New Age..

Ισοπεδωτικός ο Ολυμπιακός πήρε παραμάζωμα τον ανήμπορο να αντιδράσει Παναθηναϊκό και έδειξε ξεκάθαρα ποιός έχει το πάνω χέρι στη σειρά. Δύσκολα πλέον τα πράγματα για τον πρωταθλητή, από τον οποίο ζητείται να επιχειρήσει ένα επικό come-back που ίσως να μην είναι αυτή τη στιγμή στις δυνάμεις του..




-Αν η πίεση βρισκόταν με το μέρος των ερυθρόλευκων, αυτοί φρόντισαν να την μετατρέψουν σε ενέργεια και δημιουργία από το πρώτο δευτερόλεπτο του τελικού. Λένε ότι στο σύγχρονο μπάσκετ δεν είναι ότι καλύτερο να παίρνεις νωρίς μεγάλη διαφορα σε τέτοια ματς, όμως εδώ η λεπτομέρεια ήταν ότι ότι όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν η διαφορα στη φυσική κατάσταση και τις αναπνοές υπέρ της προηγούμενης στο σκορ ομάδας. Δίνω άριστα στο προπονητικό τιμ του Ολυμπιακού για τη ψυχολογική προετοιμασία των παικτών. Δεν είναι καθόλου εύκολο να βγάλεις κάτι τέτοιο στο παρκέ σε αγώνα ανάλογης πίεσης και απαιτήσεων. Έχουμε δεί πολλές καυτές ομάδες με την ενέργεια και το “άστρο” των ερυθρόλευκων να καταποντίζονται μη μπορούντας να χειριστούν το ψυχολογικό κομμάτι.

-Στη βιβλίο της προπονητικής υπάρχει ένα κεφάλαιο που λέγεται διαχείριση έμψυχου υλικού. Νομίζω ότι όποιος έχει ασχοληθεί έστω ερασιτεχνικά με το αντικείμενο θα κατάλαβε το τεράστιο πλεονέκτημα που απέκτησαν οι γηπεδούχοι με “αυτό” που έβγαλε ο Κέσελ στα πρώτα λεπτα. Πόντους, “αέρα”, από έναν παίκτη ρόλων τον οποίον έχεις προετοιμάσει για να πάρει αυτές τις πρώτες επιθέσεις. Δεν ήταν τυχαίο, αλλά απόλυτα σχεδιασμένο. Ο Σέρβος φόργουορντ ξεκίνησε με 10 πόντους κόβοντας τα πόδια του αντιπάλου που έπρεπε να μπεί στη διαδικασία “κυνηγάω” πρίν καν πάρει μυρωδιά.

-Ο Ολυμπιακός έπαιξε το απόλυτο μπάσκετ στο πρώτο ημίχρονο. Δε μπορώ να φανταστώ κάτι καλύτερο. Κέρδισε συντριπτικά τις κατοχές έχοντας τα εκπληκτικά νούμερα των 13 επιθετικών ριμπάουντ και 2 λαθών (μάλιστα και τα δύο έγιναν προς το τέλος). Για ομάδα που παίζει σε τέτοιο ρυθμό απέναντι στην αμυντική γραμμή του Παναθηναϊκού ο αριθμός είναι εντυπωσιακός. Η δεύτερη πεντάδα του Ίβκοβιτς (τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι ποιοτικά ελαφρά καλύτερη της πρώτης) ανεβάζει πολύ τον ρυθμό και ηλεκτρίζει το γήπεδο. Αλλωστε με τους Λο, Παπανικολάου, Πρίντεζη, Χάινς συν τον Σπανούλη οι ερυθρόλευκοι έσπασαν το μομέντουμ των πρασίνων στην επιστροφή που αυτοί επιχείρησαν στην τρίτη περίοδο. Τα σκριν των Ντόρσεϊ-Χάινς μακριά από τη μπάλα με τα οποία ανοίγουν διαδρόμους για τους συμπαίκτες τους είναι απλά εκπληκτικά.

-Ο Γιώργος Πρίντεζης (πιστέψτε μας, παρακολουθούμε πολύ μπάσκετ από παντού) είναι αυτή τη στιγμή ο πιό “καυτός” παίκτης στην Ευρώπη. Τα “στάζει” όπως θέλει.. Με λόμπες, με ταμπλό, εν κινήσει ή εν στάσει, με το πόδι ή το κεφάλι. Υπάρχουν και άλλοι παίκτες που “καίνε” αυτή τη στιγμή όπως ο Πι Τζέη Τάκερ (στην ομαδάρα του Φλέμινγκ) αλλά όχι τέτοιο πράγμα. Αρκετά καλός και ο Σπανούλης που βρήκε σημαντικό χώρο απέναντι σε μια άμυνα ποιυ δεν άλλαξε πλάνο, απλά δεν είχε συγκέντρωση πράγμα σπάνιο για τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς σε τέτοιο επίπεδο. Ο παίκτης πάντως που με κέρδισε χθές ήταν ο Έη Σι Λο. Γυρνώντας από τραυματισμό έδωσε τον καλύτερό του εαυτό, ανεβάζοντας το επίπεδο ποιότητας στη περιφέρεια του Ίβκοβιτς και παρασύροντας του συμπαίκτες του τρέχοντας την ομάδα. Ειδικά σε καταστάσεις τρανζίσιον ο Λο είναι πολύ αποδοτικός εκμεταλευόμενος τη δύναμη και το εξαιρετικό του finishing. Το ράνκινγκ του σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει αυτό που “έβγαλε” στο παρκέ. Μάλλον στο λιμάνι πρέπει να αρχίσουν να δουλεύουν την υπόθεση παραμονής του δεδομένου ότι δένει πολύ αρμονικά με τη νεανική περιφέρεια του Ολυμπιακού καταθέτωντας το παιχνίδι του και αφήνοντας τα υπόλοιπους του μπακορτ να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν.

-Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει μια ομάδα με τέτοια ορμή. Πνευματικά η ομάδα με το ισυρότερο “mentality” στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ κατέρευσε αποδεχούμενη τη μοίρα της. Το χειρότερο είναι ότι έκανε πολλούς από τους φίλους του να μη το πιστεύουν πια. Δείχνει να μη μπορεί.. Δε ξέρω τι δυνάμεις μπορεί να βγάλει το αίσθημα της απογοήτευσης που έχει πλημμυρίσει την ομάδα του Ομπράντοβιτς..

-Βλέποντας το performance των δύο ομάδων τους τελευταίους μήνες αλλά και τα εκρηκτικά διαστήματα των ερυθρόλευκων στα μεταξύ τους ματς νομίζω ότι οι πράσινοι φοβόντουσαν πως κάποια στιγμή θα έρθει ένα βράδυ σαν το χθεσινό. Δυστυχώς γι’αυτούς ήρθε σε ένα τόσο κομβικό ματς. Η αδράνεια στο ριμπάουντ, η έλλειψη πάθους για μάχη μέχρι θανάτου (εκτός ορισμένων περιπτώσεων) αλλά κυρίως τα λάθη, με τον τρόπο που έγιναν δεν άφηναν περιθώρια για ελπίδες. Οι μπάλες που συνήθως φεύγουν από τα χέρια των Διαμαντίδη και Γιασικεβίτσιους με μαθηματική ακρίβεια αυτή τη φορά ήταν επικίνδυνες για τη σωματική ακεραιότητα των θεατών. Ούτε επίτηδες να γινόταν.. (ρε λές..?) Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού πάντως ήταν ο μόνος που διατήρησε το “refuse to lose” πνεύμα του και προσπάθησε να φέρει ξανά τη καθαρή σκέψη μέσα στη τρικυμία αλλά δεν είχε ανταπόκριση. Τις στιγμές που καθόταν στον πάγκο η ομάδα του ήταν πραγματικά χαμένη. Ο Διαμαντίδης πάντως φαίνεται ξεκάθαρα ότι “έχει” ακόμα μέσα του και αρνείται να συμβιβαστεί με το επερχόμενο μοιραίο, γι’αυτό και είναι στιγμές (βάσει και του μπακράουντ που κουβαλάει από τις αναμετρήσεις με τον αιώνιο αντίπαλο) που αντιμετωπίζεται από τους ερυθρόλευκους λες και είναι ο Τζόρνταν..

-Ειλικρινά βλέποντας τον Καλάθη και τον Σάτο ή τον Τσαρτσαρή, τόσο “ξύλινους” μου έρχονται εικόνες αυτόματα από τη περυσινή περίοδο και την απόδοση τους από τα πλέη-οφς και μετά. Αν θυμάστε οι πράσινοι κέρδισαν τον τίτλο στο τελευταίο με τον Διαμαντίδη ανήμπορο να βοηθήσει και τον Καλάθη στο απόλυτο κουμάντο να κρίνει την αναμέτρηση. Μήπως το πιό δίκαιο θα ήταν να κοντραριστούν ο περυσινός Παναθηναϊκός με το φετινό τραίνο του Ίβκοβιτς?

-Οι πράσινοι πήραν ένα καλό διαστημα και πάλι με τους Περπέρογλου-Καϊμακόγλου στα φόργουορντ (και οι δύο κάνουν μεγάλη προσπάθεια, ο καθένας με τον τρόπο του) στη 3η περίοδο και με τον Μπατίστ πιό ευστοχο αυτή τη φορά αλλά γονάτισαν με τα διαδοχικά τρίποντα του Ολυμπιακού. Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι έχουν μόνο μικρά διαστήματα καλού μπάσκετ και όχι καλή απόδοση σε μεγάλα κομμάτια του αγώνα όπως η ομάδα του Ίβκοβιτς.  Το χειρότερο είναι πως η αίσθηση  ότι “ο Παναθηναϊκός δεν έχει ελπίδα” που καλλιεργείται στο μεγαλύτερο ποσοστό του μπασκετόκοσμου είναι αποτέλεσμα όχι του ότι βρίσκεται κάτω με 2-1, αλλά αυτού που παρουσιάζουν οι δύο μονομάχοι στο παρκέ. Προχθές γράψαμε ότι ο νικητής του 3ου ματς θα έχει μεγάλη τύχη να τελειώσει τη σειρά στο 4ο. Δε θα πώ ότι ο Παναθηναϊκός δεν  έχει τύχη γιατί απλά δεν είναι έτσι τα πράγματα σε καμία περίπτωση. Ρεαλιστικά όμως, ο Ομπράντοβιτς και οι πρωταθλητές Ελλάδας πρέπει να κλέψουν αυτόν τον τίτλο και όχι να χτυπηθούν στα ίσα. Ο Ζότς ξέρει πως να το κάνει. Εαν τα καταφέρει, θα πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο επίτευγμα της προπονητικής του καριέρας..