Μετά από ένα καλοκαίρι όπου παρατηρήθηκε μια πρωτόγνωρη συγκέντρωση εξοπλιστικών προγραμμάτων στις τάξεις της ελίτ με πρωτεργάτες τους Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, όλοι μοιάζουν έτοιμοι για μια μάχη άνευ προηγουμένου. Το Hoopfellas ρίχνει το βλέμμα του στο πεδίο μάχης και  σας παραδίδει την πρώτη έκδοση των Power Rankings της σελίδας, για τη φετινή σεζόν.

Βy: Jim Conway

Προμνησία; Ένα έντονο άρωμα νοσταλγίας που αναδύεται από το παρελθόν; Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν τραβήξει τους φώτα του ευρωπαϊκού μπάσκετ επάνω τους, μονοπωλώντας το ενδιαφέρον στη φετινή Offseason. Η Ελλάδα είναι και πάλι η ηγέτιδα δύναμη της Ευρωλίγκας, όπως κάποτε. Μένει βέβαια αυτό να αποδειχθεί στο παρκέ, αν και η πρόγνωση σχετικά με την πιθανότητα επαλήθευσης -υπό κανονικές συνθήκες- είναι θετική.

Παράλληλα, οι “αιώνιοι” (ειδικά ο πρωταθλητής Παναθηναϊκός) αποτελούν και τις ομάδες που όλοι θέλουν να κερδίσουν, παίρνοντας τον άτυπο αυτόν τίτλο από τα χέρια της Ρεάλ μετά από χρόνια. Συνολικά, παρατηρήθηκε μια έντονη τάση για τη δημιουργία μεγάλων ρόστερ με σπουδαίο βάθος και πολλές λύσεις, ως αντίβαρο για τη μακρά και επίπονη σεζόν που έχουμε μπροστά μας. Τα παιχνίδια παίζονται σε μεγάλη ένταση, οι υποχρεώσεις είναι αντικειμενικά πολλές και παράγοντες όπως το conditioning, η ανθεκτικότητα, η διαχείριση των απουσιών και η stamina είναι, αν μη τι άλλο, καθοριστικοί.

 

2024-25 Hoopfellas Euroleague Power Rankings

 

 

 

1.Panathinaikos

 

O πρωταθλητής Ευρώπης έφερε μέσα σε μια –ομολογουμένως χολιγουντιανά ονειρική- σεζόν τον εαυτό του στην ιδανική θέση αναφορικά με το επόμενο βήμα. Αφού κατέκτησε την κορυφή, διατήρησε τον κορμό του και έκανε μόνο αυτές τις «2-3 προσθήκες» που χρειαζόταν για να βελτιώσει το αγωνιστικό του μοντέλο. Αυτό ορίζεται ως η “τέλεια συνθήκη” για έναν προπονητή και ένα front office, σε αυτό το επίπεδο.

Aπό την περασμένη Άνοιξη (όταν ο Κώστας Σλούκας έπαιζε ως ο “καλύτερος παίχτης της διοργάνωσης”) είχαμε σημειώσει την ανάγκη των πρασίνων για απόκτηση ενός σπουδαίου δημιουργού στη θέση «1», ο οποίος θα πλαισιώσει τον ηγέτη της ομάδας και θα μπορεί, σε βραδιές που ο Σλούκας δεν είναι εκεί ή «εκεί», να βγει μπροστά και ως floor general ώστε να τρέξει μια επίθεση μισού γηπέδου, αναμειγνύοντας μεθοδικά τους συμπαίχτες του στην παραγωγική διαδικασία. Ο Λορένζο Μπράουν είναι ακριβώς αυτό. Και έρχεται στο ΟΑΚΑ σε μια ηλικία που θέλει πρωτίστως να νικήσει, όντας έτοιμος να αγκαλιάσει αυτόν τον ρόλο και να βελτιώσει αυτό το γκρουπ με τον αλτρουισμό και τις υψηλού επιπέδου δεξιότητες του. Ο Μπράουν μπορεί να παίξει με όλους τους γκαρντ του Αταμάν. Κυρίως όμως μπορεί να μπει στα παπούτσια του Σλούκα (όταν ο ΠΑΟ χρειάζεται pure playmaking skills) αλλά και σε αυτά του Ναν (όταν η συνθήκη απαιτεί έναν σκόρερ). Οι πράσινοι πλέον έχουν τους καλύτερους closers στη λίγκα (βασικά τους είχαν και πέρυσι).

Ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να μπει στη σεζόν με αυτό που στο Hoopfellas ορίσαμε ως «εθελούσιο κενό» στη θέση «3», αφήνοντας σκόπιμα χώρο δίχως να αποκτήσει star player, για να αναπνεύσει το φορτωμένο  του backcourt με την ενεργοποίηση 3-guard lineups. Ο ερχομός του Cedi Osman δίνει σπουδαίο βάθος σε όρους σχημάτων και τακτικών σε άμυνα και επίθεση αλλά και μια ένεση ενέργειας, αθλητικότητας και παραγωγικής δυναμικής στο ανοιχτό γήπεδο (που τόσο έλειψε πέρυσι, σκεφτείτε τις προδιαγραφές των πρασίνων σε αυτό το κομμάτι με τον Μπράουν ως χειριστή, τον Οσμάν στο φτερό και τον Λεσόρ να τρέχει τον άξονα).

Ο κόουτς Αταμάν ήθελε -και εν τέλει επέλεξε- παίχτη με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για τη θέση «5». Ο Οmer Yurtseven πήρε το χρίσμα γιατί μπορεί να λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς στο «ζωγραφιστό» όσον αφορά το επιθετικό κομμάτι, είναι αυτόφωτος, εξαιρετικός ριμπάουντερ και rim protector. Μπορεί λοιπόν εμείς να είχαμε στο μυαλό μας έναν αθλητικό switchable ψηλό που θα ανέβαζε και άλλο το επίπεδο της πράσινης άμυνας, όμως σημασία έχει πως οραματίζεται ο Αταμάν αυτό το γκρουπ. Και ο Τούρκος προπονητής ήθελε κάποιον που να μπορεί να αποτελέσει πυλώνα της επίθεσης του (αυτό το στοιχείο ιεραρχεί ψηλότερα) όταν ο Λεσόρ είναι στον πάγκο ή μη διαθέσιμος.

Το «τριφύλλι» έχει όλα τα εργαλεία πλέον για να καλύψει τα (λίγα και συγκεκριμένα ) περυσινά κενά του. Διαθέτει βάθος στη γραμμή ψηλών και στις ενδιάμεσες θέσεις, δυνητικά μπορεί να είναι  παραγωγικό στο επιθετικό transition ενώ διαθέτει εναλλακτικές πηγές δημιουργίας και κυρίως έναν ακόμα ελίτ floor general στο μισό γήπεδο πέραν του Σλούκα. Μπορεί να καλύψει πλέον κάθε πιθανή απουσία και «κεραυνό» χωρίς να χάνει σε ποιότητα. Για δεύτερο σερί καλοκαίρι γίνεται πολύ καλή δουλειά στη στελέχωση και το φετινό ρόστερ είναι όντως σπουδαίο. Το να φέρεις όμως όλα τα κομμάτια στην ίδια σελίδα είναι μια σύνθετη διαδικασία. Από το να έχεις ένα καταπληκτικό ρόστερ μέχρι το να αποδώσεις σταθερά μπάσκετ πολύ υψηλού επιπέδου, υπάρχει μια απόσταση που πρέπει να καλυφθεί.

Υπάρχει σίγουρα αισιοδοξία στο εσωτερικό των πρασίνων ότι θα πιάσουν ξανά τα ίδια standards στο αμυντικό κομμάτι και τον πολυπόθητο two-way χαρακτήρα για να κοιτάξουν στην κορυφή. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα το καταφέρουν. Επίσης, κομβικής σημασίας θα είναι η αποτελεσματικότητα στην περιφερειακή εκτέλεση. Ο Παναθηναϊκός έχει πολλούς παίχτες που μπορούν να σουτάρουν αλλά μόνον έναν πραγματικά σπουδαίο σουτέρ (Γκριγκόνις). Το λεπτομερειακό spacing του Αταμάν λειτουργεί ευεργετικά σε αυτήν την κατεύθυνση όπως και η γενικότερη λειτουργία της επίθεσης σε όρους ανάπτυξης, η οποία μπορεί να απορροφήσει π.χ το advanced playmaking του Μπράουν και να απομονώσει τον streaky χαρακτήρα του ως περιφερειακού εκτελεστή. Ο Παναθηναϊκός τελείωσε την περυσινή σεζόν στο Νο2 (πίσω μόνο από τη Φενέρ) των shooting teams, όταν βελτιώθηκε προοδευτικά φτάνοντας στο Βερολίνο με το εντυπωσιακό 39%. Η αποτελεσματικότητα στην περιφερειακή εκτέλεση θέτει  λοιπόν ένα ερώτημα που ίσως χρειαστεί να απαντήσει ξανά φέτος.

Οι πρωταθλητές είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν τον τίτλο τους. Έχουν τα πάντα. Η ομάδα ξεκινάει από άλλη αφετηρία φέτος, πνευματικά και αγωνιστικά. Ακόμα και εάν μπει λίγο «αργά» (καμία έκπληξη), έχει ότι χρειάζεται για να καλύψει το χαμένο έδαφος στο δεύτερο μισό και να αναρριχηθεί στις κορυφαίες θέσεις. Το Νο1 τους ανήκει στην αφετηρία αν και η αίσθηση μου είναι ότι διανύοντας το πρώτο δίμηνο είναι πιθανόν να χάσουν έδαφος, πάντα γνωρίζοντας τις δυνατότητες τους και το τι μπορούν να κάνουν στο δεύτερο μισό της σεζόν.

 

2.Olympiacos

Ο Ολυμπιακός έκανε πολύ συγκεκριμένη ανάγνωση του τι δεν πήγε καλά πέρυσι, ώστε φέτος να επιστρέψει στα ματς-τίτλου πιο καλά εξοπλισμένος, με μεγαλύτερη δεξαμενή δεξιοτήτων και πιο βάσιμες πιθανότητες να τελειώσει τη δουλειά . Ναι, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα, πιο γεμάτα ρόστερ της ιστορίας του. Πιθανόν αυτό με το μεγαλύτερο ποιοτικό βάθος στη διοργάνωση. Το ερώτημα αφορά την αποτελεσματικότητα της προσαρμογής του αγωνιστικού μοντέλου που τρέχει ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ώστε να πάρει το μάξιμουμ από αυτό το ιδιαίτερα ταλαντούχο γκρουπ.

Οι ερυθρόλευκοι έλυσαν το πρακτικό θέμα των διαβατηρίων (Βεζένκοφ, Ντόρσεϊ) και πρόσθεσαν στοχευμένα δεξιότητες που τους έλειψαν πέρυσι όπως η pull-up εκτέλεση από τον χειριστή στις ball-screen δράσεις. Όλοι οι περιφερειακοί που ήρθαν φέτος στο ΣΕΦ (Φουρνιέ, Ντόρσεϊ, Έβανς, Βιλντόζα) έχουν αυτό το στοιχείο. Με τον Εβάν Φουρνιέ, ο Ολυμπιακός βάζει στη μηχανή του έναν παίχτη που θα του δώσει ιδιαίτερη δυναμική στο παιχνίδι προσωπικής φάσης αλλά κυρίως (εδώ είναι όλο το ζουμί) έχει το επιθετικό versatility για να παράγει με πολλούς, διαφορετικούς τρόπους (on & off ball, σετ & transition) εντός της συγκεκριμένης επιθετικής πλατφόρμας. Όπως σας είπα και στην  εκπομπή, εκτιμώ ότι το fit του Γάλλου με τον Μακίσικ στα «φτερά» είναι καλό και θεωρώ τον Αμερικανό wing απαραίτητο συστατικό στο μείγμα, δεδομένης και της ένεσης αθλητικότητας που φέρνει σε ένα σύνολο το οποίο δεν είναι τοπ σε αυτό το κομμάτι. Με τον Φουρνιέ οι ερυθρόλευκοι ουσιαστικά «δηλώνουν» ότι περιμένουν τον Έβανς για φέτος, χωρίς να βάζουν καμία πίεση σε αυτόν σχετικά με το χρονοδιάγραμμα αποθεραπείας του και τη σημασία της επιστροφής του ως καθοριστικό παράγοντα για την αναβάθμιση του αγωνιστικού προφίλ αυτού του γκρουπ.

Η επιστροφή του Βεζένκοφ είναι (κυρίως) αυτή που διαφοροποιεί άμεσα την επιθετική δυναμική των ερυθρολεύκων και δη απέναντι σε τοπ-άμυνες. Η κίνηση μακριά από τη μπάλα, η άμεση εκτέλεση (χωρίς να κατεβάσει τα χέρια) μετά από λόμπα ή επιθετικό ριμπάουντ κοντά στο καλάθι και το rebounding του 29χρονου φόργουορντ είναι μερικές λεπτομέρειες που αλλάζουν τους συσχετισμούς. Θα είναι ένας από τους καλύτερους και πιο efficient scorers στην Ευρωλίγκα. Μένει να δούμε την πορεία της αποθεραπείας του Φαλ (κομβικός στο συγκεκριμένο σύστημα όντας playmaker και στις δύο πλευρές του γηπέδου) και την απόφαση του κόουτς για τον Πετρούσεφ.

Η μεγάλη πρόκληση για το επιτελείο του Ολυμπιακού εντοπίζεται στο να καταφέρει να απορροφήσει όλο αυτό το ταλέντο στο αγωνιστικό μοντέλο που τρέχει τα τελευταία χρόνια, χωρίς να το διαφοροποιήσει σημαντικά και πάντα με στόχο το two-way basketball. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό, ακόμα και για έναν τοπ-προπονητή όπως ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Αυτοί που δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν, θα μείνουν πίσω. Παίχτες όπως ο Ντόρσεϊ και Βιλντόζα (υπάρχουν οι προδιαγραφές να παίξει καλύτερα φέτος δίπλα σε γκαρντ τύπου Ουίλιαμς-Γκος και Ουόκαπ, το fit είναι αρκετά καλό) ίσως βρεθούν να παλεύουν για τα λεπτά τους ερχόμενοι από το δεύτερο rotation. Σε αυτό το σύνολο, η απόσταση από την τελευταία θέση του πάγκου μέχρι τη συμμετοχή στην  πρώτη πεντάδα είναι μικρή αλλά η διαδρομή δύσβατη και απαιτεί θυσίες.

Ο Ολυμπιακός θα ξεκινήσει την προσπάθεια του με σημείο αναφοράς την άμυνα και από εκεί θα κριθούν πρόσωπα και καταστάσεις. Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για να αναγνώσεις και να χτίσεις προοδευτικά. Οι ομάδες του κόουτς Μπαρτζώκα συνήθως μπαίνουν δυνατά στη σεζόν όμως φέτος, η δουλειά που έγινε στην offseason αξίζει λίγης παραπάνω υπομονής από τον κόσμο. Κοιτώντας μακροπρόθεσμα, πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει καλή πιθανότητα να βρεθεί στο Νο1 στο τέλος της κανονικής περιόδου.

3.Real Madrid

Μετά από πολλά χρόνια, η Ρεάλ –παρότι παραμένει αναμφίβολα ανάμεσα στα φαβορί για τις πρώτες θέσεις της διοργάνωσης- μοιάζει θνητή. Λίγο η περυσινή καθαρή ήττα της στον τελικό από τον Παναθηναϊκό, λίγο η αποχώρηση της παλαιάς φρουράς (Ρούντι, «Τσάτσο», Κοζέρ) και η (πολύ μεγάλη) απώλεια του Γιαμπουσέλε, έχουν επιφέρει μια μερική «αποκαθήλωση».

Η Ρεάλ φυσικά είναι η «Βασίλισσα» for a reason. Είναι διαχρονικά το πιο  safe ποντάρισμα όσον αφορά την πρόγνωση για τις κορυφαίες θέσεις και η ποιότητα της είναι αδιαμφισβήτητη. Ο κόουτς Ματέο φέρνει δύο rookies στο backcourt, με τους Μαδριλένους να καλούνται να αποδείξουν και πάλι τη σπουδαία αναπτυξιακή τους ικανότητα στους Αndres Feliz (κυρίως με αυτόν) και Xavier Rathan-Mayes (είναι ήδη στα 30 του). Τα χρήματα που επενδύθηκαν στις ανανεώσεις των Ταβάρες-Χεζόνια ήταν πολλά και η Ρεάλ έπρεπε να πάει σε πιο οικονομικές περιπτώσεις συμπληρώνοντας το παζλ στην περιφέρεια. Ο Feliz είναι ένας scoring-PG που στην καλή του βραδιά δεν σταματάει να βάζει ενώ ο Rathan-Mayes (πρώην της ΑΕΚ) θα φέρει 1οn1 παιχνίδι και κυρίως άμυνα, ανεβάζοντας την ένταση στα μετόπισθεν (είναι αρκετά ικανός on-ball αμυντικός, θα αποτελέσει τον defensive stopper στα γκαρντ).

Ο Ματέο φυσικά θα βασιστεί στη ραχοκοκαλιά της ομάδας και στους Καμπάτσο-Μούσα-Χεζόνια-Ταβάρες, περιμένοντας τον Ντεκ να επιστρέψει στο 100% αγωνιστικά από τον τραυματισμό του (σκόραρε το νικητήριο καλάθι στο φιλικό με τη Μονακό, δείχνει να πατάει καλά). Θα πρέπει επί της ουσίας να θυμόμαστε πόσο καλό είναι αυτό το core και να μην το υποτιμάμε. Οι Μαδριλένοι πρόσθεσαν τον Ιμπάκα στο «5» και τον Γκαρούμπα (C/PF) και πιθανόν χρειάζονται έναν καλό σουτέρ στο «4» για να συμπληρώσουν το παζλ (ρόλο που μπορεί να υπηρετήσει και ο Χεζόνια) της frontcourt στην οποία υπάρχει και ο Ndiaye που πήρε πραγματικά λεπτά σε συνθήκες υψηλού ανταγωνισμού πέρυσι.

Η Ρεάλ θα είναι και πάλι «εκεί», ελπίζοντας ότι ακόμα και εάν έχει απώλειες στο ξεκίνημα, θα μπορέσει σταδιακά να καλύψει το έδαφος και να πάρει προβάδισμα στη μάχη για το πλεονέκτημα έδρας το οποίο αποτελεί και τον βασικό της στόχο.

 

4.Fenerbahce

Νέος άνεμος πνέει στις τάξεις της Φενέρ μετά την πρώτη, επιτυχημένη σεζόν του Σάρας στο τιμόνι του τουρκικού κλαμπ. Είναι προφανές ότι ο Λιθουανός προπονητής έχει πεισμώσει ώστε να φτάσει στην κορυφή και μοιάζει διατεθειμένος να κλειδώσει δικές του, παραδοσιακές ιδέες στο ράφι για να φτιάξει ένα σύνολο που θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες νίκης στα ματς δίχως αύριο (F4). Η Φενέρ ήταν ένας από τους πιο δυνατούς παίχτες στο φετινό παζάρι. Συγκρότησε ένα πολύ δυνατό & γεμάτο ρόστερ που μοιάζει να είναι βγαλμένο από την άποψη που έχει πλέον ο προπονητής της σχετικά με το που κινείται το άθλημα στην Ευρώπη και όχι βασισμένο στην πεπατημένη που χρησιμοποιούσε τόσα χρόνια (χτίζοντας πολύ συμπαγή και καλά σύνολα είναι αλήθεια).

Το στυλ παιχνιδιού αναμένεται να διατηρήσει τη βάση του σε όρους προσέγγισης αλλά παράλληλα να υποστεί μια μετακίνηση συνηθειών σε όρους ανάπτυξης. Εξηγούμαι: Η Φενέρ είναι γεμάτη Post-up παίχτες, έχει εναλλακτικές πηγές δημιουργίας σε διαφορετικές θέσεις, θα επενδύσει στις συνεργασίες αλλά –για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό- θα ακουμπήσει (και) στην προσωπική φάση κάνοντας μια ένεση on-ball χαρακτήρα στο επιθετικό προφίλ της. Η επιτυχία του Παναθηναϊκού (Nunn) ώθησε πολλούς προπονητές διαφορετικής κατεύθυνσης να αξιολογήσουν διαφορετικά την ανάγκη ύπαρξης καλών 1on1 παιχτών και κάπως έτσι η Φενέρ υπέγραψε έναν από τους καλύτερους τέτοιους, φέρνοντας στην Πόλη τον Wade Baldwin. Η πρόκληση συνύπαρξης και αξιοποίησης του «όπλου» αυτού είναι τεράστια για τον Σάρας (πριν μια διετία δεν θα το άκουγε καν, δείχνει πλέον  εξωστρέφεια και πως δεν είναι δογματικός). Οι Τούρκοι δεν θα έχουν floor general, με τους Zagars και Guduric να είναι έτοιμοι να πάρουν το τιμόνι (ως γκαρντ καλοί στο κομμάτι της απόφασης) εφόσον χρειαστεί (θα χρειαστεί, ήρεμα το λέω).

Πρόκειται για το πιο compact ρόστερ της διοργάνωσης με φοβερό βάθος στις ενδιάμεσες θέσεις και έντονο το 3&D στοιχείο. Βασικά «βρωμάει» positionless παιχνίδι με τον Σαρούνας –πάω παραδοσιακά Big- Γιασικεβίτσιους να είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα (μετά τα περυσινή πρώτα δείγματα) ακουμπώντας σε ultra-small πεντάδες με πολλά forwards και total switching (επιθετικά με trapping στο low post και περιστροφές μιας και έχει πόδια, μήκος και παίχτες με αμυντική συνείδηση) προσέγγιση στην άμυνα. Ξεχωρίζει το πλήθος face up/post up στοιχείων σε κάθε θέση. Ο Bonzie Colson (ένας φόργουορντ που συνδυάζει αυτά τα χαρακτηριστικά) δίνει μεγάλο βάθος στις ενδιάμεσες θέσεις ενώ ο αρκετά καλός πασέρ Μέλι μπορεί να ανοίξει το γήπεδο αλλά και να αποτελέσει σημείο αναφοράς στο χαμηλό ποστ.

Ομολογώ πως περίμενα έναν πιο κυρίαρχο σε φυσικούς και αθλητικούς όρους ψηλό στη θέση για αυτήν τη Φενέρ, τύπου Quetta ή Fernando (ο Σάρας ενδιαφέρθηκε και για τους δύο)και όχι τον Σάμανιτς. Ο Σάμανιτς είναι αρκετά skilled παίχτης (θα τον δείτε με τη μπάλα στα χέρια) και μπορεί να παίξει καλό μπάσκετ στην Ευρώπη όμως δεν είναι ο dominant ψηλός που θα καλύψει κενά και θα κάνει εκκαθαρίσεις  κοντά στο καλάθι. Εξ ου και η αλλαγή του με τον σκληροτράχηλο Khem Birch ο οποίος δεν είναι ο παίχτης που θυμόμαστε στον Πειραιά αλλά έρχεται από ένα καλό Ολυμπιακό τουρνουά και μοιάζει καλύτερο fit από τον ταλαντούχο Κροάτη. Συνολικά το project έχει τεράστιο ενδιαφέρον και η Φενέρ μπαίνει στη σεζόν μοιάζοντας να έχει τις προδιαγραφές ώστε να επιδείξει συνέχεια, επιστρέφοντας στα ματς του τίτλου την Άνοιξη.

5.Monaco

Το πρότζεκτ με κεντρικά πρόσωπα τους Μάικ Τζέιμς και Σάσα Ομπράντοβιτς φτάνει στην κορύφωση του. Η Μονακό μπαίνει σε μια σεζόν όπου θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να διεκδικήσει βάσιμα την κορυφή αλλιώς θα αλλάξει.

Στην κατεύθυνση αυτή έγιναν ουσιαστικές κινήσεις με πρώτη και καλύτερη την απόκτηση του περυσινού «δήμιου» των Μονεγάσκων στα playoffs και θαμώνα των F4, Νικ Καλάθη. To Νικ-Μάικ μοιάζει το ίδιο συναρπαστικό με τότε, παρά το γεγονός ότι τα χρόνια πέρασαν. Η Μονακό ανανέωσε τον Οκόμπο και έκανε μια μεγάλη κίνηση με τον Φουρκάν Κορκμάζ προσθέτοντας έναν pure scoring wing που θα δώσει ώθηση (σε συνδυασμό με το playmaking του Νικ) σε μια επίθεση που πέρυσι προβλημάτισε.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αποχωριστείς έναν παίχτη όπως o John Brown. H Μονακό δεν ενεργοποίησε την option που είχε, με τον Αμερικανό να αντιμετωπίζει πρόβλημα στον ώμο το οποίο θα τον κρατήσει εκτός γηπέδων μέχρι την ανατολή του 2025. Ο Ομπράντοβιτς επέλεξε shooting αντ’αυτού, υπογράφοντας τον Vitto Brown από την Καρσίγιακα σε μια απόφαση που μπορεί να βοηθήσει το ομαδικό παιχνίδι και τη λειτουργία της επίθεσης. Παράλληλα αντικατέστησε τον Quattara με τον Begarin στα φτερά, όπου οι Μονεγάσκοι θα βασιστούν στο πολύ ισχυρό δίδυμο Ντιαλό-Μπλόσομγκεϊμ.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης κεφαλαιοποίησε το impact που είχε στην περυσινή σειρά playoffs και ελπίζει στην προσωπική του αναγέννηση στο Πριγκιπάτο όπου θα καλύψει το «5» δίπλα στους Μοτιεγιούνας-Τζαϊτέ και τον Shooting PF/C Κορνελί. Η παραμονή του Λιθουανού είναι σημαντική κατά τη γνώμη μου.

Η Μονακό βελτίωσε το ρόστερ της χωρίς να απωλέσει την ταυτότητα της ταχυδυναμικής, σκληρής ομάδας. Πρόσθεσε scoring, shooting & playmaking ευελπιστώντας ότι η επίθεση της θα λειτουργήσει πολύ καλύτερα φέτος στο μισό γήπεδο. Βρίσκεται ξεκάθαρα σε “win now” mode, κατάσταση που αυτομάτως δημιουργεί πίεση.

 

6.Barcelona

 

Μερικό lifting και αλλαγή πλεύσης για τη Μπαρτσελόνα η οποία έκανε μια γερή ένεση στην offseason, σε τομείς που υστερούσε πέρυσι. Αθλητικότητα, φυσικό προφίλ, 1on1 skills. Το ρόστερ έχει τεράστιο ποιοτικό βάθος και πλέον το μπαλάκι βρίσκεται στα χέρια του κόουτς Πενιαρρόγια. Το front office επέλεξε «Καταλανικά» και πάλι και η πρόκληση για τον 55χρονο προπονητή είναι τεράστια.

O Πενιαρρόγια παρουσίασε πολύ καλό μπάσκετ στη Βιτόρια όμως δεν κατάφερε να πετύχει τους στόχους του και έμεινε πέρυσι εκτός πάγκων περιμένοντας κάτι καλό. Δίνει έμφαση στην ταχύτητα ανάπτυξης, στη δύναμη και στις συνεργασίες ενώ στη Βαρκελώνη θα είναι κομβικό να μπορέσει να οικοδομήσει μια συμπαγή άμυνα ώστε να μπορέσει η ομάδα να κοιτάξει πραγματικά ψηλά, όπως της υπαγορεύει το ρόστερ της.

Ο Juan Nunez, ο επόμενος πραγματικός floor general του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μετακόμισε στη Καταλονία παίρνοντας τη θέση του Γιοκουμπάιτις στο rotation ενώ οι «μπλαουγκράνα» θα ανεβάσουν και τον γνωστό μας Dame Sarr (έναν πολύ ταλαντούχο wing) στην πρώτη ομάδα. Με καθυστέρηση ενός έτους, ο Κέβιν Πάντερ έγινε τελικά παίχτης της Μπάρτσα. Το leadership του Αμερικανού αμφισβητήθηκε έντονα πέρυσι στο Βελιγράδι (παρά την καταπληκτική του προηγούμενη χρονιά). Πλέον καλείται να φέρει το πολυπόθητο παιχνίδι προσωπικής φάσης που τόσο έλειψε την περασμένη σεζόν από τους Καταλανούς (ουσιαστικά μετά τη θητεία του Κόρι Χίγκινς υπάρχει κενό) και να ηγηθεί της επιστροφής τους στο F4.

Ο Πενιαρρόγια πρόσθεσε τον δυναμικό, switchable Justin Anderson στα forwards και τον Chimezie Metu (φλέρταρε τα τελευταία καλοκαίρια με τη μετακόμιση στην Ευρώπη) στη γραμμή ψηλών. Ο Metu (καλός παίχτης, δύσκολο παιδί) μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις της frontcourt, φέρνει αθλητικότητα και μερικά στοιχεία που έλειπαν από τη δεξαμενή δεξιοτήτων της Μπαρτσελόνα. Στο ξεκίνημα της προετοιμασίας, ο κόουτς τον ξεκινάει μαζί με τον Πάρκερ, λανσάροντας αρκετά μια 3-guard lineup αποτελούμενη από τους Σατοράνσκι (PG), Λαπροβίτολα (G) και Πάντερ (Wing). H Mπάρτσα πρόσθεσε και το μέγεθος του Γιουσούφα Φαλ στο «5» γιατί …Ταβάρες.

Overall, οι Καταλανοί έχουν ένα υπερπλήρες ρόστερ με πληθώρα λύσεων σε κάθε θέση. Το ερωτηματικό αφορά τον χαρακτήρα και την ανθεκτικότητα τους σε πνευματικούς όρους. Μπορεί ο Πενιαρρόγια να παρουσιάσει το πολυπόθητο two-way basketball αξιοποιώντας αυτό το εξαιρετικό δυναμικό που έχει στα χέρια του;

7.Crvena Zvezda

Εδώ μπορεί να έχουμε κάτι καλό. Όπως ήδη έχουμε πει μέσα και από το Hoopfellas Show, o Ερυθρός Αστέρας φέτος μοιάζει να έχει συγκροτήσει ένα ρόστερ το οποίο συνδυάζει τις δεξιότητες και τα mentals ώστε να διεκδικήσει με σημαντικές πιθανότητες μια θέση στην πρώτη οχτάδα της διοργάνωσης.

Ο κόουτς Σφαιρόπουλος έδωσε έμφαση στο γηγενές στοιχείο, οικοδομώντας έναν πολύ ισχυρό κορμό Σέρβων αθλητών (γεγονός που μπορεί να του δώσει ένα κάποιο συγκριτικό πλεονέκτημα στις μάχες της Αδριατικής απέναντι στην ολοκαίνουργια και πιο …international Παρτίζαν), προσθέτοντας τους Κάλινιτς, Ντόμπριτς και Πλάσβιτς (σιγά-σιγά έρχεται από πίσω και ο εξαιρετικός Κόστιτς, όσοι παρακολουθούν τις μικρότερες ηλικίες ξέρουν για τι ακριβώς μιλάω). Το δίδυμο των Νέντοβιτς-Τεόντοσιτς πλαισιώθηκε (σωστά) από το physicality των Μακιντάιρ και Κάνααν, με τους δύο Αμερικανούς να έρχονται στο Βελιγράδι για να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος στο επιθετικό transition, φέρνοντας έξτρα πόντους στον Ερυθρό Αστέρα. Ο Μακιντάιρ είναι πιθανό να αντιμετωπίσει δυσκολίες στο σετ παιχνίδι (ακόμα και στο μισό γήπεδο η περυσινή Μπασκόνια του ταίριαζε αρκετά, ο Ερυθρός Αστέρας παίζει και αναπτύσσεται με διαφορετικό τρόπο) όμως έρχεται από εξαιρετική σεζόν και γνωρίζει τι σημαίνει να αγωνίζεσαι στη συγκεκριμένη πόλη για μια από τις δύο κορυφαίες ομάδες της χώρας.

Ομολογώ πως θα ήθελα μια κάποια έξτρα αθλητικότητα στη γραμμή ψηλών. Ο Μπολομπόι (έρχεται από εξαιρετική σεζόν που του έδωσε νέο συμβόλαιο, μπορεί να έχει συνέχεια φέτος) είναι υπερχρήσιμος στις μάχες στο «ζωγραφιστό» αλλά δεν έχει την εκρηκτικότητα και (σε καμία περίπτωση) δεν είναι ελίτ αθλητής (το οποίο είναι προφανές in traffic). Ο Σφαιρόπουλος θα δώσει λεπτά στον Κάλινιτς στο «4» και φυσικά στο δίδυμο Νταβίντοβατς-Mίτροβιτς με την εξαιρετική «Face up-Post up» συνεργασία τους. Ο Γκιεντράιτις είναι πάλι εκεί ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και ο ανταγωνισμός που θα δώσει ο Yago Dos Santos στους υπόλοιπους περιφερειακούς. Ο Βραζιλιάνος κουβαλάει μια «No Fear» (τύπου Καμπάτσο) νοοτροπία και θα διεκδικήσει στα ίσα θέση βασικού στο rotation.

Οverall οι πρωταθλητές της Αδριατικής έχουν ένα πολύ γεμάτο ρόστερ και φαίνεται πως βρίσκονται ως γκρουπ στο κατάλληλο πνευματικό σημείο για κάτι καλό, εφόσον μείνουν υγιείς. Η βάση υπάρχει και η περυσινή σεζόν άφησε υποσχέσεις. Μεγάλη η πρόκληση για τον κόουτς να καταφέρει το βήμα παραπάνω.

8.Armani Milano

Σημαντικές αλλαγές για την Αρμάνι η οποία χώρισε δρόμους με μερικά από τα αγαπημένα παιδιά του Μεσίνα (Χολ, Μέλι) στη θητεία του στο Μιλάνο. Και εδώ (έκπληξη) υπήρξε η τάση για επένδυση σε αθλητές μικρότερης ηλικίας, με τον «καθηγητή» να προσθέτει έναν-δύο βετεράνους οι οποίοι θα ηγηθούν πολυεπίπεδα.

Η Αρμάνι φρέσκαρε πλήρως το backcourt της φέρνοντας στη Λομβαρδία τους Ντιμιτρίεβιτς και Μπολμάρο, δύο υποσχόμενα παιδιά με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ο Άρμονι Μπρουκς καλείται να μπει στα βαθιά ως ο shooting wing της επίθεσης και θα χρειαστεί χρόνο. Η παρουσία του Φαμπιάν Κοζέρ δίπλα σε αυτά τα παιδιά (που μαζί με τον Bortolani συνθέτουν μια πολύ νεανική περιφερειακή γραμμή)  μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά. O Shavon Shields βρέθηκε με το ένα πόδι εκτός ομάδας (άλλαξε ατζέντη γιατί αρχικά ήθελε να αλλάξει περιβάλλον) αλλά τελικά παρέμεινε στη Λομβαρδία και πλέον –με αυτόν στο μείγμα- η Αρμάνι έχει άλλο περιφερειακό firepower.

Στη frontcourt η ενίσχυση ήταν σημαντική. Ο Josh Nebo ήταν ένας από τους καλύτερους ψηλούς της λίγκας πέρυσι ενώ ο Zach LeDay θα φέρει ηγεσία στην επιστροφή του στο κλαμπ. Η Αρμάνι πήρε τον F/C Ousmane Diop από τη Σάσσαρι (scoring instincts, εκτόπισμα, παιχνίδι με τη μπάλα κάτω) και τον David McCormack από την Τουρκία, δίνοντας βάθος και μια πιο φυσική υφή στη θέση «5».

To ρόστερ συνολικά είναι πολύ ποιοτικό και μπορεί να ανταγωνιστεί οποιονδήποτε. Το στοίχημα για τον Μεσίνα θα είναι η αγωνιστική συμπεριφορά και ο βαθμός ανταπόκρισης των νεαρών γκαρντ που θα κληθούν να διαχειριστούν μεγάλο όγκο αποφάσεων.  Περιμένω πολλά από το δίδυμο Shields-LeDay.

-Αnadolu Efes

Aρκετά ενδιαφέρον καλοκαίρι για την Αναντολού η οποία έκανε μια γενναία επένδυσε φέρνοντας στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου μεγάλα ονόματα και αρκετό ταλέντο ώστε να ανταγωνιστεί τους κορυφαίους.

Οι Τούρκοι συγκρότησαν μια πολύ δυνατή γραμμή ψηλών διατηρώντας στις τάξεις τους τον Οturu, τον Willis και τον Osmani, υπογράφοντας το «μεγάλο ψάρι» Vincent Poirier (έρχεται ως star player) και τον εξαιρετικό Smits. Υπάρχει επίσης πολύ «μπάσκετ» στο δίδυμο Stanley Johnson (πάσα, άμυνα, versatility) και Jordan Nwora, με το timing άφιξης των δύο rookies (wings χωρίς ευρωπαϊκή εμπειρία που μπαίνουν μαζί, την ίδια σεζόν, σε ένα κλαμπ με απαιτήσεις) να δημιουργεί κάποιον σκεπτικισμό σχετικά με την προσαρμογή και των δύο. Ο Nwora (είχαμε πει στο Hoopfellas Show ότι θα αποτελούσε καλό fit στο μπάσκετ του κόουτς Μπαρτζώκα) είναι πολύ καλή περίπτωση πάντως και μπορεί να αποτελέσει μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν σε αντίθεση με τον πιο “φυσικό” Johnson που πιθανόν θα έχει έναν πιο δεύτερο ρόλο.

Σημαντική παράμετρος στον δρόμο για την επιτυχία για την Αναντολού θα είναι η κατάσταση του Ντάριους Τόμπσον, ο οποίος φέτος πρέπει να είναι σωματικά καλά ώστε να τραβήξει το κάρο, διατηρώντας φρέσκους για το δεύτερο μισό της σεζόν τους Larkin-Beaubois.  «Σταθερά» και ασφαλιστική δικλείδα φυσικά αποτελεί πάντα η παρουσία του playmaking wing Eλάιζα Μπράιαντ, ο οποίος μαζί με τους Λάρκιν-Πουαριέ θα συνθέσει τη ραχοκοκαλία της Αναντολού.

Στα χαρτιά των ρόστερ των Τούρκων είναι εξαιρετικό. Μένει να δούμε αν θα καταφέρει να εμφυσήσει ο Τόμισλαβ Μιγιάτοβιτς την κατάλληλη νοοτροπία γιατί μπορεί η σύνθεση δεξιοτήτων στο γκρουπ να είναι πολύ καλή, όμως αυτή είναι η λίγκα των προπονητών. Διατηρώ κάποιες αμφιβολίες για αυτό και περιμένω με ανυπομονησία. Πιστεύω σε πολύ δυνατή σεζόν από τον Oturu (είχαμε πει ότι ήταν καλό fit για τον Παναθηναϊκό, η Αναντολού είχε option βέβαια και ο Αταμάν ήθελε διαφορετικό παίχτη) που μπορεί να αποτελέσει έναν από τους πολύ καλούς ψηλούς στη διοργάνωση. Η Αναντολού έχει καλύτερο ρόστερ από ομάδες που βρίσκονται από πάνω της σε αυτήν την αξιολόγηση, όμως οφείλει να πείσει  ότι έχει κατεύθυνση από τον πάγκο για να κοιτάξει ψηλά.

 

-10.Partizan

O Ζοτς «καθάρισε» το σπίτι. Είναι προφανές ότι στο μυαλό του υπήρχε θέμα ηγεσίας & νοοτροπίας εξ ου και η θέληση του για αποχώρηση αθλητών με πολύ σημαντικό ρόλο στη δική του Παρτίζαν τα τελευταία χρόνια. Αν μη τι άλλο ήταν μη αναμενόμενη έως και σοκαριστική η αποχώρηση παιχτών όπως ο Πάντερ (Σερβικό διαβατήριο), ο ΛεΝτέι αλλά κυρίως αυτή των Σέρβων διεθνών, Αβράμοβιτς και Σμάλαϊγκιτς. My way λοιπόν από τον Ζέλικο που δημιούργησε μια ολοκαίνουργια ομάδα, ευελπιστώντας να δει αυτή τη «σπίθα» στα μάτια του γκρουπ.

Ο Ζοτς επένδυσε σε νέα παιδιά (ένας από τους χαμηλότερους μ.ο. ηλικίας στη λίγκα), στην αθλητικότητα και στον two-way χαρακτήρα. Μετά το περυσινό αμυντικό κάζο, η Παρτίζαν χρειάζεται αθλητές με αμυντική υπερηφάνεια και ικανότητες. Αμυντικοί σπεσιαλίστες όπως ο Ντιλικίνα και ο Μπόνγκα μπορούν να προσφέρουν πολλά στο φετινό σύνολο.

Ο Βάνια Μαρίνκοβιτς επέστρεψε στο Βελιγράδι και έγινε ο νέος αρχηγός της Παρτίζαν ενώ σημαντικό γεγονός αποτελεί η υπογραφή του Ποκουσέφσκι που θα δώσει μέγεθος στα φόργουορντ και δη στη θέση «4». Το δίδυμο Carlik Jones-Lundberg θα αναλάβει τα ηνία στο backcourt, o Duane Washington θα προσπαθήσει να δώσει απρόβλεπτο χαρακτήρα στην επίθεση της ομάδας ενώ οι Sterling Brown (εάν μειώσει τη ροπή στο λάθος θα εξελιχθεί κι άλλο, έχει καλή βάση) και Isaiah Mike δίνουν σημαντικό βάθος στη γραμμή των forwards. Η Παρτίζαν έχασε μεν τον Καμπόκλο αλλά κάλυψε τη θέση “5” με τους Tyrique Jones και Brandon Davies (o post-up παραγωγικός σέντερ που θέλει ο Ομπραντοβιτς διαχρονικά). Κάπως έτσι, ο Μπάλσα Κοπρίβιτσα παραμένει ο μόνος παραδοσιακός ψηλός παίχτης στο ρόστερ και η μοναδικότητα του αυτή ίσως του δώσει την ευκαιρία να βγει μπροστά.

Έχουμε να κάνουμε με μια ολοκαίνουργια ομάδα η οποία θα χρειαστεί χρόνο για να εντρυφήσει σε μια σύνθετη (στο επιθετικό κομμάτι κυρίως) φιλοσοφία. Η λογική λέει ότι θα έχει ups & downs στο ξεκίνημα, όμως εάν καταφέρει και πιάσει κάποια (άνω του μέσου όρου) standards στα μετόπισθεν το “δρεπάνι” και η μαύρη κάπα θα κάνουν την εμφάνιση τους. Με τον Ζοτς, δεν παίζεις. Εάν καταφέρει και βάλει το “τραίνο στις ράγες”, μπορεί φέρει όλη τη λίγκα άνω-κάτω.

 

11.Μaccabi Tel Aviv

 

Rebuilding για τη Μακάμπι μετά από δύο διαδοχικές δυνατές σεζόν όπου έφτασε ένα παιχνίδι πριν την επιστροφή στο F4. Το πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί με την πολιτική κατάσταση στη χώρα είναι πολύ ιδιαίτερο ενώ η υπεραξία που δημιουργήθηκε εντός της ομάδας την τελευταία διετία, προκάλεσε τη διάλυση του παζλ.

Το μοντέλο “Κάτας” (καλό μάτι και προσεγμένες επιλογές στην αγορά, συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία με πολύ καλές ιδέες στο επιθετικό κομμάτι, στόχευση σε παίχτες που έχουν συγκεκριμένες δεξιότητες για να υπηρετήσουν αυτό ακριβώς το στυλ παιχνιδιού) δουλεύει και έχει κρατήσει ανταγωνιστική τη Μακάμπι σε μια δύσκολη ιστορικά στιγμή. Φέτος το front office της κλήθηκε να χτίσει έναν καινούργιο κορμό και μαζί τη βάση για το άμεσο μέλλον. Οι κινήσεις και η τοποθέτηση των χρημάτων στην αγορά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Ο Wenyen Gabriel έρχεται με πολλές υποσχέσεις σχετικά με το fit του στο μπάσκετ της Ευρωλίγκας. Έχει την αθλητική ικανότητα, τη δύναμη, το motor και το versatility (σε επίθεση και άμυνα) ώστε να αποτελέσει παράγοντα στο «ζωγραφιστό» για τους Ισραηλινούς. Ο Jaylen Hoard θα αποτελέσει τον combo forward του Κάτας (primary position το «4», θα ανεβαίνει και στο «3» ως Big SF παρά την αδυναμία του στο σουτ), παίχτη-κλειδί ώστε να παίξει με το μέγεθος και τις αμυντικές τακτικές στις πεντάδες του. Εξ ου και το στοχευμένο «κενό» στο «3» όπου αποκτήθηκε ο βετεράνος σκόρερ Levi Randolph (με back-up τον ρολίστα Menco). Η Μακάμπι θα πάει Big (συχνά με άμυνα ζώνης) αλλά θα είναι σε θέση να ενεργοποιήσει και 3-guard lineups με τον Τζόρνταν Λόιντ ως G/F. O Αμερικανός γκαρντ ελπίζει να υγιής φέτος, ώστε να θυμίσει σε όλους ότι πρόκειται για έναν από τους πιο ποιοτικούς two-way περιφερειακούς στη λίγκα.

Ο Rokas Jokubaitis είναι το νέο πρόσωπο στο τιμόνι της ομάδας. Μόλις στα 23 του, μετράει 6 (!!!) σεζόν στην Ευρωλίγκα και πλέον θα έχει τον χώρο και τον ρόλο που χρειάζεται για να δείξει ότι μπορεί (και) να ηγηθεί σε αυτό το επίπεδο. Ο Κάτας διατήρησε το δίδυμο των Ισραηλινών γκαρντ, Μπλατ-ΝτιΜπαρτολομέο, το οποίο και εμπιστεύεται αρκετά.

Οι Ισραηλινοί έχουν δουλέψει σωστά με βάση τους πόρους που είχαν και μένει να δούμε τι μπορούν να παρουσιάσουν στο αμυντικό κομμάτι (επιθετικά έχουν τις προδιαγραφές να μας δώσουν κάτι πολύ ενδιαφέρον), επίδοση που θα καθορίσει την τοποθέτηση τους μέσα στον ανταγωνισμό.

 

 

12.Zalgiris

Ανασυγκρότηση για τους Λιθουανούς οι οποίοι τερμάτισαν πέρυσι στην 14^η θέση της κανονικής περιόδου ενώ έκλεισαν άσχημα τη σεζόν χάνοντας και τον εγχώριο τίτλο, αν μη τι άλλο σημαντικό πλήγμα για ένα club που έχει συνηθίσει να κυριαρχεί εντός συνόρων.

Η Ζάλγκιρις έχασε σημαντικές μονάδες όμως επένδυσε στο βάθος, συγκροτώντας ένα ρόστερ με πολλές επιλογές το οποίο μοιάζει να έχει τον πλουραλισμό για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες που προκύπτουν από μια μακρά σεζόν. Ο Τρινκιέρι είδε την περυσινή version να έχει αρκετά υψηλό δείκτη λαθών για ομάδα που αναπτύσσεται στη βάση της προσωπικής φάσης και επίσης συγκεκριμένες παραγωγικές δυνατότητες που δεν της επέτρεπαν να ανταγωνιστεί ισχυρούς αντιπάλους μακριά από το Κάουνας.

Οι Λιθουανοί επένδυσαν (πέραν του Ντάνστον, οκ) σε νέα παιδιά, στοχεύοντας να βάλουν σκορ στις θέσεις των πλαγίων (έλλειψε πέρυσι) με τους Sirvydis και Brazdeikis. O Fransisco ξέρει ότι είναι δύσκολο να γεμίσει τα παπούτσια του Έβανς όμως έρχεται από μια πολύ καλή ρούκι σεζόν και ο ανταγωνιστικός του χαρακτήρας θα αποτελέσει σημαντικό εφόδιο. Δίπλα του ο Τάιρον Ουάλας ως κόμπο (proven scorer, αμφίβολο leadership) ενώ ο Ιταλός κόουτς ποντάρει στο χαρτί Ματ Μίτσελ στα φόργουορντ, πιστεύοντας ότι ο Αμερικανός face/post up SF/PF θα του δώσει το physicality που λείπει στη συγκεκριμένη γραμμή (μπορεί να δέσει αρμονικά με τον Μάνεκ). Σημαντική αν μη τι άλλο η προσθήκη του Άλεν Σμάιλαγκιτς ο οποίος μπορεί να καλύψει και τις δύο θέσεις της frontcourt και να δώσει παραγωγική ώθηση στους Λιθουανούς. O διεθνής Σέρβος ξέρει ότι μια καλή χρονιά στην Ευρωλίγκα μπορεί να του ανοίξει ξανά την πόρτα του ΝΒΑ. Έχει πολλά προσόντα, σουτάρει εξαιρετικά αλλά οφείλει να συγκρατεί τον ενθουσιασμό του και να φιλτράρει καλύτερα τις αποφάσεις του.

Η ομάδα του Κάουνας έχει έναν κορμό αθλητών σε πολύ καλή ηλικία και έναν προπονητή που θα τους σπρώξει στα όρια τους. Υπάρχουν ερωτηματικά για την επάρκεια της σε όρους περιφερειακής εκτέλεσης σε κάποιες θέσεις (έχεις Ulanovas-Brazdeikis και προσθέτεις τον streaky Μίτσελ) όμως φέτος διαθέτει το βάθος για να παίξει πιο αποτελεσματικά αυτό το “in your face” μπάσκετ του Τρινκιέρι.

13.Virtus Bologna

Η Βίρτους ακούμπησε το θαύμα των playoffs πέρυσι παίζοντας πολύ καλό μπάσκετ για μεγάλο μέρος της σεζόν αλλά στο τέλος ξεφούσκωσε και πιθανόν πήρε αυτό που της άξιζε. Το ενθαρρυντικό είναι ότι έδειξε πως μπορεί. Ο Μπάνκι ενέπνευσε τους παίχτες του και αυτό θα προσπαθήσει να κάνει και φέτος, ώστε το γκρουπ του να τρυπήσει το ταβάνι του.

Ο Ματ Μόργκαν αποτελεί μια κίνηση που μου αρέσει. Ένας προικισμένος σκόρερ με καλούς δείκτες efficiency και αποτελεσματικό φίλτρο στο shot selection, μπαίνει στη μεγάλη λίγκα (ερχόμενος από καλή σεζόν στο Λονδίνο και στο EC) με θετική πρόγνωση. Η αναβάθμιση παιχτών όπως ο Παγιόλα και ο Κορντινιέ και ο βαθμός ανταπόκρισης τους σε ακόμα πιο σημαντικούς ρόλους θα είναι σημείο αναφοράς στη σεζόν για τη Βίρτους. Ο Rayjon Tucker έρχεται επίσης από σπουδαία χρονιά  στη Βενέτσια, όντας ένας από τους πιο δυναμικούς και αθλητικούς wings στην Ευρώπη. Η πόρτα του ΝΒΑ δεν έχει κλείσει για αυτόν. Στη Μπολόνια υπάρχει η ελπίδα ότι ο Tucker μπορεί να αποτελέσει το κρυφό χαρτί της φετινής Βίρτους στο παρκέ.

Ο Μπάνκι έφερε τον «δικό του» (Λετονό) Γκραζούλις από την Τρέντο στο «4» (μου αρέσει σαν κίνηση, σούταρε καταπληκτικά πέρυσι), διατήρησε τελικά τον αλμυρό αλλά απαραίτητο Σενγκέλια και πρόσθεσε τον Ουίλ Κλάιμπερν, έναν νικητή και σταρ της διοργάνωσης σε πτώση. Έχω ενστάσεις για τη δυναμική της ομάδας στο «5» και εκτιμώ ότι θα στραφεί σε χαμηλότερα σχήματα αρκετά συχνά (Τόκο-Γκραζούλις ή Κλάιμπερν «4»). Το spacing στην επίθεση και πάλι προβληματίζει όμως πέρυσι (ανάλογες οι αμφιβολίες τέτοια εποχή) οι Ιταλοί βρήκαν τη λύση με όπλο το aggressiveness του Μπελινέλι και τον συναγερμό που ακόμα προκαλεί στις άμυνες η off-ball δυναμική του.

Η Βίρτους έχει προσωπικότητες, veteran leadership και πιστό κόσμο. Στοχεύει στην πρώτη δεκάδα και έχει πιθανότητες να διεκδικήσει μέχρι τέλους τη συμμετοχή στο Play-In.

14.Baskonia

Η μεγάλη επιστροφή του Βάσκου Πάμπλο Λάσο στην πατρίδα είναι σίγουρα το γεγονός της χρονιάς για το κλαμπ. Ο σπουδαίος Ισπανός προπονητής άφησε τη Μπάγερν μόλις μετά από μια σεζόν στο Μόναχο, παίρνοντας μια δουλειά που φάνηκε ότι ήθελε τόσο πολύ, για διάφορους λόγους. Η επιστροφή στην Ισπανία επετεύχθη λοιπόν για τον Παμπλίτο ο οποίος όμως δεν θα έχει εύκολο έργο στη Μπουέσα Αρίνα.

Η Μπασκόνια έχασε σημαντικές μονάδες όπως ο Κοστέλο, ο Μακιντάιρ, ο Μαρίνκοβιτς και ο Κότσαρ όμως (και δεδομένης της φιλοσοφίας του Λάσο) επένδυσε στα νιάτα και στην αθλητικότητα χτίζοντας το ρόστερ της σε αυτήν την offseason. O Trent Forrest θα πάρει τον ρόλο του Μακιντάιρ και ο βαθμός προσαρμοστικότητας του θα παίξει σημαντικό ρόλο στην πρόοδο του παιχνιδιού της Μπασκόνια. Πρόκειται για έναν γκαρντ που μπορεί να κάνει πολλά πράγματα σε άμυνα και επίθεση, είναι καλός στο κομμάτι της απόφασης (θα χρειαστεί φυσικά να αποκωδικοποιήσει τη διαφορετικότητα σε επίπεδο χώρων που διακρίνει το ευρωπαϊκό μπάσκετ) αλλά είναι limited στο κομμάτι του σουτ. Εδώ θα χρειαστεί τη βοήθεια των προπονητών του ώστε να μπορέσει να διαχειριστεί μια αδυναμία η οποία μπορεί κάλλιστα να τον «πνίξει» αγωνιστικά.

Η τριάδα Μονέκε-Σεντεκέρσκις-Χάουαρντ θα αποτελέσει το βαρύ σασί των Βάσκων και φέτος ενώ ο Λάσο ελπίζει στο step-up του Νίκου Ρογκαβόπουλου που άφησε υποσχέσεις πέρυσι και φυσικά στην παραγωγική δυναμική που μπορεί να προσδώσει η παρουσία ενός κόμπο όπως ο Kamar Baldwin. O Donta Hall παίρνει μια ευκαιρία ώστε να δείξει κάτι παραπάνω μετά από την περυσινή πολύ χαμηλή του πτήση ενώ ο Luwawu-Cabarrot θα έχει επίσης σημαντικό ρόλο στα «φτερά». O Laso έδωσε μια ευκαιρία στον Γιάραμαζ ο οποίος μπορεί να βρει χώρο στο backcourt και να αναρριχηθεί στο rotation χρησιμοποιώντας την εμπειρία του.

Όπως γίνεται ευκόλως κατανοητό, τα διαθέσιμα χρήματα στη Βιτόρια δεν ήταν αρκετά και ο Λάσο δούλεψε με ό,τι είχε στα χέρια του. Οι Βάσκοι θα μπορούσαν κάλλιστα να προσθέσουν έναν F/C σε αυτό το ρόστερ το οποίο υπολείπεται σε βάθος. Η Μπασκόνια πηγαίνει minimal φέτος και πιθανόν γρήγορα θα χρειαστεί ενίσχυση.

-Bayern Munich

Εποχή Χέρμπερτ στο Μόναχο μετά τη –μάλλον απροσδόκητη- αποχώρηση του Πάμπλο Λάσο. Ο Καναδός (πρώην πλέον ομοσπονδιακός της εθνικής Γερμανίας) έχει χρόνια τώρα καλό όνομα στη χώρα και κεφαλαιοποιεί την επιτυχία του με τη Νationalmannschaft, επιστρέφοντας στο υψηλότερο επίπεδο συλλογικά.

Οι Βαυαροί δουλεύουν στο ίδιο μοντέλο, επενδύοντας σε νέα, υποσχόμενα παιδιά χωρίς οικονομικά ρίσκα και υπερβάσεις. Στη σημαντικότερη καλοκαιρινή κίνηση τους, υπέγραψαν τον Yam Madar ο οποίος μπορεί να βρει χώρο και τον επιθυμητό ρόλο για να δείξει τι πραγματικά μπορεί να κάνει. Ο draftee των Σέλτικς έχει θητεύσει δίπλα σε πολύ σπουδαίους προπονητές και πλέον λαμβάνει την ευκαιρία να ηγηθεί ενός συνόλου Ευρωλίγκας, αντικαθιστώντας τον Σιλβέιν Φρανσίσκο. Ανάλογη ευκαιρία δόθηκε στον Oscar Da Silva ο οποίος κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν κολλούσε στην περυσινή Μπαρτσελόνα. Ο 25χρονος φόργουορντ επιστρέφει στην πατρίδα και η λογική λέει ότι μπορεί να βρει χώρο σε μια θέση όπου υπάρχει ο Devin Booker (F/C) και o Kevin Yebo (F/C). Τα δύο αυτά παιδιά (Madar, Da Silva) έρχονται να προστεθούν σε ένα υπάρχον νεανικό core που περιλαμβάνει τον Danko Brankovic (C)  και τον youngster Ivan Kharchenkov (G/F). Μ’αρέσει αυτό. Όμως δεν αρκεί να το κάνεις αλλά πρέπει να μπορείς και να το αναπτύξεις.

Η Μπάγερν διατήρησε τον Carsen Edwards στις τάξεις της, με τον Χέρμπερτ να θέτει ως προτεραιότητα τη βελτίωση του Αμερικανού scoring-guard στο κομμάτι των αποφάσεων ώστε σταδιακά να γίνει πιο σταθερός, μειώνοντας τις διακυμάνσεις που τον χαρακτηρίζουν μέσα στη σεζόν. Πολύ σημαντική κίνηση φυσικά και η επιστροφή του Voigtmann, ο οποίος είχε πολύ καλή συνεργασία (όπως και οι Obst, Weiler-Babb) με τον «Γκόρντι» στο FIBA.

Βαρόμετρο για τη γερμανική ομάδα θα είναι η αποτελεσματικότητα στην απορρόφηση του Napier. Είναι ο πιο skilled παίχτης σε αυτό το ρόστερ και κάποιος που μπορεί να κάνει τη διαφορά απέναντι σε σύνολα ανάλογης ταχύτητας, μεταφέροντας τη Μπάγερν στο πάνω γκρουπ. Είναι επίσης δύσκολο παιδί. Αρκετά δύσκολο. Με αυτόν οι Βαυαροί πρόσθεσαν έξτρα firepower (που δεν είχαν) αλλά και την πρόκληση για ομαλή αφομοίωση του στο περιβάλλον τους.

Η Μπάγερν έχει ένα «ευρωπαϊκό» ρόστερ το οποίο βγάζει “υγεία” αλλά στερείται σπουδαίου star quality. Είμαι αρκετά σκεπτικός σχετικά με την απορρόφηση (και την αποτελεσματικότητα της διαδικασίας αυτής) των ιδεών του Χέρμπερτ στο παιχνίδι της Ευρωλίγκας. Η επιτυχία των Βαυαρών θα καθοριστεί από τον βαθμό ανάπτυξης των νεότερων αθλητών (Μάνταρ) μέσα σε αυτό το ρόστερ, η οποία δυνητικά μπορεί να της δώσει την ώθηση για να ξεφύγει από την τελευταία βαθμίδα δυναμικότητας στη διοργάνωση.

 

16.Paris

Προφανώς το γνωρίζετε αλλά θα το επαναλάβω για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί. «Ψόφαγα» να δω τη μεταφορά του αγωνιστικού μοντέλου του Tuomas Iisalo στην πλατφόρμα της Ευρωλίγκας, με τις όποιες προσαρμογές θα γίνονταν για να αποκτήσει περισσότερη συμβατότητα αυτό το ultra small & aggressive brand of basketball, στη μεγάλη σκηνή.

Ο Φινλανδός πέρασε τον Ατλαντικό (γιατί προφανώς είδε ότι υπάρχει η προοπτική να γίνει σύντομα head, κατά τη γνώμη μου μπορεί) και τη θέση του πήρε ο Τιάγκο Σπλίτερ. Όπως είχαμε πολλάκις υπογραμμίσει στο Hoopfellas Show, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουν στην Πόλη του Φωτός φέτος ήταν να προσθέσουν μέγεθος ώστε να μπορέσουν να ανταγωνιστούν σε αυτό το επίπεδο, χωρίς απαραίτητα να απολέσουν το πλεονέκτημα της ταχύτητας και του physicality.

Παρακολουθώντας την Παρί στα παιχνίδια προετοιμασίας, βλέπουμε ότι οι “πρωτευουσιάνοι” συνεχίζουν με τον Βραζιλιάνο κόουτς να δουλεύουν στην ίδια βάση και στο ίδιο αγωνιστικό μοντέλο (πίεση ψηλά, επίθεση στα πρώτα δευτερόλεπτα) που τείνει να αποτελέσει trademark για αυτούς. Κατά κάποιον τρόπο, η Παρί προσπαθεί να φέρει στο προσκήνιο το μπάσκετ της άλλοτε κραταιάς Σιένα (όπου Μακιντάιρ βάλτε Σορτς και Ουόρντ αντί Σάτο). Ένταση, εξαντλητική και πολύ φυσική άμυνα, επίθεση στα πρώτα 7-10 δευτερόλεπτα και συνολικά ένα “pretty much in your face” στυλ παιχνιδιού.

Το backcourt έχει ενδιαφέρον μετά την προσθήκη ενός έμπειρου πόιντ δίπλα στον μηχανοδηγό T.J. Shorts, όπως ο Maodo Lo. Κεντρικό πρόσωπο στην προσπάθεια των Παριζιάνων θα είναι ο Nadir Hifi. O 22χρονος «άνιωθος» γκαρντ με τον «No Fear» χαρακτήρα έρχεται από μεγάλη σεζόν. Έβαλε σχεδόν ότι μεγάλο σουτ πήρε και τράβηξε μαζί με τον Shorts το κουπί στα δύσκολα. Έχει την ανθεκτικότητα και το τραχύ προφίλ (παρά την έλλειψη μεγέθους) για να σκοράρει απέναντι στις άμυνες της Ευρωλίγκας. Η Παρί τον πλαισίωσε σωστά με τον Quattara (μέγεθος, αθλητικότητα, άμυνα) ο οποίος θα αποτελέσει την «πανοπλία» των ball-handlers ενώ ο Ερρέρα είναι εξαιρετικός σουτέρ (τον ξεκινάει στο “2” ο Σπλίτερ).

Η δύναμη της ομάδας και η γραμμή μέσω της οποίας εκφράζει το στυλ της στο παρκέ εντοπίζεται στους wings. Το δίδυμο Tyson Ward-Collin Malcolm φέρνει επιθετική άμυνα και transition παιχνίδι, υποστηρίζοντας διαφορετικές (σε όρους μεγέθους) lineups. Ο Ward είναι η επιτομή του defensive wing και σύντομα μπορεί να τον δούμε σε ομάδα κορυφής. Πρόκειται για έναν παίχτη που μου αρέσει αρκετά.

Πολύ καλή η κίνηση με τον Kevarius Hayes ο οποίος θα αποτελέσει τον στυλοβάτη της frontcourt, υποστηρίζοντας αλλαγές και επιθετικές αμυντικές τακτικές. Θα τον πλαισιώσουν τρία πολύ δυνατά παιδιά (Κessens, Kratzer, Shahrvin) ενώ στο «4», δίπλα στον Yantunen (ο οποίος έπαιξε αρκετά στο «5» πέρυσι) προστέθηκε ένας ακόμα φόργουορντ που μπορεί να σουτάρει και να βάλει τη μπάλα κάτω όπως ο Daulton Hommes. Ο Hayes είναι πάντως ένα παιδί που θα μπορούσε να αποτελέσει κομμάτι μιας ομάδας υψηλότερης βαθμίδας.

Είναι πολύ σημαντικό για την ίδια την Ευρωλίγκα να κερδίσει την αγορά της συγκεκριμένης πόλης, ανεβάζοντας στο τραίνο ως μόνιμο (μακροπρόθεσμα) μέλος της την Παρί. Είναι ένα πρότζεκτ που απλά πρέπει να πετύχει.

17.ASVEL

Δυστυχώς το πέρασμα στην καινούργια εποχή με το γήπεδο-στολίδι δεν έχει συνδυαστεί με αναλόγου ενδιαφέροντος αγωνιστικά πρότζεκτ από την πλευρά της ASVEL. Είναι προφανές ότι την τελευταία διετία ακολουθείται μια κατεύθυνση με πολύ μετρημένες κινήσεις και πλήρη αποφυγή οικονομικού ρίσκου από το κλαμπ, το οποίο φαίνεται ότι χάνει έδαφος και εντός συνόρων.

Η ΑSVEL δίνει και φέτος την ευκαιρία σε μερικές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις παιχτών να πατήσουν τα πόδια τους στο ψηλότερο σκαλοπάτι του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τόσο ο Shaquille Harrison στα γκαρντ, όσο και ο Admiral Schofield στα forwards είναι παιδιά που έχουν συζητηθεί από ομάδες Low EL/EC/BCL επιπέδου τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη αλλά για διαφορετικούς λόγους δεν είχαν περάσει τον Ατλαντικό. Και οι δύο φέρνουν δύναμη, αθλητικότητα και αμυντικό φίλτρο στην εκάστοτε γραμμή. Ο Harrison είναι ο αθλητικός, μακρύς defensive stopper με ικανότητα να πατήσει στο «ζωγραφιστό» και να σκοράρει στο ανοιχτό γήπεδο, που χρειάζεται η ASVEL δίπλα στους Πάρις Λι, Ντε Κολό και Μαλεντόν (επέστρεψε, περιμένουν αρκετά από αυτόν). Ο Schofield είναι πολύ δυνατός και μπορεί να μαρκάρει διαφορετικούς παίχτες. Το κλειδί θα είναι να μπορέσει να σταθεροποιήσει την αποτελεσματικότητα του σουτάροντας από θέση (το παλεύει χρόνια τώρα) ώστε να φέρει κάποια 3&D στοιχεία στο παιχνίδι της ASVEL.

Ο Draftee των Μαβς Melvin Ajinca, είναι μια πολύ καλή κίνηση (αυτός όντως μπορεί να φέρει 3&D στοιχεία) και ένα παιδί που έχει το προφίλ για να βρει συμβόλαιο στο ΝΒΑ στο κοντινό μέλλον. Χρειάζεται να βελτιώσει το παιχνίδι του με τη μπάλα στα χέρια (ώστε να γίνει πιο επικίνδυνος στα close-outs) ενώ είναι θετικό το ότι μπορεί να εκτελέσει διαφορετικούς τύπους σουτ από την περίμετρο.

Νeal Sako (καλή σεζόν με Σολέ) και Ταρίκ Μπλακ δίπλα στον Λοβέρν και στον “ultra athletic” Mbaye Ndiaye (PF) σε μια frontcourt που έχασε τον Φαλ και στερείται stretch χαρακτηριστικών, κατάσταση που εκτιμώ πως θα επηρεάσει ζωτικά την παραγωγική δυναμική της ομάδας στο μισό γήπεδο.

Η ASVEL ακουμπάει και πάλι στο μείγμα νέων-βετεράνων, το physicality και την αθλητική ικανότητα όμως η πρόγνωση είναι ότι θα έχει σημαντικό θέμα στο επιθετικό κομμάτι, ειδικά μετά το ξεκίνημα της σεζόν όπου οι άμυνες θα διαβάσουν τα όπλα της. Δύσκολο έργο για τον κόουτς Πουπέ.

18.ALBA Berlin

Η Άλμπα επιμένει στο ίδιο μοντέλο παρά τις φωνές που έρχονται από παντού για την έλλειψη σπουδαίας ανταγωνιστικότητας από την πλευρά της. Όπως έχουμε πει πολλάκις στο παρελθόν, τα Άλμπατρος καταθέτουν τη δική τους ξεχωριστή «πρόταση» στη λίγκα, όντας η ομάδα που θα αποτελέσει «σκαλοπάτι» για παιδιά που θέλουν να βελτιωθούν και να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, ξεκινώντας τη διαδρομή τους από τα χαμηλά στα ψηλά της Ευρωλίγκας.

Κάπως έτσι, η ομάδα του Βερολίνου αποφάσισε να διατηρήσει τον ίδιο ακριβώς κορμό προσθέτοντας ουσιαστικά δύο παίχτες. Τον Trevion Williams από την Ουλμ και τον William McDowell-White από τους ΝZL Breakers. Ο Aυστραλός wing δεν είναι ιδιαίτερα skilled όμως μπορεί να καλύψει διαφορετικούς ρόλους στην περιφέρεια και να δώσει έναν πιο τραχύ χαρακτήρα στο backcourt. O Williams είναι μια σαφώς διαφορετική περίπτωση. Εικάζω ότι σε αυτόν, ο κόουτς Israel Gonzales βλέπει έναν καινούργιο playmaking Big στα πρότυπα του Λιούκ Σίκμα, εντός του συστήματος του. Ο απόφοιτος του Purdue είναι ένας από τους καλύτερους passing Bigs στην Ευρώπη και διακρίνεται για την αντίληψη του. Θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στο αμυντικό κομμάτι βαθιά στη ρακέτα όμως το περιβάλλον της Άλμπα είναι καλό fit για αυτόν. Αξίζει να τον παρακολουθήσουμε.

Το δίδυμο των Ιταλών,  Spagnolo-Procida,  θα ηγηθεί της προσπάθειας των Άλμπατρος φέτος. Οι πληροφορίες από το Βερολίνο λένε ότι εντός του κλαμπ υπάρχει μεγάλη αισιοδοξία για την ανάπτυξη των δύο αθλητών, με τον Spagnolo να έχει κερδίσει τις εντυπώσεις στο ξεκίνημα της προετοιμασίας. Πρόκειται για δύο πολύ ταλαντούχα παιδιά (ειδικά τον Procida θα τον υπέγραφα «εχθές» σε οποιαδήποτε ομάδα μου) με εξαιρετική προοπτική σε αυτό το επίπεδο. Olinde, Delow, Samar, Mattisseck συμπληρώνουν τον νεανικό κορμό των Άλμπατρος που λειτουργούν ξεκάθαρα με λογική συγγενή με αυτήν των κολεγιακών προγραμμάτων.

To ρόστερ των Γερμανών δεν είναι τόσο κακό όσο νομίζει ο κόσμος, σε όρους σύνθεσης δεξιοτήτων. Όμως η νοοτροπία του “δεν σκίζομαι να νικήσω” που έχει ποτίσει το κλαμπ, μοιάζει παράταιρη με τη γενικότερη ατμόσφαιρα της λίγκας.

 

 

 

 

“Ο απόγονος του δεύτερου γιου ακούει το σάλπισμα του στρατηλάτη. Φέρει κέλτικα όπλα & ρωμαϊκό αίμα από γενιά ευπατριδών. Η μεγάλη σκιά του δέντρου εμφανίστηκε δις στο όνειρο του ενήλικα. Μια μητέρα στο σταυροδρόμι μεταξύ του κοσμοπολίτικου Βορρά & του Νότου”.

 

Υ.Γ: Όπως σας είχα πει το 2018 (Μπλατ, Νεκρόπολη Μόσχας & Φαλήρου κτλ.) η φύση των “προφητειών” είναι να επαληθεύονται με τον δικό τους μοναδικό τρόπο. Ο φετινός γρίφος αφορούσε την εκτίμηση που έτρεφε ο Ergin Ataman στον Donatas Motiejunas, τον οποίο (δις) συμπεριέλαβε σε μια shortlist για τη θέση “5” του Παναθηναϊκού, ως έναν ψηλό που έχει τα χαρακτηριστικά που ο ίδιος ζητάει για να πλαισιώσει τον Mathias Lessort.

Το όνομα του Λιθουανού από το Κάουνας (ένας από τους πιο δημοφιλείς θρύλους εντός της πόλης αναφέρει πως αυτή έχει και ρωμαϊκές ρίζες μια και ιδρύθηκε από τον Kunas,  δεύτερο γιο του  πατρικίου Palemon από τον οποίο μάλιστα έχει πάρει το όνομα της μια γειτονιά σήμερα) ήρθε στο προσκήνιο αμέσως μετά τους τελικούς της ελληνικής λίγκας και συζητήθηκε πάλι πολύ αργότερα. Οι πράσινοι (οι οποίοι έψαχναν κάτι πιο φρέσκο και ίσως πιο εμπορικό παρότι ο Μotiejunas φαινόταν ότι μπορούσε να κάνει τη δουλειά καθότι σκόρερ, μεγάλο κορμί και αυτόφωτος επιθετικά) ρώτησαν τον Μίσκο (ατζέντης του Αταμάν επίσης) για την περίπτωση του όμως αυτή δεν προχώρησε μιας και εκτιμήθηκε ότι τους ζητήθηκε να πληρώσουν υπεραξία.

Ο Λιθουανός ψηλός (η μεγάλη σκιά του δέντρου), το όνομα του οποίου στη γλώσσα της πατρίδας του σημαίνει “πεθερά” (“μια μητέρα”) είχε προτάσεις από την Paris (κοσμοπολίτικος Βορράς) και την Αρμάνι. Τελικά τίποτα δεν προχώρησε και έμεινε στο Πριγκιπάτο. Ο Παναθηναϊκός δε, υπέγραψε έναν σέντερ με παρεμφερή χαρακτηριστικά.

Ο Yurtseven (πιο αθλητικός, καλύτερος μπλοκέρ και ριμπάουντερ αλλά λιγότερο αποτελεσματικός σουτέρ και δημιουργός) όπως και ο Motiejunas, είναι ο τύπος του ψηλού που μπορεί να πάρει τη μπάλα στα 5 μέτρα και να πάει προς τα μέσα με προσωπική φάση (by the back) όντας αυτόφωτος επιθετικά αλλά και να σκοράρει μέσα από συνεργασίες. Όπως και ο Λιθουανός, φέρει ως κύριο προσόν του την παραγωγική δυναμική από την καρδιά της ρακέτας.

 

 

Καλή σεζόν να έχουμε.