2022-23 Liga Endesa Power Rankings (by Stegosavros)

O σούπερ-ανταγωνιστικός τελικός του Supercopa αποτέλεσε την καλύτερη εισαγωγή για αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει. Η καλύτερη εθνική λίγκα της Ευρώπης και παράλληλα το μεγαλύτερο εργοστάσιο της σε όρους παραγωγής-ανάπτυξης νέων αθλητών αλλά και μπασκετικής κουλτούρας, η Liga Endesa, ανοίγει τις πύλες της υποσχόμενη μια συναρπαστική χρονιά.

 

Γράφει ο Stegosavros

Στην αφετηρία άλλης μιας σεζόν στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ίσως ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο επίκαιρο το focus στην ισπανική λίγκα καθώς έχουμε ακόμα νωπές τις μνήμες του θριάμβου της Ισπανίας στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ. Κάναμε όλοι μας πολλές (και ίσως από ένα σημείο και μετά εξαντλητικές) συζητήσεις για το περιβόητο πια «ισπανικό μοντέλο». Καθώς προσπαθούμε να αποκωδικοποιήσουμε τους παράγοντες της επιτυχίας των Ισπανών, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι το Ευρωμπάσκετ δεν ήταν μόνο ένας θρίαμβος της εθνικής τους υπό την στενή έννοια, αλλά και της ACB ως βασικό συστατικό αυτού του μοντέλου. Κοινώς, χωρίς σοβαρό και δυνατό εθνικό πρωτάθλημα δεν πας πουθενά.

Οι αριθμοί δίνουν μια ενδιαφέρουσα εικόνα. Στο τελευταίο Ευρωμπάσκετ η ACB ήταν η εθνική λίγκα με τους περισσότερους παίκτες στα ρόστερ των εθνικών ομάδων με 50, αριθμός μεγαλύτερος και από του ΝΒΑ. Στο ρόστερ της χρυσής ομάδας του Σκαριόλο, 7 από τους 12 παίκτες αγωνίζονται στην ACB διεσπαρμένοι σε πέντε διαφορετικές ομάδες, από την 1η πέρυσι Ρεάλ στην 11η Μάλαγα. Από τις 18 ομάδες της φετινής ACB, μόλις τρεις (Ομπραντόιρο, Μπιλμπάο, Γρανάδα) δεν έχουν στο ρόστερ τους παίκτη που αγωνίστηκε στο Ευρωμπάσκετ. Με άλλα λόγια, η ACB είναι η αυθεντικά ευρωπαϊκή λίγκα της ηπείρου μας.

Ένας άλλος λόγος για να παρακολουθούμε την ισπανική λίγκα (γνωστή με το χορηγικό της όνομα ως Liga Endesa) είναι αυτό που ανέφερε σε μια συνέντευξή του ο Σέρτζιο Σκαριόλο, ότι το μυστικό της επιτυχίας της Ισπανίας είναι ότι σε όλες τις ηλικίες και βαθμίδες το σπορ παίζεται με τον ίδιο τρόπο, με τους παίκτες να μαθαίνουν να υπηρετούν ένα συγκεκριμένο στυλ. Δεν ισχύει αυτό φυσικά σε απόλυτο βαθμό στην ισπανική λίγκα, ιδιαίτερα με ομάδες σαν την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα που έχουν και άλλους χαβάδες στο κεφάλι τους διεκδικώντας την Ευρωλίγκα κάθε χρόνο. Υπάρχει όμως μια δόση αλήθειας στο ότι, πέρα από τις τοπ 3-4 ομάδες που έχουν και άλλες προτεραιότητες, οι περισσότερες ομάδες της ACB ακολουθούν μια αρκετά παρόμοια λογική στο σκάουτινγκ, την αναζήτηση συγκεκριμένων skills ανά θέση και τον τρόπο ανάπτυξης του παιχνιδιού τους. Παρακολουθώντας την λίγκα, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει όντως ένα «στυλ ACB», που φέρνει κατά κόρον επιτυχίες στα μικρά ευρωπαϊκά κύπελλα και που παράγει παίκτες έτοιμους όταν χρειαστεί, όπως στο φετινό Ευρωμπάσκετ, για την μεγάλη σκηνή.

Για τον τρόπο λειτουργίας των ομάδων, τον διεθνή χαρακτήρα της λίγκας και κάποιους από τους κανόνες που ισχύουν έχουμε γράψει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας εδώ και εδώ. Για φέτος επιβάλλεται πάντως μια υπενθύμιση ότι η έναρξη της σεζόν γίνεται μόλις 10 μέρες μετά την λήξη του Ευρωμπάσκετ, με τις περισσότερες ομάδες να έχουν χρησιμοποιήσει τους διεθνείς τους σε σκάρτα 2-3 φιλικά (έχει παραπονεθεί ο Σάρας σχετικά). Τα power rankings που ακολουθούν επομένως γίνονται λίγο «στα τυφλά» καθώς η πλήρης εικόνα των ομάδων είναι ακόμα work in progress και θα αρχίσει να διαφαίνεται πιο καθαρά μετά τις πρώτες αγωνιστικές. Όπως και πέρυσι, τα PR επικεντρώνουν κυρίως στις ομάδες που δεν αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα, καθώς για τις Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Βαλένθια και Μπασκόνια θα επιληφθούν οι πιο ειδικοί σε επόμενες αναρτήσεις.

1. Ρεάλ

Η Ρεάλ ξεκινάει αυτοδίκαια στο νο. 1 των power rankings όντας η κάτοχος του τίτλου μετά από μια τρελή χρονιά που θα πρέπει κάποια στιγμή να γίνει ταινία. Μετά από ενάμιση χρόνο όπου η Μπαρτσελόνα του Σάρας φαινόταν να έχει δημιουργήσει πελατειακή σχέση μαζί της, κερδίζοντας ένα πρωτάθλημα και δυο κύπελλα, ο διακόπτης γύρισε απότομα μετά από τον ημιτελικό του Βελιγραδίου και η Ρεάλ επιβλήθηκε απόλυτα στο υπόλοιπο της σεζόν, με αποκορύφωμα τους τελικούς της ACB. Στην πορεία είχαμε το θρίλερ με την υγεία και, τελικά, την απομάκρυνση του Πάμπλο Λάσο, όπου η ίντριγκα χτύπησε κόκκινο. Η Ρεάλ έχει πλέον τον Τσους Ματέο στον πάγκο, τον Ρούντι Φερνάντεθ και επίσημα πια στον ρόλο του «πατριάρχη» του ισπανικού μπάσκετ μετά τον θρίαμβο του Ευρωμπάσκετ, ενώ ο Τσάτσο Ροντρίγκεθ έκανε την μεγάλη επιστροφή. Τα βλέμματα συγκεντρώνουν τα δυο Γιούγκο αποκτήματα της μεταγραφικής περιόδου Τζανάν Μούσα και Μάριο Χεζόνια, των οποίων η απορρόφηση στο σύστημα της Ρεάλ (ιδιαίτερα του δεύτερου, με δεδομένες και τις κάκιστες εμφανίσεις του στο Ευρωμπάσκετ) αποτελεί το μεγάλο ζητούμενο της σεζόν. Όλα αυτά μαζί με έναν νέο προπονητή που καλείται να διαχειριστεί ένα μεγάλο καράβι, ίσως το μεγαλύτερο της Ευρώπης.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Είναι ο reigning MVP του πρωταθλήματος οπότε είναι λογικό, σε ό,τι αφορά την πορεία της βασίλισσας στις εγχώριες διοργανώσεις τουλάχιστον, τα βλέμματα να πέφτουν στον Τζανάν Μούσα. Ο Βόσνιος έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις με την Βοσνία στο Ευρωμπάσκετ και ήταν πολύ ορεξάτος στα φιλικά με την καινούρια του ομάδα. Γνωρίζει την ACB καλά, γουστάρει το σταριλίκι και έχει πλέον ένα πολύ καλύτερο ρόστερ τριγύρω του από ό,τι η Μπρεογκάν πέρυσι. Απόντος του Μίροτιτς στην έναρξη της σεζόν, ο Μούσα βάζει γερή υποψηφιότητα για να είναι φέτος ο πιο dominant παίκτης της ACB.

 

2. Μπαρτσελόνα

Η πορεία της Μπαρτσελόνα τα τελευταία δυο χρόνια με τον Σάρας στον πάγκο της είναι αντικατοπτρισμός της πορείας της Ρεάλ. Μιάμιση σεζόν όπου η Μπάρτσα κινείτο ορμητικά προς την κορυφή, με μοναδική αναποδιά την ήττα στην Κολωνία από την Εφές το 2021, και ένα τρίμηνο κατάρρευσης απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο που είχε χάσει κιόλας τον προπονητή του. Για τις εμμονές του Γιασικεβίτσιους και το πώς φαινόταν να «φρενάρει» την ίδια του την ομάδα έχουμε μιλήσει πολύ εδώ μέσα. Με την προσθήκη των δυο Τσέχων φαίνεται ο Σάρας να ανοίγεται σε καινούριες ιδέες και, κυρίως, το άνοιγμα του ρυθμού. Την απώλεια του Μίροτιτς στην αρχή δεν την θεωρώ απαραίτητα κακή αν δημιουργήσει χώρο για φρεσκάρισμα και νέες ιδέες και πρόσωπα – παρά τα σπουδαία του νούμερα, ο Μαυροβούνιος έχω την εντύπωση ότι στα κρίσιμα περισσότερο ανάγκαζε την ομάδα να δουλεύει για αυτόν παρά το ανάποδο. Σε όποια περίπτωση, στα χαρτιά η Μπαρτσελόνα ξεκινάει ξανά ως η ομάδα με το πιο ισορροπημένο και πλήρες ρόστερ στην Ευρώπη.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Τόμας Σατοράνσκι επιστρέφει για να ολοκληρώσει την δουλειά που άφησε στην μέση πριν από έξι χρόνια. Στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας η Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ φαινόταν να ετοιμάζει ένα εντυπωσιακό reboot για την μετα-Ναβάρο εποχή γύρω από μια τρομερή τριάδα που σχημάτιζε ο Τσέχος μαζί με τους Αμπρίνες και Χεζόνια. Τελικά το ΝΒΑ λεηλάτησε την καινούρια Μπαρτσελόνα εν τη γενέσει της και ο Σατοράνσκι έρχεται φέτος για να γυρίσει, όσο αυτό είναι δυνατόν, τον χρόνο πίσω, με τον Αμπρίνες ξανά συμπαίκτη του αλλά τον Χεζόνια πια στην αντίπερα όχθη στην Μαδρίτη. Τα αισθήματά μου για τον Σατοράνσκι είναι γνωστά, τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους Ευρωπαίους παίκτες της εποχής μας, με στυλ κομμένο και ραμμένο για να κάνει την διαφορά στην Ευρώπη και που τον περίμενα με ανυπομονησία να γυρίσει από το ΝΒΑ. Το dynamic μεταξύ Σατοράνσκι στο παρκέ και Σάρας στον πάγκο θα είναι οπωσδήποτε ένα από τα πιο ιντριγκαδόρικα subplots της φετινής χρονιάς στην Ευρωλίγκα.

3. Μπανταλόνα

Η αγαπημένη μου Πένια είχε πέρυσι μια σεζόν όνειρο, τερματίζοντας τρίτη στο πρωτάθλημα για πρώτη φορά από το 2008 και την σπουδαία ομάδα του Ρενέσες με Ρούντι Φερνάντεθ και Ρίκι Ρούμπιο. Από το 2018 που ανέλαβε την διοίκηση της ομάδας ο Χουανάν Μοράλες και προπονητής ο Κάρλες Ντουράν, και οι δυο τους παιδιά του συλλόγου, η Μπανταλόνα έχει σταθεροποιηθεί στα υψηλά πατώματα και θα λέγαμε ότι περνάει μια μινι-αναγέννηση. Η Χοβεντούτ ξεκινάει άλλη μια χρονιά που θα κινείται γύρω από τον τρίο των βετεράνων Τόμιτς (τρομερές οι προηγούμενες δυο σεζόν του στην Μπανταλόνα), Ρίμπας και Βίβες. Τους τρεις ηγέτες πλαισιώνουν προϊόντα της παραγωγικής διαδικασίας της ομάδας όπως ο πρωταθλητής Ευρώπης στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ Τζοέλ Πάρα (περιμένουν μεγάλο step up από αυτόν φέτος) και ο Σουηδός σέντερ Μπιργκάντερ. Την επιτυχία της Πένια φέτος όμως θα την καθορίσει, πέραν από την υγεία των τριών βετεράνων, η επίδοση των τριών προσθηκών του καλοκαιριού. Η Μπανταλόνα άνοιξε τον κουμπαρά για να φέρει έναν παίκτη με καλή παρουσία στην Ευρωλίγκα, τον Ουίλιαμ Χάουαρντ από την Βιλερμπάν, και τον Χένρι Έλενσον από την Ομπραντόιρο, με την ελπίδα αυτός να μπορέσει να δώσει περισσότερα από τον Ντέρεκ Ουίλις, που δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει στην Μπρίντιζι και επέστρεψε στην Ιταλία. Τρίτη προσθήκη ο γκαρντ Κάιλ Γκάι, που θα ξεκινήσει από την Μπανταλόνα την ευρωπαϊκή του καριέρα. Αν αυτές οι προσθήκες ενταχθούν αρμονικά στην κουλτούρα της ομάδας και οι Τόμιτς, Ρίμπας και Βίβες επαναλάβουν τις υψηλές πτήσεις της περσινής χρονιάς (και αποφύγουν τους τραυματισμούς), η Μπανταλόνα θα μας απασχολήσει αρκετά για άλλη μια χρονιά. Η ομάδα συμμετέχει φέτος ξανά και στο Γιούροκαπ, όπου ελλείψει ρωσικών ομάδων και με δεδομένο το επίπεδο του ανταγωνισμού, ανήκει στα 2-3 μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Όνειρό μου ήταν να δούμε επιτέλους τον Κάιλ Γκάι στην Ευρώπη, και μάλιστα με την φανέλα της Χοβεντούτ. Ο λευκός γκαρντ είχε δημιουργήσει ένα σπουδαίο δίδυμο με τον Τάι Τζερόμ στο σπουδαίο Βιρτζίνια του Τόνι Μπένετ το οποίο μας έδωσε ένα από τα σπουδαιότερα redemption stories στην ιστορία του κολλεγιακού μπάσκετ, επιστρέφοντας από τον ντροπιαστικό αποκλεισμό από το νο. 16 UMBC στο τουρνουά του 2018 στην κατάκτηση του τίτλου του 2019. Ο Γκάι ταιριάζει γάντι με τις απαιτήσεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ιδιαίτερα με το στυλ που παίζεται στην Ισπανία. Παίκτης με παραστάσεις μεγάλων αγώνων και με τα κλασικά fundamentals λευκού Αμερικάνου γκαρντ, έχει την ευκαιρία στην Μπανταλόνα να έχει άμεσο impact.

4.Μπασκόνια

Η Μπασκόνια μπαίνει στην εποχή του Τζοάν Πενιαρόγια, ο οποίος έκανε τρομερή δουλειά στην Σαν Πάμπλο Μπούργος τα προηγούμενα χρόνια, έκανε όμως το λάθος να πάει στην Βαλένθια πέρυσι η οποία εξαρχής φαινόταν να είναι κακό fit για το στυλ του (το είχαμε επισημάνει στο περσινό μας preview). Η μετα-Ιβάνοβιτς Μπασκόνια πιστεύω ότι προσφέρει στον Πενιαρόγια ένα καλύτερο περιβάλλον για να αναπτύξει το μπάσκετ του, και το ντεμπούτο του στον πάγκο μιας ομάδας Ευρωλίγκα έχει οπωσδήποτε ενδιαφέρον. Σίγουρα η αποστολή του δεν θα είναι εύκολη καθώς από την Μπασκόνια αποχώρησαν σημαντικοί συντελεστές των προηγούμενων ετών, με κυριότερη απώλεια αυτήν του Σιμόνε Φοντέκιο. Στο υπάρχον ρόστερ το μεγαλύτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνει η φροντλάιν, όπου ο Πενιαρόγια θα μπορέσει να χτίσει πάνω στο δίδυμο Κοστέλο-Ίνοχ που είχε κάποιες καλές στιγμές πέρυσι, ενώ προστέθηκε και ο Εσθονός Κότσαρ, αυξάνοντας έτσι την Βαλτική παροικία στην Βιτόρια (πέντε παίκτες συνολικά από Λιθουανία, Λετονία και Εσθονία!). Τα μεγάλα ερωτηματικά εμφανίζονται στην περιφέρεια, όπου η τριάδα Ντάριους Τόμπσον (ρούκι σε επίπεδο Ευρωλίγκα), Μάρκους Χάουαρντ (ρούκι στην Ευρώπη γενικά) και Βάνια Μαρίνκοβιτς (που ακόμα τον περιμένουμε να κάνει το βήμα παραπάνω) θέλει δουλειά.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Ντάριους Τόμπσον ετοιμάζεται για το ντεμπούτο του στην μεγάλη σκηνή μετά από χρόνια σταθερής ανόδου στην ιεραρχία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, από την ολλανδική Λέιντεν στην Μπρίντιζι και από εκεί στην Λοκομοτίβ Κούμπαν όπου τον βρήκε ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος. Φέτος έχει την ευκαιρία να κάνει το δικό του step up, από το οποίο εν πολλοίς θα εξαρτηθεί και η πορεία της Μπασκόνια.

5. Βαλένθια

Η Βαλένθια έζησε μια περίεργη σεζόν πέρυσι κατά την οποία η ομάδα δεν μπόρεσε ποτέ να πιάσει τα πολύ καλά της στάνταρ της περιόδου 2020-21, όταν την είχαμε δει στην Ευρωλίγκα. Αν και ο Τζοάν Πενιαρόγια ήρθε στην Βαλένθια ως το next big thing της ισπανικής προπονητικής, δεν μπόρεσε ποτέ να βάλει την σφραγίδα του σε μια ομάδα που ψιλο-απέτυχε και στις τρεις διοργανώσεις που συμμετείχε. Αποκορύφωμα ήταν η περίεργη σειρά με την Μπασκόνια για τον πρώτο γύρο των πλέι οφ της ACB όταν ο κόσμος είχε βουίξει ότι ο Πενιαρόγια είχε ήδη συμφωνήσει με την Μπασκόνια. Για να τον αντικαταστήσει, η Βαλένθια κινήθηκε στην ίδια λογική φέρνοντας έναν άλλο φερέλπιδα Ισπανό κόουτς, τον Άλεξ Μουμπρού που άφησε το αγαπημένο του Μπιλμπάο μετά από μιάμιση δεκαετία σχεδόν εκεί ως παίκτης και προπονητής. Η αλήθεια είναι ότι και με τον Μουμπρού η Βαλένθια φαίνεται να συνεχίζει μια διαδικασία «αλλαγής δέρματος», από ένα πιο ευρω-κοσμοπολίτικο σε ένα πιο made in USA αθλητικό στυλ, απομακρυνόμενη από το μοντέλο που μας είχε συνηθίσει την προηγούμενη δεκαετία. Και οι πέντε μεταγραφές του Μουμπρού είναι Βορειοαμερικάνοι, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το φόρτωμα στην περιφέρεια με τους γνωστούς μας Κρις Τζόουνς και Τζόνα Ράντεμπο (μέσω Τενερίφης που τον απέκτησε αρχικά από την Λούντβιχσμπουργκ) και τον νεοφερμένο στην Ευρώπη Τζάρεντ Χάρπερ, ηγέτη του Όμπερν όταν είχε φτάσει στο φάιναλ φορ του NCAA το 2019 (θα βρει αντίπαλό του με την Μπανταλόνα τον Κάιλ Γκάι που τον είχε συναντήσει στον επικό ημιτελικό Βιρτζίνια-Όμπερν τότε). Κοντά στο καλάθι έρχονται δυο μεταγραφές από την ACB και παίκτες που έχουμε επισημάνει σε προηγούμενες αναρτήσεις μας, ο Τζέιμς Ουέμπ από την Μούρθια και ο Κάιλ Αλεξάντερ από την Φουενλαμπράντα. Πολλές προσθήκες, οι περισσότερες αδοκίμαστες σε επίπεδο Ευρωλίγκα. Ο Μουμπρού θα έχει δουλειά.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Τζόνα Ράντεμπο ήταν από τους παίκτες-φετίχ για όσους από εμάς βλέπουμε ευρωπαϊκό μπάσκετ και πίσω από την βιτρίνα της Ευρωλίγκα. Μέλος της τρομερής περσινής Λούντβιχσμπουργκ που έφτασε στο φάιναλ φορ του BCL, o Ράντεμπο ξεχωρίζει στο παρκέ και όχι μόνο για την ιδιαίτερη κώμη του. Η μετάβαση από μια ομάδα σαν την Λούντβιχσμπουργκ στην Βαλένθια μπορεί να είναι δύσκολη, ο Ράντεμπο όμως μπορεί να βρει ρυθμό μέσα από την ACB όπου παίζεται ένα μπάσκετ που του ταιριάζει.

 

6. Τενερίφη

Το project του Τσους Βιντορέτα συνεχίζει ακάθεκτο μετά από άλλη μια χρονιά επιτυχιών. Ύστερα από την τρομερή σεζόν στις εγχώριες διοργανώσεις το 2020-21, όπου η Τενερίφη κατέλαβε την καλύτερη θέση στην ιστορία της στην ACB, ακολούθησε πέρυσι η ευρωπαϊκή επιτυχία με την κατάκτηση του δεύτερου τίτλου του BCL μετά από αυτόν στην παρθενική διοργάνωση του 2017. Το μπάσκετ του Βιντορέτα εντάσσεται μεν στις ευρείες προδιαγραφές του ισπανικού μπάσκετ, έχει όμως και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θυμίζουν revival του pace and space μπάσκετ που βλέπαμε στην Ευρωλίγκα πριν από δυο δεκαετίες από ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός των Πατησίων και η Σκίπερ Μπολόνια του Ρέπεσα. Πολύ πικ εν ρολ, πολύ τρίποντο, πολύ άπλωμα στην άμυνα, χαμηλά σχήματα, το μπάσκετ της Τενερίφης είναι αποτελεσματικό όσο και ευχάριστο. Και φέτος η παλιοπαρέα επιστρέφει, με το δίδυμο Χουέρτας-Σερμαντίνι να ξαναστήνει τα φονικά του πικ εν ρολ, τον Σάσου Σαλίν έτοιμο να «χαρακώσει» από τα 6.75 και τον Μπρούνο Φιντιπάλντο να βάζει Λάτιν σκληράδα στο backcourt. Η Τενερίφη βλέπει ακόμα να επιστρέφει φέτος ένα αγαπημένο παιδί του κλαμπ, ο Τιμ Αμπρομάιτις του οποίου η προηγούμενη θητεία εκεί (2015-19) ταυτίστηκε με την άνοδο και καθιέρωσή της στα υψηλά στρώματα του ισπανικού μπάσκετ. Ο Αμπρομάιτις είναι ορισμός του παίκτη που αρέσει στον Βιντορέτα, καθώς διαδέχεται τους πολύ παρόμοιους Τάιλερ Κάβανο και Κάιλ Ουίλτζερ που έπαιξαν εκεί τις προηγούμενες δυο σεζόν, ενώ ξανασυναντιέται με τον «δίδυμό» του Άαρον Ντόρνεκαμπ, με τον οποίο είχαν κατακτήσει παρέα το BCL του 2017 (σε μια ομάδα όπου έπαιζε επίσης ο Μάριους Γκριγκόνις). Νέες παρουσίες στην ομάδα του Βιντορέτα είναι ο Έλτζιν Κουκ τον οποίο η Τενερίφη είχε βρει πέρυσι αντίπαλο σε μια τρομερή σειρά για τα προημιτελικά του BCL με την Τόφας, κλασική ενδο-BCL μεταγραφή που συνηθίζουν ομάδες που παίζουν σε αυτήν την διοργάνωση, και φυσικά ο Χάιμε Φερνάντεθ που τον είδαμε στην χρυσή Ισπανία του Σκαριόλο. Είναι σαφές ότι και φέτος ο Βιντορέτα θα κάνει double down στην υψηλή περιφερειακή πίεση, τον γρήγορο ρυθμό και το ασφυκτικό για τον αντίπαλο τρανζίσιον, σε μια από τις πιο διακριτές μπασκετικές προτάσεις που υπάρχουν αυτήν την στιγμή στην Ευρώπη.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Χάιμε Φερνάντεθ φέρνει αύρα χρυσού μεταλλίου στα Κανάρια Νησιά. Ο Φερνάντεθ είναι εδώ και χρόνια γνώριμη παρουσία στα παρκέ της ACB με ρόλο παρόμοιο με αυτόν που είδαμε στο Ευρωμπάσκετ, ένας νευρώδης πόιντ γκαρντ με έφεση στο σκοράρισμα, αλανιάρικο στυλ και κολλητήρι στην άμυνα. Κατάλληλος είτε ως starter για να ταλαιπωρήσει τους αντίπαλους βασικούς στο πρώτο δεκάλεπτο είτε ως spark plug scorer από τον πάγκο, θα βρει στην Τενερίφη ένα περιβάλλον που θα τον αφήσει να παίξει το στυλ του περισσότερο από ό,τι η δυσκοίλια Μάλαγα των τελευταίων δυο ετών. Παίκτης αυτοπεποίθησης, μετά το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ θα εμφανιστεί με τρελό swag.

7. Μάλαγα

Όπως είχαμε γράψει στο περσινό preview μας, η σεζόν προβλεπόταν να είναι μαρτυρική για την Μάλαγα και όντως έτσι ήταν. Εν μέσω αβεβαιότητας για το αν θα συνέχιζε ο χορηγός της, η Ουνικάχα έζησε δύσκολες στιγμές τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ευρώπη, και είχε την ξεκάθαρα χειρότερη σεζόν της από το 1995 όταν πρωτοέκανε την εμφάνισή της στο κλαμπ των μεγάλων με την ιστορική πρόκριση στους τελικούς της ACB με τον (μακαρίτη πια) Χαβιέ Ιμπρόδα στον πάγκο και τον Σεργκέι Μπάμπκοφ ηγέτη στο παρκέ. Παρόλα αυτά, η φετινή χρονιά ξεκινά σε ένα πολύ διαφορετικό κλίμα και αυτό οφείλεται στο θαύμα της εθνικής Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ. Η Μάλαγα είναι ίσως η ομάδα που πασπαλίζεται με την περισσότερη χρυσόσκονη από το χρυσό μεταλλίου αφού στο ρόστερ της βρίσκουμε δυο από τις αποκαλύψεις της ομάδας του Σκαριόλο, τον σκόρερ Ντάριο Μπριθουέλα και το «κόκκινο σκυλί»© Αλμπέρτο Ντίαθ – ενώ ένας τρίτος γκαρντ της Φούρια Ρόχα, ο Χάιμε Φερνάντεθ, αγωνιζόταν μέχρι πέρυσι στην Μάλαγα. Η παρουσία των Μπριθουέλα και Ντίαθ γεμίζει αισιοδοξία την φετινή Μάλαγα, ιδιαίτερα καθώς είναι οι μόλις δυο από τους τρεις παίκτες (ο τρίτος ο φόργουορντ Τζόναθαν Μπαρέιρο) που επέζησαν από ένα ξεσκαρτάρισμα επικών διαστάσεων στην μεταγραφική περίοδο.

Η Μάλαγα ουσιαστικά έφτιαξε την ομάδα της από την αρχή με εννέα μεταγραφές, οι περισσότεροι γνωστά ονόματα από την Ευρωλίγκα (Ντζέντοβιτς, Κάρτερ, Τόμας, Οσετκόφσκι) και το Γιούροκαπ (Ετζίμ, ο γνωστός μας Κέντρικ Πέρι) συν τον βετεράνο της ACB Λίμα, τον Τάιλερ Καλινόσκι (εξαιρετικός στην πολύ καλή περσινή Μπρεογκάν) και τον Ντέιβιντ Κράβις, ένας παίκτης που μου άρεσε πολύ στην περσινή Γαλατασαράι. Η ομάδα δείχνει να επενδύει ιδιαίτερα στο αμυντικό φίλτρο, κυρίως στην περιφέρεια, και την εμπειρία των νεοφερμένων προκειμένου να ξεπεράσει γρήγορα την αναγκαία περίοδο προσαρμογής τόσων νέων παικτών. Τα ηνία έχει αναλάβει ο Ίμπον Ναβάρο, που αντικατέστησε στο μέσο της προηγούμενης σεζόν τον Φώτη Κατσικάρη, ένα όνομα που η αλήθεια είναι ότι «γειώνει» λίγο την κατάσταση σε σχέση με την φήμη κάποιων ονομάτων του ρόστερ. Σε όποια περίπτωση, η Μάλαγα ξεκινάει μετά από αρκετό καιρό με φιλοδοξίες μια καινούρια χρόνια με πρόσωπα της νέας προσπάθειας τους Μπριθουέλα και Ντίαθ, που πια είναι household names στην Ισπανία.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ένας από τους Αμερικάνους γκαρντ (Φράνκαμπ, Φρίμαν) που έκαναν το λάθος να αναζητήσουν το επόμενο βήμα της καριέρας τους στην Ρωσία και τελικά βρέθηκαν στην δίνη πολεμικών και διπλωματικών εξελίξεων, ο Τάισον Κάρτερ θα προσπαθήσει να κάνει restart μετά από το ατυχές από κάθε άποψη πέρασμά του από την Αγία Πετρούπολη. Σε μια περιφέρεια όπου οι Ντίαθ και Πέρι θα αναλάβουν τα μετόπισθεν, ο Κάρτερ θα ψάξει λεπτά και σουτ δίπλα στον «ψηλωμένο» από το Ευρωμπάσκετ Μπριθουέλα και τον έμπειρο στην ACB Καλινόσκι. Το ξεκαθάρισμα του περιφερειακού ροτέισιον είναι από τις κύριες προκλήσεις του Ναβάρο, και ο ρόλος του Κάρτερ είναι αυτήν την στιγμή το μεγαλύτερο αίνιγμα.

8. Μούρθια

Η Μούρθια δικαίωσε την πρόβλεψή μου πέρυσι ότι θα έκανε μια αρκετά καλή χρονιά χάρη στην ομοιογένεια του κορμού της και την προπονητική δουλειά του Σίτο Αλόνσο, που πλέον έχει ριζώσει στον πάγκο της. Η Μούρθια έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Κόπα ντελ Ρέι και έχασε την είσοδο στην οκτάδα του πρωταθλήματος την τελευταία αγωνιστική με την ήττα εντός έδρας από την Σαραγόσα που καιγόταν να σώσει την κατηγορία. Έστω κι έτσι, κέρδισε την επιστροφή της στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και το BCL. Η φετινή version της Μούρθια διατηρεί σε μεγάλο βαθμό την αγωνιστική της φιλοσοφία αν και οι αλλαγές στα πρόσωπα είναι αρκετές. Η ομάδα έκανε σχεδόν ολικό λίφτινγκ στην φροντλάιν, όπου ξεχωρίζει η προσθήκη του έμπειρου Ουκρανού Αρτέμ Πούστοβι. Στην περιφέρεια ο Αλόνσο θα εξακολουθήσει να στηρίζεται σε αμερικανική τριάδα, με τους Τζόρνταν Ντέιβις και Θαντ Μακφάντεν (δεν έθελξε με την Γεωργία στο Ευρωμπάσκετ, είναι παίκτης όμως που ξέρει καλά την ACB) να συμπληρώνονται από τον Τράβις Τράις στην θέση του αποχωρήσαντα Αϊζέια Τέιλορ. Το μεγαλύτερο όνομα που έρχεται όμως, και μια από τις μεγαλύτερες μεταγραφές σε όλη την ACB φέτος, είναι ο Τζέιμς Άντερσον, δις πρωταθλητής Ευρώπης με την Εφές.

Σίγουρα μια σημαντική επιτυχία για την 9η ομάδα της Ισπανίας (οι παλιότεροι εδώ έχουμε vibes από την προ 30ετίας μετακίνηση του Γιούρι Ζντοβτς από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Λιμόζ στον 8ο της Ελλάδας Ηρακλή), ο Άντερσον βέβαια φάνηκε ξεζουμισμένος για το επίπεδο της Ευρωλίγκα, αλλά φέρνει εμπειρία και know-how νίκης στην Μούρθια. Η παρουσία του προσθέτει ένα επιπλέον όπλο σε μια ομάδα που πέρυσι στηριζόταν κυρίως στον γρήγορο ρυθμό και την ενέργεια της made in USA περιφερειακής τριάδας. Παρά τα αρκετά νέα πρόσωπα, η φιλοσοφία του Αλόνσο παραμένει σταθερή (οι προσθήκες είναι όλες μια-προς-μια αντικατάσταση των παικτών που έφυγαν, με σχεδόν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά), επομένως η Μούρθια θα ξεκινήσει για άλλη μια σεζόν με υψηλούς όρους ομοιογένειας και αφομοιωμένης φιλοσοφίας. Την περιμένω και πάλι να παίξει γερά για τα πλέι οφ της ACB ενώ στο BCL είναι εκ των κύριων φαβορί για κατάκτηση του τίτλου. Μια ομάδα που αξίζει να παρακολουθούμε καθώς δίνει σταθερά παίκτες στο παραπάνω επίπεδο – μετά τον Κόνερ Φράνκαμπ, ο Τζέιμς Γουέμπ (που είχαμε επισημάνει στο περσινό preview) κάνει και αυτός την μετάβαση στην Ευρωλίγκα φέτος με την Βαλένθια.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Τράβις Τράις έκανε πέρυσι το ξέσπασμά του στην Πολωνία κατακτώντας πρωτάθλημα με την Σλασκ Βρότσλαβ ενώ έκανε τρομερά νούμερα στο Γιούροκαπ με σχεδόν 14 πόντους και 6 ασίστ μέσο όρο. Έρχεται ως συνέχεια των εξαιρετικών επιλογών της Μούρθια στην θέση του βασικού γκαρντ μετά τον Φράνκαμπ πρόπερσι και τον Τέιλορ πέρυσι. Ο Τράις έχει την ευκαιρία να περπατήσει στα βήματά τους σε μια ομάδα που μπορεί να τον βοηθήσει να ξεχωρίσει. Μένει να δούμε αν θα μπορέσει να φανεί αντάξιος των προκατόχων του. Κλου της φετινής σεζόν θα είναι οι αναμετρήσεις με την Μπασκόνια, όπου ο Τράις θα βρει αντίπαλο τον παλιό του συμπαίκτη στον Μίσιγκαν Στέιτ Ματ Κοστέλο με τον οποίο είχαν φτάσει στο φάιναλ φορ του NCAA το 2015.

9. Γκραν Κανάρια

Μια από τις σταθερότερες ομάδες της Ισπανίας, η Γκράνκα τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σταθερά στα πλέι οφ της ACB και χτυπάει την πόρτα του τελικού του Γιούροκαπ χάρη σε ένα καλό πρόγραμμα ανάδειξης νέων παικτών δίπλα σε έναν σταθερό κορμό βετεράνων. Η ομάδα κινείται ένα κλικ πιο κάτω από τις υψηλές πτήσεις της προηγούμενης δεκαετίας, με αποκορύφωμα την συμμετοχή στην Ευρωλίγκα του 2018-19, και θα λέγαμε ότι η Τενερίφη την έχει ξεπεράσει στον άτυπο ανταγωνισμό του αρχιπελάγους των Καναρίων, αλλά η Γκραν Κανάρια εξακολουθεί να προσφέρει ένα καλό περιβάλλον για παίκτες και προπονητές και το ταξίδι στην έδρα της δεν είναι απλή υπόθεση για κανένα αντίπαλο. Η φετινή ομάδα δεν έχει πολλές αλλαγές σε σχέση με την περσινή και το ρόστερ της έχει πολλές γνώριμες φάτσες, αρκετές εκ των οποίων είδαμε στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ (Αλμπισί, Σλότερ, Μπαλτσερόβσκι).

Η σημαντικότερη αλλαγή είναι στον πάγκο, με τον Γιάκα Λάκοβιτς να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του επιστρέφοντας στην Ισπανία από την Ουλμ. Μια ενδιαφέρουσα επιλογή για τον Γιάκα καθώς, όσο διεθνοποιημένη και αν είναι σε επίπεδο παικτών η ACB, παραμένει ένα δύσπιστο περιβάλλον για ξένους προπονητές (ο Λάκοβιτς είναι ένας από τους μόλις τέσσερις ξένους κόουτς στην αφετηρία του φετινού πρωταθλήματος μαζί με τους Γιασικεβίτσιους, Μρσιτς και Σίλερ). Με δεδομένη την καλή περσινή πορεία της Ουλμ στο Γιούροκαπ, η επιλογή Λάκοβιτς δείχνει ότι η Γκραν Κανάρια θα στοχεύσει για άλλη μια φορά στην ευρωπαϊκή διάκριση με ορίζοντα την έξοδο στην Ευρωλίγκα, ενώ στην Ισπανία θα κοιτάξει να παραμείνει σε απόσταση κρούσης από την οκτάδα για να χωθεί στα πλέι οφ στο τέλος όπως το συνηθίζει.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Τον Όλεκ Μπαλτσερόβσκι τον έμαθε ο περισσότερος κόσμος στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ ως μέλος τους «πειρατικού» της Πολωνίας που έφτασε μέχρι την τετράδα κόντρα σε όλες τις προβλέψεις. Ένας προικισμένος σωματικά και τεχνικά ψηλός που όμως δεν έχει μάθει να κοντρολάρει ακόμα τα συναισθήματά του, ο Πολωνός έχει μεγαλώσει μπασκετικά στα Κανάρια, ξέρει την ACB και θα έχει φέτος την ευκαιρία να καθιερώσει το όνομά του παίζοντας στο potential που σίγουρα έχει.

10. Μανρέσα

Η Μανρέσα προέρχεται από μια χρονιά για την οποία τα επίθετα – μαγική, μοναδική, ονειρική – πραγματικά στερεύουν. Η έβδομη θέση που κατέλαβε στην τελική κατάταξη της ACB δεν αποτυπώνει το σπουδαίο μπάσκετ που έπαιξε και το ότι για μεγάλο διάστημα φλέρταρε με την τετράδα κάνοντας μεγάλες νίκες, μεταξύ τους και οι εκτός έδρας θρίαμβοι σε Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την πορεία μέχρι τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό στην ιστορία του συλλόγου, όπου ηττήθηκε από την Τενερίφη στο φάιναλ φορ του BCL στο Μπιλμπάο. Ήταν μια φοβερή εμπειρία για μια μικρή πόλη που αγαπάει το μπάσκετ, με τους παίκτες να γίνονται ένα με τους οπαδούς μετά από κάθε μεγάλη νίκη, ζώντας στιγμές συγκρίσιμες με τα χρυσά χρόνια του Τζοάν Κρέους όταν η Μανρέσα, γνωστή επί σειρά ετών με το όνομα χορηγού TDK, κατέκτησε τους μοναδικούς δυο τίτλους της ιστορίας της, το κύπελλο το 1996 και το πρωτάθλημα το 1998. Το τίμημα για ομάδες σαν την Μανρέσα είναι φυσικά ότι μετά από τέτοιες χρονιές τα μεγάλα πορτοφόλια κάνουν επιδρομή.

Όπως είναι φυσικό, οι παίκτες που ξεχώρισαν έκαναν καλές μεταγραφές – ο Τσίμα Μονέκε στο ΝΒΑ και τους Κινγκς, ο Μπάκο στην Βίρτους, ο Τζο Τόμασον στην Ζενίτ – ενώ αποχώρησαν ακόμα και ρολίστες όπως ο Γιακούμπα Σίμα (Βενέτσια) και ο Λουκ Μέι (Τζιρόνα). Σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του hangover (ρωτήστε και την Μπούργος που υποβιβάστηκε μια χρονιά μετά την κατάκτηση του BCL), όμως η παρουσία του Πέδρο Μαρτίνεθ είναι εγγύηση ότι η Μανρέσα θα διαχειριστεί σωστά μια σεζόν που εκ των πραγμάτων είναι μεταβατική. Οι μεταγραφές και φέτος αντανακλούν τις συγκεκριμένες οικονομικές δυνατότητες της ομάδας. Ξεχωρίζουν ενδο-BCL μετακινήσεις (η Μανρέσα θα αγωνίζεται ξανά εκεί φέτος) όπως ο Αμερικάνος γκαρντ Χάρντινγκ που θα πάρει τα κλειδιά στην περιφέρεια και ο Ιταλός νεαρός Μπορτολάνι, ενώ στην φροντλάιν ο Μαρτίνεθ επενδύει στο δίδυμο των Μάρκους Λι και Τζάστιν Χάμιλτον που μπορεί να συνδυάσει αθλητικότητα, ενέργεια στην άμυνα και σκορ.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Τζορντάνο Μπορτολάνι ανήκει στη νουβέλ βαγκ του ιταλικού μπάσκετ το οποίο έχει ξαναρχίσει να βγάζει ταλέντα με συνέπεια. Ένας τεχνικά άρτιος σκόρερ, ο Μπορτολάνι αφήνει στα 21 του τις περιορισμένες φιλοδοξίες του Τρεβίζο και εμπιστεύεται το μέλλον του στον Μαρτίνεθ στο πολύ πιο απαιτητικό περιβάλλον της ACB.  H συμμετοχή της Μανρέσα στο BCL, όπου ο Μπορτολάνι έπαιξε πέρυσι με την Τρεβίζο και γνωρίζει τα κατατόπια, θα του επιτρέψει να βρει τα πατήματά του πριν πέσει στα βαθιά της ισπανικής λίγκας.

 

11. Ομπραντόιρο

Η ομάδα της Κομποστέλα είναι μια από τις ένοχες απολαύσεις μου τα τελευταία χρόνια, τόσο για το μπάσκετ που παίζει όσο και για το σκάουτινγκ της. Ένας από τους παίκτες για τους οποίους έχουμε μιλήσει πολύ στο Hoop, ο Μάικ Ντάουμ της Τορτόνα, ξεκίνησε την ευρωπαϊκή του καριέρα από την Ομπραντόιρο, η οποία έφερε πέρυσι στην Ευρώπη και τον Χένρι Έλενσον που συνεχίζει φέτος στην Μπανταλόνα. Το πρόβλημα είναι ότι το ωραίο, χωρίς σκοπιμότητες μπάσκετ που αρέσει στον ουδέτερο παρατηρητή συνδέεται και με μια έλλειψη κυνισμού που κοστίζει νίκες και βάζει την Ομπραντόιρο κάθε χρόνο στον χορό των καταραμένων για την αποφυγή του υποβιβασμού. Προσωπικά πιστεύω ότι την ομάδα ταβανιάζει ο προπονητής της Μόντσο Φερνάντεθ, που κάθεται στον πάγκο της για μια δεκαετία πια χωρίς να την έχει οδηγήσει στο βήμα παραπάνω. Εν πάση περιπτώσει, ούτε φέτος το ρόστερ της Ομπραντόιρο προδιαθέτει για μια ομάδα που θα παλέψει για την σωτηρία, και ας ελπίσουμε να αποφύγει τις περιπέτειες.

Αρκετές οι αλλαγές το καλοκαίρι καθώς αποχώρησαν οι δυο Λιθουανοί Λαουρίνας (Μπιρούτις και Μπελιάουσκας) και ο Καναδός σουτέρ Κάσιους Ρόμπερτσον, παλιός Hoopfellier που θα τον δούμε φέτος στην Ιταλία με την Ρέτζιο Εμίλια (παρολίγο συμπαίκτης με τον Πονίτκα). Στην θέση τους βλέπουμε δυο γνώριμα ονόματα, τον Λέο Βέστερμαν και τον Ντράγκαν Μπέντερ, ενώ παραμένουν οι Καναδοί αδελφοί Σκρουμπ που πέρυσι τράβηξαν το κάρο από την λάσπη. Προσοχή και στον νεαρό Λιθουανό σέντερ Μάρεκ Μπλάζεβιτς, τον αντι-Μπιρούτις της φετινής Ομπραντόιρο, που έκανε καλές εμφανίσεις στα φιλικά. Η Ομπραντόιρο ξαναφέρνει στην Ισπανία τον Ντέιβιντ Ουόκερ που ξέρει την λίγκα καλά από την θητεία του στην Ανδόρρα και του οποίου το σκοράρισμα θα είναι η «ασφάλεια» για να έρθουν οι απαιτούμενες νίκες. Μια εστέτ ομάδα με παίκτες διαφορετικών στυλ σε κάθε θέση, η Ομπραντόιρο αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα του κοσμοπολιτισμού και της ποικιλομορφίας του μπάσκετ της ACB και την συστήνω σε όποιον έχει χρόνο να την παρακολουθεί.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Ντράγκαν Μπέντερ τα έχει κάνει σχεδόν όλα λάθος στην καριέρα του και η μετακίνησή του από τα ψηλά της Ευρωλίγκα στα χαμηλά της Ισπανίας είναι μια από τις τελευταίες του ευκαιρίες. Ο Μπέντερ έρχεται για να μπει στα παπούτσια των combo ψηλών που είδαμε να χρησιμοποιεί ο Φερνάντεθ τα τελευταία χρόνια όπως ο Ντάουμ και ο Έλενσον. Θεωρητικά, οι προδιαγραφές και οι παραστάσεις του τον κάνουν μεγαλύτερο μέγεθος από αυτούς τους δυο και το μπάσκετ της ACB ταιριάζει στα skills του. Το πρόβλημα του Κροάτη βέβαια δεν ήταν ποτέ το ταλέντο αλλά η νοοτροπία.

12. Μπρεογκάν

Η ομάδα του Λούγκο έζησε πέρυσι μια ονειρική σεζόν σκαρφαλωμένη στους ώμους του MVP της λίγκας Τζανάν Μούσα, αγωνιζόμενη στο final 8 του Κόπα ντελ Ρέι και χάνοντας οριακά την είσοδο στα πλέι οφ, που μάλλον θα είχε επιτύχει αν δεν είχε χάσει μερικούς αγώνες με τραυματισμό στον λαιμό ο Μούσα. Δεν ήταν όμως μόνο ο Βόσνιος που έθελξε, αντίθετα η Μπρεογκάν είχε φτιάξει μια εξαιρετικά λειτουργική ομάδα τριγύρω του και, όπως συνηθίζεται, η επιτυχία έφερε και κύμα αποχωρήσεων των περιζήτητων παικτών (Καλινόσκι, Μπελ-Χέινς, Μαχαλμπάσιτς). Από τους βασικούς περσινούς συντελεστές μόνο ο Μάρκο Λούκοβιτς και τα αδέλφια Κιντέλα παρέμειναν.

Ο προπονητής Βέλικο Μρσιτς εστίασε και φέτος στην γιουγκοσλαβική αγορά που δεν είναι γενικά δημοφιλής στην Ισπανία, δίνοντας έτσι ένα ιδιαίτερο προφίλ στην Μπρεογκάν. Ούτε λίγο ούτε πολύ στο Λούγκο ήρθαν φέτος τέσσερις παίκτες με Γιούγκο background, ενώ κατά σύμπτωση ακόμα και ο ένας εκ των δυο Αμερικάνων της ομάδας, ο Σκοτ Μπάμφορθ (παλιός συμπαίκτης του Ντέιμ Λίλαρντ στο Γουέμπερ Στέιτ), παίζει με διαβατήριο Κοσόβου! Το μείγμα που πάει να φτιάξει ο Μρσιτς είναι οπωσδήποτε ενδιαφέρον και μάλλον επιθετικογενές, ιδιαίτερα στην θέση 5 όπου θα δούμε τον γνωστό Ίθαν Χαπ μαζί με την ίσως πιο ενδιαφέρουσα προσθήκη της Μπρεογκάν, τον Λούκα Μπράικοβιτς, Αυστριακό γιουγκοσλαβικής καταγωγής (όπως και ο προκάτοχός του Μαχαλμπάσιτς) που προέρχεται από καλή κολλεγιακή καριέρα στο Ντέιβιντσον. Έτσι όπως είναι δομημένη αυτήν την στιγμή η Μπρεογκάν πάντως, υπάρχουν ερωτηματικά για την αμυντική σκληράδα της, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, όπως και για την έλλειψη εμπειρίας.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Η Μπρεογκάν είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ομάδες στην φετινή ACB από άποψη εξελίξιμων παικτών. Εκτός του Μπράικοβιτς, ξεχωρίζει ο Γερμανός γκαρντ Γιούστους Χόλατζ, που καταφθάνει στο Λούγκο με το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ στο στήθος. Από τα ταλέντα της Γερμανίας και με παραστάσεις από το Γιούροκαπ με το Αμβούργο, η μεταγραφή του στην Μπρεογκάν πιστοποιεί το υψηλό στάτους της ισπανικής λίγκας και πόσο ελκυστική είναι για παίκτες που θέλουν να περάσουν στο επόμενο επίπεδο.

13. Σεβίλλη

Η Ρέαλ Μπέτις είναι σταθερά τα τελευταία χρόνια μια από τις πιο underachieving ομάδες της λίγκας, με αποκορύφωμα την περσινή χρονιά που ξεκίνησε με προσδοκίες και κατέληξε στον εφιάλτη της τελευταίας θέσης και του σίγουρου υποβιβασμού. Χρειάστηκε ένα διαστημικό σερί εμφανίσεων του βραχύσωμου γκαρντ Σάνον Έβανς στις τελευταίες 10 αγωνιστικές, χάρη στο οποίο μάλιστα ψηφίστηκε στην δεύτερη καλύτερη πεντάδα της ACB, για να σωθεί η Σεβίλλη. Με τον Έβανς υπήρξε ένα μίνι μεταγραφικό θρίλερ το καλοκαίρι καθώς ήθελε να δοκιμάσει στο ΝΒΑ, όμως η Σεβίλλη τον περίμενε και τελικά αυτός επέστρεψε. Σίγουρα καλά νέα για τον έμπειρο Λουίς Καζιμίρο στον πάγκο της Μπέτις που διατήρησε αρκετούς παίκτες από την περσινή ομάδα και θα ποντάρει στην ομοιογένεια και την τριβή αυτού του γκρουπ. Η βαριά φετινή μεταγραφή είναι ο Ρόντιονς Κούρουκς που θα βρει στην Σεβίλλη έναν άλλο Λετονό, τον Ντάιρις Μπέρτανς, ενώ επί του πιεστηρίου ανακοινώθηκε και η προσθήκη του Γιώργου Τσαλμπούρη, μια οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα επιλογή για έναν Έλληνα παίκτη.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Μπορεί ο Ρόντιονς Κούρουκς να είναι ο Τζανάν Μούσα της φετινής ACB; Οι ομοιότητες στην πορεία των δυο παικτών είναι εντυπωσιακές. Σχεδόν συνομήλικοι και παίκτες παρομοίου στυλ, επελέγησαν στο ίδιο ντραφτ (2018) από την ίδια ομάδα του ΝΒΑ (Νετς), η εμπειρία τους στο Μπρούκλιν δεν είχε θετική κατάληξη, επέστρεψαν στην Ευρώπη σε ομάδες υψηλών απαιτήσεων όπου δεν έπιασαν (Εφές ο Μούσα, Παρτιζάν του Ζοτς ο Κούρουτς), και συνέχισαν σε μια ομάδα χαμηλής δυναμικότητας στην Ισπανία για να βρουν τον δρόμο του. Το ρίσκο του Μούσα δικαιώθηκε πέρυσι στην Μπρεογκάν, μένει να δούμε αν θα καταφέρει κάτι παρόμοιο φέτος ο Κούρουτς. Ας μην ξεχνάμε ότι, αν και το 2018 ο Μούσα θεωρείτο παίκτης υψηλότερων προδιαγραφών από τον Λετονό, ήταν ο Κούρουκς εκείνος που φάνηκε προς στιγμήν να καθιερώνεται στο ΝΒΑ, έχοντας ουσιαστική συμμετοχή σε εκείνη την ωραία νεανική ομάδα των Νετς της σεζόν 2018-19 που δυστυχώς διέλυσαν για χάρη του Ντουράντ και του Καϊρί. Η Σεβίλλη σίγουρα θα ελπίζει ότι οι παραλληλισμοί στις καριέρες του Μούσα και του Κούρουκς θα συνεχιστούν και φέτος.

14. Τζιρόνα

Αν και νεοφώτιστη, η παρουσία της Τζιρόνα είναι ένα από τα χάπενινγκ της φετινής ACB. Προερχόμενη από πόλη με μεγάλη μπασκετική παράδοση (οι μεγαλύτεροι την θυμόμαστε ως Βάλβι Τζιρόνα στα 90s), κάτι που φαίνεται από το ότι τα εισιτήρια διαρκείας έχουν εξαντληθεί ήδη για όλη την σεζόν, η Τζιρόνα ξαναφέρνει στους πάγκους τον σπουδαίο Αΐτο Ρενέσες για άλλον ένα (τον τελευταίο;) χορό. Αυτό από μόνο του θα ήταν γεγονός, αλλά φυσικά ο ελέφαντας στο δωμάτιο – όχι μόνο μεταφορικά – ακούει στο όνομα Μαρκ Γκασόλ. Ο ιδιοκτήτης της Τζιρόνα, στην οποία είχε κάνει το ξεπέταγμά του πριν από 15 χρόνια υπό τις οδηγίες του Πέσιτς σε μια μεγάλη επένδυση που είχε γίνει τότε αλλά κατέληξε στην χρεωκοπία της ομάδας, έχει εκφράσει την θέλησή του να φορέσει σορτσάκι και φανέλα και φέτος (αγωνίστηκε πέρυσι στην LEB Oro) αλλά σκοντάφτει στους κανόνες της λίγκας που απαγορεύουν σε έναν ιδιοκτήτη να είναι ταυτόχρονα και παίκτης. Προσωπική εκτίμηση είναι ότι το πρόβλημα θα ξεπεραστεί και ο Μαρκ θα παίξει, καθώς τέτοιες ευκαιρίες μάρκετινγκ δύσκολα προσπερνιούνται.

UPDATE: Το πρόβλημα όντως ξεπεράστηκε και ο Μαρκ θα μπορεί να αγωνίζεται κανονικά με την ομάδα του, αρχής γενομένης από το παιχνίδι με τη Ρεάλ στην πρεμιέρα.

Μέχρι τότε, ο Αΐτο θα προσπαθήσει να διατηρήσει την ομάδα συγκεντρωμένη και να παντρέψει βετεράνους (Κολόμ, Γκαρίνο) και prospects (Πρκάτσιν, Μίλετιτς, Χάνζλικ) με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Μπαλαντέρ ο Αμερικάνος Κάμερον Τέιλορ, που είδαμε πέρυσι για λίγο στην Μακάμπι. Το υπάρχον ρόστερ έχει δεδομένα limitations, ιδιαίτερα στον επιθετικό/δημιουργικό τομέα, όμως υπάρχει ένα πέπλο αίγλης γύρω από την φετινή Τζιρόνα χάρη στο δίδυμο Ρενέσες-Μαρκ που μπορεί να την σηκώσει πάνω από τον ανταγωνισμό.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Εντάξει, προφανώς αυτός θα είναι ο Γκασόλ αν τελικά κατέβει να παίξει, μέχρι τότε όμως την προσοχή τραβούν κάποιοι από τους μικρούς της ομάδας, ιδιαίτερα ο Ρόκο Πρκάτσιν με το γνώριμο επώνυμο. Σταρ των μικρών ηλικιών της Κροατίας τα προηγούμενα χρόνια, θα έχει την ευκαιρία φέτος υπό τις οδηγίες του διδάσκαλου Ρενέσες να κάνει το επόμενο βήμα στην καριέρα του, για πρώτη φορά μακριά από την Κροατία και το γνώριμο περιβάλλον της Τσιμπόνα όπου μεγάλωσε.

 

15. Μπιλμπάο

Η ζωή χωρίς τον Άλεξ. Μετά από 13 ολόκληρα χρόνια η Μπιλμπάο πρέπει να μάθει να λειτουργεί χωρίς τον εμβληματικό της ηγέτη Άλεξ Μουμπρού ο οποίος την καθοδήγησε εννιά χρόνια ως παίκτης (2009-18) και τέσσερα ως προπονητής (2018-22). Μαζί του, το κατά βάση ποδοσφαιρικό Μπιλμπάο αγάπησε το μπάσκετ, βλέποντας την ομάδα της πόλης να φτάνει στα μεγαλεία των τελικών της ACB (2011), τα πλέι οφ της Ευρωλίγκα (2012) και τον τελικό του Γιούροκαπ (2013). Ως προπονητής, ο Μουμπρού καθοδήγησε την Μπιλμπάο μέσα από δύσκολες συνθήκες. Η εξαιρετική ομάδα της σεζόν 2019-20 χαραμίστηκε λόγω της πανδημίας, την επόμενη σεζόν η Μπιλμπάο βρέθηκε αντιμέτωπη με το φάσμα του υποβιβασμού, ενώ πέρυσι το καράβι ξανα-ίσιωσε με την ομάδα να φτάνει κοντά στα πλέι οφ.

Με τον Μουμπρού να πηγαίνει στην Βαλένθια, η Μπιλμπάο τον αντικαθιστά με τον Χαουμέ Πονσαρνάου σε μια άτυπη «ανταλλαγή» (ο Πονσαρνάου είχε προπονήσει την Βαλένθια πρόπερσι). Αν και το παρατσούκλι της Μπιλμπάο είναι Men in Black, θα έλεγα ότι το υπάρχον ρόστερ είναι αρκετά άχρωμο. Τελευταίος σύνδεσμος με τα χρόνια του Μουμπρού είναι ο Σουηδός Χάκανσον, που πάντως ξεκινάει την σεζόν τραυματίας. Καθώς επιστρέφει στο BCL φέτος, η Μπιλμπάο έφερε πακέτο από την Χάποελ Χολόν, σεμι-φιναλίστ της περσινής διοργάνωσης και πρωταθλήτρια Ισραήλ, τους Άνταμ Σμιθ (ενδιαφέρουσα περίπτωση quarterback guard) και Μάικαλ Κάιζερ, ενώ οι σημαντικότερες μεταγραφές από την εγχώρια αγορά είναι ο έμπειρος Τσάβι Ραμπασέδα και ο σκόρερ Φράνσις Αλόνσο. Βαρετά πράγματα γενικώς.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Φράνσις Αλόνσο είναι παίκτης με ιδιαίτερη καριέρα – από τους ελάχιστους σύγχρονους Ισπανούς που έχει παίξει γυμνασιακό και κολεγιακό μπάσκετ στις ΗΠΑ. Στην Μάλαγα την τελευταία διετία έγραψε καλά νούμερα ως μέρος μιας ισπανικής τετράδας στην περιφέρεια (με Ντίαθ, Φερνάντεθ και Μπριθουέλα), σε ομάδα όμως που ήταν σε σαφή αγωνιστική κάμψη. Θύμα και αυτός του μεγάλου μεταγραφικού ξεκαθαρίσματος της Ουνικάχα, στο Μπιλμπάο θα έχει τον χώρο να καθιερωθεί ως ένας αυτόφωτος σταρ της ACB.

16. Σαραγόσα

Βυθισμένη στην μετριότητα τα τελευταία χρόνια η Σαραγόσα, που πέρυσι υπό την καθοδήγηση του Ντράγκαν Σάκοτα έσωσε την κατηγορία την τελευταία αγωνιστική, φέτος ελπίζει να πάει κάπως καλύτερα και τουλάχιστον να μην ταλαιπωρηθεί ξανά με περιπέτειες στην ζώνη του υποβιβασμού. Μια ομάδα που αλλάζει αρκετούς παίκτες κάθε καλοκαίρι και προπονητές τον χειμώνα, φέτος εμπιστεύθηκε τον Αυστριακό Σίλερ που είδαμε να καθοδηγεί στην Ευρωλίγκα την Ζαλγκίρις. Δεν είμαι σίγουρος ότι η Σαραγόσα προσφέρει ένα σταθερό περιβάλλον για να βρει ο Σίλερ ξανά τον δρόμο προς τα υψηλά προπονητικά πατώματα, αλλά η επιλογή του αν μη τι άλλο δείχνει ότι το κλαμπ έχει φιλοδοξίες (άλλο αν αυτές συνήθως διαψεύδονται). Το ρόστερ έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με πέρυσι, με βασική σταθερή παρουσία τον Ισλανδό Χλίνασον που πλέον γίνεται περίπου σημαία της ομάδας (δίπλα του στην φροντλάιν και ο παλιός Hoopfellier Κρίστιαν Μεκοβούλου).

Πολύ γνώριμη παρουσία για εμάς φυσικά ο Ουίλιαμ Σαντ-Ρος που φέρνει λίγο άρωμα Ευρωλίγκα στην Αραγονία. Σημαντικότερη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια η απουσία Αμερικάνων go-to scoring guards στο 1-2 που δείχνει ότι ο Σίλερ θα επιχειρήσει να εμφυσήσει ένα πιο ομαδικό και πολυσχιδές στυλ παιχνιδιού. Το θέμα είναι αν αυτό θα αρκέσει για να μείνει μακριά από επικίνδυνες καταστάσεις η Σαραγόσα, ή η πίεση στον Σίλερ θα αρχίσει από πολύ νωρίς.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Τον Τζουστίνιαν Τζέσεπ είχε παρουσιάσει πέρυσι τέτοια εποχή το Hoopfellas οπότε δεν έχω να προσθέσω πολλά εγώ. «Αμαρτωλός» αριστερός καρπός που μπορεί να φαρμακώσει κάθε αντίπαλη άμυνα με το σουτ του, ο απόφοιτος του Boise State έρχεται στην Ισπανία μετά από δυο σεζόν στο εργαστήρι του αυστραλέζικου NBL όπου έγραψε καλά νούμερα. Άλλος ένας λευκός fundamental Αμερικάνος σε μια λίγκα που αρέσκεται σε τέτοιους, ο Τζέσεπ είναι σε καλό περιβάλλον για να δείξει πράγματα, αρκεί η μετριότητα του οργανισμού της Σαραγόσα να μην αποτελέσει βαρίδι για αυτόν.

17. Φουενλαμπράντα

Η ομάδα της εργατικής συνοικίας της Μαδρίτης, η Φουενλαμπράντα με το μικρό γηπεδάκι και το ταπεινό μπάτζετ κατορθώνει τα τελευταία χρόνια να παραμένει στην κατηγορία ενώ παράλληλα αναπτύσσει νέους παίκτες. Φέτος η αποστολή της μοιάζει δυσκολότερη από ποτέ, καθώς αποχώρησαν οι τρεις ποιοτικότεροι και πιο ενδιαφέροντες παίκτες του περσινού ρόστερ. Ο γκαρντ Ζίγια Σάμαρ (στην 12άδα της Σλοβενίας στο Ευρωμπάσκετ που μας πέρασε) αποκτήθηκε από την Άλμπα που τον έδωσε δανεικό στο Αμβούργο, ο Καναδός Κάιλ Αλεξάντερ που μνημονεύσαμε αρκετά συχνά στον ενάμιση χρόνο που έπαιξε στην Μαδρίτη μετακινήθηκε στην Βαλένθια, και ο Βραζιλιάνος Μέιντλ, μια κόπια Κάρλος Ντελφίνο, πήρε προαγωγή στο BCL με την Κλουζ. Η Φουενλαμπράντα έχασε ακόμα τον Όμπι Εμεγκάνο, πρώτο σκόρερ, ηγέτη και ψυχή της ομάδας τα τελευταία δυο χρόνια. Ο Νιγηριανός τραυματίστηκε σοβαρά, δεν αναμένεται να επιστρέψει στην δράση πριν το 2023 και το συμβόλαιό του βρίσκεται στον αέρα.

Στην Φουενλαμπράντα αντίθετα παρέμεινε ο σερβικός άξονας των Γιόβαν Νόβακ και Ντούσαν Ρίστιτς. Ο πρώτος είναι ο ορισμός του crafty πόιντ γκαρντ με μεγάλα νούμερα σε ασίστ, ενώ ο δεύτερος μπορεί να προσφέρει σκορ κοντά στο καλάθι και είναι μάλλον πολυτέλεια για ομάδα του επιπέδου της Φουενλαμπράντα. Οι δυο τους έχουν την ποιότητα να ξεκλειδώσουν νίκες στα ντέρμπι σωτηρίας που η ομάδα αναπόφευκτα θα βρεθεί να παίζει μέσα στην χρονιά. Δίπλα τους η Φουενλαμπράντα έφερε τους Κλέβιν Χάνα και Τζέρεμι Σένγκλιν, ξαναφτιάχνοντας έτσι το δίδυμο γκαρντ που είχε παίξει αρκετά καλά μαζί στην Ανδόρρα προ διετίας. Χάνα και Σέγκλιν έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα στα ισπανικά γήπεδα και έχουν παραστάσεις από ευρωπαϊκές διοργανώσεις (ιδιαίτερα ο Σένγκλιν). Αν ο Χάνα έχει ακόμα ζουμί στα 34 να δώσει μεγάλα clutch plays και ο Σέγκλιν βάλει τα μεγάλα σουτ, η Φουενλαμπράντα will live another day. Σε όποια περίπτωση, η Φουενλαμπράντα μπαίνει στην νέα σεζόν με σαφέστατα λιγότερο ταλέντο, λύσεις και σκληράδα (δυσαναπλήρωτη εδώ η απώλεια του Εμεγκάνο) σε σχέση με πέρυσι όπου έσωσε την κατηγορία την τελευταία αγωνιστική.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Δεν είναι ούτε άγνωστος ούτε ιδιαίτερα σέξι, όμως ο Ντούσαν Ρίστιτς είναι ένας παίκτης που πιστεύω ότι «το έχει» να παίξει σε υψηλότερο επίπεδο από αυτό μιας ομάδας που παλεύει να γλιτώσει τον υποβιβασμό στην Ισπανία. Καθώς πέρασε το καλοκαίρι δίπλα στους μεγάλους σταρ της Σερβίας στο Ευρωμπάσκετ, θα έχει αποκτήσει ακόμα περισσότερες παραστάσεις και εμπειρίες για να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη, ιδιαίτερα καθώς θα είναι αυτός από τον οποίο η Φουενλαμπράντα θα περιμένει αρκετό σκορ σε μια κατά τα άλλα αθλητική αλλά αρκετά «ωμή» φροντλάιν.

18. Γρανάδα

Η ομάδα από την πόλη της μεγαλειώδους Αλάμπρα έκανε την έκπληξη στην περσινή LEB Oro κατακτώντας απευθείας την άνοδο ως πρώτη της κατηγορίας – με αυτόν τον τρόπο, η Ανδαλουσία απέκτησε ξανά τρίτη ομάδα στην ACB μετά τις Μάλαγα και Σεβίλλη. Η Γρανάδα διατήρησε σε μεγάλο βαθμό τον κορμό της ομάδας που κέρδισε την άνοδο και προσέθεσε συγκεκριμένα κομμάτια. Ξεχωρίζει ο πολύπειρος Άλεξ Ρένφρο, που είχε σημαντικό ρόλο στις μεγάλες στιγμές της Σαν Πάμπλο Μπούργος και ήταν από τους λίγους που διασώθηκαν στο ναυάγιο του υποβιβασμού της πέρυσι, ο πρώην ΝΒΑερ με γεμάτες σεζόν στους Μπουλς Βραζιλιάνος σέντερ Κριστιάνο Φελίσιο, από τον οποίο η Γρανάδα ελπίζει ότι έχει ακόμα μπάσκετ μέσα του, και ο Λουκ Μέι από την Μανρέσα. Η Γρανάδα είναι μια ομάδα με συγκεκριμένες δυνατότητες που ξεκινά τον φετινό μαραθώνιο ως πρώτο φαβορί για υποβιβασμό αλλά που θα κάνει την προσπάθειά της.

Παίκτης που θα παρακολουθώ: Ο Λουκ Μέι, πρωταθλητής NCAA με το Νορθ Καρολάινα το 2017, άργησε να πάρει μπρος στην περσινή φοβερή Μανρέσα του Πέδρο Μαρτίνεθ, επισκιασμένος στην φροντλάιν από το τρομερό δίδυμο Μπάκο-Μονέκε. Στην πορεία όμως βρήκε ρόλο, βγήκε μπροστά όταν οι τραυματισμοί χτύπησαν τους συμπαίκτες του και βοήθησε όχι μόνο στον συνηθισμένο ρόλο του ως stretch 4 αλλά καλύπτοντας ακόμα και την θέση 5. Η μετακίνησή του στην Γρανάδα είναι μάλλον downgrade με βάση την χρονιά που έκανε και ατομικά και ομαδικά, θα έχει όμως χώρο να ξεχωρίσει σε ένα ρόστερ όπου οι ποιοτικές επιλογές δεν περισσεύουν.

 

Ευχαριστούμε τον Στεγόσαυρο για το εξαιρετικό του κείμενο.

 

Υ.Γ: Ο Παναθηναϊκός έχει αναβαθμιστεί στη θέση “1” και αυτό θα το πιστωθούν πρωτίστως οι ψηλοί του (Παπαγιάννης-Γκουντάιτις). Ο Πονίτκα έχει το mindset που χρειάζεται για να αγωνιστεί στο ΟΑΚΑ όμως τα  skills του δεν τον καθιστούν ακριβώς ιδεατό fit για αυτό το ρόστερ που δεν έχει shooting firepower στη γραμμή των forwards. Οι πράσινοι ψάχνουν έναν PF με καλή περιφερειακή εκτέλεση και είναι διατεθειμένοι να περιμένουν αρκετά μέχρι να βρουν τον κατάλληλο παίχτη.

Υ.Γ1: Ο Ολυμπιακός έχει σαφώς μεγαλύτερο οπλοστάσιο από πέρυσι. Είναι προφανές ότι θα προσπαθήσει να ανοίξει τον ρυθμό κυνηγώντας περισσότερο το ανοιχτό γήπεδο φέτος. Ο κόουτς έχει την τεχνογνωσία να ανέβει εκεί, να παίξει και να κερδίσει παιχνίδια σε αυτό το αγωνιστικό περιβάλλον. To πλεονέκτημα της διατήρησης του κορμού και της ίδιας αγωνιστικής φιλοσοφίας δίνει ένα προβάδισμα στο σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα στο ξεκίνημα της σεζόν. Σημαντική, για καθαρά ψυχολογικούς λόγους, η διοργάνωση του Σούπερκαπ.

Υ.Γ2: Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω.