Αντισυμβατικότητα, ο μόνος δρόμος…

Η υγιής ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του Γιώργου Μπαρτζώκα και η αντισυμβατικότητα ως ο μοναδικός τρόπος για να σοκάρει το αγωνιστικό του σώμα ο Παναθηναϊκός. Η επίθεση της άμυνας της Μπαρτσελόνα και η ατομική ευθύνη των ερυθρολεύκων στο ματς με την ASVEL. Το Hoopfellas αναλύει…

 

Το θερμόμετρο ανεβαίνει πλέον συνεχώς με το πέρασμα κάθε εβδομάδας και η αγωνία κορυφώνεται. Εννιά αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου, τα πάντα είναι ρευστά αναφορικά με το πλεονέκτημα έδρας και την κατάληψη των θέσεων που οδηγούν στα φετινά playoffs της Ευρωλίγκας. Ο Παναθηναϊκός έχει ένα σημαντικό βαθμολογικό πλεονέκτημα αλλά η εικόνα του τον τελευταίο καιρό δημιουργεί προβληματισμό και τροφοδοτεί με ένα αίσθημα ανασφάλειας το κοινό του. Ο λαβωμένος Ολυμπιακός από την άλλη παραμένει θεωρητικά σε θέση βολής αναφορικά με τη θέση του στον πίνακα όμως το δύσκολο πρόγραμμα και τα πολλά και διαφορετικής φύσεως προβλήματα που έχει να διαχειριστεί τον καθιστούν outsider στη μάχη της πρόκρισης. Την ίδια ώρα, η Ρεάλ κάνει χίλια κομμάτια τη Φενέρ στην Πόλη και η Ζάλγκιρις (η καλύτερη ομάδα σήμερα πίσω από την πέμπτη θέση) προσθέτει μια ακόμα νίκη στο ενεργητικό της, περνώντας από τη Βιτόρια.

Ας ρίξουμε όμως τον προβολέα της σελίδας μας στους δύο “αιωνίους” αξιολογώντας την απόδοση τους στις τελευταίες τους αναμετρήσεις στη διοργάνωση και πάντα με το βλέμμα στο άμεσο μέλλον. Μην ξεχνάτε ότι σήμερα το βράδυ, οι πράσινοι δίνουν ένα πολύ δύσκολο παιχνίδι στη Μαδρίτη απέναντι στη Ρεάλ…

 

ΠΑΟ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ

Ο Παναθηναϊκός έχασε μια σημαντική μάχη απέναντι στη Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ, πιστοποιώντας για μια ακόμα φορά ότι η ποιότητα του παιχνιδιού του απέχει από το αντίστοιχο των πραγματικά καλών ομάδων της διοργάνωσης. Οι πράσινοι είχαν διαστήματα καλού μπάσκετ όχι όμως συνέχεια, γεγονός λογικό για ένα σύνολο που συνεχίζει να σπρώχνει τον τοίχο των αμυντικών του αδυναμιών, χωρίς να ψάχνει να βρει να τον ..σκαρφαλώσει. Εξ ου και η ευκολία με την οποία χάνει και κερδίζει διαφορές εντός του σαρανταλέπτου, η φετινή εξαιρετική επιθετικά ομάδα που έχει στηθεί στο ΟΑΚΑ. Εκτός των άλλων, φαίνεται η διαφορά στο αγωνιστικό επίπεδο του συνόλου όταν ο Καλάθης παίζει ως ένας πολύ καλός παίχτης της διοργάνωσης και όχι ως ο σούπερ-ήρωας που μεταμορφώνει τους πάντες γύρω του. Κάπως έτσι το «τριφύλλι» έχει βαλτώσει στη θέση της ομάδας που οδηγεί το δεύτερο γκρουπ δυναμικότητας στο μαραθώνιο της Ευρωλίγκας, αδυνατώντας να βάλει το χέρι του στην πόρτα του δωματίου που φιλοξενεί τις πέντε ομάδες που ξεχωρίζουν στη μάχη του στέμματος.

Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας από το ματς της Παρασκευής…

-Είναι γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έπιασε ένα καλό αμυντικό αποτέλεσμα απέναντι στους Καταλανούς, στα πρώτα είκοσι λεπτά της αναμέτρησης. Οι παίχτες του Πέσιτς μέτρησαν 12/39 σουτ, αδυνατώντας να βρουν σημείο αναφοράς στο επιθετικό κομμάτι. Facts. Ποια είναι η αλήθεια πίσω από τον προβολέα της μεγάλης σκηνής και της πρώτης εικόνας (επιδερμικής προσπάθειας για μετάφραση των όσων είδαμε στο διάστημα αυτό);

Η αμυντική προσπάθεια των παιχτών του Πιτίνο εδώ κρίνεται καλή. Δούλεψαν απέναντι στην Off-ball επίθεση της Μπαρτσελόνα, κυνήγησαν και έσπασαν σκριν επιδρώντας στο συγχρονισμό και τις γραμμές επικοινωνίας των φιλοξενουμένων, παρουσίασαν μια ελαφρώς βελτιωμένη (αλλά επαρκή) συμπεριφορά στην κομβική επικοινωνία της αμυντικής συνεργασίας που αφορά τη στιγμή που ο shooting wing λαμβάνει τη μπάλα (αποτροπή της άμεσης εκτέλεσης ή πάσας χαμηλά από τον αμυντικό του screener που καλείται να «παγώσει» τη μπάλα μέχρι το recover του πράσινου περιφερειακού αμυντικού), συνεπικουρούμενοι από έναν εξαιρετικό Παπαγιάννη.

Σημείωση: O 23χρονος σέντερ έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του με τη φανέλα των πρασίνων. Πολύ καλά  τρεξίματα, βελτιωμένος βαθμός συγκέντρωσης (που απεικονίστηκε στα μετόπισθεν), μεγάλη διάθεση, αυξημένη αυτοπεποίθηση στα τελειώματα ως παράγωγο των εργατοωρών με τον κόουτς Πιτίνο.  Ήταν κυρίαρχος στο ξεκίνημα του ματς ψηλά δίνοντας stops ακόμα και όταν κλήθηκε να αμυνθεί απέναντι σε περιφερειακούς (να τελειώσει με δεύτερο άλμα ή να εκτελέσει Slip για να πάρει άμεσα πλεονέκτημα). Ο Παπαγιάννης είναι τα «καλά νέα» για το τριφύλλι σε μια δύσκολη περίοδο. Δυστυχώς η απόδοση του συνόλου δεν είναι στο σημείο που πρέπει για να κεφαλαιοποιήσει σε όρους ομαδικού performance την ανάπτυξη ενός νέου παίχτη με ζωτικό ρόλο στο φετινό οικοδόμημα.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Παναθηναϊκός ευνοήθηκε από τη συνθήκη που δημιούργησε η φύση των σχημάτων του αντιπάλου. Με τον Χάνγκα στο «1», η καταλανική επίθεση δεν βάζει την ίδια πίεση στις άμυνες, ιδιαίτερα όταν ο «Hungarian Pippen» καλείται να τρέξει ball-screen δράσεις. Η μετακόμιση του εκεί (τα έχει πάει αρκετά καλά σε ένα διάστημα όπου η ομάδα είχε λαβωθεί στη συγκεκριμένη θέση) δίνει ουκ ολίγα πλεονεκτήματα στη Μπαρτσελόνα αλλά η διαφορά της σε δημιουργική και παραγωγική δυναμική όταν στο τιμόνι βρίσκεται ο Ντιλέινι είναι παραπάνω από προφανής. Το παιχνίδι της Παρασκευής είναι χαρακτηριστικό.

Παράλληλα, οι Big Lineups του Πέσιτς (Χάνγκα στο «1», Kλαβέρ στο «3», Τόμιτς «5») παράγουν λιγότερο αποτελεσματικό spacing και σαφώς μικρότερη δεξαμενή δεξιοτήτων σε close out-καταστάσεις. Με Step Back/Fight Through αντιμετώπιση του PnR, o Πιτίνο –κρατώντας τον Παπαγιάννη στο κέντρο της ρακέτας- απέκρουε όλες τις επιθέσεις του αντιπάλου στην καρδιά του «ζωγραφιστού» με σχετική ευκολία γιατί πολύ απλά οι Καταλανοί δεν είχαν τα εργαλεία για να μετακινήσουν (και να χτυπήσουν κατά τη μετακίνηση) την ελληνική άμυνα.

-Ο Πέσιτς από την αρχή είχε ως βασικό στόχο να στριφογυρίσει το μαχαίρι στην πληγή της πράσινης Off ball-άμυνας. Έστησε δράσεις στην πλατφόρμα του 1-4 High Formation (ανεβάζοντας τους ψηλούς του Παναθηναϊκού ώστε να αυξήσει τους διαθέσιμους χώρους στη ρακέτα) με έμφαση στην κίνηση μακριά από τη μπάλα των Χίγκινς (curling) και Μίροτιτς. Όταν η Μπαρτσελόνα δεν έβρισκε δημιουργία μέσα από αυτή τη διαδικασία, κατευθυνόταν στο τελευταίο στάδιο της (που λειτουργούσε ως ασφαλιστική δικλείδα) ψάχνοντας με Dribble Hand Off του Τόμιτς τον παίχτη του Fredette για να τρέξει 2on2 παιχνίδι στην πλευρά. Αυτή η κατάσταση αποτελούσε το σωσίβιο σε πολλές επιθέσεις των Καταλανών (όταν το «τριφύλλι» απέκρουε το πρώτο κύμα δράσεων, κυρίως μακριά από τη μπάλα) μέχρι το τέλος του ματς  στα σχήματα με τον Κροάτη στο «5», χτυπώντας είτε στα πόδια (on ball) είτε στην πλάτη (off ball) του Αμερικανού σουτέρ του Παναθηναϊκού, κυρίως με τον Χίγκινς.

 

 

 

Η επίθεση της Καταλανικής άμυνας στο βαρύ πυροβολικό της πράσινης παραγωγικής διαδικασίας

-Η Μπαρτσελόνα είχε προσαρμόσει όλο το αμυντικό της πλάνο (και μαζί το μήκος και το versatility που τη χαρακτηρίζουν) πάνω στο Νικ Καλάθη. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που στις Side Screen-δράσεις της επίθεσης του Παναθηναϊκού, όλοι οι παίχτες του Πέσιτς βρίσκονται σε θέση βοήθειας, έτοιμοι να επέμβουν με σπριντ για να αναχαιτίσουν τη μπάλα ή (όσον αφορά της Help Side) να αλλοιώσουν την προσπάθεια σε περίπτωση που απειληθούν από τον άξονα, πάντα σε συνάρτηση με την επιλογή του βασικού δημιουργού των γηπεδούχων. Ο Καλάθης χειρίστηκε έξυπνα την κατάσταση, μαζεύοντας σκόπιμα με έξτρα ντρίμπλα το overhelping επάνω του για να στείλει με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις τη μπάλα στην αδύνατη πλευρά. Το «τριφύλλι» συνολικά βρήκε εκτέλεση και ευκαιρίες από τη Weak Side, όμως –δυστυχώς- οι παίχτες-κλειδιά του Πιτίνο ήταν αρκετά άστοχοι.

Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να επιτεθεί από τον άξονα γιατί  στις side καταστάσεις το μήκος (και οι αυτοματισμοί) της Μπαρτσελόνα (με σύμμαχο τη τελική και τις πλάγιες γραμμές του παρκέ) μείωνε σημαντικά τον διαθέσιμο χώρο. Οι γηπεδούχοι πάτησαν πολύ στη γνωστή τους 2-3 Ηigh PnR συνεργασία η οποία αποτελεί ένα από τα plays με το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας τους τη τελευταία διετία, δεδομένου ότι σε αυτή αναμειγνύονται τα δύο πιο δυνατά ίσως όπλα της επιθετικής δεξαμενής δεξιοτήτων τους. Η ικανότητα του Καλάθη στην εισαγωγική πάσα και η Post up-δραστηριότητα του Τόμας. Είναι η δράση που χρησιμοποιείται κατά κόρον ως εισαγωγικό play στο transition αλλά και κατά τη μετάβαση από τον πρωτεύοντας στον δευτερεύοντα αιφνιδιασμό ή το σετ παιχνίδι. Συνιστά χρήσιμο εργαλείο γιατί δίνει τη δυνατότητα επίθεσης σε πρώτο χρόνο με ένα High Efficiency Shot. Οι πράσινοι τρέχουν ένα ball screen ψηλά συνήθως με το «5» και στέλνουν τη μπάλα στην απομόνωση χαμηλά ακριβώς τη στιγμή που ο Τόμας παίρνει το πλεονέκτημα βάζοντας δυναμικά στην πλάτη τον αντίπαλο. Τα χέρια του και το καλό δεύτερο άλμα μάλιστα κάνουν αυτή τη δράση εξίσου αποτελεσματική ακόμα και όταν ο αντίπαλος ενεργοποιεί επάνω του άμυνα 4/4. Ο Παναθηναϊκός τρέχει το ίδιο play αλλάζοντας πρωταγωνιστές (Τόμας ως main screener για το Pop out, Βουγιούκας ή Παπαπέτρου στο low post) ποντάροντας πάντα στην ικανότητα του Καλάθη να εισάγει τη μπάλα στο «ζωγραφιστό» με ασφάλεια, την κατάλληλη στιγμή.

 

 

 

 

-Η εικόνα του παιχνιδιού άλλαξε άρδην όταν ο Πέσιτς κατευθύνθηκε σε πιο γρήγορα σχήματα. Ήταν το σημείο που οι Καταλανοί ανέβασαν τη γραμμή άμυνας τους και έβγαλαν ενέργεια την οποία, στη τελική ευθεία του ματς, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να ματσάρει. Το backcourt των Ντιλέηνι-Αμπρίνες δίνει μεγάλο boost στην επίθεση του Πέσιτς και ο Ντέιβις είναι ο παίχτης ο οποίος αλλάζει τακτικά τους συσχετισμούς στο παρκέ.

Ουσιαστικά οι φιλοξενούμενοι παίρνουν το τιμόνι της αναμέτρησης όταν επιτίθενται με την άμυνα τους, στο βασικό όπλο της πράσινης παραγωγικής διαδικασίας. Τη δημιουργία του Καλάθη. Από το ξεκίνημα του αγώνα, ο Πέσιτς διερευνεί τις πιθανότητες επιτυχίας της trapping προσέγγισης απέναντι στον Καλάθη. Έχει ήδη εμφανίσει τέτοια επιλογή με τον Μίροτιτς αρχικά (επέλεγε τον trapper από ματσάρισμα με πλεονέκτημα ταχύτητας στη frontcourt ώστε να μπορεί να καλύψει γρήγορα αποστάσεις στην περίπτωση που βγει η μπάλα από την παγίδα) και στο σετ παιχνίδι (PnR δράσεις του ΠΑΟ) η Show-αντιμετώπιση που επέλεξε είχε σαφή εντολή να εκτελείται στο όριο του trapping, θέλοντας να οδηγήσει τον Καλάθη στο να αποπλακεί από την τελική συνεργασία. Με το αθλητικό πακέτο του Ντέιβις (έχει πρωταγωνιστήσει και πέρυσι σε ανάλογο  Man to man trapping στα ¾ με τα χρώματα της Ζάλγκιρις) βρήκε τη χρυσή τομή αποτελώντας το βασικό όπλο της επίθεσης του Παναθηναϊκού, δηλαδή την εκτέλεση σε πρώτο χρόνο με αρωγό την κάθετη ή skip πάσα του Νικ. Από το Show& Recover στο όριο του trapping λοιπόν στο ξεκίνημα, η Μπαρτσελόνα έχτισε σταδιακά την αυτοπεποίθηση της στα μετόπισθεν, φτάνοντας στο σημείο να νιώσει ασφαλής παγιδεύοντας ψηλά τον Καλάθη (γαρνίροντας συχνά με άρνηση σε απόσταση μιας πάσας). Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι δεν κάλυψε με δυναμική άμυνα το ρολάρισμα του ψηλού στο καλάθι αλλά κρατούσε τον παίχτη της Help Side στη απειλή της αδύνατης πλευράς.

Τα χαμηλά σχήματα πάντως της έδωσαν μεγάλη ευελιξία και την ικανότητα να παίξει switch και να παγιδεύσει ψηλά (main ball handler) αλλά και στο low post σε mismatch καταστάσεις. Έχω την αίσθηση ότι εδώ ο Παναθηναϊκός δεν προσαρμόστηκε με σκοπό να αντιδράσει, φέρνοντας πάλι το μομέντουμ στα χέρια του. Απέναντι σε μια τέτοια άμυνα, οι γηπεδούχοι θα μπορούσαν να χαμηλώσουν τοποθετώντας στο «5» έναν παίχτη με μεγαλύτερη ταχύτητα και κυρίως την ικανότητα να βάλει τη μπάλα στο παρκέ (δεν λέω και να πασάρει γιατί όλο αυτό το πακέτο δεν υπάρχει στο ρόστερ του Παναθηναϊκού φέτος) χτυπώντας το ρίσκο της άμυνας να παγιδεύσει τόσο ψηλά. Ο χρόνος συμμετοχής του Μήτογλου (κάλλιστα θα μπορούσε να κατέβει στο «5» στην κατάσταση αυτή) αφήνει πολλά ερωτηματικά. Ο Μπέντιλ πήγε αρκετά καλά και ο Βουγιούκας έδωσε το μάξιμουμ όμως το «τριφύλλι» σε αυτή τη φάση που διανύει απλά «απαγορεύεται» να θέτει εκτός rotation τον Μήτογλου. Πόσο μάλλον όταν βλέπεις ότι σου λείπει η σκληράδα, η άνεση στο παιχνίδι με επαφή, το versatility και η ταχύτητα στο ζωγραφιστό.

Αντισυμβατικότητα, ο μόνος δρόμος

Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε δίκαια από έναν πιο ποιοτικό αντίπαλο. Είναι όμως στενάχωρο γιατί διαχρονικά είχε τον τρόπο να κερδίζει τέτοιες αναμετρήσεις, σβήνοντας ακριβώς αυτό το gap σε όρους ποιότητας με τη δυναμική του εντός του ΟΑΚΑ. Χρόνος για περαιτέρω περισυλλογή δεν υπάρχει μιας και η ομάδα βρίσκεται ήδη στη Μαδρίτη για να δώσει μια αναμέτρηση υψηλών απαιτήσεων. Το performance της ομάδας στα μετόπισθεν προβληματίζει και της στερεί τη δυνατότητα να ελέγξει ματς στα οποία έχει πάρει το τιμόνι μέσα από την ικανότητα της επίθεσης της παράγει μεγάλο σκορ με συνεχόμενες πόντους σε μικρά χρονικά διαστήματα εντός του σαρανταλέπτου, παράγωγο των συνεργασιών αλλά και των δεξιοτήτων συγκεκριμένων αθλητών. Πρέπει όμως πάση θυσία να αναβαθμίσει την εικόνα του στα μετόπισθεν. Όσο η προσθήκη δεν υλοποιείται, ο μόνος δρόμος για τη βελτίωση αφορά το ανακάτεμα της τράπουλας σε επίπεδο rotation. Με την εικόνα που έχει αυτή τη στιγμή η ομάδα, θα μπορούσα κάλλιστα να δω lineups με τον Παπαπέτρου στο «2», τον Τόμας στο «3», τον Μήτογλου στο «5» (ή στο «4») να παίρνουν βάσιμα λεπτά στο παρκέ δίνοντας τη δυνατότητα στον Πιτίνο να παρατάξει πιο δυνατά αμυντικά σχήματα με combact χαρακτήρα, σε στιγμές που χρειάζεται defensive stops για να ελέγξει τη ροή του ματς. Εδώ που έχουμε φτάσει, η αντισυμβατικότητα ίσως είναι ο πιο συμβατικός δρόμος για την ανατροπή των δεδομένων…

 

 

 

ΟΣΦΠ-ASVEL

Ο Ολυμπιακός κατάφερε να μαζέψει τα κομμάτια του από τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό και να ρίξει στο καναβάτσο την ASVEL σε ένα παιχνίδι ειδικών συνθηκών όπου η ομάδα του Πειραιά δήλωσε τον τραυματία Ρότσεστι και τους έφηβους Νικολαϊδη-Ποκουσέφσκι για να συμπληρώσει δεκάδα ενώ είδε, σχετικά νωρίς, τον Νίκολα Μιλουτίνοφ να τραυματίζεται (ευτυχώς όχι σοβαρά) και να αποχωρεί. Οι ερυθρόλευκοι πλέον έπιασαν τις τρείς ομάδες που ακολουθούν τη Βαλένθια στη μάχη για την όγδοη θέση (Χίμκι, Φενέρ, Ολίμπια) και παρά το γεγονός ότι ο βαθμός δυσκολίας του προγράμματος τους, τους καθιστά outsiders, είναι έτοιμοι να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν δίνοντας τη δική τους μάχη. Πάμε όμως να δούμε μαζί τις σημειώσεις μας από την αναμέτρηση του Σταδίου Ειρήνης & Φιλίας…

Μια σφιχτή αγκαλιά στην άμυνα του

-Απολύτως ρεαλιστικά οφείλουμε να πούμε ότι το συναπάντημα με την ASVEL στην παρούσα φάση και σε μια τέτοια δύσκολη βραδιά, αποτέλεσε μια καλή συγκυρία για τον Ολυμπιακό. Μια ομάδα σε ελεύθερη πτώση εδώ και καιρό, η οποία επίσης πειραματίζεται δίνοντας χρόνο αυτό το διάστημα σε παιδιά που είχαν λιγότερες ευκαιρίες μέχρι τώρα στη σεζόν. Κυρίως όμως, ένα limited επιθετικά σύνολο χωρίς ιδιαίτερες παραγωγικές δυνατότητες. Αρκούσε ένα πολύ καλό αμυντικά παιχνίδι για τον Ολυμπιακό (και η φύση του αντιπάλου ενίσχυε την πιθανότητα εμφάνισης του) ώστε να καταβάλλει την αντίσταση των Γάλλων. Θα ήταν για παράδειγμα αρκετά πιο δύσκολο τη συγκεκριμένη βραδιά για την ελληνική ομάδα, το ματσάρισμα με έναν αντίπαλο ανάλογης ταχύτητας ο οποίος θα είχε περισσότερες επιθετικές αρετές γιατί πολύ απλά οι γηπεδούχοι δεν θα ήταν εύκολο να ακολουθήσουν στην περίπτωση που άγγιζαν το απόλυτο στα μετόπισθεν.

Ο Ολυμπιακός στράφηκε στο σωσίβιο της άμυνας και το αγκάλιασε σφιχτά, καταφέρνοντας να μείνει επάνω από το νερό. Τα ποσοστά της ASVEL είναι ενδεικτικά ενώ το παραγωγικό της αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα χαμηλότερο εάν δεν είχε 13 επιθετικά ριμπάουντ (16 πόντους από δεύτερες ευκαιρίες), απόρροια ίσως του γεγονότος ότι χωρίς τον Μιλουτίνοφ στα ¾ του ματς, ο Γιώργος Μπαρτζώκας αναγκάστηκε να χαμηλώσει (Πρίντεζης στο «5», Βεζένκοφ δίπλα του στο «4»).

-Η παρουσία του Αλέξανδρου Νικολαΐδη έδωσε τη σπίθα που χρειάζονταν οι ερυθρόλευκοι για να πάρουν το τιμόνι του ματς στα χέρια τους. Φυσικά αυτό έγινε μέσα από το αμυντικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός συνολικά έκανε πολύ καλή δουλειά στο να κρατήσει τη μπάλα στην πλευρά (όταν οι Γάλλοι την εισήγαγαν εκεί) απαγορεύοντας το ball reversal της ASVEL η οποία με σκαλοπάτι τον ικανό πασέρ Jekiri στο High post, ρίχνει γραμμές επικοινωνίας μεταξύ δυνατής και αδύνατης πλευράς. Το αμυντικό effort του Νικολαΐδη (έμεινε 17’ στο παρκέ, έκανε 4 κλεψίματα και μάζεψε 5 ριμπάουντ) το «στα όρια του deny»-performance του, βοήθησε σε αυτό το «πάγωμα» της κυκλοφορίας παράγοντας παράλληλα και καταστάσεις ανοιχτού γηπέδου για τον Ολυμπιακό.

Η ανταπόκριση του νεαρού (τα πήγε περίφημα απέναντι στον Diot), έδωσε την ευκαιρία στον κόουτς Μπαρτζώκα να παρατάξει για περισσότερη –από ότι ίσως αρχικά είχε υπολογίσει- ώρα 2 guard-lineups στο παρκέ , κατάσταση η οποία βοήθησε τους γηπεδούχους να αυξήσουν την πίεση τους. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν πολύ καλή δουλειά στο έδαφος (4/4 αντιμετώπιση στα post ups του Jean Charles στην 1 in—4 out της ASVEL, παίχτης-κλειδί για την επίθεση του κόουτς  Μίτροβιτς), ήταν πολύ συνεπείς στο να μην αφήσουν uncontested shots στην πλευρά του αντιπάλου και με την ενέργεια τους (ναι, μιλάμε για μια ομάδα που κατέβηκε με σύνθεση ανάγκης) μακριά από τη μπάλα οδήγησαν τους Γάλλους σε αρκετές περιπτώσεις σε παιχνίδι προσωπικής φάσης, στο οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ικανοί.

Eάν δεν υπάρχει δρόμος, θα τον δημιουργήσουμε… (Αννίβας)

Ο Ολυμπιακός παρατάχθηκε στην αναμέτρηση χωρίς περιφερειακό παίχτη με ικανότητα στη δημιουργία και στην προσωπική φάση. Όφειλε να πειραματιστεί και να ακουμπήσει σε αδόκιμα σχήματα, περιμένοντας από πολλούς παίχτες να κάνουν πολλά περισσότερα από αυτά που έχουν συνηθίσει και μπορούν.

Το γεγονός ότι σε κομμάτια του επιθετικού playbook, ο Παπανικολάου πήρε τη θέση του Σπανούλη νομίζω μιλάει από μόνο του. Οι άξονες στην προσπάθεια βελτίωσης και προσαρμογής της επιθετικής ανάπτυξης των ερυθρολεύκων στα νέα δεδομένα ήταν οι παρακάτω:

*Ανάπτυξη με Hand Offs. Tα Dribbling Hand Offs λειτούργησαν ως «εργαλείο αναπνοής» για ένα σύνολο το οποίο δεν έχει individual playmaking skills, κανέναν σπουδαίο δημιουργό σε ball screen-καταστάσεις και μαζί την ανάγκη να φύγει από την πληθώρα τέτοιων, ακουμπώντας σε μέσα-έξω παιχνίδι και προσπάθεια ανεύρεσης της καλύτερης εκτέλεσης μέσα από κυκλοφορία της μπάλας και έξτρα πάσα. Τo DHO ως πλατφόρμα ανάπτυξης βοήθησε τους γηπεδούχους να μειώσουν τις περιπτώσεις στατικότητας στην επίθεση τους.

*Ενεργοποίηση διπλών screens για να διευκολύνουν τους όχι σπουδαίους ball handlers οι οποίοι κλήθηκαν να τρέξουν ball screen-καταστάσεις. Ειδικά στην περίπτωση του Παπανικολάου, το coaching staff έκανε φανερή την πρόθεση του να τον διευκολύνει με αυτή τη τακτική, ανοίγοντας δρόμους και παίρνοντας μέρος της αμυντικής πίεσης από πάνω του.

Οι ερυθρόλευκοι ακούμπησαν στη τακτική των multiple screens (stagger to screen the screener) για να καθαρίσουν πλήρως το τοπίο στον άξονα, δημιουργώντας την ιδανική συνθήκη για να παίξουν ο Παπανικολάου ή ο Baldwin με τον Πρίντεζη. Αυτό που αξίζει να κρατήσετε ψιλαφίζοντας όλη αυτή την καινούργια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί είναι ότι το να μπει ένας παίχτης όπως π.χ ο Παπανικολάου σε αυτή τη διαδικασία συνιστά μια σύνθετη κατάσταση με μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Δεν είναι μόνο θέμα skills. Σκεφτείτε το φόρτο των αποφάσεων που καλείται να πάρει και τη διαχείριση των κατοχών που του έχει ανατεθεί μόνο, η οποία είναι κάτι ξένο για αυτόν και παράλληλα μια επίπονη αλλά ευεργετική πνευματική προπόνηση.

-Η ASVEL προσπάθησε να απλώσει την άμυνα της, ποντάροντας στην κούραση και την έλλειψη εμπειρίας στο backcourt των γηπεδούχων, ενεργοποιώντας ένα 1-2-2 press χωρίς όμως σπουδαία αποτελέσματα. Συνολικά οι Γάλλοι στα μετόπισθεν ήταν επιεικώς μέτριοι, δίνοντας απλόχερα εύκολα πόντους από τη γραμμή των προσωπικών σε έναν λαβωμένο Ολυμπιακό ο οποίος ουσιαστικά παρατάχθηκε χωρίς περιφερειακό ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει πλεονέκτημα χώρου βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ.

Σημείωση: Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήθελε τον Dwight Buycks το 2014, όταν τελικά ο παίχτης κατέληξε στη Βαλένθια. Είχαμε μάλιστα μιλήσει τότε για αυτό στο Hoopfellas. O 31χρονος Αμερικανός φέρνει 1on1 παιχνίδι, στοιχείο που πλέον χρειάζεται σε απελπιστικό βαθμό η (έχουσα ball movers & stoppers) περιφερειακή γραμμή των ερυθρολεύκων. Tα παιχνίδια «ειδικών συνθηκών» απέναντι σε ΤΣΣΚΑ και ASVEL αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Με τον Buycks o Ολυμπιακός αγοράζει ικανότητα στην προσωπική φάση και finishing στο ανοιχτό γήπεδο, scoring instincts και συνολικά έναν γκαρντ που θα προσπαθήσει να ανοίξει δρόμους όταν αυτοί δεν φαίνονται στην επίθεση του συνόλου του κόουτς Μπαρτζώκα.

Το ερώτημα για τον Buycks δεν έγκειται τόσο στο εάν μπορεί να παράγει αλλά στo ποσοστό του Efficiency που θα απεικονιστεί στο παιχνίδι του. Δεν ήταν ποτέ ο σπουδαίος σουτέρ (streaky) και η τάση να παίζει κάθετα (ακόμα και όταν η ροή της επίθεσης αθόρυβα υπαγορεύει το περιφερειακό σουτ) δεν συνιστά την ιδανική μετάφραση στο πλαίσιο χώρων αυτού του επιπέδου. Θα παίξει και ως «1» αλλά και ως off guard σε διάφορα σχήματα (η μορφή που έχει αυτή τη στιγμή το ερυθρόλευκο backcourt δίνει την ευκαιρία αυτή). Σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους παίχτες που έφτασαν φέτος στο λιμάνι, ο  Buycks ήρθε στον Πειραιά για να παίξει τον ρόλο του leading guard. Οι απαιτήσεις θα είναι υψηλές από αυτόν.

-Η ιδιαιτερότητα της κατάστασης αύξησε σε σημαντικό βαθμό το αίσθημα της ευθύνης σε κάθε πρόσωπο που απάρτιζε την αποστολή των ερυθρολεύκων. Το έβλεπες στο πρόσωπο του Γιώργου Πρίντεζη ο οποίος ηγήθηκε της προσπάθειας με την παρουσία του, κάνοντας αυτό που πρέπει να κάνει (εξαιρετικός δημιουργικά).

 

Πέραν του Παπανικολάου, ο Οκτάβιους Έλις ήταν κομβικός καλύπτοντας το κενό του Μιλουτίνοφ με τον δικό του τρόπο ενώ μας χάρισε και τη φάση της βραδιάς με ένα εκπληκτικό κάρφωμα, σαν εκείνα που με έκαναν να βάλω σε συνέχεια τα παιχνίδια της Mornar Bar πριν μερικά χρόνια στο εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα παρακολούθησης παιχνιδιών.

 

 

Παρ’όλα αυτά, νομίζω ότι ο Αλέξανδρος Βεζένκοφ χρίζει ειδικής αναφοράς. Σε ένα ματς που η συνθήκη η οποία είχε δημιουργηθεί έκανε την ίδια την ομάδα να απαιτεί από αυτόν να μπει σε πρώτο ρόλο στο επιθετικό κομμάτι, αυτός ανταποκρίθηκε πλήρως. Στα πέντε παιχνίδια της σεζόν όπου πήρε χρόνο συμμετοχής ίσο ή μεγαλύτερο των είκοσι λεπτών, ο φόργουορντ του Ολυμπιακού μετράει 13.4 πόντου με 42.1% στο τρίποντο ενώ στα τελευταία οχτώ παιχνίδια έχει 11.5 πόντους με 44.1% πίσω από τη γραμμή. Στην αναμέτρηση με τους Γάλλους έδωσε μάχες και στα μετόπισθεν, μαζεύοντας μάλιστα και 7 ριμπάουντ. Ο Βεζένκοφ έχει «λυθεί» και σταδιακά θα διεκδικεί όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα του Ολυμπιακού.

Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ υγιές το ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας βγαίνει ανοιχτά και τοποθετείται αναφορικά με την προτεραιότητα της βελτίωσης και όχι της πρόκρισης στη σκέψη του. Η ιστορική συγκυρία της επιστροφής  και το παρελθόν του στο σύλλογο του δίνει αυτό το δικαίωμα ώστε να εκφραστεί ανοιχτά λέγοντας το αυτονόητο (σε μια χώρα που δεν υπάρχουν αυτονόητα). Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ένα πρόγραμμα με πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας και σίγουρα όχι την πρώτη τύχη για να κερδίσει μια θέση στην οχτάδα. Αυτή είναι η εκτίμηση σήμερα γιατί η φύση της διοργάνωσης είναι τέτοια που διατηρεί ανοιχτή την πόρτα στο απρόβλεπτο και την ανατροπή. Ο Ολυμπιακός έχει καλό μομέντουμ, δύο νέους παίχτες να απορροφήσει και καθόλου πίεση, σύμμαχοι αν μη τι άλλο άξιοι προσοχής. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι η καλύτερη ομάδα πίσω από τις πέντε πρώτες βρίσκεται πίσω του (καλπάζει βέβαια αλλά η Ζάλγκιρις είναι ακόμα μια νίκη πίσω από τις ομάδες που ισοβαθμούν στην όγδοη θέση). Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων του Γιώργου Μπαρτζώκα αποσυμπιέζει την ομάδα και δεν της επιτρέπει να παρεκκλίνει από τους ουσιαστικούς της στόχους. Με το όραμα της βελτίωσης και των βάσεων της νέας ομάδας μπροστά, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί ευνοϊκότερη συνθήκη από την ύπαρξη αυτών των πολύ δύσκολων 9 παιχνιδιών, μέχρι το τέλος της σεζόν…

 

Υ.Γ: Καλύτερη ομάδα αυτή την εποχή και με περισσότερες λύσεις η Άλμπα. Μου άρεσε η νέα κατεύθυνση στην οποία δείχνει να στρέφεται η Ζενίτ και η αμυντική της ενέργεια. Είναι λογικό να μη μπορεί να παίξει την άμυνα του πρώτου δεκαλέπτου για μεγάλο διάστημα ακόμα, στις πρώτες ημέρες του κόουτς στην Αγία Πετρούπολη. Ο Τσάβι έμεινε από PG (σε κακή βραδιά ο Αλμπισί), αναγκαζόμενος στο τέλος να παίξει με τον Πονγκράσοφ εκεί, με την επίθεση του να κολλάει. Παρακολουθούμε με ενδιαφέρον…

 

Υ.Γ1: O Jayson Tatum είναι, λίγο πριν τα 22 του, ένα από τα πιο φονικά όπλα στο παγκόσμιο μπάσκετ. Τρομερή βελτίωση για τον νεαρό που βλέπαμε πριν πέντε χρόνια στο Ηράκλειο να κρύβει τον ήλιο στους αντιπάλους όταν ο Sean Miller τον τοποθετούσε στο κέντρο της πρώτης γραμμής άμυνας. Στα τελευταία δέκα ματς μετράει 28.7 πόντους (7.3 ριμπάουντ-3.1 τελικές-1.2 μπλοκ) με 45.2% στο τρίποντο. Lethal…

Και το αποδεικνύει κάθε φορά απέναντι σε ελίτ ανταγωνισμό.

Υ.Γ2: Ίσως το Lakers vs Celtics είναι ό,τι καλύτερο μπορεί -για πολλούς λόγους- να τύχει στο ΝΒΑ ως ζευγάρι τελικών αυτή τη στιγμή. Οι “Κέλτες” ματσάρουν καλά με την ομάδα του Λεμπρόν ενώ η παράδοση που κουβαλούν οι δύο οργανισμοί και το fanbase τους είναι το ίδιο το μπάσκετ. Η αναβίωση του “θρύλου” θα είναι όντως κάτι ξεχωριστό.

NBA legend Bill Russell arrives for Lakers-Celtics wearing a No. 24 Lakers jersey.

Only for Kobe 💜💛 pic.twitter.com/kCwCPwTfwU

— SportsCenter (@SportsCenter) February 23, 2020