Thoughts & Quotes

Παρατηρήσεις και σκέψεις εφ’ όλης της ύλης, σχετικά με τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο «επόμενος Ουόλκαπ», ο Κουφός, η «δεύτερη προετοιμασία» που θα χρειαστεί ο Παναθηναϊκός και η επιστροφή του Πάου Γκασόλ στη Βαρκελώνη…

Τέλη Φλεβάρη λοιπόν και το τοπίο στην Ευρωλίγκα αρχίζει σιγά-σιγά να ξεκαθαρίζει. Η τελευταία αγωνιστική έδειξε ότι κάποιες από τις ομάδες που είχαν μείνει πιο πίσω –κουβαλώντας μέχρι πρότινος το status του διεκδικητή μιας θέσης για τα playoffs- αρχίζουν και χάνουν έδαφος, βγαίνοντας από σταδιακά από το κάδρο. Η Μακάμπι και ο Ολυμπιακός είναι δύο τέτοια παραδείγματα. Η αξιολόγηση αυτή δε, έχει να κάνει με την αγωνιστική τους εικόνα και δυναμική πρωτίστως και όχι με το ρεκόρ. Στην κορυφή οι «ζυμώσεις» είναι διαφορετικές.

Η Ρεάλ παλεύει με τους δικούς της «δαίμονες» όντας σε κακή κατάσταση. Παρόλα αυτά υπάρχει «ομορφιά» πίσω από αυτή την ασχήμια στη Μαδρίτη. Οι Αμπάλντε, Αλοθέν και  Γκαρούμπα (ειδικά οι δύο πρώτοι) διανύουν το μονοπάτι της βελτίωσης ώστε να αποτελέσουν τις καινούργιες σταθερές που θα συντελέσουν στην ανανέωση του κορμού και θα οδηγήσουν τη νέα ομάδα τα επόμενα χρόνια.

Αθόρυβα η Ολίμπια ανεβαίνει στις κορυφαίες θέσεις και ο Μεσίνα επιτέλους δείχνει να φέρνει το σύνολο του εκεί που οραματιζόταν. Το χοντρό παιχνίδι παίζεται βέβαια για την κατάκτηση μια θέσης  στην οχτάδα και το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα εντός αυτής. Η Ζενίτ και η Μπάγερν δίνουν μάχη με τις Φενέρ, Αναντολού και Ζάλγκιρις με τις Βαλένθια και Μπασκόνια να ακολουθούν. Η δυναμική κάποιων ομάδων πάντως αυτή τη στιγμή είναι σημαντική και αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί στη μάχη αυτή.

Πάμε να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας όμως, αρχίζοντας από τον γερμανικό νότο, πίσω από τα λαμπερά φώτα των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.

Coat Of Arms

Στη BBL και στον γερμανικό νότο, η Λούντβιγκσμπουργκ (και) φέτος κλέβει τις εντυπώσεις από τις εκπροσώπους των Γερμανών στην Ευρωλίγκα. Η ομάδα του εξαιρετικού κόουτς Τζον Πάτρικ (στον όγδοο του χρόνο στο club) οδηγεί την κούρσα της Μπουντεσλίγκα, έχοντας ρεκόρ 17-1. Η μοναδική της ήττα έγινε στα τέλη Νοέμβρη στο Μόναχο και από τότε οι κιτρινόμαυροι πάτησαν γκάζι μετρώντας 15 σερί επιτυχίες μέχρι σήμερα. Τι είναι όμως αυτό που κάνει την προσπάθεια της ομάδα του κόουτς Πάτρικ τόσο ξεχωριστή;

Aναμφίβολα το αγωνιστικό της στυλ το οποίο είναι παράγωγο δουλειάς ετών, καταφέρνοντας φέτος να παρουσιάσει μια από τις καλύτερες versions του. Ο Τζον Πάτρικ έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα σύνολο καθ εικόνα και ομοίωση του οικόσημου του Δούκα Εμπερχαρτ-Λουδοβίκου, το οποίο κοσμεί τη σημαία της πόλης. Η ομάδα της Λούντβιγκσμπουργκ μοιάζει με «αρπαχτικό» στο παρκέ το οποίο επιτίθεται και παγιδεύει τον αντίπαλο μέχρι να τον πνίξει, παίρνοντας κάθε ίχνος ζωής από το αγωνιστικό του σώμα.

Ο Πάτρικ έχει δημιουργήσει ένα μίγμα νέων και βετεράνων αθλητών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, το οποίο μπορεί να υποστηρίξει τη φιλοσοφία του. Καλή αθλητική βάση, φυσικό προφίλ, μαχητικός χαρακτήρας. Πέρυσι έφτασε μέχρι τους τελικούς της γερμανικής λίγκας (ηττήθηκε από την Άλμπα) αποκλείοντας το μεγάλο φαβορί στους «8», τη Μπάγερν Μονάχου», μετά από δύο κλειστά ματς. Η Λουντβιγκσμπουργκ επιτίθεται στον αντίπαλο μέσα από την άμυνα της, την πιο αποτελεσματική της γερμανικής λίγκας.

Ενεργοποιεί trapping press (2-2-1, 2-1-2 διάταξη ανάλογα με την περίσταση, το σχήμα που έχει στο παρκέ και το σημείο που θέλει να κατευθύνει τη μπάλα έχοντας οριοθετήσει τη Dead Zone της, δηλαδή τη γραμμή όπου η μπάλα ταξιδεύοντας πρέπει να αλλάξει χέρια περνώντας στα δικά της) πολύ συχνά στη βάση του «αμυνόμαστε επιθετικά σε ολόκληρο το γήπεδο/από την εισαγωγή της μπάλας». Στο πιεστικό της man to man στα 3 ή 4/4 του παρκέ συγκεκριμένοι αθλητές (με υψηλό επίπεδο αντίληψης και αμυντικό IQ όπως ο Smith ή ο Polas Bartolo) έχουν το πράσινο από τον πάγκο να ενεργοποιήσουν παγίδες εάν μυρίσουν «αίμα». Ως αποτέλεσμα, οι αντίπαλες επιθέσεις παρουσιάζουν σημαντική ροπή στο λάθος (19.9 TO%), στρώνοντας το χαλί του ανοιχτού γηπέδου για την επίθεση των παιχτών του Πάτρικ.

Η Λούντβιγκσμπουργκ υποστηρίζει το αγωνιστικό της στυλ και πιο συγκεκριμένα το αμυντικό της οικοδόμημα στη βάση του εξαιρετικού conditioning αλλά και στη δυνατότητα της να «χαμηλώσει», παρατάσσοντας small units οι οποίες αυξάνουν την πίεση και τον πολιορκητικό κλοιό στην επίθεση, έχοντας κάνει συγκεκριμένες παραχωρήσεις όπως η δυναμική της στο κομμάτι του ριμπάουντ (είναι αδύνατη στον τομέα αυτόν, γεγονός που σχετίζεται άμεσα με τον τρόπο που αμύνεται και τους στόχους της στα μετόπισθεν μιας και δίνει τεράστια έμφαση στην πρώτη γραμμή άμυνας). Η αγωνιστική αυτή κατεύθυνση απαιτεί σημαντικό υψηλό επίπεδο stamina και εδώ η Λούντβιγκσμπουργκ πατάει ουσιαστικά στο πλεονέκτημα που της δίνει η μία αναμέτρηση την εβδομάδα, κεφαλαιοποιώντας τον μεγαλύτερο χρόνο αποθεραπείας και το πλεόνασμα δυνάμεων που έχουν στη διάθεση τους οι αθλητές της.

Ο Πάτρικ παίζει τον Desi Rodriguez (1.98-SF-1996) ή τον γνωστό μας, 39χρονο, Τρεμέλ Ντάρντεν στο «4», κορμιά ελαφριά τα οποία μπορούν να εκτελέσουν recovers σε χαμηλούς χρόνους (σημαντικό asset σε press άμυνες όσο και στο μισό γήπεδο, συνολικά σε καταστάσεις επιθετικής άμυνας). Υπέγραψε φέτος έναν από τους κορυφαίους αμυντικούς της BBL, τον Κουβανό Yoman Polas Bartolo ο οποίος φέρνει ελίτ άμυνα είτε πιέζοντας τον main ball handler του αντιπάλου στο «κεφάλι» της διάταξης είτε παίζοντας ψηλότερους αντιπάλους στην πίσω γραμμή. Ο Bartolo είναι 35 ετών όμως η φυσική του κατάσταση και το αθλητικό του επίπεδο παραμένουν σε υψηλά standards. Υπήρξε δύο φορές «αμυντικός της χρονιάς» με τη φανέλα της Βόννης τα τελευταία χρόνια, έχει γερμανικό διαβατήριο και αποτελεί πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη λειτουργία της ομάδας.

Οι πρωτοπόροι της BBL βασίζονται στην προσωπική φάση αναφορικά με την διαδικασία ανάπτυξης και εκτέλεσης που ακολουθούν στην επίθεση τους. Eξ ου και ο χαμηλός αριθμός λαθών που τους χαρακτηρίζει. Ο Πάτρικ υπέγραψε φέτος τον «χρυσό ρολίστα» της Μπάμπεργκ τα τελευταία χρόνια, Ellias Harris (2.03-F/C-1989),  δυνάμωσε τη Λούντβιγκσμπουργκ στο «ζωγραφιστό» και δη στην επίθεση, με την ικανότητα του να επιτίθεται ένας με έναν από το High Post, με τη μπάλα στο παρκέ απέναντι σε βαρύτερους αντιπάλους (είναι εκρηκτικός με εξαιρετικό footwork). Ο Ηarris μετακινήθηκε όμως στην Ισπανία τον Γενάρη εξαργυρώνοντας τις καλές του εμφανίσεις, κατάσταση που ανάγκασε τον Πάτρικ να αναβαθμίσει σε starter τον ρολίστα Wohlfarth-Bottermann. Ο Βarry Brown Jr. ήρθε στην ομάδα για να καλύψει το παραγωγικό κενό των Κάρινγκτον και Μάρκος Νάιτ (και οι δύο υπέγραψαν στη Μονακό, ο πρώτος τραυματίστηκε στην αρχή της σεζόν) και ανταποκρίνεται αρκετά καλά μέχρι τώρα ενώ ένα άλλο παιδί της σελίδας μας με αρκετά χρόνια στη Μπουντεσλίγκα, ο Hoosier Jordan Hulls, φέρνει perimeter firepower στην περιφερειακή γραμμή (13.4 πόντοι-44.3% στο τρίποντο συν 3.4 τελικές πάσες). Ο ηγέτης όμως αυτής της σπουδαίας προσπάθειας είναι άλλος…

Ο «νέος Ουόλκαπ»

Η Λούντβιγκσμπουργκ έχει δώσει στη μεγάλη σκηνή αρκετούς παίχτες τα τελευταία χρόνια. Αθλητές όπως ο Royce O’Neal (Jazz), o Thomas Walkup (Zalgiris) ή ο Weiler-Babb (Bayern) προσφάτως. Φέτος, τα ηνία της ομάδας έχει o Jaleen Smith (1.93-G-1994) ο οποίος έχει τη βάση στο παιχνίδι του για να αποτελέσει τον «επόμενο Ουόλκαπ»,  στη μετάβαση του στο υψηλότερο επίπεδο ανταγωνισμού.

Στη δεύτερη χρονιά του στη γερμανική ομάδα, ο Smith ανέλαβε ηγετικό ρόλο όντας ο κυρίως δημιουργός της Λούνβιγκσμπουργκ στο επιθετικό κομμάτι. Τα φυσικά του προσόντα (1.93, γεμάτος κορμός, δυνατό upper body)και η αγωνιστική του κατεύθυνση δένουν αρμονικά με τον score first-χαρακτήρα του Hulls στο backcourt, με τη χημεία τους να αποτελεί σημαντικό μέρος της φετινής ομαδικής επιτυχίας. Ο Smith είναι πολύ βελτιωμένος σε όρους decision-making (5.3 τελικές για 1.3 λάθη), εκτελεί με σαφώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στην επίθεση (είναι καλός σε catch & shoot καταστάσεις αλλά συνολικά streaky από την περίμετρο) και διαβάζει σωστά πριν επιτεθεί κάθετα (έχει slashing abilities αλλά του λείπει το δυνατό τελευταίο βήμα, γεγονός που θα πλήξει το finishing του σε μια πιθανή μετάβαση στη μεγάλη σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ). Έχει αντίληψη, καλό court vision και μερικά δικά του τρικ (όπως το ότι μπορεί να εκτελέσει αποτελεσματικά pull up jumpers με «βαθύ κάθισμα» σε κίνηση) τα οποία συ συνδυασμό με την ιδιοσυγκρασία που τον χαρακτηρίζει (never back down),  του δίνουν μεγάλη ώθηση.

Στην άμυνα ο Σμιθ είναι παίχτης-ορχήστρα και αυτός που κατευθύνει τους συμπαίχτες του κάθε στιγμή. Συχνά ο Πάτρικ βάζει τον Bartolo ως chaser (πρώτος παίχτης στην press άμυνα) και τον Σμιθ στην πίσω γραμμή, έχοντας εμπιστοσύνη στο αμυντικό IQ του και στην ικανότητα του να βγει πρώτος στη μπάλα, ματσάροντας το μειονέκτημα μεγέθους. Ο Σμιθ αμύνεται σε 4 θέσεις. Φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνεις Ουόλκαπ, ακόμα και εάν έχεις περισσότερες δεξιότητες από τον νυν γκαρντ της Ζάλγκιρις. Ο 28χρονος γκαρντ των Λιθουανών είχε την πολυτέλεια να δουλέψει για αρκετό καιρό σε αυτό που η σελίδα μας είχε χαρακτηρίσει ως «καλύτερο πρόγραμμα ανάπτυξης περιφερειακών στην Ευρώπη» (Ζάλγκιρις του Σάρας) ενώ ευνοήθηκε ίσως και από τη συγκυρία των τραυματισμών, οι οποίοι ανάγκασαν τον Γιασικεβίτσιους να ανεβάσει έναν SG/SF με playmaking abilities στη θέση «1», κατασκευάζοντας από την αρχή έναν καθαρό άσσο.

Ο Κουφός

Ο τραυματισμός του Χασάν Μάρτιν ανάγκασε τον Ολυμπιακό να στραφεί στην αγορά, υπογράφοντας τον Κώστα Κουφό για το υπόλοιπο της σεζόν στην Ευρωλίγκα. Η κίνηση έχει σαφή λογική και εμπεριέχει πολύ χαμηλό ρίσκο. Ο παίχτης έψαχνε μια ευκαιρία και ο Ολυμπιακός του την δίνει  σε αυτή τη δύσκολη φάση της καριέρας του. Οι ερυθρόλευκοι με μικρό κόστος φέρνουν έναν Έλληνα αθλητή με αυτό το υπόβαθρο, ευελπιστώντας ότι μπορούν να κερδίσουν έναν παίχτη κορμού (που δεν πιάνει θέση ξένου) για την επόμενη σεζόν.

Ο Κουφός (θεωρητικά, γιατί η κατάσταση του στην παρούσα φάση αποτελεί ερωτηματικό) έχει στοιχεία που δεν εντοπίζονται στη δεξαμενή δεξιοτήτων του φετινού ερυθρόλευκου ρόστερ. Φέρνει μέγεθος και κιλά στο ζωγραφιστό συν ένα αξιόπιστο face up game με ενδιάμεση εκτέλεση. Είχε μια πολύ άσχημη σεζόν πέρυσι στη Μόσχα (οκ και εδώ είχαμε στην αρχή της σεζόν πει ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσει να αποδώσει τα προσδοκώμενα όμως ομολογώ ότι δεν περίμενα να αποτελέσει τον απόλυτο non factor ) και η αλήθεια είναι ότι είναι υπάρχουν αμφιβολίες για το εάν μπορεί να επιστρέψει σε αυτό το επίπεδο. Οι ερυθρόλευκοι (όπως και ο Παναθηναϊκός) μπαίνουν σταδιακά σε try out-mode για το υπόλοιπο της σεζόν ώστε να συμπεράνουν τι τους κάνει και τι όχι, με το βλέμμα στην ομάδα της επόμενης σεζόν.

Δυστυχώς ο Ολυμπιακός ήταν κατώτερος του αναμενομένου τη χρονική περίοδο όπου οι άνθρωποι του πίστευαν ότι η ομάδα είναι έτοιμη να κάνει το βήμα μπροστά, ξεχωρίζοντας από τον ανταγωνισμό ώστε να κερδίσει μια θέση στην οχτάδα. Υπήρχαν κάποιες οριακές στιγμές στη σεζόν όπως αυτές στα ματς των ερυθρολεύκων στο Μιλάνο ή στο Κάουνας, κατά τις οποίες  είχαν το μομέντουμ και έδειχναν ότι μπορούν να τελειώσουν τη δουλειά. Απέτυχαν όμως και νομίζω ότι αυτή η κατάσταση έπληξε την πνευματική τους συνοχή και την αυτοπεποίθηση τους στη συνέχεια της προσπάθειας τους. Η απουσία του Παπανικολάου (παρότι έκανε επιεικώς μέτρια σεζόν) αποδείχθηκε επίσης κομβική για μια ομάδα που παίζει small, πλήττοντας την πίσω γραμμή άμυνας. Ο Ολυμπιακός δεν έδειξε ποτέ να βρίσκει συνέχεια μέσα στη σεζόν και φαίνεται ότι αποτυγχάνει (γιατί η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα, ας μην το ξεχνάμε αυτό).Όμως αυτό δεν σημαίνει απόλυτα ότι πρέπει να ακολουθήσει «κύμα αλλαγών» αγαπητοί μου συμπατριώτες. Οφείλουν να διαλέξουν τα κομμάτια που θα αποτελέσουν τους πυλώνες και τις σταθερές τους στο οικοδόμημα της επόμενης σεζόν και να χτίσουν αναλόγως με την αγωνιστική κατεύθυνση στην οποία θέλουν να κινηθούν. Έχουμε όμως χρόνο για αυτά…

Απαιτείται μια μίνι-προετοιμασία πλέον στον Παναθηναϊκό

Ο Covid-19 χτύπησε δυνατά αυτή τη φορά τις τάξεις του Παναθηναϊκού μιας και οι πράσινοι αντιμετωπίζουν πολλαπλά κρούσματα, βιώνοντας μια πολύ δύσκολη κατάσταση η οποία πηγαίνει αρκετά πίσω την ομάδα σε μια περίοδο όπου αυτή έδειχνε σημάδια βελτίωσης στο παιχνίδι της, χτίζοντας ένα καλό μομέντουμ μετά τις νίκες επί της Βαλένθια και του Ολυμπιακού.

Λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό αντίστοιχων περιπτώσεων στον ευρωπαϊκό χώρο και τα σημάδια που αφήνει ο Covid-19 (στις περισσότερες περιπτώσεις) για κάποιο διάστημα στον ασθενή μετά την ανάρρωση του, θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι οι πράσινοι θα χρειαστούν όχι απλά χρόνο αλλά ουσιαστικά μια περίοδο δεύτερης προετοιμασίας για να μπορέσουν να επιστρέψουν (ιδανικά) στο σημείο που σταμάτησαν. Κρατείστε αυτό.

Οι πράσινοι υπέγραψαν τον T.J. Bray (1.96-G-1992) ο οποίος θα ενισχύσει την προσπάθεια τους να διατηρήσουν τα σκήπτρα στην Ελλάδα (ρεαλιστικά εκεί εντοπίζονται άλλωστε οι ομαδικοί αγωνιστικοί στόχοι της ομάδας) όπου αναμένεται αρκετά ανταγωνιστική μάχη για την κατάκτηση της κορυφής. Ο Bray φέρνει χαρακτηριστικά που δεν είχαν στο ρόστερ τους φέτος οι πράσινοι καθώς είναι ένας περιφερειακός που μπορεί να τρέξει PnR δράσεις βάζοντας πίεση στην αντίπαλη άμυνα (ουσιαστικά μόνο ο Νέντοβιτς μπορούσε να το κάνει αυτό), διαθέτει το απαιτούμενο ball handling που θα μεταδώσει ένα αίσθημα ασφάλειας στους συμπαίχτες του και παράλληλα την περιφερειακή εκτέλεση (σε συνδυασμό με τον ρόλο του ως main ball handler). Ο Παναθηναϊκός έκλεισε τον Bray με αρκετά καλή τιμή και ευελπιστεί ότι στο πρόσωπο του μπορεί να βρει ένα κομμάτι του backcourt της επόμενης σεζόν. Ο Αμερικανός γκαρντ αρέσει πολύ στον Όντεντ Κάτας.

Το «τριφύλλι» προτίθεται να κάνει μια ακόμα προσθήκη περιφερειακού παίχτη. Το τοπίο στην αγορά είναι θολό (πολλοί αθλητές από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού περιμένουν την ευκαιρία του ΝΒΑ αυτήν την περίοδο) και το deadline στην Ευρωλίγκα δεν βοηθάει. Κατά τη γνώμη μου, σωστά οι πράσινοι επιλέγουν να εστιάσουν στη βελτίωση της ομάδας εντός των συνόρων και με το βλέμμα στην επόμενη σεζόν (θέλοντας να βρουν έναν πραγματικά καλό παίχτη που δυνητικά θα μπορέσει να αποτελέσει κομμάτι του συνόλου την επόμενη σεζόν), ιεραρχώντας με ρεαλισμό τις προτεραιότητες τους. Σίγουρα θα ήταν ιδανικό να μπορέσει ένας αθλητής που θα έρθει τώρα να βοηθήσει και στην τελική ευθεία της Ευρωλίγκας. Καμία αμφισβήτηση περί αυτού. Όμως τον Μάρτιο η ομάδα πιθανόν να έχει πρόσβαση σε παίχτες οι οποίοι τώρα μοιάζουν μακριά από τις δυνατότητες της, φέρνοντας έναν τέτοιον με την ελπίδα ότι θα τον διατηρήσει στις τάξεις της και μετά το τέλος της τρέχουσας σεζόν.

Η επιστροφή του Πάου

Η μεγάλη είδηση της εβδομάδας έρχεται από τη Βαρκελώνη καθώς η Μπαρτσελόνα ενεργοποίησε το χαρτί «Πάου Γκασόλ». Σύμφωνα με τα τελευταία νέα, ο  σπουδαίος  Ισπανός σέντερ φέρεται να επιστρέφει στην Ευρώπη, παίρνοντας μια θέση στο καλύτερο ρόστερ της φετινής Ευρωλίγκας. Σαφέστατα πρόκειται πρωτίστως για μια πολύ εμπορική κίνηση. Μιλάμε για τον Πάου Γκασόλ, όποια και εάν είναι τα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί από την περίοδο της απραξίας του.

Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι τώρα… Η Μπαρτσελόνα ρολάρει αυτήν την περίοδο. Παίζει πιθανόν το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη, κατάκτησε το Copa Del Ray κάνοντας επίδειξη δύναμης στον τελικό και πλέον προσπαθεί να κλειδώσει την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας. Δεν είναι λοιπόν καθόλου εύκολο σε αυτό το πλαίσιο να βάλεις έναν αθλητή που θα διαταράξει τις ήδη υπάρχουσες ισορροπίες. Και κατ’εμέ, ο Πάου δεν ήρθε στη Βαρκελώνη για να κάνει κάτι τέτοιο αλλά για να δώσει ένα μικρό αλλά πολύτιμο ποιοτικό boost στην ομάδα.

Ο Σάρας ξέρει πολύ καλά  τι έχει να διαχειριστεί. Στη θέση «5» έχει ίσως τον πιο ολοκληρωμένο σέντερ της διοργάνωσης (Ντέιβις), παίρνει αυτό που ακριβώς θέλει (motor, hustling, rebounding, size) από τον Οριόλα συν τον Πουστόβι. Ο Γκασόλ θα μπει στην ομάδα ως παίχτης-ρόλων και σταδιακά θα αξιολογηθεί το που μπορεί να τοποθετηθεί στο rotation. Ο Πάου έχει (πέραν του πνευματικού του προφίλ και της κουλτούρας νικητή που κουβαλάει) δύο μεγάλα πλεονέκτημα αναφορικά με την απορρόφηση του στο αγωνιστικό πλαίσιο της Μπαρτσελόνα. Διαθέτει παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι και (κυρίως) πολύ ανεπτυγμένη ικανότητα στην πάσα. Νομίζω ότι αυτά τα δύο στοιχεία μπορούν να αποτελέσουν εργαλεία στα χέρια του Σάρας και θα οριοθετήσουν τον ρόλο του Γκασόλ στη νέα του ομάδα. Η Μπαρτσελόνα σε καμία περίπτωση δεν θα διαφοροποιήσει τις αγωνιστικές της συνήθειες σε μια επικείμενη έλευση του. Απλά θα προσπαθήσει, όσο πιο ομαλά γίνεται και με τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια, να ξεκλειδώσει μια ακόμα δεξιότητα στον αγωνιστικό της χαρακτήρα ενισχύοντας τη δυναμική του συνόλου. Μένει να δούμε εάν θα ολοκληρωθεί η συμφωνία. Το ενδιαφέρον είναι σημαντικό…

Υ.Γ: Είναι κρίμα για τον φετινό Στεφ, να μην έχει δίπλα του τον Τόμπσον και την ευκαιρία να ανταγωνιστεί τις  πραγματικά καλές ομάδες. Αυτό.

Y.Γ1: Ο Λίλαρντ παίζει σαν MVP, οι Μπλέιζερς κρατιούνται ακόμα ψηλά στη Δύση όμως θα πρέπει να βελτιώσουν την άμυνα τους. Η εικόνα τους στα μετόπισθεν αδικεί τη συνολική τους προσπάθεια. Και εάν συνεχίσουν έτσι σε αυτό το κομμάτι, σταδιακά θα χάσουν έδαφος.

Y.Γ2: Danny, make it happen.