Eurobasket 2022: Η τρέλα του Σεπτέμβρη

Ένα από τα πιο αμφίρροπα και ανταγωνιστικά τουρνουά της σύγχρονης εποχής του αθλήματος στην Ευρώπη ανοίγει τις πύλες του αύριο, καλωσορίζοντας όλους εμάς στην “τρέλα του Σεπτέμβρη”. Οι experts του Hoopfellas σας παραδίδουν μια βαθιά ανάλυση για τα όσα θα δούμε στη “ναυαρχίδα”, σε όρους ανταγωνισμού,  των διοργανώσεων της FIBA…

Έφτασε λοιπόν η ώρα. Το Eurobasket του 2022 ξεκινάει και αποτελεί για πρώτη φορά ένα παγκόσμιο γεγονός. Η παρουσία των καλύτερων παιχτών του ΝΒΑ (οι οποίοι είναι πλέον Ευρωπαίοι, σημάδι των καιρών και ιστορικό στίγμα για την εποχή μας) έχει εκτοξεύσει το ενδιαφέρον της αγοράς των ΗΠΑ για το τουρνουά σε βαθμό “προσβλητικό” (εδώ γελάνε) για τα εσωστρεφή παλαιά κεφάλια του χώρου (και της χώρας) που θεωρούν ότι είναι ο περιούσιος λαός και δη στο άθλημα μας.

Η σύμπραξη αυτής της -πολύ ώριμης πλέον-version του Γιάννη με τον κόουτς Ιτούδη στην Επίσημη Αγαπημένη, έχουν δημιουργήσει μια σπουδαία συνθήκη για την ομάδα μας. Υπάρχει αυτή η μυρωδιά του ιστορικού τουρνουά για εμάς… Έχουμε αρκετά μειονεκτήματα και σίγουρα δεν είμαστε το πιο well-equiped σύνολο στο αγωνιστικό γήπεδο της FIBA μιας και μας λείπει βάθος σε συγκεκριμένες δεξιότητες. Όμως έχουμε συνοχή, εμπειρία, ανθεκτικότητα και ισχυρά αγωνιστικά σύμβολα για να πάμε στη μάχη.

Τα παιδιά του Hoopfellas σας προσφέρουν μιας από τις βαθύτερες αναλύσεις που μπορείτε να βρείτε εκεί έξω. Το κείμενο είναι αντάξιο της παράδοσης που έχει δημιουργήσει η σελίδα μας για την εισαγωγή σε τέτοια, μεγάλα τουρνουά.  Τους ευχαριστώ και τους τρεις για την εξαιρετική δουλειά τους…

Ευρωμπάσκετ 2022: Preview Εθνικής Ελλάδας (by Thanasis72) και Power Rankings (by no_closure και Στεγόσαυρος)

 

Preview Εθνικής Ελλάδας by Thanasis72

Δεν έχουμε Ιδέα!!!

Στο εκπληκτικό βιβλίο τους «Δεν έχουμε ιδέα: ένας οδηγός για το άγνωστο σύμπαν», οι Cham Jorge και Whiteson Daniel μας δείχνουν πόσα πολλά ΔΕΝ ξέρουμε για φυσικά φαινόμενα τα οποία πιστεύουμε ότι κατανοούμε: π.χ. πως φτιάχνονται τα άτομα από τα στοιχειώδη σωματίδια, από αυτά τα μόρια και από αυτά περισσότερα πολύπλοκα μόρια και οργανισμοί. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν όταν ξεκίνησα να γράψω αυτό το κείμενο και να βάλω τις σκέψεις μου για την Εθνική ομάδα σε μια σειρά (και τις υπόλοιπες ομάδες). Μείνετε λίγο ακόμη μαζί μου.

Την ίδια περίοδο τελείωσα (επιτέλους!) και το καταπληκτικό «Τhe Tangled Tree» του David Quammen(δυστυχώς ακόμη δεν είναι διαθέσιμο στα Ελληνικά) για το δέντρο των οργανισμών και την ιστορία της ζωής, στο οποίο δίνει μεγάλη έμφαση στην αποκαλούμενη και «οριζόντια» μεταφορά γονιδίων και DNA μεταξύ ειδών και οργανισμών.

«Εντελώς άσχετα» σας ακούω να λέτε… «καταραμένοι προσκεκλημένοι σχολιαστές, σας δίνουν λίγο χώρο και αν δεν πείτε 2-3 βαθυστόχαστα νομίζετε ότι κανείς δεν θα σας πάρει σοβαρά…». ΟΚ, ΟΚ ξεκινώ αμέσως λοιπόν…

Όπως έχει γράψει πολλές φορές ο Jim, τα τουρνουά αυτά και το χτίσιμο των ομάδων είναι διαφορετικό από αυτό των ομάδων που θα παίζουν μαζί όλη την χρονιά (και συχνά παραπάνω από μια χρονιά). Τα τεχνικά χαρακτηριστικά των παικτών δεν υπάρχει χρόνος να δουλευτούν για να συνταιριάξουν, οι παίκτες φέρνουν μαζί τους διαφορετικές επιθετικές και αμυντικές φιλοσοφίες και τακτικές, γενικά όλα πρέπει να γίνουν πιο γρήγορα, πιο «βρώμικα» και συχνά μετράει το ατομικό ταλέντο αλλά και το δέσιμο μεταξύ συγκεκριμένων παικτών. Μια εικόνα περίπου σαν αυτή των στοιχειωδών σωματιδίων: κάποια ταιριάζουν με άλλα και κάποια όχι, κάποια αμοιβαία απωθούνται και κάποια έλκονται. Η επιλογή λοιπόν της 12αδας είναι κρίσιμη: ναι μεν τους καλύτερους, αλλά να είναι και συμβατοί μεταξύ τους.

Από την άλλη, σε αυτές τις συνθήκες θα πρέπει κανείς να προσαρμοστεί και λίγο σε ό,τι βρει (και επιλέξει), δηλαδή να πάρεις τους καλύτερούς σου παίκτες. Ναι μεν έχουμε μια φιλοσοφία, αλλά αν τα χαρακτηριστικά των παικτών δεν μπορούν να την υπηρετήσουν πλήρως, να μην φοβηθούμε να προσαρμοστούμε. Να θυμίσω ότι ειδικά στην Εθνική Ομάδα αυτή την απουσία προσαρμογής την έχουμε πληρώσει στο παρελθόν… Με άλλα λόγια, αν κάποιοι παίκτες παίζουν καλά με έναν τρόπο, να μην φοβηθούμε τη «μόλυνση» της ομάδας και τη μεταφορά DNAαπό αυτούς προς τον ευρύτερο οργανισμό που είναι η ομάδα. Ίσως αυτό να βοηθήσει στην «αρμοστικότητα» (fitness) και δώσει στην ομάδα συνολικά περισσότερες λύσεις σε διαφορετικές προκλήσεις που θα τεθούν από το περιβάλλον.

Ο κόουτς Ιτούδης τα ξέρει όλα αυτά πολύ πολύ καλά. Τώρα έχει μπροστά του μια νέα πρόκληση: να επιλέξει τα σωστά κομμάτια (σωματίδια) που να ταιριάζουν μαζί και να μεταγγίσει και γενετικό υλικό στο γονιδίωμα της ομάδας για να διαφοροποιήσει το παιχνίδι της και στις δυο μεριές του παρκέ. Ας τα δούμε…

Υλικό (τα σωματίδια που λέγαμε). Θα το προχωρήσω λίγο και θα τους χαρακτηρίσω όλους με βάση το Φορτίο (άμυνα), Μάζα (αθλητικές ικανότητες), Σπιν (τεχνική σε επίθεση). Θα ξεκινήσω με όσους πιστεύω ότι θα πάνε τελικά σίγουρα και θα δούμε και τους άλλους.

Θέση 1-2:

Νικ: ο θεμέλιος λίθος της ομάδας, δεν θα σκοράρει πολύ φέτος, αλλά από αυτόν ξεκινούν όλα σε άμυνα και επίθεση. Φορτίο 1 ½ (η άμυνά του σε πίσω ζώνη υποδειγματική), μάζα 1 ½ (αλλά λίγο πεσμένος), σπιν 1 ½ (και για οργάνωση, οι εισαγωγικές του πάσες είναι εκεί…). Ως και το ματς με Σερβία λίγο πεσμένος, κυρίως αθλητικά νομίζω, αλλά περιμένω να συνέλθει.

Σλούκας: του έχει κοστίσει ο τραυματισμός, ήδη έχει ανέβει, δένει καλά με Νικ και Ντόρσεϊ, Φορτίο 1, Μάζα 1, σπιν 1 ½. Ας ελπίσουμε να μην του κοστίσει ο δεύτερος τραυματισμός με Σερβία. Φαίνεται ότι θα παίζει 20’ περίπου.

Ντόρσεϊ: έχει θέματα στην άμυνα (όχι τόσο στη μπάλα όσο στην αδύναμη πλευρά) αλλά προσπαθεί, επιθετικά γίνεται προσπάθεια να πάρει τη μπάλα σε καλές θέσεις για αυτόν, ενώ συχνά παίζει και pnr από την κορυφή. Έχει χαρακτηριστικά που δεν έχει άλλος περιφερειακός μας (slashing, σουτ), αλλά και DNA που πρέπει να αφομοιωθεί: Φορτίο 1, Μάζα 1, σπιν 1 ½.

Λαρεντζάκης: δεν είναι ότι δεν προσπαθεί, ίσως προσπαθεί πολύ να δείξει, ρεαλιστικά θα έχει λίγο χρόνο συμμετοχής σε τέλος πρώτης και τρίτης περιόδου, αν βάζει τα σουτ από τα φτερά και τις γωνίες θα ανέβει η συμμετοχή του: Φορτίο 1, Μάζα 1, σπιν 1.

Λούντζης: θα είναι λέω ο πέμπτος περιφερειακός και με το σπαθί του, καθώς έδειξε πράγματα στα φιλικά, και αρκετά καλό χειρισμό (σε σχέση με Καλαϊτζάκη, Μποχωρίδη) και προσπάθεια σε άμυνα και πήρε και σουτ (πρέπει να τα βάλει πάντως): Φορτίο 1, Μάζα 1, σπιν ¾ (αλλά μπορεί να βελτιωθεί).

Θέση 3 (και 4)

Παπανικολάου: άξια βασικός, καλός ως συνήθως σε ομαδική άμυνα και σε αλλαγές στην πίσω ζώνη και σε ριμπ., δεν σουτάρει ακόμη πολύ καλά και πρέπει να βάλει κάποια ελεύθερα που θα του δώσει η άμυνα, σημαντικός και ο ρόλος του να βάλει μια φωνή σε Ντόρσει: Φορτίο 1 ½, Μάζα 1, σπιν 1.

Παπαπέτρου: μπορεί να πάρει χρόνο από Παπανικολάου, αν και δεν φάνηκε έτοιμος και ο τραυματισμός (θλάση) θα τον πάει και άλλο πίσω, βοηθάει πολύ πίσω, μπορεί να παίξει 4 σε χαμηλά σχήματα με Γιάννη, καλύτερος σε closeout από Παπανικολάου, αλλά πρέπει να το δείξει: Φορτίο 1 ½, Μάζα 1 ½, σπιν 1.

Θέσεις 4-5

Γιάννης: τα λέω παρακάτω τα τεχνικά, να πω κάτι συναισθηματικό εδώ: καμιά φορά τα όνειρα και βγαίνουν αληθινά και είναι και ωραία που βγήκαν αληθινά (αλλά κάτι έκανες και εσύ για αυτό Γιάννη μου). Θα πάει συντηρητικά από πλευράς διαχείρισης όσο γίνεται, αλλά θα παίξει 37-38 αν χρειαστεί. Φορτίο 2, Μάζα 2 ½, σπιν 2 ½. Έχει πλάκα να τον βλέπεις στο 1-1 χαμηλά, δεν βλέπει κανέναν, θα έβαζε 50αρες άνετα.

Παπαγιάννης: δεν τον είδαμε, αλλά δυνητικά είναι πολύ καλός παρτενέρ Γιάννη και να καλύψει όταν θα παίρνει ανάσες, θα έχει πολλές ευκαιρίες να πάρει ριμπάουντ και να σκοράρει και από κοντά και από μέση απόσταση. Κομβικός ο ρόλος του, θα καθορίσει πολλά. Τεχνικά, θα τον δούμε στη θέση του Κώστα στο κεντρικό pnr που καταλήγει σε hand-off και συχνά σε close out στην αδύνατη και εκεί μπορεί να σκοράρει πολύ. Για τραυματισμό: είχα τον ίδιο, μεγάλη ταλαιπωρία, αλλάζει την ισορροπία του τρεξίματος και γενικά της προσπάθειας και επιβαρύνει και το ίδιο πόδι και το άλλο. Θέλει προσοχή: Φορτίο 1 ½, Μάζα 1, σπιν 1 ½.

Κώστας Αντε: έκανε βήματα προόδου, αλλά ας είμαστε λίγο επιφυλακτικοί για τα επίσημα. Με το σπαθί του στους 12 και θα έχει ρόλο και χρόνο, μακάρι να τον εκμεταλλευτεί. Πρέπει να πάει πιο αποφασιστικά σε αμυντικό ριμπάουντ, καμιά φορά θυμίζει νεαρό Παπαγιάννη που νόμιζε ότι άμυνα είναι να κόβεις μόνο. Βελτίωσε θέση, στάση σώματος, γωνία σκριν, timing στο βύθισμα και πια σε αλλαγές δεν είναι liability. Άκου τον Ιτούδη και τον Γιάννη και μόνο καλύτερος θα γίνεις Κώστα: Φορτίο 1, Μάζα 2 (απίστευτο πόσο και δυνάμωσε και ελαστικός είναι), σπιν ½ (αλλά μπορεί καλύτερα με καλές πάσες).

Θανάσης: Στην Σερβία απέδειξε γιατί ΠΡΕΠΕΙ να είναι στην αποστολή: γιατί μπορεί να αλλάξει τη ροή ενός παιχνιδιού με ηρωισμούς, hustling και όλα όσα κάνει, αν και τεχνικά δεν κολλάει ούτε με Γιάννη, ούτε με Παπαγιάννη: Φορτίο 1 (αλλά θέλει δουλειά σε συγκέντρωση), Μάζα 2, σπιν 1.

Αγραβάνης: ότι μπορεί, μπορεί, ότι θέλει, θέλει, αλλά ίσως δεν ξέρει ακόμη να ελέγξει τον συναισθηματικό του κόσμο. Θα είναι; Υπάρχει κανείς να τον κουμαντάρει; Ο Παπανικολάου; Εγώ λέω ότι θα είναι. Φορτίο 1, Μάζα 1, σπιν 1.

Κασελάκης: αθόρυβος, σταθερός, ουσιαστικός. Θα είναι αυτός ο 12^ος; Χμμ, ίσως για βοηθός του Ιτούδη.

Άμυνα: σε τέτοιες διοργανώσεις less is more. Οι επιθετικές δράσεις των ομάδων είναι συνήθως απλούστερες, λιγότερες και προσανατολισμένες σε δυνατά σημεία παικτών. Άλλο χαρακτηριστικό η ύπαρξη ψηλών κορμιών (συχνά και βαριά κορμιά). Ο συνδυασμός τους οδηγεί σε πολλές pnr δράσεις, άμεσα ή έμμεσα για να εμπλακούν παίκτες που επιθυμεί η επίθεση. Η pnr άμυνα είναι λοιπόν ένα πρωταρχικό ζήτημα (και) της εθνικής. Υποφέραμε σε προηγούμενα τουρνουά, αλλά τώρα έχουμε κορμιά. Στα πρώτα φιλικά ο Ιτούδης επέλεξε μικτή αντιμετώπιση ανάλογα με το ποιοι εμπλέκονται. Υπάρχει εμπιστοσύνη ότι το 5 μας μπορεί να βγάλει 5-6 άμυνες σε αλλαγές και επιλέγονται κυρίως προς το τέλος των αγώνων και αν δεν σουτάρει καλά το αντίπαλο 5. Είδαμε και drop και show and recoverαπό Κώστα και θα δούμε και από Παπαγιάννη λέω, ιδιαίτερα όταν η παρουσία Γιάννη δίνει εγγύηση σε κάλυψη στην πίσω ζώνη. Η Τουρκία (χωρίς Γιάννη όμως) μας έβαλε δύσκολα με τα αθλητικά της φορ και με τις φοβερές πάσες του ψηλού, αλλά με χαμηλότερα σχήματα και περισσότερη πίεση ανταπεξήλθαμε. Κάτι καλό γίνεται στην άμυνα, αλλά θέλει αρκετή προσπάθεια ακόμη και το έδειξαν καλές ομάδες κυκλοφορίας όπως οι Σέρβοι και οι Τούρκοι. Θα χαμηλώσουμε με Γιάννη στο 5, Παπαπέτρου ή Θανάση σε 4 και Παπανικολάου σε 3 ή με τρεις κοντούς, σχήμα που φαίνεται να αγαπά ο Ιτούδης.

 

Επίθεση: έχεις ένα πυρηνικό όπλο. Πως το εκμεταλλεύεσαι; Και τι κάνεις όταν ξεκουράζεται; Ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Ας δούμε τι κάνουν οι Μπακς:

(α) Γιάννης σκρίνερ σε δράσεις 2-2 και 3-3. Safe play των Μπακς, το είδαμε με Ισπανία με Γιάννη να δίνει πλάγιο σκριν, να παίρνει και να βυθίζεται για να πάρει τη μπάλα. Το είδαμε με Σερβία και σε καταστάσεις 2-2 (κυρίως Νικ και Σλούκα) και 3-3 με Τάιλερ και Νικ. Αν την πάρει, γεια σας…

(β) Γιάννης χειριστής για διείσδυση και απόφαση από τον ίδιο. Το είδαμε και αυτό, κυρίως σε καταστάσεις transition. Αν βρει χώρο θερίζει, δεν μπορεί σε ανοιχτό γήπεδο ΚΑΝΕΙΣ στην Ευρώπη να τον κοντράρει και να τον σταματήσει (αν αυτό δεν είναι παράσημο για τη δουλειά που έκανε σωματικά και πνευματικά δεν ξέρω τι είναι). Αν δεν βρει θα τη δώσει, πρέπει να μπουν τα σουτ. Θα πάρει και αυτός δυο-τρία τρίποντα.

(γ) Γιάννης σε ποστ συνήθως στην αγαπημένη του αριστερή πλευρά. Σκριν στην αντίθετη από το 2 ή το 3, αν γίνει αλλαγή καληνύχτα σας, οι Ισπανοί έστειλαν βοήθεια αμέσως και παγίδα. Εδώ μπορεί να γίνει ήρωας ο Παπαγιάννης (και ο Κώστας) και Παπανικολάου, Παπαπέτρου με κοψίματα. Το είδαμε, με τον Γιάννη να δίνει τη μπάλα σε hand off και να γλιστρά προς το καλάθι. Οι Ισπανοί (και οι Πολωνοί) προσπάθησαν να μην την πάρει με όποιο τρόπο. Οι Σέρβοι πήγαν σε πιο σύνθετη αντιμετώπιση με pack the paint (κάτι σαν ζώνη 2-3) που έδωσε σουτ σε γωνίες.

Τι άλλο είδαμε με Γιάννη και χωρίς. Horns πολύ συχνά ως εισαγωγική δράση, σκριν των δυο μεταξύ τους στην κορυφή, hand off και διπλό σκριν στη βασική για να βγει ο Τάιλερ ή ο Σλούκας. Αν δεν βγει, καταλήγει σε pnr. Το ίδιο, αλλά με Κώστα, χωρίς hand off αλλά κατευθείαν με κεντρικό pnr. Πλαϊνά σκριν από τον Γιάννη ή το 4 σε 3 για κόψιμο (με Παπανικολάου) και μετά διπλό για να βγει ο Τάιλερ στην κορυφή και να παίξει.

Είμαι βέβαιος ότι έχει και άλλα, αλλά συχνά ο Ιτούδης αφήνει και το παιχνίδι με μερικές απλές δράσεις. Πολλές οι αλλαγές, λογικό αυτό. Θα δούμε και στα επίσημα.

Λοιπόν: δεν το κρύβω ότι είμαι αισιόδοξος. Έχουμε αδυναμίες, κυρίως σε ομαδική άμυνα, πάντα σε σουτ, δυνητικά και σε ριμπάουντ, υπάρχουν αμφιβολίες για βασικά σωματίδια του οργανισμού και δεν είμαστε και βέβαιοι ότι θα αφομοιώσουμε το DNAόλων.

Αλλά: έχουμε κορμιά (αν είναι όλοι), πείρα (ίσως προτελευταία φορά και με Νικ και με Σλούκα) και πάνω από όλα ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ. Ο Δημήτρης Ιτούδης είναι παθιασμένος, εμφανώς απολαμβάνει και χαίρεται που είναι στην Εθνική, έχει σχέδιο και επιτελείο, έχει πείρα. Νιώθω πολύ καλά που τον βλέπω να μιλάει με Κώστα, να είναι ήρεμος αλλά με φλόγα στο βλέμμα και στη γλώσσα του σώματος, εμπνέει τους παίκτες και φαίνεται. Έχουμε καλό κλίμα. Έχουμε καλή ομάδα και ένα παίκτη που τρομάζει (αντιπάλους) και εμπνέει συμπαίκτες. Μακριά από εμένα οι φουστανέλες, μπάσκετ πάμε να παίξουμε και δεν είμαστε φαβορί (αλλά όχι και πολύ μακριά από τα φαβορί). Βαθιά μέσα μου περιμένω τετράδα και εκεί…

Κλείνω με ένα μικρό σχόλιο για τη διοργάνωση: Γιάννης, Λούκα, Γιόκιτς….δεν περνάνε οι μέρες…πολύ καιρό είχα να περιμένω τόσο πολύ τέτοια διοργάνωση. Το ματς στο Βελιγράδι με δικαίωσε. Ματσάρα σε όλα: τακτική, δύναμη, άμυνες, επιθέσεις (καλύτερα που δεν είχε και διαιτησίες τύπου Ακρόπολις, μόνο καλό θα μας κάνει).

 

Eurobasket 2022 Power Rankings by no_closure and Στεγόσαυρος

1.Σλοβενία (no_closure): Οι πρωταθλητές Ευρώπης το (μοιάζει πολύ μακρινό) 2017με την εμφατική παρουσία τους στους Ολυμπιακούς πέρυσι έδειξαν ότι δεν είναι πυροτέχνημα. Η συνεπής παρουσία του Ντόντσιτς είναι πολλαπλασιαστής ισχύος για μια σκληρή  και ταλαντούχα ομάδα που όμως χωρίς αυτόν, όπως είναι προφανές, θα ήταν ίδιου βεληνεκούς με κάποια Τσεχία και μακριά από την ζώνη τον μεταλλίων.

Το Lukaball, όπως το ονομάσαμε στο περσινό μας previewτου Ολυμπιακού τουρνουά, είναι μάλλον το πιο εντυπωσιακό όπλο αυτού του Ευρωμπάσκετ,και μάλιστα συνεπικουρούμενο από την παρουσία του εξίσου σπουδαίου Γκόραν Ντράγκιτς που η εμπειρία τουο ρισμένες φορές  θα του δίνει προτεραιότητα στον σχεδιασμό του Σέκουλιτς σε clutch καταστάσεις όπως είδαμε στα φιλικά. Η κούραση από τα 35λεπτα του Λούκα φάνηκε στα νοκ άουτ παιχνίδια των Σλοβένων στην Ολυμπιάδακαι προφανέστατα στοίχησε το μετάλλιο.Η ηγετική παρουσία του Γκόραν θα δίνει ανάσες στον Λούκα και  τρομακτικές δυσκολίες στις αντίπαλεςάμυνες,που ήδη ξέρουν πως δεν υπάρχει τρόπος να τον κάνει καλά στο 1on1 στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Η ομοσπονδία της χώρας επέλεξε να καταφύγει στην λύση Αμερικάνου νατουραλιζέ με αυστηρά κριτήρια στους ψηλούς. Ο Ράντολφ το 2017ήταν ένας παίκτης ορχήστρα στην θέση του, με σαφή επίδραση στην κατάκτηση του χρυσού.Ο Τόμπι (ή μήπως Τόμπιτς;) μπορεί να υπολείπεται σαφώς σε ταλέντο αλλά έχει αναπτύξει εξωπραγματική χημεία, πιθανώς και με ψηστήρι από τον συμπαίκτη του στην Ισπανία Πρέπελιτς,εκφράζοντας κυρίως με πικ εν ρολ το επιθετικό παιχνίδι των Σλοβένων κοντά στο καλάθι όντας παράλληλα και χαρισματικός, απρόσμενα καλός μπλοκέρ πίσω.Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν έχει πολύ καλό μπακαπ.

ΟΙ υπόλοιποι είναι οι γνωστοί μας ρολίστες: ο σουτέρ Πρέπελιτς που περνάει περίοδο αναγέννησης μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στην τελική ευθεία της περσινής σεζόν, ο Ζόραν Ντράγκιτς πάντα θετικός με το εθνόσημο, ο αειθαλής Μπλάζιτς, ο δυνατός Μούριτς και το πρώην παιδί θαύμα (σούπερ δίδυμο στις μικρές εθνικές με τον Ρέμπετς) Αλεξέι Νίκολιτς στα γκαρντ.Μπορεί να μην έγινε σούπερ στην Παρτιζάν, έκανε νέο ξεκίνημα με την Μπούργκος, παραμένει όμως ένας φονικός σουτέρ με κρύο αίμα. Και βέβαια ο Βλάτκο Τσάντσαρ, που ναι μεν δεν έδειξε σπουδαία πράγματα στο ΝΒΑ στους Ευρωπαϊκούς Νάγκετς, αλλά παραμένει μια ποιοτική λύση στο 4 για τα ΦΙΜΠΑ δεδομένα

Το πιο σημαντικό προσόν της Σλοβενίας είναι ότι ο 44ρης Σέκουλιτς έχει φτιάξει μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους που στηρίζουν το Lukaball και το fastpacedπαιχνίδι με πολλά σουτ, άλλοι βάζοντας τα κορμιά τους στα σκριν, άλλοι στα μποξ αουτ, δίνοντας ένα άνισο μεν αλλά με ξεκάθαρη ταυτότητα σύνολο που έχει μάθει να κερδίζει έστω και σε σχετικά μικρό αριθμό παιχνιδιών μέσα σε δυο χρόνια.Όσοι είδανφέτος το ματς με τη Κροατία αντιλαμβάνονται το dominantεπιθετικό παιχνίδι τους και βέβαια οι αντίπαλοι φυσιολογικά τρομάζουν όταν ξέρουν ότι οι συμβατικές άμυνες δύσκολα μπορούν να περιορίσουν το δίδυμο Λούκα-Γκόραν.

Η Σλοβενία μπαίνει ως νούμερο 1 στα περισσότερα power rankings των διεθνών media σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Η ήττα από την Γερμανία με κακή εμφάνιση στον τελευταίο αγώνα των παραθύρων ίσως είναι και «γούρι» για τον Νίκολιτς που πιθανότατα θα είδε την ομάδα του να «ψηλώνει» υπερβολικά με την χρυσόσκονη του Λούκα και τις νίκες στα φιλικά. Η Σλοβενία σίγουρα θα χρειαστεί καλή διαχείριση του Ντόντσιτς που στο Τόκιο άσθμαινε ήδη στον ημιτελικό, τον μόλις πέμπτο αγώνα εκείνου του τουρνουά, ενώ φέτος (θέλει να) έχει μπροστά της εννέα. Ξεκινάει από έναν δύσκολο όμιλο που όμως πιθανότατα της χαρίσει εύκολες διασταυρώσεις στους 16 και τους 8, βάζοντάς την πιο ξεκούραστη στο τελικό ντεμαράζ. Σίγουρα η ομάδα σημείο αναφοράς αυτού του Ευρωμπάσκετ.

2.Λιθουανία (Στεγο): Με προσωπική εντολή Στεγόσαυρου, και κόντρα στα περισσότερα power rankings εκεί έξω, η Λιθουανία μπαίνει στο νούμερο 2 της λίστας μας. Χτίζουμε την εκτίμησή μας στην πολύ καλή ανάλυση του Τζιμ για την Στοίχιμαν οπότε δεν έχουμε πολλά να προσθέσουμε. Θα επισημάνω απλά ότι ο Ντομάντας Σαμπόνις είναι the real thing και μάλλον παραγνωρισμένος στην φετινή σύναξη του Ευρωμπάσκετ λόγω της παρουσίας Γιάννη, Λούκα και Τζόκερ. Όσοι παρακολουθούν ΝΒΑ όμως ξέρουν. Ο γιος του τεράστιου Αρβίντας πλάκα-πλάκα χτίζει βιογραφικό που δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τον θρυλικό πατέρα του. Κτήνος κοντά στο καλάθι, τρομερή αντίληψη του παιχνιδιού, είναι ουσιαστικά ο βασικός πλέι μέικερ της επίθεσης από το ποστ. Αλληλοσυμπληρώνεται τέλεια με την τριάδα των πλάγιων Γκιεντράιτις, Γκριγκόνις (εξαιρετικός στα φιλικά) και Μπραζντέικις (θα μιλήσουμε πολύ για αυτόν): όταν κλείνουν οι αντίπαλοι πάνω του, βρίσκει την πάσα για σουτ των τριών από έξω, όταν αυτοί ανοίγουν χώρους έξω ανοίγει η ρακέτα για τον Σαμπόνις. Οι τρεις έχουν επίσης εξαιρετική ικανότητα στην closeout επίθεση, με τον Σαμπόνις αλλά και τον Βαλαντσιούνας να μπορούν να τραβηχτούν έξω απειλώντας με το ικανοποιητικό σουτ τους για να ανοίξουν τους χώρους.

Το playmakingτου Σαμπόνις (χάρμα όταν παίρνει το ριμπάουντ και ξεκινάει τον αιφνιδιασμό με ντρίμπλα μέχρι το αντίπαλο καλάθι για τελείωμα ή ασίστ) συμπληρώνει επίσης ιδανικά τα χαρακτηριστικά του Γιοκουμπάιτις, του τύποις άσου που όμως περισσότερο λειτουργεί ως slasher και σκόρερ. Ο Βαλαντσιούνας, χωρίς το βάρος του ηγέτη πια, λειτουργεί στον ρόλο που έχει στο ΝΒΑ, ως αμυντικός enforcer, στατικός σουτέρ από την κορυφή ή finisherκοντά στο καλάθι. Στην άμυνα η αθλητικότητα και η κινητικότητα των παικτών συμπληρώνει το ύψος του Βαλαντσιούνας και η Λιθουανία αμύνεται εξαιρετικά και στις δυο γραμμές. Βασικό ερωτηματικό της ομάδας το βάθος της (μεγάλο dropoffστην ποιότητα μετά τους πρώτους έξι του ροτέισιον) και η εμπειρία του προπονητή. Ομάδα με ταυτότητα και σωστή ισορροπία μεταξύ εμπειρίας και νεότητας. Μου αρέσουν πολύ. Με τρεις αριστερόχειρες στην πεντάδα (Σαμπόνις, Μπραζντέικις, Γιοκουμπάιτις) και τέσσερις στην δωδεκάδα (Λεκαβίτσιους) γίνεται να μην την αγαπήσεις άλλωστε;

3.Σερβία (no_closure): Η ατρόμητη αρμάδα του Ευρωμπάσκετ που όσο δένει το τρέχον ρόστερ με τον Πέσιτς δείχνει όλο και περισσότερο στοιχεία φαβορί. Ο Πέσιτς γύρισε  στα 73 του με δυο χρυσά μετάλλια Ευρωμπάσκετ στο στήθος του (το πρώτο πριν από σχεδόν 30 χρόνια στην Γερμανία!) για να δείξει στα παλικάρια του πώς γίνεται το παραπάνω βήμα. Με ένα ρόστερ με λιγότερο starq uality από το αντίστοιχο του 2019, όπου η πέμπτη θέση στο Μουντομπάσκετ θεωρήθηκε αποτυχία, συν το Βατερλό στο Προολυμπιακό του Βελιγραδίου που σήμανε τον συναγερμό στην ομοσπονδία και έβαλε τέλος στο πείραμα Κοκόσκοφ. Ακολουθώντας το απόλυτο θέσφατο της σερβικής προπονητικής σχολής «νέος προπονητής το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να τελειώσει τον παίκτη-ηγέτη που βρίσκει από το προηγούμενο καθεστώς», ο Πέσιτς με το καλημέρα έδειξε ότι he means business κόβοντας τον εμβληματικό Μίλος, ομολογουμένως όχι με ωραίο τρόπο αλλά that’slife.

Η Σερβία παρά τις απουσίες (ο Μπόγκνταν δεν αντικαθίσταται εύκολα)  έχει εύκολα το πιο πλούσιο σε ταλέντο ρόστερ της διοργάνωσης. Ο Πέσιτς έχει την πληρέστερη γραμμή τριαριών με Κάλινιτς–Λούτσιτς και ολίγη από Γκούντουριτς, και δείχνει ότι θα το χρησιμοποιήσει σαν αιχμή του δόρατος με πολύ penetration,άριστο spacing και την παρουσία του Γιόκιτς ως συνδετικού κρίκου. Ο MVP υπό της οδηγίες του Πέσιτς επικεντρώνεται πιο πολύ στο λόουποστ όπου είναι πιο αποτελεσματικός στο μπάσκετ της ΦΙΜΠΑ.Ο Μίτσιτς θα είναι παρών και θα έχει πίσω του τον πολύ φορμαρισμένο Γιάραμαζ, που μαζί με τον Μαρίνκοβιτς θα είναι πόλοι σκοραρίσματος από τον πάγκο, σπεσιαλίστες στο ξεκόλλημα της ομάδας. Σε πιο χαμάλικο ρόλο θα δούμε του Γιάκοντιτς–Κούριτζα και Νταβίντοβατς με χρόνια εμπειρίας πλέον με τον Ερυθρό Αστέρα.

Η Σερβία είναι παραδοσιακά μια ομάδα που επιβάλλεται στον αντίπαλο και κατευθύνει το παιχνίδι εκεί που θέλει εκείνη όταν είναι σε dominant mode όπως και τώρα, και μεταξύ μας και μια ομάδα που σέβεται πολύ η ΦΙΜΠΑ και ενίοτε ψιλο-προστατεύει. Λόγω τραυματισμών έχουν λιγότερο star power από αυτό που θα μπορούσαν (πχ μια πεντάδα-όνειρο με Μίτσιτς, Μπόγκντα, Κάλινιτς, Μπιέλιτσα, Γιόκιτς που δυστυχώς δεν θα δούμε), αλλά ίσως αυτό να τους βγει σε καλό από άποψη μοιράσματος ρόλων, συνοχής και «πείνας» από παίκτες που θέλουν να κάνουν το step up. Addition by subtraction δηλαδή, άλλωστε όταν είχαν γεμάτα ρόστερ με όλους παρόντες (Ευρωμπάσκετ 15, Μουντομπάσκετ 19) στο τέλος μπερδεύονταν, γινόντουσαν αιχμάλωτοι του ταλέντου τους.

Η εικόνα τους και η παρουσία του Πέσιτς είναι πολύ εντυπωσιακή στην γραμμή εκκίνησης, προέρχονται από μια μεγάλη νίκη σε ντέρμπι στην Πόλη για τα παράθυρα, και μένει να δούμε αν έχουν αφήσει πίσω τις εσωτερικές έριδες, βεντετιλίκια και αυτοκαταστροφικότητα που τους διέκρινε την τελευταία τριετία.

4.Γαλλία (no_closure): Παρά την κακή παρένθεση του Ευρωμπάσκετ 2017,η Γαλλία του Κολέ έχει καταφέρει να καθιερωθεί σαν μπασκετική υπερδύναμη την τελευταία δεκαετία με μετάλλιο σχεδόν σε κάθε διοργάνωση. Χάλκινη σε παγκόσμιο το 2014 και το 2019,χάλκινη στο Ευρωπαϊκό το 2015,και πέρυσι κατάφερε και έσπασε το αρνητικό της σερί σε ημιτελικούς και κατέκτησε καθαρά την δεύτερη θέση πίσω από τους Αμερικάνους που φορμαρίστηκαν την κατάλληλη στιγμή. Για να μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε για ομάδα που έχει κερδίσει δυο φορές τις ΗΠΑ τα τελευταία τρία χρόνια.

Φέτος ήρθε η αναγκαστική ανανέωση αφού οι Ντε Κολό και Μπατούμ, εμβληματικοί αρχηγοί  θα παραχωρήσουν την θέση τους στη νέα γενιά και τα ηνία θα αναλάβουν ντε φάκτο οι Φουρνιέ και Γκομπέρ δίπλα σε πολύ αθλητικά παιδιά που έχουν κάνει αίσθηση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ όπως ο Μαλεντόν και ο Οκομπό. Στους ψηλούς έτσι κι αλλιώς οι Γάλλοι είχαν ανέκαθεν μεγάλο βάθος όπως θα συμβεί και φέτος. Ο Κολέ πηγαίνει αρκετά συχνά σε σχήμα twin towers με ταυτόχρονη παρουσία των Γκομπέρ-Πουαριέ προκειμένου να επιβληθεί με τα φυσικά προσόντα επί χαμηλότερων ομάδων, και είναι ενδεικτικό ότι περίμενε μέχρι τέλους να πάρει την άδεια του Ολυμπιακού για να βάλει στην ομάδα και τον γίγαντα Φαλ (στην θέση του Ζαϊτέ με καλές εμφανίσεις στο Eurocup φέτος).

Glue guys ο Luwawu–Cabarrot (ταιριάζει γάντι στο ΦΙΜΠΑ μπάσκετ) με τον Yabusele που θα καλύψουν με την αθλητικότητά τους τις θέσεις 3-4. Ερωτηματικό όμως τα γκαρντ όπου στα φιλικά και παράθυρα είδαμε ουσιαστικά δυο ζευγάρια, το καθένα με τα προβλήματά του: τους παλιότερους Ερτέλ-Φουρνιέ με μεγάλο firepowerαλλά ερωτηματικό σε ζητήματα mentalityκαι άμυνας, και τους αποφοίτους του «κολλεγίου Βιλερμπάν» Οκομπό-Μαλεντόν με προφανή έλλειψη εμπειρίας. O Κολέ επανέφερε την τελευταία στιγμή τον Αλμπισί που είχε κοπεί αρχικά, ένδειξη ότι ο Γάλλος κόουτς κάτι φοβάται στο backcourtτου.

Η Γαλλία όπως σε κάθε διοργάνωση κατεβαίνει ως φαβορί για μετάλλιο και συνήθωςκάνει καλές πορείες μέχρι τις προημιτελικές φάσεις. Φέτος με την απουσία Ντε Κολό αλλά κυρίως Μπατούμ, που μπορούσε να παίξει στη ΦΙΜΠΑ και στις πέντε θέσεις σε άμυνα και επίθεση, οι Γάλλοι θα στερηθούν την εμπειρία στο crunch time, όλα εκείνα τα hustle playsπου γέρνουν την πλάστιγγα στα κρίσιμα –παράδειγμα το ιστορικό buzzer beaterμπλοκ στον Πρέπελιτς στο Τόκυο. Επίσης είναι δεδομένο ότι οι αντίπαλοι θα επιχειρήσουν να φθείρουν συστηματικά με φάουλ τον Γκομπέρ, επομένως θα χρειαστεί διαχείριση στον χρόνο του.

Μαζί με την προσαρμοστικότητα σε αυτό το επίπεδο που απαιτείται από τους μικρούς, η φετινή Γαλλία είναι ένα περίεργο μείγμα από σταθερές και στοιχήματα. Σίγουρα θα είναι «εκεί», η τελική της συγκομιδή όμως θα εξαρτηθεί από το πόσο η ομάδα θα καταφέρει να χτίσει αυτοματισμούς και χαρακτήρα μέσα από το τουρνουά.

5. Ελλάδα (no_closure): Δεν θα επικεντρωθώ καθόλου στο αγωνιστικό κομμάτι και την στελέχωση – προετοιμασία (βλ. παραπάνω για αυτά). Θέλω να τονίσω ότι αυτή η ομάδα είναι ίσως η πιο ιδιαίτερη Εθνική όλων των εποχών, χωρίς να έχει ένα μόνο σημείο αναφοράς. Το πρώτο είναι η προσωπικότητα του Ιτούδη που έρχεται σε μια πολύ δύσκολη αποστολή με επίγνωση, ιδέες και μεγάλες δόσεις στρατηγικής και διπλωματίας στον χειρισμό των ΜΜΕ. Ο δεύτερος πόλος είναι φυσικά ο Γιάννης και τα αδέρφια του που βλέπεις στα μάτια τους ότι είναι πιο αποφασισμένοι από ποτέ για επιτυχία, ως οι πιο διάσημοι  εκπρόσωποι της Αφροελληνικής κοινότητας αλλά και ως brand πλέον. Ο τρίτος πόλος είναι το μπάσκετ του Μπαρτζώκα, που εκτός από 3-4 παίκτες ο Ιτούδης θέλει να πάρει και εμπνεύσεις για να έχει τον Ντόρσεϊ που είναι το περιφερειακό υπερόπλο μας στη καλύτερη δυνατή κατάσταση. Και ο τέταρτος πόλος η παλιοπαρέα του Παναθηναϊκού με Νικ και τους δυο Παπ (που θέλουν να παίξουν και θα τα δώσουν όλα για να είναι έτοιμοι)  που θα δώσει μια blue collar χροιά στο παιχνίδι της ομάδας κυρίως στην άμυνα. Θα δούμε ακόμα και πολλά reunions μικρών εθνικών ομάδων από τις γενιές του 94 και 96-97.

Όλοι αυτοί οι συνδυασμοί είναι δυσκολοχώνευτοι από κοινό και media και παρά τον ενθουσιασμό που φέρνει Γιάννης και Ιτούδης, υπάρχει μια ηττοπαθής προσέγγιση (κυρίως από κάποιους δημοσιογράφους) που βασίζεται στους τραυματισμούς, τα κενά διαστήματα που (φυσιολογικά) εμφανίστηκαν στην προετοιμασία και την κακή προϊστορία που είχαμε όλη την προηγουμένη δεκαετία. Η ομάδα έχει μεγάλες δυνατότητες και μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί ότι παίκτες και staff έχουν όρεξη και δείχνουν αυταπάρνηση. Αξίζουν την στήριξη και την αγάπη μας και μόνο που κατεβαίνουν στο τουρνουά. Τα αποτελέσματα θα έρθουν στην πορεία…

6. Ιταλία (Στεγο): Από την Ελλάδα και κάτω ξεκινάει ένα γκρουπ ομάδων που πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να πεις ποιος ξεχωρίζει και ποια είναι ακριβώς η κατάταξή τους. Σε αυτές τις θέσεις επομένως τα power rankings μας αρχίζουν να γίνονται ενδεικτικά.

Ας ξεκινήσουμε από την Ιταλία λοιπόν (ο έρωτας δεν κρύβεται…), η οποία την τελευταία στιγμή χτυπήθηκε από την κατάρα των διοργανωτών, με τον ΝτανίλοΓκαλινάρι να χάνει το Ευρωμπάσκετ με τραυματισμό μετά τους Σεγκέλια, Μο Βάγκνερ και Τάις (μάλλον) ενώ ο Σατοράνσκι το παλεύει. Τεράστια απώλεια για τον ρούκι κόουτς Ποτζέκο, του οποίου η προώθηση και η άκομψη εκπαραθύρωση από την ομοσπονδία του Μέο Σακέτι, μετά το ονειρικό περσινό καλοκαίρι με τον θρίαμβο στο Βελιγράδι και την πρόκριση στο Τόκιο όπου οι ατζούρι τα πήγαν εξαιρετικά, δημιούργησε πολύ σούσουρο στην Ιταλία.

Γενικά η σκουάντρα πέρασε ένα καλοκαίρι γεμάτο ίντριγκα και παρασκήνιο (πώς θα μπορούσε αλλιώς άλλωστε), καθώς ο Σακέτι είχε θεωρηθεί, παρά την επιτυχία των Ολυμπιακών, ότι δεν είχε καλές σχέσεις με τους σταρ της ομάδας. Θυμόμαστε ότι η αρχική του πρόθεση ήταν να πάει στο Τόκιο με την ομάδα που πήρε την πρόκριση στο Βελιγράδι, δηλαδή χωρίς τον Γκαλινάρι, που τελικά όμως μπήκε στην αποστολή, μάλλον με άνωθεν εντολή. Αν το πρόβλημα του Σακέτι επομένως ήταν ο Γκάλο, και για αυτό τον λόγο προωθήθηκε ο Ποτζέκο, καταλαβαίνουμε ότι ο τραυματισμός του σταρ των Σέλτικς αφήνει τον νέο κόουτς τρομερά έκθετο, και όχι μόνο αγωνιστικά. Σε αυτά να προσθέσουμε και ότι η πρόσληψη του Ποτζέκο στην εθνική από το σταφ του Μεσίνα στην Αρμάνι δημιούργησε μουρμούρες στην Μπολόνια (θυμόμαστε τις δηλώσεις του ιδιοκτήτη της Βίρτους Ζανέτι στην διάρκεια των τελικών πέρυσι ότι «το κατεστημένο του μπάσκετ είναι στο Μιλάνο»), οπότε η σκουάντρα κινδυνεύει να βρεθεί στην μέση και της νέας τιτανομαχίας του ιταλικού μπάσκετ, σε μια κατάσταση ανάλογη της εθνικής Ελλάδας το 2010.

Μετά από όλα αυτά τα όμορφα, υπάρχει και μπάσκετ. Η αλήθεια είναι ότι ο Ποτζέκο δεν είχε αλλάξει πάρα πολλά από την ομάδα του Σακέτι και, χωρίς τον Γκαλινάρι, αναγκαστικά θα πάει σε συνταγή Βελιγραδίου και όπου βγάλει. Η εικόνα των φιλικών ήταν διφορούμενη, με την Ιταλία να παίζει σκληρά ντέρμπι με Γαλλία (εντός) και Σερβία τα οποία έχασε μετά από τίμια μάχη, αλλά να κάνει και κακές εμφανίσεις όπως η συντριβή εκτός έδρας από τους Γάλλους. Η Ιταλία πάσχει πάρα πολύ σε ύψος, με τον Μέλλι να γίνεται κυριολεκτικά τιραμόλας σε άμυνα και επίθεση απέναντι στα θηρία ως κατά συνθήκη σέντερ. Πολύ κακή εικόνα έδειξε μέχρι στιγμής ο Πολονάρα, ο οποίος πήγε πολύ πίσω με την χρονιά του στην Φενέρ. Σε κάποιες φάσεις στο φιλικό με την Γαλλία οι σέντερ των τρικολόρ έπαιζαν βόλεϊ κάτω από το ιταλικό καλάθι. Πραγματικά δεν ξέρω πώς η Ιταλία μπορεί να κερδίσει νοκ άουτ αγώνα με κάποιες από τις βαριές ομάδες του τουρνουά (Γαλλία, Σερβία, Λιθουανία) μόνο με τον Μέλλι και αν δεν ανέβει ο Πολονάρα.

Στα θετικά της προετοιμασίας η τρομερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Σιμόνε Φοντέκιο, ο οποίος ενδεχομένως να ωφεληθεί από την απουσία του Γκαλινάρι και να βρει χώρο να ξεδιπλώσει το ρεπερτόριό του. Μπερδεμένη εμφανίζεται η κατάσταση στα γκαρντ, όπου ο Ποτζέκο δεν έχει βρει ακόμα τους κατάλληλους συνδυασμούς και ροτέισιον της τετράδας Παγιόλα, Τονούτ, Σπίσου και Μάνιον. Μέχρι στιγμής μπροστά έχει βγει ο Τονούτ σε ρόλο «λίμπερο» στην άμυνα και με πολλές πρωτοβουλίες στην επίθεση, και κυρίως ο Μάνιον που φαίνεται ότι έχει κάνει κλικ με τον Ποτζέκο με δεδομένη την τρέλα που κουβαλάνε οι δυο τους και έχει πάρει το ελεύθερο να σουτάρει, καμιά φορά με όχι καλά αποτελέσματα όπως στο φιλικό με την Γαλλία.

Η Ιταλία έδειξε να έχει πολλές τρύπες στην άμυνά της, της λείπει το ποστ παιχνίδι και, όπως προείπαμε, χάνει τα ριμπάουντ, ενώ ο Ποτζέκο δεν είναι ακριβώς βράχος ψυχραιμίας και ηρεμίας. Η Ελλάδα μια χαρά μπορεί να τους κερδίσει εκεί μέσα. Πραγματικά είναι καράβι που μπορεί να μπατάρει και από τις δυο μεριές, από την απόλυτη καταστροφή και διάλυση στα αποδυτήρια στην τρομερή πορεία αν οι Φοντέκιο, Τόνουτ και Μάνιον βάλουν τα μεγάλα σουτ. Κάπου στο βάθος υπάρχει και ο Ντατόμε, που παραδοσιακά στην εθνική αυτο-περιορίζεται σε δεύτερο ρόλο αλλά φέτος ίσως θα πρέπει να βγει μπροστά. Σίγουρα δεν θα πλήξουμε πάντως μαζί τους.

7. Γερμανία (no_closure):Τα μαύρα άλογα της διοργάνωσης που μετά την ανακούφιση από την περιπέτεια του Σρέντερ (μετά από ένα κακό σερί απωλειών) δείχνουν να ρολάρουν εξαιρετικά και να θέλουν στην έδρα τους να πάρουν το μέγιστο. Ο μικρός Βάγκνερ με την εξαιρετική ρούκι χρονιά του στο ΝΒΑ συνεχίζει εξαιρετικά και στην Γερμανία παίζοντας και για τον αδελφό του και τον άτυχο Τζίσπερ, ενώ οι έμπειροι Ευρωλιγκάτοι Γουάλερ– Μπαμπ (εξαιρετικά ποιοτική προσθήκη για νατουραλιζέ), Γκιφάι και Λο τρέχουν εξαιρετικά το spacing του κόουτς Χέρμπερτ και είναι κίνδυνος-θάνατος με τα μακρινά τους σουτ. Ο Βόλφαρθ-Μπότερμαν του Αμβούργου έκανε το αναγκαστικό step up στη θέση 5 παίζοντας ικανοποιητικά στα παράθυρα, αλλά την χοντρή δουλειά τη βγάζει ο εξαιρετικός πάντα Γιοχάνες Βόιτμαν και βοηθάει και ο Τίμαν. Το κενό, με τον Τάις 99% εκτός, είναι υπαρκτό και αναγκάζει το Χέρμπερτ σε μπάσκετ βασισμένο στο καλό spacingκαι τα ελεύθερα σουτ, με τους forwardsως cutters στη ρακέτα. Μπαίνουν στην διοργάνωση μετά από μια σπουδαία νίκη επί της Σλοβενίας για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ. Ο δύσκολος όμιλος στην Κολωνία ίσως της κοστίσει κάποιες ήττες στην αρχή, αλλά μπορεί και να την ψήσει για την συνέχεια. Το πρώτο χιαστί της (πιθανότατα με δυνατό αντίπαλο, Ισπανία ή Τουρκία) θα κρίνει εν πολλοίς την επιτυχία της.

8. Ισπανία (Στεγο): Η ομάδα του Σκαριόλο μπαίνει σε άλλο ένα Ευρωμπάσκετ έτοιμη να γράψει ιστορία, όχι όμως για καλό. Fun fact νούμερο 1: Η Ισπανία έχει να μείνει εκτός τετράδας Ευρωμπάσκετ από το 1997. Fun fact νούμερο 2: Για να δούμε την Ισπανία εκτός οκτάδας Ευρωμπάσκετ πρέπει να πάμε πίσω άλλα 20 χρόνια, στο προϊστορικό 1977.

Ήρθε η ώρα να ζήσουμε την απόλυτη αποκαθήλωση των Ρόχας; Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με το λιγότερο ποιοτικό ρόστερ των Ισπανών τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Μιλάμε ουσιαστικά για ομάδα παραθύρων συν τα αδέλφια Χερνάνγκομεζ (που δεν τους έχω καθόλου σε εκτίμηση), τον νατουραλιζέ Λορέντζο Μπράουν, τον Γκαρούμπα (υποτονικός στα φιλικά) και τον Ρούντι, ο οποίος μετά τον τραυματισμό του Γιουλ κατεβαίνει ως τελευταίος των glory days για να γίνει ασπίδα σε ενδεχόμενο στραπάτσο. Για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, το ισπανικό μπάσκετ έχει το βάθος και την ποιότητα να παραμένει ανταγωνιστικό ακόμα και με την τρίτη του ομάδα – η μόνη άλλη χώρα μαζί με την Σερβία και την Γαλλία που μπορεί να το κάνει αυτό. Δεν είναι θέμα τόσο ποιότητας του ρόστερ, που από μόνη της αρκεί για να φτάσουν οι Ισπανοί μέχρι τους οκτώ τουλάχιστον, όσο η ετερογένεια της ομάδας, με παίκτες από τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα, γενιές και εμπειρίες. Κάτι εντελώς διαφορετικό δηλαδή από την Ισπανία που είχαμε συνηθίσει, της οποίας κύριο όπλο ήταν η τρομερή ενότητα ψυχική και αγωνιστική του κορμού της.

Ο Σκαριόλο ουσιαστικά δεν μπόρεσε να μοντάρει πολλά πράγματα στα φιλικά και θα κοιτάξει να φτιάξει την ομάδα μέσα από τα παιχνίδια της Τιφλίδας. Ο εύκολος όμιλος στον οποίο (για άλλη μια φορά) έπεσαν οι Ισπανοί επιτρέπει δοκιμές χωρίς τον φόβο του αποκλεισμού. Από εκεί και πέρα, τα πάντα είναι μια ζαριά στο χιαστί όπου η Ισπανία θα είναι αουτσάιντερ με όποιον πέσει από τον όμιλο της Κολωνίας, εκτός ίσως της Γερμανίας. Μέχρι στιγμής η ομάδα στηρίζεται κυρίως στα αδέλφια Χερνάνγκομεζ ενώ ερωτηματικό παραμένει ο ρόλος του Μπράουν, η παρουσία του οποίου δημιούργησε πολλές αντιδράσεις στα ΜΜΕ αλλά και πολλούς παίκτες της χώρας.

Μονάδες που αξίζει να παρακολουθήσει κάποιος σίγουρα υπάρχουν (ο Γκαρούμπα των Ρόκετς, ο Πάρα της Μπανταλόνα). Οι Ισπανοί πάντως πάνε με πολύ κατεβασμένο το κεφάλι, πράγμα σπάνιο για αυτούς, και οι δηλώσεις και το κλίμα που βγαίνει είναι σαν να κάνουν ήδη damagecontrol.

9. Κροατία (no_closure): Δύσκολη αποστολή για μια χώρα καταραμένη να βγάζει εξαιρετικούς ατομικά παίκτες χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε καλά σύνολα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ο Νταμίρ Μουλαομέροβιτς (με τον Άραμις Νάγκλιτς στο team του) έχει ένα σύνολο με τρεις σούπερ σταρ στα πρόσωπα των Ζούμπατς, Χεζόνια και Μπογκντάνοβιτς, τον Σάριτς να προσπαθεί μέσω εθνικής να κάνει το αγωνιστικό του comeback χωρίς να είναι ακόμα ο ΝΒΑερ που θυμόμαστε, και έναν νατουραλιζέ τον άσο, τον γνωστό μας Τζαλίν Σμιθ που όμως είναι περισσότερα σκόρερ–σουτέρ παρά οργανωτής, με τον βετεράνο Σίμον αναγκαστικά να παίρνει ξανά χρόνο σε αυτόν τον ρόλο.

Οι παλιές μεγάλες ελπίδες του κροατικού μπάσκετ Ζίζιτς και Μπέντερ κόπηκαν (λογικό για τον δεύτερο, μάλλον ακατανόητο για τον πρώτο, καθώς ο Ζίζιτς θα μπορούσε να δώσει σκορ και να συμπληρώσει τον Ζούμπατς), με τους νεότερους Πρκάτσιν τζούνιορ, Ιβάν Ράμλιακ και Κάρλο Μάτκοβιτς στους ψηλούς να παίρνουν ευκαιρίες,ενώ στα φιλικά είχε καλή απόδοση ο Τόνι Πέρκοβιτς, ένας εκρηκτικός πλάγιος που φέτος μετακόμισε από το Σπλιτ στη γαλλική Λουαρέ της Ορλεάνης.

Ο Μούλα έχει να διαχειριστεί μια ομάδα που μπορεί να φορτώσει πόντους τον αντίπαλο αλλά δεν έχει και την καλύτερη χημεία του Ευρωμπάσκετ, με τους παίκτες να ξεχωρίζουν για τις ατομικές τους προσπάθειες μέσα στο παιχνίδι, όχι τόσο επειδή είναι ατομιστές όσο γιατί έτσι έχουν μάθει να παίζουν. Αμυντικά έχει δείξει ότι θέλει δουλειά, δεν δίνει βοήθειες στη ρακέτα και αφήνει ελεύθερα σουτ. Το καλύτερο σενάριο για αυτούς είναι να δέσουν όσο περισσότερο μπορούν σαν ομάδα, κυρίως αμυντικά, και να πάρουν το πρώτο νοκ άουτ (θεωρητικά θα είναι φαβορί με όποιον βρουν από τον όμιλο της Πράγας, πλην Σερβίας φυσικά), μετά μπορεί να αλλάξει το μομέντουμ τους. Η Κροατία όμως μπαίνει στο Ευρωμπάσκετ ως η μια εκ των μόλις τριών ομάδων της διοργάνωσης που δεν παίζει ακόμα στα παράθυρα του Παγκοσμίου (Πολωνία και Βουλγαρία οι άλλες δυο), έχοντας πάθει την κηδεία εντός έδρας από την Φινλανδία στην αρχή του καλοκαιριού, με ό,τι αυτό σημαίνει από άποψη αυτοπεποίθησης και ανασφάλειας.

 

10. Τουρκία (no_closure):Ο Αταμάν έχει το δύσκολο έργο να βάλει τη σφραγίδα του και την αγωνιστική του ταυτότητα σε ένα ταλαντούχο σύνολο, είναι η πρώτη ανάγνωση.Oι τρεις ΝΒΑερς και ειδικά ο Οσμάν είναι παίκτες με μεγάλη επιρροή στο μπάσκετ που παίζεται στις διεθνείς διοργανώσεις. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Αταμάν είναι η αμυντική διάθεση της ομάδας και το γεγονός ότι Κορκμάζ και Σενγκούν που είναι καταπληκτικοί παίκτες μπροστά αμυντικά έχουν κενά. Επομένως, ο ικανότατος Εργκίν θα πρέπει σε λίγες μέρες να αλλάξει και το δικό του DNAπου είναι συνδυασμένο με ένα πολύ συγκεκριμένο ρόστερ της Εφες τα τέσσερα τελευταία χρονιά, αλλά και της εθνικής Τουρκίας αντίστοιχα. Ο Γιουρτσεβέν μετά τον Ομπράντοβιτς (που τον ξεφώνισε δημόσια παλιότερα) κρεμάει και τον Αταμάν, φέρνοντας εκνευρισμό μιας και οι λύσεις στο 5 είναι περιορισμένες (μόνο ο Σανλί επί της ουσίας) και αυτό φέρνει ένα ακόμα πρόβλημα στο αμυντικό κομμάτι για τον Αταμάν. Οπότε πρέπει να επενδύσει στην οξυδέρκεια του Λάρκιν (που προστατεύτηκε στα φιλικά αλλά που έχει αρχίσει να δημιουργεί και μουρμούρες για τις μέτριες εμφανίσεις του) και στην ηγετική στόφα του Οσμάν, που μπορεί να παίξει επιθετικά και στις δυο πλευρές του παρκέ και να βγάλει transitions.Έχει σουτέρ και παίκτες εργάτες στο 2/3 όπως οι Μπιρσέν και Χαζέρ.

Η Τουρκία έχει πολύ εύκολο όμιλο όπου μπορεί ακόμα και να βγει πρώτη. Ο πρώτος γύρος των νοκ άουτ όμως θα είναι δύσκολο τεστ αφού έχει ομάδες όπως η Γερμανία ή η Λιθουανία που μπορούν να την πετάξουν έξω. Οπότε ο Αταμάν πρέπει να χτίσει μομέντουμ και να προετοιμάσει την ομάδα ψυχολογικά, ένας τομέας που όπως θυμόμαστε με τις χαμένες βολές με ΗΠΑ στο τελευταίο Μουντομπάσκετη Τουρκιά δεν είναι και η καλύτερη. Συν τοις άλλοις, ο Αταμάν παρασύρεται από τον εξωστρεφή χαρακτήρα του και ανοίγει εύκολα κόντρες με τους διαιτητές, κάτι που μακροπρόθεσμα μπορεί να ρίξει την αυτοπεποίθηση της ομάδας του. Η Τουρκία σε καμία περίπτωση δεν ικανοποίησε στα φιλικά, έφαγε σχεδόν 30άρα στην Ρίγα και έχασε εντός από την Σερβία μένοντας σχεδόν σίγουρα εκτός Μουντομπάσκετ, αλλά έχει ρόστερ που οι περισσότερες άλλες χώρες θα ζήλευαν. Με μια κουβέντα, το έχει πάρει όλο επάνω του ο Αταμάν.

 

11. Τσεχία (no_closure): Η τιμωρός της Εθνικής μας ομάδας (1991, 1999, 2019, 2021) είναι μια ομάδα που δυνητικά θα μπορούσε να είναι και μια από τις μεγάλες εκπλήξεις, όμως το θέμα τραυματισμού του Σατοράνσκι ίσως στερήσει κάτι από τη δυναμική αυτής της πολύ αποτελεσματικής και δυσκολοκατάβλητης ομάδας. Ο Βέσελι είναι παρών, παρά το γεγονός ότι έχει περάσει δύσκολους τραυματισμούς παραμένει ένα αθλητικό θαύμα που δίνει τρομερό boost στην ομάδα του ξεκινώντας πάντα από την άμυνα.Tospacingτους είναι εξαιρετικό ενώ όλοι οι παίκτες του ροτέισιον έχουν καλό σουτ.

Ο Μπάλβιν μετά την μαγική του τετραετία2017-21 δείχνει να έχει πτωτικές τάσεις στη καριέρα του αλλά παραμένει ένας πολύ αποτελεσματικός ΦΙΜΠΑ ψηλός. Ο Μπόχατσικ παραμένει ο βασικός πλάγιος σουτέρ, ο Κίζλινκ θα πάρει χρόνο στο 1,ενώ στον πάγκο η τριάδα Άουντα-Γέλινεκ-Χρούμπαν δίνει πολύτιμες βοήθειες. Θα δούμε και  τον 22χρονοΒιτΚρέιτσι που από την Σαραγόσα πήγε στους Θάντερ και θα έχει ευκαιρίες και του χρόνου να δείξει το ταλέντο του, ένας μικρός Σατοράνσκι με καλύτερο σουτ αλλά λιγότερο καλό court visionκαι leadership, παίκτης που σίγουρα θα δούμε στο μέλλον. O όμιλος τους είναι πολύ επικίνδυνος αφού θα διεκδικήσουν την πρόκρισηπέντε ομάδες, με Φινλανδία, Πολωνία, Ισραήλ (αφήνω εκτός συναγωνισμού την Σερβία)να είναι επικίνδυνοι αντίπαλοι.

Πολύ καλή ομάδα που όμως εξαρτάται πολύ από τους Βέσελι και Σατοράνσκι για το κάτι παραπάνω, με τον πρώτο πλέον να μένει γρήγορα από δυνάμεις όταν πρέπει να τα κάνει όλα και τον δεύτερο λαβωμένο. Δεν μπαίνουν όσο δυνατοί θα ήθελαν σε ένα Ευρωμπάσκετ που συνδιοργανώνουν, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος αν κάνουν κάποιες ήττες στον όμιλο να πέσουμε μαζί τους στους 16, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν το θέλουμε.

 

12. Φινλανδία (Στεγο): Οι Φινλανδοί μπαίνουν καβάλα στ’ άλογο σε αυτό το Ευρωμπάσκετ μετά από ένα μαγικό καλοκαίρι στα παράθυρα του Μουντομπάσκετ όπου πρώτα πέταξαν έξω την Κροατία και μετά, στην δεύτερη φάση, κέρδισαν ήδη πρώτοι από όλη την Ευρώπη την πρόκριση στο παγκόσμιο. Ο Λάουρι Μάρκανεν κατεβαίνει ορεξάτος σε μια μεγάλη διοργάνωση μετά από μια πενταετία και με τρομερά δουλεμένο το κορμί του. Μπορεί η πορεία του στο ΝΒΑ να θεωρείται μάλλον απογοητευτική για τους Αμερικάνους, ο Φινλανδός πάντως σίγουρα έχει γίνει ένας πληρέστερος παίκτης στα χρόνια του εκεί. Θα λέγαμε ότι με βάση τον ανταγωνισμό του ΦΙΜΠΑ μπάσκετ και το επίπεδο των συμπαικτών του, ο Μάρκανεν είναι ένας μινι-Γιάννης για αυτά που κάνει, κυριαρχώντας κοντά στο καλάθι, όπου μπορεί να πηγαίνει με μεγαλύτερη ευκολία από ό,τι στο ΝΒΑ, ενώ φυσικά έχει πάντα το καλό του σουτ. Συνοδοιπόροι του στην περιφέρεια ο ολ τάιμ κλάσικ Πέτερι Κόπονεν και ο δολοφονικός σουτέρ Σάσου Σαλίν, ιδανικά συμπληρώματα ο καθένας για τις ανάγκες του παιχνιδιού του Μάρκανεν. «Ασπίδες» των παραπάνω μια σειρά από σκληροτράχηλους φόργουορντ – oεπίσης παλιός γνώριμος Σον Χαφ, ο Αλεξάντερ Μάντσεν που είναι μια πολύ καλή προσθήκη για την ΑΕΚ, ο Μίκαελ Γιάντουνεν – και ο αλβανικής καταγωγής γκαρντ Έντον Ματζούνι. Στο ρόστερ υπάρχει ακόμα ο πλάγιος σουτέρ Ελίας Βάλτονεν, με ουσιαστική παρουσία στην περσινή σπουδαία Μανρέσα. Μια ομάδα με ιδιαίτερη ταυτότητα, χωρίς τα μεγάλα ύψη ή τον Αμερικανό νατουραλιζέ πόιντ γκαρντ, που όμως μπορεί να μεγιστοποιεί αυτά που μπορεί να πάρει από τον Μάρκανεν. Θα δώσει μεγάλες μάχες με Τσεχία, Ισραήλ και Πολωνία για μια από τις τρεις θέσεις (πίσω από την Σερβία) που οδηγούν στους 16.
13. Ισραήλ (Στεγο): Το Ισραήλ είναι η τρίτη διαδοχική ομάδα από τον όμιλο της Πράγας στα power rankings και λίγο πιο κάτω έχουμε την Πολωνία, δείγμα του πόσο στενά είναι τα πράγματα εκεί. Μέσα σε αυτόν χαμό βρίσκεται και το Ισραήλ, το οποίο ταξιδεύει στο Ευρωμπάσκετ με ψαλιδισμένα φτερά μετά τις δυο ήττες από Φινλανδία (εκτός) και Σουηδία (εντός) στα παράθυρα. Μετά από πολλά χρόνια, οι Ισραηλινοί παρουσιάζουν μια ομάδα με πολύ ταλέντο, με προεξάρχοντα φυσικά τον Ντένι Αβντίγια των Ουίζαρντςκαι από κοντά τους γνωστούς μας Ζουσμάν, Μπλατ και Μαντάρ. Γίνεται εξαιρετική δουλειά στις μικρές ηλικίες στο Ισραήλ τα τελευταία χρόνια, όπως φάνηκε με τα δυο χρυσά σε Ευρωμπάσκετ Νέων που πήρε το 2018 και 2019, ενώ αυτό το καλοκαίρι το Ισραήλ προκρίθηκε στην οκτάδα και των τριών μικρών Ευρωμπάσκετ και είχε παίκτη στην καλύτερη πεντάδα και των τριών τουρνουά. Είναι ενδιαφέρον ότι υπεύθυνος για την αναγέννηση αυτή του αναπτυξιακού προγράμματος του Ισραήλ είναι ο ΠίνιΓκέρσον.

 

Ταλέντο λοιπόν υπάρχει, το θέμα είναι αν γίνεται και ομάδα. Προπονητής ανέλαβε φέτος ο Γκάι Γκούντες που προέρχεται από μια τρομερή σεζόν στον πάγκο της ΧάποελΧολόν που έφτασε μέχρι το φάιναλ φορ του BCLκαι πήρε το πρωτάθλημα Ισραήλ. Ο Γκούντες έχει επομένως το ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει, και φαίνεται ότι μέχρι στιγμής θέλει να φτιάξει μια ομάδα που θα τρέχει πολύ και θα βασίζεται στο τρίποντο, όπως και η Χολόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ήττα από την Σουηδία οι Ισραηλινοί σουτάραν περισσότερα τρίποντα από δίποντα. Εν μέρει αυτό υπαγορεύεται και από την παραδοσιακή έλλειψη της χώρας σε μεγάλα ύψη, που της στερεί το παιχνίδι κοντά στο καλάθι.

Προσωπικά αν και είμαι φαν του επιθετικού μπάσκετ, η δουλειά του Γκούντες δεν με ενθουσιάζει. Παρά το πηγαίο επιθετικό ταλέντο του υλικού του, λείπουν τα «γρανάζια» που θα κάνουν την μηχανή να λειτουργεί αρμονικά θωρακίζοντας τους σκόρερ στα μετόπισθεν και δίνοντας plays στην επίθεση. Παραδόξως, στο ρόστερ βρίσκουμε τους αειθαλείς Γκάι Πνίνι (αρχηγός της Χολόν του Γκούντες φέτος) και Γκαλ Μέκελ (ο οποίος πάντως έχει να παίξει μπάσκετ μήνες), δυο παίκτες που αν ήταν 6-7 χρόνια μικρότεροι θα ήταν ό,τι πρέπει για αυτήν την ομάδα. Κόντρα σε ό,τι μας έχει συνηθίσει το Ισραήλ, αυτή η ομάδα προσπαθεί να αλλάξει το παραδοσιακό bluecollar DNAτης εθνικής, ίσως ένδειξη ενός συνολικού στρατηγικού αναπροσανατολισμού με δεδομένη και την δουλειά του Γκέρσον στις υποδομές. Ίσως αυτό δουλέψει στο μέλλον, σε αυτό το Ευρωμπάσκετ όμως ο Γκούντες θα πρέπει να βρει stops στην άμυνα (και ίσως ένα χαλινάρι για τους νεαρούς σταρ του) για να αρχίσει το Ισραήλ να κερδίζει τα ματς που πρέπει.

 

14. Μαυροβούνιο (no_closure): Η ομάδα που μπήκε από την πίσω πόρτα λόγω του αποκλεισμού της Ρωσίας,με νέο κόουτς τον Μπόσκο Ράντονιτς (μετά τον Μίτροβιτς που έφυγε ως αποτυχημένος),προσπαθεί να δώσει νέα πνοή στην ομάδα που έχει εξαιρετικές μονάδες όπως ο Ντούμπλιεβιτς, ο Ιβάνοβιτς και ο Μάρκο Σιμόνοβιτς,αλλά όχι το ειδικό βάρος να πετύχει υπερβάσεις απέναντι σε τέτοιου είδους τουρνουά με πολλά συνεχόμενα παιχνίδια. Ο γκαρντ Μιχαΐλοβιτς της Μόρναρπαίζει εξαιρετικά στα παράθυρα και είναι ο πιο ασφαλής πόλος σκοραρίσματοςμαζί με τον ΝεμάνιαΡάντοβιτς της Μούρθια που είναι μια εξαιρετική επιλογή για την θέση 4. Ο Κέντρικ Πέρι έρχεται ως νατουραλιζέ (αντί του Ράντεμπο, μάλλον καλύτερη και ασφαλέστερη επιλογή) για να βοηθήσει ειδικά στην άμυνα, αλλά δεν είναι σίγουρα ο παίκτης που μπορεί να ανεβάσει επίπεδο το Μαυροβούνιο. Η νίκη επί της (αμοντάριστης) Γαλλίας στα παράθυρα του Ιουλίου και το γεγονός ότι είχαν εύκολο όμιλο στην πρώτη φάση τους βάζει στο παιχνίδι της πρόκρισης για το Παγκόσμιο, κάτι που δείχνει ότι δεν είναι μια ομάδα που μπορείς να υποτιμήσεις. Η μη-παρουσία του Βούτσεβιτς ίσως δεν είναι και τόσο άσχημη είδηση, με δεδομένο ότι ο σταρ του ΝΒΑ παραδοσιακά εμφανίζεται υποτονικός και μάλλον βαριεστημένος τα καλοκαίρια. Δύσκολα θα μείνουν εκτός 16, όπου είχαν φτάσει και στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ.

15. Γεωργία (no_closure): Δυστυχώς ο τραυματισμός του Σενγκέλια που είναι κάτι παραπάνω από αρχηγός και ηγέτης της ομάδας, η ψυχή της ίσως, επισκιάζει τη πορεία τους στο Ευρωμπάσκετ.Μια ομάδα έτσι κι αλλιώς με σχετικά χαμηλό πήχη.Το ενδιαφέρον της Γεωργίας είναι ότι βγάζει παραδοσιακά καλούςψηλούς και οι διεθνείς διοργανώσεις τους μαθαίνουν στο κοινό.Ο Μαμουκελασβίλι με τις εμφανίσεις του στο Ακρόπολις μάς έκανεήδη να αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να κάνει σε επίπεδο Ευρωλίγκας με τέτοιο skillset. Στα γκαρντ η κατάσταση είναι πιο φτωχή,λείπει έναςπαίκτης σαν τον Μαρκοϊσβίλι,και η βασική τους backcourt αποτελείται από τους βετεράνους Τσιντσάτζε και τον γνωστό μας Θαντ Μακ Φάντεν ως νατουραλιζέ. Τους έχουμε δει και τους ξέρουμε καλά. Λογικά με Βέλγιο και Βουλγαρία θα μπορέσουν να πάρουν την πρόκριση και να χαρεί το κοινό τους, αν και θα πρέπει να ξεπεράσουν μεγάλο ψυχολογικό βάρος για να το επιτύχουν. Ομάδα πάντως χειρότερη από ό,τι μας προδιαθέτουν και οι προδιαγραφές κάποιων παικτών της και το μεγάλο ενδιαφέρον της χώρας για το άθλημα.

 

16. Πολωνία (Στεγο): Τους είδαμε στο Ακρόπολις και οφείλω να πω ότι ήταν πολύ καλύτεροι από ό,τι τους περίμενα μετά την αλλαγή προπονητή, και μάλιστα χωρίς και τον Σλότερ που θα τους προσέθετε στην επίθεση. Ομάδα πολύ limitedαπό άποψη ταλέντου, καλύτερός της παίκτης άλλωστε είναι ο Πονίτκα με αραιή παρουσία στην Ευρωλίγκα και από φέτος στην ΡέτζιοΕμίλια του BCL, αλλά που την είδαμε να παίζει στρωτό μπάσκετ με έμφαση στην άμυνα και προσπάθεια να εκμεταλλευτεί το σουτ των πολλών φόργουορντ και ψηλών γκαρντ που έχει. Δεν έχει πάντως πολύ ταλέντο και τα πάντα από άποψη δημιουργίας περνούν από τα χέρια του Πονίτκα(ο οποίος παρεμπιπτόντως προέρχεται από ένα παλαβό καλοκαίρι με awkward αποκαλύψεις και τρομερή δημόσια αντιπαράθεση με τον αδελφό του). Βλέποντάς τους, ξαναθυμήθηκα τους κάποτε ελπιδοφόρους Γκιέλο και Μίχαλακ, συμπαίκτες του Πονίτκα στην πολύ καλή φουρνιά των 93ρηδων (αργυρό στο Ευρωμπάσκετ παίδων του 2009) μαζί με τον σέντερ-βουνό Πσέμεκ Καρνόφσκι που έχει χαθεί μετά την θητεία του στο Γκονζάγκα. Παίκτης με προοπτικές είναι ο ψηλός Μπαλτσερόφσκι της Γκραν Κανάρια. Ομάδα με ταυτότητα αλλά όχι ιδιαίτερα ελκυστική για τον ουδέτερο παρατηρητή, με αντιπάλους το Ισραήλ, την Φινλανδία και την Τσεχία θα ρίξει την ζαριά της για την πρόκριση στους 16. Από τις ομάδες του ομίλου της Πράγας που διασταυρωνόμαστε, η καλύτερη δυνατή αντίπαλος για εμάς θα έλεγα.

17. Ουκρανία (no_closure): Τα νέα «παιδιά του πολέμου» μετά την Βοσνία στο Ευρωμπάσκετ του 1993 και τον Λίβανο στο Μουντομπάσκετ του 2006, η Ουκρανία γίνεται η τρίτη ομάδα που θα δούμε σε μεγάλη διοργάνωση τα τελευταία 30 χρόνια από χώρα σε ενεργή κατάσταση πολέμου. Με τα πάντα στην Ουκρανία να έχουν καταρρεύσει, την ομάδα «υιοθέτησε» η φίλη και σύμμαχος Λετονία. Η Ρίγα έγινε η έδρα της Ουκρανίας για τα παράθυρα και ο Άιναρς Μπαγκάτσκις ανέλαβε προπονητής της. Σε πνεύμα πανστρατιάς, με την ομάδα κατεβαίνουν τα δυο μεγαλύτερα αστέρια της, ο σταθερός ΝΒΑερ Άλεξ Λεν και ο Σβι Μιχάλιουκ, που ακόμα ψάχνει να βρει την θέση του στο ΝΒΑ μετά την θητεία του στο Κάνσας και πρέπει κάποια στιγμή να το πάρει απόφαση να έρθει Ευρωλίγκα. Πέραν των δυο αυτών σταρ, η Ουκρανία δεν έχει πολλά γνωστά άλλα ονόματα. Γνωστότερος ο Πουστόβι, που μαζί με τον Λεν δημιουργεί ένα από τα πληρέστερα δίδυμα στην θέση του σέντερ στο Ευρωμπάσκετ, ενώ διεθνή καριέρα κάνει και ο Βολοντίμιρ Χέρουν. Στην αρκετά φτωχότερη περιφέρεια υπάρχουν οι Λουκάσοφ και Μπλίζνιουκ. Παρά την έλλειψη λύσεων, ο Μπαγκάτσκις ευνοεί τον γρήγορο ρυθμό γνωρίζοντας ότι η ομάδα δεν είναι μονταρισμένη και εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να δουλέψει απερίσπαστη σε οργανωμένο μπάσκετ. Στα δυο τελευταία παιχνίδια των παραθύρων είναι ενδεικτικό ότι το σκορ πήγε ψηλά (ήττα από την Ιταλία 89-97 στην Ρίγα και την Ισλανδία 88-91 εκτός έδρας) και είναι δεδομένο ότι αυτή η τακτική έχει τα ρίσκα της. Το ταλέντο των δυο μεγάλων σταρ της και το μέγεθός της κοντά στο καλάθι πάντως κάνουν την Ουκρανία φαβορί απέναντι σε Εσθονία και Βρετανία για την πρόκριση από τον όμιλο του Μιλάνου.

18. Βοσνία (Στεγο): Οι συμπαθείς Βόσνιοι παρουσιάζουν μια από τις καλύτερες big 3 του Ευρωμπάσκετ με τον σταρ του ΝΒΑ Γιουσούφ Νούρκιτς (του οποίου η καριέρα στις ΗΠΑ και η έλλειψη διακρίσεων με την εθνική μάς κάνει στην Ευρώπη να μην συνειδητοποιούμε τι παικταράς είναι), τον MVP της ισπανικής λίγκας Τζανάν Μούσα και τον παλιό hoopfellier(που πάντως δεν έκανε το step up στην καριέρα του) Τζον Ρόμπερσον. Η Βοσνία έδειξε τις δυνατότητές της στην νίκη της επί της Γαλλίας στο Σεράγεβο σε ματσάρα δυο παρατάσεων για τα παράθυρα του Μουντομπάσκετ. Το πρόβλημα εστιάζεται στην πολύ δύσκολη προετοιμασία που έκανε η ομάδα λόγω των οικονομικών προβλημάτων της ομοσπονδίας μπάσκετ της Βοσνίας που απείλησε ακόμα και την συμμετοχή της στο Ευρωμπάσκετ. Το αποτέλεσμα ήταν η Βοσνία να παίξει λίγα φιλικά και η ομάδα στο παρκέ να λειτουργεί κυρίως γύρω από το ταλέντο των δυο μεγκα-σταρ της και τον πατριωτισμό διαφόρων ρολιστών. Επιθετικά στηρίζεται κυρίως στο πικ εν ρολ με το οποίο μπορεί να εκμεταλλευτεί τους Νούρκιτς και Μούσα, συχνά όμως το πράγμα καταλήγει σε ατομικές προσπάθειες αυτών των δυο, με τον Νούρκιτς να παλεύει σαν θηρίο κοντά στο καλάθι και τον Μούσα να πετάει βόμβες από τα οκτώ μέτρα. Μεγάλο ζήτημα και η κούραση, καθώς στα ματς των παραθύρων οι δυο τους και ο Ρόμπερσον έπαιξαν πάνω από 30 λεπτά ανά ματς έκαστος. Η ομάδα ορισμός του καμικάζι, αδικείται από το ότι είναι στην Κολωνία και μάλλον δεν θα προκριθεί. Κρίμα γιατί τους Νούρκιτς και Μούσα, σημαιοφόρους μιας μαρτυρικής χώρας που πολιτικά και αθλητικά συμπιέζεται τόσο από έξω όσο και από μέσα από τους δυο μεγάλους γείτονές της, αξίζει να τους βλέπεις για πάνω από πέντε αγώνες.

 

19. Βέλγιο (no_closure): Την είδαμε απέναντι στην Εθνική μας και δεν εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα. Καλοπροπονημένη και αθλητική ομάδα, μικρογραφία της εθνικής Γαλλίας αλλά φυσικά με χαώδη διαφορά ταλέντου, όπου ο Ισμαέλ Μπάκο ξεχωρίζει σαν την μύγα μες το γάλα με τα φοβερά προσόντα του που του έδωσαν και νέο συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα με την Μπολόνια μετά από την σπουδαία σεζόν του στην Μανρέσα. Ο ηγέτης της ομάδας πάντως είναι ο ταχύς και καλός εκτελεστής Ρετίν Ομπασοχάν που είναι ο παίκτης που δίνει το ρυθμό ως πόιντ γκαρντ και παίρνει τα περισσότερα σουτ. Μια ομάδα λιγότερο funtowatchαπό αντίστοιχης δυναμικότητας όπως η Βουλγαρία, που βασίζεται στην αθλητικότητα και στην πειθαρχία των παικτών της περιμένοντας τον Μπάκο να δώσει μερικά δυνατά plays(το έχει).Στα συν της οι παραστάσεις των περισσότερων παικτών της από καλά πρωταθλήματα (Φανβάιν και Μπλάιενμπερχ στην Ισπανία, Ομπασοχάν στο Ισραήλ) και τις πορείες Οστάνδης και Αμβέρσας στην Ευρώπη.

 

20. Βουλγαρία (no_closure): Οι Βούλγαροι ομολογουμένως διαθέτουν μια πολύ καλή πεντάδα, ενδεχομένως καλύτερη ποιοτικά από ομάδες που θα τερματίσουν από πάνω τους. Ο Ντι Μποστ ως νατουραλιζέ, ο Μαρίνοφ με τον Κοστόφ (έχει περάσει από Ελλάδα) ως βετεράνοι, κλασσικοί εκπρόσωποι του βουλγαρικού μπάσκετ στο 2 και στο 3, με τον ψηλό πιτσιρικά Στοΐλοβ με συμβόλαιο στο ισπανικό πρωτάθλημα, μαζί με τον δικό μας ΣάσαΒεζένκοφ ως ηγέτη συνθέτουν ένα αρκετά ελκυστικό σχήμα, που αναμένεται να παίξει funεπιθετικό μπάσκετ με αρκετά σουτ και να αγχώσει τους αντιπάλους που θα το υποτιμήσουν. Ο 19ρης Κονσταντίν Κονσταντίνοφ με πέρασμα από τη Ρεαλ Β΄ είναι ενας από τους πιο θεαματικούς παίκτες στο Ευρωμπάσκετ (βρήκε συμβόλαιο στην Παλένθια στην Β Ισπανίας). Ασίσταντ στον πάγκο ο Ντίμιταρ Αγκέλοφ, κυπελλούχος Ευρώπης με τον Άρη το μακρινό (πια) 2003. Ομάδα στην οποία αγωνίζεται ο καλύτερος πάουερ φόργουορντ της Ευρωλίγκα σίγουρα δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Ο όμιλος της Τιφλίδας, με Βέλγιο, Μαυροβούνιο και πληγωμένη Γεωργία, αφήνει περιθώρια για όνειρα.

 

21. Ουγγαρία (no_closure): Άλλο ένα παράδειγμα ότι κάτι κινείται τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ της κεντρικής Ευρώπης μαζί με Τσεχία–Πολωνία που κάνουν καλή δουλειά. Εδώ βέβαια έχουμε χαμηλότερα επίπεδο, αλλά οι Ούγγροι δείχνουν ότι κάνουν καλή δουλειά στα παράθυρα. Υπάρχει βέβαια φουλ συγκεντρωτισμός, αφού ουγγρικό μπάσκετ κατά 90% σημαίνει Άνταμ Χάνγκα που είναι ο ηγέτης και άνθρωπος για όλες τις δουλειές της ομάδας. Οι υπόλοιποι παίκτες κατά πλειοψηφία είναι από το εγχώριο πρωτάθλημα. Ονόματα που αναγνωρίζουμε είναι ο Νταβίντ Βοϊβόντα, οι Περλ και Κέλερ της Φάλκο Σομπατέλι του BCL, και ο Ρόσκο Άλεν με θητεία στο Στάνφορντ. Ομάδα με βασικό της όπλο την ομοιογένεια και που κατορθώνει να είναι ανταγωνιστική παρά το ότι οι περισσότεροι παίκτες της παίζουν εντός συνόρων, και που χωρίς την ένεση ποιότητας του Χάνγκα θα ήταν πολύ χειρότερη. Στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ είχε ευνοηθεί από τον εύκολο όμιλο του Κλουζ και είχε περάσει στους 16, η μοίρα όμως τής το ξεπληρώνει φέτος ρίχνοντάς την στον όμιλο της Κολωνίας, οπότε το Ευρωμπάσκετ έχει ήδη τελειώσει για αυτούς.

22. Εσθονία (Στεγο): Λετονία δεν έχουμε φέτος (κρίμα…), έχουμε όμως Εσθονία, η οποία αν και Βαλτική χώρα το μπάσκετ της θυμίζει λιγότερο Λιθουανία και Λετονία και περισσότερο το «αγροτικό» μπάσκετ των πολιτιστικά συγγενών της Φινλανδών (από όπου είναι και ο προπονητής της άλλωστε). Η Εσθονία δεν έδειξε καλό πρόσωπο στα φιλικά, χάνοντας με μεγάλες διαφορές από τους ανώτερους αντιπάλους που αντιμετώπισε και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει τα κυβικά στις περισσότερες θέσεις απέναντι σε ψηλότερες και αθλητικότερες ομάδες για να ανταπεξέλθει. Τα ελλείμματά της προσπαθεί να τα αντισταθμίσει με το τρίποντο και τον έλεγχο του ρυθμού, επιθετικά όμως έχει δείξει κυρίως να λειτουργεί με ατομικές πρωτοβουλίες, χωρίς να έχει ανεπτυγμένες συνεργασίες. Θα έλεγα ότι παίζει συνολικά χειρότερα από το άθροισμα του ταλέντου της, αφού στο ρόστερ της βρίσκουμε παίκτες με γεμάτες σεζόν και εμπειρία σε Ιταλία (Βένε, θα ήταν και ο Τράιερ που όμως σακατεύτηκε σε φιλικό με την Λετονία και θα μείνει 4-5 μήνες εκτός), Ισπανία (Κουλαμάε, από φέτος στην Λιετκαμπέλις) και Ευρωλίγκα (Ραϊέστε της Μπασκόνια), και NCAA(Κρίισα του Αριζόνα, Τας του Σεντ Μέρις), ενώ στα φιλικά ο Μάικ Κότσαρ γέμισε την στατιστική του σε πόντους και ριμπάουντ όπως τον είχαμε συνηθίσει στο Αμβούργο και φέτος θα τον βλέπουμε στην Μπασκόνια. Ο άλλος παίκτης που ξεχώρισε είναι ο αγαπημένος μου πόιντ γκαρντ Κερρ Κρίισα του Αριζόνα, ο θεούλης που στην φανέλα του στους Ουάιλντκατς έχει βάλει να γράφουν το μικρό του όνομα (Kerr) και φοράει το νούμερο που είχε ο Στηβ Κερ όταν έπαιζε στο Αριζόνα, κάνοντας έτσι ένα πρωτότυπο φόρο τιμής. Η Εσθονία είναι workin progress, με τους Ραϊέστε, Κρίισα, Κουλαμάε, Τράιερ και το δίδυμο στο σέντερ Κότσαρ-Τας να είναι όλοι τους κάτω των 25 ετών. Το μέλλον είναι ελπιδοφόρο επομένως, το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Αντίπαλοι της εθνικής μας στον όμιλο του Μιλάνου, έχουν κυκλώσει τα ματς με Βρετανία και Ουκρανία για να προκριθούν. Θεωρητικά μπορούν, η Ουκρανία όμως έχει δείξει πολύ καλύτερη εικόνα από αυτούς.

 

23. Μεγάλη Βρετανία(no_closure):Προφανώς ποτέ δεν ήταν μεγάλη δύναμη, όμως λίγο το expansionτης ΦΙΜΠΑ, λίγο κάποιες καλές φουρνιές παικτών που έβγαλε αυτήν την δεκαετία, έχει καταφέρει να προκρίνεται στα Ευρωμπάσκετ και μάλιστα να είναι μια ομάδα που με την αθλητικότητά της (λίγο άγαρμπη ορισμένες φορές) μπορεί να πιέσει τον αντίπαλο και να τον φέρει σε δύσκολες καταστάσεις που θα πρέπει να κοπιάσει λίγο παραπάνω για να ανατρέψει. Δεν σουτάρουν πολύ καλά, δεν είναι κάτι ιδιαίτερο στο σετ, αλλά μπορούν να τρέξουν αποτελεσματικά στο transitionκαι έχουν αθλητικότητα και μεγέθη κοντά στο καλάθι όπου μπορούν να τελειώσουν φάσεις. Ξεχωρίζει ο «γυρολόγος» ψηλός Ολασένι, και το γεγονός ότι με την περσινή (καλή οπωσδήποτε) σεζόν του στην Νταρουσάφακα του BCL καθίσταται ο Βρετανός παίκτης με παρουσία στο υψηλότερο επίπεδο λέει πολλά για την ποιότητα αυτής της ομάδας. Στο ρόστερ βρίσκουμε ακόμα τον βετεράνο Νταν Κλαρκ και τον κάποτε ελπιδοφόρο Βαν Όστρουμ. Θυμίζει λίγο κάτι ομάδες «ολ σταρ» Αμερικάνων τυχοδιωκτών με μέτριο ταλέντο που έκαναν τουρνέ σε καλοκαιρινά τουρνουά εθνικών ομάδων την δεκαετία του ’90 ψάχνοντας το επόμενο συμβόλαιο. Αν κάποιος θυμηθεί πάντως το ρόστερ της Βρετανίας πχ στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας το 2011, με Μένσα-Μπονσού, Φρίλαντ, Άρτσιμπαλντ και φυσικά τον τεράστιο ΛουόλΝτενγκ, θα καταλάβει ότι το βρετανικό μπάσκετ μάλλον έχει κάνει βήματα πίσω αφού στέρεψαν οι ενισχύσεις ενόψει της Ολυμπιάδας του 2012. Το ότι ο Ντενγκ ασχολείται πια με την εθνική του Νοτίου Σουδάν και όχι της Βρετανίας κάτι λέει.

24. Ολλανδία (Στεγο): Μια φορά κι έναν καιρό η Ολλανδία ήταν υπολογίσιμη δύναμη στο μπάσκετ, με την εθνική της μονίμως παρούσα σε Ευρωμπάσκετ (αποκορύφωμα η τέταρτη θέση του 1983), τις ομάδες της σχεδόν πάντα σε τελικές φάσεις κυπέλλου πρωταθλητριών, και τους τελικούς του πρωταθλήματός της μεταξύ ονομάτων που χάνονται στην μνήμη των σημερινών σαραντάρηδων και πενηντάρηδων μπασκετόφιλων (Ντεν Μπος, ΝτενΧέλντερ, Πράτερ Λέιντεν) να γίνονται μπροστά σε χιλιάδες θεατές. Τα τελευταία 30 χρόνια όμως, ο ψηλότερος λαός του πλανήτη έχει εγκαταλείψει το μπάσκετ, και αυτό φαίνεται και στην δυναμικότητά της εθνικής της. Μάλιστα πριν μερικά χρόνια δεν υπήρχε καν εθνική ομάδα, λόγω οικονομικών προβλημάτων της ομοσπονδίας.

Η Ολλανδία προσφέρει πάντως έναν λόγο να την παρακολουθήσεις, και αυτός είναι ο 20χρονος Κέγιε Φαν ντερ Φουρστ Ντε Φρις, ο πόιντ γκαρντ της Οστάνδης που βγάζει έντονα vibes Μάρτιν Χέρμανσον. Πέραν του Φαν ντερ Φουρστ, είναι ομάδα χαμηλής δυναμικότητας, το γεγονός μάλιστα ότι παίζει στην δεύτερη φάση των παραθύρων του παγκοσμίου οφείλεται στο ότι πήρε την θέση της Ρωσίας που αποκλείστηκε λόγω του πολέμου, διαφορετικά είχε ολοκληρώσει την πρώτη φάση με 0 νίκες. Η πρόκρισή της στο Ευρωμπάσκετ είναι από τα περίεργα του συστήματος των παραθύρων, αφού η Ολλανδία είναι ξεκάθαρα χειρότερη και από τις τρεις ομάδες που δεν παίζουν στο Ευρωμπάσκετ αλλά συνεχίζουν στα παράθυρα του Μουντομπάσκετ (Λετονία, Ισλανδία, Σουηδία).

 

Y.Γ: Οι Ράπτορς άφησαν ελεύθερο τελικά τον Svi Mykhailiuk. O 25χρονος SF κοιτάζει για πρώτη φορά τόσο σοβαρά την ευρωπαϊκή αγορά. Πρόκειται για έναν αθλητή που μπορεί να παίξει σπουδαίο μπάσκετ στην από εδώ πλευρά του Ατλαντικού, εάν απορροφηθεί στο κατάλληλο σύστημα. Υπάρχει όμως τώρα η ομάδα αυτή στο υψηλό επίπεδο;

Υ.Γ1: Για όσους δεν το έχουν διαβάσει.

Επτά καυτά ερωτήματα για το Eurobasket 2022

 

Θα τα λέμε καθημερινά κατά τη διάρκεια του τουρνουά στο comment section του Hoopfellas και φυσικά με κείμενα στο Stoiximan Blog.