ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ,,!
Δύσκολη αλλά σημαντική νίκη για τον Παναθηναϊκό απέναντι σε μια πεισμωμένη-από τα τελευταία ατυχή αποτελέσματα- Καντού. Ματς-εφόδιο για τη συνέχεια..
Είχαμε σημαδέψει το παιχνίδι από την προηγούμενη εβδομάδα και αυτό γιατί νέος ο Παναθηναϊκός καλούταν να δώσει το πρώτο must win ματς της σεζόν, σε υψηλό επίπεδο και κάτω υπό καθεστώς πίεσης. Γι’αυτό και μπορούμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, κατά τη γνώμη μου πιο «σίγουρα» (όσο και αν ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός είναι αδόκιμος για αυτή τη χρονική περίοδο) από αυτά του ματς της πρεμιέρας στη Μαδρίτη.
-Καταλαβαίνω (και στηρίζω) απόλυτα τη σκέψη του Αργύρη Πεδουλάκη και την επιμονή του, ώστε οι πράσινοι να μπορούν να αγωνίζονται συγκεντρωμένα για 40 λεπτά. Αυτό φυσικά είναι πολύ μακριά τώρα, ίσως να μη γίνει –σε διάρκεια αγώνων- καθόλου μέσα στη σεζόν. Πολύ φυσικό όταν μιλάμε για μια τόσο νέα ομάδα. Ο κόουτς σαφώς στοχεύει στο να σταθεροποιήσει την αύξουσα πορεία του performance της ομάδας μέσα στα 40 αγωνιστικά λεπτά, ώστε στο τέλος της σεζόν ο Παναθηναϊκός να μπορεί να παίξει ολοκληρωμένα παιχνίδια και στις δύο πλευρές του παρκέ. Και σήμερα, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι οι γηπεδούχοι παρουσίασαν δύο πρόσωπα. Μέτριοι στο πρώτο ημίχρονο, εμφανώς βελτιωμένοι μετά την ανάπαυλα. Θα εστιάσω λίγο στην περιφερειακή άμυνα. Δε μου άρεσε, ειδικά στα πρώτα 20 λεπτά. Η Καντού, ομάδα που στηρίζεται πολύ στο περιφερειακό σουτ και ψάχνει την έξτρα πάσα για να ενεργοποιήσει το μεγάλο της όπλο (τρίποντο) βρήκε πολλές καλές ματιές από τα 5 μέτρα και πίσω, πολλές φορές με μια απλή προσποίηση των περιφερειακών της ψηλά. Σουτέρ του επιπέδου των Αραντόρι και Μαρκοϊσβίλι , οι οποίοι μάλιστα δεν έχουν τα πόδια να σε περάσουν τόσο εύκολα, έβρισκαν με «βαθιά καθίσματα» πρίν την εκτέλεση εύκολα ισορροπία και έγραφαν. Οι Ιταλοί έγιναν ακόμα πιο απειλητική όταν έπαιζαν με δύο γκαρντ στην πεντάδα τους. Θεωρώ ότι στις αρχές ειδικά των δύο ημιχρόνων, όπου ουσιαστικά είχαν μόνο δημιουργό τον Σμίθ οι πράσινοι έπρεπε να πιέσουν περισσότερο και να ανοίξουν την άμυνα τους. Εδώ δεν πήραν καλό βαθμό, μάλιστα παρουσίασαν και στιγμές ολιγωρίας στο αμυντικό τρανζίσιον. Αντίθετα, μιας και μιλήσαμε για τον Σμίθ, ο Παναθηναϊκός πήρε άριστα στην άμυνα πάνω του, αποκόβωντας τον από το επιθετικό παιχνίδι των Λομβαρδών και κυρίως μην επιτρέποντας ρήγματα στη δική του άμυνα, κομμάτι στο οποίο ο Αμερικανούς είναι αρκετά καλός μιας και συνηθίζει να ψάχνει τους ψηλούς του στο ζωγραφιστό κυρίως με έξυπνες σκαστές πάσες.
-Η αμυντική επίδοση των πρασίνων στη ρακέτα ήταν βελτιωμένη, ειδικά τα διαστήματα που βρισκόταν ο Τσαρτσαρής στο παρκέ, ο οποίος μάλιστα εξελίσσεται στο πιο αξιόπιστο ριμπάουντερ της φροντκόρτ, τουλάχιστον μέχρι να «μπεί» κανονικά ο Λάσμε στο παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Ο Γκαμπονέζος ήταν φανερά ανέτοιμος και επηρεασμένος από το πρόσφατο διάστρεμμα Ο Πεδουλάκης τον χρησιμοποίησε σωστά μαζί με τον πολύπειρο Έλληνα φόργουορντ σέντερ, με τον οποίο δείχνει ότι θα περάσει μαζί ως δίδυμο τα περισσότερα λεπτά στο παρκέ.
–Η επίθεση των πρασίνων μπορεί να χαρακτηριστεί απολύτως «στοχευμένη». Αυτή η τακτική αποτελεί σημαντικό παρακλάδι της έννοιας του «σκεπτόμενου μπάσκετ» για την οποία μιλά συνεχώς ο Άρτζι. Ο Παναθηναϊκός, σωστά στοχεύει στο ζωγραφιστό, όπου υπερτερεί με τον Σχορτσιανίτη απέναντι στη συντριπτική πλειοψηφία των ομάδων της διοργάνωσης και εφόσον η μπάλα εκεί συμβαίνουν πράγματα και αναλόγως προσαρμόζεται η επίθεση. Σε βάθος χρόνου μέσα στο παιχνίδι δικαιώνεσαι. Ο Τρινκιέρι βέβαια δεν έκανε το ίδιο λάθος με τον Λάσο, υπερτιμώντας τις δυνατότητες του Τάιους (όπως έκανε ο Ισπανός με τον Σλότερ) και έστελνε συνεχώς νταμπλ και τρίπλ τιμ στον Σοφοκλή. Από τις πρώτες λοιπόν κατοχές (μετά την είσοδο του Έλληνα σέντερ) φάνηκε ότι ο προετοιμασμένος για τέτοια αντιμετώπιση Παναθηναϊκός θα έβγαζε καλά σουτ από την περιφέρεια (γι’αυτό και ο Πεδουλάκης έριξε τον Γιαννόπουλο ταυτόχρονα με την παρουσία του Σχορτσιανίτη στο παρκέ, θέλοντας να αυξήσει την πίεση στην αντίπαλη άμυνα, άσχετα εάν δε του βγήκε) στα οποία δυστυχώς ήταν άστοχος, παρότι δούλεψε σε καλή ταχύτητα τη μεταφορά της μπάλας στη weak side. Το αποτέλεσμα έγραψε σχεδόν 73% στα 2ποντα και 39 ελεύθερες βολές. Θετικό, αλλά μόνο 22 προσπάθειες για σουτ 2 πόντων.. Ο αντίπαλος έκλεισε χαρακτηριστικά προς τα μέσα (προσπαθώντας να ισορροπήσει και τα ριμπάουντ) και έδειξε στους πράσινους τον τρόπο που θέλει να του επιτεθούν (19 τρίποντα, σχεδόν όσα και τα δίποντα, αν και αριθμός των βολών δείχνει ότι οι γηπεδούχοι έβαλαν πολύ πιο συχνά τη μπάλα μέσα).
–Η ομάδα για δεύτερο σερί ματς πήρε σημαντική βοήθεια από τη θέση «4» που εξελίσσεται σε κλειδί, κυρίως με την ωριμότητα που παίζουν οι Πάνκο-Τσαρτσαρής. Ο Αμερικανός δεν εκβιάζει προσπάθειες, περιμένει για το καλό σουτ και –ειδικά σήμερα- έπαιζε συνεχώς με ψηλά το κεφάλι ψάχνοντας τη σωστή πάσα στον Σχορτσιανίτη. Στο τέλος μάλιστα με 5 πόντους χρυσάφι καθάρισε ουσιαστικά τη μπουγάδα. Μη ξεχνάμε ότι ο ζεστός και με σωστό shot selection Πάνκο, κάνει τον Σοφοκλή 2 φορές πιο επικίνδυνο.. Ο Πάνκο παίζει έξυπνα και κυρίως παίζει για την ομάδα. Όταν εγκλιματιστεί και ο Λάσμε θα βοηθήσει την ομάδα ώστε να κρύψει τις αμυντικές αδυναμίες του Αμερικανού στο «4». Πάντως το performance του στο τέλος δείχνει καθαρό μυαλό και ετοιμότητα.
-Ο Κίτσεν δεν ήταν κακός. Είναι σοβαρός παίκτης, φαίνεται σχεδόν σε κάθε του απόφαση στο παρκέ. Ναι, έχει ένα έλλειμμα αυτοπεποίθησης στο να τελειώσει φάσεις γι’αυτό και δουλεύει στο μυαλό του το να συνεχίζει γρήγορα τη φάση (είτε με ντρίμπλα είτε με πάσα) σε καταστάσεις που λαμβάνει τη μπάλα και θα μπορούσε να σουτάρει. Αυτό δε βοηθά πάντα την ομάδα αλλά ακριβώς επειδή προσπαθεί να συμπεριφέρεται σωστά (κυρίως ως ball mover και όχι ως finisher)θεωρούμε ότι θα έρθει και το καλό επιθετικά παιχνίδι που θα τον βοηθήσει.
-Οι πράσινοι κυριάρχησαν στο κομμάτι των ριμπάουντς με τα γκαρντ τους να βοηθούν σημαντικά αλλά έκαναν πάλι περισσότερα λάθη (έστω και αν ήταν λιγότερα από άλλες φορές) από τον αντίπαλο και έχασαν σημαντικά σε αριθμό κατοχών, το οποίο δε δικαιολογείται με τέτοια υπεροχή στο ζωγραφιστό.
–Πολύ σημαντικό. Ο τρόπος που πήρε τη νίκη ο Παναθηναϊκός στο τέλος.. Αυτό που λέγεται χαρακτήρας και winning mentality χτίζεται σε κλειστά ματς τέτοιου είδους (είσαι φαβορί, στην έδρα σου και υπό πίεση) περισσότερο από ότι στα λεγόμενα μεγάλα ματς. Σε ματς σαν το σημερινό βάζεις τις βάσεις μαθαίνοντας να νικάς ώστε να σου γίνει συνήθεια και μετά εφόσον το βάλεις στο DNA σου να το καλλιεργήσεις και στα μεγάλα ματς. Η παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη μπορεί να αποτελέσει πολύ μεγάλη βοήθεια για αυτή τη μετάβαση. Έτσι χτίζεται βήμα-βήμα ο χαρακτήρας για μια νέα ομάδα. Αυτό είναι ίσως το στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε από τη σημερινή βραδιά του Παναθηναϊκού..
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ
-Η Καντού ήταν δεδομένο ότι θα παλέψει. Η ομάδα είναι ντεφορμέ και τον τελευταίο καιρό παίζει αρκετά κάτω από τις δυνατότητες της, μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα στη σεζόν που έφερε την πρόκριση στους ομίλους και το Σουπερκαπ. Υπήρχε πίεση τότε γι’αυτό και η ομάδα μετά κάπως ξεφούσκωσε. Έχει καλό προπονητικό τιμ και θα βελτιωθεί. Απλά χρειάζεται τη νίκη για να πάρει εμπρός. Ο Τρινκιέρι έπαιξε ένα low mistake basketball σήμερα, είχε σε καλή βραδιά τους δύο πλάγιους του Αραντόρι και κυρίως τον Μανουτσάρ-σουτάρω αλά Ντανίλοβιτς-Μαρκοϊσβίλι (ο οποίος είναι καυτός από την αρχή της σεζόν), χρησιμοποίησε ελαφριά σχήματα με τους Τάιους-Μπρούκς στη φροντκορτ (όπως και στην Lega A) επιλέγοντας (με την αμυντική του τακτική) να χάσει απ’έξω. Τα πήγε καλά αλλά «έφαγε» το ένα του Πάνκο που του κόστισε. Επίσης με τον Αραντόρι στο «3» η Καντού ήταν λίγο αργή στις αμυντικές περιστροφές. Καλή εμφάνιση πάντως την οποία πρέπει να χρησιμοποιήσει στο επόμενο ματς σωστά.. Αυτό είναι με την Κίμκι στο Παλαντέζιο και πρόκειται για must win.. O Παναθηναϊκός αντίθετα ταξιδεύει στην πανέμορφη –και πολύ μπασκετική-Λουμπλιάνα όπου κρατείται ήδη ο Ρομέην Σάτο για πλαστογραφία διαβατηρίου. Αυτά είναι..
