NBA Offseason: Βουτιά στα άδυτα του ΝΒΑ

Οι ζυμώσεις που γίνονται στην αγορά του ΝΒΑ είναι σημαντικές καθώς στήνουν το σκηνικό για αυτό που θα δούμε από το ερχόμενο Φθινόπωρο. Το δίδυμο Asoutos-Tucker αναλύει.

ΑΣΟΥΤΟΣ: Η Εκδίκηση του Ρολίστα 

 

Mε τον O. G. Anunoby να υπογράφει το πλουσιότερο συμβόλαιο στην ιστορία των Knicks (212 εκ. για 5 χρόνια) και την μετακίνηση του Mikal Bridges να απαιτεί 5 first round picks (πρόκειται για τίμημα δίχως προηγούμενο, νομίζω πως μόνο το trade του Paul George στους Clippers ήταν εξίσου δαπανηρό), βλέπουμε στη Νέα Υόρκη να υλοποιούνται με τον πιο αποφασιστικό τρόπο οι νέες τάσεις στο μπασκετικό χρηματιστήριο του NBA. Μιλάμε για χρήματα και αξίες που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα προορίζονταν αυστηρά μόνο για All Star παίκτες, και στη συντριπτική τους πλειοψηφία για σκόρερ ολκής. To να βλέπουμε τέτοια ποσά να δαπανώνται για τον Anunoby (usage 16% πέρσι) και τον Bridges (στο Phoenix που ήταν σοβαρή ομάδα είχε usage 15%, ακόμα και στο αστείο περσινό Brooklyn το usage του ήταν 23%) είναι απόδειξη του ότι οι ομάδες κοστολογούν πλέον πολύ υψηλά τα 3&D χαρακτηριστικά που φέρνουν στο τραπέζι κάποιοι forwards. Oι Knicks δεν τρελάθηκαν ξαφνικά να πετάνε λεφτά σε ρολίστες, αλλά οι κινήσεις τους αυτές είναι απόλυτα εναρμονισμένες με το νέο πνεύμα που διαπερνά τις αγορές στο ΝΒΑ. Τα χρήματα και τα assets έχουν σταματήσει να κατευθύνονται προς τους υπερήλικες superstars τύπου Durant, και προτεραιότητα για τις ομάδες είναι πλέον η αθλητικότητα και ο two way χαρακτήρας ενός παίκτη. 

 

Το παράδειγμα της Βοστώνης είναι που μοιάζει να αποτελεί φάρο για τις ομάδες του ΝΒΑ, και η κατάκτηση του τίτλου από τους Celtics το 2024 επισφραγίζει και την επικράτηση των καινούριων τάσεων στο μπάσκετ στην Αμερική. Το μυστικό της επιτυχίας των Celtics είναι η αθλητικότητα και ο two way χαρακτήρας όλων των παικτών του στενού rotation, ώστε η ομάδα να μην εμφανίζει αδυναμίες και να μην προσφέρει mismatches σε καμία σπιθαμή του γηπέδου. Ναι, ο Tatum ή ο Brown μπορεί να μην σουτάρουν την μπάλα όπως ο Lillard ή ο Doncic, είναι όμως εξαιρετικοί παίκτες και στις δυο μεριές του γηπέδου και θωρακίζουν την άμυνα της Βοστώνης. Oι Knicks λοιπόν ακολουθούν το παράδειγμα των Celtics, “φορτώνοντας” τις θέσεις 2 εως 4 με πολυθεσίτες, two way παίκτες, που μπορεί να μην βρίθουν από επιθετικό ταλέντο αλλά αποτελούν εξαιρετικά αξιόπιστες λύσεις και στις δυο μεριές του γηπέδου. Ταυτόχρονα οι Knicks προετοιμάζονται να ματσάρουν όσο το δυνατόν καλύτερα σε μια πιθανή αναμέτρηση με τους Celtics. Άλλωστε αυτοί είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην Ανατολή στις βλέψεις των Knicks για τα ΝΒΑ finals. 

Η έλευση του Bridges έχει φυσικά και άλλες πρόσθετες συμπαραδηλώσεις, μιας και ο Bridges αποτελεί το τέταρτο μέλος που στρατολογούν οι Knicks από την σπουδαία κολλεγιακή ομάδα του Villanova που την τριετία 2016-18 κατέκτησε δύο τίτλους. Η ταυτόχρονη συνύπαρξη τόσων παικτών από το ίδιο κολλεγιακό πρόγραμμα σε ομάδα του ΝΒΑ δεν έχει προηγούμενο ως πείραμα, και ήδη από πέρσι η τριάδα Βrunson-Hart-DiVincenzo κουβάλησε εξαιρετικά τους Knicks μέχρι τους ημιτελικούς της Ανατολής, προτού οι τραυματισμοί τους γονατίσουν. Οι Knicks προτίμησαν να επενδυσουν τα assets όχι σε ένα superstar, αλλά στην έννοια της συνοχής και της συνέχειας, στο ομαδικό πνεύμα μιας παρέας νεαρών παικτών που αντρώνονται μαζί, που γνωρίζουν πολύ καλά ο ένας τον άλλον, που παίζουν “ένας για όλους και όλοι για έναν”. Σε ένα ΝΒΑ που οι συνεχείς μετακινήσεις παικτών μετατρέπουν τις περισσότερες ομάδες σε ετερόκλητα σύνολα, οι Knicks ποντάρουν τις μάρκες τους στις υγιείς αρχές του αθλητισμού: την ομαδικότητα και την άμιλλα. 

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι ερωτηματικά προκαλεί η έλλειψη παικτών με προσωπική φάση στο ρόστερ των Knicks, ενώ και η φυγή του πολύτιμου Hartenstein αφήνει ένα κενό που πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να καλύψουν οι Knicks με τα οικονομικά περιθώρια που διαθέτουν. O Mitchell Robinson είναι ένας πολύ καλός σέντερ, επιθετικά όμως δεν προσφέρει πολλά πράγματα, ενώ δεν διαθέτει ως παίκτης το versatility που θα μπορούσε να κάνει τους Knicks μια fully switchable, τρομακτική αμυντική μηχανή. Το κλειδί στο ρόστερ των Knicks είναι ο Julius Randle, ένας παίκτης που παρά την τεράστια προσφορά του στην ομάδα οι φίλοι των Knicks λατρεύουν να μισούν. Είναι ο μόνος παίκτης πλην Brunson στο ρόστερ που έχει αξιόπιστη προσωπική φάση, ενώ το κενό στη θέση 5 θα μπορούσε να το καλύψει για κάποια λεπτα (ή και στο κλείσιμο παιχνιδιών) ο ίδιος. Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω προτείνει μια τέτοια λύση στα σχόλια του Hoopfellas, και ας κλείσουμε τα μάτια και ας ονειρευτούμε  το αμυντικό δυναμικό της 4αδας Bridges-Hart-Anunoby-Randle στις θεσεις 2 εως 5. Ο Thibodeau βέβαια απεχθάνεται τέτοιου είδους ιερόσυλες καινοτομίες, και θέλει παραδοσιακού τύπου ψηλούς στη θέση 5, όμως ακόμα και αυτός όλο και περισσότερο ενστερνίζεται τις αρχές του μοντέρνου μπάσκετ (πως αλλιώς θα έφταναν οι Knicks να σουτάρουν από 30 τρίποντα το παιχνίδι το 2021 στα 37 το 2024; ) Αν πάντως υποθέσουμε πως η Νέα Υόρκη ακολουθεί το παράδειγμα των Celtics θα πρέπει να βρει απαντήσεις στη θέση 5 όπου οι Celtics έχουν τον switchable Horford και τον “σουτάρω από τα 8 μέτρα” Porzingis. O Randle θα μπορούσε να δώσει αυτές τις απαντήσεις, και να δικαιολογήσει ακόμα περισσότερο την ύπαρξή του σε ένα ρόστερ γεμάτο forwards. 

 

Mε τον Randle σε χρονιά συμβολαίου, η σεζόν προμηνύεται πολύ ενδιαφέρουσα σε διοικητικό επίπεδο για τη Νέα Υόρκη, μιας και το extension του Βrunson είναι ήδη επικείμενο ενώ και ο Bridges θα χρειαστεί περισσότερα χρήματα το 2026. Το να βρεθεί upgrade για τον Randle δεν θα είναι μια καθόλου απλή υπόθεση, ενώ ο παίκτης που θα έρθει στη θέση του θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι παίκτης που μπορεί να δημιουργήσει το δικό του σκορ. Ομολογώ πως δεν έχω ιδέα πως θα κινηθούν οι Κnicks στη συνέχεια και αναμένω τις εξελίξεις με μεγάλο ενδιαφέρον. Η επιλογή να δημιουργηθεί ένα πολύ ακριβό ρόστερ στο άμεσο μέλλον ίσως και να είναι αναγκαιότητα αν θέλουν να χτυπήσουν στα ίσα τους Celtics. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι υπάρχει όμως η σεζόν που έρχεται, που βρίσκει τη Νέα Υόρκη για πρώτη φορά μετά από πολλα-πολλά χρόνια τόσο κοντά στην κορυφή του βουνού. 

 

 

 

TUCKER : Ο ΚΑΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΟΙ CELTICS ΚΑΙ ΤΟ POSITIONLESS 

Μία βασική δοξασία του φιλοσοφικο-θρησκευτικού συστήματος του Γνωστικισμού είναι ότι η ύλη είναι “κακή” κι απομακρυσμένη από το Θεό, έτσι ολόκληρος ο φυσικός κόσμος είναι “κακός”. Κατά συνέπεια, ο κόσμος αυτός δεν είναι δημιούργημα του Θεού αλλά κάποιου άλλου, όχι τόσο Αγαθού. Πιάνοντας το νήμα από εκεί, στο βιβλίο του “Ο ΚΑΚΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ”, ένας -ας το πούμε- επίγονος του Γνωστικισμού, ο φιλόσοφος/δοκιμιογράφος Εμίλ Σιοράν, κινούμενος σε ένα περισσότερο υπαρξιστικό και λιγότερο μεταφυσικό πλαίσιο, καταγγέλλει την ίδια την Ύπαρξη, για να καταλήξει ότι “βρισκόμαστε στον πάτο μιας κόλασης όπου κάθε στιγμή της είναι και ένα θαύμα”. 

 

Η ιδέα ενός Δημιουργού, καλού ή κακού, τίθεται με τον ίδιο τρόπο (ή στο περίπου για να ακριβολογούμε!) και σε πρόσφατες μπασκετικές συζητήσεις, όπου η έλξη ενός μπάσκετ όπου καταργούνται εν μέρει οι θέσεις, ουσιαστικά ακυρώνει εν μέρει και την αναγκαιότητα του ιδίου. Χρειάζεται ο Δημιουργός στο σύγχρονο μπάσκετ; Ή μήπως το νέο φιλοσοφικο-θρησκευτικό δόγμα του positionless γκρεμίζει τα ίδια τα ουράνια (την κατεστημένη μέχρι σήμερα σκέψη για τον point guard); Η απάντηση είναι σχετικά απλή. Κι έχει δοθεί από τον δάσκαλο (όχι του Γνωστικισμού από ότι γνωρίζω τουλάχιστον αλλά του μπάσκετ) Jim. “Playmaking δε χρειάζεται να παίρνεις από τον γκαρντ αλλα μπορείς να πάρεις από όλες τις θέσεις”. Ακόμα και μία ματιά στους τελευταίους πρωταθλητές του ΝΒΑ αποδεικνύει του λόγου το αληθές.  

Το 2021 οι Bucks δεν είχαν κλασικό Δημιουργό, ο Jrue σε καμία περίπτωση δεν είναι κάτι τέτοιο, ούτε τα υπόλοιπα guards τους. Είχαν όμως playmaking, κάτι ψιλά από τον ίδιο τον Jrue, από τον Γιάννη που είναι ικανότατος πασέρ όταν δεν παίζει Κάστρα και Πολιορκητές, και από τον Middleton.  

2022, Warriors : Ο Steph ποτέ δεν είχε σπουδαία playmaking abilities, ούτε κι οι υπόλοιποι εκεί. Αλλά δε χρειαζόταν κιόλας όταν διαθέτεις έναν playmaker αξίας Draymond Green.  

2023, Nuggets : Δε χρειάζεται καν να πω κάτι παραπάνω πλην του ονόματος του Jokic. 

 

Κι αυτό ακριβώς το μοτίβο συνεχίστηκε και το 2024. O Jrue είχε στην RS μόλις 4,8 ασίστ μέσο όρο (4,4 στην postseason). Ο White είχε 5,2 (μόλις 4,1 στην postseason). Μιλάμε για δύο πολύ καλά guards που στην πληθώρα των θετικών τους ιδιοτήτων, δε συγκαταλέγεται η ελίτ ικανότητα στην πάσα. Δε χρειάστηκε όμως φέτος αυτό. Διότι, δίχως να είναι τυχαίο, οι Celtics το σήκωσαν φέτος που ο Tatum έκανε το άλμα στο playmaking. Δεν αποτυπώνεται τόσο στους αριθμούς, όσο κι αν οι 6,3 ασίστ στη φετινή postseason είναι ρεκόρ καριέρας. Αποτυπώνεται όμως στην εν γένει παρουσία του. Φέτος ο Tatum έβαλε για πρώτη φορά την πάσα τόσο ενεργά στο παιχνίδι του. Άλλωστε  πάσα δεν είναι μόνο οι ασίστ. Είναι κι η ικανότητα να δίνεις τη μπάλα στο σωστό σημείο και στο σωστό χρόνο. Είναι και η πάσα πριν την ασίστ. Επιπλέον, το playmaking δεν είναι μόνο η πάσα φυσικά. Αλλά και η οργάνωση του παιχνιδιού. Να βάζεις τους συμπαίκτες σου στις σωστές θέσεις. Σε αυτό, ο Tatum δεν είναι ακόμα ελίτ όπως οι προαναφερθέντες Jokic και Green. Αλλά δεν ξέρω καν αν χρειάζεται να γίνει ελίτ, με τόσους παίκτες δίπλα του που μπορούν και να πασάρουν και να δημιουργήσουν plays. 

 

Πού καταλήγουμε επομένως μέσα σε αυτόν το συνονθύλευμα Μπάσκετ, Μεταφυσικής και Λογοτεχνίας; Κατ’αρχάς, στο ότι ο Δημιουργός εξ ορισμού δε μπορεί να είναι κάτι κακό, διότι αν δεχτούμε ότι η Ύλη είναι κακή, δεχόμαστε παράλληλα ότι μεγαλύτερο κακό δε μπορεί να υπάρξει, άρα μπορούμε κι οι ίδιοι να κάνουμε κακό στον διπλανό μας δίχως τύψεις. Δε μπορεί να γίνει δεκτή η απενοχοποίηση του Κακού. Και πλην αυτού, για να πάμε στα σημαντικότερα(!), καταλήγουμε και στο ότι ο Brad Stevens μαζί με τον Δάσκαλο, έχουν δίκιο. Δεν υπάρχει ελίτ ομάδα δίχως Δημιουργία, αλλά η Δημιουργία δε χρειάζεται να έρχεται απαραίτητα από τα guards. Και ότι δε χρειάζεται καν ο ελίτ Δημιουργός. Αυτό που χρειάζεται όμως είναι όλη η ομάδα να μπορεί να δημιουργήσει και να πασάρει, όλοι οι παίκτες δηλαδή να μπορούν να εκτελέσουν κάποια plays, όλοι οι παίκτες να μπορούν να βρουν την κατάλληλη πάσα, δίχως να εξαρτάται η ομάδα αποκλειστικά από έναν Νας/Κιντ/Τζονσον για να τους στήσει στο γήπεδο Αυτό λοιπόν είναι το positionless ή να το πω καλύτερα, μία έκφανση του. Όπως θα το έλεγε κι ο Εμίλ Σιοράν : “Βρισκόμαστε στην κόλαση των τελευταίων δευτερολέπτων ενός playoff παιχνιδιου: Δε νοείται να υπάρχει παίκτης στην 5άδα που να μη μπορεί να Δημιουργήσει”. 

 

 

 

ΑΣΟΥΤΟΣ: Δυναστεία από τα Lidl 

Δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από τη συνέντευξη του general manager των Denver Nuggets Calvin Booth, όπου απερίφραστα εξέφρασε το σχέδιο των Nuggets για μια δυναστεία που θα φέρει πίσω 3-4 ακόμα τίτλους πρωταθλητή στο Denver. Πως ακριβώς όμως θα συμβεί αυτό όταν η ομάδα συνεχώς χάνει παίκτες του στενού rotation χωρίς να τους αντικαθιστά; Και αν η φυγή του Bruce Brown και του Jeff Green το 2023 ήταν μάλλον αναπόφευκτη (οι Nuggets δεν μπορούσαν να πλησιάσουν καν το ποσό που βρήκε ο Brown στην αγορά), δεν συμβαίνει καθόλου το ίδιο με την περίπτωση του Caldwell-Pope, o οποίος υπέγραψε σε μια πολύ λογική τιμή για την αξία του (22 εκ. το χρόνο) στους Orlando Magic. Kαταλαβαίνω ότι η ομάδα αρχίζει να ζορίζεται οικονομικά με τα extensions του Murray και του Gordon στον ορίζοντα, όμως το να χάνεις έναν βασικό σου παίκτη για το τίποτα όταν είσαι διεκδικητής τίτλου είναι πολύ μεγάλο πλήγμα. Εντύπωση προκαλεί και η πρεμούρα των Nuggets να ξεφορτωθούν τα 5 εκ που χρωστάνε στον Reggie Jackson, στέλνοντας τον μαζί με 3(!) second round picks στην Charlotte. Tι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν στο Denver; 

Μοιάζει να υποβόσκει στον οργανισμό των Nuggets μια ανησυχητική ανισορροπία μεταξύ Ιδιοκτησίας (που απαιτεί περικοπές στο κόστος), Διοίκησης (που ποντάρει σε νεαρούς παίκτες για την συμπλήρωση των κενών) και Προπονητή (που αρνείται να δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στους νεαρούς παίκτες του, παίζοντας τους βετεράνους μέχρι εξουθένωσής τους). Τα απολύτως λογικά 20 εκ το χρόνο του Caldwell-Pope δεν είναι το πρόβλημα στο μισθολόγιο των Nuggets, είναι το συμβόλαιο του Michael Porter Junior που χαντακώνει την προσπάθεια των Nuggets να μείνουν ανταγωνιστικοί, μιας και ο παίκτης σαφέστατα υποαποδίδει στα κρίσιμα παιχνίδια σε σχέση με τα λεφτά που παίρνει. O δρόμος για τους Nuggets ήταν να υπογράψουν τον KCP σε ένα λογικό συμβόλαιο και να κοιτάξουν μέσα στη σεζόν να βρουν trades για τον MPJ ή ακόμα και τον KCP, που και θα τους ελάφρυναν οικονομικά και θα μπορούσαν να τους ενισχύσουν αγωνιστικά. 

Προξενεί λοιπόν μια πολύ δυσάρεστη εντύπωση αυτή η απότομη και άμεση περικοπή κόστους με την φυγή του KCP, την ώρα που ο ανταγωνισμός στη Δύση συνεχώς ενισχύεται και οι Nuggets ήδη αποδείχτηκαν κατώτεροί του την χρονιά που μας πέρασε. Οι Nuggets έχουν ουσιαστικά μείνει με την Taxpayer ΜLE (5 εκατομμύρια) για την περαιτέρω ενίσχυσή τους, και σε αυτά τα λεφτά δεν πρόκειται να βρουν παίκτη της αξίας και της αξιοπιστίας του Caldwell Pope. To σχέδιο προφανώς είναι να ανέβει στο rotation o Christian Braun, αναλαμβάνοντας ρόλο βασικού, αλλά ούτε το shooting του KCP διαθέτει ο Braun, ούτε τα guard skills του σε άμυνα και επίθεση. Το στοίχημα με την πλαισίωση των Jokic-Murray-Gordon με νεαρούς άπειρους παίκτες δεν είναι πλέον επιλογή των Nuggets αλλά αναγκαιότητα, και ο coach Malone θα υποχρεωθεί πλέον να εμπιστευτεί τους πιτσιρικάδες είτε του αρέσει είτε όχι. Από την απόδοσή τους θα κριθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό η δυναμική των Nuggets για την επόμενη χρονιά. Καλά τα λόγια λοιπόν για τις Δυναστείες, αλλά από όσο θυμάμαι τα παλάτια χρειάζονται και λίγο χρυσάφι για να χτιστούν και να λάμψουν. 

 

 

 

 

TUCKER : FRANZ KAFKA ΚΑΙ GOLDEN STATE WARIORS, ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ; 

“It’s the end of an era”, Monica Geller, 1998. 

Θα μπορούσε άραγε κάποιος να παρομοιάσει τους Warriors του καλοκαιριού του 2024 με τον Γκρέγκορ Σάμσα, τον λογοτεχνικό ήρωα του Κάφκα στο διήγημα “Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ”; Εκείνον που, “ένα πρωινό, ξυπνώντας από ταραγμένο ύπνο, βρέθηκε στο κρεβάτι του μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο έντομο”; Βρέθηκε απότομα μέσα σε ένα καλοκαίρι η ομάδα του Σαν Φρανσίσκο μπλεγμένη σε έναν Καφκικό Εφιάλτη, μέσα σε μία κινούμενη άμμο όπου κάθε προσπάθεια να αποδράσεις σε οδηγεί βαθύτερα σε αυτή; 

Η απάντηση είναι και ναι και όχι.  

Ναι, αυτή τη στιγμή οι Warriors είναι και ο Σάμσα και ο Γιόζεφ Κ. της ΔΙΚΗΣ μαζί.  

Όχι, δεν έγινε απότομα σε ένα καλοκαίρι. Και προφανώς δε σχετίζεται με την έλευση του Klay Thompson στο Dallas. Όλη αυτή η Μεταμόρφωση ξεκίνησε χρόνια πριν, από τη φυγή του Durant και τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς του Thompson. Ναι, ξεκίνησε πριν ακόμα πάρουν το πρωτάθλημα του 2022. Και το πρωτάθλημα αυτό δεν ήταν παρά ο επιθανάτιος σπασμός της Αυτοκρατορίας τους. Μία τελευταία Πύρρειος Νίκη, και τη λέω Πύρρειο διότι έθαψε κάτω από το χαλί τα προβλήματα τους, έδωσε την εντύπωση ότι όλα εκείνη την εποχή λειτουργούσαν ρολοϊ και το χειρότερο ίσως, ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Andrew Wiggins. Του παίκτη που μαζί με τον Jordan Poole ουσιαστικά σηματοδότησαν την κατηφόρα του οικονομικού τους flexibility, βλάπτοντας ανεπανόρθωτα το salary cap και οδηγώντας τους σε καταστάσεις τύπου “μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα” (Βλέπε το trade που έφερε τον ανήμπορο, λόγω ηλικίας, να πρωταγωνιστήσει, Chris Paul). Σημειωτέον: Οι Warriors έδωσαν extension και στους δύο… 

 

It’s the end of an era λοιπόν, αλλά δεν έχει να κάνει με τη φυγή του παρηκμασμένου Thompson. Διαδεδομένη είναι κι η άποψη ότι η παρακμή ξεκίνησε με τη μπουνιά του Green στον Poole, αλλά ούτε αυτό ισχύει. Είδαμε άλλωστε και τον Poole στους Wizzards τί χρονιά (οικτρή) έκανε. Δεν έχει νόημα όμως να ψάχνουμε ποιό ήταν το Βατερλώ, ποιά ήταν η δική τους “Μάχη του Χέιστινγκς”. (Ο υπαινιγμός έγινε ήδη: Ήταν η extension Wiggins και Poole). Σημασία έχει η επόμενη μέρα. Και ποιό είναι το ενδεδειγμένο πλάνο που θα τους επιτρέψει να ξεφύγουν από τον Καφκικό εφιάλτη. 

 

Στο ρόστερ των Warriors, βλέπεις Curry/Green/Moody/Kuminga/Payton/Wiggins/Podziemski/Looney. Υπέγραψαν αυτές τις μέρες τον Melton και τον Kyle Anderson (Wolves). Από ότι βλέπω, βρίσκονται και στην ευχάριστη θέση να κατέχουν όλα τα first round picks τους, κάτι πολύ σημαντικό που τους δίνει ευλυγισία για τις επόμενες κινήσεις. Οι Warriors αν θέλουν μπορούν να το τινάξουν στον αέρα και να πάνε για rebuilding. Δεν ακούγεται τόσο δελεαστικό αλλά είναι : Πολλές μεγάλες ομάδες δε μπορούν να πράξουν ούτε καν αυτό, και είναι παγιδευμένες διότι tanking δε μπορούν να κάνουν από τη στιγμή που έχουν δώσει τα πικς τους για τα επόμενα έτη. Στο Σαν Φρανσίσκο και tanking μπορούν να κάνουν αλλά και να προσθέσουν frpicks δίνοντας τον Steph ή ακόμα και τον Kuminga. Δεν αποκλείω να βρεθούν κι απελπισμένοι που να προσφέρουν firsts μέχρι και για τον Green.  

Υπάρχει άραγε εναλλακτική; Θα μπορούσαν να πάνε για contending όπως είναι; Ακούγεται ότι θέλουν τον Markkanen. Σήμερα διαβάζω για ενδιαφέρον Warriors για Buddy Hield. Αν αυτά αληθεύουν, προφανώς η απάντηση έχει ήδη δοθεί. Οι Warriors θα προσπαθήσουν σκληρά για το last dance του Steph. Η υφιστάμενη μορφή του ρόστερ μετατρέπει κατευθείαν το στόχο αυτόν σε δονκιχωτισμό. Ο Kuminga θα κάνει κι άλλο βήμα μπροστά φέτος, οι Podziemski/Moody είναι καλοί ρολίστες, ο Anderson φερνει bbiq/veteran leadership και playmaking για όσο βρίσκεται ο Green στον πάγκο, κι ο Payton είναι αμυντικός τρομοκράτης όταν είναι υγιής. Ενδεχομένως να υπήρχε μία χαραμάδα αισιοδοξίας αν ο Wiggins το συνέχιζε εκεί που το άφησε από τους τελικούς του 2022 (όντας ο πραγματικός FMVP κι ας μην του το δώσαν) , κάτι τέτοιο όμως είναι ο ορισμός του ευσεβούς πόθου, παρατηρώντας τις δύο επόμενες χρονιές που έκανε. Αν τα δημοσιεύματα ευσταθούν, πιθανολογώ ότι οι Dubs αυτόν θα προσπαθήσουν να πασάρουν στους Jazz, μαζί με μπόλικα πικς, για τον Markannen. Curry/Podz/Kuminga/Markkanen/Green. Με αναπληρωματικούς Payton/Melton/Moody/Quinones/TJD/Anderson/Looney. Να το συζητήσουμε λίγο, ε; Μπορεί να είναι end of an era, αλλά δεν το λες ούτε επικήδειο ούτε Καφκικό Εφιάλτη. Προσοχή όμως : Μόνο αυτό το σενάριο θα μπορούσε να επαναφέρει τον Γκρέγκορ Σαμσα/Warriors από έντομο σε άνθρωπο/διεκδικητή. Ο Danny Ainge θα τους πάρει μέχρι και το Αλκατράζ από το Σαν Φρανσίσκο, αλλά αν πραγματικά θέλουν να προσφέρουν έναν Τελευταίο Χορό στον Στεφ, αυτός είναι, αν όχι ο μοναδικός βιώσιμος τρόπος, πάντως ένας από τους ελάχιστους. Ο Danny βέβαια θα χτυπήσει θανάσιμα ζητώντας (και) Kuminga. Κι εκεί θα μπουν πολλά μα πολλά διλήμματα. 

 

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Το ενδιαφέρον για Hield καρποφόρησε και οι Dubs τον απέκτησαν με sign and trade, στέλνοντας ένα second round pick του 2031. Όλα δείχνουν πως πάνε για contending, έχοντας σκοπό να πέσουν μαχόμενοι. Ταιριαστό για Warriors. Ρεαλιστικό; Θα φανεί. 

 

ΑΣΟΥΤΟΣ : Ένας καρχαρίας στην άλλη πλευρά του ωκεανού 

Αλήθεια, πως τα καταφέρνει ο Daryl Morey και ξεγλιστρά από τις πιο δύσκολες καταστάσεις αναδυόμενος πάντα ως νικητής; Έχουμε καταλάβει ότι μέσα σε ένα χρόνο ο Morey μετέτρεψε τον Harden σε Paul George, έχοντας μάλιστα απαλλοτριώσει στην πορεία δύο πολύ ζουμερά first round picks, δύο second round και ένα pick swap; Όταν το καλοκαίρι του 2023 ο Ηarden έκανε οpt in στην τελευταία χρονιά του συμβολαίου του, απαιτώντας ανταλλαγή και αρνούμενος να αγωνιστεί ξανά με τη φανέλα των Sixers, o Morey έμοιαζε αντιμέτωπος με το πιο δύσκολο αδιέξοδο στην καριέρα του, μιας και η οποιαδήποτε ανταλλακτική αξία του Harden ήταν στο πάτωμα. Το μυστικό της επιτυχίας του Morey – πέρα φυσικά από μια βαθιά γνώση του αθλήματος και των νόμων που το κυβερνούν – είναι το ότι πάντα μένει ακλόνητος στο διαπραγματευτικό τραπέζι, μην δίνοντας σπιθαμή από το έδαφός του στον αντίπαλο. Εύκολο ακούγεται αλλά πολύ λίγοι μπορούν να το κάνουν (ο Danny Ainge έρχεται στο μυαλό όλων μας). Υπομονή, υπομονή – και ακλόνητη πεποίθηση. Η ευκαιρία κάποια στιγμή θα εμφανιστεί, και όταν εμφανίζεται ο Morey μυρίζει αμέσως το αίμα και επιτίθεται. 

 

Η ευκαιρία στην περίπτωση του George ήταν η ακατανόητη εμμονή των Clippers να αρνηθούν να δώσουν 4ο χρόνο στο συμβόλαιο του George, προτείνοντας μόνο 3ετές. Τώρα το θυμηθήκατε κύριοι των Clippers να το παίξετε ζόρικοι; Μονόδρομος είναι η δουλειά όταν φτιάχνεις μια ομάδα με βάση τα τερτίπια και τις επιθυμίες των superstars σου: κάνεις ότι μπορείς για να τους κρατήσεις. Υποψιάζομαι ότι οι Clippers έχοντας ήδη υπογράψει τον Leonard σε τριετές συμβόλαιο δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να δώσουν καλύτερο συμβόλαιο στον George, όμως ο George αθλητικά είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τον Leonard και δεν είχε κανένα προσωπικό συμφέρον να αφήσει 55 εκατομμύρια στο τραπέζι για να συνεχίσει στο L.A. To να χάνεις ένα τέτοιο παίκτη και το συμβόλαιό του για το τίποτα, ειδικά όταν είσαι ομάδα χωρίς draft picks και με εντελώς βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, είναι μια πραγματική καταστροφή.  

O Morey δεν είναι φυσικά κανένας τυχαίος, ας σκεφτούμε ότι το Houston στα χρόνια του Morey (2007-2020) ήταν δεύτερο σε σύνολο νικών πίσω μόνο από τους Spurs. Aν και είναι διαβόητος στο ΝΒΑ για την πραγματοποίηση τολμηρών και μεγάλων blockbuster deals, η πραγματική του αξία για μένα βρίσκεται στο πως χτίζει ένα ρόστερ στις παρυφές του με μια σειρά από έξυπνες και πολύ συμφέρουσες κινήσεις. Η ανανέωση του παικταρά Oubre για 8 μόλις εκατομμύρια μοιάζει με συμφωνία βγαλμένη από το Νονό του Coppola (I’ll make you an offer you can’t refuse). Δεν έχω λοιπόν καμία αμφιβολία ότι η τριάδα Maxey-George-Embiid θα συμπληρωθεί μέσα στο καλοκαίρι με ιδανικό τρόπο, οι Sixers χάρη στο trade του Harden έχουν πολεμοφόδια και για άλλη μεγάλη κίνηση αν το θελήσουν. Το μάτι του Morey είναι επίσης πολύ κοφτερό όσον αφορά στις επιλογές στο draft, και προβλέπω ότι ο Jarred McCain του Duke θα δώσει άμεσα πολλά πράγματα στους Sixers από τον πάγκο. Μπασκετικά το fit του George είναι ιδανικό στη Φιλαδέλφεια, ο George είχε μια εξαιρετική χρονιά πέρσι, άσχετα αν δεν κατάφερε να κουβαλήσει τους Clippers ως νο1 επιλογή στα play off πέρσι, με τον Leonard για μια ακόμα φορά τραυματία. Ναι, και ο George είναι ευπαθής σε τραυματισμούς, αλλά όχι με χρόνια προβλήματα στα πόδια, και αθλητικά παραμένει σε εξαιρετική κατάσταση. Στη Φιλαδέλφεια εξάλλου δεν θα του ζητηθεί να είναι η πρώτη επιλογή, ούτε καν η δεύτερη, ειδικά μετά τις περσινές εμφανίσεις στα play off επιπέδου Isiah Thomas του καταπληκτικού Tyrese Maxey.  

Mε την εγγύηση που προσφέρει ο κορυφαίος κόουτς Nick Nurse στον πάγκο, με τον οργανισμό των Sixers να αποφεύγει τα λάθη του παρελθόντος στην αγωνιστική διαχείριση του ευάλωτου Embiid, η Φιλαδέλφεια μοιάζει επιτέλους σαν ένας απόλυτα ρωμαλέος παίκτης στην κούρσα του πρωταθλήματος. Και ο Morey μοιάζει ένα βήμα πιο κοντά στον πρώτο τίτλο της καριέρας του. Το ξέρουμε άλλωστε όλοι πως δεν θα ησυχάσει αν δεν το καταφέρει. 

 

 

 

TUCKER : Ο SAM PRESTI ΚΑΙ ΤΑ PLAYMOBILE ΤΟΥ 

Ο Presti είναι ένας από τους ικανότερους gm’s στο ΝΒΑ, δε μπορεί να αμφισβητηθεί αυτό. Δημιούργησε μετά κόπων και βασάνων μία νεανική, ταλαντούχα ομάδα η οποία κατόρθωσε την περσινή χρονιά να φτάσει στους ημιτελικούς της Δύσης, αποκλειόμενη από την ομάδα που κατόρθωσε να βγει από αυτή : Αναντίρρητα, η χρονιά ήταν επιτυχημένη. Ταυτόχρονα, του ασκήθηκε κριτική διότι δεν ενίσχυσε την ομάδα στη midseason, ενώ μπορούσε, κι άκοπα μάλιστα. Το περιεχόμενο της κριτικής ήταν η μη ενίσχυση στη frontcourt. Κι αυτό ήταν ένα βασικό αίτιο του αποκλεισμού από το Dallas. Ο Lively κι ο Gafford (με λίγο από PJ) έστησαν πάρτυ στο ζωγραφιστό, κι ένας Holmgren μόνος του, δε μπορούσε να τους αντιμετωπίσει σε σειρά παιχνιδιών. Ο Presti μπορούσε κάλλιστα να φέρει τον Markkanen, ενισχύοντας τη ρακέτα αλλά και προσθέτοντας έναν shot creator πλην του SGA και του ασταθούς ( μόλις δεύτερη χρονιά άλλωστε) Jalen Williams. Ο γέγονε, γέγονε όμως, η χρονιά σε κάθε περίπτωση κρίνεται όπως είπαμε επιτυχημένη, η καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος βρίσκεται ante portas και ο Presti είχε όλο το χρόνο του κόσμου να αξιοποιήσει τη μια ντουζίνα και βάλε first round picks που έχει στη διάθεση του, ετσι δεν είναι; Ε;;Ε;; 

 

(Insert Anakin Skywalker-Padme meme) 

 

Πριτς, δε νομίζω Τάκη. 

Ο Sam Presti, στην καλύτερη περίπτωση, αντιμετωπίζει τα frpicks του όπως αντιμετωπίζαμε εμείς τα αγοράκια τα playmobile μας. Ή ξέρωγω τις φιγούρες X MAN και SKELETOR, είχα κι εγώ παλιά αυτούς τους δύο και τους έβαζα να παλεύουν. Κάπως έτσι πρέπει να παίζει με τα picks του ο Πρέστι, κι αυτό ελπίζω δηλαδή, και να μην υπάρχει φετιχοποίηση τους ή κάτι τέτοιο ! Ο γίγαντας κατάφερε να προβεί σε δυνατές, είναι η αλήθεια, κινήσεις, δίχως να δαπανήσει ούτε ένα. Alex Caruso για Josh Giddey straight up, δίχως να πέσουν picks στο τραπέζι εκατέρωθεν. Και πριν λίγες μέρες απέκτησε ως free agent τον Isaiah Hartenstein, αφιχθέντα από τη Νέα Υόρκη και την αρκετά καλή post season του, όταν κλήθηκε να καλύψει το κενό του Randle αλλά και του Robinson που έπαιξε μεν κάποια παιχνίδια, όντας δε σε κακή κατάσταση. Το 3/87 συμβόλαιο παραείναι μεγάλο, ο Hartenstein δεν αξίζει τόσα. Αλλά πρώτον, οι OKC είχαν χώρο στο salary cap τους, δίνοντας τα δίχως την παραμικρή συνέπεια. Δεύτερον, κάλυψαν μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες τους, που ήταν όπως είπαμε στην αρχή, το μέγεθος και τα κιλά στο ζωγραφιστό. Και τρίτον, ο Γερμανός είναι 26 χρονών. Όχι μόνο είναι απόλυτα συμβατός  στο timeline των OKC αλλά είναι και εξελίξιμος. Το ότι δεν αξίζει τώρα τα 29 ετησίως, δε σημαίνει ότι δε θα τα αξίζει και στο τέλος του συμβολαίου του. Τα ίδια άκουσε ο Presti όταν έδωσε 18 ετησίως για τον Dort, και τώρα το συμβόλαιο του Dort θεωρείται value for money… 

 

Ας δούμε όμως αναλυτικά τα picks της Οκλαχόμα. 5 first για το 2025! Ένα το 2026, 3 για το 2027, 2 για το 2028, 2 για το 2029, 1 για το 2030. Δεν πιάνω καν τα picks δεύτερου γύρου που είναι ακόμα περισσότερα (18 seconds!). Κάποια από αυτά είναι protected, δηλαδή υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις για να τα αποκτήσουν οι OKC, κι αν δε πληρωθούν αυτές, μεταφέρονται για άλλες χρονιές. Τελοσπάντων, για να μην το μπλέκουμε το πράγμα και ζαλιζόμαστε : Ο Presti κατάφερε και να ενισχυθεί και να κρατήσει ολόκληρο το οπλοστάσιο του. Πέρα από την πλάκα τώρα, χειρίστηκε μαεστρικά το χαρτί που είχε στα χέρια του. Πιστεύω ότι κάτι περιμένει, ίσως μία ομάδα που μέχρι τώρα είναι διεκδικήτρια, να το τινάξει στον αέρα μεταγενέστερα, βγάζοντας στο σφυρί τον σούπερσταρ της. Διότι έτσι όπως τα κατάφερε, μπορεί κάλλιστα να αποκτήσει έναν ακόμα μεγάλο παίκτη μόνο με picks και fillers, δίχως καν κάποιο μεγάλο   όνομα στο πακέτο. Πχ μία ομάδα που έχει τώρα βλέψεις και του χρόνου όμως αποτύχει παταγωδώς (γκουχ γκουχ Sixers), θα τη συμφέρει  περισσότερο να γεμίσει με picks για τον Embiid όταν το διαλύσει, παρά να πάρει έναν καλό παίκτη, με λιγότερα picks. 

Όλα αυτά όμως είναι μακρινά σενάρια. Και δε χρειάζεται να αναλωθούμε σε αυτά πόσο μάλλον στην περίπτωση της Οκλαχόμα, με το τόσο συναρπαστικό κι ελκυστικό Παρόν. Dort/SGA/Williams/Chet/Hartenstein. Με πάγκο Caruso. Wiggins/Jo οι οποίοι ανανέωσαν με team friendly contracts. Με έτερο Williams (Jaylin) ως εξαιρετική αναπληρωματική επιλογή στη frontcourt κλπ. Αυτή είναι μία ομάδα πολύ σκληρότερη από την περσινή. Ο Caruso μαρκάρει από 1-4, ο Hartenstein μαρκάρει και στο ζωγραφιστό αλλά έχει ταυτόχρονα και καλό footwork για να βγαίνει στην περιφέρεια. Η άμυνα τους μπορεί να γίνει ακόμα πιο ασφυκτική, μία άμυνα που ήταν ήδη φέτος 4η στους 30 στην RS (111 Defrtg) και 2η στα playoffs (104,5 Drtg)! Επιθετικά είναι βέβαιο ότι οι πιτσιρικάδες θα βελτιωθούν, επιπροσθέτως ο Hartenstein έβαλε το φλοτεράκι φέτος στο παιχνίδι, εξελίσσοντας συνολικά το ρεπερτόριο του μπροστά (7,8 μ.ο πόντοι από τους 5 την προηγούμενη χρονιά). Υπάρχουν ακόμα ζητηματάκια προς επίλυση, όπως πχ το φιτ του Chet με τον Hartenstein ή ότι η περσινή τους αδυναμία στο μακρινό σουτ δε διευθετείται με τις δύο αυτές προσθήκες, που δε φημίζονται άλλωστε για αυτό. (Ο Markkanen όμως ήταν ακριβώς αυτό…).Σε κάθε περίπτωση οι Οκλαχομαίοι μπορούν να αισιοδοξούν, μην ξεχνάμε κι ότι oλόκληρος COTY κάθεται στον πάγκο τους. Το δημιούργημα του Presti φαντάζει ήδη δυνατό κι ελπιδοφόρο όσο πολύ λίγα ΝΒΑ δημιουργήματα μπορούν να καυχηθούν για αυτό, και το ακόμα συναρπαστικότερο : Δεν έχει καν εισέλθει στην τελική μορφή του. 

 

 

ΑΣΟΥΤΟΣ: Εxtensions, extensions, extensions 

Ο Derrick White υπέγραψε δικαιότατο νέο τετραετές συμβόλαιο για 126 εκ με τους Celtics. Έτσι κάνουν οι μεγάλες ομάδες κύριοι του Denver – πληρώνουν. Η Βοστώνη το καλοκαίρι του 2025 θα έχει το ακριβότερο ρόστερ στην ιστορία του αθλήματος. Είναι όλο αυτό οικονομικά διαχειρίσιμο; Όσο οι ιδιοκτήτες εξακολουθούν να πληρώνουν το λογαριασμό και το φόρο είναι. Και οι επιπτώσεις του νέου CBA για τους επαναληπτικούς παραβάτες; Διόλου απίθανο οι Celtics να τις γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια εφόσον οι τίτλοι συνεχίσουν να έρχονται στη Βοστώνη (ποιος νοιάζεται για το αν θα παγώσει το first round pick). Aλλά φυσικά η Βοστώνη έχει την ευελιξία – εφόσον κριθεί απαραίτητο – να ξεφορτωθεί κάποιο από τα μεγάλα συμβόλαια της και να αναστείλει τις όποιες κυρώσεις. Το All In των Celtics είναι πολύ διαφορετικό από αυτό άλλων ομάδων, όταν οι Celtics διατηρούν σε μεγάλο βαθμό των έλεγχο των draft picks τους. 

Μένει ο Mitchell στο Cleveland (150/3), και περιμένουμε να δούμε πως θα κινηθούν οι πολύ φιλόδοξοι Cavaliers στο μεταγραφικό παζάρι, και την αγωνιστική κατεύθυνση που θα θελήσει να δώσει στην ομάδα ο κόουτς Atkinson. Δεν μου άρεσε καθόλου η άδικη απόλυση του κόουτς Bickerstaff, και μυρίζομαι δάκτυλο Mitchell στη λήψη μιας τέτοιας απόφασης. Αν πράγματι ο Mitchell έχει τόση εξουσία μέσα στο Cleveland, είναι πιθανά αβέβαιο και το μέλλον του Garland στην ομάδα. Οι Cavs δεν έχουν κανένα πικ πρώτου γύρου προς ανταλλαγή στη διάθεσή τους, οπότε οποιαδήποτε προσπάθεια ενίσχυσης θα έρθει μέσα από trade, είτε του Garland είτε του Allen. Eνδιαφέρων παίκτης το Cleveland το φετινό καλοκαίρι, αλλά η έλευση του καινούριου προπονητή μπορεί να αναβάλλει τις σημαντικές αποφάσεις για το χειμώνα ή και το επόμενο καλοκαίρι. 

Γενικώς καλό είναι οι ομάδες να προσέχουν τα extensions που προσφέρουν, μιας και πολλές φορές μπορούν να αποτελέσουν πηγή καταστροφής για τα οικονομικά τους. Και δεν αναφέρομαι σε απρόβλεπτες ατυχίες, τραυματισμούς κλπ. Δείτε ας πούμε τη Νέα Ορλεάνη, και σε πόσο δεινή θέση έχει βρεθεί με το παράλογο extension που πρόσφερε στον McCollum to 2022. O παίκτης ήταν ήδη 31 ετών τότε, και το συμβόλαιό του δεν ήταν καν expire. Γιατί να του προσφέρει κάποιος 2 επιπλέον χρόνια για 64 εκ; Ποιον ακριβώς φοβούνταν οι Pelicans ως διεκδικητή για τον 33χρονο σήμερα McCollum; Αποτέλεσμα αυτού του ακατανόητου extension είναι πως η Νέα Ορλεάνη δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να υπογράψει νέο συμβόλαιο στον Brandon Ingram και είναι υποχρεωμένη να τον ανταλλάξει υπό πολύ δυσμενείς συνθήκες. Έχουμε πολλαπλώς αναφερθεί στο κακό fit του Ingram με τον Zion, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, ο παίκτης είναι ένα δυνατό asset και ασφαλιστική δικλείδα για τον τόσο επιρρεπή σε τραυματισμούς Williamson. Θα μπορούσαν να τον υπογράψουν και να δουν τι θα κάνουν με το συμβόλαιό του στη συνέχεια. Μερικές φορές εκεί που σταματάει η λογική αρχίζει ο μαγικός κόσμος του ΝΒΑ. Καλύτερα για εμάς φυσικά, τα σενάρια μετακίνησης του Ingram θα μας κάνουν ακόμα πιο ευχάριστο το φετινό καλοκαίρι μας. 

 

 

 

 

TUCKER: Ο ΛΟΥΚΑ ΝΤΟΝΣΙΤΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ 

Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός, σ’ αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα. Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει. Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα. «Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι». Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός, σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα. Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει: «Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ’ όλο που σου το απαγόρεψα. Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός. Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ’ όλους τους θυρωρούς. Από αίθουσα σ’ αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο. Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ’ εγώ μπορώ να την αντέξω». Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός… 

(Απόσπασμα από τη ΔΙΚΗ του Κάφκα, μετάφραση Τέα Ανεμογιάννη) 

 

Ας μου επιτραπεί μία τελευταία αναφορά στον σπουδαίο Τσέχο συγγραφέα, με την ελπίδα πάντα η συμπαθής ομάδα του Ντάλας να μην μπλεχτεί ούτε αυτή σε έναν Καφκικό εφιάλτη. Οι Mavericks λοιπόν ολοκλήρωσαν την μπασκετική χρονιά επιτυχώς. Η γεύση που απέμεινε ύστερα από την άνετη επικράτηση των Celtics μπορεί να είναι πικρή, όμως το ότι κατάφεραν να βρεθούν στους τελικούς του ΝΒΑ μόλις για τρίτη φορά στην ιστορία τους μετά το 2006 και το 2011, μόνο αμελητέο δεν είναι. Το να βγεις από τη Δύση είναι σπουδαίο κατόρθωμα. Το να το κάνεις με ηγέτη σου έναν παίκτη που διανύει το 25ο έτος της ηλικίας του, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του και παρουσία στους WCF πρόπερσι, εισερχόμενος ουσιαστικά τώρα στα prime του, το μεγενθύνει ακόμα περισσότερο. Όλη η κριτική στον Ντόνσιτς για το ότι δε μπόρεσε να βάλει δύσκολα στους Celtics ακούγεται ως μία κακοφωνία στα αυτιά μου. Ο Σλοβένος σημείωσε σχεδόν 30 πόντους μ.ο στους τελικούς (29,2), 8,8 ριμπάουντ και 5,6 ασίστ. Καμία ευθύνη δεν έχει που στους τελικούς τρέμανε τα χέρια των ρολιστών τους και χάνανε τα σουτ, οι ίδιοι ρολίστες βέβαια που συνολικά κάναν πολύ καλή post season. Καμία ευθύνη δεν έχει ο Ντόνσιτς που ο Kyrie έχει PTSD απέναντι στους Celtics (Σε 4 από τα 5 παιχνίδια δεν κατάφερε να ξεπεράσει καν τους 16 πόντους έχοντας 27% στο τρίποντο). Μπορείς να επικρίνεις τον Λούκα για το ότι δεν προσέχει το σώμα του, για το ότι χάνει εύκολα την ψυχραιμία του, για την ακατάπαυστη μουρμούρα στους διαιτητές, ακόμα και να πεις ότι συνολικά έχει κάνει και καλύτερες post seasons από τη φετινή. Αυτό που δε μπορείς να αρνηθείς είναι ότι ήταν ο MVP των φετινών playoff της Δύσης και ότι ανήκει αυτή τη στιγμή στην τριάδα των καλύτερων παικτών του ΝΒΑ. Ανεξαρτήτως σειράς : Γιόκιτς, Γιάννης, Λούκα. Τελεία. Υπάρχει όμως μία σκιά εδώ, η οποία κατά τη γνώμη μου δεν έχει επισημανθεί όσο θα έπρεπε. Με τη βοήθεια του Κάφκα λοιπόν, 

 

….. Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια. Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει, και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του. Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι, και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει. Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του, ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό. Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει: «Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα». Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα. Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς, κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο. Καταριέται την κακή τύχη. Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά, αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο. Αρχίζει να παιδιαρίζει και, μια και μελετώντας χρόνια το θυρωρό γνώρισε και τους ψύλλους του γούνινου γιακά του, παρακαλεί και τους ψύλλους να τον βοηθήσουν και ν’ αλλάξουν τη γνώμη του θυρωρού. Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει, ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν. Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι, που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα. Δεν έχει πια πολλή ζωή….. 

 

Ο νόμος λοιπόν είναι ο εξής: Μπορείς να σημειώσεις εξαιρετικές πορείες στα playoffs όταν έχεις έναν σουπερστάρ ball hawk, ο οποίος κρατά συνεχώς τη μπάλα στα χέρια του και έχει από τα καλύτερα court visions. Πλαισίωσε τον με switchable αμυντικούς και catch ‘n’ shoot παίκτες, και αμέσως η ομάδα σου γίνεται δυσκολοκατάβλητη. Όταν λοιπόν ο παίκτης αυτός βλέπει την πάσα όσο ελάχιστοι (Μόνο ο Γιόκιτς μου έρχεται αυτή τη στιγμή στο νου ως καλύτερος πασέρ). Όταν ο παίκτης αυτός είναι ταυτόχρονα και σουτέρ και closer με απειράριθμα ήδη clutch plays στα 25 του. Όταν παράλληλα του βάζεις δίπλα έναν ακόμα σπουδαίο closer, με τη φήμη ενός εκ των σπουδαιότερων “Ρόμπιν” όλων των εποχών, τότε έχεις ήδη υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία. Πόσο μάλλον όταν ο Ρόμπιν αυτός δείχνει να αφήνει πίσω του τις ιδιορρυθμίες του και να αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στη νέα του ομάδα.  

Θα τις σημειώσεις λοιπόν τις πορείες αυτές.  

Αλλά θα μείνουν ημιτελείς και δύσκολα θα φτάσεις μέχρι την κούπα.  

Πολύ απλά διότι βρίσκεσαι μπροστά στο Νόμο αυτόν. Ο οποίος λέει ότι ομάδα τόσο εξαρτημένη από έναν παίκτη, ομάδα δίχως shot creators και με 10 στους 12 παίκτες να στέκονται περιμένοντας την πάσα όπως τα μικρά σπουργιτάκια στη φωλιά το φαί από τη μαμά τους, δε θα φτάσει μέχρι τέλους. Διότι θα βρεθούν πάντα στο διάβα σου κάποιοι πονηρίδηδες σα τους φετινούς Celtics, που θα σου κάνουν το disrupt, θα σου κόψουν δηλαδή την επαφή με τους ρολίστες, τις λόμπες και γενικότερα την επικοινωνία μεταξύ σπουργιτομάνας και σπουργιτιών, κι αυτοί θα γυρίζουν σα την άδικη κατάρα στο παρκέ. 

 

Άρα, τί κάνουμε; Φέρτε shot creators; 

 

Το οξύμωρο της υπόθεσης εδώ είναι ότι το όλο πλάνο δουλεύει ήδη μία χαρά. Κι όταν ένα πλάνο δουλεύει ήδη μία χαρά, κάθε απόπειρα ανατροπής του εγκυμονεί κινδύνους. “Αν δεν έχει χαλάσει, μην το φτιάχνεις” λένε οι Αμερικάνοι. Το πλάνο αυτό τελειοποιήθηκε φέτος με την προσθήκη των Lively/Gafford/DJJ/Pj Washington. Οι Mavericks για πρώτη φορά είχαν φέτος τόσο ικανούς lob catchers (Πάλευε με τον “20 πόντους γουίνγκσπαν” Powell τόσα χρόνια ο έρμος ο Λούκα). 3-D παίκτες, ικανότατους αμυντικούς που θα σου βάλουν και το ελεύθερο (Μόνο ο Kleber έκανε αυτή τη δουλειά ως τώρα). Ο ασταθής Hardaway παραμερίστηκε επιτέλους. Ο Josh Green δεν έκανε το αναμενόμενο step up αλλά βοήθησε κι αυτός. Το πλάνο λειτούργησε τέλεια. Για το ότι δε φτάσανε μέχρι τέλους, δεν ευθύνεται το πλάνο. Αλλά η εγγενής/δομική αδυναμία αυτού του πλάνου να σε πάει μέχρι την κούπα. Το πλάνο είναι πολύ καλό ώστε να σε φτάσει κοντά στην κούπα. Όμως μέχρι εκεί. Κοντά. 

 

Οι αλλαγές στην offseason δε φαίνεται να αλλάζουν κάτι σε όλο αυτό. O DJJ έφυγε διότι δε μπορούσαν να τον πληρώσουν λόγω των περιορισμών στο salary cap.  

(Κυριολεκτικά μπορούσαν να του δώσουν μόνο 5,2 το χρόνο: Το over regulation του ΝΒΑ είναι βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες του Μίλτον Φρίντμαν!). 

Αποκτήθηκε ο Klay Thompson ο οποίος αυτό ακριβώς το πλάνο εξυπηρετεί : Ένας από τους σπουδαιότερους 3-D παίκτες που έχει δει το άθλημα, ο οποίος βέβαια βρίσκεται σε μεγάλο decline, μη μπορώντας πια να αμυνθεί ικανοποιητικά (Ακόμα και στην περσινή κακή χρονιά όμως είχε 39% στο τρίποντο, με 18 πόντους μ.ο). Απομάκρυναν επιτέλους τον Hardaway με αντάλλαγμα τον Quentin Grimes, ο οποίος έδειξε στοιχεία καλού αμυντικού στους Knicks, έχει αθλητικότητα, μέγεθος, ταχύτητα και ευελπιστεί να βάλει την καριέρα του ξανά σε ράγες, ύστερα από τους τραυματισμούς και το κακό που τον βρήκε με τους Pistons (!). Τέλος, προστέθηκε κι ο Naji Marshall, θεωρητικά ένας ακόμα 3-D παικτης (Δίμετρο forward με 7’0 wingspan, σούταρε πέρσι και με 39% τρίποντο). Τίποτα από όλα αυτά δεν ενδεικνύει αλλαγή στο πλάνο : Ο Λούκα θα εξακολουθήσει να είναι η σπουργιτομάνα, ο Kyrie θα εξακολουθήσει να τον υποκαθιστά ακριβώς στον ρόλο αυτό με έναν επιπλέον χρόνο όμως να βαραίνει την πλάτη του, ο Kidd θα εξακολουθήσει να παίζει το ίδιο συντηρητικό και προβλέψιμο μπάσκετ. Που όμως και επιτυχημένο ήταν πέρσι αλλά και, μολονότι προβλέψιμο, δε μπορούσε να αντιμετωπιστεί λόγω του Σλοβένου που έχει έναν μοναδικό τρόπο να κάνει το προβλέψιμο, απρόβλεπτο. 

 

Κι αυτό που θα αποπειραθεί συνολικά ο οργανισμός να πράξει, είναι να τελειοποιήσει το Luka basketball, ελπίζοντας ότι οι παίκτες που ήλθαν πέρσι θα το αφομοιώσουν ακόμα περισσότερο, ότι ο Thompson θα βρεθεί σε revenge tour, και ότι οι Grimes/Marshall θα αντικαταστήσουν επάξια τον DJJ και τον Josh Green. Κατά τη γνώμη μου, η εκπληκτική περσινή χρονιά του DJJ δε θα επαναληφθεί από τους νεοεισελθέντες αλλά συνολικά οι Mavs βελτιώθηκαν. Δεν πιστεύω ότι ο Thompson έχει πολλά να δώσει- κι ας έχει το mindset να προσφέρει- από τη στιγμή που δε τον βοηθά το σώμα του : Σε κάθε περίπτωση όμως, συνιστά αναβάθμιση έναντι του Hardway, πόσο μάλλον αν βάλουμε στη συζήτηση το χαμηλό ποσό που δέχτηκε να υπογράψει (3/50!). Ποσό που δείχνει ότι από τώρα αδημονεί για την επερχόμενη χρονιά. 

Η πρόβλεψη μου είναι ότι, κατ’αρχάς, το Dallas μπορεί να ξαναβγεί από τη Δύση, θα έλεγα ότι συγκαταλέγεται και στα φαβορί για αυτό. Κατά πόσο όμως θα μπορέσουν να αποτελέσουν απειλή για τους Celtics εε εννοούσα την ομάδα που θα βγει από την Ανατολή, αυτό είναι κάτι που νομίζω ότι το είδαμε πέρσι και θα το ξαναδούμε του χρόνου. Το “προβλεψίμως απρόβλεπτο” δεν ισχύει απέναντι στους Celtics: Για αυτούς που τόσο εύκολα αποκωδικοποιούν τον αντίπαλο, το Dallas είναι σκέτο προβλέψιμο. Η έλλειψη shot creators μπορεί να μη στοιχίσει απέναντι στη Δύση (πλην ίσως των Nuggets), απέναντι όμως στον Μαζούλια τα πράγματα είναι αλλιώς. Υπάρχει πάντα η ελπίδα για το ξεπέταγμα του PJ Washington σε αυτό το ρόλο, ο οποίος ήρθε με τη φήμη ως επιθετικογενούς παίκτη που βάζει και τη μπάλα κάτω, ασχέτως αν μεταμορφώθηκε -όπως του ζητήθηκε- σε PJ Tucker του 2021. Υπάρχει και η “ελπίδα” του να πετύχουν τον αντίπαλο λαβωμένο από τραυματισμούς αλλά αν ασχοληθούμε με αυτό το σκέλος, πιθανότερο είναι οι τραυματισμοί και η φθορά από τη Δύση να (ξανά) επηρεάσει τον ίδιο τον Luka. Τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα για το Dallas, καλώς εχόντως των πραγμάτων, άνετα μπορούν να επαναλάβουν τη φετινή επιτυχία. Για το κάτι παραπάνω όμως, ας ολοκληρώσω με το τελευταίο μέρος από το εισαγωγικό απόσπασμα της “Δίκης”… 

 

……Πριν από το θάνατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα, που δεν είχε, κάνει ως σήμερα στο θυρωρό. Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν’ ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί. Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του, γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει. «Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός, «είσαι αχόρταγος…» «Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος, «πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;» Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει: «Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ, γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη. Πηγαίνω τώρα να την κλείσω.» 

 

JC: Ευχαριστούμε το μεγάλο μας δίδυμο για αυτό το πόνημα.

Υ.Γ: Παρακολουθώντας τα Προολυμπιακά τουρνουά και αξιολογώντας την ετοιμότητα των ομάδων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η Εθνική μας είχε την πιο πειστική εικόνα από οποιοδήποτε άλλο σύνολο εκεί έξω. Μια πραγματική ομάδα που ήξερε τα συν και τα πλην της και έπαιζε με θαυμαστή πειθαρχία εντός των δυνατοτήτων της. Με το defensive backcourt των Καλάθη-Ουόκαπ (ως άλλοι “White-Jrue”), τους Stretch Bigs και τον Γιάννη εντός ενός πλαισίου που κατανοεί την αξία του αλλά παράλληλα τον βοηθάει να κατανοήσει και ο ίδιος πόσο σημαντικοί είναι οι συμπαίχτες του σε αυτήν την προσπάθεια. Μυ άρεσε αυτό που είδα.

Μπράβο κόουτς.

 

Υ.Γ: Για να δούμε την ομάδα αποκρυπτογράφησης του Hoopfellas.

“Ο απόγονος του δεύτερου γιου ακούει το σάλπισμα του στρατηλάτη. Φέρει κέλτικα όπλα & ρωμαϊκό αίμα από γενιά ευπατριδών. Η μεγάλη σκιά του δέντρου εμφανίστηκε δις στο όνειρο του ενήλικα. Μια μητέρα στο σταυροδρόμι μεταξύ του κοσμοπολίτικου Βορρά & του Νότου”.

Αυτά.