοντες αστέρες κατεβαίνουν στο πεδίο μάχης για έναν πόλεμο που θα διαρκέσει αρκετούς μήνες. Το Hoopfellas, μέσω της πέννας του NBA expert “Asoutos”, σας παραθέτει τα πρώτα Power Rankings της σεζόν.

Με το πρωτάθλημα να πηγαίνει σε 5 διαφορετικές ομάδες τα τελευταία 5 χρόνια, η σεζόν στο ΝΒΑ ξεκινάει περισσότερο ίσως από ποτέ χωρίς ξεκάθαρα φαβορί και με τις αποστάσεις ανάμεσα στις ομάδες να είναι πολύ πιο μικρές από ότι πιστεύουμε. Στην Ανατολή η 8αδα των playoffs μοιάζει πιο ξεκάθαρη, κάτι που επιτρέπει στις καλές ομάδες απώλειες μέσα στη regular χωρίς μεγάλες συνέπειες. Αντίθετα στη Δύση, τουλάχιστον 12 ομάδες κατεβαίνουν με αποκλειστικό στόχο τα playoffs, και θα γίνει μεγάλη μάχη στη regular για τις πρώτες 10 θέσεις.

 

ΑΝΑΤΟΛΗ

 

1. Boston Celtics: Φαντάσματα δεκαετιών ξορκίστηκαν με το πρωτάθλημα στη Βοστώνη, γιατί καλά τα λόγια για το καλύτερο franchise στην Ανατολή αλλά ο ένας τίτλος (αυτός του 2008) σε 38 χρόνια δεν ήταν και το πιο αξιόπιστο εχέγγυο για τέτοιου είδους ισχυρισμούς. H Βοστώνη, χάρη στην ακλόνητη πίστη του κόουτς Mazzulla σε συγκεκριμένες μπασκετικές αρχές, δεν πρόκειται να υποχωρήσει ούτε χιλιοστό από το μπάσκετ που της έφερε τον τίτλο: θα σουτάρει τα περισσότερα τρίποντα από όλες τις υπόλοιπες ομάδες (42.5 προσπάθειες πέρσι με 38.8%, εξωτικά νούμερα και τα δύο), στηριζόμενη στο slashing και passing του δίδυμου Tatum-Brown, και στην άμυνα θα στηριχθεί στο ότι διαθέτει παίκτες που μπορούν να μαρκάρουν και τις 5 θέσεις του μπάσκετ. Κίνητρο σίγουρα υπάρχει για το repeat, το μεγάλο βάρος έφυγε από τους ώμους των J’s, ενώ η εξάδα Holiday-White-Tatum-Brown-Horford-Porzingis παραμένει αναλλοίωτη και δεμένη με πλουσιοπάροχα συμβόλαια.

Υπάρχει λόγος ανησυχίας για τους Celtics; O Porzingis μένει εκτός μέχρι τα Χριστούγεννα και είναι περιβόητα ευπαθής σε τραυματισμούς ενώ και ο αειθαλής Horford βαδίζει προς τα 39 και κάποια στιγμή ο θεός Κρόνος θα τον προλάβει. Ένα  μικρό ερωτηματικό στη θέση του  center το έχουμε λοιπόν, όχι τόσο για τη regular όπου υπάρχουν οι τίμιοι Tillman και Kornet αλλά για τα play off. To βάθος της ομάδας πάντως είναι πολύ ικανοποιητικό, Hauser και Pritchard βοήθησαν ουσιαστικά πέρσι και θα βοηθήσουν και φέτος, ενώ πολύ ενδιαφέρουσα προσθήκη μοιάζει και ο Lonnie Walker για το minimum.

O ανταγωνισμός που θα βρουν μπροστά τους οι Celtics θα είναι πολύ ανώτερος φέτος, όλες οι καλές ομάδες της Ανατολής μοιάζουν ενισχυμένες, αλλά στη Βοστώνη δεν έχουν να φοβούνται τίποτα: είναι όλοι οι υπόλοιποι που θα πρέπει να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι από αυτούς.

2. Philadelphia 76ers: Πάντα στα πιο ψηλά στρώματα τα τελευταία χρόνια οι Sixers στην αρχή της χρονιάς και πάντα η απογοήτευση στο τέλος της χρονιάς – η συγκεκριμένη εκδοχή της ομάδας με ηγέτη τον Embiid δεν έχει καν καταφέρει να φτάσει στους τελικούς της Ανατολής. Ο Daryl Morey έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να ενισχύσει την ομάδα σε κινήσεις με μεγάλο ρίσκο και με το κοκαλάκι της νυχτερίδας κάτω από το μαξιλάρι του εκμεταλλεύτηκε την ολιγωρία των Clippers και έφερε τον Paul George στη Φιλαδέλφεια. Και ενώ οι αναλύσεις επικεντρώνονται στην υγεία του Embiid ή στη δυναμική του πολύ ταλαντούχου τρίο Embiid-George-Maxey εγώ είμαι αισιόδοξος φέτος για τους 76ers για άλλους λόγους. Πιστεύω ότι ο κόουτς Nurse θα μπορέσει να βγάλει βάθος από το ρόστερ του και να προστατεύσει τον Embiid στη regular, όλοι πλέον έχουν καταλάβει ότι είναι απολύτως απαραίτητο ο Joel να είναι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση την Άνοιξη. Και όταν λέω βάθος δεν εννοώ μόνο τους δοκιμασμένους βετεράνους Oubre, Caleb Martin, Drummond, Lowry, Gordon αλλά και τους νεαρούς Rick Council IV, Bona και κυρίως τον rookie bomber Jarred McCain (αυτός μπορεί να δώσει έναν πιο επικίνδυνο και απρόβλεπτο χαρακτήρα στην περιφέρεια των Sixers).

 

Πιστεύω επίσης ότι το φετινό project των Sixers θα στηριχτεί πολύ περισσότερο στον Maxey ως πρώτη επιλογή στην επίθεση παρά στον Embiid, αλαφρύνοντας το βάρος που κουβαλάει ο Αφρικανός. Και για όποιον αναρωτιέται για το αν μπορεί ο Maxey να κουβαλήσει το φορτίο, νομίζω πως τα περσινά play off έδωσαν μια πειστική απάντηση: 30 πόντους μ.ο. είχε ο Tyrese με 60% True Shooting και μια αλησμόνητη εμφάνιση στο 5ο game όπου κέρδισε τους Knicks μόνος του. Ήρθε η ώρα να δούμε φέτος αν όχι μια μεγάλη επιτυχία για τους Sixers – o ανταγωνισμός είναι σκληρός – τουλάχιστον ένα διαφορετικό πνεύμα ομάδας από αυτή την αρρωστημένη εξάρτηση των στόχων τους από την εύθραυστη υγεία του Embiid. (ας μην ξεχνάμε επίσης ότι έχουν ένα ακόμα trade το Φλεβάρη στο τσεπάκι με το συμβόλαιο του KJ Martin).

3. Νew York Knicks: Κοσμογονία στη Νέα Υόρκη, με ριζικές αλλαγές στο ρόστερ μέσα σε ένα χρόνο: σε σχέση με πέρσι τέτοια εποχή Randle, Barrett, Quickley, DiVincenzo, Hartenstein δεν κατοικούν πλέον στη Νέα Υόρκη και στις θέσεις τους βρίσκουμε Anunoby, Bridges και τον πολύ Karl Anthony Towns. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Knicks πρόσθεσαν πολύ ταλέντο στο ρόστερ τους (Αnunoby και Bridges είναι από τους κορυφαίους 3&D παίκτες στη λίγκα), θυσιάζοντας είναι αλήθεια λίγο από το σκληροτράχηλο αμυντικό τους φίλτρο (ο Towns είναι αρκετά soft για βασικό 5αρι contending ομάδας). Το ταβάνι της 5αδας Βrunson-Bridges-Hart-Anunoby-Towns είναι πραγματικά τεράστιο, εκείνο όμως που με προβληματίζει είναι η έλλειψη βάθους, μιας και καθαρά αριθμητικά η φυγή δύο παικτών στο trade για Towns και η αδυναμία της ομάδας να υπογράψει ξανά τον Hartenstein έχει αποψιλώσει τον πάγκο της ομάδας. Ο Mitchell Robinson είναι συνεχώς τραυματίας, και πέραν αυτού βρίσκουμε μόνο τον McBride και τον Achiuwa ως αξιοπρεπείς λύσεις.

 

Αν σε αυτή τη συνθήκη προσθέσουμε και έναν προπονητή ο οποίος παίζει 40λεπτα τους καλύτερούς του παίκτες του από το πρώτο παιχνίδι της regular, μια καταστροφή σε επίπεδο υγείας της ομάδας δεν είναι καθόλου απίθανη. Η ομάδα χρειάζεται έναν back up γκαρντ που να μπορεί να τρέξει την επίθεση (ο McBride δεν είναι τέτοιος και μην περιμένετε πολλά πράγματα από τον Payne) και έναν ανθεκτικό, ξυλοκόπο ψηλό στη θέση του Robinson για να πούμε ότι είναι πλήρης. Το τεράστιο συμβόλαιο του Towns δεν επιτρέπει πολλά πράγματα σε επίπεδο οικονομικής ευελιξίας, όμως οι Knicks θα πρέπει να βρουν τρόπο να ενισχυθούν μέσα στη χρονιά (trade Robinson).

Παρά τις ανησυχίες μας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Knicks είναι ένας πολύ πιο επικίνδυνος παίκτης για τον τίτλο στη σημερινή τους μορφή: το δίδυμο Brunson-Towns δίνει στην επίθεσή τους μια τελείως διαφορετική δυναμική που τους επιτρέπει να κοιτάζουν απ’ευθείας στα μάτια ομάδες όπως οι Celtics και να μπορούν να τις κάνουν outscore. Aς τραβήξει και κάποιος το αυτί στον Thibodeau και ας του εξηγήσει ότι και να χαθούν κάποιες νίκες στη regular δεν χάλασε ο κόσμος, και το ουσιώδες είναι να έχει την καλύτερη πεντάδα του στο γήπεδο στα playoffs. Aν συμβεί αυτό οι Knicks μπορούν κάλλιστα να κερδίσουν την Ανατολή φέτος.

 

4. Indiana Pacers: υποτιμημένοι για μια ακόμα φορά στην πλειοψηφία των προβλέψεων οι Pacers, των οποίων η περσινή πορεία στους τελικούς της Ανατολής έχει εξ’ ολοκλήρου αποδοθεί στην τύχη και τους τραυματισμούς των αντιπάλων τους. Λες και οι ίδιοι δεν είχαν σοβαρές ελλείψεις, τις οποίες κάλυψαν χάρη στο πλούσιο βάθος τους. Η αφομοίωση του Paskal Siakam στο αγωνιστικό πλάνο του κόουτς Carlisle είναι φέτος που θα δώσει τους καρπούς της, η Indiana θα είναι η πιο επικίνδυνη ομάδα στο transition (1.28 πόντους ανά κατοχή στα περσινά playoffs) χάρη στην μπασκετική ιδιοφυΐα που ονομάζεται Tyrese Haliburton και είναι βέβαιο ότι θα καταγράψει τεράστια νούμερα επιθετικής παραγωγής και φέτος. Το θέμα είναι αν μπορεί να αμυνθεί (24η άμυνα πέρσι) και να εξασφαλίσει το τόσο κρίσιμο για το transition παιχνίδι της αμυντικό ριμπάουντ (26η πέρσι, αν και οι δείκτες ήταν πολύ καλύτεροι μετά το trade για Siakam). H ομάδα έχει έλλειψη μεγέθους σε όλες τις θέσεις, ο Miles Turner αμυντικά είναι σε πτώση, ενώ χάθηκε και ο Jalen Smith αφήνοντας μόνο του τον “κοντούλη” Isiah Jackson ως back-up 5άρι. Δεν θα είναι καθόλου εύκολο για τον Rick Carlisle να παρουσιάσει ένα πιο two-way μπάσκετ μέσα στη σεζόν, αλλά ζούμε στην εποχή της επίθεσης, και αν η Indiana φτάσει και φέτος σε νούμερα 120 off rating λίγη σημασία θα έχει για την πορεία της στη regular η αμυντική της αδυναμία.

Οι Pacers δεν έκαναν καμία σοβαρή προσθήκη το καλοκαίρι, αυτό όμως που ο περισσότερος κόσμος ξεχνάει είναι ότι το αναπτυξιακό πρόγραμμα του Carlisle είναι στα 2-3 καλύτερα της λίγκας, και θα δούμε σίγουρα πολλούς από τους νεαρούς παίκτες του ρόστερ βελτιωμένους (ποιος περίμενε άλλωστε την κατακόρυφη άνοδο του Nesmith ή του Nembhard πέρσι; ). Kρίσιμη εδώ είναι η περίπτωση του Mathurin, που θα μπορούσε να δώσει μέγεθος ως shooting guard δίπλα στον Haliburton, αλλά μόνο αν αυξήσει ραγδαία την επίγνωσή του στο αμυντικό κομμάτι, ενώ δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν δω παίκτες όπως ο 21χρονος Jarace Walker ή ο ρούκι σουτέρ Furphy να κάνουν μεγάλα βήματα μπροστά. Ποιος ξέρει, ίσως ο Carlisle να κάνει ακόμα και τον Wiseman να παίξει επιτέλους λίγο μπάσκετ.

Σε ένα ΝΒΑ που οι παράγοντες της ενέργειας και της υγείας αποκτούν όλο και μεγαλύτερη σημασία, το πολύ βαθύ (12-13 κανονικοί μπασκετμπολίστες) και νεανικό ρόστερ των Pacers μπορεί να τους εξασφαλίσει μια εξίσου πετυχημένη χρονιά με πέρσι. Αλλά φυσικά μόνο αν ο Haliburton είναι υγιής, χωρίς αυτόν το ακαθόριστο ταβάνι των Pacers χαμηλώνει δραστικά.

 

5. Cleveland Cavaliers:  Ο στόχος ορόσημο για το Cleveland επετεύχθη, και ο Mitchell υπέγραψε το πολυπόθητο extension που εξασφαλίζει μια σχετική ηρεμία στην ομάδα για τα επόμενα χρόνια. Και τώρα; Το project μοιάζει να έχει πιάσει ταβάνι, προορισμένο για first round exit, άντε βαριά second round. Το ρόστερ παρέμεινε αναλλοίωτο, και σίγουρα υπάρχει πολύ ταλέντο, υπάρχουν όμως και ευδιάκριτα ζητήματα fit μεταξύ Mitchell-Garland (δεν μπορείς να παίζεις ταυτόχρονα δύο τόσο μικρόσωμα γκαρντ στην περιφέρεια) και μεταξύ Mobley-Allen (δεν μπορείς να παίζεις στην ίδια πεντάδα δύο ψηλούς που δεν σουτάρουν την μπάλα). Θα μπορέσει ο νέος κόουτς Kenny Atkinson να ξεκλειδώσει πτυχές της δυναμικής των Cavaliers που ο απολυθείς κόουτς Bickerstaff απέτυχε να ενεργοποιήσει; Σίγουρα πολλά θα κριθούν από την εξέλιξη του Evan Mobley, και από το αν αυτός θα μπορέσει να εμπλουτίσει το επιθετικό του παιχνίδι σουτάροντας καλύτερα από απόσταση, όμως ο Mobley μπαίνει ήδη στην 4η χρονιά του στη λίγκα και  είναι 23 χρονών, δηλαδή αυτό αν είναι να συμβεί θα πρέπει να συμβεί άμεσα.

Οι Cavaliers έχουν στα χέρια τους το χαρτί της συνέχειας, θα είναι δυνατοί στην άμυνα και θα τα πάνε και φέτος πολύ καλά στη regular, όμως για το βήμα παραπάνω δεν είμαι πολύ αισιόδοξος. Δεν συνυπογράφω το αφήγημα της διοίκησης ότι έφταιγε ο Bickerstaff για την περιορισμένη επιτυχία του project (μια χαρά δουλειά έκανε) και προβλέπω μία από τα ίδια και φέτος και trade του Allen το καλοκαίρι σε αναζήτηση ενός πιο ισορροπημένου και αρμονικού two way αποτελέσματος.

6. Milwaukee Bucks: Από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις προς αξιολόγηση οι φετινοί Bucks, με όλα τα σενάρια να είναι ανοικτά, από μια μεγαλειώδη επιστροφή στις επιτυχίες μέχρι και μια παταγώδη νέα αποτυχία που θα σημάνει σοβαρές εξελίξεις και το τέλος της εποχής Γιάννη στο Μιλγουόκι. Το ρόστερ είναι γερασμένο, οι βασικοί του παίκτες βγάζουν συνεχώς τραυματισμούς, ο Κρις παίζεται κάθε χρόνο over/under 2.5 χειρουργεία, ενώ το synergy μεταξύ Γιάννη και Dame ήταν πέρσι υποτυπώδες.

Υπάρχει κάποιος λόγος που θα δούμε φέτος κάτι διαφορετικό; Η προθυμία που έδειξε ο Γιάννης το καλοκαίρι να λειτουργήσει πρωταρχικά ως screener στην Εθνική του Βασίλη Σπανούλη ίσως είναι δείγμα ότι και ο ίδιος πια έχει καταλάβει πως σε αυτό τον ρόλο βρίσκεται το μέλλον του στο ΝΒΑ: το two-man game Γιάννη και Dame μπορεί να ξεκλειδώσει πολλά πράγματα στην επίθεση του Milwaukee αν εφαρμοστεί με μεγαλύτερη συχνότητα και συνέπεια. O GM Horst έκανε το ανθρωπίνως καλύτερο δυνατό στο να ενισχύσει την ομάδα, φέρνοντας καλούς παίκτες με το minimum (Gary Trent Jr, Delon Wright, Taurean Prince), και σίγουρα οι φετινοί Bucks θα έχουν μια πιο αξιοπρεπή περιφερειακή άμυνα αλλά λείπουν τα αθλητικά forwards, τα τόσο απαραίτητα για ένα πραγματικά στιβαρό αμυντικό αποτέλεσμα στο σύγχρονο μπάσκετ. Σημαντικό επίσης το ότι η δυάδα Antetokounmpo-Portis δεν δούλεψε καθόλου καλά πέρσι (-0.7 net rating), κάτι που δυσκολεύει τα σχέδια του Milwaukee να χαμηλώνει σε ύψος στα κρίσιμα.

Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει μια ομάδα που έχει στις τάξεις της τόσο ταλέντο, οι Bucks μπορούν να ισοπεδώσουν χωρίς απώλειες όλες τις αδύναμες ομάδες και να επιπλεύσουν έτσι στη regular. Όμως οι προϋποθέσεις που πρέπει να ικανοποιηθούν ώστε οι Bucks να είναι στην κορυφή είναι ανησυχητικά πολλές, το ταλέντο τους μένει με ανησυχητική συχνότητα εσχάτως στα χαρτιά, και αν το καράβι αρχίσει να γέρνει μέσα στη χρονιά  ο κόουτς Rivers δεν έχει δείξει τα τελευταία χρόνια ότι είναι σε θέση να το φέρει στα ίσα. Ίσως η μεγαλύτερή μου αντίρρηση για τους φετινούς Bucks είναι ακριβώς η θέση του προπονητή. Οψόμεθα.

7. Miami Heat: Πίσω από τις κατάμαυρες κουρτίνες του προπονητηρίου του Heat, σε σκοτεινούς διαδρόμους στα κτίρια του front office, ποιος ξέρει τι πραγματικά συμβαίνει στο Miami; Mπορώ όμως να σας εγγυηθώ ένα πράγμα: ο Pat Riley δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με το να πληρώνει το 6ο πιο ακριβό ρόστερ του ΝΒΑ και να βρίσκεται κάθε χρονιά στο play in. Βέβαια είναι συμβόλαια που ο ίδιος έχει δώσει, άστοχα συμβόλαια, μιας και οι Heat δεν βρίθουν ακριβώς και από ταλέντο.

Με τον Butler σε χρονιά συμβολαίου και τη διοίκηση να απαιτεί άμεσα την επιστροφή στις επιτυχίες, η χρονιά μοιάζει κρίσιμη για το μέλλον των Heat οι οποίοι ωστόσο όχι μόνο δεν ενισχύθηκαν το καλοκαίρι αλλά έχασαν και ένα πολύτιμο κομμάτι τους, τον Caleb Martin. Σίγουρα το κομμάτι της υγείας θα παίξει μεγάλο ρόλο για τη χρονιά τους, πέρσι είδαμε ελάχιστα τους καλύτερους παίκτες τους μαζί στο παρκέ. Ο βασικός κορμός Rozier-Herro-Robinson-Butler-Jaquez-Jovic-Highsmith-Adebayo στα χέρια του κατά γενική ομολογία καλύτερου κόουτς στον κόσμο Erik Spoelstra είναι πολύ αξιόμαχος, ενώ ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα δούμε και άλλους παίκτες να βγαίνουν μπροστά μέσα στη σεζόν, χάρη στο κορυφαίο αναπτυξιακό πρόγραμμα του Miami (προσέξτε ιδιαίτερα τους αδικημένους από τη λίγκα Nassir Little και Josh Christopher και τον ρούκι Kel’el Ware).

Πιστεύω πως σε χρονιά συμβολαίου ο Butler θα παίξει φέτος πολύ και καλά, αν και το μέλλον του στην ομάδα είναι εντελώς αβέβαιο – δεν πρέπει να αποκλείσουμε ένα trade μέσα στη σεζόν που θα αλλάξει τη δυναμική των Heat.  Δεν ξέρω, είμαι αισιόδοξος φέτος για το Miami, αμυντικά θα είναι η γνωστή αξιόπιστη και versatile ομάδα (5η πέρσι) ενώ θεωρώ πως παίκτες όπως ο Jovic, ο Jaquez και ο Ηighsmith μπορούν να κάνουν ένα μεγάλο βήμα μπροστά και να προσδώσουν πραγματικό βάθος στην ομάδα. Το έχουμε δει πολλές φορές το έργο, το Miami να ταλαιπωρείται μέσα στη regular και στο τέλος να πηγαίνει στα finals. Δεν θα εκπλαγώ και πολύ αν το ξαναδώ.

 

8. Orlando Magic: Το μέλλον μοιάζει λαμπρό για την πολύ νεανική ομάδα του Orlando, που αποτέλεσε την περσινή έκπληξη στην περιφέρεια της Ανατολής. Οι Magic έκαναν extend σημαντικούς παίκτες (το max συμβόλαιο στον Franz είναι βέβαια κάπως υπερβολικό) και κινήθηκαν συντηρητικά και με σύνεση στην off season, παρόλο που διαθέτουν πολλά πολεμοφόδια για να φέρουν έναν ακόμα μεγάλο παίκτη στη Florida. Σωστά κατά την άποψή μου, μιας και τέτοιος παίκτης δεν υπήρχε διαθέσιμος για τους Magic, ενώ και είναι αρκετά νωρίς στο timeline της ομάδας για δεσμευτικές, all in τύπου, κινήσεις. Ο Caldwell-Pope είναι μια πολύ αξιόπιστη και ποιοτική προσθήκη για το Orlando, σίγουρα όμως δεν απαντάει στα προβλήματα των Magic στο shooting (τελευταίοι πέρσι σε made 3s – άουτς) και στη δημιουργία (27οι σε ασίστ/λάθη) που έχουν ως αποτέλεσμα μια πολύ σφικτή επιθετική παραγωγή (μόλις 22οι σε offensive rating πέρσι).

Σε σετ παιχνίδι το βάρος θα πέσει και πάλι πάνω στις εμπνεύσεις του διδύμου Banchero/Wagner, μιας και δεν υπάρχει κανονικός playmaker στο ρόστερ. H πολύ επιθετική άμυνα πάνω στην μπάλα των Magic θα είναι και φέτος ο κινητήριος μοχλός της ομάδας, μιας και τα λάθη των αντιπάλων τους επιτρέπουν να τρέξουν στο γήπεδο και να γλιτώσουν από το βάλτο της half court offense: oι Magic διαθέτουν παίκτες αμυντικά εργαλεία όπως ο Suggs και ο Isaac και positional size σε όλες τις θέσεις (3η άμυνα πέρσι). Όμως σε μια Ανατολή που πολλές ομάδες θα είναι καλύτερες από πέρσι, η άμυνα-γρανίτης δεν αρκεί και προβλέπω μια μικρή υποχώρηση για το Orlando φέτος. Το project ως έχει έχει χαμηλό ταβάνι κατά την εκτίμησή μου, και θα χρειαστεί στο μέλλον οπωσδήποτε ένας περιφερειακός της ίδιας ποιότητας με Banchero-Wagner για να μπορέσουν κάποια στιγμή οι Magic να χτυπήσουν την πόρτα της κορυφής.

 

9. Toronto Raptors: Τέλος εποχής στο Toronto μέσα σε μία σεζόν με την αποχώρηση Nick Nurse, Van Vleet, Siakam, Anunoby και την έλευση του κόουτς Rajakovic και νεαρών παικτών όπως ο Barrett και ο Quickley. Πολύ συζητήσιμη η επιλογή του GM των Raptors Masai να μην πάει σε ένα full rebuild, με την συσσώρευση όσων περισσότερων draft picks γίνεται στο trade του Anunoby, αλλά είναι και ενδεικτική των προθέσεων και των βλέψεων του Masai: oι Raptors θα χτυπήσουν με όλα τα μέσα που διαθέτουν την είσοδο στα play off και δεν ενδιαφέρονται για tanking.

Στο καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, η 5αδα Quickley-Trent Jr- Barrett- Barnes – Poeltl πρόλαβε να γράψει net rating +10.3 σε 160 λεπτά πέρσι, προτού την αποτελειώσουν οι τραυματισμοί, και οι Raptors έπαιξαν για 3 βδομάδες πολύ καλό μπάσκετ. Ο κόουτς Rajakovic μοιάζει σαν να βρήκε πέρσι το κλειδί που θα ξεκλειδώσει το ταλέντο παικτών όπως ο Barnes και ο Barrett, και βλέπω τον Barnes να κάνει ένα ακόμα μεγάλο άλμα φέτος στο παιχνίδι του που θα τον φέρει κοντά σε all NBA επίπεδα. Υπάρχουν φυσικά ερωτηματικά στο ρόστερ των Raptors, τα σχήματα με Poeltl-Barnes-Barrett μοιάζουν φτωχά σε shooting ενώ ο Olynyk μπορεί επιθετικά να παρέχει το ιδανικό spacing αλλά αμυντικά δεν μπορεί να σταθεί στο 5. Το πιο μεγάλο ζήτημα είναι η έλλειψη βάθους, ας μην ξεχνάμε όμως ότι ο Rajakovic ήταν υπεύθυνος για την ανάπτυξη των νεαρών παικτών τόσο στην Oklahoma την περίοδο 2014-2019 όσο και στο Memphis τη διετία 2020-22, με εξαιρετικά αποτελέσματα. Περιμένω λοιπόν ότι παίκτες όπως ο Gradey Dick (θα πάρει πιθανά φανέλα βασικού) και Agbaji θα κάνουν το βήμα μπροστά φέτος και θα βρεθούν λύσεις μέσω της εσωτερικής βελτίωσης και αξιοποίησης παικτών όπως ο Mitchell, o Boucher, και ο λατρεμένος  “δεν κάνει για το ΝΒΑ” ρούκι Jamal Shead (γιατί όχι και ο hoopfellier Bruno Fernando).

Δεν θα είναι απλό, και η εύρεση two way σχημάτων θα είναι πολύ δύσκολος γρίφος, όμως νιώθω ότι ο κόουτς θα βρει την άκρη και οι Raptors θα είναι πολύ πιο ανταγωνιστικοί από ότι τους περιμένουμε (στις στοιχηματικές η πρόβλεψη είναι για περίπου 30 νίκες).

 

10. Αtlanta Hawks: Μας τελείωσε μετά από μόλις δύο χρόνια το δίδυμο Trae Young/Dejounte Murray, με τον Murray να παίρνει τον δρόμο για τη Νέα Ορλεάνη και τους φίλους της Ατλάντα να αναρωτιούνται για ποιον ακριβώς λόγο δαπανήθηκαν τα πολύτιμα μελλοντικά draft picks της ομάδας. Δεν έχω ιδέα γιατί στην Ατλάντα δεν μπορούν με τίποτα να βγουν από τη μετριότητα, περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα από τον κόουτς Snyder, ενώ η αδυναμία των Hawks να είναι στοιχειωδώς αξιοπρεπείς στην άμυνα καταντά πια γραφική. Να ταχθώ και εγώ στο πλευρό όλων των Trae-haters που θεωρούν ότι δεν μπορεί να στηθεί μια πραγματικά αξιοπρεπής ομάδα γύρω από αυτόν λόγω των σωματικών και μπασκετικών του limitations; E, κοντά είμαι και σε αυτό (Τrae αγόρι μου, μην με ακούς, δεν πρόκειται να σε απαρνηθώ ποτέ).

To υλικό δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, η πεντάδα Young-Daniels-Hunter-Johnson-Capella πλαισιωμένη από Bogdanovic, Νance και Okongwu μπορεί να παράγει μπάσκετ, ενώ οι Hawks ήταν πολύ τυχεροί στο να βρεθούν με το Νο1 του draft στα χέρια τους και να επιλέξουν τον πολύ ταλαντούχο 19χρονο Γάλλο forward Risacher. Σίγουρα η πορεία του Ζαχαρία είναι ένας σοβαρός λόγος για να βλέπουμε τους Hawks φέτος, αν εξελιχθεί με αυτά τα φυσικά χαρίσματα που διαθέτει σε defensive stopper στην περιφέρεια και βάζει και τα ελεύθερα σουτ θα κάνει πολύ καλή καριέρα στο ΝΒΑ. Οι Hawks θα του δώσουν χρόνο και ευκαιρίες φέτος, αλλά το ουσιώδες στην περίπτωσή τους είναι ότι – σε αντίθεση με άλλες μέτριες ομάδες – δεν έχουν στη διάθεσή τους το φετινό draft pick και συνεπώς δεν έχουν κανένα κίνητρο να βυθιστούν βαθμολογικά. Αυτή και μόνο η συνθήκη θα είναι αρκετή για να τους βάλει κατά πάσα πιθανότητα στο play in, αλλά για περισσότερα το βλέπω πολύ δύσκολο: χρειάζεται πρώτα απ’όλα και κυρίως μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας στην Atlanta, η οποία στον ενάμιση χρόνο θητείας του Snyder θα έπρεπε να είχε ήδη φανεί.

11. Charlotte Hornets: Ένα φως στο τούνελ μοιάζει να κάνει την εμφάνισή του στη Βόρεια Καρολίνα με την πρόσφατη αλλαγή ιδιοκτησίας. Ομολογώ ότι γνωρίζω ελάχιστα για τον ρούκι προπονητή Charles Lee (39 ετών) και τον ακόμη νεότερο GM Jeff Peterson (35 ετών), όμως η εμφάνιση νέων μυαλών στο τέλμα των Hornets αποτελεί από μόνη της μια ευχάριστη πνοή φρεσκάδας και μοιάζει ελπιδοφόρα. H ομάδα κινείται με ορθολογικό τρόπο και χωρίς ψευδαισθήσεις στην προσπάθειά της να επιστρέψει κάποια στιγμή στον ανταγωνισμό, συγκεντρώνοντας assets και νεανικό ταλέντο. Το ουσιώδες είναι πως οι Hornets σημάδεψαν σωστά στο draft του 2023, και ο Brandon Miller εξελίσσεται σε έναν ολοκληρωμένο, two way wing, που μπορεί να τρέξει pick and roll, αλλά και να πάει με μεγάλη αποτελεσματικότητα σε off ball δράσεις (μου θυμίζει πολύ τον Paul George).

To δίδυμο Lamelo Ball-Miller είναι πολλά υποσχόμενο για το μέλλον, και η πεντάδα Βall-Miller-Green-Bridges-Mark Williams μπορεί να κάνει σοβαρή ζημιά στη regular, o πάγκος όμως είναι ισχνός (ο Micic θα πάρει αρκετό χρόνο φέτος) ενώ με προβληματίζει πολύ η υγεία της ομάδας: ο Lamelo δυσκολεύεται παραδοσιακά να μείνει στο γήπεδο για πολλά παιχνίδια ενώ δυστυχώς ο Mark Williams βγάζει συνεχώς τραυματισμούς (μόλις 62 συμμετοχές στα πρώτα του δύο χρόνια στο ΝΒΑ). Αν μείνουν υγιείς οι Hornets μπορούν κάλλιστα να χτυπήσουν το play in, οι προθέσεις όμως του οργανισμού είναι μάλλον σαφείς για φέτος. Η ομάδα χρειάζεται απαραίτητα να προσθέσει ταλέντο μέσα από το draft του 2025, και μετά το All Star θα τη δούμε κατά πάσα πιθανότητα να κατεβάζει ρολά. Αν οι Hornets μπορέσουν να βρουν έναν τρίτο πολύ ταλαντούχο νεαρό παίκτη για να πλαισιώσουν τους Ball και Miller, μπορούν να κοιτάζουν το μέλλον με μεγάλη αισιοδοξία.

12.Chicago Bulls: Το να προσπαθήσει κάποιος να ερμηνεύσει τις κινήσεις του front office των Bulls την τελευταία διετία είναι μάλλον άδικος κόπος. Εδώ κατόρθωσαν να βοηθήσουν το Sacramento να αποκτήσει με sign and trade τον DeRozan και οι ίδιοι να μην εισπράξουν το αντάλλαγμα, αλλά το pick swap να πάει στο San Antonio. Προκαλεί επίσης εντύπωση πως δεν καρπώθηκαν ούτε ένα pick για τον Caruso, παίκτη που λόγω χαρακτηριστικών και συμβολαίου ήθελαν όλες ανεξαιρέτως οι ομάδες. Οι Bulls φέτος πηγαίνουν σε ένα ανομολόγητο rebuild, τύπου Toronto, με τη διαφορά ότι στο Toronto έχουν ένα μελλοντικό Αll NBA παίκτη, ενώ στο Chicago το star quality potential είναι ανύπαρκτο. To ότι το draft pick των Bulls είναι top 10 protected για το 2025 θα έπρεπε να μας λέει τα πάντα για τη φετινή σεζόν των Bulls, δηλαδή ότι θα κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να τερματίσουν χαμηλά στη βαθμολογία για να διασφαλίσουν το pick. Aλλά επειδή εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει το μπασκετικό Chicago, κανείς δεν ξέρει.

Η τριάδα Giddey-Coby White-Dosunmu μου αρέσει στα γκαρντ, ενώ και ο Lavine θα βάλει θεωρώ τα δυνατά του μήπως και αποκαταστήσει κάπως την αξία του για κάποιο σωτήριο για όλους trade. Στα φτερά όμως η ένδεια είναι πλέον εκτυφλωτική (μόνο ο Pat Williams και ο ρούκι Buzelis έχουν κάποιο παρόν και μέλλον στη λίγκα), ενώ ο Vucevic έχει πάρει αμυντικά (και πλέον και επιθετικά) προ πολλού την κατιούσα. Καλή προσθήκη ο Jalen Smith, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Chicago θα είναι χειρότερο από πέρσι, και ακόμα και αν ο πολύ μαχητικός κόουτς Donovan καταφέρει να χτίσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο με τα λίγα μέσα που διαθέτει, στο τέλος θα πρυτανεύσει η λογική και το Chicago θα πετάξει λευκή πετσέτα. Ο δρόμος της επιστροφής στις επιτυχίες για τους Bulls – όπως και για όλες τις ομάδες – περνάει από το draft και την επιλογή παικτών σε όσο το δυνατόν ψηλότερες θέσεις στο lottery.

 

13. Detroit Pistons: η εφιαλτική περσινή χρονιά των 28 σερί ηττών είναι πλέον παρελθόν για το Detroit, και το κέρδος της είναι πως απομακρύνθηκαν εξαιτίας της άμεσα τόσο ο ανεκδιήγητος GM Troy Weaver όσο και ο ξεροκέφαλος, τραυματικός για τους παίκτες κόουτς Monty Williams. Νέα εποχή στο Detroit λοιπόν, και το ότι η ομάδα έχει διανύσει 5 χρόνια στον πάτο της Ανατολής δεν σημαίνει ότι μπορεί να έχει αξιώσεις να επισπεύσει τη διαδικασία αναμόρφωσής της. Αφού τα βήματα που έπρεπε να γίνουν δεν έγιναν στην ώρα τους, θα πρέπει να γίνουν τώρα, δεν μπορείς να πηδήξεις κάποιο σκαλοπάτι. Δείχνουν επιτέλους να το έχουν καταλάβει αυτό στο Detroit, και η όχι και τόσο εντυπωσιακή χρησιμοποίηση του cap space με την υπογραφή παικτών όπως ο Tobias Harris ή ο Malik Beasley θα πρέπει να κριθεί πρωταρχικά με γνώμονα την διαλογή και αξιοποίηση των νεαρών παικτών των Pistons. Στο Detroit χρειάζονται επιτέλους πάνω απ’όλα αξιόπιστες πληροφορίες για το τι μπορούν να κάνουν οι νέοι παίκτες και πως μπορούν να συνδυαστούν αρμονικά μεταξύ τους.

Ταυτόχρονα η ομάδα θα πρέπει να είναι και ανταγωνιστική, δεν μπορεί να είναι αποδεκτή φέτος η εικόνα μιας ομάδας σάκος του μποξ για τους αντιπάλους. Ο κόουτς Bickerstaff είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να εκπληρώσει και τους δύο αυτούς στόχους, όπως έχει δείξει στη θητεία του στο Cleveland. Πεντάδες με τον Cunningham στον άσο, κάποιο 5αρι, και όσο γίνεται περισσότερο shooting δίπλα τους (Βeasley-Harris-Fontecchio) μπορούν να σταθούν μια χαρά στο σύγχρονο ΝΒΑ, είναι όμως πολύ πιο σημαντικό στο Detroit να καταλάβουν τι έχουν στα χέρια τους με παίκτες με ερωτηματικά όπως ο Ivey (fit με Cade), o Duren (pick and roll άμυνα), ο Thompson (ανύπαρκτο shooting). Tα αστεία έχουν τελειώσει, όποιος μπορεί να σταθεί στο Detroit θα μείνει και όποιος δεν δείξει πράγματα θα πρέπει να αποχωρήσει. Περιμένω με ανυπομονησία να δω και τον ρούκι Holland, που παρά το ταλέντο του δεν τον λες και το καλύτερο fit σε μια ομάδα με ελάχιστο shooting.

Τα ερωτήματα προς απάντηση είναι πολλά και δύσκολα, όμως ο κόουτς B. αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για την ομάδα, το Detroit θα ειναι 100% πιο αξιόμαχο φέτος και  πιο σκληρό αμυντικά. Προς Θεού όμως, αν τα πράγματα πάνε καλύτερα από το αναμενόμενο, η ομάδα δεν πρέπει να μπει στον πειρασμό του να προλάβει το play in. To draft του 2025 προμηνύεται πολύ ποιοτικό, και το Detroit μπορεί να χτυπήσει εκεί ένα κομμάτι του παζλ που θα αλλάξει τη δυναμική του.

 

14. Washington Wizards: Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά να ειπωθούν εδώ, η ομάδα βρίσκεται στα πολύ πρώιμα στάδια του rebuild και όλοι οι βετεράνοι παίκτες είναι προς πώληση , αν φυσικά βρεθούν τα κατάλληλα ανταλλάγματα. Ο καινούριος ρούκι κόουτς Brian Keefe (ένα ακόμα από τα παιδιά του Popovic) έρχεται με πολύ καλή φήμη στον τομέα της ανάπτυξης νεαρών παικτών και όλη η σεζόν των Wizards θα εστιαστεί στην εξέλιξη του Alex Sarr (νο2 στο περσινό ντραφτ), του Coulibaly, του Carrington, του Kyshawn George. To υπόλοιπο ρόστερ των Wizards (Poole, Kuzma, Brogdon, Valanciunas, Kispert κλπ) δεν είναι του πεταματού, αλλά ας μην έχουμε αυταπάτες: οι Wizards θέλουν να μπουν στο lottery με τις καλύτερες δυνατές πιθανότητες, και μοιάζει μάλλον απίθανο το να μην τα καταφέρουν. To Γαλλικό ντουέτο πάντως Sarr-Coulibaly είναι ένας λόγος να βλέπει κάποιος τα παιχνίδια τους…

 

15. Brooklyn Nets: …όπου πραγματικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να δει κάποιος φέτος έστω και ένα παιχνίδι τους. Η ομάδα είναι ένα συνοθύλευμα από βετεράνους χωρίς κανένα νεανικό ταλέντο πλην του Cam Thomas, ο οποίος θα κληθεί να κουβαλήσει το επιθετικό φορτίο παίρνοντας 30 σουτ το ματς, με καταστροφικές πιθανά συνέπειες για την εξέλιξη του παιχνιδιού του. Και να σκεφτεί κανείς ότι πριν από 3 χρόνια οι Νets ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ. Τουλάχιστον κατόρθωσαν να πάρουν τον έλεγχο των draft picks τους στα χέρια τους, χάρη στην ευγενική προσφορά του Houston, οπότε οι Nets μπορούν – έστω και καθυστερημένα – να αρχίσουν να ανεβαίνουν το βουνό από μηδενικό στην κυριολεξία υψόμετρο. Όλοι οι παίκτες των Nets είναι διαθέσιμοι προς ανταλλαγή, και σίγουρα μέσα στη σεζόν θα τους δούμε να αποδυναμώνονται και άλλο, μιας και παίκτες όπως ο Finney-Smith είναι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, ενώ υπάρχουν expire συμβόλαια που μπορούν να βοηθήσουν πολλές ομάδες να ξεφορτωθούν μισθούς. Από μπάσκετ όμως ούτε λόγος – η χρόνια θα είναι πολύ οδυνηρή και για τον κόουτς Jordi Fernandez (μόλις ο τρίτος Ευρωπαίος κόουτς στην ιστορία του ΝΒΑ, Kokoskov και Rajakovic οι άλλοι δύο) και για τους φίλους των Nets.

 

 

ΔΥΣΗ

 

Τα Ατίθασα Νιάτα: θα βάλω στην κατηγορία αυτή νεανικές κατά βάσει ομάδες που όχι μόνο θεωρώ ότι θα πρωταγωνιστήσουν αλλά θα έχουν και μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ τους (Grizzlies και Timberwolves έχουν χρωστούμενα από τα play off του 22, ενώ είμαι απολύτως σίγουρος ότι στο Memphis δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την μετεωρική άνοδο των Thunder τη χρονιά που οι ίδιοι βρέθηκαν στον πάτο της Δύσης).

Οklahoma Thunder: τα μωρά της Oklahoma βρέθηκαν μια ανάσα από τους τελικούς της Δύσης πέρσι, σε μια χρονιά που ανήγγειλαν με πάταγο ότι θα είναι σοβαρός διεκδικητής του τίτλου για τα χρόνια που έρχονται. Και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είναι ακόμα καλύτεροι φέτος, τη στιγμή που διατήρησαν ανέπαφο το νεανικό τους κορμό πλην του Giddey (που όμως λόγω fit δεν τους βοηθούσε ιδιαίτερα), και ενισχύθηκαν ουσιαστικά με δύο εξαιρετικούς παίκτες, τον Caruso και τον Hartenstein. O Caruso όχι μόνο θα χαλυβδώσει ακόμα περισσότερο την ήδη εξαιρετική άμυνα των Thunder αλλά θα παρέχει spacing με το πολύ καλό μακρινό του σουτ (πέρσι σούταρε 41% σε περίπου 5 προσπάθειες). Από την άλλη στο πρόσωπο του Hartenstein, η OKC βρίσκει τον ριμπάουντερ και hustler που έψαχνε, έναν παίκτη με υψηλό μπασκετικό iq που βλέπει πάσες και έχει καλά τελειώματα στη ρακέτα. Ο Holmgren τα πήγε περίφημα ως ελαφρύ 5άρι πέρσι, αλλά το ότι αφέθηκε ουσιαστικά μόνος του να καλύψει τη θέση μπορεί και να στοίχισε το τέλος της σεζόν για τους Thunder (ο Chet δεινοπάθησε με Lively και Gafford στη σειρά με το Dallas).

Oι δύο αυτές προσθήκες θα προσδώσουν μεγάλο versatility στην OKC (μπορούν να πάνε big με Hartenstein στο 5 και Holmgren στο 4, είτε small με έναν από τους δύο στο 5), το spacing θα είναι ανώτερο του περσινού, ενώ 5αδες με SGA, Dort, Caruso, Williams, Holmgren θα κάνουν και τις απλούστερες πάσες να μοιάζουν πολύ δύσκολες για τον αντίπαλο. Το βάθος των Thunder είναι εξαιρετικό (Wallace, Isiah Joe, J.Williams, K.Williams, Wiggins – όλοι καλοί και χρήσιμοι παίκτες), ενώ ας μην ξεχνάμε και την ίδια την αναμενόμενη βελτίωση των πολύ νεαρών παικτών μέσα στη χρονιά, στο διάβασμα των φάσεων και στην εκτέλεση. H Oklahoma τσεκάρει όλα τα “κουτάκια”, ο Alexander είναι ένας σπουδαίος σκόρερ-ηγέτης, και ο Daigneault ένας πολύ καλός κόουτς, κύριως όμως είναι όλο το project που αποπνέει υγεία και ομαδικό πνεύμα, από άκρη σε άκρη. Ίσως να ήθελα λίγο shooting παραπάνω στην περιφέρεια, ο Sam Presti όμως προσέχει να μην φρακάρει την εξέλιξη των νέων παικτών, ίσως ο Wallace στη δεύτερη χρονιά του φέτος να μπορέσει να προσδώσει στην ομάδα αυτό το στοιχείο. Και ποιος είμαι εγώ να φέρω αντίρρηση στον Presti;

 

Πρόβλεψη: δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είναι πρώτοι στη regular στη Δύση οι Thunder. Η ομάδα μπορεί να πάει all the way από φέτος.

 

Μinnesota Timberwolves: Δύσκολα προχωρά κάποιος σε ουσιαστικές αλλαγές μετά από μια πολύ πετυχημένη σεζόν, τα οικονομικά των Wolves όμως τους υποχρέωναν ουσιαστικά να αναζητήσουν μια δραστική λύση περικοπής μισθών, ανταλλάσσοντας τον Karl Anthony Towns. Tα ανταλλάγματα που πήραν πίσω οι Wolves δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα, δεν είναι ακριβώς ότι κάναν ουρά οι άλλες ομάδες να φορτωθούν το υπέρογκο συμβόλαιο του Τowns. O Randle είναι από τους πιο ποιοτικούς power forwards στη λίγκα, ενώ ο DiVincenzo ήταν σουτέρ του 41% από το τρίποντο πέρσι. Aς μην κοροϊδευόμαστε, ο Towns είναι μεγάλη απώλεια για αυτούς, πρόκειται για τον κορυφαίο ψηλό σουτέρ στο άθλημα, ενώ και η συνεισφορά του στο μαρκάρισμα του Jokic ήταν κομβικής σημασίας στο να βρεθεί η Minnesota στους τελικούς της Δύσης.

Πεντάδες με Gobert και Randle θα είναι πολύ σφικτές στο σκοράρισμα και το spacing της ομάδας θα υποστεί πλήγμα με την αποχώρηση του ΚΑΤ. Όμως αμυντικά ο Randle είναι πιο σκληροτράχηλος από τον Towns, ενώ το φετινό ρόστερ είναι μετά και το trade πολύ πιο βαθύ και προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία σε έναν τόσο δημιουργικό κόουτς όπως ο Finch. Η Μinnesota μπορεί να πάει είτε με ψηλά σχήματα με Gobert-Randle-McDaniels-Edwards-Conley είτε να χαμηλώσει και να τρέξει με μια πεντάδα ας πούμε Reid-Randle-Edwards-Divincenzo- Alexander Walker, oι επιλογές σε συνδυασμούς παικτών είναι άφθονες  και συναρπαστικές.

Η αναζήτηση του two way basketball δεν θα είναι εύκολη, και η Μinnesota θα στηριχτεί και φέτος στην πολύ επιθετική άμυνά της (1η πέρσι στη regular), αν και μέσα στη χρονιά θα πρέπει να βρει τρόπους να σκοράρει πιο εύκολα στο half court. Κάτι που θα εξαρτηθεί τόσο από την περαιτέρω εξέλιξη του Edwards (στα 23 του είναι μακριά ακόμα από το ταβάνι του) όσο και από αυτή του McDaniels (πρέπει και μπορεί να σουτάρει καλύτερα τη μπάλα και να κάνει περισσότερα πράγματα με αυτή στο επιθετικό κομμάτι). Τα χρόνια περνάνε επίσης για τον γερόλυκο Mike Conley, και οι Wolves θα ζητήσουν άμεσα πράγματα από τον ρούκι Dillingham, για τον οποίον δαπάνησαν το τελευταίο τους διαθέσιμο first round pick. H μετάβαση στην μετά-Τowns εποχή δεν θα είναι αυτόματη ούτε ρόδινη, όμως είμαι αισιόδοξος για τους φετινούς Wolves, υπάρχουν στη Minnesota σταθερές (ο Edwards, o κόουτς) που θα τους φέρουν και φέτος ψηλά στη regular.

 

Πρόβλεψη: Στα play off απευθείας με πλεονέκτημα έδρας.

Μemphis Grizzlies: Δεν υπάρχει ομάδα που να χτυπήθηκε τόσο από ατυχίες και τραυματισμούς όσο το περσινό Memphis, το δελτίο με τους απόντες μετρούσε όλη τη χρονιά διψήφια νούμερα. H ομάδα τερμάτισε 13η στη Δύση, δεν ήταν όμως όλη η χρονιά επί ματαίω, μιας και βγήκαν μπροστά παιδιά όπως ο G. G. Jackson, o Vince Williams, o Pippen Jr, παιδιά που μπορούν να τους βοηθήσουν και φέτος, προσδίδοντας βάθος σε μια ομάδα που παραδοσιακά παίζει πολλούς παίκτες για λίγα λεπτά (ο κόουτς Jenkins είναι ένας ακόμα μαθητής του Popovic). To ότι το Memphis πήγε χάλια πέρσι δεν σημαίνει πως πρέπει να το υποτιμήσουμε για φέτος, ούτε πως ξέχασαν εκεί πέρα το μπάσκετ, το μπάσκετ που τους έφερε για δύο συνεχείς χρονιές στο νο2 της Δύσης.

Η πολύ ποιοτική τριάδα Morant-Bane-Jackson Jr είναι και πάλι παρούσα, πλαισιωμένη από παίκτες όπως ο Smart, o Clarke, o Aldama, o Kennard και βεβαίως ο πανύψηλος ρούκι Ζach Edey (το two-man game του Μorant με τον Edey θα ζορίσει πολύ τις αντίπαλες άμυνες). Στο Memphis θα στηριχτούν και φέτος στο μπάσκετ υψηλών καύσεων, με επιθετικές άμυνες πάνω στην μπάλα, μπόλικο ξύλο, πίεση στο “γυαλί” του ταμπλό και τρέξιμο – και θεωρώ ότι με την αυξημένη εμπειρία και βελτίωση στο επιθετικό κομμάτι του Jackson Jr και του Bane οι Grizzlies θα είναι καλύτεροι στο μισό γήπεδο από παλιότερα. Το shooting και η έλλειψη 3&D στα forwards είναι χρόνια ζητήματα για αυτούς, που ταβανιάζουν κάπως τη δυναμική τους – φανταστείτε ας πούμε να είχαν πάρει αυτοί τον Caruso για τι ομάδα θα μιλάγαμε τώρα. Ο 19χρονος G.G Jackson μπορεί να τους βοηθήσει σε αυτό το κομμάτι (δυστυχώς ξεκινάει τη χρονιά τραυματίας).

Οι Grizzlies, oμάδα που αγκαλιάζει με θέρμη το ρόλο του “μαύρου πρόβατου”, θα έχουν υψηλότατο κίνητρο φέτος γυρεύοντας εκδίκηση από όσους τόλμησαν να τους υποτιμήσουν, και οι παίκτες τους θα είναι φρέσκοι και πνευματικά ξεκούραστοι μετά από μια χρονιά αγρανάπαυσης. Κοινώς, περιμένετέ τους να δαγκώνουν καρωτίδες σε κάθε παιχνίδι της regular.

 

Πρόβλεψη: θα είναι στην εξάδα πιστεύω, αν δεν τους ρημάξουν πάλι οι τραυματισμοί.

 

Το Γιουγκοσλαβικό μπλοκ (Dallas, Denver)

Dallas Mavericks: Oνειρεμένη χρονιά για τους Mavs η περσινή, με επιστροφή στους τελικούς του ΝΒΑ μετά από 13 χρόνια. Μπορούν να το επαναλάβουν ή και να πάνε ακόμα πιο μακριά, ως την κατάκτηση; Η συνταγή στρατηγικά θα είναι η ίδια (ο Doncic, o Irving, ένας lob catcher ψηλός, και δύο σουτέρ δίπλα τους), τα υλικά όμως θα είναι διαφορετικά με την έλευση του Klay Thompson στο Texas. Όσο πεσμένος και αν είναι αθλητικά ο Klay δεν έχει ξεχάσει πως να σουτάρει την μπάλα (39% σε 9 προσπάθειες από το τρίποντο πέρσι, και μάλιστα δύσκολα σουτ), οπότε η προοπτική του να κάνει θραύση στα ανοιχτά σουτ που θα βρει δίπλα σε Luka και Κyrie είναι εξαιρετικά πιθανή.

Το spacing με τον Thompson θα είναι ανώτερου επιπέδου, από την άλλη όμως η τριάδα Luka-Kyrie-Klay αποτελεί εγγύηση για ένα μη-αποδεκτό αμυντικό αποτέλεσμα. Η απώλεια του Derrick Jones Jr είναι πιο σημαντική από ότι νομίζουν στο Ντάλας, στη θέση του ήρθαν ο Μarshall (μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα με την μπάλα αλλά δεν έχει το μέγεθος του D.J.J.) και ο Grimes, που δίνουν μπόλικο βάθος στα φτερά.

Πολλά για τη φετινή εκδοχή των Mavericks θα κριθούν από τη διαχείριση του Klay Thompson, που την τελευταία διετία στο Golden State έδειξε πως δεν του αρέσει καθόλου να περιορίζεται σε δεύτερο ρόλο. Μην ξεχνάμε ότι μεγάλο μέρος της περσινής επιτυχίας οφείλεται στην καλή άμυνα των Mavs, και ο Thompson θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να βλέπει το κλείσιμο των κρίσιμων παιχνιδιών από τον πάγκο όταν το απαιτούν οι συνθήκες (εγώ θα τον έβλεπα και ως 4αρι στο Ντάλας, όπου οι αμυντικές του αδυναμίες καλύπτονται πιο εύκολα). Τέλος πάντων, ο Kidd είναι δίκαιος, εμπνέει σεβασμό και είναι τοπ στο να διαχειρίζεται τις προσωπικότητες των παικτών του και πιστεύω πως θα βρει την άκρη. Δεν έχει ίσως και τόση σημασία, ομάδα με τον Doncic στις τάξεις της θα είναι σίγουρα πολύ καλή και επικίνδυνη για όλους τους αντιπάλους. Ποιος ξέρει και αν ο Luka δεν είναι ακόμα καλύτερος φέτος – αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό – 25 χρονών είναι μόλις.

 

Πρόβλεψη: Δεν θα φορτσάρουν στη ρέγκιουλαρ, μόνο όσο χρειάζεται για να μπουν στην εξάδα. Αν ο Doncic είναι στα καλά του την Άνοιξη μπορούν να ξαναπάρουν τη Δύση.

Denver Nuggets: Σύννεφα μαζεύονται πάνω από το Ντένβερ, οι δύο τελευταίες off seasons ήταν απλά απογοητευτικές. Χάθηκε ένας ακόμα βασικός παίκτης τους (Caldwell-Pope) χωρίς να έρθει αντικαταστάτης, καθαρά σε μια προσπάθεια περικοπής κόστους από την “φτηνιάρικη” Διοίκηση. Το σχέδιο του GM Booth για εμπλουτισμό του πάγκου με νεαρούς παίκτες πήγε στα σκουπίδια πέρσι χάρη στην πεισματική άρνηση του κόουτς Malone να τους δώσει ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής. Οι Nuggets έφτασαν ξέπνοοι στα περσινά playoffs, κουρασμένοι από το κλειστό rotation του Malone και με εμφανές έλλειμμα αθλητικότητας.

Το πιο ανησυχητικό βέβαια είναι η σχεδόν θλιβερή αθλητική κατάσταση του Jamal Murray, όχι μόνο στα playoffs αλλά και στην Ολυμπιάδα του καλοκαιριού. Eλάχιστα πράγματα έγιναν το καλοκαίρι για να απαντηθούν τα ζητήματα αυτά (ήρθαν Westbrook και Saric). Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για τον κόουτς Malone: θα πρέπει να εμπιστευτεί τους πιτσιρικάδες και να εύχεται κάποιοι από αυτούς να κάνουν το άλμα μπροστά. Δεν είναι απίθανο, υπάρχει ταλέντο, ο Strawther έχει τρομερά scoring instincts και ο Watson είναι πολύ αθλητικός, αν και ακατέργαστος ακόμα.

Υπάρχει το σενάριο που ο Μurray επιστρέφει στα προ διετίας στάνταρ, ο Westbrook είναι σοβαρός ως back up point guard, o Michael Porter επιτέλους κάνει περισσότερα πράγματα με την μπάλα στο δάπεδο, και οι νεαροί των Νuggets στέκονται στο ύψος των περιστάσεων και αποτελούν αξιόπιστες λύσεις για μια διεκδικήτρια ομάδα. Όμως δεν είναι καλό σημάδι ο δρόμος για την επιτυχία να περιλαμβάνει τόσα “αν”, τόσα στοιχήματα και προϋποθέσεις. Ομάδα με τον Γιόκιτς μέσα δεν θα είναι ποτέ κακή, όμως οι Nuggets δεν θα έχουν μια εύκολη regular, ειδικά αν θελήσουν να διατηρήσουν και ένα απόθεμα ενέργειας για τα playoffs.

 

Πρόβλεψη: δεν μπορώ να σκεφτώ πως οι Νuggets θα είναι εκτός 6αδας, δεν αποκλείω όμως να στραβώσουν τα πράγματα μέσα στη regular, ειδικά αν ο Murray δεν επανέλθει. Kάτι εκεί στο Ντένβερ δεν πάει καλά πάντως.

 

Dying Stars (Phoenix, Golden State, Lakers, Clippers)

Phoenix Suns: Το απίστευτο κάζο των Suns στα περσινά playoffs (δεν σταύρωσαν ούτε νίκη στον πρώτο γύρο με τη Μινεσότα) δεν φάνηκε να πτοεί ιδιαίτερα τη Διοίκηση του Phoenix: o Frank Vogel επιλέχθηκε ως εξιλαστήριο θύμα, απολύθηκε, στη θέση του ήρθε ο Budenholzer και οι Suns μπαίνουν στη φετινή σεζόν με το πιο ακριβό ρόστερ από όλους και με ένα τεράστιο λογαριασμό φόρων για τον ζάπλουτο ιδιοκτήτη Matt Ishbia. Στα χαρτιά οι Suns έχουν φυσικά άφθονο ταλέντο, και ο Tyus Jones είναι μια ελίτ προσθήκη στη θέση του point guard για το μίνιμουμ. Τα κρίσιμα θέματα του ρόστερ όμως – άμυνα, ριμπάουντ, μέγεθος – δεν αντιμετωπίστηκαν, μιας και οι υπέρογκες αμοιβές της τριάδας Durant-Booker-Beal δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο για ουσιαστικές προσθήκες. Oι Suns θα είναι και πάλι η πιο μικρόσωμη ομάδα στο ΝΒΑ, παίζοντας undersized σε όλες τις θέσεις, δεν είναι μόνο ότι δεν έχουν ψηλούς της προκοπής (Nurkic και Plumlee βρίσκουμε στο 5), είναι ότι και στα forwards δεν υπάρχει ούτε δείγμα παίκτη με μέγεθος και αμυντικό ένστικτο (ο Royce O’Neale είναι κοντός και έχει ήδη πάρει την κατηφόρα).

Mε τον κόουτς Budenholzer είναι σίγουρο πως θα τους δούμε να παίρνουν περισσότερα τρίποντα, οι Suns ήταν bottom 5 σε προσπάθειες πέρσι τη στιγμή που σούταραν την μπάλα με το εξαιρετικό 38.2%, και είναι πολύ πιθανό να τους δούμε να πετάνε φωτιές επιθετικά στη regular (ο Durant είναι σε άγρια κατάσταση). Διάθεση και κίνητρο να είναι μια καλή αμυντικά ομάδα σίγουρα υπάρχει, οι παίκτες θέλουν να αποδείξουν ότι αξίζουν κάτι παραπάνω από το περσινό ναυάγιο, και πέρσι δεν τα πήγαν και άσχημα στο κομμάτι αυτό (13η άμυνα). Με τον μάστορα στο να χτίζει  αποτελεσματικές ομάδες regular season Mike Budenholzer, oι Suns πιστεύω οτι θα κάνουν μπόλικες νίκες στη Δύση, ειδικά αν ο Durant μείνει υγιής όλη τη σεζον.

Πρόβλεψη: Θα μπουν με μεγάλο κίνητρο στη σεζόν και λογικά θα βρεθούν απευθείας στα playoffs, ίσως και με πλεονέκτημα έδρας. Εκεί όμως πολύ δύσκολα θα κερδίσουν περισσότερες από μία σειρά.

Golden State Warriors: Λένε πως βλέπουμε στον ουρανό το φως αστεριών που έχουν ήδη πεθάνει, και ίσως αυτή να είναι και η περίπτωση των Warriors, η ομάδα να είναι νεκρή και εμείς να βλέπουμε ακόμα τη λάμψη της. Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι θα δούμε φέτος από τους Warriors, προσπαθώ να βρω σχήματα και lineups και μοιάζει πολύ δύσκολο, ενώ αινιγματικές είναι και οι καλοκαιρινές προσθήκες: ο Melton είναι παικταράς, αλλά δεν ξέρω αν η μέση του είναι πλέον εντάξει, ο Hield είναι από τους καλύτερους σουτέρ όλων των εποχών αλλά με τους Sixers δεν μπορούσε να βάλει σουτ, ενώ ο αγαπημένος Kyle Anderson μοιάζει να πλεονάζει δίπλα σε Kuminga και Draymond.

Υπάρχουν σενάρια επιτυχίας για τους φετινούς Warriors, όπου οι νεαροί Kuminga, Podziemski και Moody κάνουν το βήμα μπροστά, ο Wiggins ξαναγίνεται κανονικός μπασκετμπολίστας, ο Green σταματάει τις εκρηκτικές ανοησίες του, ο Μelton είναι ο two way παίκτης που γνωρίσαμε στο Memphis. Yπάρχουν και σενάρια καταστροφής, με πρώτο το ότι ο μέγας Steph Curry, βαδίζοντας προς τα 37, δεν θα είναι ο παίκτης που ξέραμε και δεν θα μπορέσει να σηκώσει το επιθετικό φορτίο της ομάδας μόνος του, όπως κάνει τα τελευταία χρόνια. Θεωρώ ότι ο Kerr θα πρέπει να τον προστατεύσει όσο μπορεί στη regular, με λιγότερο χρόνο συμμετοχής και επιθετικές δράσεις διαφορετικού τύπου, δεν μπορεί ο Steph να τρέχει πλέον συνεχώς off ball τρακάροντας πάνω σε screens.

To ρόστερ είναι εξαιρετικά βαθύ (υπάρχουν ακόμα ο αμυντικός εξολοθρευτής Payton, o Looney και ο πιτσιρικάς Jackson-Davis), αλλά το να βρεθούν two way σχήματα θα είναι πολύ δύσκολο (κλειδί είναι εδώ η εικόνα που θα παρουσιάσει ο Wiggins). Yπάρχει μεγάλο δυναμικό αλλά και πάρα πολλά στοιχήματα. Ειλικρινά δεν ξέρω πως να τους αξιολογήσω, το ένστικτό μου μου λέει ότι θα είναι η ευχάριστη έκπληξη της σεζόν. Αλλά μπορεί να είναι η λάμψη ενός υπέρλαμπρου, νεκρού αστέρα που με τυφλώνει.

 

Πρόβλεψη: Οπουδήποτε μεταξύ 4ης και 12ης θέσης, με πιο πιθανό σενάριο το play in. Aν πάνε καλά στη regular και μπουν στην εξάδα περιμένετέ τους να κάνουν πολύ θόρυβο στα playoffs. Mην ξεχνάμε ότι αν είναι καλοί μπορεί να πατήσουν τη σκανδάλη και να πάνε σε δυνατή μεταγραφή το Φλεβάρη.

Los Angeles Lakers: Oυδέν καινόν υπό τον ήλιον στο Los Angeles, εκτός αν σας αρέσουν τα οικογενειακά δράματα. Οι Lakers θα έκαναν ένα καλό reality show. Tώρα από μπάσκετ, οι προσθήκες είναι αμελητέες (ο Knecht είναι καλός παίκτης και θα έχει τις βραδιές του, αλλά δεν αλλάζει τις ισορροπίες), οπότε δεν βλέπω από που περιμένουν στο Λος Άντζελες μια καλύτερη σεζόν από πέρσι. Ίσα-ίσα που πέρσι είχαν πολύ ικανοποιητική υγεία, ο συνήθως τραυματίας Davis έπαιξε 76 παιχνίδια και ο Lebron 71. Μην το δέσουμε και κόμπο ότι θα επαναληφθεί αυτό και φέτος. Για τον συμπαθή J.J.Reddick δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη, δείχνει πως έχει τα εχέγγυα να γίνει ένας καλός κόουτς, και ακούω πως θα απαιτήσει στην επίθεση περισσότερη off ball κίνηση και cuts από τους παίκτες του. Δεν μπορείς όμως να μάθεις σε ένα γέρικο σκυλί νέα κόλπα, και πιο γέρικο σκυλί από τον Lebron δεν υπάρχει στο μπάσκετ. Θα τον θαυμάσουμε και φέτος να αψηφά τον χρόνο, θα αποθηκεύσουμε ποπ κορν για την οικογενειακή σαπουνόπερα με τον Bronny και την “εξέλιξή” του ως μπασκετμπολίστα, και άλλη μια χρονιά χωρίς πολλές δάφνες θα έρθει στο τέλος της για τους άλλοτε κραταιούς Lakers. Εκτός φυσικά αν ο Pelinka αποφασίσει να τα παίξει όλα για όλα τον Φλεβάρη και φέρει κάποιον μεγάλο παίκτη, ξοδεύοντας τα assets της ομάδας. Δεν θα το πρότεινα, αλλά αν συμβεί το ξανασυζητάμε.

 

Πρόβλεψη: στο play in, και ταβάνι το first round exit ως έχουν τα πράγματα. Δεν θα είναι πάντως εύκολο να βάλουν 5 ομάδες από κάτω τους στη Δύση.

 

Los Angeles Clippers:  Θα αρχίσω και εγώ μου φαίνεται να πιστεύω στην κατάρα των Clippers (δείτε το Clipped, αξίζει). Από καθαρή βλακεία τους έχασαν τον Paul George οι Clippers, και όχι από σχέδιο. Όχι πως ο George θα τους έσωζε, αλλά εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να τον κρατήσουν στο L.A. Tώρα; ο Kawhi ξεκινά τη σεζόν πάλι τραυματίας – εδώ και 4 περίπου χρόνια μόνο  βραχυπρόθεσμες εκλάμψεις του βλέπουμε – και χωρίς κανένα asset και καμία ευελιξία το ρόστερ έχει συμπληρωθεί όπως-όπως με παίκτες του μίνιμουμ και ύποπτων βιογραφικών.

Με τον Leonard εκτός η βασική πεντάδα των Clippers θα μοιάζει με κάτι σαν Harden-Powell-Mann-Derrick Jones Jr-Zubac,  πεντάδα χωρίς shooting, με αμυντικά ζητήματα, με λίγο ταλέντο. Όσον αφορά στον πάγκο τα πράγματα δεν είναι καλύτερα: ο τίμιος Coffey, ο υπερήλικας Batum, o Dunn, o Mo Bamba, oι Kevin Porter Junior, Josh Primo, Kai Jones, Bones Hyland (όλοι παιδιά με σοβαρά πνευματικά ζητήματα το λιγότερο), oι νεαροί Brown και Miller. Όλο αυτό το συνονθύλευμα υπό τη στιβαρή καθοδήγηση και ηγεσία του James Harden. Γίνομαι σαρκαστικός αλλά δεν μπορώ να το αποφύγω.

Ούτε ένας κόουτς του βεληνεκούς του Ty Lou δεν μπορεί να βγάλει κάτι από ένα τέτοιο ρόστερ, το μόνο σενάριο που μπορεί να έχει τους Clippers ψηλά είναι να επιστρέψει ο Leonard σταθερά υγιής (δεν θα στοιχημάτιζα υπέρ αυτού, ο Leonard έχει χρόνια, άλυτα προβλήματα στα πόδια του) και να ξεπεταχτεί κάποιος από τους Brown, Miller ή να κάνει ένα μεγάλο breakthrough o Porter Jr (αυτός τουλάχιστον έχει ταλέντο και ξέρει μπάσκετ). Το βλέπω πάρα πολύ δύσκολο, αν και αν κάποιος μπορεί να το κάνει αυτός είναι ο κόουτς Lou.

Θα είναι δύσκολη η φετινή χρονιά για τους Clippers που εγκαινιάζουν φέτος και το υπερπολυτελές καινούριο τους γήπεδο. Η ώρα του λογαριασμού για τις υπερβολές του παρελθόντος έχει φτάσει, και οι Clippers βρίσκονται στην πιο δεινή θέση από όλες τις ομάδες του ΝΒΑ, χωρίς το παραμικρό asset, χωρίς καν ένα παίκτη που να ενδιαφέρει τις υπόλοιπες ομάδες. Τα επόμενα 5 χρόνια θα είναι πολύ οδυνηρά για αυτούς.

 

Πρόβλεψη: Θα κάνουν κάποιες νίκες και θα παλέψουν για το play in, αλλά μόνο αν καταρρεύσουν κάποιες από τις υπόλοιπες ομάδες θα το καταφέρουν.

 

Oι Φτωχοί Συγγενείς (Νέα Ορλεάνη, Σακραμέντο)

 

New Orleans Pelicans: O ερχομός του Dejounte Murray είναι ένα πολύ καλό νέο για τους Pelicans (είναι ο παίκτης που χρειάζονται στην περιφέρεια, και σε πολύ καλό συμβόλαιο). Δυστυχώς η χρονιά είναι από πολλές απόψεις μεταβατική για τη Νέα Ορλεάνη, ο Ingram είναι σε χρονιά συμβολαίου (οι Pelicans δεν θέλουν και δεν μπορούν να του δώσουν το μεγάλο συμβόλαιο που θέλει, και προσπαθούν ανεπιτυχώς να τον δώσουν σε άλλη ομάδα) ενώ το μεγάλο συμβόλαιο που δίκαια θα αξιώσει το καλοκαίρι ο Murphy θα φέρει τους Pels πάνω από το luxury tax το 2025.

Σε καθαρά μπασκετικό επίπεδο το δίδυμο McCollum-Murray είναι unplayable αμυντικά, ενώ το δίδυμο Zion-Ingram σε συνδυασμό με ένα σέντερ είναι επιθετικά δύστοκο, Ingram και Williamson κινούνται επιθετικά στους ίδιους χώρους. Συν τοις άλλοις η ομάδα έχει μείνει με μοναδικό σέντερ τον Theis. Το έχουμε δει το έργο 2 σεζόν σερί, και έχει έρθει η ώρα που ο συμπαθέστατος κόουτς Willie Green θα πρέπει να σπάσει αυγά για να μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα ενός πολύ ταλαντούχου ρόστερ. O Williamson πρέπει να πάρει σοβαρά λεπτά στο 5, ώστε να μπορεί να παίξει μαζί με τον Ingram και τον Murphy σε πεντάδες με περισσότερο shooting – δεν νοείται η Νέα Ορλεάνη να είναι 6η από το τέλος σε προσπάθειες για τρίποντο όταν είναι 4η σε ευστοχία. Ο McCollum πρέπει να έρχεται από τον πάγκο ως 6ος παίκτης, μην δω δηλαδή τίποτα αστείες 5αδες τύπου Μurray-McCollum-Ingram-Zion-Theis, θα είναι έγκλημα. Περιμένετε επίσης τον εξαιρετικό σουτέρ Jordan Hawkins να κάνει αρκετή φασαρία στη δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ.

Υπάρχει μπόλικο ταλέντο στη Νέα Ορλεάνη – μην ξεχνάμε τον ελίτ αμυντικό stopper Herb Jones και τον hustler Αlvarado. Xρειάζεται περισσότερη τόλμη, σε αυτή την εκ των πραγμάτων περίεργη χρονιά για τους Pelicans. Oτιδήποτε γράφουμε βέβαια προϋποθέτει πως ο Williamson θα είναι όντως στην πολύ καλή φυσική κατάσταση που μας τον διαφημίζουν και θα μείνει υγιής.

Πρόβλεψη: Απροσδιόριστη η πραγματική δυναμική τους, μπορούν να είναι η έκπληξη και να μπουν στην εξάδα αν οι δύο stars τους παίξουν καλά, αλλά αν ο Zion χάσει τη μισή σεζόν πάλι μπορούν να μείνουν ακόμα και εκτός play in. To πιθανότερο είναι να βρεθούν 8οι ή 9οι. Πολύ δύσκολο πάντως να τους δούμε μετά τον πρώτο γύρο των playoffs.

 

Sacramento Kings: Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για το φετινό Sacramento. Δεν με πειράζει η προσθήκη του DeRozan στην ομάδα (φέρνει στοιχεία ο Demar που κάθε καλή ομάδα χρειάζεται), όμως η φυγή του Barnes, χωρίς αυτός να αντικατασταθεί ουσιαστικά, αδυνατίζει μία ούτως ή άλλως ισχνή frontcourt. Tην θέση του power forward θα καλύπτει πλέον ο Keegan Murray, έτσι όμως χάνεται το positional size που έφερνε ο Murray στη θέση 3. Μια ομάδα λοιπόν με προβλήματα στους αιθέρες χαμηλώνει ακόμα περισσότερο με το trade για DeRozan. Συν τοις άλλοις, ο παραδοσιακά mid-range shooter DeRozan απομακρύνει ακόμα περισσότερο τους Kings από το μοντέλο του 2022-23, το μοντέλο του άψογου spacing και των αναρίθμητων προσπαθειών από το τρίποντο. Η βασική τους πεντάδα Fox-Ellis-DeRozan-Murray-Sabonis είναι όχι μόνο ευάλωτη στη ρακέτα, αλλά και επιθετικά απέχει παρασάγγας από τους φλογοβόλους Kings του 2023 (1η επίθεση στο ΝΒΑ εκείνη τη χρονιά).

Είναι φανερό πως από πέρσι ο Mike Brown προσπαθεί να ενσταλάξει αμυντικό φίλτρο στην ομάδα, φοβάμαι όμως πως οι Kings θα είναι σχετικά μέτριοι και στις δυο πλευρές του παρκέ φέτος. Ο πάγκος είναι και φέτος αρκετά άδειος, ειδικά στα forwards (θα ζητηθούν πολλά πράγματα από τον Lyles και τον McDaniels, περισσότερα από αυτά που μπορούν να δώσουν). Αν δε τραυματιστεί κάνας Fox ή Sabonis η χρονιά θα τελειώσει νωρίς και άδοξα στο Sacramento.

Πρόβλεψη  στην ποιοτική Δύση θα παλέψουν για το play in με πιθανότητες 50-50 να μπουν μέσα. Μοιάζει σαν να έχουν βρει ταβάνι πάντως.

 

 

Οι Ανερχόμενοι Τεξανοί (Χιούστον, Σαν Αντόνιο)

Houston Rockets: Με αρκετές ελπίδες και προσδοκίες ξεκινάει η χρονιά φέτος στο Houston, μιας και στον πλούσιο σε ταλέντο νεανικό τους κορμό έρχεται να προστεθεί ο για πολλούς καλύτερος παίκτης του φετινού draft Reed Sheppard. Μιλάμε για παίκτη με μεγάλη προοπτική και εξαιρετικά scoring και passing instincts. Στο Houston κατοικούν πλέον 7 πολύ ελπιδοφόροι παίκτες (Sengun, Green, Smith, Thompson, Eason, Whitmore, Sheppard) πλαισιωμένοι από βετεράνους όπως ο VanVleet και ο Brooks, και η αναμενόμενη βελτίωση των νεανίων δείχνει πως οι Rockets θα είναι καλύτεροι από πέρσι, που οριακά έχασαν το play in.

Όπως όλοι καταλαβαίνουν ο εσωτερικός ανταγωνισμός για χρόνο συμμετοχής από παίκτες που δεν έχουν ακόμα υπογράψει μεγάλα συμβόλαια θα είναι λυσσαλέος, ο κόουτς Udoka είναι όμως ο κατάλληλος ηγέτης, που μπορεί να επιβάλλει στρατιωτικό νόμο αν χρειαστεί στα αποδυτήρια ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες. Οι Rockets θα στηριχτούν και φέτος στην πολύ καλή τους άμυνα (10οι πέρσι), ενώ στο μισό γήπεδο Sengun και Green θα σηκώσουν πάλι το μεγάλο φορτίο, και από την εξέλιξή τους θα κριθούν πολλά για την επίθεσή του Houston.

Υπάρχουν πολλές αντιφάσεις στο ρόστερ των Rockets, η ομάδα διαθέτει παίκτες πολύ αθλητικούς και επικίνδυνους στο transition, και μοιάζει προορισμένη να τρέξει στο γήπεδο, ο Sengun όμως είναι ένας low pace ψηλός ενώ ο Udoka είναι θιασώτης του low mistake basketball.

Τέσσερα χρόνια χωρίς playoffs είναι πολλά για τους Rockets, το υλικό όμως είναι ακόμα ακατέργαστο και με απροσδιόριστες δυνατότητες που θα πρέπει να εξερευνηθούν πάση θυσία τη φετινή χρονιά. Υπάρχουν δίπλα στους Rockets ομάδες όπως η OKC και οι Spurs που θα πρωταγωνιστήσουν τα επόμενα χρόνια, και στο Houston θα πρέπει να κοιτάνε πως στο μεσοπρόθεσμο μέλλον θα μπορούν να χτυπήσουν αυτές τις ομάδες και όχι να πέσουν στην παγίδα του να μπουν με κάθε τρόπο στα playoffs όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ουφ, πολλή δουλειά για τον κόουτς Udoka.

 

Πρόβλεψη: έχουν καλές πιθανότητες για να μπουν στο play in, αλλά θα δούμε πολλές μεταπτώσεις και δράμα, οι ισορροπίες είναι εύθραυστες, και δεν είναι καθόλου απίθανο να μην τα καταφέρουν ούτε και φέτος.

 

San Antonio Spurs: Αρχίζουν σιγά-σιγά να συμπληρώνονται τα κομμάτια του παζλ γύρω από τον Wembanyama, αν και οι Spurs απέχουν πολύ από τη μορφή που θα έχουν σε 2-3 χρόνια, όταν θα αρχίσουν να χτυπάνε την πόρτα της κορυφής. Στο ρόστερ βρίσκουμε φέτος ποιοτικούς βετεράνους όπως ο Chris Paul και ο Harrison Barnes, και έναν αρκετά ταλαντούχο κορμό νεαρών παικτών όπως ο Vassel, o Keldon Johnson, o Sochan και ο ρούκι point guard Castle. H απουσία ηγεσίας στην περιφέρεια των περσινών Spurs ήταν εκθαμβωτική, και είναι 100% βέβαιο ότι ο Paul – έστω και στα 39 του – θα τους συγυρίσει σε αυτό το κομμάτι, κάνοντάς τους να μοιάζουν περισσότερο με κανονική ομάδα.

Για τον δε Victor κάθε κουβέντα είναι περιττή, το παιδί με το αφύσικα ευέλικτο και υπέρμετρο μέγεθος θα αποτελέσει ήδη στη δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ το μεγαλύτερο αμυντικό όπλο στο μπάσκετ, αποτρέποντας δεκάδες σουτ του του αντιπάλου στη ρακέτα μόνο και μόνο με την παρουσία του. Στο δε επιθετικό κομμάτι, αν πιάσει την μπάλα μέσα από τα 4 μέτρα το καλάθι είναι σχεδόν αναπότρεπτο. Φαινομενικά οι Spurs μπορούνε μόνο και μόνο λόγω Wembanyama να είναι πολύ αξιόμαχοι από φέτος, θεωρώ όμως ότι η έλλειψη σούτινγκ θα μετρήσει στους χώρους που θα βρει για να δράσει ο Wembi, και η επίθεσή τους πολύ δύσκολα θα ξεφύγει από τη μετριότητα.

Συν τοις άλλοις υπάρχει πολύ μεγάλο κίνητρο για το San Antonio να είναι χαμηλά στη βαθμολογία και φέτος, μιας και με τον Wembi να είναι πολύ ανταγωνιστικός ως παίκτης, και να εξελίσσει με ραγδαίους ρυθμούς το παιχνίδι του, αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των Spurs να βρουν ελίτ ταλέντο στο draft. Θεωρώ πως στο San Antonio κινούνται με πολύ ορθολογικό τρόπο την τελευταία διετία, και αντιλαμβάνονται πως χρειάζονται επιπλέον πολεμοφόδια στην εκστρατεία της επιστροφής στην κορυφή. Ακόμα και αν οι Spurs είναι μέσα ή κοντά στο play in στη διάρκεια της σεζόν, το πιο πιθανό είναι να τους δούμε να σβήνουν τις μηχανές προς το τέλος.

 

Πρόβλεψη : θα είναι εκτός δεκάδας, και λόγω δυναμικότητας και λόγω κινήτρου, αλλά θα κάνουν πολλές “κηδείες” μέσα στη σεζόν.

 

Η ουρά: (Γιούτα, Πόρτλαντ).

Utah Jazz: Το renegotiate and extend με τον Markkanen (ο παίκτης δεν μπορεί πλέον να γίνει trade μέσα στη χρονιά) δεν θα πρέπει να μας κάνει να αμφιβάλλουμε ούτε στιγμή για τις προθέσεις των Jazz και φέτος: ο Ainge δεν πήγε στο Salt Lake City για να φτιάξει μια απλά ισχυρή ομάδα στη Δύση, αλλά ένα μελλοντικό contender, ένα σύνολο που θα μπορέσει να φέρει στη Γιούτα το πολυπόθητο πρώτο της πρωτάθλημα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο λοιπόν η Γιούτα θα είναι όσο πιο χαμηλά γίνεται φέτος, σε αναζήτηση στο draft ενός star παίκτη που θα αλλάξει το πεπρωμένο της. Και αν ο νεαρότατος, υπερταλαντούχος κόουτς Will Hardy καταφέρει και φέτος από το πουθενά να φτιάξει μια ομάδα που θα είναι ανταγωνιστική, είναι σίγουρο ότι στο trade deadline o Ainge θα κατεβάσει τον γενικό διακόπτη της ομάδας.

Πέρα όμως από την αδιαφορία της Utah για τα βαθμολογικά κέρδη, η χρονιά είναι αρκετά σημαντική για τους Jazz, μιας και έχει έρθει η ώρα που οι νεαροί παίκτες θα πρέπει να κάνουν βήματα μπροστά και να δείξουν πράγματα. Μου αρέσουν πολύ σε επίπεδο δυναμικής οι επιλογές του Ainge στο draft τα τελευταία δύο χρόνια, όμως τα παιδιά αυτά έχουν δρόμο να διανύσουν (ο George να βελτιώσει την απόφαση και την άμυνα, ο Hendricks να κάνει πράγματα με την μπάλα κάτω, ο Kessler να εμπλουτίσει το επιθετικό του παιχνίδι, ο Williams να βάλει τα ελεύθερα σουτ κλπ). Και φέτος είναι  απαραίτητο κάμποσος από αυτόν τον δρόμο να διανυθεί.

Θεωρώ πως με αυτό το σκεπτικό έχει έρθει η ώρα ο Hardy να δώσει περισσότερο χρόνο συμμετοχής στους πιτσιρικάδες, και οι έμπειροι βετεράνοι Clarkson, Collins, Sexton κλπ να αποτραβηχτούν σιγά σιγά στο παρασκήνιο. Στη Γιούτα υπάρχει μπόλικο ταλέντο και πολλά assets, και το rebuild συνεχίζεται χωρίς την παραμικρή αστοχία. Γιατί όχι να μην δούμε και ωραίο μπάσκετ από τα νέα παιδιά μέσα στη σεζόν ώστε όλοι (κόουτς, front office, οπαδοί) να είναι ευχαριστημένοι;

Πρόβλεψη: 14οι

 

Portland Trailblazers: Μισές δουλειές κάνουν μου φαίνεται στο Portland, που εξακολουθούν να διατηρούν στις τάξεις τους ποιοτικούς βετεράνους (Jerami Grant, Ayton, Robert Williams κλπ) που δεν έχουν καμία θέση σε ομάδα που ακόμα βρίσκεται στα βάθη ενός πολύ μακροχρόνιου rebuild (το Portland είναι η 4η χρονιά που φέτος θα είναι κακό). Τα φώτα θα πέσουν και πάλι στους νεαρούς Scoot Henderson και Shaedon Sharpe, καθώς και στο νεοφερμένο ρούκι σέντερ Clingan, που έρχεται με φήμη τρομερού rim protector από το U-Conn. Όμως ο Sharpe ξεκινά τη σεζόν πάλι τραυματίας, ενώ η πρώτη εντύπωση μου από τον Scoot στα παιχνίδια προετοιμασίας δεν ήταν καθόλου καλή. Καμία απολύτως βελτίωση στο κομμάτι της απόφασης και της άμυνας, πέρα από το ότι σουτάρει την μπάλα από όλα τα σημεία πάρα πολύ άσχημα.

Στο ρόστερ υπάρχει επίσης ο πολύ ποιοτικός σκόρερ Anfernee Simmons, ενώ ήρθε και ο Danny Avdija από τη Washington, τον οποίο εξακολουθώ να πιστεύω πολύ ως παίκτη. Θεωρητικά μια πεντάδα Simmons-Sharpe-Grant-Avdija-Ayton θα μπορούσε να είναι ανταγωνιστική, αλλά προς ποιον ακριβώς σκοπό; Δεν ξέρω, δεν παίρνω καλά vibes από το Portland, η ομάδα έχει πολύ λίγα πράγματα στα χέρια της για το μέλλον μετά από 3 χρόνια στο βυθό, και αν ο Henderson δεν δείξει μεγάλη βελτίωση φέτος οι Blazers μοιάζουν πολύ φτωχοί σε νεανικό ταλέντο. Ίσως ο Billups να μην είναι ο κατάλληλος κόουτς σε αυτό το πλαίσιο, και σίγουρα και ο ίδιος έχει αρχίσει να νιώθει την πίεση στον πάγκο: είναι άλλο πράγμα να είσαι κακός, και άλλο πράγμα να είσαι απελπισμένος, και στο Portland τα σημεία δείχνουν πως μάλλον ισχύει το δεύτερο.

Πρόβλεψη: τελευταίοι στη Δύση.

 

JC: Ευχαριστούμε τον σπεσιαλίστα Asoutos. Σας περιμένω σήμερα στις 18:00 στο Live του Hoopfellas Show Powered by Stoiximan.

https://www.youtube.com/@Foxbet_Gr/featured