2021-22 NBA Season: We love this game (by Asoutos & Mitsos)

 

Νέα Υόρκη ή Λος Άντζελες; Μπορούν οι πρωταθλητές Μπακς να διατηρήσουν τα σκήπτρα; Το “μαύρο άλογο” κατοικεί στο Σικάγο, στο Μαϊάμι ή μήπως στην έρημο της Αριζόνα; Η πανδαισία του ΝΒΑ ξεκινάει και οι experts του Hoopfellas σας παραδίδουν μια ανάρτηση-γίγας με τα Power Rankings των δύο Περιφερειών και την ανάλυση των “Ταύρων” της πόλης των Ανέμων…

 

 

Jim Conway: Η σεζόν ξεκινάει λοιπόν και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι ομάδες κορυφής ενίσχυσαν τα “εξοπλιστικά” τους προγράμματα και είναι έτοιμες για να διεκδικήσουν την κορυφή του βουνού. Η Offseason ήταν πικάντικη. Ο ανταγωνισμός μεταξύ Νετς και Λέικερς έκλεψε την παράσταση την ώρα που οι καλές ομάδες της λίγκας (ανάμεσα τους φυσικά και οι Μπακς με τους Σανς) έκαναν κινήσεις ουσίας θέλοντας να διατηρήσουν τη θέση τους στην ελίτ.

Σήμερα φιλοξενούμε τους δύο experts του ΝΒΑ, Asoutos και Μitsos, που μας προσφέρουν μια ανάρτηση 10,000 λέξεων στην οποία μπορείτε να βρείτε τα πάντα. Πέρυσι ο Mitsos στο αντίστοιχο κείμενο μας είχε παρουσιάσει τους Φοίνιξ Σανς (…) ενώ φέτος αναλύει την προσπάθεια των Σικάγο Μπουλς (εάν αυτό σας λέει κάτι). Ο Asoutos με τη σειρά του μας παραθέτει τα δικά του Power Rankings σε Ανατολή και Δύση, σε μια πραγματική εξαιρετική δουλειά. Αφού σας αφήσω στην πένα των δύο παιδιών, να σας ενημερώσω ότι μερικές από τις δικές μου σκέψεις & προβλέψεις για τη σεζόν που ξεκινάει  μπορείτε να βρείτε εδώ.

Enjoy.

 

Chicago Bulls 2021-2022 season preview (by Mitsos)

 

Οι Chicago Bulls πέρασαν τα 20+ χρόνια μετά το τέλος της δυναστείας τους ως η μεγαλύτερη small market ομάδα του ΝΒΑ.

Με τον John Paxson ως επικεφαλής του front office, οι Bulls έχτισαν μέτριες ομάδες με προτεραιότητα τα χαμηλά συμβόλαια και με το star quality να απουσιάζει.

Όταν είχαν την τύχη με το μέρος τους, τα κατάφεραν αρκετά καλά.

Ο Paxson κατάφερε στα μέσα της δεκαετίας του ’00 με κάποιες καλές επιλογές στα ντραφτ να χτίσει ομάδες με προοπτικές για PO χωρίς superstar.

Αυτό άλλαξε όταν οι Bulls με πιθανότητα 1,8% κατάφεραν να αποκτήσουν το Νο 1 πικ στο ντραφτ του 2008 και να επιλέξουν τον Derrick Rose. Δύο χρόνια αργότερα ήρθε και ο Tom Thibodeau στη θέση του προπονητή, ένα επαναστατικό αμυντικό μυαλό που στην πρώτη του χρονιά ως head coach πήγε τους Bulls από την 8η θέση της Ανατολής στην 1η, ενώ ο Rose έγινε ο νεότερος MVP στην ιστορία του πρωταθλήματος.

 

Όταν το Σικάγο δοκίμαζε να φέρει κάποιον superstar στην ομάδα, συνήθως αποτύγχανε. Δεν μπόρεσε να αποκτήσει τον Kobe Bryant μετά από ένα πολυδιαφημισμένο αίτημα ανταλλαγής, απέτυχε με τον LeBron James, τον Dwyane Wade και τον Chris Bosh το καλοκαίρι του 2010 και έχασε άλλη μια ευκαιρία με τον Carmelo Anthony. Ο Carlos Boozer ήταν ό,τι καλύτερο κατάφερε να υπογράψει το front office.

Όταν ήρθαν οι τραυματισμοί με αποκορύφωμα αυτόν του Rose, το front office δεν μπόρεσε να βρει λύση. Αντ’ αυτού, η διοίκηση επέστρεψε στις χειρότερες τάσεις της με σαφώς διαφορετικά αποτελέσματα. Οι Doug McDermott, Denzel Valentine και Tony Snell απείχαν πολύ από τους Joakim Noah, Luol Deng και Taj Gibson. Έδωσαν μεγάλα συμβόλαια σε παίκτες της πόλης, όπως ο Dwyane Wade – στο τέλος της καριέρας του – και ο Jabari Parker, σε μια προσπάθεια να πουλήσουν μερικά εισιτήρια και να κερδίσουν τη χαμένη αίγλη μετά το τέλος της εποχής Rose. Απέλυσαν τον Thibodeau για να προσλάβουν τον Fred Hoiberg – που είχε περάσει και σαν παίκτης από το Σικάγο – μόνο και μόνο για να τον διώξουν μετά από 3 σεζόν αφού δεν εκπλήρωσε τις προσδοκίες τους.

Μέσα σε όλα αυτά όμως είχαν την τύχη να ανακαλύψουν έναν σούπερ σταρ στο πρόσωπο του Jimmy Butler τον οποίο είχαν επιλέξει στο Νο 30 του ντραφτ το 2011. Όταν όμως ήρθε η ώρα να πληρωθεί η διοίκηση δίστασε και επέλεξε το rebuilding. Οι Bulls αντάλλαξαν τον Butler δύο χρόνια πριν λήξει το συμβόλαιό του για ένα πακέτο νεαρών παικτών και έτσι ξεκίνησε μια πενταετία μακριά από τα PO.

Τα επόμενα τέσσερα χρόνια οι Bulls θα κέρδιζαν τα λιγότερα παιχνίδια στο NBA. Ο coach Jim Boylen ήταν ντροπή για την ομάδα και την πόλη εντός και εκτός γηπέδου, ένα κακέκτυπο κολεγιακού προπονητή που νόμιζε ότι προπονούσε σχολιαρόπαιδα. Καθώς οι ήττες συσσωρεύονταν, οι οπαδοί άρχισαν να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους ζητώντας μια αλλαγή στο front office. Πινακίδες με το σύνθημα “Fire GarPax” και διαμαρτυρίες σε όλη την πόλη εμφανίστηκαν ενώ στο All-Star Game του 2020 έγινε αυτό:

Ο Reinsdorf εξακολουθούσε να κρατάει τον Paxson στο front office περιμένοντας μάλλον να παραιτηθεί και να γλιτώσει την αποζημίωση – δε ξέρω πως αλλιώς εξηγείται – και τελικά ο Paxson μετά και από την προτροπή των οπαδών αποχώρησε από την θέση του president of basketball operations ενώ ο GM, Gar Forman  απολύθηκε. Οι αντικαταστάτες τους ήταν οι Arturas Karnisovas και Marc Eversley αντίστοιχα.

Οι οπαδοί και τα ΜΜΕ έχουν έναν τρόπο να ρομαντικοποιούν το χτίσιμο από το μηδέν μέσω του draft και της ανάπτυξης νεαρών παικτών. Κάτι τέτοιο είναι απίστευτα ικανοποιητικό όταν πετυχαίνει – π.χ. Warriors – αλλά οι ομάδες κινδυνεύουν επίσης να χαραμίζουν ολόκληρες σεζόν, αν δεν πάρουν την κατάλληλη απόφαση. Το τέλος της εποχής GarPax είναι η απόδειξη του παραπάνω.

 

Το νέο front office είχε δύο επιλογές: να ανταλλάξει τον star της ομάδας Zach Lavine εν μέσω της πρώτης του All-Star σεζόν και να πάνε σε rebuilding, ή να χτίσουν γύρω του και να προσπαθήσουν να κερδίσουν τώρα.

Τελευταία ημέρα της trade deadline για τη σεζόν 20-21 και με τους Bulls να βρίσκονται ακόμα μακριά από τη διεκδίκηση των PO, οι Karnisovas και Eversley έκαναν ξεκάθαρες τις προθέσεις τους και έφεραν στο Σικάγο τον Nikola Vucevic δίνοντας στους Magic δύο πικ 1ου γύρου και τον Wendell Carter Jr.

Θα μπορούσε να διατυπωθεί το επιχείρημα ότι το Σικάγο έδωσε πάρα πολλά για έναν 30χρονο σέντερ που δεν είναι 2-way παίκτης, αλλά το front office ήθελε να κάνει μια υπέρβαση και να προσθέσει περισσότερο ταλέντο γύρω από τον LaVine. Οι Bulls απέκτησαν επίσης τους Daniel Theis, Troy Brown Jr. και Javonte Green πριν από την trade deadline.

Το δίδυμο του front office απέλυσε επίσης τον προπονητή Jim Boylen (μετά από μακρά αναμονή) και τον αντικατέστησε με τον Billy Donovan.

Οι κινήσεις αυτές δεν απέδωσαν την περασμένη σεζόν όσον αφορά την είσοδο στην postseason, με τον Theis να μετακομίζει τελικά στους Houston Rockets, αλλά έθεσαν τις βάσεις για μια επιθετική offseason. Μετά από ένα ήσυχο ντραφτ, στο οποίο ο Ayo Dosunmu ήταν η μοναδική επιλογή, το Σικάγο κινήθηκε γρήγορα και πήρε τον Lonzo Ball μέσω sign-and-trade (τετραετές συμβόλαιο $85 εκ.) αμέσως μόλις άνοιξε η free agency.

Μόλις λίγες ώρες αργότερα, άρπαξαν τον Alex Caruso – οι Lakers ήθελαν πολύ να τον κρατήσουν – ο οποίος υπέγραψε τετραετές συμβόλαιο με το mid-level exception ($37 εκ.).

Το Σικάγο είχε βελτιώσει σημαντικά το ρόστερ, αλλά η εικόνα εξακολουθούσε να μοιάζει ελλιπής με ένα τεράστιο κενό στα wings. Τότε ήταν που το front office έκανε την πιο τολμηρή του κίνηση, αποκτώντας τον DeMar DeRozan σε ένα sign-and-trade που έστειλε τον Thad Young και άλλο ένα πικ 1ου γύρου στους Spurs. Ο DeRozan στη συνέχεια υπέγραψε τριετές συμβόλαιο αξίας $85 εκ.

Η τελευταία τους μεγάλη κίνηση ήταν να στείλουν τον Lauri Markkanen – το κλίμα ήταν βαρύ για τον Φινλανδό, πολλοί τραυματισμοί, όταν έπιανε καλή απόδοση έρχονταν οι αναποδιές, δεν ήθελε να είναι πια εκεί – στους Cleveland Cavaliers μέσω sign-and-trade, ως μέρος μιας τριπλής ανταλλαγής που περιλάμβανε και το Πόρτλαντ. Οι Bulls πήραν τον Derrick Jones Jr., ένα προστατευόμενο ντραφτ πικ 1ου γύρου και ένα ντραφτ πικ 2ου γύρου.

 

The Roster

Ο Zach Lavine από τότε που πήγε στο Σικάγο κουβαλάει την ίδια ταμπέλα που κουβαλούσε και ο Devin Booker μέχρι πέρσι. Good stats – bad team guy.

Αλλά το να ανήκεις στο 50/40/80 club (50.7 FG%, 42 3P%, 85 FT%, 27.4 PPG) έχοντας έστω παίξει 58 παιχνίδια δεν είναι κάτι λίγο.

Ο Lavine είναι ένας εξαιρετικός pull-up σουτέρ με αστραπιαίο πρώτο βήμα ενώ συνήθως μπορεί να προσπεράσει τον αμυντικό του με άνεση και να βάλει την αντίπαλη άμυνα σε περιστροφές. Το πρόβλημά του είναι να παίρνει σταθερά τη σωστή απόφαση με τη μπάλα στα χέρια αλλά έδειξε σημάδια βελτίωσης πέρυσι, σημειώνοντας career high σε ασιστ με 5 μ.ο. Παρακολουθώντας παιχνίδια των Bulls πέρσι έβλεπες το πόσο πολύ χρειαζόταν να βάλει ο Lavine κάποια πολύ τρελά και δύσκολα σουτ για να κερδίσει η ομάδα. Η δουλειά του θα γίνει πιο εύκολη με καλύτερους συμπαίκτες την ερχόμενη σεζόν. Γενικά θα “αποσυμπιεστεί” αρκετά και πιστεύω θα δούμε πολύ καλά παιχνίδια από αυτόν αλλά και περισσότερη ενέργεια στο αμυντικό κομμάτι.

Ο Lavine από τότε που ήρθε στο Σικάγο παίζει αρκετά με τη μπάλα στα χέρια του (31% usage) κι αυτό επειδή η ομάδα είχε έλλειψη playmaking. Η αλματώδης βελτίωσης του DeRozan ως facilitator θα μπορέσει εκτός από το να αποσυμπιέσει τον Lavine να τον δούμε να παίζει και περισσότερο off ball.

Επι πρόσθετα μην ξεχνάμε ότι ο Lavine βρίσκεται σε contract year και εκπροσωπείτε από την Klutch Sports του Rich Paul. Αν δεν υπογράψει επέκταση κάπου μέσα στη φετινή σεζόν το όνομά του θα ακουστεί πολύ σε σενάρια ανταλλαγής.

 

Ο Nikola Vucevic ήταν πάντα ένας παίκτης ρακέτας και back to the basket. Βρίσκεται σταθερά στο τοπ 5 σε πόντους ανά παιχνίδι από το ποστ ενω τα τελευταία 2 χρόνια έχει εξελιχθεί αρκετά και ως spot up shooter. Tην περασμένη σεζόν έγραψε 40 3Ρ% σε 6,3 προσπάθειες ανά παιχνίδι.

Ένα πιο υποτιμημένο κομμάτι του επιθετικού προφίλ του Vucevic είναι η ικανότητα του να πασάρει. Ο Βουτς είναι ένας playmaking big. Είναι ένας από τους καλύτερους πασέρ της λίγκας στην θέση του τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο Μαυροβούνιος μπορεί να δημιουργήσει είτε από το ποστ είτε από την κορυφή είτε ακόμα και με drive.

Πιστεύω φέτος θα τον δούμε περισσότερο από ποτέ να παίζει ψηλά καθώς το spacing που θα προσφέρει θα είναι κομβικής σημασίας για την απόδοση των Ball,Lavine, DeRozan.

 

Ο Lonzo Ball είναι ένας από τους πιο περίεργους παίκτες στο ΝΒΑ. Παρά το γεγονός ότι επιλέχθηκε ως PG με το νούμερο 2 στο ντραφτ του 2017, το παιχνίδι του ελάχιστα θυμίζει παραδοσιακό floor general. Δυσκολεύεται να τρυπήσει τις αντίπαλες άμυνες  και είναι διστακτικός. Αντ’ αυτού, ο Ball παίζει καλύτερα ως ball mover και cutter. Τρέχει και μοιράζει πολύ καλά τη μπάλα στο ανοιχτό γήπεδο ενώ τις τελευταίες δυο σεζόν αποτελεί μια αξιόπιστη απειλή από το τρίποντο (περίπου 38% τα δύο τελευταία χρόνια). Στην άμυνα έχει γρήγορα αντανακλαστικά και μπορεί να αντεπεξέλθει στο ρόλο του lockdown defender. Έχει καλή αίσθησή του παιχνιδιού, το που βρίσκονται οι συμπαίκτες του και αυτό είναι το κυριότερο χαρακτηριστικό που τον καθορίζει ως παίκτη και θα αναδειχθεί ακόμη περισσότερο μέσα σε ένα πλαίσιο που είναι προσαρμοσμένο στα δυνατά του σημεία.

 

Ο Alex Caruso είναι ένας εξαιρετικός παίκτης για το ρόλο του γιατί απλά έχει την ικανότητα να βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο τη κατάλληλη στιγμή ειδικά στο αμυντικό κομμάτι. Ίσως τον δούμε να έχει μεγαλύτερο ρόλο στο Σικάγο απ’ότι είχε στο LA

Ο μπαλαντέρ είναι ο Patrick Williams. Ως ο νεότερος παίκτης με μεγάλο χρόνο συμμετοχής και ρόλο την περασμένη σεζόν, ο Williams σε 71 συμμετοχές είχε το δύσκολο έργο να αναλάβει το μαρκάρισμα των μεγαλύτερων αστέρων του πρωταθλήματος.

Επιθετικά ήταν αρκετά αποτελεσματικός στις λίγες προσπάθειες που έπαιρνε (9.2 PPG με 51.5 2P% και 39.1 3P% ) ενώ έδειχνε ορισμένες φορές απρόθυμος να πάρει 2-3 παραπάνω σουτ και δίσταζε να σουτάρει όταν έχανε προηγούμενα σουτ.

Καθώς οι Bulls περιμένουν να αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ως σουτέρ, ο Williams μπορεί επίσης να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στην επίθεση φέτος κυρίως ως cutter και spot up shooter. Ο αμυντικός του ρόλος θα είναι πολύ πιο σημαντικός από τον επιθετικό του ρόλο σε αυτή την ομάδα. Ο Williams έχει δείξει εντυπωσιακά ένστικτα rim protector – στο κολέγιο ήταν εξαιρετικός για το μέγεθός του – και έχει το κορμί για να απορροφήσει την επαφή στο καλάθι. Το μόνο (υπερβολικό) ερωτηματικό που υπάρχει με την περίπτωσή του είναι κατά πόσο καλό θα του κάνει ένας τόσο μικρός επιθετικός ρόλος στη μακροπρόθεσμη ανάπτυξή του.

Ο DeMar DeRozan είναι μια περίπτωση παίκτη όπου οι αδυναμίες του – και συγκεγκριμένα η έλλειψη 3π παιχνιδιού – δυστυχώς επισκιάζουν κάθε άλλο skill που διαθέτει.
Μπαίνοντας στην free agency, o 32χρονος SG/SF ήταν ένας από τους επτά παίκτες (οι άλλοι έξι όλοι superstars) που είχαν τουλάχιστον 21 PPG και 6 APG με true shooting πάνω από 59% την σεζόν 20-21.

Η περσινή σεζόν του DeRozan παραβλέφθηκε σε σημείο υποτίμησης. Υπήρξαν αρκετές φήμες για σημαντική μείωση των αποδοχών του αλλά και προτάσεις ότι ο καλύτερος τρόπος για να βοηθήσει μια contender ομάδα θα ήταν ερχόμενος από τον πάγκο.

Τα περισσότερα παιχνίδια στο σημερινό μπάσκετ και δη στο ΝΒΑ κρίνονται σε μεγάλο βαθμό πίσω από τη γραμμή του 3π., όπου η απροθυμία του DeRozan να προσθέσει αυτό το στοιχείο στο ρεπερτόριό του έχει κάνει πολύ μεγάλη ζημιά στο πως γίνεται αντιληπτός από ό,τι θα μπορούσε να κάνει οποιοδήποτε άλλο του ελάττωμα. Ο DeRozan έβαλε μόνο 19 τρίποντα πέρυσι, δεν είχε ποτέ πάνω από 34 3Ρ% σε μια σεζόν και έχει τερματίσει κάτω από το 30 3Ρ% εννέα φορές.

Για να σκιαγραφήσουμε την ανεπάρκειά του με τον πιο σκληρό τρόπο: Τα τελευταία τρία χρόνια, ο DeRozan είναι ο μοναδικός guard στο πρωτάθλημα που τελειώνει κάθε σεζόν με usage πάνω από 25% και 3Ρ rate κάτω από 8%

Όταν παίζει μακριά από την μπάλα, οι αμυντικοί δεν τον αφήνουν ολομόναχο επειδή το ταλέντο του αποκλείει οποιονδήποτε να τον αντιμετωπίζει σαν να μην υπάρχει στο γήπεδο. Συνεχίζει όμως να αποτελεί πρόκληση για να μπορέσει να ενταχθεί σε μια half court επίθεση με έναν ήδη high usage παίκτη όπως ο Lavine καθώς ο DeRozan δεν λειτουργεί ως cutter ή shooter μακριά από την μπάλα.
Αυτό το συγκεκριμένο μειονέκτημα έχει δημιουργήσει μια υπερβολική αποσύνδεση μεταξύ του πόσο καλός είναι στην πραγματικότητα ο DeRozan και του κατά πόσο το ταλέντο του μπορεί να μεταφραστεί σε ένα νικηφόρο περιβάλλον. Όμως, προερχόμενος από την αναμφισβήτητα καλύτερη αγωνιστική περίοδο ολόκληρης της καριέρας του, σε μια ομάδα των Σπερς που δεν ήταν απαραίτητα φτιαγμένη για να τονίσει τα δυνατά του σημεία, υπάρχει καλός λόγος να πιστεύουμε ότι ο DeRozan θα έχει μια σπουδαία χρονιά.

Ως κάποιος που έχει περάσει τα τελευταία χρόνια έχοντας πολύ την μπάλα στα χέρια του, ενώ περιβάλλεται από παίκτες που δεν φημίζονται ακριβώς για τη βαρύτητά τους, ο DeRozan θα πρέπει να είναι ακόμα πιο αποτελεσματικός δίπλα στους Lavine και Vucevic, παίκτες που ξέρουν πώς να δημιουργούν σκορ για τον εαυτό τους και μπορούν να “ανοίξουν” το γήπεδο.

Το παιχνίδι του DeRozan από μέση απόσταση έχει ωριμάσει αρκετά και ενώ η απουσία 3π παιχνιδιού είναι μεγάλο μειονέκτημα για τους περισσότερους παίκτες ο DeRozan έχει μάθει να αντιμετωπίζει τις αντίπαλες άμυνες όταν τον παίζουν under με dribble pull up.

Χωρίς καμία βοήθεια από screener ή spot-up απειλή, ανεξάρτητα από την κάλυψη της άμυνας ή τα σετ μέσα από τα οποία παίζει η επίθεσή, ο DeRozan μπορεί να κάνει τα πιο δύσκολα σουτ του παιχνιδιού να μοιάζουν εύκολα.

Πέτυχε ένα επιβλητικό 50,2% των pull-up twos (το υψηλότερο ποσοστό που είχε ποτέ) σε αρκετές προσπάθειες την περασμένη σεζόν.

Σύμφωνα με το Synergy Sports, ο DeRozan ήταν ο πιο αποτελεσματικός isolation  σκόρερ στο ΝΒΑ (τουλάχιστον 100 κατοχές) και μόνο οι Joel Embiid, Jimmy Butler και Trae Young συγκέντρωσαν μεγαλύτερο ποσοστό των πόντων τους στη γραμμή των ελεύθερων βολών, όπου ο DeRozan ζει. Οι μόνοι παίκτες που κέρδισαν περισσότερα φάουλ για σουτ δύο πόντων ανά 100 κατοχές ήταν ο Embiid, ο Γιάννης  και ο Zion Williamson.

Παρόλο που ο DeRozan δεν σουτάρει ο ίδιος τρίποντα, είναι ένας πρόθυμος πασέρ που δημιουργεί φάσεις εκμεταλλευόμενος το δικό του ασταμάτητο 1on1 game, ενώ παράλληλα ασκεί συνεχή πίεση στo ζωγραφιστό καθώς είχε κατά μέσο όρο περισσότερα drives από τον Russell Westbrook και τον James Harden την περασμένη σεζόν.

Τρέχει τα PnR επιδεικνύοντας μια υπομονή που δεν είχε νωρίτερα στην καριέρα του,  διατηρεί ζωντανή τη ντρίμπλα του σε στενούς χώρους και κάνει σταθερά πάσες που αποσυντονίζουν help defenders.

Είναι δημιουργός πάνω από τον μέσο όρο για τη θέση του.

Το υψηλότερο assist rate που είχε με τους Raptors ήταν 25%. Πέρυσι ήταν 32%, με τον DeRozan να μοιράζει career high 7 ασσίστ ανά παιχνίδι.

Μιλώντας κυρίως για τα PO, υπάρχει και μια άλλη πλευρά του νομίσματος, και αυτή είναι στην άμυνα. Ένα μάθημα που πρέπει να πάρουμε από την περασμένη postseason (και τις πέντε ή έξι που προηγήθηκαν) είναι ότι οι παίκτες που δεν μπορούν να αμυνθούν θα κυνηγηθούν αναγκάζοντάς τους να μαρκάρουν ball screens. Ο DeRozan δεν είναι αρκετά κακός για να είναι ένας τέτοιος στόχος – αν και θα γίνει αν οι Bulls προχωρήσουν βαθιά στα PO – και έχοντας τον Ball, τον Caruso και τον Williams στην ομάδα θα είναι πιο εύκολο να κρυφτεί απέναντι στις περισσότερες άμυνες. Αλλά το να παίζει σε μια lineup με τους Lavine και Vucevic που παίζουν πολλά λεπτά θα πληγώσει το Σικάγο σε αυτή την πλευρά του παρκέ.

 

Συνολικά, όμως, τα θετικά που αποδίδει ο DeRozan υπερτερούν όλων των άλλων. Δεν είναι ένας superstar με max contract status αλλά η αξία του σε μια ομάδα σαν τους Bulls που προσπαθεί να ανεβάσει το επίπεδό της και να ξαναγυρίσει προς την αξιοπρέπεια είναι σημαντική. Δεν είναι plug-and-play παίκτης, δεν ταιριάζει παντού, αλλά είναι δίκαιο να επιχειρηματολογήσουμε για την επιδεξιότητα του DeRozan σε ένα σύστημα που θα ήταν έξυπνο να εκμεταλλευτεί όλα όσα κάνει καλά.

Θα μοιραστεί την πίεση του playmaking και του σκοραρίσματος με τον Lavine, θα σπάσει τις άμυνες που αλλάζουν ball screen πάνω του (ιδίως όταν ένας guard στήνει το pick), θα κερδίζει φάουλ, ξανά και ξανά, σε μια ομάδα που πέρυσι ήταν τελευταία σε ποσοστό ελεύθερων βολών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο DeRozan θα ήταν πιο πολύτιμος αν έπαιρνε τρίποντα ή αν ήταν λίγο πιο αφοσιωμένος και συνειδητοποιημένος στην άμυνα. Αλλά δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε όλα όσα κάνει τόσο καλά, ειδικά αν σκεφτούμε πόσο σημαντικές είναι ακόμα αυτές οι ικανότητες σε παιχνίδια που έχουν πραγματικά σημασία.

Ο DeRozan ήταν αθέατος στο San Antonio, όπου, παρά το γεγονός ότι έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του, δεν συμπεριλήφθηκε σε καμία All-Star ομάδα, αφού είχε συμμετάσχει σε τέσσερις τις προηγούμενες πέντε σεζόν με το Τορόντο. Έχει ακόμα να δώσει. Πιστεύω θα τον δούμε στο All-Star Game του Κλήβελαντ.

 

Η επίθεση των Bulls την περασμένη σεζόν κατέλαβε την 21η θέση στο πρωτάθλημα σε OFF RTG και πιστεύω φέτος θα την δούμε στο τοπ 10.

Θα δούμε αρκετό PnR ειδικά με τον Βούτς σαν σκρίνερ και τους Lavine, Derozan ως χειριστές. Ο Lavine πέρασε το 43,5% των κατοχών του σε καταστάσεις PnR, σκοράροντας 1 πόντο ανά κατοχή την περσινή σεζόν ενώ ο DeRozan πέρασε το 84% των κατοχών στο PnR και σημείωσε 1,02 πόντους ανά κατοχή.

Σίγουρα με τον Lonzo Ball θα δούμε περισσότερο transition παιχνίδι, ένα κομμάτι στο οποίο ήταν οκ οι Bulls πέρσι (14οι σε transition efficiency) αλλά δεν πηγαίναν συχνά (μόλις 27οι σε transition frequency)

Ο coach Donovan δεν θα έχει εύκολο έργο για να βρει τις κατάλληλες πεντάδες. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα πάει σε χαμηλά σχήματα με τον DeRozan στην θέση 4 όπου έπαιζε μερικές φορές στο San Antonio.

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα των Bulls τα τελευταία χρόνια είναι η άμυνα. Είναι αξιοσημείωτο αυτό που κατάφερε πέρσι ο Donovan με λιγοστά αμυντικά εργαλεία, να ανεβάσει αυτή την άμυνα στη 12η θέση του DEF RTG.

Φέτος με τη προσθήκη του Ball, ενός παίκτη που προκαλεί σύγχυση στις αντίπαλες επιθέσεις προκαλώντας λάθη, την ικανότητα του Caruso να βρίσκεται στο κατάλληλο σημείο τη κατάλληλη στιγμή – κάτι που το χρειάζεται πολύ η άμυνα των Bulls – και δεδομένου ότι ο Lavine δεν θα έχει τόσο μεγάλο επιθετικό φορτίο οπότε θα πρέπει να είναι πιο ενεργός αμυντικά, το Σικάγο θα προσπαθήσει να διατηρήσει αυτή την θέση στο DEF RTG.

Ο Milsap θα ήταν μια πολύ καλή προσθήκη που θα βοηθούσε πολύ στο κομμάτι της επικοινωνίας στην άμυνα αλλά προτίμησε το Μπρούκλιν.

 

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι Bulls έχουν πλέον μια πεντάδα που ταιριάζει καλά και βγάζει νόημα. Δεδομένου του πόσο επιθετικός ήταν ο Καρνισοβας για να φτάσει σε αυτό το σημείο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι θα αρχίσει να συμβιβάζεται τώρα. Οι Bucks και οι Nets εξακολουθούν να είναι πολύ, πολύ μπροστά από την υπόλοιπη Ανατολή. Το να μπει το Σικάγο στο γκρουπ “δεύτερης” δυναμικότητας της Ανατολής – μαζί με 76ers,  Heat και Hawks – θα ήταν ένα τεράστιο επίτευγμα. Το γκρουπ “τρίτης” δυναμικότητας – με επικεφαλής τους Knicks και τους Celtics – θα είναι επίσης μια πρόκληση.

 

Είναι ξεκάθαρο ότι ο Karnisovas και ο Eversley είναι πρόθυμοι να κάνουν τολμηρές κινήσεις προκειμένου να βελτιωθούν, κάτι που αποτελεί ανάσα μετά τη στασιμότητα του προηγούμενου καθεστώτος. Αν αυτή η ανοικοδόμηση του ρόστερ πετύχει, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να φέρουν τους Bulls σε ακόμα υψηλότερο επίπεδο. Αν δεν πετύχει, θα αλλάξουν το ρόστερ ξανά, αν τους δοθεί η ευκαιρία.

Είναι πλέον στο χέρι του Donovan και των παικτών του να τα καταφέρουν αυτή τη σεζόν. Θα υπάρξουν κάποιες δυσκολίες, ειδικά με το δύσκολο ξεκίνημα στο πρόγραμμα, αλλά αυτή η ομάδα έχει την ευκαιρία να κάνει θόρυβο.

Εν κατακλείδι το Σικάγο δεν πήγαινε πουθενά χωρίς κάποιες δραματικές κινήσεις και ο Καρνισόβας είχε την “πονηριά” να τις πραγματοποιήσει με τη βοήθεια του  Eversley (ο οποίος είχε στενή σχέση με τον DeRozan) και του cap expect J.J. Polk (ο οποίος κατάφερε να προσθέσει όλα αυτά τα κομμάτια χωρίς cap space).

Για τους Bulls, το να δώσουν τις μελλοντικές επιλογές τους στο ντραφτ και να προσφέρουν ένα τεράστιο συμβόλαιο στον DeRozan ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώσουν.

Όποια κι αν είναι η ανταμοιβή στο τέλος της σεζόν, αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης εικόνας. Αυτές οι κινήσεις είναι ένα πρώτο βήμα και όχι το τελικό. Ο τρόπος με τον οποίο το νέο front office αναμόρφωσε την ομάδα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι ενθαρρυντικός για το μέλλον.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το Σικάγο συμπεριφέρεται σαν big market team και μπορεί – και πρέπει – να καθιερωθεί ως ένας δελεαστικός προορισμός για τους κορυφαίους free agents.

 

Στατιστικά-Αναφορές-Περισσότερα:

 

Chicago Bulls YouTube channel

 

https://stathead.com/basketball/psl_finder.cgi?request=1&match=single&order_by_asc=0&order_by=ws&type=totals&per_minute_base=36&per_poss_base=100&is_playoffs=N&year_min=2011&ccomp%5B1%5D=lt&cval%5B1%5D=0.08&cstat%5B1%5D=fg3a_per_fga_pct&ccomp%5B2%5D=gt&cval%5B2%5D=25&cstat%5B2%5D=usg_pct&positions%5B%5D=G&positions%5B%5D=GF&lg_id=NBA&birth_country_is=Y&age_min=0&age_max=99&height_min=0&height_max=99&season_start=1&season_end=-1&as_comp=gt&as_val=0

 

https://www.nba.com/stats/players/drives/?Season=2020-21&SeasonType=Regular%20Season&sort=DRIVES&dir=1

 

https://www.nba.com/stats/players/playtype-post-up/?sort=PTS&dir=1&SeasonType=Regular%20Season&CF=GP*G*40&SeasonYear=2020-21

 

 

https://cleaningtheglass.com/stats/league/fourfactors

 

https://www.blogabull.com/2016/4/13/11421692/kobe-bryant-trade-chicago-bulls-luol-deng

 

https://www.sbnation.com/nba/2020/2/14/21138064/chicago-bulls-all-star-weekend-2020-fire-garpax-chants-zach-lavine-billboard

 

Hoopfellas NBA Power Rankings by Asoutos

 

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που μετά από αρκετά χρόνια μπορούμε να πούμε με μια σχετική ασφάλεια πως η Ανατολή είναι ισχυρότερη της Δύσης. Όχι μόνο σε επίπεδο διεκδικητών του τίτλου αλλά και επί συνόλου των ομάδων. Είναι οι ομάδες της Ανατολής (Heat, Nets, Knicks, Bulls) που κινήθηκαν πιο επιθετικά στο παζάρι της off season, στην άλλη όχθη μόνο οι Lakers πήγαν σε σαρωτικές κινήσεις, ενώ και στο τόσο κρίσιμο κομμάτι των τραυματισμών είναι οι ομάδες της Δύσης (Clippers, Nuggets, Warriors) που ξεκινάνε τη χρονιά με τα αστέρια τους εκτός rotation. Ξεκινάμε λοιπόν από την Ανατολή, όπου προβλέπεται σφαγή για την πρόκριση στα play off, οι ομάδες από τη θέση 4 έως τη θέση 12 σε αυτά τα rankings βρίσκονται πολύ κοντά για έμενα, και ο ανταγωνισμός προβλέπεται από νωρίς πολύ μεγάλος. Δεν θα με εκπλήξει ας πούμε να δω τους Pacers στην πρώτη εξάδα ή τους Knicks εκτός play in, οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές. Αντίθετα στη Δύση πιστεύω ότι οι 8 πρώτες ομάδες των rankings θα είναι σχεδόν σίγουρα στη δεκάδα που οδηγεί τουλάχιστον στo play in τουρνουά – με τις πρώτες θέσεις πάντως να είναι πιο ανοικτές για όλους. Στην Ανατολή η πρώτη τριάδα δύσκολα θα σπάσει.

 

 

1.Brooklyn Νets: Δεν χρειάζεται νομίζω να ειπωθούν πολλά. Οι Nets είχαν μια καταπληκτική off season, διατηρώντας τα τρία υπερόπλα τους (Durant-Harden-Irving) και προσθέτοντας βάθος στη ρακέτα (Millsap, Aldridge) και στην περιφέρεια (ο Μills ήταν απλά μια καταπληκτική επιλογή για back-up των Harden/Irving, καλή κίνηση και ο υποτιμημένος Carter). Σίγουρα θα έχουν τα θέματά τους στο πίσω μέρος του γηπέδου, όμως μπροστά θα εκτοξεύεται υγρό πυρ στα κεφάλια των αντιπάλων.To κερασάκι στην τούρτα ο ρούκι Cam Thomas, ο οποίος μπορεί να ξεπεταχτεί ως δολοφονικός σκόρερ ακόμη και στην πρώτη του αυτή τη χρονιά στο ΝΒΑ. Πολλά μπράβο στο front office των Nets. Ερωτηματικό οι αναταράξεις από τον αστάθμητο παράγοντα Irving, η ιστορία με τον εμβολιασμό του μπορεί να εξελιχτεί σε αποσταθεροποιητική σαπουνόπερα και να πλήξει τη συνοχή της ομάδας. Θα τους δούμε επιτέλους και τους τρεις στα κανονικά τους, ή θα μείνουμε με το fantasy σενάριο;

[σημείωση: αφού γράφτηκε το παρόν μάθαμε ότι οι Nets έθεσαν τον Irving εκτός ομάδας – άγνωσται αι βουλαί του Kyriou. Στο καθαρά αγωνιστικό επίπεδο η απουσία του είναι σίγουρα πλήγμα, κύριως όσον αφορά σε θέματα βάθους – τι θα γίνει αν σου χτυπήσει ας πούμε ο Harden; Xωρίς τον Irving οι Nets φαντάζουν πιο ανθρώπινοι, πιο ευάλωτοι, λιγότερο τρομακτικοί. Από την άλλη η περιφέρειά τους ως έχει είναι πλήρης ποιότητας και χωρίς τον Irving μπορεί να αποκτήσει ένα πολύ πιο ισχυρό αμυντικό φίλτρο και versatility, με την χρησιμοποίηση ως starter του Bruce Brown, ή με ψηλά σχήματα με τον Harris στο 2 και τον KD στο 3. Στο πνευματικό κομμάτι η στάση του Irving θα εξακολουθήσει να δρα ως δυνατός περισπασμός στον οργανισμό των Nets για όλη τη χρονιά, μέσα Οκτώβρη οι Νets έπρεπε να σκέφτονται μπάσκετ και  μόνο μπάσκετ. Ας μην αποκλείσει κανείς μια επιστροφή του Irving μέσα στη σεζόν, ειδικά αν τα πράγματα στραβώσουν.]

Οι Nets πάντως είναι σχεδιασμένοι φέτος ώστε να έχουν τον τρόπο να απορροφήσουν οποιαδήποτε κακοτυχία, οποιονδήποτε τραυματισμό. Κυρίως είναι διψασμένοι για εκδίκηση, μιας και νιώθουν ότι τα χτυπήματα της μοίρας τους στέρησαν αυτό που ήταν δικό τους πέρσι.  Ακόμη και χωρίς τον Irving είναι  ξεκάθαρο φαβορί για τον τίτλο, αλλά και για να δούμε απολαυστικό, ολοκληρωτικό, επιθετικό μπάσκετ.

 

2.Milwaukee Bucks: Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι οι Bucks θα είναι ακόμη καλύτεροι φέτος σε σχέση με την περσινή, ονειρική χρονιά. Η τριάδα Giannis, Jrue, Khris θα έχει ακόμη περισσότερα παιχνίδια στα πόδια της, οι περσινές “καινοτομίες” του Bud (switch στα screen, Giannis στο 5 ως pick’n’roll man) θα εδραιωθούν ακόμα περισσότερο, ενώ με το μέταλλο του πρωταθλητή δεν βλέπω γιατί ας πούμε ο Γιάννης να μην είναι ακόμη πιο αποφασιστικός και βελτιωμένος στο παιχνίδι του. Στην pre-season ήταν απλά εντυπωσιακός, δείχνοντας βελτίωση στο fade away σουτάκι από το low post αλλά και από το τρίποντο (θα κλάψει πολύς κόσμος αν αυτό το 4/6 από το τρίποντο στη pre-season υποδεικνύει κάτι ουσιαστικό). Ο Grayson Allen (μεγάλος σουτέρ και αλήτικη φυσιογνωμία) και ο George Hill αποτελούν αναβάθμιση στην περιφέρεια σε σχέση με Forbes και Teague, ενώ ο Tucker έπρεπε να είχε μείνει (α ρε τσίπηδες Ουισκονσινάδες) – ο Hood και ο Ojeleye θα παλέψουν να καλύψουν το κενό, έχουν καλά στοιχεία και οι 2 και είναι καιρός να τα δείξουν. Να δούμε και τον δευτεροετή Nwora μετά την ολυμπιακή του εμπειρία, έδειξε πραγματάκια στα ματς προετοιμασίας.

Το ΝΒΑ σύσσωμο εξακολουθεί να υποτιμά τον Γιάννη και τους Bucks, όμως από όλους τους contenders οι Bucks έχουν τη μεγαλύτερη συνοχή και τους λιγότερους αντιπερισπασμούς στη φετινή τους προσπάθεια. Μια σειρά του καινούριου rivalry της Ανατολής Nets-Bucks πιθανά βγάζει και τον πρωταθλητή και φέτος, και οι Bucks θα είναι δυνατό outsider απέναντί τους, για ένα repeat που δεν μοιάζει καθόλου απίθανο.

3.Μiami Heat: Νικητής της off season το Miami, έφερε τον μέγα Lowry ενώ κάλυψε το κενό στο 4 με τους μπαρουτοκαπνισμένους Τucker και Morris. Στην πραγματικότητα όμως το ταβάνι του project θα προσδιοριστεί από την απόδοση των Herro και Adebayo: αν αυτοί οι 2 πιάσουν τα στάνταρ του καλοκαιριού του 2020 οι Heat είναι ικανοί για όλα (στα ματς της pre-season δείχνουν να είναι σε εξαιρετική κατάσταση και οι δύο). Αμυντικά οι Heat θα τσακίζουν κόκαλα (ο ορισμός της badass ομάδας), και όσο ο Kyle θα αφομοιώνει τα συστήματα του Spoelstra τόσο θα αποκτούν και τον 2-way χαρακτήρα που τόσο τους έλειψε πέρσι. Ομάδα που σαφέστατα είναι ικανή να κάνει την έκπληξη και να πάει all the way φέτος, παρά το σχετικά μικρό βάθος της στους ψηλούς.

 

4. Atlanta Hawks: Ελάχιστες οι αλλαγές στα γεράκια, κάτι που σημαίνει ότι με ένα χρόνο εμπειρίας επιπλέον (και μάλιστα με τη σφραγίδα του περσινού φιναλίστ της Ανατολής) δεν υπάρχει λόγος τα μωρά του Nate McMillan να μην είναι βελτιωμένα. Ομάδα με πλούσιο ταλέντο και τεράστιο βάθος, εξακολουθεί να είναι στο κομμάτι της επίθεσης απόλυτα εξαρτημένη από τις ορέξεις του Trae Young – θα ήθελα να δω φέτος τον Μπογκντάνοβιτς και τον Huerter με περισσότερες αρμοδιότητες στο κομμάτι της δημιουργίας. Θα ήθελα επίσης να δω σε κάποια σχήματα τον Collins στο 5, ή τον Reddish και τον Hunter στα ίδια lineup, γενικά η ομάδα έχει πολλές ανεξερεύνητες δυνατότητες που η keep it simple νοοτροπία του Nate δεν θα μας αφήσει να τις δούμε. Σίγουρα τους περιμένουν όλοι φέτος στην πολύ ανταγωνιστική Ανατολή, οπότε δεν θα με εκπλήξει μια ζόρικη regular season και μια θέση πιο χαμηλά από το τωρινό τους status.

5. Boston Celtics: Θα τους βάλω στο 5, ίσως μόνο και μόνο για να γλυτώσω την ανθρωποφαγία από τη Βοστωνέζικη μαφία του φέλλας. Αλλά ναι, δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για τους φετινούς Σέλτικς, ίσως γιατί περίμενα πιο ρηξικέλευθες κινήσεις φέτος από τον Brad Stevens. Πήγαν πάρα πολύ συντηρητικά οι Celtics στην off season τη στιγμή που ο ανταγωνισμός δυναμώνει – το δέχομαι μόνο αν έχουν ΗΔΗ συμφωνήσει με τον Beal για του χρόνου. Βάλαν κάποια κορμιά στο ζωγραφιστό (Horford, Kanter, Hernangomez) και αντικατέστησαν τους Walker/Fournier με Schroder/Richardson. Βλέπει κανείς καμία βελτίωση; Αμυντικά ίσως να είναι καλύτεροι, αλλά μπροστά αν δεν τραβήξει το iso των Brown/Tatum θα έχουν πρόβλημα. Ο Walker μπορεί να ήταν χάλια πέρσι, αλλά ένα επιπλέον spacing το παρείχε ως απειλή από την περίμετρο. Μεγάλο ερωτηματικό το πως θα συμπεριφερθεί σαν starter o Williams o III, παίκτης που μπορεί να κάνει 3 φάουλ σε 2 λεπτά. Ομάδα που διχάζει τον κόσμο όσον αφορά στη δυναμική της, νομίζω πως φέτος θα δοθούν απαντήσεις, πολλά θα κριθούν από το αν ο νεανικός πάγκος της (Pritchard, Nesmith, Grant Williams, Langford) θα μπορέσει να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις μέσα στη σεζόν. Και φυσικά να δούμε πρώτα και τον καινούριο κόουτς, μεγάλη αλλαγή και σε αυτό το κομμάτι, και δύσκολος ο απογαλακτισμός από τον Brad Stevens.

6.New York Knicks: που καταντήσαμε, να βάζουμε τους Knicks στην 6η θέση της Ανατολής…νομίζω όμως δικαίως. Οι προσθήκες των Walker-Fournier ήταν εξαιρετικές (εντάξει, υπερκοστολογημένος ο Φουρνιές αλλά καλός παίκτης) και προσθέτουν scoring από την περίμετρο στη δυσκοίλια επίθεση της Νέας Υόρκης. Το οποίο θα απελευθερώσει και τον Randle, όχι μόνο ως σκόρερ αλλά και ως δημιουργό. Το ερώτημα είναι κατά πόσο οι καλοκαιρινές μεταγραφές θα επηρεάσουν την εξαιρετική, αμυντική συνοχή των Knicks (4η πέρσι η Νέα Υόρκη σε όρους D.Rat.). Αν ο Τιbbs βρει τα λειτουργικά 2-way σχήματα, αν ο Barrett κάνει ένα ακόμη βήμα μπρος ως σουτέρ από την περίμετρο και ως δημιουργός (έχω αρχίσει στα αλήθεια να τον πιστεύω), αν ο Quickly και ο Toppin και ο Mitchell Robinson βελτιωθούν ως αναμένεται, τότε οι Knicks γίνονται μια πολύ επικίνδυνη, σκληρή και ποιοτική δύναμη στην Ανατολή. Ίσως υπάρξουν θέματα στη θέση 5, αλλά η περιφέρειά τους μοιάζει εξαιρετική και το βάθος τους μεγάλο. Οι περισσότεροι τους βλέπουν χαμηλότερα από πέρσι, δεν αποκλείω το να τα πάνε εξίσου καλά και φέτος.

7.Philadelphia 76ers: τι έγινε ρε Άσουτε, στο επτά οι Sixers; Ναι, όπως έχουν τα πράγματα, ναι. Ο Simmons μπορεί να επέστρεψε, αλλά το γυαλί έχει σπάσει, και είναι αμφίβολο τόσο το κίνητρό που θα επιδείξει όσο και η υποδοχή του από τον κόσμο των Sixers, τους συμπαίκτες του, τον προπονητή του. Πολύς κόσμος μένει στην έλλειψη σουτ και επιθετική ατολμία του Ben, και λησμονεί τα χαρακτηριστικά που φέρνει στο τραπέζι: την εξαιρετική του άμυνα, τη δημιουργία του, αλλά πρωτίστως το μέγεθός του. Οι Sixers είναι γυμνοί στα ψηλά forward, μία γύμνια που κρυβόταν τόσο καιρό από τα χαρίσματα του Ben. Χωρίς αυτόν μπορούμε να ξεχάσουμε την εξαιρετικά σταθερή άμυνά τους, την υπεροχή τους στο ριμπάουντ, και μόλις ο Joel αρχίσει να χάνει τα συνήθη ματσάκια εκεί δεν θα υπάρχει κανείς να τον αναπληρώσει και θα κλάψουν μανούλες.

Το ταλέντο σίγουρα υπάρχει, ο Maxey μπορεί να κάνει το step up από φέτος και να καλύψει επαρκώς τον άσο, όμως όλη αυτή η ανακατωσούρα θα έχει σίγουρα αγωνιστικό κόστος για τους Sixers – το πιθανότερο σενάριο λέει πως ο Simmons θα φύγει προς τα Χριστούγεννα, όπου θα υπάρχουν περισσότερες trade επιλογές. Κακό juju στη Φιλαδέλφεια, πολύ κακό κλίμα, ένας κόουτς που έχει χάσει φανερά την μπάλα, ένας κόουτς λούζερ, όλο αυτό δεν βλέπω πως θα τελειώσει καλά. Το μόνο που μπορεί να τους βάλει στο χάρτη με τους contenders είναι ένα καλό και γρήγορο trade του Simmons. Οι Sixers φυσικά θέλουν να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία, αλλά γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες. Ως τότε λοιπόν, μπόλικο pop corn, κραυγαλέα trade σενάρια, αποκλειστικά ρεπορτάζ από τα αποδυτήρια των Sixers, κορνέδες, σπασμένα αυτοκίνητα – με αυτούς δεν πρόκειται να βαρεθούμε καθόλου φέτος.

 

8.Chicago Bulls: ομολογώ ότι οι Bulls είναι η ομάδα που θα παρακολουθώ με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον φέτος στην Ανατολή. Το front office τους με μια σειρά από αμφιλεγόμενες κινήσεις έκανε all in στη φετινή χρονιά, φέρνοντας DeRozan, Ball, Caruso και τον Vucevic τον Μάρτη, με μοναδικό στόχο της άμεση είσοδο της ομάδας στα play off μετά από κάμποσα χρόνια. Οι κινήσεις και το κόστος τους σίγουρα είναι αρκετά συζητήσιμες, όμως επιτέλους στο Σικάγο κατοικούν παίκτες με ποιότητα. Δικλείδα ασφαλείας για το όλο project αποτελεί ο coach Donovan: τα line up με τα 3 γκαρντ (Ball, DeRozan, Lavine) θα κρύψουν την μπάλα και θα προσφέρουν στιγμές υπερηχητικού μπάσκετ (δεν αποκλείεται να δούμε τον DeRozan και στο 4 σε extra small σχήματα). Στο πίσω μέρος του παρκέ όμως θα υπάρξουν μεγάλα θέματα, κυρίως λόγω της απόλυτης ανυπαρξίας του Vucevic στο αμυντικό κομμάτι. Κλειδί εδώ η παρουσία του δευτεροετούς Patrick Williams, γιατί όχι και του Derrick Jones Jr, που έχει μπροστά του άλλη μια σπουδαία ευκαιρία να καθιερωθεί σαν αξιόπιστος ρολίστας στο ΝΒΑ. Με ανησυχεί κάπως η έλλειψη βάθους τους, το rotation θα είναι σίγουρα μικρό, και πολλά θα κριθούν από το πόσο υγιείς θα μείνουν μέσα στη σεζόν. O δρόμος για την επιστροφή στην ελίτ θα είναι δύσβατος για το Σικάγο και θα χρειαστεί υπομονή, όμως πιστεύω πως οι Bulls θα μας εκπλήξουν θετικά φέτος.

9.Toronto Raptors: θα διαφωνήσω και εδώ με την πλειοψηφία, που βλέπει το Τορόντο αρκετά πιο κάτω, ο κόσμος ξεχνάει ότι ακόμη και στην κακή περυσινή χρονιά το συνολικό net rating ήταν ομάδας play off μέχρι να παρθεί η απόφαση του tanking, ή ότι η ομάδα ζούσε και αγωνιζόταν εκτός έδρας για όλη τη σεζόν. Υπάρχουν σίγουρα πολλά αινίγματα, κυρίως όσον αφορά στους στόχους των Raptors: Θα τα χτυπήσoυν τα play off ή με την πρώτη στραβή θα πατηθεί το κόκκινο κουμπί του tanking; O Dragic θα μείνει ή θα έχουμε κάνα trade μέσα στη σεζόν; Με τον Birch θα πάνε στο 5; Ο Siakam θα παίξει κάνα μπάσκετ της προκοπής ή αυτό ήταν;. Οι Raptors επιστρέφουν επιτέλους στην έδρα τους, η σημαία Lowry δεν κατοικεί πια εδώ, και μπορεί να υπάρχει λειψανδρία στον άσο και το 5, υπάρχουν όμως μπόλικα ποιοτικά, μαχητικά φόργουορντ (ο rookie Barnes θα βοηθήσει αυτόματα, μην εκπλαγείτε αν ο OG Anunoby εξελιχτεί στον πιο βελτιωμένο παίκτη της χρονιάς, ο δευτεροετής Achiuwa θα κληθεί να καλύψει το 5) και υπάρχει φυσικά o μέγας coach. Να περιμένετε μπόλικο small ball, φουλ transition και μια άμυνα που θα καρυδώνει απευθείας τον αντίπαλο. Ερωτηματικό το πολύ μικρό τους βάθος στα γκαρντ, αν πάθει κάτι ο Van Vleet η χρονιά μπορεί να σχολάσει νωρίς για τους Raptors. Το Τoronto θα κάνει πολλές κηδείες φέτος, και μπορεί να βρεθεί στα play off, αρκεί στα αλήθεια να το θέλει.

10.Washington Wizards: Πολύ καλή off season για τους Wizards που μετέτρεψαν μέσα σε μία σεζόν το αποτρόπαιο συμβόλαιο του John Wall σε Westbrook και κατόπιν σε ποιότητα και βάθος. Το δίδυμο Beal-Dinwiddie μου αρέσει πολύ, μαζί με τον Caldwell-Pope και τον Αaron Holiday συνθέτουν ένα πολύ καλό backcourt ενώ και στα forward υπάρχει ταλέντο, με Ηuchimura, Kuzma, Bertans και τους πιτσιρικάδες Avdija και Kispert (αυτός ο δεύτερος θα προσφέρει άμεσα). Ερωτηματικό η θέση 5, αν ο Gafford συνεχίσει τη βελτίωσή του και ο Harrell παίξει με κίνητρο, συμπαθητικούς τους βλέπω και εκεί. Βαθύ και ισορροπημένο ρόστερ, μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα φέτος – μένει βέβαια να δούμε τη φιλοσοφία και τις ικανότητες του ρούκι coach Wes Unseld.

11.Charlotte Hornets: Από τις πιο fun to watch ομάδες θα είναι και φέτος οι Hornets – με την μπαγκέτα στα χέρια του Lamelo Ball και σούπερ αθλητικούς παίκτες όπως ο Bridges και ο McDaniels το θέαμα θα είναι εξασφαλισμένο με δαύτους. Μου άρεσε πολύ η προσθήκη του Oubre, πιστεύω ότι μπορεί να ριζώσει ως ρολίστας εκεί. Μπορούν και το βήμα παραπάνω οι Hornets; Δύσκολα, αλλά πολλά θα εξαρτηθούν από τη διαθεσιμότητα και την απόδοση του Hayward, αν καταφέρει και μείνει υγιής σίγουρα η δυναμική τους αλλάζει. Μεγάλο “αν” εννοείται. Στα κρίσιμα παιχνίδια στο τέλος της σεζόν δεν βλέπω ποιος μπορεί να τους κουβαλήσει πάντως, ο Lamelo είναι μικρός ακόμη.

12.Indiana Pacers: sorry φίλοι της Ιντιάνα. Δεν αρχίσαμε καθόλου καλά τη σεζόν. Καμία ουσιαστική κίνηση στην off season, χάθηκε και ο killer σουτέρ McDermott – διατήρηση του προβληματικού δίδυμου Sabonis-Turner – τραυματισμοί με το καλημέρα (εκτός ο Sumner, εκτός για μια ακόμη φορά ο Warren, εκτός ο LeVert). Έχω τεράστιες προσδοκίες από την επιστροφή του Carlisle στην Ιντιάνα, αλλά ακόμη και αυτός πολύ δύσκολα θα λύσει το παζλ των Pacers φέτος. Πρόκειται για μια μάλλον μεταβατική χρονιά, όπου το front office τους πρέπει επιτέλους να πάρει γενναίες αποφάσεις και να κινηθεί δυναμικά στην αγορά – έχει πάρα πολλές μάρκες στην κατοχή της η Ιντιάνα για ένα γερό χώσιμο στο τραπέζι των ανταλλαγών. Χρειάζεται επιτέλους ένα πραγματικό star για να χτίσει γύρω του, δεν αρκεί απλά ένα άθροισμα πολύ καλών παικτών χωρίς ηγέτη. Υπάρχει φυσικά η πιθανότητα να επιστρέψουν γρήγορα οι τραυματίες, ο Brogdon να εξελιχθεί σε ηγέτη, ο Warren να γυρίσει σε καλή κατάσταση και ο Carlisle να βρει τα σχήματα που θα επιτρέψουν στο ρόστερ να ξεδιπλώσει το δυναμικό του. Αν μπορεί κάποιος να το κάνει αυτό, αυτός είναι ο Rick. Θα χρειαστούν όμως χρόνο οι Pacers, και στη δύσκολη φετινή Ανατολή χρόνος δεν υπάρχει. Προς το παρόν για μένα ξεκινάνε λίγο πιο πίσω από τους υπόλοιπους διεκδικητές των play off, χωρίς καθόλου να αποκλείω μία θεαματική άνοδό τους μέσα στη χρονιά.

Προσοχή στον ρούκι Duarte, που μπορεί να κάνει την έκπληξη στην κούρσα για ROY. Έτοιμος, πλήρης μπασκετμπολίστας με μέλλον.

13.Cleveland Cavaliers: Άλλοι φωστήρες ΤζιΕμιδες εκεί. Έχεις την πιο άσουτη ομάδα του NBA (30oι σε ποσοστό ευστοχίας πέρσι, 28οι σε προσπάθειες, μιλάμε για κόλαφο). Και τι κάνεις για αυτό; Τίποτα. Έχεις ένα ψηλό (Love) που σου τρώει το 30% του salary cap. Υπογράφεις έναν άλλο ψηλό (Αllen) με ένα πανάκριβο συμβόλαιο (100 μύρια για 5 χρόνια ο παικταράς μας). Κάνεις draft ένα καταπληκτικό prospect ψηλού (Mobley) που δυνητικά μπορεί να αφήσει εποχή. Και πως κινείσαι στο free agency; ΦΥΣΙΚΑ αγοράζεις έναν ψηλό (Markannen) για να ανοίξεις μια καινούρια σελίδα στην ιστορία του μπάσκετ όπου η πεντάδα σου θα αποτελείται μόνο από 5αρια και άσους, καταργώντας τελείως τους forwards. (εντάξει, υπερβάλλω, αλλά όχι όσο υπερβάλλουν οι Cavs στη βλακεία, μέχρι και τον Tacko Fall μάζεψαν!) Δεν μας τα λέτε καλά εκεί πέρα στο Cleveland, και λίγο με ενδιαφέρει βασικά, αλλά μην μου ανακατεύετε την εξέλιξη του Mobley, γιατί θα σας πάρει και θα σας σηκώσει! To παιδί δεν είναι 4άρι! Το νεανικό backcourt των Cavs (Garland, Sexton,Okoro) έχει την πλάκα του, και στις καλές του βραδιές οι Cavaliers θα κάνουν τις ζημιές τους, εγώ όμως θέλω να δω δίπλα στον Garland έναν πιο off ball παίκτη από τον Sexton, δεν ταιριάζουν αυτοί οι δυο μαζί. O πήχης χαμηλά και περιμένουμε τον Ιούνιο του 2022 για την επόμενη στρατολόγηση ταλέντου.

14.Detroit Pistons: Τουλάχιστον θα έχουμε κάτι να βλέπουμε φέτος με τον παιχταρά ρούκι Cade Cunningham. Θα ταιριάξει με τον Killian Hayes στην περιφέρεια του Detroit; That is the question. Δεν τρελαίνομαι με το fit τους, έτσι διαισθητικά. Τα υπόλοιπα prospects δεν με ενθουσιάζουν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, είναι ανόητο να κρίνεις τη δυναμική ενός παίκτη από μία (ή και 2 ή και 3) σεζόν – ο Saddiq Bay φαίνεται να είναι ο πιο ελπιδοφόρος. Αλλά, προς Θεού, όχι άλλα 30άρια usage από τον Jeramie Grant, rebuild κάνεις, άσε τους πιτσιρικάδες να δοκιμάσουν το χέρι τους λίγο παραπάνω.

15.Orlando Magic: Tελευταίοι μεν, fun to watch δε. Σε δικαιολογημένο ολικό rebuild oι Magic, θα παλέψουν για την τελευταία θέση και αν προσπαθήσουν αρκετά μπορεί και να τα καταφέρουν. Τα κλειδιά της ομάδας στον ρούκι Suggs, και συνεχής έλεγχος της απόδοσης των νέων παικτών. Θα περάσει και αυτή η χρονιά.

ΔΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ

 

1.Los Angeles Lakers: Θα πάω κόντρα στο ελληνικό ρεύμα – που περιμένει τους Lakers να απογοητεύσουν – και θα τους βάλω πρώτο φαβορί να κερδίσουν τη Δύση. Η απόκτηση του Westbrook ήταν μια κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση για μένα, και ας ακυρώνει όλες τις αρχές του σύγχρονου μπάσκετ (πως πας και παίρνεις άλλον έναν καθαρά ball-dominant παίκτη όταν έχεις τον Lebron στην ομάδα; που είναι η άμυνα και το shooting στην αρχική σου πεντάδα;). O James κλείνει τα 37 σε δυο μήνες, ο Davis είναι ευάλωτος στους τραυματισμούς, και ο Russ είναι ακριβώς ο παίκτης που χρειάζεται για να οδηγήσει την ομάδα στη regular αν το δίδυμο Lebron-AD μείνει στα πιτς. Και στα play off τι γίνεται Άσουτε; Πως θα ταιριάξουν όλοι αυτοί; Βρε, ας είναι φρέσκοι ο LBJ και ο AD, και δεν χρειάζεται να ταιριάξουν, αρκούν οι δυο τους. Μέχρι και πάγκο μπορεί να φάει ο Westbrook, και να μην βγάλει κιχ όταν προστάζει ο Βασιλιάς.

Και εδώ έρχομαι στον πραγματικό λόγο που μου άρεσε η προσθήκη του Russ: οι υπόλοιπες κινήσεις που έγιναν με ελάχιστα πραγματικά χρήματα ήταν εξαιρετικές. Και δεν αναφέρομαι στους ξεπλυμένους λεγεωνάριους (Carmelo, Rondo, Howard, Jordan, Ariza) που και αυτοί μπορούν  να βοηθήσουν στα δύσκολα στα play off (ποιος ξεχνάει τη συνεισφορά του Rondo και του Dwight Howard στη φούσκα;). Αλλά στους νεαρότερους παίκτες: ο Μalik Monk και ο Wellington είναι σπουδαίοι σουτέρ, ο Bazemore καλό παικτάκι, ο Horton-Tucker έμεινε, αλλά κυρίως ο Kendrick Nunn είναι ίσως το μεγαλύτερο steal της off season – και αποτελεί δικλείδα ασφαλείας για οποιαδήποτε ψυχασθένεια χτυπήσει ξαφνικά τον Russ (εγώ θα τον έβλεπα ως starter δίπλα στον James, μιας και είναι και πολύ καλός αμυντικός).

Έχω εμπιστοσύνη στον κόουτς Vogel ότι θα καταφέρει να μετατρέψει το ετερόκλητο αυτό μίγμα σταδιακά σε ομάδα, σε ομάδα που θα μπορεί να παίξει καλή άμυνα, σε ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους και στόχους. Δεν θα είναι εύκολο, θα πάρει πολύ χρόνο, αλλά ποιος μπορεί να υποτιμήσει τον Lebron James και την παρέα του; Το κλείδι πάντως θα είναι η κατάσταση του διδύμου James/Davis – με αυτούς υγιείς οι Lakers μπορούν να βρεθούν και πάλι στους τελικούς του ΝΒΑ.

2.Phoenix Suns: καλή off season για τους Suns, που εξασφάλισαν την παραμονή του CP3 (αλλά και του Cam Payne με ψίχουλα) και έφεραν στην Αριζόνα τον McGee και τον Shamet. Έπρεπε βέβαια για μένα να έχουν κινηθεί και για ένα 4αρι (καλός ο Crowder, αλλά κοντός, πως να το κάνουμε), εκτός αν περιμένουν τον Jalen Smith να ξεπεταχτεί από φέτος. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος οι Suns να μην είναι εξίσου καλοί με πέρσι (που τελείωσαν με το δεύτερο ρεκόρ στο NBA) ή και καλύτεροι. Ο Paul δεν καταλαβαίνει μία στο ματς-απ με τον πανδαμάτορα χρόνο, ο Booker αυξάνει συνεχώς το range στο σουτ του, και ο νεαρός κορμός θα είναι βελτιωμένος και πιο συμπαγής. Και είπαμε, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, τα πιτσιρίκια του Monty Williams έχουν πλέον παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο και ξέρουν τον δρόμο για την κορυφή.

3.Utah Jazz: κρίσιμη χρονιά για τους Jazz η φετινή σίγουρα. Με την ομάδα να βρίσκεται βαθιά μέσα στο luxury tax, και μετά την εκπληκτική περσινή regular, o κόσμος και ο οργανισμός της Γιούτα λογικό είναι να έχει μεγαλύτερες προσδοκίες από μια έξοδο στο 2ο γύρο των play off. Για μένα το υλικό των Jazz με έναν άλλο προπονητή θα πάλευε για την είσοδο στα play off, δηλαδή αν αφαιρέσουμε τον Mitchell δεν μιλάμε και για καμιά τρομερή συγκέντρωση ποιότητας που να συγκρίνεται με τις άλλες διεκδικήτριες ομάδες. Ο Snyder όμως είναι εδώ, και η παρουσία του αποτελεί εγγύηση για μια υποδειγματική ομαδική λειτουργία και ένα στιβαρό two way σύνολο που στη regular τουλάχιστον θα βρίσκεται ψηλά.

Μου άρεσε η off season της Γιούτα, και είναι ενδεικτική των βλέψεών της. Αποκτήθηκαν παίκτες αθλητικοί και με μέγεθος (Whiteside, Gay, Paschall) για να απαντήσουν το περσινό έλλειμμα στη ρακέτα των Jazz. Είναι και οι 3 παίκτες που έχουν τα ζητηματάκια τους, με την κατάλληλη καθοδήγηση όμως μπορούν και οι 3 να βοηθήσουν σημαντικά, και να δώσουν ένα μεγαλύτερο versatility στην άμυνά τους (τα περσινά γλέντια των Clippers πάνω στον Gobert δεν ξεχνιούνται εύκολα). Δεν θα με εκπλήξει να δούμε και τον ρούκι Jared Butler να παίρνει χρόνο στο rotation, καλός αμυντικός και ώριμος νέος. Το ερωτηματικό όμως είναι αν η περιφέρειά τους θα καταφέρει να μείνει υγιής και να διατηρήσει τα περσινά, υψηλά στάνταρ. Ο Conley και ο English πατάνε τα 34, ο Clarkson είναι ασταθής, ο Bogdanovic πλαδαρός. Υπάρχει μια επείγουσα αίσθηση ότι το μεγάλο βήμα πρέπει να γίνει τώρα. Εγώ τους πιστεύω, κυρίως γιατί πιστεύω ότι ο Mitchell (εφόσον μείνει υγιής) θα κάνει ακόμη ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος (ωραίο darkhorse και για ΜVP – 30 απόδοση). Από αυτόν εξαρτώνται σχεδόν τα πάντα.

4.Los Angeles Clippers: ναι, ξέρω, ο Leonard θα χάσει πιθανά ολόκληρη τη σεζόν, οπότε ο πολύς κόσμος δεν τους πολυπιστεύει φέτος. Χωρίς τον Leonard όμως δεν απέκλεισαν πέρσι τους Jazz και πάλεψαν στα ίσα με τους Suns; Εγώ θα τους βάλω στο 4, έτσι για ψυχολογική στήριξη στον αγαπημένο μας προπονητή, σε αυτον τον γατόπαρδο των πάγκων, τον Tyron “Smeagol” Lue. Είναι η χρονιά του Paul George φέτος, μετά την σπουδαία περσινή post-season, δείχνει έτοιμος να κάνει το step up και να ηγηθεί της προσπάθειας των Clippers, χωρίς να κρύβεται πίσω από κανένα Kahwi και κανένα Westbrook, αν όχι τώρα πότε; Κατά τα λοιπά οι βετεράνοι των Clippers (Batum,Morris, Ibaka) θα είναι ένα χρόνο πιο γερασμένοι, ο νεανικός κορμός τους όμως μπορεί να ανέβει επίπεδο (πιστεύω και στον Kennard και στον Zubac και ακόμη περισσότερο στον Terence Mann), ενώ ο Bledsoe (μην βρίζετε ρε!) αν μου λέγαν να διαλέξω μια ομάδα από τις 30 που θα του ταίριαζε αυτοί είναι οι Clippers: χρειάζονταν ένα παιγμένο άσο οι Clippers, o Eric έχει βάλει κιλά και μυϊκό όγκο και μπορεί να τους βοηθήσει σε ρόλο μπουλντόζας προς το rim (αν του κάναν και μεταμόσχευση εγκεφάλου ακόμη καλύτερα βέβαια). Κλειδί για την επιτυχία του εγχειρήματος η σταθεροποίηση του Reggie Jackson στα αδιανόητα επίπεδα ευστοχίας των περσινών play off – η βελτίωσή του δείχνει να μην είναι περιστασιακή. Στο μόνιτορ ο υψηλόσωμος ρούκι γκαρντ ΒJ Boston, άλλη μια καλή ψαριά για το εξαιρετικό front office των Clippers.

5.Denver Nuggets: Δεν το κρύβω πως με τον Jamal Murray υγιή, μάλλον θα τους είχα στο νο1 της Δύσης. Αλλά και ως έχουν, σίγουρα δεν μπορείς να τους υποτιμήσεις. O περσινός MVP Νikola Jokic αποτελεί εγγύηση για τις νίκες που θα τους δώσουν κατά πάσα πιθανότητα απ’ευθείας το εισιτήριο για τα play off. Δίπλα του σε αναβαθμισμένο ρόλο ο Michael Porter Junior, χωρίς να έχει ακόμη στεγνώσει το μελάνι από το σούπερ συμβόλαιο των 200 εκατομμυρίων που υπέγραψε. Θα είναι ο σταθερός, δεύτερος πόλος που χρειάζονται οι Nuggets στη φετινή τους προσπάθεια; Θα το μάθουμε φέτος, στα περσινά play off ήταν απογοητευτικός, στις καλές του είναι κυριολεκτικά unguardable. Η περιφέρεια των Nuggets και χωρίς τον Murray δεν είναι του πεταματού. Ο Will Barton είναι πολύ καλός παίκτης, ενώ περιμένω πολλά φέτος από τον Dozier. Τα ανοιξιάτικα ερωτήματα (πότε επιστρέφει ο Murray; σε τι κατάσταση θα είναι; πόσο εύκολα θα αφομοιωθεί ξανά στην ομάδα;) και οι απαντήσεις που θα δοθούν σε αυτά θα κρίνουν την φετινή τους διαδρομή. Προς το παρόν ξεκινάνε από καλό σημείο την κούρσα της Δύσης.

6.Golden State Warriors: εντάξει, στο 6 για προφανείς λόγους. Όσο λείπει ο Klay Thompson, οι Warriors είναι απλά μια από τις καλές ομάδες της Δύσης, με την επιστροφή του θα μετατραπούν σε κάτι άλλο. Δηλαδή σε διεκδικητή. Αρκεί βέβαια να μην του έχουν μείνει κουσούρια από τους συνεχείς τραυματισμούς. Όμως και ως έχουν οι Warriors θα είναι καλύτεροι από πέρσι – ο Kumminga με τον Moody είναι καλές draft επιλογές, ο Wiseman μετά την περσινή τραυματική χρονιά αναμένεται βελτιωμένος, ενώ και οι προσθήκες των Bjelica, Iguadala, Otto Porter Jr είναι ενδιαφέρουσες. Το κλειδί όμως για την τωρινή τους δυναμική είναι η εξέλιξη του Jordan Poole, είδαμε εκλάμψεις ενός μεγάλου σκόρερ την περσινή χρονιά – στα ματς της preseason όμως ήταν απλά εκπληκτικός, με μεγάλη βελτίωση στα handles του και στα reads του και μπουρλοτιέρης από το τρίποντο. Άλλος ένας υποψήφιος για MIP (most improved player) εδώ, και αν υποθέσουμε ότι ο Klay γυρνάει σε καλή κατάσταση οι Warriors μπορούν να αποκτήσουν μεγάλο πλεονέκτημα στην περιφέρειά τους.

Είναι ξεκάθαρο πως έχοντας να βρεθούν στα play off από τους τελικούς του 19 οι Warriors θα είναι πεινασμένοι φέτος, και ο στόχος του οργανισμού δεν μπορεί να είναι άλλος από τη διεκδίκηση του τίτλου. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι μέσα στη χρονιά θα δούμε κάποιο θεαματικό trade που θα τους ενισχύσει στην προσπάθειά τους για τον τίτλο, μιας και τα στοιχήματα (Thompson, Poole, Wiseman, βάθος πάγκου) είναι πάρα πολλά για να κερδηθούν όλα. Οι Warriors θα στηριχτούν και φέτος στην καταπληκτική τους άμυνα, χτίζοντας μέσα στη χρονιά τον two way χαρακτήρα τους. Στο 6 λοιπόν, συντηρητικά, αλλά την Άνοιξη το πιο πιθανό είναι πως θα τους δούμε ψηλότερα.

7.Dallas Mavericks: πολύ μέτρια off season για το Dallas, που δεν κατόρθωσε ούτε να βάλει δίπλα στο Luka ένα αστεράτο γκαρντ, ούτε απάντησε στα υπόλοιπα ζητήματα που το ταλανίζουν (έλλειψη αθλητικότητας, soft άμυνα, χημεία Doncic-Porzingis). Μιλάμε ουσιαστικά για το ίδιο ρόστερ με πέρσι, με μια σημαντική διαφορά: στον πάγκο δεν καθεται πλέον ο Rick Carlisle (13 χρόνια είναι αυτά) αλλά ο Jason Kidd. Εντάξει, η προπονητική προϋπηρεσία του Kidd στους Nets και τους Bucks δεν άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις, και οι περισσότεροι αναλυτές έχουν σοβαρές αμφιβολίες για την επιτυχία της επιλογής. Σίγουρα πρόκειται για μια επιλογή στοχευμένη στη βελτίωση του Doncic, αλλά – μεταξύ μας – χρειάζεται προπονητή ο Luka;

Ήμουν προετοιμασμένος λοιπόν να βάλω τους Mavs σε ακόμη χαμηλότερη θέση από την όχι και τόσο σπουδαία έβδομη, και δεν αποκλείω καθόλου οι σκληρές τακτικές του Kidd να μην βρουν την καλύτερη υποδοχή από τα φλωράκια του Dallas και το πράγμα να στραβώσει. Παρόλα αυτά, παρόλα αυτά, ομάδα που έχει τον Doncic στο ρόστερ της δύσκολα θα μείνει έξω από τα play off. Τον βλέπουμε να αυξάνει συνεχώς το range του σουτ του και δεν αποκλείεται να τον δούμε να σταθεροποιείται κοντά στο 40% από το τρίποντο φέτος και να περάσει στο επόμενο level. Ένα άλλο ενθαρρυντικό σημάδι από την pre season είναι η αυστηρή χρησιμοποίηση του Porzingis στο 4, δίπλα στον Dwight Powell ή τον Cauley-Stein (στα έλεγα Rick από πέρσι αλλά δεν με άκουγες!) Ο Kristaps δεν μπορεί να παίξει στο 5 με την καμία, η χρησιμοποίηση του στο 4 είναι μόνοδρομος, δίνει μέγεθος στους Mavs, ενώ αν κρίνω από τα φιλικά, ο Kidd θα τον βάλει με το ζόρι να πατάει περισσότερο στο ζωγραφιστό. Σίγουρα θα τους δούμε πιο σκληρούς αμυντικά τους Mavericks, αλλά τους καταπληκτικούς επιθετικούς δείκτες της τελευταίας διετίας μπορούμε μάλλον να τους ξεχάσουμε. Ώρα για παίκτες παιδιά του Carlisle, όπως ο Brunson και ο Finney-Smith, να αποδείξουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να βελτιώνονται υπό μια διαφορετική καθοδήγηση.

8.Memphis Grizzlies: Tα μωρά του Taylor Jenkins είναι πάλι εδώ, ένα χρόνο μεγαλύτερα. Θα είναι και ένα χρόνο καλύτερα; Αν η απάντηση είναι θετική, οι Grizzlies μπορεί να είναι η έκπληξη της φετινής χρονιάς. Ομάδα με τεράστιο βάθος στο ρόστερ της κινήθηκε ελάχιστα στην αγορά, το trade του Valanciunas με τον Adams μοιάζει παράξενο, ο Valanciunas ήταν ένα σταθερό, επιθετικό σημείο αναφοράς για το Memphis, και εξηγείται μόνο με την επιστροφή στην αγωνιστική δράση του Jaren Jackson Jr. O παίκτης αυτός είναι το μεγάλο στοίχημα των Grizzlies για την φετινή χρονιά, οι Grizzlies θα υποχρεωθούν να τον πληρώσουν καλά φέτος μιας κι λήγει το συμβόλαιό του, και θέλουν επιτέλους να δουν πράγματα από αυτόν. Η περίπτωσή του θυμίζει λίγο Porzingis, είναι 4αρι ή 5άρι; Δεν το συζητάμε πως αν βελτιώσει την άμυνά του, αν σταματήσει να τρώει κάθε απίθανη προσποίηση, αν μπορέσει να σταθεί σαν switchable 5, μιλάμε για επιθετικό υπερόπλο, μιας και από την περίμετρο πρόκειται για πραγματικό bomber. Μια πεντάδα Μorant /Brooks/Anderson/ Clarke/Jackson Jr θα μπορούσε να κυριαρχεί σε 2 χρονάκια.

Οι Grizzlies θα στηριχτούν και φέτος στην πολύ επιθετική και αποτελεσματική τους άμυνα, ενώ στον τομέα του shooting θα απαιτήσουν από τους πιτσιρικάδες τους (Clarke/Bane/Melton) να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους από το τρίποντο ώστε να ανοίξει το γήπεδο ακόμη περισσότερο για αυτόν τον μοναδικό συνδυασμό αλητείας, αθλητικότητας και φινέτσας που λέγεται Ja Morant. Σιγά-σιγά έρχονται και οι προσδοκίες για το όλο project, έρχεται και η στιγμή που όλοι αυτοί οι νεαροί παίκτες θα πρέπει να πληρωθούν, και η φετινή χρονιά θα δείξει πολλά για τη δυναμική τους. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου να τους δω να παίρνουν απευθείας το εισιτήριο για τα play off.

9.Portland Trailblazers: ακόμα εκεί είσαι ρε Lillard; O Stotts αποτελεί παρελθόν από τον πάγκο τους (δίκαια) και μένει να δούμε τη φιλοσοφία του νέου τους προπονητή Chancey Billups για το πως θα κινηθούν φέτος. Σίγουρα το απαράδεκτο αμυντικό αποτέλεσμα των τελευταίων χρόνων δεν γίνεται να αποδοθεί μόνο στις προπονητικές επιλογές του Stotts: υπάρχει ξεκάθαρο δομικό πρόβλημα, μιας και δεν μπορείς να έχεις δύο τόσο αδύναμους αμυντικά παίκτες όπως ο Dame και ο CJ μαζί στο παρκέ. Πόσο μάλλον όταν βάζεις και δίπλα τους τον Norman Powell στο 3 (ήμαρτον, τα ξαναείδα στην preseason κάτι τέτοια σχήματα, ίσως στο Shire ή την Moria να κάναν θραύση). Η λύση στο δομικό αυτό πρόβλημα είναι μία: trade του ΜcCollum άμεσα (πόσο θα ταίριαζε ο Ben Simmons στη θέση του, θα έλυνε όλα τα προβλήματά τους απευθείας μια τέτοια κίνηση κατά τη γνώμη μου). Ή – αλλά ποιος τολμάει να το κάνει αυτό – trade του Lillard τώρα που η αξία του είναι στα ύψη και rebuild, οι Blazers θα μπορούσαν άμεσα να ξαναπατήσουν στα πόδια τους με τα ανταλλάγματα.

Από τη στιγμή που οι Blazers δεν μπήκαν σε διαδικασία διαρθρωτικών αλλαγών στο ρόστερ τα περιθώρια ήταν πολύ στενά για αυτούς, και υπό αυτή την έννοια έγινε το καλύτερο που μπορούσε να γίνει (ο Νance Jr είναι παίκτης που θα τους βοηθήσει). Όμως πολύ απλά δεν αρκεί αυτό για να μπορέσουν να διεκδικήσουν τη Δύση. Κακά τα ψέμματα, οι Blazers είχαν τις ευκαιρίες τους και το 19 που είχαν μπροστά τους τους πληγωμένους Warriors και πέρσι που τα φαβορί στη Δύση κατέρρευσαν από τους τραυματισμούς. Το λουζεριλίκι των τελευταίων ετών έχει πλέον συσσωρευτεί και δημιουργεί μια πολύ άβολη κατάσταση και στο πνευματικό επίπεδο. Ένα κακό ξεκίνημα μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις, αλλά η ποιότητα του Lillard και μόνο μπορεί κάλλιστα να τους βγάλει στον αφρό για να ξαναζήσουν άλλη μια αποτυχία στα play off του 22.

`10.New Orleans Pelicans: άλλοι κακομοίρηδες από εδώ. Πεταμένη χρονιά η περσινή, όχι μόνο δεν πλησίασαν τον στόχο των play off αλλά δεν έδωσαν καν χρόνο στους πολλά υποσχόμενους νέους παίκτες τους. Τα ίδια και στην off season, όχι μόνο δεν κατάφεραν να βάλουν ένα μεγάλο παίκτη στην περιφέρειά τους (είχαν και βλέψεις για τον Lowry τρομάρα τους) αλλά δεν κράτησαν καν τον Lonzo Ball φέρνοντας στη θέση του τον Graham, που είναι απλά χειρότερος. Τρίτος προπονητής σε 3 χρόνια για τον Zion, που το παιδί θα αναρωτιέται σε τι τσίρκο έχει μπλέξει με αυτά που βλέπει.

Και όμως το ταλέντο πλεονάζει, και αν ο ρούκι κόουτς Willie Green εμπιστευτεί και εξελίξει τους νέους παίκτες του, οι Pelicans έχουν τύχη φέτος να βρίσκονται τουλάχιστον στο play-in. O Nickeil Alexander-Walker μπορεί και πρέπει να φορέσει φανέλα βασικού φέτος στον άσο, με τον Kira Lewis να έρχεται από τον πάγκο, ο Hayes πρέπει να πάρει περισσότερο χρόνο στο 5, ενώ λίρα εκατό μπορεί να αποδειχθεί από την πρώτη στιγμή η ρούκι καλαθομηχανή Trey Murphy III (παρά τις απίστευτες βλακείες που έχει κάνει ο Griffin , έχει μάτι στο να βρίσκει νέους παίκτες). Το δίδυμο Zion/Ingram αποτελεί εγγύηση στην επίθεση, θα πρέπει όμως και οι 2 τους να βελτιώσουν το αμυντικό τους effort. Οι Pelicans μπορούν φέτος και να σταθούν αξιοπρεπώς στη Δύση και να κοιτάξουν το μέλλον τους. Αρκεί να επικρατήσει η λογική στον πάγκο τους, και να μείνει ο Zion υγιής (ο οποίος δυστυχώς ξεκινά τη χρονιά πάλι τραυματίας, χωρίς συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα επιστροφής, αν μιλάμε για παρατεταμένη απουσία η δυναμική των Pelicans αποψιλώνεται, και πάμε για μια ακόμη χαμένη χρονιά).

11.Minessota Timberwolves: η περσινή αλλαγή προπονητή φαίνεται να ωφέλησε τους Wolves, και η φετινή χρονιά αρχίζει μετά από καιρό ελπιδοφόρα για αυτούς. Πολλοί έχουν ξεχάσει ότι για ένα μήνα πέρσι τον Απρίλη η Minessota ήταν ομάδα του 50%, παίρνοντας τα σκαλπ αρκετών δυνατών ομάδων. Ο Chris Finch ήταν υπεύθυνος επιθετικού σχεδιασμού στους Nuggets τη χρονιά 2016-17, τη χρονιά δηλαδή που ο Jokic αναδύθηκε ως το τέρας μπασκετικής δημιουργίας που θαυμάζουμε σήμερα – και η φιλοδοξία του είναι να μετατρέψει τον Townes σε έναν αντίστοιχο σέντερ δημιουργό και εκτελεστή. Το υλικό των Wolves είναι καλό και έχει πολλές δυνατότητες, ο Edwards μπορεί να εξελιχτεί στο next big thing, και αν αποκτήσουν μέσα στη χρονιά και έναν πιο two way χαρακτήρα θεωρώ πως μπορούν να είναι η ομάδα έκπληξη στη φετινή Δύση. Κλειδί η υγεία των βασικών τους όπλων και η απόδοση του D’Angelo Russel – κάποια στιγμή πρέπει να σοβαρευτεί και αυτό το παιδί και να παίξει λίγο μπάσκετ γιατί η αξία του είναι σε ελεύθερη πτώση στο μπασκετικό χρηματιστήριο.

12.Sacramento Kings: Τι είχες Γιάνννη, τι είχα πάντα. Οι Kings ισοφάρισαν το ρεκόρ της μεγαλύτερης απουσίας από τα play off (15 χρόνια) και φέτος απλά μάλλον θα το σπάσουν. Η ομάδα συνεχίζει ουσιαστικά ως είχε, συν την προσθήκη του φερέλπιδος σούτινγκ γκαρντ ρούκι Davon Mitchell. H περιφέρεια της, με Fox, Hield και τους νεαρούς Haliburton, Mitchell είναι εξαιρετική, στα forward και τους ψηλούς είναι που χωλαίνει. Και ποιος είπαμε ότι παίζει άμυνα σε αυτό το σύνολο; Οι Κings ξεπέρασαν πέρσι και τους Blazers στο διαγωνισμό για την χειρότερη αμυντικά ομάδα του NBA με 116.5 ποντάκια σε 100 κατοχές, παίρνοντας την τελευταία θέση. Δεν έχω καταλάβει τι περιμένουν να αλλάξει φέτος, την πάτησαν με το trade του Hield στους Lakers, μιας και αυτοί προτίμησαν τον Westbrook, με Kuzma και Harrell στο ρόστερ θα είχαν άλλη δυναμική. To έγραψα στα σχόλια, έπρεπε να είχαν επιδιώξει να αποκτήσουν τον Simmons πάση θυσία, ακόμη και αν αποχωρίζονταν τον DeAaron Fox, δεν έχει να κάνει με την αντικειμενική αξία των παικτών, αλλά με τα χαρακτηριστικά τους, και ο Simmons απαντάει αυτόματα σε πολλά από τα ζητήματά τους. Ως έχουν τα πράγματα θα εξακολουθήσουν να είναι στην αφάνεια.

13.San Antonio Spurs: Στις 25 Ιουνίου του 1997 η ιστορία των Spurs άλλαξε για πάντα, όταν διάλεξαν στο νο 1 του draft τον Tim Duncan. 25 χρόνια μετά το καλύτερο που μπορούν να περιμένουν από αυτή τη χρονιά είναι να κερδίσουν και πάλι το νο 1 και να ανοίξουν μια καινούρια σελίδα στην ιστορία τους. Θυμίζει Παναθηναϊκό η όλη φάση, ο κόσμος τους δεν έχει ακόμη καταλάβει ότι οι ένδοξες μέρες έχουν τελειώσει, και ότι θα χρειαστούν συγκεκριμένα βήματα και αρκετός χρόνος για να επιστρέψουν στις καλές ομάδες της Δύσης. Οι τελευταίοι βετεράνοι (DeRozan, Mills, Gay) αναχώρησαν για άλλες πολιτείες, και ο νεανικός κορμός τους μπορεί να περιλαμβάνει καλούς παίκτες (Murray, Keldon Johnson, Vassell, Walker, όλοι τους θα γίνουν καλοί και χρήσιμοι  παίκτες, ο Murray πολύ πιθανά και κάτι παραπάνω), αλλά ρε παιδιά, πάρτε ένα παίκτη να μπορεί να σηκωθεί  με pull up και να βάλει τη μπάλα μέσα από το τρίποντο! Αυτή η ομάδα μοιάζει σαν να μπορεί να σκοράρει μόνο με lay up, άντε και με κάνα midrange σουτάκι. Ήμαρτον, δεν μπορεί ο Forbes να είναι ο καλύτερος σουτέρ σου! Δεν μπορώ να βλέπω τον Derrick White να σηκώνεται να παίρνει τρίποντα, πονάνε τα μάτια μου! Ούτε μπορεί να κατεβαίνεις με βασικό πεντάρι τον Poltl, όσο τίμιο και να είναι το παιδί.

Και ναι, μπορεί να τους ταβανιάσει πάλι ο Pop, να παίξουν τρομερή άμυνα και να φτάσουν κουτσά στραβά στο play in και να καταπιώ για μια ακόμη φορά τη γλώσσα μου. Και πέρσι πήγαν πολύ καλύτερα από ότι περίμενα, τι να λέμε τώρα, ο άνθρωπος είναι μάγος. Και λοιπόν; Στα play off δεν μπαίνουν, φέτος έμειναν για πρώτη φορά στην ιστορία τους δεύτερη διαδοχική φορά εκτός. Και τι πήραν ως έπαθλο για την αποτυχία τους; τον Josh Primo! Δεν γίνεται δουλειά έτσι, χρειάζονται παίκτες με ποιότητα, παίκτες που να ξεχωρίζουν, και ελπίζω να δω από τους Spurs φέτος ένα τίμιο και αξιοπρεπές tanking. Δεν είναι ντροπή, και ίσως η κακή off season του San Antonio να έχει ήδη θέσει σε κίνηση ή και να έχει σφραγίσει έναν τέτοιο προσανατολισμό.

14.Houston Rockets: θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη ανάρτηση μόνο για τα όσα διαδραματίστηκαν στο Houston τον τελευταίο χρόνο, αλλά σας λυπάμαι και δεν θα εκφράσω τον πόνο μου ως πιστός οπαδός τους. Μετά την καταιγίδα, φάνηκε και ένα μικρό ουράνιο τόξο στον ορίζοντα, οι Rockets έλαχαν το νούμερο 2 στο φετινό ντραφτ, το οποίο το μετουσίωσαν σε Jalen Green, ένα τρομερό prospect αθλητικότητας και σκορ που μπορεί να εξελιχτεί στον επόμενο leader για τους Rockets. Οι υπόλοιπες επιλογές στα ντραφτ ήταν όλες εξαιρετικές, οι Rockets ψώνισαν από την Ευρώπη τους Garumba και Sengun (ένας μικρός Τούρκος Γιόκιτς μοιάζει αυτός, σπουδαίο για την ηλικία του και τη θέση του vision) και από τις ΗΠΑ τον Josh Christopher.

Όλα ανθηρά και ωραία λοιπόν; Όχι για μένα, μιας και δεν καταλαβαίνω καθόλου τη διαχείριση με τον John Wall, ο οποίος θα πληρωθεί του χρόνου 40 συν εκατομμύρια για να δίνει συμβουλές στους νέους παίκτες, μένοντας εκτός παρκέ. Ή τον κάνεις buy out λοιπόν, ή τον βάζεις να παίξει, ώστε να πάρει παιχνίδια στα πόδια του και να διατηρήσει μια κάποια trade αξία. Και δεν βλέπω γιατί οι Wall, Gordon, Wood, Theis, House, πλαισιωμένοι από τους ρούκις και τους Kevin Porter Junior και Tate δεν θα μπορούσαν να έχουν βλέψεις για το play in φέτος. Αλλά είπαμε, το αστείο front office των Rockets είναι αποφασισμένο να ξεπλύνει τα εγκλήματα του 2020 στα βαθιά, μαύρα νερά του απόλυτου tanking. Σίγουρα πάντως απόλυτα fun to watch ομάδα, με καλό προπονητή, και μεγάλο φετινό στοίχημα την καθιέρωση του Kevin Porter Junior στον άσο (αν αυτό “πιάσει” οι Rockets μπορεί να έχουν δυναμική του χρόνου).

15.Oklahoma City Thunder: πάμε για άλλη μια χρονιά ξεδιάντροπου tanking για την Οκλαχόμα, η οποία μπορεί να έχει εξασφαλίσει 36(!) picks για τα επόμενα 7 χρόνια, αλλά από μπάσκετ παιδιά; Μιλάμε για μια ομάδα που έχει καταργήσει το μπάσκετ, μετατρεπόμενη σε ένα είδος πλυντηρίου συμβολαίων των υπόλοιπων ομάδων (βλ. περίπτωση Kemba Walker) και αναπτυξιακής G-League ομάδας. Και εντάξει, τα picks μπορούν να σου δώσουν κάποιους καλούς παίκτες, αλλά δεν είναι καθόλου απαραίτητο ότι θα σου δώσουν έστω και ένα μεγάλο αστέρι. Δηλαδή από την ως τώρα σοδειά, οι μόνοι που δείχνουν να έχουν ψηλό ταβάνι είναι ο Pokusevski και ο ρούκι Josh Giddey, (δεν βάζω τον SGA μέσα, αυτός προϋπήρχε) αλλά σε ένα κλίμα απόλυτης ανεκτικότητας και χαβαλέ είναι δύσκολο να μεγαλώσουν και αυτοί σαν παίκτες, να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και αν στους φίλους της Oklahoma αρκεί για μια ακόμη φορά η τελευταία θέση, σίγουρα αρκούν και οι λίγες γραμμές που θα γράψω και εγώ για αυτούς στα rankings μου…

Jim Conway: Ευχαριστούμε τα παιδιά για την εξαιρετική τους δουλειά.

 

 

Υ.Γ: Ο Παναθηναϊκός περίμενε σκόπιμα και τελικά κατάφερε να υπογράψει έναν αθλητή ο οποίος δεν ήταν προσβάσιμος λίγους μήνες πριν. Ο Γιόγκι Φέρελ είναι ένας πολύ καλός παίχτης και η ένταξη του στο “τριφύλλι” συνιστά σημαντική μεταγραφική επιτυχία για τον οργανισμό, ειδικά στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Ο Αμερικανός γκαρντ δεν είναι Νάπιερ. Δεν είναι τόσο καλός. Όμως διαθέτει ποιότητα, βρίσκεται σε εξαιρετική ηλικία και μετά το πρώτο “τρακάρισμα” με τη διαφορετικότητα της Ευρωλίγκας, μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό.

Ο Φέρελ είναι Scoring PG. Έχει όλα αυτά τα εργαλεία (tight handles, pull up jumper) ώστε να αλλάξει τους συσχετισμούς στην αντίπαλη άμυνα, τρέχοντας ball screen-δράσεις. Έχει επίσης την ικανότητα να παίξει μακριά από τη μπάλα εάν χρειαστεί. Είναι μαχητικός (παρότι του λείπει το μέγεθος δεν θα παραδώσει εύκολα τη θέση του, μπορείτε να τσεκάρετε λίγο την εικόνα του όταν αμύνεται απέναντι σε μεγαλύτερα κορμιά στην πίσω γραμμή) και έχει το μικρόβιο της δουλειάς. Δεν είναι ο PnR-PG που έψαχναν οι πράσινοι. Τέτοιος δεν υπήρχε προσβάσιμος εκεί έξω αυτή τη στιγμή (το ρίσκο με τον Γιόβιτς ήταν όντως μεγάλο από τη στιγμή που υπάρχει ήδη ο Νέντοβιτς με αντίστοιχη ροπή σε τραυματισμούς). Οι παίχτες που συγκέντρωναν τέτοια χαρακτηριστικά και είχαν τις προδιαγραφές να κουμπώσουν σε αυτό που θέλει ο κόουτς, δεν κατέστη δυνατό να έρθουν για διαφορετικούς λόγους. Σε αυτή τη λογική, οι πράσινοι κάνουν Αll-in σε έναν πολύ καλό παίχτη, ο οποίος όμως δεν είναι το καλύτερο δυνατό fit, με βάση τη δομή αυτής της περιφερειακής γραμμής. Είναι ορατός ο κίνδυνος να πέσει επάνω στον Μέικον. Η μεταξύ τους χημεία είναι αμφίβολη και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για τον κόουτς Πρίφτη στην παρούσα φάση.

 

Υ.Γ1: Πολύ καλή κίνηση για την Αναντολού με την προσθήκη του Εlijah Bryant. Είναι ένας παίχτης που έλειπε από τις πλάγιες θέσεις του Αταμάν και θα φρεσκάρει την ομάδα φέρνοντας αθλητικότητα, κάθετο παιχνίδι και δημιουργία. Ο Bryant, ο οποίος εκτελεί πλέον με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από την περιφέρεια (έχει δουλέψει σε αυτό το κομμάτι, είναι προφανές), έρχεται με την προοπτική να αποτελέσει μέρος και του μελλοντικού σκληρού πυρήνα αυτής της ομάδας καθώς η Αναντολού στο τέλος αυτής της σεζόν -και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα- πιθανόν θα χρειαστεί να πάρει κάποιες αποφάσεις.

Υ.Γ2: O Γιώργος Μπαρτζώκας είναι από τους προπονητές που παραδοσιακά δυσκολεύουν περισσότερο τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Οι επιθετικές τακτικές του Λιθουανού κόουτς μοιάζουν να βρίσκουν σε τοίχο στη συγκεκριμένη περίπτωση, από τα χρόνια των Ζάλγκιρις και Χίμκι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο γεγονός. Ο Oλυμπιακός είναι από τις ομάδες που σε πείθουν περισσότερο ότι βαδίζουν στο σωστό μονοπάτι στο ξεκίνημα της σεζόν. Η άμυνα του και η αφοσίωση των παιχτών στο πλάνο είναι υποδειγματική, οι ρόλοι έχουν μοιραστεί πολύ σωστά και ο συνδυασμός καλού conditioning και πνευματικής ετοιμότητας κάνει την ομάδα να μοιάζει πιο γρήγορη, πιο αθλητική από αυτό που της υπαγορεύει η αντίστοιχη ικανότητα (athleticism) του ανθρώπινου δυναμικού της.

Οι ερυθρόλευκοι μετρούν ήδη 1.5 χρόνο δουλειάς με τον Γιώργο Μπαρτζώκα, μπαίνοντας ουσιαστικά στην τρίτη σεζόν μαζί του. Απέτυχαν, υπέμειναν, έχτισαν και (όλοι ελπίζουμε πως) επέστρεψαν. Τις περισσότερες φορές απλά δεν μπορείς να skip σε κανένα βήμα της διαδικασίας αυτής…