Long read: Μια βόλτα στις ΗΠΑ

Αρχές του χειμώνα το πλήρωμα του Hoopfellas επιχειρεί μια βόλτα επάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής  με τους experts του ΝΒΑ να θέτουν υπαρξιακά ερωτήματα που θίγουν καθολικά ζητήματα της ζωής και εκθέτουν δομικές ανησυχίες σχετικά με αυτό που απαιτείται για να πρωταγωνιστήσεις στο σύγχρονο μπάσκετ. Χαοτικό-long read, αποκλειστικά για μύστες.

 

Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ: ΑΝΤΑΜ ΣΙΛΒΕΡ-ΑΝΤΟΝΙΟ ΓΚΡΑΜΣΙ 1-0 (by Tucker)

Εν τέλει, δε βρεθήκαμε ποτέ στην “Εποχή των τεράτων”: Το Παλιό “αρνήθηκε να πεθάνει”, και κατά τη διάρκεια αυτής της άρνησης, το Νέο “πρόλαβε να γεννηθεί”. Μπορεί να δείχνει πια ότι πνέει τα λοίσθια, αλλά στο “Παλιό” ανήκουν τα πρόσφατα πρωταθλήματα του 2020 (Lebron James και Lakers), αυτό του 2022 (Curry και Warriors) και με ελαφρώς διασταλτική ερμηνεία, θα μπορούσαμε να χωρέσουμε εδώ και το πρωτάθλημα του Leonard με τους Raptors. Στα χρόνια αυτά πρόλαβε να γεννηθεί όχι μόνο το Νέο, αλλά και το ακόμα Νεότερο που παλεύει να τους διαδεχθεί όλους. Ο Γιάννης, ο Jokic (και δευτερευόντως ο Embiid) κρατάνε στα χέρια τη σκυτάλη αυτή τη στιγμή, αλλά το ακόμα Νεότερο απειλεί να τους την αρπάξει, προτού προλάβουν καλά καλά να μεσουρανήσουν. Tatum (25), Doncic (24), SGA (25), Edwards (22). Ο Tatum και οι Celtics βέβαια, σε επίπεδο title contending δε συγκρίνονται με τους υπόλοιπους, μετρώντας ήδη παρουσία σε Τελικούς ΝΒΑ και σχεδόν αδιάλειπτη παρουσία στους Τελικούς της Ανατολής. Τη στιγμή που γράφεται όμως το παρόν, στις 3 από τις 5 πρώτες θέσεις της Δύσης στρογγυλοκάθονται, μαντέψτε ποιοι: Ο Luka, ο Shai κι ο Edwards. Δε θα είναι φέτος, θα είναι του χρόνου. Δε θα είναι του χρόνου, θα είναι αργότερα. Η στιγμή τους πάντως καλπάζει.

Κι όλα αυτά δίχως να ασχοληθούμε καν με τα ίδια τα Τέρατα, τους Unicorns που τελικά ήρθαν, απειλώντας να διαψεύσουν όλο το ευφυολογηματάκι που στήθηκε εδώ: Wembanyema στην πρώτη του χρονιά: 19,2 πόντοι/9,5 ριμπάουντ/2,6 μπλοκς. Chet Holmgren: 17,9 πόντοι/8,1 ριμπάουντ/2,2 μπλοκς με 43% στο τρίποντο. (Ο Γουέμπι είναι τρίτος στα μπλοκς στη σχετική κατηγορία, ο Τσετ είναι 5ος. Η παρουσία τους έγινε αισθητή από το πρώτο κιόλας παιχνίδι).

Το ΝΒΑ βρίσκεται όντως σε καλά χέρια, όπως λένε και ξαναλένε οι ειδήμονες στην από κει μεριά του Ατλαντικού. Και δεν έχουμε καν αναφερθεί σε κάποιους από τους πρωταγωνιστές αυτών των ετών, που έφτασαν στην πηγή δίχως να πιούνε νερό, παραμένοντας έτσι διψασμένοι: Devin Booker (Τελικοί ΝΒΑ 2021). KD. Jimmy Butler (Τελικοί ΝΒΑ 2020 και 2023). Φέτος διαισθάνομαι ότι τα playoff θα είναι ακόμα περισσότερο αμφίρροπα από τις προηγούμενες χρονιές.

Και, μετά την αποθέωση, ώρα για σκληρή μα πάντα ακριβοδίκαιη και ψύχραιμη (Ή μπορεί κι όχι!) κριτική.

 

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ KAI ΚΑΛΑΘΟΣΦΑΙΡΙΣΗ: MILWAUKEE BUCKS ΚΑΙ EDGAR ALLAN POE

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door;
And his eyes have all the seeming of a demon’s that is dreaming,
And the lamp-light o’er him streaming throws his shadow on the floor;
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor
Shall be lifted—nevermore!

 

Από το ποίημα “THE RAVEN”, του γεννηθέντα στη Βοστώνη, Έντγκαρ Άλλαν Πόε.

“NEVERMORE”, “Ποτέ Πια” επαναλαμβάνει μονότονα, ανησυχητικά και πένθιμα το Κοράκι στον Ποιητή, ανεξαρτήτως της ερώτησης που του απευθύνει όταν του εμφανίζεται απροειδοποίητα αργά τη νύχτα. Ό,τι ήταν η Λενώρ για τον Πόε, εκείνη δηλαδή που χάθηκε και δε θα την αντικρύσει “Ποτέ Πια”, πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο συνιστά και το Πρωτάθλημα για τον Γιάννη και το Milwaukee. Τίτλος σαν το 2021 ίσως λέω ίσως δε θα έρθει “Ποτέ Πια”.

Οι Bucks βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην 2η θέση. Βλέποντας τη θέση που βρίσκονται, κάποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τεράστια υπερβολή την τόση απαισιοδοξία, δεν είναι η θέση όμως που την προκαλεί αλλά οι εμφανίσεις τους. Η εικόνα τους στο γήπεδο. Και μεταξύ άλλων, η εικόνα  του Γιάννη.

Το πολυαναμενόμενο pick’n’roll του Γιάννη με τον Lillard που θα ήταν cheat για τη Λίγκα, δεν έχει παρουσιαστεί στο παρκέ. Και δεν απορώ με αυτό: Απορώ περισσότερο που απορεί τόσος κόσμος. Ο Γιάννης δεν ήταν ποτέ ψηλός που παίζει καλά το pick’n’roll. Δεν ήταν ποτέ του ρόλερ/βυθιζόμενος, όπως και ποτέ του καλός σκρίνερ. Το 2021 όπου όντως το έπαιξε επιτυχώς αρκετές φορές κυρίως με τον Middleton, αποδεικνύεται αναλαμπή κι εξαίρεση. Το παιχνίδι του Γιάννη αντί να γίνει πιο εκλεπτυσμένο, πιο “Λεμπρονικό” -υπό την έννοια νεοαποκτηθεισών καθώς περνάν τα χρόνια δεξιοτήτων-, γίνεται συχνά πιο άναρχο. Και σπασμωδικό. Μέχρι πότε θα αντέχει το σώμα για αυτές τις -εκπληκτικές κατά τα άλλα- spin moves; Μέχρι πότε θα παίζουμε κυρίως με πρόσωπο κι όχι τόσο με την πλάτη; Πότε θα αποκτήσουμε δηλαδή ελίτ ποστ παιχνίδι; Μέχρι πότε θα αντέξει το κορμί να σπάει τους τοίχους που του στήνουν οι αντίπαλοι; Δε θα είμαστε για πάντα και γρηγορότεροι και δυνατότεροι από όλους.

Και πότε θα αντιληφθούμε ότι όσο παλεύουμε να γίνουμε Lebron (υπό διαφορετική έννοια εδώ, δηλαδή αυτή της θέσης στο παιχνίδι, του play maker), και Durant (με τα μακρινά σουτ), αρνούμενοι τη φύση μας, στο τέλος ενδέχεται να καταλήξουμε απλά ψηλότεροι Westbrook;

Είμαι κάπως απογοητευμένος από τον Γιάννη διότι αντιλαμβάνομαι φέτος τί συνιστά αγαπημένο του παιχνίδι. Αυτό που λαχταρά με την ψυχή του είναι: Εκείνος με 4 catch n shoot δίπλα του. Αυτό εννοώ με το “παλεύουμε να γίνουμε Λεμπρόν”: Ο Γιάννης θέλει να έχει συνέχεια τη μπάλα στα χέρια, θέλει να είναι αυτός που φτιάχνει παιχνίδι, ταυτόχρονα ο play maker και ο σκόρερ, με 4 σουτέρ πλάι του που θα κάθονται στις γωνίες να περιμένουν πότε θα ελεήσει να τους δώσει την πάσα (Hint : Μόνο δηλαδή όταν θα τα βρει σκούρα). Εγώ και ο πασέρ, εγώ και ο σκόρερ, εγώ και ο γκρεμιστής, εγώ και ο χτίστης και “ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης”… Δυστυχώς δεν πάει έτσι. Αυτή η πληθωρικότητα και η πολυπραγμοσύνη δε θα οδηγούν συχνά στα επιθυμούμενα αποτελέσματα.

Έχοντας δει εκατοντάδες παιχνίδια του Γιάννη από το φθινόπωρο του 2016, πιστεύω ότι έχει μπει στο μυαλό του η μπηχτή που του πέταξε πριν χρόνια ο Harden. Ότι δηλαδη δεν είναι παρά ένας run and dunk man, “with no bag (=skills)” (Σε εισαγωγικά, το υπαινισσόμενο). Στην προσπάθεια του λοιπόν να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από οδοστρωτήρας, δεν εστιάζει σε αυτά που μπορεί να κάνει σε ελίτ βαθμό (Πλήρη αναπτυξη του παιχνιδιού ενός ψηλου, με ποστ παιχνίδι, θάνατος στο πικνρολ, στην άμυνα κυρίως ο rim protector κλπ). Αλλά στο να παίρνει μακρινά σουτ. Στο να παίζει περισσότερο ως pg. Κι όλα αυτά, με το μυαλό όλο και λιγότερο στην άμυνα (Αυτή τη στιγμή, ο συνεχώς ευρισκόμενος στους υποψηφίους για DPOTY Γιάννης, δεν είναι καν τοπ-20 αμυντικός. Χάνεται στα σκριν, δείχνει να μην ενδιαφέρεται καν να ακολουθήσει στις αλλαγές τον επιτιθέμενο και παίζει συνεχώς μακρυά από το ζωγραφιστό, αφήνοντας τη βρώμικη δουλειά στους άλλους, με εκείνον να  περιμένει την πάσα για να ξεχυθεί στον αιφνιδιασμό. Δε γίνεται να μην αλλάξει αυτό, πιστεύω/ελπίζω να αλλάξει όμως αυτή τη στιγμή, ο Γιάννης παίζει στην άμυνα όπως έπαιζε πέρσι ο Μπέϊκον στον ΠΑΟ).

Μία εικόνα πιο μίζερη κι από τα Διάφανα Κρίνα: Ο Γιάννης να ξεκινά την επίθεση ως pg και ο Lillard να κάθεται σαν spot shooter στο τρίποντο. Ενώ, υπό κανονικές συνθήκες, η μπάλα απαγορεύεται να μη βρίσκεται συνέχεια στα χέρια του Dame όσο αυτός πατάει στο παρκέ. Εδώ δεν έχουμε πια τον καλόβολο Jrue Holiday που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε κι έτρεχε σα τον Βέγγο πάνω-κάτω επίθεση-άμυνα δίχως να αγγίζει καν τη μπάλα σε συνεχόμενες φάσεις. Εδώ έχουμε μία από τις μεγαλύτερες επιθετικές απειλές του ΝΒΑ αυτής της 10ετίας. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, αισιοδοξώ ότι σύντομα θα έχουμε βελτίωση στην πτυχή αυτή του παιχνιδιού: Ο Lillard άρχισε τα “We don’t screen enough” και στο επόμενο παιχνίδι, η μπάλα, στα κρίσιμα τελευταία λεπτά ήταν στα χέρια του. Κι αυτό γίνεται ψιλοκαθεστώς σταδιακά. Η προσωπικότητα του Lillard σε συνδυασμό με τη δίψα του Γιάννη για τη δεύτερη κούπα αφήνει μία χαραμάδα ελπίδας. Για να μην παρεξηγηθώ, γινόμενος μίζερος κι εγώ: Ο Γιάννης είναι μία χαρά ως initiator στην επίθεση, όταν αυτό συμβαίνει λελογισμένα. Βλέπει πάσα σαν καλός κιόλας pg, όποτε θέλει τους βρίσκει αμαρκάριστους και αυτό είναι μέρος της ταυτότητας των Bucks που είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ομάδες της 5ετίας (Το transition game τους όταν ο Γιάννης παίρνει το ριμπάουντ και ξεχύνεται σαν Αραβικό Άτι, δεν είναι απλά ελίτ κι αποτελεσματικό αλλά και ένα σήμα κατατεθέν συνολικά της Λίγκας αυτά τα χρόνια). Απλά, τώρα με Dame, αυτό το στυλ παιχνιδιού πρέπει να καταστεί δευτερεύον. Οι τίτλοι κερδίζονται στο μισό γήπεδο, όχι στο τρανζίσιον.

Το πρόβλημα στους Bucks σαφώς και δεν είναι ο Γιάννης, ο οποίος είναι 5ος σκόρερ αυτή τη στιγμή, με 30 πόντους μ.ο. (Όλα αυτά άλλωστε υπογραμμίζονται για την ακόμα αποτελεσματικότερη αξιοποίηση του. Ακόμα και αμυντικά, στα δύο τελευταία παιχνίδια με Wizards και Heat, ο Γιάννης εδέησε να θυμηθεί τί αμυντικός είναι, επομένως αυτό συνιστά δείγμα ότι στα επερχόμενα κρίσιμα, θα το ξανακάνει). Το πρόβλημα των Bucks είναι πρώτα η απειρία του νέου προπονητή ο οποίος στα 49 του χρόνια προπονεί για πρώτη φορά ως head coach. Σαφώς μπορεί να αποδειχθεί μέχρι και κελεπούρι αλλά στη win now φάση του Milwaukee, κάτι πιο πεπειραμένο ήταν πιο ενδεδειγμένο. Δεύτερον, η άθλια άμυνα τους (21οι στο Defrtag ενώ βρίσκονταν σταθερά στις τοπ άμυνες επί Bud. Και 18οι στο ριμπάουντ). Και τρίτον, η κακή σωματική κατάσταση του 3ου πόλου της ομάδας, του Khris Middleton. Από την αρχή της χρονιάς βρίσκεται σε minutes restriction και κινείται στο γήπεδο σαν 50αρης (Με τη μπάλα στα χέρια βέβαια εξακολουθεί να είναι μεγάλη απειλή, ρωτήστε χθες το Μαϊάμι). Οι Bucks γνωρίζοντας τη σωματική κατάσταση του Khris, τον ανανέωσαν το καλοκαίρι που μας πέρασε για μία ακόμη 3ετία. Ενώ επί 2 χρόνια, ο Middleton είναι ωσεί παρών, μη βοηθώντας καθόλου τους Bucks στα χρόνια που μεσολάβησαν από το πρωτάθλημα. Ε προφανώς και η επίρριψη ευθυνών αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση είναι για τον Χορστ που τον ανανέωσε, όχι πια για τον Khris. Το όλο πράγμα μου θυμίζει πια το ανέκδοτο με την αρκούδα και τον κυνηγό : Οι Bucks δεν πήγαν εκεί για το “κυνήγι” αλλά φαίνεται ότι έχουν ένα ανεξήγητο φετίχ να σκάνε 30-40άρες ετησίως στον Khris για να παίζει σα την σκιά του παίκτη που προσέφερε σχεδόν εξίσου με τον Γιάννη στα playoff του 2021.

Άρα, εντάξει, τους θεωρούμε τελειωμένους για φέτος και πάμε παρακάτω; Όχι. Η επίθεση τους φυσάει: Δίχως καν να το έχουν πολυβρεί ο Γιάννης με τον Lillard, έχουν την 4η καλύτερη επίθεση του ΝΒΑ, στα 18 πρώτα παιχνίδια τους. Ο Lopez φαίνεται να επιστρέφει μετά από μία χλιαρή αρχή. Η ροή στην επίθεση ακόμα και με το μάτι, φαίνεται καλύτερη και οι επιθέσεις, κάπως ορθολογικότερες. Ο Beasley σουτάρει με 45,8% στο τρίποντο, με 6 εκτελεσμένα μάλιστα, ο Crowder με 51%(!!), ο Payne με 46,8%. Δεν είναι ουρανοκατέβατα τα νούμερα αυτά: Το spacing που φέρνει ο Dame είναι ιδανικό. Σε συνδυασμό με τις άμυνες που κλείνουν στον Γιάννη, έχουν ήδη δημιουργηθεί οι καλύτερες συνθήκες για τους σουτέρς, οι οποίοι σουτάρουν συχνά αμαρκάριστοι. Η προσφάτως εμφανισθείσα σχετική αδιαφορία του Γιάννη για την άμυνα δε μπορεί να συνεχιστεί, δε μπορεί δηλαδή να μην καταλάβει έστω κι αργά ότι πρέπει να επιστρέψει με συνέπεια στα αμυντικά του καθήκοντα αν δε θέλει να ακούσει το Κοράκι να του λέει “Ποτέ Πια”.

Άλλωστε, υπάρχει και το επιχείρημα ότι όλα αυτά είναι υπερβολές, με τον Γιάννη να κρατάει τις δυνάμεις του για τα επερχόμενα κρίσιμα. Σωστό αυτό. Όπως σωστό είναι το επιχείρημα ότι για την αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση του φετινού υλικού των Bucks, με τους επιθετικογενείς παίκτες να ξεχωρίζουν όπως ξεχώριζαν οι αμυντικογενείς τα προηγούμενα χρόνια  (Jrue/Carter/Matthews), το βάρος για την άμυνα πρέπει να πέσει φέτος περισσότερο από ποτέ στους ώμους του Γιάννη. Διότι πολύ απλά, αν τα περιμένουμε και στην επίθεση και στην άμυνα όλα από εκείνον, τότε ο φετινός σχεδιασμός είναι εξ αρχής καταδικασμένος να αποτύχει. Περισσότερη εμπιστοσύνη λοιπόν στον Lillard και τους υπόλοιπους μπροστά. Και με την υποσημείωση ότι όλη αυτή η αυστηρή κριτική αντιμετωπίζει τους Bucks όχι ως μία καλή ομάδα, αλλά ως διεκδικητές του τίτλου.

(Περί άμυνας αλλά και οργάνωσης παιχνιδιού, σημειώστε κι ένα άγνωστο ονοματάκι: Andre Jackson Jr. Ο ρούκι μας)

Κι ο Middleton; Ε, εδώ, βοήθα Παναγιά. Με τρίτο πόλο στην επίθεση και υγιή τον παίκτη αυτόν, πας για κούπα. Θα έχεις για το 4ο 12λεπτο όχι έναν αλλά δυο θανατηφόρους closers. Αλλιώς, εύκολα πας για second round exit.

 

 

SYLVIA PLATH, CHICAGO BULLS, KINGS, PELICANS : ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ; (ΜΙΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ TREADMILL TEAMS)

“I shut my eyes and all the world drops dead;
I lift my lids and all is born again.
(I think I made you up inside my head.)

…………………………………………………….

I should have loved a thunderbird instead;
At least when spring comes they roar back again.
I shut my eyes and all the world drops dead.
(I think I made you up inside my head.)”

MAD GIRL’S LOVE SONG, της Sylvia Plath

Δεν είμαι σίγουρος για το αν η ποιήτρια Sylvia Plath ήταν οπαδός των Chicago Bulls, το ανωτέρω ποίημα θα μπορούσε πάντως να είναι μία ελεγεία για τις treadmill teams, τις ομάδες δηλαδή που τα αστέρια έχουν φτάσει στο peak, μεγάλα assets δεν έχουν για το βήμα παραπάνω και βρίσκονται στο σημείο που είναι μέτριες για title contending και πολύ καλές για tanking. Κλείνω τα μάτια, ανοίγω τα μάτια, ο κόσμος πεθαίνει, ο κόσμος αναγεννάται, μία νικάω μία χάνω δίχως να μπορώ να ξεφύγω βαθμολογικά από τη μέση του πίνακα, μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει κι όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, μία μονότονη, συμμετρική αλληλουχία γεγονότων που οδηγούν πάντα στην ίδια (της Μαρμότας) μέρα.

Οι Bulls έχοντας DeRozan/LaVine/Vucevic και μία πλειάδα καλών ρολιστών με επικεφαλής τον Bald Eagle, παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια μία καλή ομάδα στην rs (6οι πρόπερσι και στα play-in πέρσι, όπου απέκλεισαν Raptors κι αποκλείστηκαν από τους Heat). Δεν είναι αποκλειστικά υπόλογοι για τη μετριότητα: Ο τραυματισμός του εγκέφαλου της ομάδας Lonzo Ball συνιστά ένα από τα ισχυρότερα χτυπήματα που έχει δεχτεί ομάδα αυτά τα χρόνια, με τον συμπαθή Lonzo να παλεύει κοντά στα τρία χρόνια τώρα να επανέλθει. Ούτε μπορούσε να φανταστεί το office τους ότι ο Vuc, με το καλημέρα της απόκτησης του, θα έπεφτε τόσο δραστικά η απόδοση του. Με τα αν όμως δε γίνεται δουλειά άλλωστε τα “αν” στο ΝΒΑ δεν τελειώνουν ποτέ. Έστω κι αργά, το front office τους φαίνεται να συνειδητοποιεί το αδιέξοδο του πράγματος, κι αυτή τη στιγμή, ο Lavine (κι όχι μόνο) βρίσκεται στο τραπέζι των trades.

Οι Bulls έχουν όλα τα first round picks των επόμενων ετών, πλην του 2025. Αναφορικά μάλιστα με το επερχόμενο καλοκαίρι, έχουν κι ένα first από το Portland (Protected 1-14 όμως, άρα το πιθανότερο είναι να μετατραπεί την επόμενη χρονιά σε seconds). Η απόγνωση στα αποδυτήρια -που βγαίνει κιόλας προς τα έξω διά στόματος LaVine και DeRozan- συμβάλλει με τη σειρά της στην επιτακτικότητα του τάνκινγκ. Εύκολα θα βρουν first round picks για τον Lavine, η ανάγκη μάλιστα των διεκδικητών του τίτλου για hustle plays και αμυντικών ικανοτήτων καθιστά πιθανή την απόκτηση φερστ μέχρι και για τον Καρούζο. (Δυσκολότερα για DeRozan αλλά “ανάγκα και οι Θεοί πείθονται”).

 

Enter Sacramento Kings… 

Σε πρώτη ανάγνωση, οι Kings δεν έχουν σχέση με τους Bulls: Εμφανίστηκαν πέρσι μετά από πολλά χρόνια στα playoff, κάνοντας μάλιστα πολύ καλή χρονιά στην rs (3οι με 48-34 νίκες) και γεμίζοντας ενθουσιασμό τους φιλάθλους τους οι οποίοι δημιουργούσαν απαράμιλλη ατμόσφαιρα στο Golden 1 Center. 6οι φέτος στη βαθμολογία, το πιθανότερο είναι ότι θα συμμετάσχουν ξανά στα playoff.

Η πρόβλεψη μου όμως είναι ότι ο ενθουσιασμός ενδέχεται να κοπάσει σύντομα: Το δίδυμο Fox/Sabonis είναι καλό, ίσως όχι όμως τόσο καλό ώστε να σε περάσει σε δεύτερο γύρο playoff. Οι ρολίστες είναι καλοί (Barnes/Huerter/Lyles/Monk κλπ), το πρόσφατο ντραφτ τους (Keegan Murray) είναι κάτι παραπάνω από καλό, επιδεικνύοντας τρομερή προσαρμοστικότητα στο ΝΒΑ (13,2 πόντοι/6,2 ριμπάουντ/Μεγαλούτσικη πτώση στο τρίποντο, 28% φέτος από 41% πέρσι αλλά τα εχέγγυα ενός σπουδαίου σουτέρ είναι εκεί και το τρίποντο θα επανέλθει. Να πούμε ότι είναι κι ανεβασμένος αμυντικά). Όλα είναι καλά, αδιαμφισβήτητα. Αλλά δεν είναι τόσο καλά ώστε να σε καθιστούνε υπολογίσιμη δύναμη στα playoff.

Τη συζήτηση για τον παραλληλισμό αυτών των ομάδων και το “Εδώ που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι, θα έρθεις”, βοηθάει και το προσφάτως προτεινόμενο 3-team trade της ιστοσελίδας fadeawayworld :

 

Sacramento Kings receive: Zach LaVine, Pascal Siakam

 

Chicago Bulls receive: Harrison Barnes, Kevin Huerter, Keegan Murray, Chris Duarte, 2028 first-round pick

 

Toronto Raptors receive: Coby White, Davion Mitchell, Trey Lyles, Sasha Vezenkov, 2030 first-round pick

Το τίμημα είναι σκληρό: Οι Kings δίνουν 2 first, τον αναφερθέντα Murray (δηλαδή το σπουδαιότερο κομμάτι του μέλλοντος τους) και ένα σημαντικότατο τμήμα του πάγκου τους, χάνοντας έτσι σε βάθος. Αποκτούν όμως δύο σταρς, οι οποίοι μάλιστα σε βοηθούν και αμυντικά και επιθετικά, και θα έλεγα ότι είναι καλό φιτ με τους υφιστάμενους. Ο Sabonis χρειάζεται οπωσδήποτε έναν δυνατό αμυντικό και εξίσου σκληρό με τον ίδιον στο front court, του οποίου η θέση είναι στο 4 (Διότι ο Sabonis δε γίνεται να παίζει παρά μόνο στο 5). Και ο Fox αποκτά δίπλα του έναν παίκτη off ball, που δε χρειάζεται τόσο τη μπάλα στα χέρια, και όντας αρκετά καλός σουτέρ βοηθά και στο απαραίτητο spacing για τον Fox, ο οποίος είναι εκπληκτικός slasher. Πενταδούλα δυνατή με Fox/LaVine/Kessler Edwards/Siakam/Sabonis, who says no?

Δίχως καν να εξετάσουμε αν συνιστά ενδεδειγμένο trade για το Chicago ή για τους Raptors, έτσι για να κάνουμε πιο πολύπλοκη τη συζήτηση πριν την απλοποιήσουμε, ας βάλουμε μέσα και τους New Orleans Pelicans. Οι οποίοι κι αυτοί είναι σε πολύ καλό δρόμο, αν αυτό που θέλουν να γίνουν είναι οι Bulls της Δύσης: Μία ομάδα που για ένα διάστημα ήταν ίσως η πιο fun to watch, και talk of the town και όποια άλλη Αμερικανιά θέλετε, κάπου εκεί στα προπέρσινα playoff, όταν έβαλαν δύσκολα στους δυνατούς Suns του Cp3 και του Booker, αποκλειόμενοι εν τέλει με 2-4. Zion/Ingram/Cj και δίπλα τους μία πληθώρα ταλέντου και υποσχέσεων για το μέλλον. Τί έγινε τη χρονιά που ακολούθησε, δηλαδή την περσινή; 10η θέση κι αποκλεισμός από τον SGA και τα λυκειόπαιδα (Που φέτος βέβαια σα να μεγάλωσαν λίγο..). Και τη φετινή χρονιά; 9η θέση, ο Zion δεν έχει τραυματιστεί ακόμα μεν αλλά παίζει λίγο ξενερωμένα, ο Cj απουσιάζει σχεδόν από την αρχή λόγω της 2ης συνεχόμενης κατάρρευσης πνεύμονα (επανήλθε χθες όμως με 20ποντο), ο Murphy τραυματίας κι αυτός. Και η πνοή που φυσούσε πριν από ενάμιση μόλις χρόνο δείχνει να ξεθυμαίνει. Για να “εξασφαλίσουν” μάλιστα την χρυσή κι αιώνια Μετριότητα/Treadmill-ίτιδα, τί έκαναν; Επέκταση συμβολαίου στον 32χρονο και με σοβαρά πλέον ερωτηματικά για την υγεία του CJ McCollum, ο οποίος θα δεσμεύει 30 εκατομμύρια το χρόνο από το σάλαρι καπ μέχρι ΚΑΙ το καλοκαίρι του 2026, δημιουργώντας έτσι ζημιά στο πολυπόθητο για τις ομάδες του ΝΒΑ οικονομικό flexibility.

Αφού δώσουμε τις ευχές μας στον εξαιρετικό ως άνθρωπο -και με σπουδαία καριέρα πίσω του -CJ για να ξεπεράσει όσο το δυνατόν ανώδυνα τα προβλήματα αυτά, να κλείσουμε με το εξής: Όλα αυτά τα προτεινόμενα trades, και οι treadmill teams και οι συζητήσεις περί αυτών, αποτελούν ένα αλατοπίπερο για το ΝΒΑ. Το ΝΒΑ είναι κυρίως μπάσκετ κι όχι Θέαμα, αλλά είναι και Θέαμα, ένα show όπου δεν αφήνει ποτέ το θεατή και φίλαθλο να “ησυχάσει”. Μία πολύ μεγάλη βιομηχανία που εκτείνεται στα πέρατα του πλανήτη, και ως τέτοια, το δράμα και οι υπερβολές και οι σπασμωδικές αντιδράσεις κλπ, δεν είναι απλό πάρεργο της παγκόσμιας “Κατανάλωσης” του αλλά δομικό συστατικό της ίδιας της ύπαρξης του. Τόσες εκπομπές και σάϊτ γύρω από αυτό, δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν αλλιώς δίχως να τροφοδοτούν και να τροφοδοτούνται από αυτό το δράμα, που δίχως αυτό, η όλη φάση θα ήταν ουσιωδέστερη αμιγώς αθλητικά αλλά και πιο βαρετή εξωαγωνιστικά, βαρετή για το Κοινό τουλάχιστον που εθίστηκε στο δράμα.

Όλα αυτά όμως δε σημαίνουν ότι και οι ίδιοι οι ιθύνοντες των ομάδων πρέπει να παρασύρονται από αυτή την τρέλα. Ή να το πω καλύτερα, μπορεί ενίοτε να παρασύρονται, αλλά η οικειοθελής/εν πλήρη συνειδήσει συμμετοχή είναι καταστροφική. Δε μπορούν να είναι όλες οι ομάδες πρωταγωνίστριες. Ούτε μπορούν, ούτε γίνεται εκ των πραγμάτων, και ούτε καν χρειάζεται. Φανταστείτε ένα πρωτάθλημα 2 ταχυτήτων, με τους 5-6 πρωταγωνιστές και όλους τους υπόλοιπους να διαγωνίζονται στο τάνκινγκ, βάζοντας να παίζουν μέσα οι τσιρλίντερς και τίποτα μεθυσμένοι οπαδοί μπας και βρούμε στο ντραφτ τον επόμενο Wembanyema. “Ε, αφού δε μπορούμε να διεκδικήσουμε τίτλο, burn it to the ground”. Δεν πάει έτσι. Τα front offices των ομάδων δε χρειάζονται να πνίγονται στον πανικό κάθε φορά που πχ αποκλείονται από τον πρώτο γύρο των playoff, αντιθέτως, θα πρέπει να χαίρονται που οι ομάδες τους κατάφεραν να φτάσουν εκεί. Πρέπει να βρουν τρόπους να το επικοινωνούν αυτό και στους φιλάθλους τους, όπως το κυριότερο, πρέπει να δημιουργήσουν τις συνθήκες επώασης της νέας ομάδας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, προσλαμβάνοντας τον καλύτερο για τα κυβικά τους προπονητή, και δίνοντας του χρόνο να δουλέψει. Αυτή η “υπομονή και σύνεση” μπορεί να ακούγονται λίγο “ξενέρωτες” κι “Ευρωπαϊκές” στα αυτιά των βιαστικών εκεί φιλάθλων, αλλά αποτελούν και θα αποτελούν πάντοτε, τη μοναδική συνταγή επιτυχίας στο Μπάσκετ αλλά και σε κάθε συλλογικό ή κι ατομικό άθλημα.

 

Και για να κλείσουμε αυτή την ενότητα με Ποίηση, όπως δηλαδή την αρχίσαμε:

 

Ένας αποκλεισμός στον πρώτο γύρο των playoff είναι το Πρώτο Σκαλί. Αν το απαξιώνουμε όπως ο Ευμένης στο ποίημα του Καβάφη, απαξιώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τις προσπάθειες του, διαπράττοντας μέχρι και ύβρη. Όπως θα απαντούσε λοιπόν ο πεπειραμένος ποιητής Θεόκριτος στον ανυπόμονο για τη δόξα νεαρό ποιητή Ευμένη αλλά και στους ανυπόμονους για διακρίσεις General Managers…

 

Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.

 

Οι Kings (όπως κι οι Pelicans) πάτησαν στο πρώτο αυτό σκαλί. Δε χρειάζεται να υποθηκεύσουν το μέλλον τους δίνοντας τον Κιγκαν Μάρεϊ, τα 2 first τους και ΟΛΟΚΛΗΡΟ σχεδόν το βάθος του πάγκου τους. Η επιτυχία θα έρθει, αν έρθει, οργανικά, βήμα προς βήμα, εξελίσσοντας το υπάρχον υλικό και προσεκτικά/σταδιακά προσθέτοντας το κάτι παραπάνω. Οι Bulls πέρασαν το σημείο δίχως επιστροφή, αυτοί ναι, πρέπει να τινάξουν το οικοδόμημα στον αέρα. Και οι Pelicans πρέπει να βρουν έναν τρόπο να σουτάρουν τον CJ (έχοντας αρκετά first για να δελεάσουν κάποια ομάδα που τανκάρει, αποκτώντας κάποιον άλλο που μπορεί άμεσα να βοηθήσει) και να σκεφτούν πολύ καλά τί θέλουν και προπάντος τί μπορούν να κάνουν με τον Zion. (Ο CJ θα ήταν τρομερός στους Σπερς ως βετεράνος, θα τα πούμε παρακάτω..). Αν το παιδί έχει τάσεις φυγής, στείλτε τον να τελειώνουμε. Η ομάδα έχει ενδιαφέρον υλικό, με Jones, Murphy, Ingram, Daniels κλπ. Διότι, καλό αναμφισβήτητα το Πρώτο Σκαλί. Αλλά αν μπορείς να πας στο Δεύτερο, κάντο και γρήγορα, διότι είναι πολλοί αυτοί που καραδοκούν.

 

DETROIT PISTONS, CASSIUS ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΒΕΤΕΡΑΝΩΝ

“Why, man, he doth bestride the narrow world

Like a Colossus, and we petty men

Walk under his huge legs and peep about

To find ourselves dishonorable graves.

Men at some time are masters of their fates.

The fault, dear Brutus, is not in our stars,

But in ourselves, that we are underlings.”

 

William Shakespeare, από το Θεατρικό: JULIUS CAESAR

Λίγο πριν τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα, ο συνωμότης Γάϊος Κάσσιος Λογγίνος ομολογεί στο χωρίο αυτό διά στόματος Σέξπιρ ότι το κίνητρο του δεν είναι το ίδιο με του Βρούτου, ο οποίος ανησυχεί για την υπερβολική δύναμη που συσσωρεύεται στο πρόσωπο του Καίσαρα. Ο Κάσσιος απλά τον φθονεί. Και σε μία έκρηξη ειλικρίνειας, παραδέχεται ότι το σφάλμα, το γενεσιουργό ελάττωμα του φθόνου του, δεν οφείλεται στα αστέρια, τη Μοίρα που τον έκανε έτσι, στο “κακό Πεπρωμένο”, στα άστρα και τα ζώδια που του έφεραν εμπόδια. Παρά μόνο στον ίδιο του τον εαυτό. Και στην κατωτερότητα του. Όπως ο Κάσσιος λοιπόν, έτσι κι οι Pistons, δεν πρέπει να ρίξουν την ευθύνη στο κακό το ριζικό τους για αυτό που δημιούργησαν αυτά τα χρόνια, ούτε η οικονομική παρακμή της Πολιτείας φταίει, το τέλος της Αυτοκινητοβιομηχανίας ή της Motown. Η ευθύνη ανήκει μόνο σε αυτούς τους ίδιους, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω.

Οι Pistons κατάφεραν το ακατόρθωτο: Να βρίσκονται χαμηλότερα στον πίνακα αυτή τη στιγμή κι από το μπασκετικό αντίστοιχο του ZOOLANDER (Βλέπε Wizards. Στο ρόλο των Μπεν Στίλερ και Όουεν Γουίλσον, τα εξίσου φωτομοντέλα/ηθοποιοί όπως οι πρωταγωνιστές της ταινίας, Τζόρνταν Πουλ και Κούζμα). Εκ πρώτης όψης “ακατόρθωτο” διότι θεωρητικά, εκκίνησαν φέτος από καλύτερη βάση, προσλαμβάνοντας ως κόουτς τον Monty Williams, του οποίου η θητεία στους Suns ήταν συνολικά επιτυχημένη: Τελικούς ΝΒΑ έφτασε ο άνθρωπος, με Chris Paul και Booker μόνο. Είναι όμως έτσι ή οι ελπίδες ήταν φρούδες εξ αρχής;

Κατ’αρχάς, το αυτονόητο: Δεν μπορείς να κρίνεις σοβαρά μία ομάδα που έχει νέο προπονητή και παίκτες σε μικρή ηλικία, μέσα σε 16 μόλις παιχνίδια. Η ωρίμανση είναι μία διαδικασία που εκ των πραγμάτων απαιτεί χρόνο. Όπως χαρακτηριστικά λέει κι ένας δικός μας εδώ του μαγαζιού μπασκετικός σοφός, κάτι για την υπομονή που είναι πικρή αλλά γλυκοί οι καρποί της. Κατά δεύτερον όμως, κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, υπάρχουν πάντα οι ενδείξεις, κι ας μην είναι αποδείξεις. Οι 2 νίκες σε 17 παιχνίδια πονάνε. Η εικόνα δεν είναι καλή. Η ομάδα δεν ξέρει πως να νικά.  Ακόμα κι όταν αρχίζει θετικά, δεν ξέρει πως να κλείνει τα παιχνίδια. Οι Pistons είχαν το ν5 στα ντραφτ του 2023. Το ν5 στα ντραφτ του 2022. Το ν1 στα ντραφτ του 2021. Το ν7 στα ντραφτ του 2020. Θα μπορούσαν να επιστρατεύσουν πολύ καλύτερους παίκτες (Killian Hayes, wtf?). Εδώ και 4 χρόνια είναι ίσως η χειρότερη ομάδα στο ΝΒΑ. Με τόσο τάνκινγκ, θα έπρεπε να έχεις φτιάξει κάτι καλύτερο από αυτό το συνονθύλευμα. Έστω να έχεις καλλιεργήσει την προσμονή στους οπαδούς, έστω να έχεις κάτι αφελές, ελπιδοφόρο και ορμητικό να παρουσιάσεις. Έστω να έχεις εξελίξει τους νεαρούς, βασικά αυτό όχι “έστω”, αυτό υποχρεούσαι διά ροπάλου να το πράξεις. Κανείς όμως από τα ντραφτ δε φαίνεται να έχει κάνει ιδιαίτερα βήματα μπροστά. Ο Χέϊζ, οκ, δε μπορεί. Ο Cade κι ο Ivey όμως θα μπορούσαν. (Παρεμπιπτόντως, ο Monty φαίνεται να έχει φέρει πίσω στο rotation τον Ivey υπέρ του Hayes. Αν ο Ivey θέλει λίγη πειθαρχία για να στρώσει χαρακτήρα, το δέχομαι, αλλιώς το λες και malpractice).

 

Το σφάλμα δεν ήταν λοιπόν στα αστέρια.

Ο Monty Williams, κατά τα λοιπά, είναι σοβαρός προπονητής και πιστεύω ότι σιγά σιγά θα καταφέρει πραγματάκια. Ίσως όμως η πορεία των Pistons, σε συνάρτηση με την πορεία των Rockets, είναι αποκαλυπτική για το εξής: Ότι κάθε νέα ομάδα έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ ανάγκη την παρουσία των βετεράνων σε αυτή. Οι Rockets βολόδερναν αγκομαχώντας, τα αποδυτήρια εδώ και χρόνια ήταν μπαρούτι, οι νέοι ταλαντούχοι τους επεδείκνυαν συμπεριφορά παιδιών 6ης Δημοτικού σε εκδρομή όταν λείπει ο δάσκαλος. Κι αυτοί είχαν πολλές ευκαιρίες στα τελευταία ντραφτ. (Το πρόβλημα βέβαια εδώ δεν ήταν η ποιότητα των επιλεχθέντων). Τί έκαναν για αρχή φέτος, στην προσπάθεια να αλλάξουν πορεία; Το ίδιο με τους Pistons. Προσέλαβαν καλό προπονητή. Ο Udoka βέβαια έχει μόνο μία χρονιά να επιδείξει ως head coach. Βάσει όμως αυτών που βλέπω και εκτιμώ, είναι καλύτερος του Monty, θα τον έλεγα μέχρι και ανερχόμενο προπονητικό αστέρι. Συμμάζεψε ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ την ομάδα, και οι Rockets ύστερα από την εποχή Harden, βρέθηκαν ξανά ψηλά στη βαθμολογία και με θετικό πρόσημο νικών- ηττών. Όλα αυτά όμως δεν τα πέτυχε μόνος του. Fred VanVleet (16,1 πόντοι/9,2 ασίστ/37% τρίποντο) και Dillon “The Villain” Brooks (13,6 πόντοι/45% τρίποντο κι εκπληκτική άμυνα) ήρθαν να βοηθήσουν, ως βετεράνοι. Και πλην αυτών, ο Jeff Green. Δε χρειάζεται εδώ η παράθεση αριθμών. Ο Green έχει εξαιρετική φήμη στο ΝΒΑ ως παρουσία στα αποδυτήρια. Oladipo, Bullock και Marjanovic ίσως έχουν βάλει ένα λιθαράκι κι αυτοί, αν και μόνο τον δεύτερο έχω δει στον πάγκο, στα παιχνίδια τους. Κι ο Bullock φαίνεται ότι δεν υπολογίζεται.

(Οι Rockets μάλλον δε θα καταφέρουν να παραμείνουν ψηλά στη βαθμολογία. Το θετικό πρόσημο δεν υπάρχει πια, βρίσκονται στο 8-8 αυτή τη στιγμή, με 2 διαδοχικές ήττες. Το ζητούμενο όμως δεν ήταν ποτέ αυτό, αλλά να τεθούν φέτος οι βάσεις και να καταστούν ξανά υπολογίσιμοι σε ορίζοντα τριετίας. Αν παραμείνει ψύχραιμο το front office τους, δίνοντας χρόνο στον Udoka, θα το επιτύχουν).

Η σημασία των βετεράνων έγκειται  στα αποδυτήρια, διότι δίχως αυτούς, γίνονται παιδική χαρά, ειδικά αν δεν έχεις κι έναν στιβαρό προπονητή. Αλλά οι βετεράνοι έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία, αυτονοήτως, στην κατάκτηση νικών. Δε μπορεί μία ομάδα να κάνει τάνκινγκ επ’αορίστου. Αν το κάνει, οι νέοι ταλαντούχοι τους θα εθιστούν στις ήττες. Δε θα αποκτήσουν ποτέ κουλτούρα πρωταθλητισμού αν στα πρώτα τους βήματα κοκκινίζει διαρκώς ο σβέρκος απ΄τις φάπες. Είναι πολύ σημαντικό ο νέος παίκτης να εντάσσεται σε αυτή την κουλτούρα πρωταθλητισμού, κοιτάξτε πχ τον Chet Holmgren φέτος. Δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να γίνεται με το καλημέρα: Δεν χρειάζεται ο Wembanyema να αρχίσει απαραίτητα να νικάει από φέτος. Τόσο ταλαντούχοι παίκτες θα βοηθηθούν αν πέσουν στα νερά δίχως σανίδα, κι έχουν μία χρονιά ως “αναγνωριστική”. Ο Paolo Banchero πέρσι σούταρε δίχως να τον νοιάζει το αποτέλεσμα, του είπαν, μπες μέσα και κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, ρίξε κι ας χτίσεις, αρκεί να πάρεις γεύση από ΝΒΑ. (Υπήρξε μήνας που είχε 5% στο τρίποντο ή κάτι τέτοιο). Θέλετε να σας πω το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής; 44% φέτος στο τρίποντο εν συγκρίσει με το περσινό 29,8%. Και οι Orlando Magic να έχουν πατήσει για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια σχεδόν κορυφή στην Ανατολή (3οι. Βρέθηκαν και 2οι. Φέτος απέκτησαν και τον πολύ γνωστό σε εμάς βετεράνο Joe Ingles).

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι σαφώς δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος προς την κορυφή. Τα μονοπάτια είναι αρκετά, και ψηλά δε σε οδηγεί αποκλειστικά ένα. Υπάρχουν όμως οι κατευθυντήριες γραμμές, έστω και χαλαρά ακολουθητέες. Οι βετεράνοι θα σε βοηθήσουν όταν και οι νέοι σου έχουν το μυαλό να βοηθηθούν, ο CJ πχ είμαι σίγουρος ότι έπραξε το καλύτερο δυνατόν για την εξέλιξη του Zion, ασχέτως του τί επέτυχε. Οι νίκες δε χρειάζονται σώνει και ντε με το καλημέρα, όμως από ένα σημείο και μετά, το αέναο τάνκινγκ θα ζημιώσει τα ταλέντα σου. Πχ δε γίνεται του χρόνου να μην παίζει ο Wembanyema με ένα καλό πλέϊ μέϊκερ δίπλα του (Εκτός, τί να πω, αν ο Sochan γίνει pg απ΄το πουθενά, όπως τον οραματίζεται ο Pop). Οι Spurs φέτος πολύ καλώς δίνουν μία αναγνωριστική χρονιά στον Γουέμπι: Απ΄του χρόνου όμως, φέρτε κάνα βετεράνο διότι ήδη παρατηρώ λίγο περίεργο το κλίμα εκεί, κάπου πήρε το αυτί μου ότι τα άλλα παιδάκια δεν παίζουν πολύ το Γαλλάκι. Πάνω από όλα όμως, τα ταλεντάκια χρειάζονται ένα στιβαρό, καθοδηγητικό χέρι από τον πάγκο. Οι Ρόκετς μάλλον βρήκαν το μονοπάτι τους. Θεωρώ πολύ πιθανό να έχουν βρει και οι Pistons, με τον Monty, το δικό τους. Απλά θα πάρει παραπάνω καιρό. 6ετές συμβόλαιο υπέγραψε το καλοκαίρι. Τουλάχιστον, έτσι δείχνουν ότι το γνωρίζουν και οι ίδιοι.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ 4 ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ : WHAT COULD POSSIBLY GO WRONG?

The horsemen are drawing nearer
On leather steeds they ride
They’ve come to take your life
On through the dead of night
With the four horsemen ride
Or choose your fate and die
Oh, yeah, yeah

ΜETALLICA, THE FOUR HORSEMEN

Με την προσθήκη του Τζέϊμς Χάρντεν, οι Clippers δε μοιάζουν πια με ομάδα καλαθοσφαίρισης, αλλά με τη μετουσιωμένη Οργή  του Θεού, ο Οποίος, αντικρύζοντας τα νέα Σόδομα και Γόμορρα (Λος Άντζελες), έστειλε τους 4 ιππότες για να σημάνει το Τέλος: 1) ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ (Kawhi Leonard), 2) ΠΟΛΕΜΟΣ (Playoff P. προφανώς), 3) ΛΙΜΟΣ (James Harden) και, 4) ΘΑΝΑΤΟΣ ( Russell “ The possession ends here” Westbrook). Κλειδώστε τα μπαούλα, κρύψτε τις γυναίκες, στείλτε τα παιδιά στη γιαγιά. Ο Harden ήδη άλλαξε τον ρου της ιστορίας, κι έστειλε το μήνυμα ότι αποκλείεται να ζητήσει να φύγει από την 14η ομάδα του τους τελευταίους 14 μήνες. Αυτή τη φορά θα βγάλει ρίζες στα πόδια και θάμνους (στο πρόσωπο).

Οι Clippers το ισορρόπησαν λίγο: Αφού συμπλήρωσαν 5 ήττες συνεχόμενες μετά το trade του Μούσια, έχουν ρεκόρ 5-2 στα 7 πιο πρόσφατα, μεταξύ άλλων μαλιστα, εξαϋλώνοντας το Dallas με 20 πόντους διαφορά. Πέρα από τις κριντζιές εδώ, ο Harden είχε τόσους μήνες να παίξει. Πιστεύω ότι θα βρει ρυθμό μέσα στα επόμενα 5 παιχνίδια, επανερχόμενος σε αγωνιστική φόρμα. Μπορεί να τρώει το κράξιμο της αρκούδας για τα εξωαγωνιστικά του τερτίπια, αλλά αυτή η απαξίωση δεν έχει έρεισμα στην απόδοση του αθλητή: Πέρσι έκανε χρονιά με 21 πόντους/11 σχεδόν ασίστ, ο καλύτερος πασέρ σε ολόκληρο το ΝΒΑ. Επιπλέον, πήρε -που λέει ο λόγος- μόνος του 2 παιχνίδια στα playoff από τους Celtics, με ωσεί παρόντα για πολλοστή φορά τον Embiid. Δε λέω ότι αυτός ο Harden είναι ο ίδιος με τον MVP Harden των Rockets, λέω ότι καθαρά αγωνιστικά, έχει ακόμα πραγματάκια να προσφέρει, ιδιαίτερα σε contract year όπως η φετινή.

Το hot take μου δηλαδή για τους Clippers είναι αυτό: Αν θα γίνουν φέτος Θέατρο Σκιών, αυτό δε θα είναι λόγω του Harden. Αλλά των υπολοίπων Ιπποτών. Ο Beard θα κάνει καλή χρονιά, θα πασάρει ως ελίτ πασέρ και θα σκοράρει για πλάκα ένα 18ποντο μ.ο με καλή efficiency. Ο αστάθμητος παράγοντας δεν είναι αυτός, αλλά ο Paul George με τον Kawhi. Ύστερα από αιώνες load management, ο Leonard έχει παίξει φέτος σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας του (17). Hint: Φέτος βρίσκεται κι αυτός σε contract year, όπως ο Harden και ο George, τυπικά όμως: Έχει player option για το 2024-25, αλλά το καλοκαίρι του 2024 είμαι βέβαιος ότι θα ζητήσει επέκταση. Ο Leonard θα φτάσει μέχρι τα όρια του φέτος διότι θέλει την επέκταση: Το ζήτημα εδώ είναι αν θα αντέξουν τα πόδια του. Δυστυχώς τα εγγενή προβλήματα στα γόνατά του στέρησαν το φιλοθέαμον κοινό από το να θαυμάσει την εξέλιξη του υπερπαίκτη αυτού. Ο Leonard δεν απουσιάζει από σχεδόν 30 παιχνίδια το χρόνο επειδή βαριέται να παίξει αλλά επειδή δε μπορεί. Δε μπορεί να παίξει συνεχόμενα παιχνίδια σε playoff ένταση. Ακόμα και πέρσι τον είδαμε να διαλύει τους Suns των Booker/Durant/Paul στα πρώτα παιχνίδια των playoff, κι ύστερα να καταρρέει. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Από την πρώτη χρονιά στους Clippers, τα στατιστικά του βαίνουν διαρκώς μειούμενα. Φέτος είναι η χειρότερη χρονιά του στο σκοράρισμα από το 2016-2017, που βρισκόταν ακόμα στους Spurs. Ακριβώς ίδια πτώση και στο ριμπάουντ, όπως και στο τρίποντο. Ακόμα και με το μάτι μόνο αντιλαμβάνεσαι ότι δεν κινείται με την ίδια ευκολία και άνεση στο γήπεδο, και φυσικά, ενώ παραμένει two way star, η αμυντική του ικανότητα δεν είναι αυτή που ήταν. Επομένως, αν οι Clippers θέλουν να κάνουν τίποτα της προκοπής φέτος, δεν έχουν την παραμικρή έτερη επιλογή, από το να συνεχίσουν το load management στον Leonard.

Όταν ο Harden πάρει οριστικά μπρος, υποχρεούνται να μάθουν πως να παίρνουν παιχνίδια δίχως τον Kawhi. Αρκούν ο Paul George, ο Harden, ο Mann, ο Zubac, ο Powell, ο Bones, ο Pj και ο Theis; Ε, μάλλον, γιατί όχι; Κάνουμε stagger τα λεπτά συμμετοχής του George (άλλος επιρρεπής σε τραυματισμούς από κει) και του Kawhi, χαμηλώνουμε το usage στον Westbrook (Δυστυχώς μετά την καλή χρονιά με τους Clippers, φαίνεται να ξαναγίνεται meme λόγω της έλευσης του Harden και τον ίδιο ως πλέον παγκίτη) και βλέπουμε. Δεν ισχυρίζομαι ότι οι LAC μπορούν να γίνουν υπολογίσιμη δύναμη. Εγώ ως guilty pleasure τους βλέπω. Πιο πιθανή είναι φέτος η πανωλεθρία από τη διάκριση. Απλά λέω ότι έχουν τα φόντα να γίνουν μία καλή ομάδα, να φτάσουν στα playoff και μετέπειτα, να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί. Δυστυχώς βέβαια, το μη υφιστάμενο πια βάθος στον πάγκο (Εκτός LA οι Batum/Covington/Morris) θα κοστίσει κάπως. Το πόσο ακριβώς, θα φανεί στην πορεία. Όσο γρηγορότερα επιστρέψει από τον τραυματισμό ο Plumlee, τόσο το βάθος αυτό θα καλυφθεί σε κάποιο βαθμό: Ο Morris τουλάχιστον, δεν ήταν για πολλά φέτος, έτσι κι αλλιώς.

 

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ: Χάσανε από το Denver που έπαιζε δίχως Jokic/Murray/Gordon. Νίκησαν όμως μετά εύκολα τους Kings. Η χρονιά θα είναι ρολερκόστερ. Ο Coach Lue έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Ακόμα και μετριοπαθείς, ψιλοαπαισιόδοξες εκτιμήσεις όπως η ανωτέρω ενδέχεται να φαντάζουν ως κωμικές στο τέλος της χρονιάς, δε θέλει πολλά, απλά μία απουσία του Kawhi ή του George. O Harden όμως  δείχνει να δικαιώνει ήδη ότι γράφτηκε προ λίγων ημερών ανωτέρω. Η απόδοση του απέχει παρασάγγας από αυτή των πρώτων παιχνιδιών.

 

THE JOKER AND THE THIEF:  ΟΙ CONTENDERS ΚΙ ΟΙ PRETENDERS ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

“There must be some way out of here
Said the Joker to the Thief
There’s too much confusion
I can’t get no relief”

 

“ALL ALONG THE WATCHTOWER”, BOB DYLAN

 

Ύστερα από 56 χρόνια, επιτέλους μπορούμε να πούμε με σχετική πάντα σιγουριά ότι ο ανωτέρω κρυπτικός στίχος του Ντίλαν αποκρυπτογραφήθηκε: Ένα είναι το φαβορί φέτος για τον Τίτλο, ο Joker κι η παρέα του. Οι υπόλοιποι, ακροβατώντας μεταξύ contender και pretender, απλά θα προσπαθήσουν να του τον κλέψουν.

Από τις 4 Νοεμβρίου και μετά (τότε συνέβη ο τραυματισμός του Jamal Murray, του ν2 των Nuggets), το Denver έχει ρεκόρ 6-5. Καλό δεν το λες σίγουρα για contender, κι ο ισχυρισμός ότι οι Nuggets στάθηκαν και τυχεροί πέρσι πέρα από ικανοί, ισχύει απολύτως. Με τους 500.135 αγώνες που δίνουν ετησίως οι ομάδες, από το δεύτερο γύρο και μετά ειδικά, δεν είναι απαραίτητα η καλύτερη ομάδα αυτή που το σηκώνει αλλά και η πιο τυχερή, υπό την έννοια της υγείας των παικτών της. Από το δεύτερο γύρο των playoff και μετά, λόγω και του εσφαλμένως κατ’εμέ τεθέντος best of 7 από τον πρώτο κιόλας γύρο, οι ομάδες ψιλοσέρνονται. (Θα προτιμούσα ένα best of 5 στους δύο πρώτους γύρους). Δε γίνεται δηλαδή να παίζεις σχεδόν μέρα παρά μέρα επί 2 περίπου μήνες με την ίδια ένταση, προσφέροντας την ίδια ποιότητα. Αρκετοί είναι οι σταρς που τραυματίζονται βαριά κι ακόμα περισσότεροι οι καλοί παίκτες που τραυματίζονται μεν αλλά σφίγγουν τα δόντια και συνεχίζουν, με μεγάλη πτώση όμως στην απόδοση τους. Από ένα σημείο και μετά, δεν είναι μπάσκετ αλλά πόλεμος. Κάτι τέτοιο σαφώς κι είναι ελκυστικό και αναζωογονητικό, όταν μάλιστα σε τόσα παιχνίδια της RS παίζουν τις κουμπάρες. Ελκυστικό, αναζωογονητικό..αλλά όχι τόσο ποιοτικό ούτε απαραίτητα και δίκαιο. Πόσο καλύτεροι θα ήταν οι αγώνες με τις ομάδες παραταγμένες σε πλήρη ισχύ -έστω πιο κοντά σε αυτό- μέχρι το τέλος; Εδώ βέβαια μπορεί κάποιος να αντεπιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι ας φρόντιζαν οι ομάδες να έχουν και φρέσκα πόδια στο γήπεδο, παίκτες δηλαδή σε ηλικία ή σε κατάσταση εν γένει που να μπορούν να αντέξουν σε αυτό τον Μαραθώνιο.

Οι Nuggets λοιπόν ήταν πέρσι η καλύτερη ομάδα, τελεία, δίχως ναιμεναλλά. Ταυτόχρονα ήταν και τυχεροί, διότι δεν αντιμετωπίσαν τον παραμικρό τραυματισμό βασικού τους παίκτη. Το φετινό μη εκθαμβωτικό 6-5 απόντος του Murray δείχνει ότι αν είχαν κι αυτοί το δικό τους Middleton ή Irving εκτός αγώνων, ενδεχομένως να είχαμε ζητηματάκια. Μην ξεχνάμε ότι πέρσι ο Butler έπαιξε ουσιαστικά τραυματισμένος και στο μισό της απόδοσης όλους τους Τελικούς της Ανατολής αλλά και τους Τελικούς του ΝΒΑ. Και ο Tatum έπαθε διάστρεμμα στο τελευταίο αυτό παιχνίδι των ECF, στο πρώτο κιόλας λεπτό. Ενδεχομένως αν δε συνέβαινε αυτό, οι Celtics να πραγματοποιούσαν την ιστορική ανατροπή κάνοντας αυτοί το 4-3 εναντίον των Heat.

Οι τραυματισμοί παραμένουν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του παιχνιδιού αλλά στο κάτω κάτω της γραφής, επειδή αφορούν εν δυνάμει όλους και συμβαίνουν σε όλους, για αυτό ακριβώς και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται για να αποδυναμώσουν την αξία του πρωταθλητή. Ας φρόντιζες να έχεις φρέσκα πόδια. Ας φρόντιζες να έχεις παίκτες που παίζουν έξυπνα κι όχι ως κριάρια. Ακόμα και να μην ευθύνεται ο παίκτης για τον τραυματισμό, ας φρόντιζες να έχεις πολλούς καλούς παίκτες ώστε να απορροφούσες τον κραδασμό από οποιονδήποτε τραυματισμό, κι όχι απλά ένα big 3 και πλάϊ τους αρσιβαρίστες και οικοδόμους.

 

Οι Nuggets λοιπόν έχουν αυτούς τους καλούς παίκτες ως πρωταγωνιστές (Jokic/Murray) και παράλληλα έχουν μία πλειάδα παικτών που μπορούν να σου πάρουν ανά πάσα στιγμή κάποιο παιχνίδι. ΜPJ/ Caldwell Pope/Gordon/Braun, μέχρι κι ο  Reggie Jackson δείχνει φέτος ότι μπορεί να αναστηθεί (13 πόντοι μ.ο από 7,8 πέρσι, μιλάμε για τεράστια διαφορά. 40% τρίποντο από 28% που είχε πέρσι. Αν εμφανιστεί φέτος στο παρκέ ο Jackson των Clippers, οι Nuggets έχουν εξαιρετικό πάγκο). Τα άσχημα λένε έρχονται όλα μαζί. Ενίοτε το ίδιο συμβαίνει  όμως και με τα ωραία, εν προκειμένω σε μία ομάδα ΝΒΑ που όλα δουλεύουν Ελβετικό ρολόϊ: Μέχρι κι οι πιτσιρικάδες τους (Strawther, Watson) δείχνουν να τους βγαίνουν, και μαζί με την ανάσταση του Reggie, να αναπληρώνουν το κενό στο βάθος του πάγκου που άφησαν ο Jeff Green με τον Bruce Brown.

 

ΑΡΑ, ΕΝΤΑΞΕΙ, ΑΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΩΡΑ; ΟΛΟΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΕΙΝΑΙ PRETENDERS ΞΕΡΩΓΩ;

Οι Celtics και οι Heat δεν υπήρξαν ποτέ pretenders: Τα τελευταία 4-5 χρόνια, είναι σχεδόν πάντα εκεί στις παρυφές, άλλοτε μέχρι ECF, άλλοτε και NBA Finals. Οι Sixers, ναι, pretenders, το πιο στανταράκι second round exit στην εποχή του Embiid. Όμως φέτος, ΙΣΩΣ ΛΕΜΕ ΙΣΩΣ, το πράγμα να αλλάξει. Φέτος έχουν για πρώτη φορά μετά από χρόνια έναν πραγματικά καλό προπονητή. Έχουν μία πλειάδα ρολιστών που μπορούν να προσφέρουν, γεμίζοντας τον πάγκο τους με το trade του Harden. Και, κατά τη γνώμη μου, το μόνο που μπορεί να τους καταστρέψει, είναι το conditioning και οι τραυματισμοί – πάντοτε στην Άνοιξη- του Embiid, ο οποίος είναι με διαφορά ο χειρότερος playoff σταρ της 5ετίας. Δηλαδή ο Harden μέχρι και πέρσι τα πήρε τα 2 ματσάκια με τους Celtics, ο Cp3 έχει να παρουσιάσει μυθικά παιχνίδια ανεξαρτήτως του ότι εν τέλει τραυματίζεται. Ο AD έχει ολόκληρη κούπα με εξαιρετικές εμφανίσεις, ακόμα και πέρσι έφτασε Τελικούς στη Δύση με καλά παιχνίδια εναντίον των Warriors. Ο Embiid όμως είναι σταθερά καταστροφικός για την ομάδα του σε όλους τους δεύτερους γύρους αυτών των ετών. Αν το αλλάξει αυτό ο Nurse, πρώτον είναι ήρωας, δεύτερον, οι Sixers γίνονται contenders.

Οι Bucks αγκομαχούν να νικήσουν Wizards και Blazers. Επικράτησαν και των Heat, που έπαιζαν δίχως Butler και Herro. “Pretenders” δεν τους λες.  Δεν έχω μεν εμπιστοσύνη στον προπονητή τους, και για Khris τα είπαμε. Ο Γιάννης όμως είναι proven championship material, μην ξεχνάμε ότι δεν έχει να επιδείξει μόνο πορείες αλλά και Τίτλο. Ο Lillard είναι ο Lillard, δηλαδή δεν είναι κι ό,τι καλύτερο να παίξεις στο DAME TIME ενός 4ου 12λέπτου σε ένα παιχνίδι των playoff, αντίπαλος του. Ερωτηματικό λοιπόν εδώ μέχρι να αποδείξουν τουλάχιστον ότι μπορούν να αμυνθούν διότι το επιχειρούμενο μέχρι στιγμής outscoring θα δυσκολεύει όσο φτάνουμε στην τελική ευθεία.

Κι όπως έχει γίνει αντιληπτό, έχω αναφέρει μόνο ομάδες της Ανατολής που θα μπορούσαν να το διεκδικήσουν από το Denver. Όπως είπαμε, ανά πάσα στιγμή λόγω των τραυματισμών μπορεί να γίνει φαβορί μία ομάδα που απλά έχει όλους τους παίκτες στη διάθεση της ενώ οι αντίπαλοι της όχι. Βάσει όμως της μέχρι στιγμής εικόνας, χαρακτηρίζω ως pretenders, Warriors και Lakers. Το Dallas δεν το βάζω καν στη συζήτηση όσο κι αν ο Luka είναι top 5, ή και top 3 ή και  εν δυνάμει διεκδικητής του θρόνου του Jokic ως ο MVP : Υπάρχουν δομικά προβλήματα εκεί, από τον Jason Kidd μέχρι την αμυντική συμπεριφορά (Μόνη ελπίδα να γυρίσει ο Kleber και να είναι ο προ διετίας Kleber, αλλά και πάλι…).

Κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη λοιπόν, μόνο οι Suns μπορούν να απειλήσουν τους Nuggets. If the stars aligned κι έτσι στα playoff το big 3 τους είναι ετοιμοπόλεμο, τότε ναι, αυτοί έχουν και καλό προπονητή αλλά και καλούς ρολίστες για να παλέψουν σε άμυνα κι επίθεση. Είναι πολλά βέβαια τα “ΑΝ” εδώ, ο Bradley Beal έχει παίξει μόνο σε 3 από τα 17 παιχνίδια. Έτσι, δεν πας πουθενά. Απλά λέμε ότι θεωρητικά έστω, οι πλήρεις Suns είναι ο πιο αξιόμαχος αντίπαλος των Nuggets στη Δύση.

Και το Dark horse από τη μπασκετομάνα Μινεσότα; Ε, ας κρατήσουμε και 2-3 πραγματάκια για άλλη φορά…

ΕΞΤΡΑ ΜΠΟΝΟΥΣ: Οι 5 καλύτερες ομάδες μέχρι τώρα σε άμυνα κι επίθεση βάσει Defrtg και Offrtg. Δεν είναι κάποια ουσιώδης ένδειξη για τη διεκδίκηση του τίτλου η παρουσία μίας ομάδας ταυτόχρονα στις πρώτες 5 θέσεις και των δύο κατηγοριών αυτών, όπως λέγεται συχνά. Οι Νάγκετς ήταν 15οι πέρσι αμυντικά στην RS! Οι Warriors 16οι πρόπερσι επιθετικά! Οι Bucks 9οι αμυντικά το 2021. Οι Lakers 11οι επιθετικά το 2020. Περισσότερο δηλαδή το πινακάκι τίθεται εδώ ως απεικόνιση, ως φωτογραφία της μέχρι τώρα στιγμής στη Λιγκα.

 

Επίθεση:

 

1) PACERS

2) SIXERS

3) MAVERICKS

4) BUCKS

5) HAWKS

 

Και στην άμυνα,

1) TIMBERWOLVES

2) CELTICS

3) MAGIC

4) KNICKS

5) THUNDER (Φέρτε ένα βαρύ 5 πλάϊ στον Τσετ)

 

Πως να χτίσεις μια διεκδικήτρια ομάδα στο ΝΒΑ (by Asoutos)

 

Ότι θα διαβάσετε είναι καθαρά προσωπικές σκέψεις, που ζυμώνονται αρκετό καιρό μου μέσα μου, για το ποιος είναι ο ορθός τρόπος να κατασκευαστεί μια ομάδα μπάσκετ που να μπορεί να πρωταγωνιστήσει στο σύγχρονο ΝΒΑ. Θα προσπαθήσω να μην είναι το κείμενο αυτό μια καθαρά θεωρητική έκθεση ιδεών, αλλά να ακουμπήσει το σχόλιο μου στην τρέχουσα πραγματικότητα και επικαιρότητα του ΝΒΑ, αντλώντας από αυτή παραδείγματα.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το αυτονόητο: πρόκειται για μια πολύ δύσκολη διαδικασία, η οποία μπορεί να εκτροχιαστεί από την πορεία της σε διάφορα σημεία της και για ποικίλους λόγους. Είναι μια διαδικασία που είναι εξαιρετικά ευάλωτη στις εξωτερικές συνθήκες, σε τυχαία περιστατικά που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει  (πχ τραυματισμοί παικτών). Δηλαδή ακόμα και αν μια ομάδα κάνει όλες τις σωστές κινήσεις, το θετικό αποτέλεσμα μπορεί να μην έρθει λόγω αστάθμητων παραγόντων, αλλά και γιατί ο ανταγωνισμός μεταξύ ομάδων που διαθέτουν λίγο ή πολύ τα ίδια μέσα είναι εξοντωτικός.   Εμείς όμως θα επικεντρωθούμε στον ορθό σχεδιασμό μιας ομάδας, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβανόμαστε.

Η κουβέντα αυτή δεν θα είχε ίσως το παραμικρό ενδιαφέρον, αν το ίδιο το ΝΒΑ ως οργανισμός δεν έδινε την ευκαιρία σε όλες τις ομάδες του να πρωταγωνιστήσουν, μέσω των περιορισμών του salary cap και της αντίστροφης της δυναμικότητας των ομάδων επιλογής παικτών στο draft. Και μάλιστα με τις πολύ σκληρές κυρώσεις που προβλέπονται στην καινούρια σύμβαση του ΝΒΑ για όσες ομάδες παραβιάζουν κατά πολύ το ανώτερο όριο στη  μισθοδοσία, αυτή η ισότητα και η ισονομία στις ευκαιρίες όλων των ομάδων γίνεται ακόμα πιο επιτακτική και έντονη.

 

Ποιο είναι το πλάνο που κατά κανόνα οδηγεί μια ομάδα στην επιτυχία; Ας πάρουμε την περίπτωση των Milwaukee Bucks, που κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 2021. Έχοντας κάνει draft τον Αντετοκούμπο το 2013 και αποκτώντας σε πολύ νεαρή ηλικία την ίδια χρονιά τον Middleton, οι Bucks βρέθηκαν με ένα πολύ δυναμικό ντουέτο παικτών για τουλάχιστον 8 χρόνια. Είναι πολύ σημαντικό να τονιστεί ότι με τους κανόνες της restricted free agency που ισχύουν οι ομάδες έχουν δεμένους τους παίκτες που στρατολογούν οι ίδιες για τουλάχιστον 8 χρόνια. Το καλοκαίρι του 2020 οι Bucks χρησιμοποίησαν τα μελλοντικά τους draft picks ως αντάλλαγμα για να αποκτήσουν τον Jrue Holiday, ως τρίτο αστέρι στην ομάδα τους. To fit αποδείχθηκε ιδανικό και το πρωτάθλημα ήρθε στο Milwaukee από την πρώτη χρονιά της τριάδας.

Ο συνήθης δρόμος για να χτίσεις μια ομάδα είναι λοιπόν αυτός, μιας και το salary cap επιτρέπει ουσιαστικά μόνο 3 μεγάλα συμβόλαια στο μισθολόγιο της ομάδας. Βρίσκεις 2 παικταράδες στα draft και προσθέτεις μέσω trade ή από τη free agency έναν ακόμα σπουδαίο παίκτη. Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις των Warriors (Curry-Thompson-Green) και των Nuggets (Jokic-Murray-Porter) που η Ιερή Τριάς βρέθηκε εξ’ολοκλήρου στo draft. Δεν αλλάζει αυτό ούτε στο ελάχιστο – το αντίθετο μάλιστα – το βασικό μας επιχείρημα που είναι το πόσο σημαντική είναι η διαδικασία του drafting για τις ομάδες. Είναι πολύ λίγες οι ομάδες που μπορούν να προσελκύσουν έτοιμους superstar παίκτες από την free agency, ομάδες όλες των μεγάλων αγορών, όπως οι Lakers, που κατέκτησαν το πρωτάθλημα το 2020 χάρις στην παρουσία του Lebron James. Επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια η αποτυχία των superteams μίας χρήσεως (βλ Brooklyn Nets) και ο θρίαμβος ομάδων που στηρίχτηκαν στους δικούς τους παίκτες, στα δικά τους παιδιά για να κατακτήσουν την κορυφή (όπως οι Νuggets).

 Και κακά τα ψέματα, το σωστό drafting είναι σε μεγάλο βαθμό μια τυχερή υπόθεση. Φυσικά και γίνονται εξώφθαλμα σφάλματα (να θυμίσουμε το ότι ο Ντίβατς προτίμησε Marvin Bugley από Doncic ; ) , φυσικά η τεχνογνωσία και το scouting παίζουν τεράστιο ρόλο, αλλά η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την εξέλιξη ενός παίκτη. Πως μπορεί κανείς να προβλέψει ότι ο κάτισχνος Αντετοκούμπο θα μεταμορφωθεί στο πιο devastating κορμί στο ΝΒΑ, ή ότι ο Maxey από σουτέρ του 29% 3π στο Κεντάκι θα σουτάρει στο ΝΒΑ με 40+% ή ότι ο Γιόκιτς θα εξελιχτει στον καλύτερο σέντερ πασέρ στην ιστορία του αθλήματος;

 Και εδώ λοιπόν μπορεί να δεχτώ τις ενστάσεις από τον οξυδερκή και δύσπιστο αναγνώστη, ότι τα παραδείγματα που χρησιμοποίησα για τις ομάδες που κυριαρχούν στηριζόμενοι σε παίκτες που οι ίδιες έχουν κάνει draft, oι Bucks, oι Warriors, οι Nuggets αναφέρονται σε 3 παίκτες (Giannis, Curry, Jokic) που ήδη έχουν αφήσει εποχή, generational παίκτες που μια ομάδα είναι τυχερή αν βρει τέτοιον στο draft κάθε 20 χρόνια. Οπότε και είναι πολύ πιο εύκολο να πρωταγωνιστήσεις όταν σου λάχει ένας τέτοιος υπερπαίκτης, όταν ανοίγεις το κουτάκι με το draft pick και βγαίνει από μέσα ένας αυτοκράτορας του αθλήματος. Αυτές οι 3 ομάδες καλά τα κατάφεραν, και επαναλαμβάνουμε ότι η επιλογή είναι σε μεγάλο βαθμό προϊόν τύχης,  οι υπόλοιπες 27 τι κάνουν όμως;

O No1 κίνδυνος στην διαδικασία κατασκευής μιας ομάδας

Όχι, δεν είναι το να στρατολογήσεις κακούς παίκτες, ακόμα και σε διαδοχικές χρονιές και να καταλήξεις με μια μέτρια ή κακή ομάδα. Γιατί μπορείς γρήγορα να ξαναρχίσεις από την αρχή αν θέλεις. Είναι το να επενδύσεις όλα τα αποθέματά σου σε ένα project το οποίο έχει χαμηλό ταβάνι, το οποίο εξ’ ορισμού δεν έχει τη δυνατότητα να περπατήσει τη διαδρομή μέχρι τέλους. Γιατί η διαδικασία κατασκευής μιας ομάδας είναι και μακρόχρονη και επίπονη, συνήθως περνάει μέσα από μια 3ετία ή 4ετία όπου η ομάδα είναι εσκεμμένα κακή για να χτυπήσει ψηλότερα στα draft του Ιούνη. Δεν είναι καθόλου απλό αυτό, υπάρχει μια φυσιολογική δυσαρέσκεια από τον κόσμο της ομάδας, μια αδημονία να επιστρέψει η ομάδα στις νίκες και στα υψηλά πατώματα του ΝΒΑ. Το να περάσεις λοιπόν μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, το να αποκρυσταλλωθεί σε μεγάλο βαθμό ο κορμός της ομάδας για να φτάσεις να συνειδητοποιήσεις ότι you just don’t have enough, ότι “δεν έχεις αρκετά”, είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό. Ας σκεφτεί κανείς όλον αυτόν τον χαμένο χρόνο, όλη αυτή την προσπάθεια, όλα ουσιαστικά  για το τίποτα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την προηγούμενη εκδοχή της Utah Jazz, την καθοδηγούμενη από τον Quin Snyder. H ομάδα έφτασε στο αποκορύφωμά της το 2021, κυριαρχώντας απόλυτα στη regular και αποδίδοντας πολύ καλό μπάσκετ. Στα play off όμως δεν μπόρεσε ποτέ να βγει από τους ημιτελικούς της Δύσης. Σίγουρα έπαιξαν ρόλο κάποιες αρνητικές συγκυρίες (ο τραυματισμός του Mitchell ας πούμε στα play off του ‘21), και σίγουρα υπήρξαν λάθη στην στελέχωση στις άκρες του ρόστερ (έλειψε ένας 3&D forward με μέγεθος). Η γενικότερη αίσθηση όμως είναι ότι το δίδυμο Mitchell-Gobert στο οποίο επένδυσε η Utah με ένα πολύ ακριβό ρόστερ δεν ήταν επαρκές από άποψη αξίας ή fit για να την οδηγήσει στην κατάκτηση ενός τίτλου ή έστω στους τελικούς της περιφέρειας.

Kαι φτάνουμε έτσι στο κυριότερο μέλημα ενός general manager, που είναι η σωστή επιλογή του διδύμου εκείνου πάνω στο οποίο μια ομάδα θα επιλέξει να χτίσει. Ναι, όλες οι ομάδες δικαιούνται να έχουν 2 ή και 3 max συμβόλαια, όμως δεν είναι όλα τα max συμβόλαια της ίδιας αξίας. Είναι άλλο να πληρώνεις max τον Γιάννη και άλλο τον Siakam, άλλο τον Tatum και άλλο τον Beal. Kαι φυσικά δεν μπορεί κάθε ομάδα να έχει την τύχη να πετύχει έναν Αντετοκούμπο στo draft. Mπορεί όμως να ελέγξει την παράμετρο του fit, δηλαδή τα αστέρια της να φέρνουν στο τραπέζι διαφορετικά χαρακτηριστικά, χαρακτηριστικά που να αλληλοσυμπληρώνονται και να ταιριάζουν αρμονικά (όπως στην περίπτωση Jokic-Murray) και όχι να επικαλύπτονται ή να παρουσιάζουν παρεμφερείς αδυναμίες (όπως για παράδειγμα στη περίπτωση του διδύμου Lillard-McCollum στο Portland).

 

Το “παράθυρο”

 Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση που κάποια ομάδα βρεθεί στις τάξεις της με νεαρούς παίκτες σε rookie contract που είναι από πολύ νωρίς έτοιμοι να πρωταγωνιστήσουν, υπάρχει το οικονομικό “παράθυρο” να χρησιμοποιηθούν χρήματα ή άλλα assets για να αποκτηθεί κάποιος άλλος superstar, και η ομάδα να πρωταγωνιστήσει άμεσα. Οι νέοι παίκτες αμείβονται με πολύ χαμηλούς μισθούς μέχρι να συμπληρώσουν 4 χρόνια στην ομάδα, οπότε και υπογράφουν το πρώτο τους μεγάλο συμβόλαιο. Συνεπώς υπάρχει άφθονο space στη μισθοδοσία των ομάδων για κάποια “δυνατή” κίνηση, μέχρι να πληρωθούν οι νεαροί stars. Eίναι η περίπτωση των Minnesota Timberwolves, oι οποίοι έχοντας το καλοκαίρι του 2022 δύο χρόνια παράθυρο μέχρι να ξεκινήσει να τρέχει το συμβόλαιο του Edwards, απέκτησαν τον Gobert. Ή η περίπτωση των Cavaliers, που μέχρι να αρχίσουν να πληρώνουν τον Mobley απέκτησαν τον Μitchell. Υπάρχει εδώ ένα στοίχημα ότι ο νεαρός παίκτης θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει στο υψηλότερο επίπεδο άμεσα, και στη Μinnesota το στοίχημα αυτό μοιάζει να έχει ήδη κερδηθεί. Και οι δύο ομάδες έχουν αναδυθεί ως σημαντικοί “παίκτες” στις περιφέρειές τους, οι περιπτώσεις τους όμως είναι αρκετά διαφορετικές. Στην περίπτωση των Wolves ήδη το καλοκαίρι του 24 το ρόστερ θα είναι οικονομικά μη διαχειρίσιμο, και οι Timberwolves θα υποχρεωθούν να ανταλλάξουν έναν από τους δύο παίκτες στους οποίους στήριζαν το project, τον Towns. Δύσκολα θα βρεθουν αγοραστές για τον Gobert, και ειδικά στην τιμή που αγόρασαν οι Timberwolves. Στο Cleveland αντίθετα υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία, αν ο Mitchell υπογράψει extension για να παραμείνει και μετά το 2025 στην ομάδα θα είναι απλά το τρίτο μεγάλο συμβόλαιο, αλλά ακόμα και αν επιλέξει να μην συνεχίσει στο Cleveland οι Cavaliers μπορούν να τον ανταλλάξουν και να πάρουν πιθανά πίσω ότι έδωσαν για να τον αποκτήσουν. Βλέπουμε λοιπόν ότι η αξιοποίηση του “παραθύρου” από το Cleveland έχει πολύ μικρότερο ρίσκο από αυτή των Wolves – οι Cavaliers κάνουν μια τίμια προσπάθεια να μπουν στην ελίτ, αν δεν τα καταφέρουν όμως μπορούν εύκολα να επιστρέψουν στο πρότερο καθεστώς.

 

“Είναι τόσο γλυκά και χαριτωμένα, όταν όμως αρχίσουν να μεγαλώνουν…”

Ερχόμαστε λοιπόν και στο προκείμενο, που είναι ο έλεγχος των νεανικών ομάδων στο σημερινό ΝΒΑ. Πόσo ταλαντούχες, πόσο ελπιδοφόρες μοιάζουν όλες οι ομάδες στα πρώτα τους βήματα; Πόσες φορές έχουμε ακούσει για το λαμπρό μέλλον των Magic, των Pistons, των Rockets κλπ. Πόσο εξήραμε πριν δύο χρόνια ομάδες όπως οι Memphis Grizzlies ή οι New Orleans Pelicans, που φέτος (για διαφορετικούς λόγους) μοιάζουν να έχουν μείνει στάσιμες και μακριά από τις ομάδες που μπορούν να διεκδικήσουν τίτλους; Το ξεκίνημα είναι για όλες τις ομάδες εύκολο, γεμάτο υποσχέσεις και ελπίδα. Καθώς όμως οι ομάδες μπαίνουν στην εφηβεία τους και οδεύουν προς την ενηλικίωσή τους, εκεί είναι που χρειάζεται η μέγιστη προσοχή και φροντίδα. Μία λάθος κίνηση μπορεί να “ταβανιάσει” το ρόστερ αμετάκλητα, και το πολυετές χτίσιμο να αποφέρει στην καλύτερη περίπτωση ένα first round exit.

Κοιτώντας τις βαθμολογίες τη στιγμή που γράφω, χτυπάνε στο μάτι 2 νεανικές ομάδες που βρίσκονται στη δεύτερη θέση της Δύσης και της Ανατολής αντίστοιχα. Οι Oklahoma Thunder και οι Orlando Magic. H περίπτωση της Οklahoma ειδικά παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον, και ίσως στα χρόνια που έρχονται να αποτελέσει case study για το πως στήνεται σωστά μια ομάδα εκ του μηδενός. Η βαθμολογική θέση της ομάδας δεν μοιάζει σε καμία περίπτωση να είναι προϊόν ενός τυχαία καλού ξεκινήματος, και ανταποκρίνεται στην πραγματική δυναμική της. Οι Thunder είναι μαζί με τους Celtics και τους Nuggets η μόνη ομάδα στο ΝΒΑ που βρίσκεται στο Τοp 10 τόσο σε αμυντικούς (7η) όσο και σε επιθετικούς (6η) δείκτες. Ένα τόσο ικανοποιητικό two way αποτέλεσμα δεν είναι προϊόν τύχης, το 40,5% που σουτάρει η Oklahoma από το τρίποντο μπορεί να μην διατηρηθεί σε όλη τη σεζόν, όμως ο τρόπος που οι Thunder χτυπούν στο transition (2οι σε frequency με το εκπληκτικό 1.20 ppp) και η ευκολία με την οποία φτάνουν με drive στις αντίπαλες ρακέτες δείχνουν πως η επιθετική τους παραγωγή είναι σε μεγάλο βαθμό sustainable. Το δε αμυντικό κομμάτι δεν υπάρχει κάποιος εγγενής λόγος να χειροτερέψει, οι Thunder κατεβάζουν στο παρκέ μια πεντάδα με νεανική ενέργεια, μέγεθος και hustling και από τις 5 θέσεις: Giddey-Dort-Gilgeous Alexander-Williams-Holmgren, από τις 5αδες που έχουν παίξει τουλάχιστον 100 λεπτά φέτος αυτή είναι η τρίτη καλύτερη αμυντική πεντάδα.

Το τρελό με την περίπτωση των Thunder είναι πως η αρχική τους 5αδα έχει μέσο όρο ηλικίας τα 22.5 χρόνια, ενώ στο ρόστερ δεν υπάρχει βετεράνος ούτε για δείγμα (πλην του Bertans, που παίζει ελάχιστα). Τόση ωριμότητα, τέτοια προσήλωση στο αγωνιστικό πλάνο είναι σπάνια για μία τόσο νεανική ομάδα, και είναι προφανώς δείγμα μιας εξαιρετικής προπονητικής δουλειάς από τον κόουτς Daigneault. O Shai Gelgeous Alexander από πέρσι ήδη έχει δώσει σημεία γραφής ως ένας top 10 σκόρερ, εξακολουθεί όμως να βελτιώνει το scoring του και το εν γένει παιχνίδι του, σημειώνοντας MVP νούμερα: 30.4 π με 53.5% FG και το αστείο για παίκτη που δεν σουτάρει πολλά τρίποντα 63.5% True Shooting (είναι πιο efficient ας πούμε από Embiid ή Jokic φέτος, χάρις στο ridiculous 94% σε 7.5 προσπάθειες από τη γραμμή των βολών). Ο SGA σουτάρει καλύτερα σε περισσότερες προσπάθειες από το τρίποντο (36,5% από 34.5% – φανταστείτε να βάλει και το μακρινό σουτ στο οπλοστάσιό του) ενώ και το playmaking του είναι πολύ βελτιωμένο (2.74 a/to ratio από 1.93 πέρσι). Εκείνος όμως που έχει κλέψει την παράσταση στη φετινή εκδοχή των Thunder είναι ο rookie Chet Holmgren. Γράφω rookie, αλλά πως στην οργή γίνεται να είναι rookie ένας παίκτης με τόσο killer ένστικτα, με τόση ωριμότητα και αυτογνωσία στο παιχνίδι του; Ο Holmgren λοιπόν, με το τόσο πλήρες για την ηλικία του και το μέγεθός του all around παιχνίδι (σουτάρει τρίποντο 44%, μπορεί να επιτεθεί από ντρίπλα και να πάει ως το καλάθι ή να χτυπήσει με mid-range, μπορεί να βυθιστεί ως roller, είναι πολύ καλός πασέρ, είναι κατεδαφιστικός στο transition κλπ κλπ) έχει ξεκλειδώσει όλη τη λανθάνουσα δυναμική του ρόστερ της Oklahoma. Πρόσθεσε μέγεθος και ευκινησία στη ρακέτα και spacing στην επίθεση της, spacing απαραίτητο για το κατά βάση κάθετο παιχνίδι του SGA και των Thunder.

Δεν είναι στους σκοπούς του σχολίου αυτού μία εκτενής αναφορά στη σημερινή, αγωνιστική  εκδοχή της OKC, αλλά στο μέλλον της. Η Οklahoma βρίσκεται στην πολύ ευχάριστη θέση να διαθέτει στην κατοχή της 11 first round picks, και εκμεταλλευόμενη το παράθυρο μέχρι να αρχίσουν να μετράνε τα πιθανά μεγάλα συμβόλαια του Jay Dub Williams και του Holmgren, έχει άφθονο space στο μισθολόγιό της μέχρι το 2026 για να υπογράψει στη free agency οποιονδήποτε παίκτη θέλει. Mε βάση τα όσα ήδη αναφέρθηκαν πως θα πρέπει να κινηθεί  στη συνέχεια το office της ομάδας για να κεφαλαιοποιήσει στο μέγιστο αυτή την ευνοϊκή κατάσταση;

Είναι φυσικά ευχάριστο να βρίσκεσαι σε μια τόσο πλεονεκτική θέση ως ομάδα – από την άλλη όμως είναι σαν να κρατάς στο χέρι άσους στο Poker και αν τους κάνεις slowplay μπορείς να κερδίσεις λίγα, ή ακόμα και να χάσεις πολλά. Τα 4 από τα first round picks έρχονται το 2024, είναι σαφές πως οι Thunder που αναγκάζονται να κόβουν παίκτες γιατί δεν υπάρχουν θέσεις στο ρόστερ, δεν έχουν πλέον τον χώρο να υποδεχτούν 4 καινούριους παίκτες στην ομάδα τους. Ήδη υπάρχουν στο ρόστερ γύρω στους 8-9 νεαρούς ρολίστες, ο καθένας με τα ερωτηματικά του και τις προοπτικές του. Οι Thunder θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα picks αυτά για να ανέβουν θέση στο draft του 24, να πάνε δηλαδή για έναν μόνο παίκτη στο draft αλλά σε υψηλότερη θέση (θεωρώ πως θα το επιχειρήσουν). Υπάρχει βεβαίως και το πολύ κρίσιμο θέμα του τι θα κάνουν με τον Giddy. Eίναι παικταράς ο Giddy, με μπόλικο ταλέντο και προοπτική, αλλά το fit με τον SGA δεν μοιάζει να είναι το κατάλληλο (-4.2 net από το συνολικό net της Οκλαχόμα, -2.3 πέρσι, ο Shai χρειάζεται δίπλα του στο backcourt παίκτη με long-range shooting). H Oklahoma πιστεύω θα ήθελε να τον κρατήσει ως 6ο παίκτη, αλλά φυσικά σε τελείως διαφορετικά λεφτά από αυτά που θα μπορούσε να βρει ο Giddy ως free agent – θεωρητικά θα μπορούσαν να του κάνουν ένα extension με πολύ ενισχυμένο μισθολογικά τον πρώτο χρόνο του συμβολαίου, το 25-26 δηλαδή όπου θα υπάρχει ακόμα ο χώρος. Το μέλλον του στην ομάδα είναι αβέβαιο – και ίσως αυτό να μεταφράζεται και στα κακά νούμερα που γράφει φέτος (42% FG με 30% από το τρίποντο δεν είναι αποδεκτές επιδόσεις, ενώ και τα λεπτά του είναι μειωμένα).

Θεωρώ λοιπόν πως η Oklahoma πρέπει να κάνει μια κίνηση γρήγορα, ίσως και από φέτος, ώστε να δώσει μία έξτρα ώθηση στο project και να διεκδικήσει ακόμα και τον τίτλο τα επόμενα τρία χρόνια. Η ομάδα μπορεί να είναι είναι νεανική, είναι όμως έτοιμη για μεγάλα πράγματα και η θέση της στο βαθμολογικό πίνακα δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαία. Η ομάδα χρειάζεται ένα βετεράνο 5αρι που θα μπορεί ενίοτε να παίζει δίπλα στον Holmgren (o μικρός δεν θα αντέξει μόνος του 100 παιχνίδια το ξυλοφόρτωμα από τα αντίπαλα σέντερ) και χρειάζεται shooting, ώστε να ανοίξουν οι χώροι για τα drives του SGA. Εδώ λοιπόν υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας είναι να ενισχυθεί στις παρυφές του ρόστερ με κάποιον παίκτη που θα μπορεί να έρχεται από τον πάγκο και δεν θα διαταράξει τη νεανική χημεία της ομάδας. Είναι κρίσιμο αυτό, γιατί σε επίπεδο συνοχής και συλλογικής αυτοθυσίας η OKC παίρνει άριστα, ίσως ακριβώς γιατί λείπουν οι βετεράνοι που “καπελώνουν” τους νεαρούς με την προσωπικότητά τους. Υπάρχουν πολλοί παίκτες που θα μπορούσαν να κοιτάξουν οι Thunder και να τους αποκτήσουν άμεσα (Brogdon, Bogdanovic ο Κροάτης, Tyus Jones, γιατί όχι και ο Klay Thompson το καλοκαίρι κλπ κλπ). Εμένα από όλους αυτούς μου αρέσει ο Buddy Hield – εύκολα μπορούν να του κάνουν ένα τριετές με max τον πρώτο χρόνο και να τον εντάξουν στην ομάδα. Τον παίρνουν πανεύκολα το Φλεβάρη με ένα first ή το καλοκαίρι ως free agent. Δεν το συζητάμε το πόσο θα τους βοηθούσε με το άψογο shooting του (42% φέτος από το τρίποντο σε 7.5 προσπάθειες).

Ο άλλος δρόμος είναι η Oklahoma να πάει για κάποιο “μεγαλύτερο ψάρι”, χρησιμοποιώντας το promise του Giddy και κάποια από τα picks της. Θέλει προσοχή εδώ, και σε επίπεδο χημείας αλλά και στο ότι ένας απευθείας starter των 35 λεπτών θα κλείσει την πόρτα στην εξέλιξη αρκετών από τα νεαρά prospects της Oklahoma. Συν ότι ένας star μισθολογικά έχει μεγαλύτερες και πιο μακρόχρονες απαιτήσεις. Το ρίσκο είναι σαφώς μεγαλύτερο.

Σούτινγκ και 5άρι: Karl Anthony Towns. Μπασκετικά μοιάζει σαν εκπληρωμένη φαντασίωση, ας οραματιστούμε τον KAT να κάνει spread the floor για SGA και Holmgren, ή το ανάποδο, τον Chet να ανοίγει το γήπεδο για τα drives του KAT. To ωραίο στο σενάριο αυτό είναι ότι και ο Giddy μοιάζει πολύ καλό φιτ στη Minnesota, η οποία ψάχνει άσο στη θέση του Conley. To πρόβλημα είναι ότι ο ΚΑΤ έχει λαμβανειν ένα μεγάλο ποσό της τάξεως των 123εκ τη διετία 26-28, εκεί δηλαδή που οι Thunder δεν θα μπορούν να τον πληρώσουν. Μπορούν όμως να τον δοκιμάσουν μέχρι το 26 και να βρουν να τον ανταλλάξουν τότε.

Οff ball shooting: Zach Lavine. Εδώ μιλάμε για κίνηση που μπορεί να επιδεινώσει το πολύ καλό αμυντικό πρόσωπο, το ρίσκο όμως είναι μικρότερο γιατί το συμβόλαιο του Lavine λήγει το 27, εύκολα τον ξεφορτώνεσαι ως expiring contract το καλοκαίρι του 26. Σαν δεύτερη ή τρίτη επιθετική επιλογή τα off ball χαρακτηριστικά του Lavine κουμπώνουν κουτί με το κάθετο παιχνίδι του SGA.

Plug and Play 3&D: O G Annunoby. Ίσως o πιο safe τρόπος να βελτιώσουν άμεσα την ομάδα. Εξαιρετικός σουτέρ από το τρίποντο, και αμυντικός εξολοθρευτής που μαρκάρει 5 θέσεις, παίκτης με ελάχιστο “εγώ”, τον βάζεις είτε στη θέση του Giddy δίπλα στον Dort για να ναρκοθετήσεις το backcourt, είτε σε ψηλότερα σχήματα δίπλα στον SGA, με τον Holmgren στο 4. Τετραετές συμβόλαιο με max τα 2 πρώτα χρόνια και φθίνουσα αμοιβή τα επόμενα δύο που τον καθιστούν άριστο αντάλλαγμα σε περίπτωση που θέλεις να μείνεις κάτω από το tax ή να βελτιωθείς σε άλλους τομείς. Tον παίρνεις είτε με trade από φέτος είτε στην free agency το καλοκαίρι (η δεύτερη είναι επιλογή με μεγαλύτερο ρίσκο, κάποιος μπορεί να του προσφέρει ακόμα καλύτερα χρήματα).

Στο μόνιτορ με τεράστο ενδιαφέρον λοιπόν η περίπτωση της Oklahoma. To παιδί μπαίνει στην εφηβεία νωρίτερα από ότι περιμέναμε, και η ώρα των σημαντικών αποφάσεων πλησιάζει ταχύτατα.

 

Orlando Furioso

H περίπτωση του Μαινόμενου Ορλάντο, που ξεπερνά όλες τις προσδοκίες  στο ξεκίνημα της φετινής Ανατολής, είναι αρκετά διαφορετική. Το Orlando στηρίζεται κυρίως στην άμυνά του (3η στο ΝΒΑ) και το hustling του (1o σε opponent turnovers per game) για να πάρει τις νίκες που το φέρνουν τόσο ψηλά στην κατάταξη. Το επιθετικό αποτέλεσμα είναι συμπαθητικό (15οι σε offensive rating), χάρις στην συνεχιζόμενη βελτίωση του shooting του Banchero (43.5% από το τρίποντο, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία πως ο Paolo θα γίνει κάποια στιγμή υπολογίσιμη απειλή από απόσταση). Σε γενικές γραμμές όμως υπάρχει μεγάλη ένδεια σε shooting, το Orlando είναι bottom 5 και σε συχνότητα προσπαθειών από το τρίποντο και σε ευστοχία. Oι τραυματισμοί του Fultz και Wendell Carter Junior ξεκαθάρισαν σε μεγάλο βαθμό το τοπίο στα lineups του coach Mosley, και αποδείχτηκαν παραδόξως ευεργετικοί για την ομάδα. Στο backcourt τους ξεκινάνε τον ρούκι Black, o οποίος είναι αμυντικά απροσπέλαστος, ενώ δίπλα του ο Suggs δείχνει να πραγματώνει μέρος των υποσχέσεων που είχε αφήσει στο Gonzaga. Σουτάρει κάπως καλύτερα την μπάλα από τις δύο πρώτες εφιαλτικές χρονιές, εκεί όμως όπου κλέβει την παράσταση είναι στο αμυντικο κομμάτι, όπου παίζει λες και καταναλώνει λοφίσκους κοκαΐνης πριν τα παιχνίδια. Η ενέργειά του και το hustling του είναι ανεξάντλητα. H δε προώθηση του Goga Bitadze στο αρχικό σχήμα είναι που τσιμέντωσε την άμυνα των Magic, με το μέγεθος και το rim protection που παρέχει – ο Carter Junior δεν διαθέτει τέτοια χαρακτηριστικά.

Θεωρώ πως η τόσο υψηλή θέση των Magic στην Ανατολή δεν είναι sustainable, μιας και η επιθετική παραγωγή τους δύσκολα θα ξεφύγει από τη μετριότητα. Παρολ’αυτά η πολύ σκληροτράχηλη άμυνά τους μπορεί να τους βάλει φέτος στα play off. Διαθέτουν και αυτοί όλα τα draft picks τους στη διάθεση τους, και μέχρι να ξεκινήσει το δεύτερο συμβόλαιο του Banchero το 2026 μπορούν να κάνουν κίνηση για trade ή στη free agency. Έχουν βρει δύο αμετακίνητα κομμάτια του παζλ (Banchero και Wagner) και ψάχνουν το τρίτο. Θα μπορούσε αυτό να είναι ο Suggs; Mόνο αν ξαφνικά μεταμορφωνόταν σε δεινό σουτέρ από την περίμετρο (το 84% από τη γραμμή του φάουλ αφήνει κάποιες ελπίδες, φέτος σουτάρει 36% σε 4.5 προσπάθειες). Πάντως το fit του Wagner με τον Banchero αφήνει κάποια ερωτηματικά, καλό είναι τα αστέρια σου να μην έχουν επικαλυπτόμενα χαρακτηριστικά.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι το Orlando χρειάζεται shooting, και δεν είναι τυχαίο ότι με τον σχεδόν παλαίμαχο Joe Ingles στο παρκέ ή τον Garry Harris το Orlando κερδίζει τους αντιπάλους του με διψήφια νούμερα σε net rating, χάρις και μόνο στην απειλή από την περιφέρεια. To shooting αυτό δεν μπορεί να έρχεται από τις θέσεις των forwards, οι οποίες είναι πιασμένες από τον Banchero και τον Wagner. Χρειάζονται ένα guard που να μπορεί να σουτάρει καλά την μπάλα, χωρίς όμως να την μονοπωλεί, μιας και οι δύο rising stars των Magic θέλουν την μπάλα στα χέρια. Δεν θα πήγαινα σε καμία περίπτωση σε ένα μεγάλο splash στη μεταγραφική αγορά αν ήμουν GM στο Οrlando, η ομάδα είναι άγουρη ακόμα και δεν μπορεί να χτυπήσει τις κορυφαίες ομάδες της Ανατολής στο άμεσο μέλλον. Ένας παίκτης όπως ο Brogdon ή ο Trent Junior θα μπορούσε να τους βοηθήσει να εδραιώσουν την παρουσία τους στο playoff contention τα επόμενα δύο χρόνια. Από εκεί και πέρα, μιας και το Orlando ως καλή ομάδα δεν θα επιλέγει πλέον draft στο lottery, θα πρέπει να διατηρήσει όλα του τα assets και να περιμένει υπομονετικά την στιγμή εκείνη που θα γίνει διαθέσιμος ο παίκτης που ψάχνει στην περιφέρεια για να πλαισιώσει τους Banchero-Wagner. To Orlando είναι γοητευτικός προορισμός για τους παίκτες του ΝΒΑ και η ευκαιρία κάποια στιγμή θα υπάρξει. Παρά τη γενική υστερία που επικρατεί στην Αμερική για το μέλλον των Magic, δεν είμαι τόσο αισιόδοξος για αυτούς όσο για τους Thunder. To ταβάνι είναι χαμηλότερο για μένα.

Δύο κουβέντες για τους υπόλοιπους

…και πάντα σε συνάρτηση με το μέλλον τους, το αν έχουν βρει δηλαδή αμετακίνητα κομμάτια του παζλ, που ξέρουν τι θα πάρουν από αυτά και πόσο θα τα πληρώσουν.

Στο Detroit, μετά από 4 χρόνια ανελέητου tanking η ομάδα μοιάζει να έχει βρει πολύ λίγα πράγματα για το πως θα προχωρήσει στο μέλλον της. Δεν έχει βρει κανένα παίκτη που να μπορεί να πει ξεκάθαρα πως αξίζει max συμβόλαιο. Πρέπει να τους βγει τουλάχιστον ο Cunningham εκεί, αλλά το νο1 στο ντραφτ του 2021 εξακολουθεί να σουτάρει κάκιστα την μπάλα (40% FG). H εμμονή του office να κάνει draft στις ίδιες και τις ίδιες θέσεις κάνει ακόμα πιο αποπνικτικό το rotation των Pistons. Πολύ κρίσιμη χρονιά η φετινή, πρέπει κάποιος παίκτης να βγει μπροστά χωρίς ερωτηματικά.

Στο San Antonio, η έλευση του εξωγήινου Wembanyama εξασφαλίζει ένα λαμπρό μέλλον για τους Spurs. Από τους υπόλοιπους νεαρούς μόνο ο Vassell εμπνέει εμπιστοσύνη ως starter (μεγάλο ερωτηματικό ο Sochan). Στην επόμενη διετία θα ψάξουν να βρουν στο lottery τον point guard που θα τροφοδοτεί τον Wembi.

Στη Utah απέχουν πολύ από το να επιστρέψουν στις ομάδες που διεκδικούν τη Δύση. Τους βγήκε πέρα από κάθε προσδοκία ο Markkanen, o οποίος όμως βαδίζοντας στα 27 είναι σε διαφορετικό timeline από τους υπόλοιπους πιτσιρικάδες. Έχουν βρει και ένα καλό σέντερ στο πρόσωπο του Kessler, χρειάζονται όμως να βρουν ένα δεύτερο πόλο scoring στην περιφέρεια. Είναι ο Keyonte George αυτός; Kαι που να ξέρει κανείς, όταν ο παίκτης έχει παίξει 15 παιχνίδα στο ΝΒΑ και μόλις πριν μερικές ημέρες έκλεισε τα 20; Έχει μεγάλο potential για μένα, αλλά στη θέση του point guard για την οποία τον προορίζουν πρέπει να γράψει χιλιάδες λεπτά για να δούμε τι αξίζει. Η Utah έχει πολλά assets στη διάθεσή της και έναν GM (Danny Ainge) που ξέρει πολύ καλά πως να οδηγήσει το πλοίο στην ελίτ (κάποιον ανόητο GM θα βρει να ξεβρακώσει πάλι ο Ντάνυ).

Τα ίδια λίγο πολύ ισχύουν για το Portland, ο Henderson έχει να φάει πολλά καρβέλια ψωμί για να εξελιχθεί στον point guard που όλοι περιμένουν. Η τριάδα Simons-Sharpe-Henderson συνιστά ένα backcourt γεμάτο υποσχέσεις, με two way δυναμική. Βαθμός αισιοδοξίας υψηλός για τους Blazers.

Στην Indiana έχουν Haliburton (θα ήταν υπερβολή να πω πως ήδη βρίσκεται στο τοπ5 επιθετικών παικτών στο  ΝΒΑ ; ) και έχουν Carlisle. Oι Pacers τρέχουν ένα συναρπαστικό development program στην Indiana, που μετατρέπει τη λάσπη σε χρυσό (περίπτωση Neismith) και δεν αποκλείεται ένας οποιοσδήποτε τυχαίος παίκτης από το rotation να κάνει ένα μεγάλο άλμα στα επόμενα χρόνια και να εξελιχθεί σε star. Το μεγάλο στοίχημα για αυτούς είναι η εξέλιξη του Mathurin, και το αν θα μπορέσει να γίνει το νούμερο 2 που ψάχνουν στο backcourt τους. Υπάρχουν απαιτήσεις και πίεση εδώ, ίσως πέραν του φυσιολογικού (21 ετών είναι). Περιμένω να δω τον Jarace Walker που έχει εξαφανιστεί από το rotation, μιας και η Indiana καθαρά χτυπάει τα play off φέτος και δεν έχει χρόνο για πολλά πειράματα. Όσο η Indiana δεν βρίσκει τον δεύτερο πόλο παιχνιδιού της, τόσο το project θα μοιάζει με περιορισμένο ταβάνι παρά τις μαγείες του Carlisle.

Στο Ηouston, τα νέα είναι πολύ καλά μιας και οι 3 δυνάμει αστέρες των Rockets (Smith, Green, Sengun) μοιάζουν να κάνουν ταυτόχρονα ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός. Έχω μείνει άναυδος με τη μεταμόρφωση του Jaylen Green στο αμυντικό κομμάτι (είδες τι σου κάνει ένας καλός κόουτς; ), το παιδί πέρσι ήταν αμυντικά ανύπαρκτο, φέτος περνάει εξαιρετικά πάνω από screens, μένει μπροστά από τον αντίπαλο του, κάνει contest χωρίς fouling, μαζεύει ριμπάουντ. Κάποια στιγμή τα λίγο άτσαλα τελειώματα στο rim, τα λίγο σκληρά σουτ από απόσταση θα αρχίσουν να πέφτουν μέσα, και η ασύλληπτη εκρηκτικότητα του Green θα μεταφραστεί σε άφθονο σκορ. Όμως είναι το two way potential αυτό που κάνει τον Green να μοιάζει πλέον σαν ένα πολύ αξιόπιστο υλικό για να χτίσεις πάνω του.

 

Την παράσταση όμως – και τις καρδιές μας – έχει κλέψει ο…

 

Οι σύγχρονες τάσεις στο ΝΒΑ και το Jokic effect

…Alperen Sengun. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της επιθετικής λειτουργίας των Rockets περνάει από τα χέρια του νεαρού Τούρκου, κάτι που φαίνεται όχι μόνο στις 5.6 assists ανά παιχνίδι, αλλά στα εξαιρετικά νούμερα που γράφει η επίθεση τους όταν ο Sengun είναι στο παρκέ (117.9 ΟffRat αντί για το μέτριο συνολικό 112, μιλάμε για τεράστια μεταβολή). Εδώ ξεκάθαρα μιλάμε για νέα τάση στο ΝΒΑ, και για τα απόνερα από το μπασκετικό τσουνάμι που ονομάζεται Nikola Jokic. Γιατί όταν κάτι έχει τόσο μεγάλη επιτυχία προσπαθείς να το αντιγράψεις και να το εισάγεις και εσύ στο παιχνίδι σου. Jokic βέβαια δεν υπάρχει άλλος στον πλανήτη, όμως την έννοια Jokic, το Jokic καθεαυτό ας πούμε, μπορείς να το προσεγγίσεις. Και δεν μιλάμε απλά για έναν passing big (αυτό υπήρχε πάντα στο παιχνίδι) αλλά για το να θεμελιώσεις όλη την επιθετική δημιουργία της ομάδας σου πάνω σε έναν center point guard. Ήδη πέρσι είδαμε την επίθεση του Sacramento να στηρίζεται πάνω στα passing skills του Sabonis με εξαιρετικά αποτελέσματα, φέτος βλέπουμε να ανθίζει το ταλέντο του Sengun, είναι όμως και άλλες ομάδες που μπαίνουν σιγά-σιγά στο κόλπο. Με πρώτους και καλύτερους τους Sixers του  Nick Nurse, όπου ο Embiid ξεκάθαρα γιοκιτσίζει όλο και περισσότερο (6.6 ασίστ από 4.2 πέρσι – αρχίσαν τα τριπλ νταμπλ με ασίστ, και πιστέψτε με, θα αυξηθούν στο μέλλον).

Στο πεδίο αυτό λοιπόν συνεχίζεται με αμείωτη ένταση ο πόλεμος μεταξύ small ball και ομάδων με παραδοσιακούς, δυσκίνητους ψηλούς , πόλεμος που τις αρχές του ίσως τις βρίσκουμε στις επικές σειρές μεταξύ Spurs και Suns πριν 15 και βάλε χρόνια, όταν ο D’Antoni χτυπούσε ανελέητα στο pick’n’roll τα αργά πόδια του Duncan σε κάθε ευκαιρία. H πλήρης κυριαρχία των Golden State Warriors τα τελευταία χρόνια έμοιαζε να αποτελεί την χαριστική βολή για τους immobile centers (θυμάστε πριν μερικά χρόνια που λέγαμε ότι οι ψηλοί στο ΝΒΑ έχουν πεθάνει; ). O περσινός θρίαμβος των Nuggets όμως μοιάζει να αντιστρέφει την τάση, και ξαφνικά, χάρη στην έννοια του point center, oι ψηλοί είναι και πάλι sexy. Οι ομάδες που στηρίζουν την επίθεσή τους σε τέτοιου είδους ψηλούς έχουν το μειονέκτημα πως δεν μπορούν να χαμηλώσουν για να προσαρμοστούν στο παιχνίδι του αντιπάλου. Δεν μπορείς να αφήσεις τον καλύτερο παίκτη σου εκτός γηπέδου για να βελτιώσεις την άμυνά σου. Άρα οι ομάδες αυτές είναι λιγότερο versatile στο αμυντικό κομμάτι, και για αυτό πιο ευάλωτες αμυντικά.

Αυτός είναι και ένας επιπλέον, κυρίαρχος λόγος που το βάρος στο σύγχρονο ΝΒΑ μετατοπίζεται από την άμυνα στην επίθεση. Οι περσινοί Nuggets σήκωσαν το πρωτάθλημα έχοντας την 15η άμυνα στο ΝΒΑ (μόνο ένα από τα πρωταθλήματα των Lakers στα 00’ς πήγε σε ομάδα με άμυνα έξω από το top 10 την τελευταία 25ετία). Δεν υπάρχουν απαντήσεις για το φαινόμενο Jokic, oι διεκδικητές θα πρέπει να χτυπήσουν τους Nuggets εκεί που πονάνε, στην έλλειψη αμυντικού versatility. Και να τους κάνουν outscore. O πόλεμος μαίνεται αμείωτος.

 

Επίλογος: 29 κατασκευαστές ομάδων και ένας Φιλιπινέζος μάγος

Όλα όσα γράψαμε εδώ, όλα όσα αναφέρθηκαν, ισχύουν για τις 29 ομάδες του ΝΒΑ. Όχι για τους Miami Heat που βουτάνε περαστικούς από το δρόμο, τους βάζουν για practice και τους κάνουν σε 2 χρόνια παικταράδες. Μην με ρωτήσετε τι τους κάνουν εκεί, δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω. Πιστέψτε με, κανείς δεν καταλαβαίνει.

JC: Ευχαριστούμε πολύ τους Asoutos & Tucker για το εξαιρετικό αυτό πόνημα.

 

Υ.Γ: Ο Παναθηναϊκός έβγαλε αύρα μεγάλης ομάδας στο Βελιγράδι, επιβάλλοντας πλήρως τον ρυθμό του και παίζοντας πολύ αποτελεσματική άμυνα απέναντι σε μια επίθεση που όλοι ξέρουμε τι μπορεί να κάνει και σε ένα unique περιβάλλον που όμοιο του δεν υπάρχει στον πλανήτη. Ηττήθηκε γιατί έμεινε απελπιστικά από ανάσες στο τέλος όπου χρειαζόταν ένα και μόνο stop στα μετόπισθεν. Το ρόστερ αυτό έχει βάθος, δυνατότητες αλλά και υψηλές προδιαγραφές.

Ο κόουτς πιστώνεται την εικόνα του τελευταίου καιρού με την ομάδα να παίζει καλό μπάσκετ, παρουσιάζοντας εξαιρετικό spacing, βελτιωμένες συνεργασίες και πολύ αποτελεσματική άμυνα μισού γηπέδου. Γνωρίζουμε όλοι τη φιλοσοφία του όσον αφορά το “ταξικού χαρακτήρα” αμερικανικών προτύπων rotation , σύμφωνα με την οποία παίζει χοντρά λεπτά το βασικό core των 7-8 παιχτών. Είναι μέρος της ‘win now” οπτικής του εντός της οποίας εντάσσεται και η διαχείριση των νέων παιχτών (όπως έχουμε υπογραμμίσει, παίχτες όπως οι Πετρούσεφ-Μούσα πέρασαν από τα χέρια του και έφυγαν ως αποτυχημένοι ενώ την αμέσως επόμενη σεζόν έπιασαν το status του All-Euroleague). Aυτό δεν είναι εύκολο να αλλάξει. Θα έπρεπε όμως. Ο Παναθηναϊκός παίζει και πάλι καλό μπάσκετ όντας πραγματικά ανταγωνιστικός στο υψηλό επίπεδο. Όμως αυτό το ρόστερ (όλο) ακόμα βρίσκεται μακριά από το ταβάνι του. Η επόμενη εβδομάδα είναι “φωτιά”. Και με δύο βασικούς παίχτες εκτός, δεν περισσεύει καμία ανάσα ή εναλλακτική λύση στον πάγκο.

Υ.Γ1: Η αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας έχει πλημμυρίσει και τους ερυθρόλευκους οι οποίοι έφεραν το παιχνίδι ακριβώς εκεί που ήθελαν και μάλιστα σε ένα πολύ καλό χρονικά σημείο της αναμέτρησης αλλά δεν κατάφεραν να τελειώσουν τη δουλειά. Οι Πειραιώτες ηττήθηκαν σε μια μάχη όπου τα τακτικό πλάνο του ήταν σωστό και τους ώθησε να χτυπήσουν τον αντίπαλο σε μια πολύ συγκεκριμένη αμυντική του αδυναμία (Spot-up εκτελέσεις). Η Μονακό ήταν πολύ ανθεκτική, συνέχισε να παλεύει για κατοχές όταν έμεινε πίσω, κέρδισε και πάλι πολλές προσωπικές μονομαχίες και με το “δολοφονικό” χέρι του Μάικ Τζέιμς καθάρισε το ματς στο τέλος.

Παρ’όλα αυτά, ο Ολυμπιακός έχει βελτιώσει την αγωνιστική του εικόνα. Πατάει καλύτερα στα πόδια του. Οι επιστροφές-προσθήκες (θα ήταν ιδανικό να είναι διαθέσιμοι όλοι τώρα, σε αυτό ακριβώς το χρονικό σημείο) θα τον βοηθήσουν να βελτιώσει την εικόνα του στο μισό γήπεδο και θα αφαιρέσουν κάθε ίχνος αντισυμβατικότητας από το rotation. Υπάρχει αισιοδοξία ότι ο Ολυμπιακός του 2024, θα είναι μια αρκετά καλύτερη ομάδα.

Περισσότερα για τους δύο “αιώνιους” στις αναρτήσεις μας στη Stoiximan.

 

Y.Γ2: Η Ζάλγκιρις προσπαθεί να κάνει μια προσθήκη η οποία ίσως έπρεπε να είχε γίνει από την αρχή της σεζόν. Ο Rayjon Tucker κάνει πολύ καλή χρονιά με τη Βενέτσια και μπορεί να δώσει την απαιτούμενη αθλητικότητα και το ένας εναντίον ενός παιχνίδι από τις θέσεις των πλαγίων στους Λιθουανούς, καλύπτοντας το κενό του Brazdeikis.