2021-22 Hoopfellas EL Power Rankings II

Η Μπαρτσελόνα, η “Βασίλισσα”, οι εκπλήξεις, οι απογοητεύσεις και οι “αιώνιοι”. Το τέλος του πρώτου γύρου πλησιάζει στη φετινή Ευρωλίγκα και το Hoopfellas σας φέρνει, τυλιγμένα με κορδέλα, τα Χριστουγεννιάτικα Power Rankings του.

Cover Photo: BasketHead

Φτάνουμε στο τέλος του πρώτου μισού της σεζόν λοιπόν. Η διοργάνωση “τρέχει” χωρίς σπουδαίες εκπλήξεις αν και κανείς δεν μπορεί να προδικάσει το τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής, ειδικά με την κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον στις ευρωπαϊκές κοινωνίες και την επίθεση της πανδημίας. Βρισκόμαστε άλλωστε στις αρχές του χειμώνα.

Μέχρι στιγμής η Ούνικς του Βέλιμιρ Περάσοβιτς κλέβει την παράσταση καθώς μετά από ένα νωχελικό ξεκίνημα έχει καταφέρει να γίνει η πιο “fun to watch” ομάδα της Ευρωλίγκας. Η Μπαρτσελόνα είναι η πιο σταθερή ομάδα, η Αναντολού ανεβαίνει όπως και η Φενέρ η οποία όμως ακόμα δείχνει ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Ο Ολυμπιακός αποδίδει εξαιρετικό μπάσκετ ενώ ο Παναθηναϊκός δυσκολεύεται να βρει συνέχεια και σημεία αναφοράς έχοντας χάσει έδαφος. Το ντέρμπι “αιωνίων” που έρχεται θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Πάμε να δούμε μαζί όμως τα Χριστουγεννιάτικα Power Rankings της σελίδας. Ευχαριστώ πολύ τη σταθερή αξία που λέγεται “77”καθώς με αυτόν μοιράσαμε το σχόλιο για τις 18 ομάδες (9+9). Ελπίζω να το απολαύσετε…

 

 

Νο1:BARCELONA

Record: 14-2

Last 6: 6-0

77: Δεύτερη χρονιά του Σάρας, αναλλοίωτος ο βασικός πυρήνας των παικτών και το αποτέλεσμα είναι το αισθητά βελτιωμένο παιχνίδι των «μπλαουγκράνα». Το μπάσκετ που πρεσβεύει ο Λιθουανός χρειάζεται χρόνο για να αφομοιωθεί κι έτσι φέτος βλέπουμε μια σαφώς αναβαθμισμένη εκδοχή αυτού που θέλει να παίξει. Οι Καταλανοί είναι σταθερά πολύ αποτελεσματικοί στα μετόπισθεν με όλους τους παίκτες ανεξαιρέτως να συμβάλλουν σ’ αυτό το σκέλος κι έχοντας μεγάλη γκάμα τακτικών επιλογών με βάση τις δεξιότητες του υλικού.

Στην απέναντι πλευρά παρουσιάζουν ίσως την πιο πολυμορφική επίθεση της λίγκας με βασική κατεύθυνση το μισό γήπεδο και την έμφαση στην αξία της κάθε κατοχής με σημαντικό εργαλείο υποστήριξης την πίεση που βάζει πλέον και στο επιθετικό ριμπάουντ. Η Μπάρτσα κόντρα στις τάσεις της εποχής σουτάρει μετρημένα απ’ τα 6,75 ψάχνοντας συνήθως το τέλειο αντί του απλά καλυτέρου σουτ και συχνά δημιουργώντας απ’ το low postόπου οι συνθήκες είναι ευνοϊκότερες.

Η συνοχή και ο συμπαγής χαρακτήρας που χτίζεται από πέρσι της επέτρεψαν να διαχειριστεί εξαιρετικά τα όχι λίγα ματς που χρειάστηκε να παίξει αποδεκατισμένη με τους Νικ – Χίγκινς – Αμπρίνες εκτός δράσης χωρίς να σπάσει το νικηφόρο σερί που έχει φτάσει αισίως στο 8-0.Πολύ πειστικές οι εμφανίσεις με Εφές εκτός και Ρεάλ εντός που συνοδεύτηκαν με μεγάλες νίκες. Βγήκαν μπροστά παίκτες ερχόμενοι από πιο πίσω στο rotation με τους Γιοκουμπάιτις και Λαπροβίτολα να ανταποκρίνονται εξαιρετικά καλύπτοντας το κενό στον «1».O Σάρας πήρε πράγματα ακόμη κι από ρολίστες όπως ο Μαρτίνεζ ενώ φροντίζει να έχει τους πάντες ζεστούς ακόμη κι αν χρειαστεί να καταφύγει σε φαινομενικά ανορθόδοξα σχήματα. Για παράδειγμα, το φόρτωμα στο «5» με τους Ντέβις, Σανλί και Οριόλα έχει πάει πιο πίσω τον Ισπανό που ενίοτε δοκιμάζεται και στο «4», όχι πάντα με επιτυχία. Στον αντίποδα, έχουμε την παραφωνία του Χέις που έχει μονιμοποιηθεί ως «3». Ο Αμερικανός πήγε στην Βαρκελώνη για να αντικαταστήσει τον Χάνγκα στον ρόλο του σκληρού 3&DSFπου θα συμπληρώνει τον Αμπρίνες. Ωστόσο δεν σουτάρει καλά ενώ η παρουσία του σε συγκεκριμένα σχήματα κάνει την επίθεση αρκετά βαριά και στατική. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν με πλήρη την ομάδα ο Σάρας τον σκέφτεται ως «4» πίσω απ’ τον Μίροτιτς τρώγοντας λεπτά απ’ τον Σμιτς του οποίου η φετινή δεν είναι αντίστοιχα καλή με την περσινή σεζόν.

Οι Καταλανοί φαίνεται να έχουν αφήσει στην άκρη τα ζητήματα που τους απασχόλησαν στο ξεκίνημα της σεζόν με τις προτάσεις για περικοπές στα υφιστάμενα συμβόλαια, κοιτούν ξεκάθαρα τον τίτλο του πρωταθλητή ελπίζοντας φέτος να περάσουν ευκολότερα τον σκόπελο των playoffs και προσδοκώντας να δουν τον κανονικό Μίροτιτς την άνοιξη.

 

No2:REAL MADRID

Ρεκόρ: 13-3

Last-6: 5-1

JC: Από εκείνο το απόγευμα της 29ης Οκτωβρίου στο Καζάν μέχρι σήμερα η “Βασίλισσα” μετράει 14 νίκες και μόλις μια ήττα (αυτή από τη Μπαρτσελόνα) σε Ισπανία και Ευρώπη, γράφοντας 8-1 στην Ευρωλίγκα. Παραμένει η ομάδα που σου βγάζει τη μεγαλύτερη σιγουριά στη διοργάνωση, χρόνια τώρα. Είναι εντυπωσιακό δε το ότι έχει καταφέρει να μείνει στην κορυφή κάνοντας μερικό rebuilding και αναπτύσσοντας νέα παιδιά, δείγμα της ποιότητας του προγράμματος και του σπουδαίου προπονητή που λέγεται Πάμπλο Λάσο.

Η Ρεάλ παίζει σούπερ άμυνα, έχει το πιο τρομακτικό δίδυμο στη θέση “5” (Ταβάρες-Πουαριέ) στην Ευρώπη, πολύ καλά συγχρονισμένες συνεργασίες στο μισό γήπεδο, παραμένει (χωρίς τον Κάρολ) μια από τις αποτελεσματικότερες off screen-ομάδες στην EL (Κοζέρ & Ρούντι στους πιο αποτελεσματικούς εκτελεστές ανά κατοχή) και ψάχνει την ισορροπία στo backcourt. Ο Ράντολφ επέστρεψε ενώ αναμένεται και η 3&D “ένεση” του Τόμπκινς σιγά-σιγά. To γεγονός ότι οι Ρούντι-Κοζέρ παίζουν ακόμα 20+ λεπτά (ενώ θα έπρεπε να κάνουν specializing σε συγκεκριμένα κομμάτια σε αυτή τη φάση της καριέρας τους) δεν λογίζεται ακριβώς στα θετικά.

Η γαλλική παροικία ανταποκρίνεται περίφημα. Εκτός του Πουαριέ (7.3 πόντοι και 6.2 ριμπάουντ σε 18′), ο Ερτέλ μετράει 11.8-5.5 τελικές στα τελευταία 4 ματς (θυμηθείτε τα μαγικά του προ διετίας απέναντι στον Καμπάτσο σε συνεχόμενες αναμετρήσεις, ίσως αυτά αποτέλεσαν το διαβατήριο του για τη Μαδρίτη) και ο Γιαμπουσέλι είναι η αποκάλυψη της σεζόν, όντας ο πιο σταθερός και αποτελεσματικός παίχτης της ομάδας μετά τον Ταβάρες. Η Ρεάλ πρέπει να μειώσει τα λάθη της και χρειάζεται αποφάσεις για πιο ξεκάθαρους ρόλους στο backcourt. Έχει την ποιότητα να φτάσει μέχρι τέλους και να κατακτήσει τον τίτλο. Καμία αμφιβολία περί τούτου.

 

No3:OLYMPIAKOS

Ρεκόρ: 11-5

Last-6: 5-1

JC: Η τρύπα του Φαλήρου κατάπιε εμφατικά άλλους δύο αντιπάλους την εβδομάδα και το ΣΕΦ έχει μετατραπεί σε άβατο καθώς η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει πάρει όλα τα ματς εκεί φέτος, εκτός φυσικά από το ντέρμπι της ελληνικής λίγκας με τον Παναθηναϊκό.

Ο Ολυμπιακός έχει μια από τις καλύτερες άμυνες της Ευρωλίγκας (Νο3 σε DRAT, Νο1 σε eFG% και True Shooting% αντιπάλων τους οποίους κρατάει στο 31.1% στο τρίποντο) όμως αυτό στο οποίο δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη σημασία είναι η πολυπρόσωπη, ισορροπημένη και πληθωρική επίθεση του. Χωρίς κάθετο παίχτη και παιχνίδι απομονώσεων (οι ερυθρόλευκοι έχουν μόλις 25 πόντους σε 47 iso κατοχές, τελευταίοι στην EL) οι Πειραιώτες έχουν μια από τις πιο αποτελεσματικές επιθέσεις στη διοργάνωση κυρίως γιατί επένδυσαν στην  εξειδίκευση και στη συνεργασία. Διαθέτουν παίχτες οι οποίοι μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο με συνέπεια φέρνοντας την απειλή του τριπόντου στην αντίπαλη άμυνα (Ντόρσεϊ, Βεζένκοφ, Λαρεντζάκης), παιχνίδι στο χαμηλό ποστ (Fall), efficient PnR δημιουργούς (Σλούκας-Walkup) και μερικούς δυναμικούς finishers μέσα από διαφορετικές καταστάσεις.(Μακίσικ, Μάρτιν).

Εκτός αυτών, το κλειδί για τη λαμπερή εικόνα των ερυθρολεύκων στο πρώτο μισό της σεζόν εντοπίζεται σε ένα άλλο, πολύ σημαντικό για το σύγχρονο μπάσκετ, κομμάτι. Ο Ολυμπιακός είναι ελίτ transition ομάδα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Βρίσκονται στο Νο2 σε όρους αποτελεσματικότητας στην transition επίθεση (1.279 πόντοι/κατοχή) πίσω μόνο από την Αναντολού και επίσης στο Νο2 αναφορικά με την αξιολόγηση στην transition άμυνα (1.057 πόντοι/κατοχή) πίσω μόνο από την Ούνικς. Σημείο αναφοράς στη συνολική λειτουργία ο Τόμας Ουόκαπ. Δεν κάνει νούμερα (ποιος υποσχέθηκε κάτι τέτοιο άλλωστε), είναι αρκετά άστοχος πίσω από τη γραμμή του τριπόντου αλλά εκτελεί στην εντέλεια όλες αυτές τις winning details που βγάζουν στον αφρό την ομάδα.

Xρειάστηκε ένα εύλογο διάστημα υπομονής, όμως ο Ολυμπιακός πιστώθηκε την εμπιστοσύνη στον προπονητή του και φέτος, μετά από δύο σεζόν, δημιούργησε ένα σύνολο υψηλού επιπέδου το οποίο απολύτως δίκαια βρίσκεται στις κορυφαίες θέσεις της διοργάνωσης.

No4:UNICKS KAZAN

Ρεκόρ: 10-6

Last-6: 5-1

JC: O Βέλιμιρ Περάσοβιτς το ξανακάνει. Μετά τη Μπασκόνια του 2016, έχτισε στο Καζάν μια ομάδα επάνω στη δική του ξεχωριστή φιλοσοφία, γεμάτη ατομικό ταλέντο και αθλητική ικανότητα. Η δέσμευση των αθλητών του (αθλητών καθαρά επιθετικής κατεύθυνσης μάλιστα ) στο αμυντικό κομμάτι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση του. Η Ούνικς έχει μια από τις αποτελεσματικότερες άμυνες σήμερα στην Ευρώπη, διαθέτοντας ταυτότητα και αμυντική υπερηφάνεια. Πιέζει εξαιρετικά τη μπάλα, συνεργάζεται στην πίσω πλευρά του γηπέδου, κυνηγάει τις off screen-δράσεις και κάνει contest στα πάντα, παίζοντας άμυνα και στα 24”. To πρόσφατο ματς στη Μόσχα ήταν ενδεικτικό των δυνατοτήτων του συνόλου από το Ταταρστάν.

Το κλειδί για την εικόνα της μέχρι τώρα είναι ο τρόπος που διοχετεύει αυτήν της την ορμή στα μετόπισθεν, στις καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου στην επίθεση. Οι Ρώσοι είναι απολαυστικοί στο transition (εξαιρετικός ο Canaan). Ο John Brown είναι βασικός υποψήφιος για το βραβείο του “αμυντικού της χρονιάς”. Όπως έχουμε πει, ο τύπος είναι σκούπα που ρουφάει οτιδήποτε εντός της περιοχής ευθύνης του καταθέτοντας εντυπωσιακό motor.

Άξια αναφοράς η παρουσία του Λορένζο Μπράουν. Το αδύναμο decision making του θα τον καθιστούσε έναν άσσο αμφιβόλου ποιότητας σε ένα διαφορετικό στυλ (επίθεση συνεργασιών, έμφαση στο μισό γήπεδο, off screen δράσεις και σημάδι αδύνατης πλευράς, στόχος η άμυνα να πάει βαθιά σε περιστροφές). Όμως σε αυτό το γρήγορο, “οξύ” στυλ της Ούνικς ο Αμερικανός πιάνει το maximum των δυνατοτήτων του. Επίσης, είχαμε πει πέρυσι για την προοπτική του Μάριο Χεζόνια ώστε αυτός να εξελιχθεί σε “έναν σκόρερ 13-14 πόντων με καλύτερα ποσοστά και επιλογή εκτελέσεων”. Ο Κροάτης είναι κοντά σε αυτό. Το ταλέντο του είναι αδιαμφισβήτητο, ο χαρακτήρας του πάλι όχι. Για αυτό και είναι μια πολύ σημαντική σεζόν για αυτόν.

No5:ANADOLU EFES

Ρεκόρ: 8-8

Last-6: 4-2

JC: H άμυνα αποτελεί και πάλι το πρόβλημα για τον κόουτς Αταμάν. Η Εφές επιτρέπει καλές εκτελέσεις στους αντιπάλους (eFG% 54.3, TS% 57.5), χάνει σε ένταση πηγαίνοντας πιο βαθιά στα rotations της και αδυνατεί να αναχαιτίσει επαρκώς τα close outs. Εκτός αυτού, οι πρωταθλητές (η καλύτερη shooting team της διοργάνωσης τα τελευταία 2-3 χρόνια) δεν σουτάρουν το ίδιο καλά από την περίμετρο φέτος. Είναι το στοιχείο που μαζί με την κυκλοφορία της μπάλας έδινε το κατάλληλο boost, κάνοντας την ασυναγώνιστη στο πρόσφατο παρελθόν. Είναι απαραίτητη η αναβάθμιση στα συγκεκριμένα κομμάτια ώστε να μπορέσει πάλι να πιάσει (ή τουλάχιστον να πλησιάσει) εκείνα τα πολύ υψηλά αγωνιστικά standards στα οποία μας έχει συνηθίσει, κάπου μέσα στο δεύτερο μισό της σεζόν.

Παρ’όλα αυτά η Αναντολού είναι σε άνοδο και μέσα στο κόλπο. Η ποιότητα της είναι αδιαμφισβήτητη, οι  Micic-Larkin και το έμπειρο supporting cast είναι εκεί και μένει το “δώρο” της βελτίωσης στα μετόπισθεν για να μπει πάλι το τραίνο στις ράγες. Ίσως όχι με τον τρόπο των προηγούμενων σεζόν όταν σκορπούσε τρόμο στη διοργάνωση αλλά αρκετά επαρκώς για να φέρει τον εαυτό της σε θέση βολής. Εάν η τελευταία διετία ήταν αυτή της ορμής και του ενθουσιασμού, η φετινή σεζόν είναι αυτή της σοφίας για τους πρωταθλητές.

 

No6:ARMANI MILANO

Ρεκόρ: 10-6

Last-6: 2-4

77: Η Αρμάνι μπήκε στη σεζόν με την κεκτημένη ταχύτητα της ομάδας που έσπασε πέρσι την κατάρα δεκαετιών τρέχοντας ένα καλό σερί πριν την πρόσφατη αγωνιστική κάμψη. Ο Μεσίνα ενίσχυσε κι άλλο τον κορμό των γηγενών έχοντας κατά νου και το στραπάτσο στους περσινούς τελικούς της ιταλικής λίγκας. Εκτός του φανταχτερού Μέλι ήρθε κι ο τίμιος Ρίτσι απ’ την πρωταθλήτρια Βίρτους. Τίμιος μεν αλλά όχι να τον βλέπουμε κι ως SF… Ε, coach;

Κι εδώ έχουμε μια μερική μεταστροφή στον τρόπο. Ο Μεσίνα χάνοντας τον Πάντερ, στου οποίου την ικανότητα στο pull up είχε πατήσει πολύ πέρσι, έστριψε το τιμόνι είτε από επιλογή είτε αναγκαστικά. Η νέα εκδοχή της δικής του Αρμάνι πασάρει περισσότερο και πασάρει καλύτερα. Υπάρχει και στους ψηλούς πλέον playmakingμε την παρουσία του Μέλι ενώ είναι εμφανής η πρόθεση να αναμειχθούν περισσότεροι παίκτες στο μοίρασμα των κατοχών. Ο Σέρχι εξακολουθεί να αποτελεί τον θεμέλιο λίθο σ’ αυτήν την προσπάθεια καθώς ο ανόρεχτος Ντιλέινι συνεχίζει τις χαμηλές πτήσεις παρουσιάζοντας εσχάτως μεταξύ άλλων και μια ευκολία στους τραυματισμούς.

Σε κάθε περίπτωση αναμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας είναι ο καταπληκτικός Σιλντς που χρόνο με τον χρόνο βελτιώνει το παιχνίδι του και κυρίως το κομμάτι των αποφάσεων. Στον Αμερικανό, που αποτελεί μια απ’ τις σπάνιες περιπτώσεις που στην Μπασκόνια μέτρησαν λάθος, έχει ακουμπήσει μεγάλο όγκο κατοχών ο coach δίνοντάς του την μπάλα και στα κρίσιμα. Είναι τεράστιο πλήγμα η απουσία του το επόμενο δίμηνο, αν κρίνω απ’ τον τρόπο αντίδρασης στον τραυματισμό του Ντίνου και το φρέσκο πρόβλημα του Ντατόμε επίκειται προσθήκη. Ο Μεσίνα βρήκε στο πρόσωπο του Χολ έναν περιφερειακό που μπορεί να προσφέρει σε διάφορους τομείς του παιχνιδιού, μέχρι και στο «1» τον είδαμε, την στιγμή που δεν έχει πάρει ακόμη παρά ελάχιστα απ’ τον πιο διαφημισμένο Ντάνιελς.

Είναι απορίας άξιο πως οι Ιταλοί με το μεγάλο budget, το συνολικά βαθύ ρόστερ και τα πολλά υψηλά συμβόλαια έχουν αφήσει το κενό στο «5» να χάσκει. Ούτε λίγο ούτε πολύ πίσω απ’ τον 35άρη Χάινς υπάρχουν μόνο tweeners με πρώτη θέση τους το «4» καθώς ο Ταρζέφσκι, που παραδόξως επιβιώνει τόσα χρόνια στο “Forum”, είναι επιεικώς ανεπαρκής. Το έλλειμμα στην frontlineαποτυπώνεται ανάγλυφα και στο πρόβλημα με τα ριμπάουντ όπου συχνά πυκνά η Αρμάνι αιμορραγεί. Μετά τον τραυματισμό του Ντίνου περίμενα ένα πεντάρι στο Μιλάνο ώστε να μείνει και μετά την επιστροφή του Έλληνα forward. Ο coach διάλεξε τον Μπέντιλ έναν ακόμη διπλοθεσίτη δηλ.

No7: CSKA MOSCOW

Ρεκόρ: 10-6

Last-6: 5-1

 

77: Ζόρικα κυλάει η σεζόν για την ΤΣΣΚΑ που ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς με σημαντικότερους του βασικού διδύμου της frontline. Ο Μιλουτίνοφ μόλις πρόσφατα επέστρεψε μετά την νέα του ατυχία μόλις στο 2^ο λεπτό του εναρκτήριου ματς της σεζόν στο Μιλάνο. Ο δε Σενγκέλια έμεινε εκτός πάνω που άρχισε να θυμίζει τον Τόκο της Μπασκόνια. Ο Ιτούδης συνεχίζει αταλάντευτα στις αρχές μιας επίθεσης με άρμα μάχης την προσωπική φάση, το transition και κυρίαρχη μορφή τον πληθωρικό Κλάιμπερν. Ο Αμερικανός μετά την επεισοδιακή αποχώρηση του Τζέιμς πέρσι έχει ξεκάθαρα τα κλειδιά στα χέρια του ερχόμενος συνήθως απ’ τον πάγκο.

Το πρόβλημα που κόστισε μέχρι τώρα και κοστίζει ακόμη σε αποτελέσματα εστιάζεται στην άμυνα όπου οι Ρώσοι είναι απογοητευτικοί. Αναποτελεσματικοί στην περιφέρεια με τον Χάκετ μακριά ακόμη απ’ τον καλό του εαυτό, δεν έχουν έναν γκαρντ να δώσει stopsενώ το πρόβλημα γίνεται οξύτερο με την αδυναμία που παρατηρείται στο αμυντικό ριμπάουντ λόγω και των χαμηλών σχημάτων που επιστρατεύτηκαν για να καλύψουν τις απουσίες με τον Βόιγκντμαν να περνά αρκετά λεπτά στο «5». Οι επιστροφές αναμένεται να βοηθήσουν στην βελτίωση της κατάστασης ωστόσο η φετινή ΤΣΣΚΑ μοιάζει η πιο ευάλωτη versionαπ’ όσες έχουμε δει επί των ημερών του Ιτούδη στη Μόσχα. Μην ξεχνάμε πως δεν έχουν παίξει πολύ μαζί οι Σενγκέλια – Μιλουτίνοφ των οποίων η συνύπαρξη στην επίθεση είναι τουλάχιστον ύποπτη. Εκεί φαίνεται πως θα επικεντρωθεί ο coachτο επόμενο διάστημα συν φυσικά τα μετόπισθεν. Το διπλό στο Βερολίνο μετά την βαριά ήττα απ’ την Ούνιξ αποσυμπίεσε ελαφρώς την κατάσταση αναφορικά με το βάρος που συσσωρεύεται στον Ιτούδη – ο Βατούτιν φροντίζει με εύσχημο τρόπο να προσθέτει λίγο λίγο με τις δημόσιες παρεμβάσεις του – αλλά υπάρχει δρόμος ακόμη μέχρι να δούμε την «αρκούδα» στο status που την έχουμε συνηθίσει.

Πάντως στα τσεκαρισμένα μπορεί να καταχωρηθεί ένα άλλο ζητούμενο,η ενσωμάτωση του Σβεντ στο παιχνίδι της ΤΣΣΚΑ. Ο Ρώσος αρκετάpassiveξεδιπλώνει τις δημιουργικές του αρετές. Φαίνεται να λείπει και επιθετικά κάτι στα γκαρντ όπου εκτός των άλλων δεν βοηθά ο Γκριγκόνις ενδεχομένως και λόγω του επιθετικού πλαισίου. Ο Λιθουανός δεν είναι ο παίκτης που θα πάρει την αλλαγή και θα επιτεθεί στον ψηλό. Είναι χαρακτηριστική η δυσκολία του να περάσει ακόμη και βαριά κορμιά που βρίσκει μπροστά του. Ίσως η μετατόπισή του σε ρόλο να υποδέχεται την μπάλα στημένος να τον ξεκλειδώσει.

No8:ZENIT ST PETERSBURG

Ρεκόρ: 10-6

Last-6: 3-3

 

77: Η Ζενίτ άρχισε την regular seasonμε ένα μεγάλο χάντικαπ σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Λίγο πριν την πρεμιέρα έχασε τον Νάπιερ πάνω στον οποίο ο Τσάβι βάσιζε πολλά ως τον αντι-Πάνγκος. Μπορεί ο Αμερικανός να μην μοιάζει πολύ με τον Καναδό point guardωστόσο η φετινή Ζενίτ δομήθηκε έτσι ώστε ξανά ο «1» να είναι ο ηγέτης της ομάδας όπως φάνηκε εξάλλου και στα ματς της preseason. Αποφασίστηκε να μην υπογραφεί παίκτης κι έτσι ο coachστράφηκε σε δόκιμες και αδόκιμες εκ των έσω λύσεις για να καλύψει μερικώς το κενό. Τηρουμένων των αναλογιών μπορεί να πει κανείς πως τα κατάφερε σε ικανοποιητικό βαθμό. Με τον Φράνκαμπ που δεν είναι σε καμία περίπτωση παίκτης για βασικό ρόλο σ’ αυτό το επίπεδο, τον Κουλάγκιν μέχρι ενός σημείου πριν τεθεί κι αυτός εκτός αλλά και τους κατά περίσταση Πονίτκα και Μπάρον. Η ομάδα στράφηκε ασυνήθιστα πολύ για Τσάβι στην προσωπική φάση με τα γκαρντ της σε πρώτο πλάνο και αξιοσημείωτες τις υποτιμημένες δημιουργικές αρετές του Λόιντ που αναδείχθηκαν σ’ αυτό το πλαίσιο. Το κόστος φυσικά ήταν τα πολλά λάθη τομέας στον οποίο δίνει διαχρονικά μεγάλη προσοχή ο Τσάβι.

Αμυντικά σταθερά καλή όπως σχεδόν όλες οι ομάδες του coach με υποστηρικτικό όπλο την δύναμη στα ριμπάουντ, των επιθετικών συμπεριλαμβανομένων, όχι και τόσο σύνηθες για σύνολο του Καταλανού που συνήθως θυσιάζει την καλή πιθανότητα μιας δεύτερης επίθεσης προτάσσοντας το αμυντικό transition. Εδώ προσφέρει τα μέγιστα ο κομβικός Μίκι που παίρνει τα περισσότερα λεπτά του στο «4» καλύπτοντας περιστασιακά το «5» και την μέτρια ως τώρα σεζόν του εκπληκτικού πέρσι Πόιθρες.

Η Ζενίτ πέρασε έναν σχεδόν γύρο χωρίς τον ηγέτη της και παρουσίασε μια κάμψη τον τελευταίο μήνα με τις 3 σερί ήττες από ΠΑΟ, Αστέρα και Φενέρ. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι σπουδαία τα δυο διπλά στην Γαλλία καθώς διέκοψαν τα αρνητικά αποτελέσματα και πρόσφεραν βαθμολογικό οξυγόνο. Αν χωρίς τον καλύτερο παίκτη της η ομάδα φιγουράρει στις υψηλές θέσεις της κατάταξης, μόνο καλύτερη μπορεί κανείς να την περιμένει στην πορεία με τον Νάπιερ υγιή έστω κι αν χρειαστεί να επαναπροσδιορίσει σε σημαντικό βαθμό τις προτεραιότητες του παιχνιδιού της. Μ’ αυτά τα δεδομένα φαίνεται κάπως ανεξήγητη η προσθήκη ενός παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Κάρτερ έστω κι αν χαρακτηρίζεται κίνηση χαμηλού ρίσκου.

No9:FENERBAHCE

Ρεκόρ: 7-9

Last-6: 4-2

77: Η Φενέρ περνάει κάτω απ’ τον πήχη των προσδοκιών παρά την αναμφισβήτητη άνοδό της που συνοδεύεται με σερί 4 νικών στα τελευταία ματς. Μην ξεχνάμε πως το ρόστερ σχηματίστηκε πριν ο Σάλε συμφωνήσει με τον Γκεραρντίνι να υπογράφει μερικά απ’ τα πιο hotονόματα στην αγορά. Ο coachδυσκολεύεται να βρει λειτουργικά σχήματα για να αξιοποιήσει την μεγάλη δεξαμενή δεξιοτήτων που έχει στην διάθεσή του. Έχει ακουμπήσει πολύ στον άξονα των top class Ντε Κολό – Βέσελι με τον δεύτερο να πραγματοποιεί τρομερή σεζόν έστω κι αν χρειάζεται να περνάει πολύ χρόνο στο «4». Αναμφίβολα ο κορυφαίος ψηλός (άλλος ένας απόφοιτος του Zelico Universityμε εντυπωσιακή εξέλιξη στην δημιουργία) στο να βρίσκει την πάσα σε baseline cutsμετά από short rollστο high post, κόλλησε ιδανικά στο επιθετικό στυλ που λανσάρει συνήθως ο coach. Βρίσκω ανεξήγητη επιμονή στο σχήμα με τον Μπούκερ στο «5» ενώ δείχνει πιο αποτελεσματικό αυτό με τον Πολονάρα και τον Τσέχο ως center. Στην άμυνα με το αυξημένο mobility που προσφέρει ο Ιταλός και στην επίθεση με το spacingπου δημιουργεί η ικανότητά του να στρετσάρει το γήπεδο με το καλό του σουτ αλλά και να επιτεθεί στα closeouts.

Επιπλέον δεν σκίζει το Χένρι – Ντε Κολό. Όσο περνούν τα χρόνια ο Γάλλος όλο και λιγότερο αρέσκεται να παίζει μακριά απ’ την μπάλα προσπαθώντας να αποφύγει την καταπόνηση κι αυτό κάνει δυσλειτουργική την συνύπαρξή του με έναν ballerσαν τον Αμερικανό.

Οι Τούρκοι πρέπει να ανεβάσουν τους αμυντικούς τους δείκτες αν δεν θέλουν να χάσουν το τρένο της διεκδίκησης της 8άδας. Εντωμεταξύ έχει χαθεί ο Μπαρτέλ μετά την ολιγόλεπτη συμμετοχή του στο ματς με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ.

Ο Σάλε είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση προπονητή. Είτε θα αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς με τους παίκτες σε σημείο να παίζουν για πάρτη του (το είδαμε στην Βίρτους πέρσι), είτε θα δημιουργεί αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσά τους. Η διοίκηση τον στήριξε στα δύσκολα επιδεικνύοντας ψυχραιμία και υπομονή όπως έκανε και πέρσι με τον Κοκόσκοφ. Μένει να φανεί αν όλο αυτό θα βγει ξανά σε καλό. Για την ώρα φαίνεται να περνά την δύσκολη φάση του αρχικού 3-9 αλλά θα τεσταριστεί η σταθερότητά της με στόχο να μείνει στην διεκδίκηση της 8άδας.

No10: BAYERN MUNICH

Ρεκόρ: 7-9

Last-6: 3-3

77: Ο Τρινκέρι παρουσιάζει και φέτος μια άκρως ενδιαφέρουσα δουλειά, αρκετά διαφορετική απ’ την περσινή επιτυχημένη στην πρώτη του σεζόν στο Μόναχο. Με τις αποχωρήσεις των Μπόλντγουιν – Ρέινολντς ο Ιταλός άλλαξε μάλλον εκούσια την ταυτότητα της ομάδας εγκαταλείποντας το πιο αλέγκρο και ρισκαδόρικο στυλ που πόνταρε πολλά στον άξονα των δυο Αμερικανών. Η απώλεια του τίτλου στην Γερμανία απ’ την Άλμπα βάρυνε πολύ στις αποφάσεις του club.

Η Μπάγερν είναι πιο πλουραλιστική, πιο σκληρή και με μεγαλύτερη υπομονή στην επίθεση παρόλο που συνεχίζει και φέτος να βασίζεται στην προσωπική φάση. Επιστρέφει στο αγαπημένο low pace πλαίσιο του coachο οποίος επέλεξε παίκτες που γνωρίζει απ’ τις προηγούμενες ομάδες του. Ο Γουόλντεν, ο Γιάραμαζ κι ο Ρούμπιτ παρέχουν μια σχετική ασφάλεια ως προς τις επιδιώξεις του πάγκου και την εφαρμογή τους στο γήπεδο.

Απ’ τους Γερμανούς λείπει ένας πραγματικά καλός δημιουργικός γκαρντ παρά το αναμφισβήτητο βάθος που υπάρχει στις τρεις περιφερειακές θέσεις. Ο Τρινκέρι δίνει μεγάλο όγκο αποφάσεων στους δυο πλάγιους που διαθέτει, τον Χίλιαρντ και τον Λούτσιτς και παράλληλα έχει μεταφέρει σημαντικό μέρος του επιθετικού βάρους στο low post με κύριους εκφραστές τους Ντεσόν Τόμας και Ρούμπιτ των οποίων η ικανότητα στο μακρινό σουτ επιτρέπει την εναλλαγή ρόλων ώστε να δημιουργείται πάντα το αναγκαίο spacing. Ο δεύτερος κάνει πολύ καλή σεζόνσ’ ένα προσωπικό του comeback μετά τις χρονιές σε Ολυμπιακό και Ζαλγκίρις καλύπτοντας κατά το δυνατόν το μεγάλο κενό που παρατηρείται στην frontlineλόγω των μακροχρόνιων απουσιών των Ζίπσερ – Ραντόσειβτς. Σ’ αυτό το κενό οφείλεται η χαρακτηριστική αδυναμία που έχει επιδείξει η ομάδα στο αμυντικό ριμπάουντ σε αρκετά ματς αλλά και στο πόσο πληγώνεται απ’ την αδυναμία της άμυνας στο post. Απ’ τον 36χρονο Χάντερ, που συμπληρώνει την τριάδα, ζητούνται συχνά περισσότερα απ’ όσα μπορεί. Η Μπάγερν θέλει απεγνωσμένα έναν centerώστε να ισορροπήσει το rotation μεταξύ backκαι frontcourtκαι με την επιστροφή του Ζίπσερ να κοιτάξει καθαρά τα playoffs.

Σημαντική για τον χαρακτήρα της ομάδας και της σφυρηλάτησης της εμπιστοσύνης μεταξύ παικτών – προπονητή, η επαναφορά μετά το αρχικό 0-4που προέκυψε με απόντα τον ηγέτη αυτού του συνόλου Λούτσιτς ενώ μεγάλο πλήγμα αποτελεί ο πρόσφατος τραυματισμός του Χίλιαρντ. Ο coachεπέλεξε άλλον έναν μπαρουτοκαπνισμένο βετεράνο για να καλύψει το κενό με τον Ρίβερς να επιστρέφει στο “Audi Dome”μετά από 6 χρόνια.

No11: MACCABI TEL AVIV

Ρεκόρ: 7-9

Last-6: 0-6

77: Κατά μία έννοια οι Ισραηλινοί συνεχίζουν από ‘κει που το άφησαν πέρσι. Αρκετά μακριά δηλ. απ’ την εξαιρετική ομάδα που εμφάνισαν την σεζόν που διακόπηκε (2019/20). Θα έλεγε κανείς πως εκείνη η περίοδος θα έπρεπε να αποτελεί τον οδηγό για τον coach. Κι όμως περισσότερο πέρσι αλλά και φέτος δεν φρόντισε να χτίσει το ρόστερ στην βάση εκείνων των προδιαγραφών.

Η Μακάμπι έκανε τρεις εντυπωσιακές κινήσεις στην αγορά με τους Ρέινολντς – Γουίλιαμς – Νάναλι προσπαθώντας μεταξύ άλλων να φρεσκάρει την βαριά της frontline(το Μπέντερ – Ζίζιτς πέρσι μας έκαψε…) και να καλύψει τις απώλειες των σημαντικών Ντόρσεϊ – Μπράιαντ. Δεν τα έχει καταφέρει ως τώρα αφού οι έμπειροι Ρέινολντς – Γουίλιαμς δεν είναι και οι πιο coachable παίκτες του κόσμου ενώ οι rookies Έβανς – Τέιλορ είναι σε διαδικασία προσαρμογής. Στην άμυνα ο coachδεν έχει κατορθώσει να περάσει τις αρχές που διέπουν την φιλοσοφία του με την περιφέρειά του να είναι πολύ ευάλωτη, στην δε επίθεση ο βαθμός εξάρτησης απ’ τον Γουίλμπεκιν όλο και αυξάνεται καθώς ο Νάναλι δεν είναι αρκετός ως δευτερεύων δημιουργός. Η Μακάμπι έχοντας εξασφαλίσει το αμυντικό ριμπάουντ (παραδοσιακά καλές οι ομάδες του coachσ’ αυτόν τον τομέα) ανοίγει το tempoαλλά όχι πάντα αποτελεσματικά.

Ο coach περνά την δυσκολότερη φάση της θητείας του στο Τελ Αβίβ. Είναι μια πρωτόγνωρη συγκυρία γι’ αυτόν να αμφισβητείται τόσο, είδαμε μέχρι και αποδοκιμασίες για τις οποίες υπήρξε απάντηση απ’ τον ίδιο. Παράλληλα, βγαίνουν και φήμες για αποχωρήσεις παικτών που δημιουργούν ερωτηματικά για το αν μπορεί να ανατραπεί το σκηνικό. Τα αμέσως επόμενα εκτός έδρας ματς με Ζενίτ – Μονακό θα κρίνουν πολλά.

No12: CRVENA ZVEZDA

Ρεκόρ: 7-9

Last-6: 3-3

77: Εδώ έχουμε μια κλασσική σέρβικη ομάδα και μια επίσης κλασσική του Ράντονιτς. Ο Μαυροβούνιος έστησε το ρόστερ με μόλις τρεις Αμερικανούς τους Γουόλτερς – Χόλινς – Άαρον Γουάιτ μετον τελευταίο να απέχει απ’ το ξεκίνημα της χρονιάς. Ο Αστέρας υπολείπεται ξεκάθαρα σε αθλητικότητα ειδικά στους ψηλούς παρά το εντυπωσιακό comebackτου μέχρι πρότινος ξεγραμμένου Μίτροβιτς και μάλιστα σε ρόλοcenter πίσω απ’ τον Κούζμιτς. Φωνάζει η ανάγκη για έναν mobileψηλό που θα δώσει άλλη διάσταση στο παιχνίδι της ομάδας και θα τακτοποιήσει το rotation.

Παιχνίδι λίγων κατοχών και βασικό δημιουργό τον πληθωρικό Κάλινιτς (απόφοιτος γνωστού πανεπιστημίου υπό τον φημισμένο Σέρβο πρύτανη…) είτε απ’ το χαμηλό post(ο Σέρβος μπορεί να ποστάρει οποιοδήποτε τριάρι βρει απέναντί του) είτε ως χειριστής σε καταστάσεις p’n’r’ (πρόκειται για την σπάνια περίπτωση παίκτη που μπορεί να παίξει άλλοτε ως χειριστής κι άλλοτε ως screener, απ’ τους υπόλοιπους ίσως μόνο ο Κλάιμπερν).Περιέργως πως, ο παίκτης κατέληξε στο Βελιγράδι ενώ εύκολα θα μπορούσε να βρει θέση σε οποιαδήποτε ομάδα της λίγκας. Ο Σέρβος forward είναι σχεδόν όλη η επίθεση του Αστέρα η οποία χαρακτηρίζεται γενικά φτωχή. Χωρίς ιδέες, κίνηση μακριά απ’ την μπάλα, δημιουργούς και γκαρντ με προσωπική φάση. Κάπου σ’ όλο αυτό έχει χαθεί κι ο Χόλινς που δεν βρίσκει χώρους για να εκτελέσει κι εδώ βρίσκουμε μια απ’ τις αιτίες για το πολύ χαμηλό ποσοστό στα τρίποντα. Η προσθήκη του Μάρκοβιτς είναι αρκετά συντηρητική και χωρίς σοβαρές πιθανότητες να βελτιώσει αισθητά κάποια απ’ τα παραπάνω.

Οι Σέρβοι βασίζουν πολλά ως τώρα στην φλεγόμενη «Χάλα Πιονίρ», είναι σκληροί και τακτικά έξυπνοι, πιστοί το πλάνο αλλά δύσκολα θα μείνουν στο κυνήγι της 8άδας αν δεν φρεσκάρουν το ρόστερ τους. Είναι μια καλή κίνηση μακριά απ’ το να χαρακτηριστούν υπολογίσιμο outsiderγια τα playoffs. Κομβική η νίκη επί της Μπάγερν που τους κρατά σε τροχιά.

No13: ASVEL

Ρεκόρ: 7-9

Last-6: 1-5

JC: Πόσες φορές έχουμε μιλήσει στο παρελθόν για την ανάγκη ύπαρξης μιας δυνατής, γαλλικής ομάδας στη διοργάνωση τονίζοντας το σημαντικό κενό αυτό στην αγορά; Η ASVEL το κάλυψε. Πρόκειται για έναν οργανισμό με εξαιρετικό προγραμματισμό και φιλοσοφία ο οποίος πλέον μπορεί και ανταγωνίζεται στο υψηλό επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το μπάσκετ δεν είναι μόνο τίτλοι και πρωτιές. Οι αφοί Πάρκερ βρήκαν τη χρυσή τομή μεταξύ της ανάπτυξης νέων παιχτών, του ελκυστικού παιχνιδιού και του ανταγωνιστικού προφίλ δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον σύνολο.

Παρόλα αυτά η πτώση στην απόδοση της το τελευταίο διάστημα είναι αισθητή. Η αστρόσκονη του ξεκινήματος έφυγε, οι άμυνες διάβασαν τον Οκόμπο (9.8 πόντοι με 10/27 δίποντα, 6/24 τρίποντα και 2.7 λάθη στα 5 πιο πρόσφατα ματς) και αυτό επηρέασε την αποτελεσματικότητα και του Chris Jones (μετράει 10 συνεχόμενα άστοχα τρίποντα, έμεινε άποντος στο Φάληρο).

Οι δύο τους αποτελούν τους βασικούς εκφραστές στην επίθεση προσωπικής φάσης που λανσάρουν οι Γάλλοι, η frontcourt είναι γεμάτη και το μείγμα βετεράνων και εξαιρετικά ταλαντούχων νέων παιχτών λειτουργεί σωστά. Το ελίτ προφίλ σε όρους ταχυδύναμης και το versatility στη γκάμα σχημάτων του Πάρκερ έχει ξεπηδήσει μέσα από τις σύγχρονες τάσεις που κυριαρχούν στο παγκόσμιο μπάσκετ. O Wembanyama παίζει περισσότερο και ο Κώστας προσπαθεί να πάρει το επόμενο βήμα, ώστε να δώσει κάτι παραπάνω σε αυτά τα 13-14 λεπτά που βρίσκεται στο παρκέ.

Η ASVEL έχει δρόμο ακόμα να διανύσει στο αμυντικό κομμάτι και συνολικά σε επίπεδο βελτίωσης συνεργασιών και στις δύο πλευρές του παρκέ. Εάν καρπωθεί την αναβάθμιση στο παιχνίδι της μαζί με το βάθος που θα τους δώσει η ανάπτυξη των νέων παιδιών, θα μπορέσει να παρουσιάσει κάτι καλύτερο στη συνέχεια. Το παιχνίδι της ακόμα δεν είναι εκεί που πρέπει ώστε να μπορεί να ξεχωρίσει από τις ομάδες της ταχύτητας της.

No14: MONACO

Ρεκόρ: 6-10

Last-6: 1-5

JC: Οι Μονεγάσκοι γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο της Ευρωλίγκας τον τελευταίο βιώνοντας την ήττα στις έξι από τις εφτά τελευταίες αναμετρήσεις τους. Το front office του οργανισμού έδειξε ξεκάθαρα τις διαθέσεις του και τον τρόπο που αξιολογεί τα δεδομένα, δείχνοντας στην έξοδο στον άνθρωπο που οδήγησε τη Μονακό στα μεγάλα σαλόνια (Μίτροβιτς). Ήταν σαφής η προτίμηση στην εμπορικότητα του Μάικ Τζέιμς ο οποίος άλλωστε αποτέλεσε το μεγάλο φετινό απόκτημα της ομάδας και τον πιο ακριβοπληρωμένο παίχτη στην ιστορία της γαλλικής λίγκας. Ο Τζέιμς παίζει ένα με δύο χρόνους κάτω από τα συνήθη standards του (εξακολουθεί να είναι αρκετά καλός βέβαια) , σουτάρει άσχημα και κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει εάν έκλεισε πλέον για τα καλά πίσω του την πόρτα των prime του.

Ο Σάσα Ομπράντοβιτς επέστρεψε στο Πριγκιπάτο αλλά είναι αμφίβολο εάν και κατά πόσο μπορεί να ανατρέψει την παρούσα κατάσταση, αλλάζοντας το status των Μονεγάσκων μέσα στον ανταγωνισμό. Ήδη στα δύο πρώτα ματς έδειξε την πρόθεση να κρατήσει ικανοποιημένο τον σταρ του, αφήνοντας πίσω στο rotation τον Πάρις Λι. Η  πτώση του Μοtiejunas και το πρόβλημα τραυματισμού του Westermann (απουσιάζει τον μήνα αυτόν της κατηφόρας) είναι επίσης λόγοι προβληματισμού και παράλληλα δύο στοιχεία που ώθησαν τη γαλλική ομάδα να παίζει με “σπασμένα φρένα”, χωρίς κοντρόλ και ιδέες στο μισό γήπεδο όπου αδυνατεί να αλλάξει τον ρυθμό. Η Μονακό ποντάρει στην ενέργεια του Diallo και στον Bacon για να ανατρέψει την κατάσταση.

Ο Donta Hall κάνει καλή σεζόν (9.4 πόντοι-6.4 ριμπάουντ-1.4 τάπες) όμως πρέπει να καταλάβει ότι οφείλει να δείξει περισσότερα και κυρίως συνέπεια και σταθερότητα για να ζητάει ο ατζέντης του εξαψήφιο νούμερο για την επόμενη σεζόν.

 

No15: ALBA BERLIN

Ρεκόρ: 5-11

Last-6: 2-4

JC: Αξιοπρεπέστατη η προσπάθεια της Άλμπα και φέτος. Η παρακαταθήκη του κόουτς Ρενέσες (η πιο σημαντική κίνηση στη νεότερη ιστορία της) αποτέλεσε οδηγό για την ομάδα η οποία με τον Israel Gonzalez συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, δουλεύοντας εντός της ίδιας αγωνιστικής πλατφόρμας. Ταχύτητα ανάπτυξης και εκτέλεσης, επιλογή συγκεκριμένων δεξιοτήτων που υπηρετούν το σύστημα,  νέα παιδιά στο προσκήνιο. Βρωμάει Aito η κατάσταση, με τη διαφορά ότι δεν υπάρχει ακόμα η τεχνογνωσία του Ισπανού θρύλου και ανάλογη αποτελεσματικότητα στις ειδικές καταστάσεις (επιθετικά plays στην τελική ευθεία ενός κλειστού ματς). Είναι σημαντικό πάντως ότι υπάρχει μια συνέχεια στον οργανισμό.

Ο Oscar Da Silva μπήκε δυναμικά στη rookie season του και ο Olinde φέρνει σημαντικό versatility στα μετόπισθεν. Παρ’όλα αυτά η αδυναμία στο αμυντικό κομμάτι παραμένει και ταβανιάζει τις δυνατότητες των Γερμανών οι οποίοι επίσης δεν σουτάρουν το ίδιο καλά φέτος. Ο Jaleen Smith έχει χτυπήσει στον “τοίχο” της μετάβασης στο υψηλότερο επίπεδο και η βελτίωση του στο δεύτερο μισό της σεζόν είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσει το κλαμπ του Βερολίνου.

No16: PANATHINAIKOS

Ρεκόρ: 4-12

Last-6: 2-4

JC: Ο Παναθηναϊκός διανύει μια περίοδο κατά την οποία προσπαθεί να χτίσει μια βάση (ένα μίνιμουμ απόδοσης) στο παιχνίδι του ώστε προοδευτικά να μπορέσει να εξελίξει το αγωνιστικό του μοντέλο. Δυστυχώς τα πρώτα σημάδια βελτίωσης ακολούθησε το ντεφορμάρισμα του Παπαπέτρου, τα προβλήματα του Νέντοβιτς  και η πρώτη, μικρή (απολύτως αναμενόμενη) κοιλιά του Μέικον.

Όπως έχουμε επισημάνει από το ξεκίνημα της σεζόν (έχει επίσης χιλιοειπωθεί και αναλυθεί στην κοινότητα μας) , από το ρόστερ των πρασίνων λείπουν βασικές δεξιότητες (PnR-PG, ψηλός με “κυβικά”, αυτόφωτος και με παιχνίδι προσωπικής φάσης στο low post) όμως η ουσία βρίσκεται στο πως διαμορφώνεται η εικόνα στο συνολικό performance της ομάδας στο παρκέ. Εκεί λοιπόν θα εστιάσουμε.

Το βασικό ζήτημα των πρασίνων εντοπίζεται στα μετόπισθεν. Δεν είναι το μόνο αλλά φιλτράροντας τις δυνατότητες και τη δομή αυτού του ρόστερ κατασκευαστικά, καταλήγουμε ότι είναι το πιο ζωτικό. Είχαμε υπογραμμίσει το καλοκαίρι ότι το σύνολο αυτό, με τον υπάρχον διαθέσιμο ταλέντο και αυτή τη δεξαμενή δεξιοτήτων, οφείλει να παρουσιάσει μια σπουδαία αμυντική δουλειά ώστε να μείνει ανταγωνιστικό στη διοργάνωση. Ο Παναθηναϊκός στην πραγματικότητα έχει μια ελλιπή (σε πολλά επίπεδα) άμυνα με αρκετές αδυναμίες. Το “τριφύλλι” αξιολογείται πολύ χαμηλά σε σχέση με τον ανταγωνισμό στην PnR άμυνα, στην αναχαίτιση των post up-δράσεων και είναι εξαιρετικά αδύναμο στο αμυντικό transition. Ενώ διαθέτει έναν πυρήνα παιχτών με υποσχόμενο αμυντικό προφίλ, δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει κανάλια επικοινωνίας στις συνεργασίες του στα μετόπισθεν και το πληρώνει. Ψάχνει απεγνωσμένα για defensive stops και δεν είναι τυχαίο πως όταν τα βρήκε μέσω της ζώνης η συνολική του εικόνα άλλαξε άρδην.

Σημείωση: Οι πράσινοι είδαν πρόσφατα και την άλλη πλευρά του νομίσματος στο ματς με τη Μπαρτσελόνα, κατανοώντας ότι αυτός ο τύπος άμυνας δεν είναι αποτελεσματικός απέναντι σε ομάδες δυνατές στα fundamentals. Παρά τις απουσίες τους, οι Καταλανοί  απέδειξαν πως ένα σύνολο καλά δουλεμένο στην κυκλοφορία της μπάλας, στα reads κατά τη μετακίνηση της άμυνας και στη λεπτομερειακή επιλογή αναφορικά με την ποιότητα των εκτελέσεων δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα σε βάθος χρόνου απέναντι σε μια τέτοια άμυνα.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται δύο προσθήκες στην παρούσα φάση. Δύο κινήσεις που θα τον φρεσκάρουν και θα τον βοηθήσουν, ανακατεύοντας την τράπουλα, να δημιουργήσει μια πιο σταθερή βάση από την οποία θα ξεκινήσει να αναπτύσσει μονάδες και παράλληλα το ομαδικό του παιχνίδι.

– BASKONIA

Ρεκόρ: 5-11

Last-6: 1-5

77: Παρά το άσχημο κλείσιμο της περσινής ACB(αποκλεισμός στα προημιτελικά) ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη στον Ιβάνοβιτς για τον οποίο έγειρε η πλάστιγγα καθοριστικά υπέρ του απ’ το καταπληκτικό δίμηνο στην τελική ευθεία για τα playoffs της περασμένης σεζόν στην Euroleague.Φέτος, όμως, ο coach χρειάστηκε να προβεί σε εκτεταμένες αλλαγές καθώς αποχώρησαν απ’ την Βιτόρια οι Χένρι – Πολονάρα το δίδυμο δηλ. πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η περσινή ομάδα. Κι εκεί το πράγμα στράβωσε.

Ο Ντούσκο πήρε παραδόξως το ρίσκο Μπόλντγουιν στην νευραλγική θέση του αντί-Χένρι κι αυτό τελικά πλήρωσε. Η Μπασκόνια εμφάνισε απογοητευτική εικόνα παρά τα ελαφρυντικά (απώλεια Πίτερς, αρκετοί rookiesστην Euroleague) παίζοντας ουσιαστικά με μοναδικό χειριστή τον Γκρέιντζερ που επέστρεψε απ’ το Βερολίνο. Η κλάση του Ουρουγουανού δεν έφτανε για να βελτιώσει την μονόπαντη επιθετική ανάπτυξη (σκορ μόνο στο transition, μεγάλο πρόβλημα στο 5 εναντίον 5).Χωρίς σκληράδα πίσω και θολό τοπίο σχετικά με την στόχευση της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Μπερδεμένοι παίκτες, μπερδεμένος coachκαι τελικά αλλαγή στον πάγκο.

Ο Κερεχέτα συνέχισε την παράδοση να απολύει προπονητές μεσούσης της περιόδου και να επιλέγει αντικαταστάτες που έχουν παρελθόν στην Βιτόρια. Έδωσε την δουλειά σ’ άλλον έναν παλιό του γνώριμο τον Σπάχια. Ο Κροάτης μοιάζει μια επιλογή χαμηλών προσδοκιών που μαρτυρά διστακτικότητα, να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει πως τον εμπιστεύονται ακόμη στο επίπεδο της Euroleague. Η ομάδα πήρε προσωρινά κάτι λίγα απ’ το πουσάρισμα της αλλαγής αλλά επέστρεψε στα γνωστά χαμηλά. Για να υπάρξει βελτίωση θα χρειαστούν πολλά περισσότερα από πρόσκαιρα ψυχολογικά boost. Το μεγάλο στοίχημα του coachείναι να βοηθήσει τον Μπόλντγουιν να παρουσιάσει μια όσο το δυνατόν κοντινότερη στην περσινή του version μήπως και ρολάρει το πράγμα. Οι πρώτες ενδείξεις δεν είναι ενθαρρυντικές.

No18: ZALGIRIS

Ρεκόρ: 3-13

Last-6: 2-4

JC: Δύσκολοι καιροί στη Βαλτική. Η Ζάλγκιρις που θαυμάσαμε τα τελευταία χρόνια έχει μπει στο ντουλάπι του χρόνου και στη θέση της βλέπουμε ένα μέτριο σύνολο με πολλά limitations στο παιχνίδι του. Αρτηριοσκληρωτική επίθεση, έλλειψη χημείας. Έξω από το μαγικό πέπλο του “συστήματος” τα πάντα μοιάζουν διαφορετικά. Πλέον χτύπησε μεσάνυχτα, το ωραίο φόρεμα της “σταχτοπούτας” έγινε κουρέλια και πολλοί παίχτες που θέλξανε στο πλαίσιο της εξειδίκευσης τώρα δυσκολεύονται να παρουσιαστούν αποτελεσματικοί.

Ειλικρινά δεν ξέρω κατά πόσο η επιλογή του Γιούρι Ζντοβτς μπορεί να βοηθήσει τη συγκεκριμένη ομάδα. Οι Λιθουανοί αδυνατούν να συνδέσουν συγκεκριμένα στοιχεία στην επίθεση τους. Είναι αποτελεσματικοί στις PnR δράσεις και σε σε Off screen καταστάσεις αλλά δεν έχουν πλέον το παραδοσιακό post up παιχνίδι (κομβική η απουσία του Λοβέρν), γεγονός που έχει πληγώσει το αμυντικό τους transition. Η Ζάλγκιρις γράφει το απογοητευτικό 43.0 σε όρους FG% και διαθέτει τη χειρότερη άμυνα της λίγκας. To δίδυμο Nebo-Blazevic έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο και αφήνει υποσχέσεις.

 

Thank you @jehyve_floyd 🙏#paobc #panathinaikosbcopap pic.twitter.com/d6Wwt5mqWy

— Panathinaikos BC (@paobcgr) December 21, 2021

Υ.Γ: O Jehyve Floyd δεν κατάφερε να προσφέρει στον φετινό Παναθηναϊκό. Οι πράσινοι χρειάζονταν διαφορετικό παίχτη εκεί και αυτό φάνηκε σχετικά γρήγορα. Στην περίπτωση του συγκεκριμένου παίχτη θεωρώ ότι έπεσα έξω. Πίστευα πως δεν θα μπορέσει να σταθεί σε αυτό το επίπεδο και ότι δεν είχε τις δεξιότητες όμως ο Floyd μου έδειξε τελικά ότι έχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία (πέραν του εξαιρετικού upper body και της καλής αθλητικής βάσης διαθέτει πάσα και ικανοποιητική αντίληψη) που θα μπορούσαν να μεταφραστούν στο μπάσκετ της Ευρωλίγκας σε βάθος χρόνου. Νομίζω ότι το παιδί μπορεί να παίξει. Η αρχική εκτίμηση μου ήταν λάθος. Η εξέλιξη με τη μετακίνηση του στη Φενέρ είναι καλή για αυτόν. Πρέπει -σε πρώτη φάση-να αποδείξει ότι αξίζει να βρίσκεται στην EL. Αυτό το πρώτο βήμα, είναι ίσως και το δυσκολότερο.

Υ.Γ1: Δυσλειτουργική επίθεση, ροπή στο λάθος, αδυναμία σωστής κυκλοφορίας της μπάλας, πρόβλημα στο ριμπάουντ. Βλέπω φουρτούνες.