Ο κανόνας των προσδοκιών
Ακόμα και οι ανθεκτικότερες σχέσεις πρέπει κάποια στιγμή να επαναπροσδιορίζονται και οι προσδοκίες να συνεχίσουν να υφίστανται εάν θέλεις να ελπίζεις όντως σε μια ζωντανή σχέση. Το “μαύρο κουτί” του Αστρομπάλ για τον Παναθηναϊκό και η ανάγκη του Ολυμπιακού να χαμογελάσει ξανά. Το Hoopfellas αναλύει…
Χρειάστηκαν μόλις δύο αγωνιστικές στη σεζόν για να κατανοήσει κάθε οπαδός των δύο ελληνικών ομάδων ότι πλέον, τίποτα δεν είναι δεδομένο σε αυτή τη διοργάνωση. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στη Γαλλία αποτυγχάνοντας στη δική του σπουδή φινάλε όταν το παιχνίδι πήρε έναν γκροτέσκο τόνο στη τέταρτη περίοδο ενώ ο Ολυμπιακός έδειξε σφυγμό περνώντας επάνω από την Βαλένθια στο ΣΕΦ επιστρέφοντας στο καλό μπάσκετ που τόσο είχε ανάγκη. Ο ανταγωνισμός όπως βλέπεται είναι μεγάλες όμως οι προσδοκίες πρέπει να μείνουν ζωντανές, με οποιοδήποτε κόστος. Οι προσδοκίες του κόσμου από την ομάδα τους και αυτές των ομάδων αναφορικά με το μέλλον τους στο θεσμό. Οι προσδοκίες για πρόσωπα και πράγματα που μπορούν να αποτελέσουν το όχημα για την ατομική και ομαδική βελτίωση. Μην σταματήστε λοιπόν να απαιτείται και να περιμένετε. Είμαστε ακόμα στην αρχή…
«Νιώθω σαν τον πιο ηλίθιο άνθρωπο στη γη από τον τρόπο που χάσαμε»…
Θυμάμαι ένα παιχνίδι των πρασίνων στη Σιένα τον Γενάρη του 2009. Μετά από ένα μέτριο πρώτο ημίχρονο, η σπουδαία τότε ελληνική ομάδα (Σάρας, Σπανούλης, Διαμαντίδης, Μπατίστ, Φώτσης) έχει καταφέρει όχι μόνο να ισορροπήσει την κατάσταση αλλά και να πάρει το επάνω χέρι μπαίνοντας στη τελική ευθεία με το μομέντουμ δικό της (παράμετρος πολύ σημαντική τότε, όταν είχες αυτά τα γκαρντ) μιας και οι Ιταλοί αδυνατούσαν να ελέγξουν την PnR συνεργασία των φιλοξενούμενων (Μπατίστ 28 PTS, 10/13 2PT- 8/9 FT). Kαι όμως… Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε (από το χέρι-αλφάδι του Καραρέτο, 5/5 3PT). Ήταν μια ήττα ενάντια στη ροή του ματς. Στη συνέντευξη τύπου ο Ομπράντοβιτς (αρκετά εκνευρισμένος) δήλωνε ότι νιώθει ως «τον πιο ηλίθιο άνθρωπο στη γη» με τον τρόπο που «έπεσε» η ομάδα του.
Μπορεί σήμερα τα μεγέθη (αλλά και το ίδιο το παιχνίδι) να είναι διαφορετικά, όμως το συναίσθημα παραμένει το ίδιο. Ο Παναθηναϊκός έχασε στη Γαλλία ένα παιχνίδι με τρόπο που φαινομενικά υποτιμάει τη νοημοσύνη του. Έλεγξε την αναμέτρηση για ένα μεγάλο διάστημα εκτελώντας σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό το πλάνο που είχε προετοιμάσει αλλά δεν κατάφερε να κλείσει σωστά το ματς αποκρούοντας την τελική αντεπίθεση του αντιπάλου. Είναι μια απώλεια που σίγουρα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Εξήγηση σαφώς και υπάρχει. Θα φτάσουμε και εκεί αφού πρώτα ξετυλίξουμε το κουβάρι των σημειώσεων μας από το Αστρομπάλ…
Κρατείστε αυτό για αρχή:
Μετά τα πρώτα δύο ματς στη σεζόν οι πράσινοι διατηρούν το καλύτερο TS% (61.0) και Effective FG% (59.0) στη λίγκα όμως η επίθεση τους στερείται την σημαντική παραγωγική ώθηση του transition κυρίως γιατί είναι η πιο αδύναμη ομάδα στο αμυντικό ριμπάουντ στη διοργάνωση. Παράλληλα, κάνουν αρκετά λάθη (TOV%: 17.7) για ένα σύνολο του οποίου η παραγωγική διαδικασία βασίζεται αρκετά στην προσωπική φάση (AST%: 47.5), κατάσταση που λειτουργεί ανασταλτικά στην προσπάθεια τους να βρουν ροή και συνέχεια στο επιθετικό κομμάτι.
Στην πραγματικότητα ο Παναθηναϊκός στερείται ισορροπίας σε μια περίοδο όπου ένα ρόστερ με αρκετά νέα πρόσωπα προσπαθεί να ιεραρχήσει προτεραιότητες, να βρει τους ρόλους και τα σχήματα εκείνα που θα αυξήσουν το επίπεδο προσαρμοστικότητας του ανάλογα με τους αγωνιστικούς στόχους κάθε στιγμή, απέναντι στη διαδραστικότητα του παιχνιδιού. Το “τριφύλλι” ακόμα απέχει για την ώρα από το να φτάσει κοντά στα αναμενόμενα αμυντικά standards που είχε θέσει το καλοκαίρι. όταν υπέγραφε τον Αργύρη Πεδουλάκη. Στη Γαλλία αυτό φάνηκε ξεκάθαρα.
Οφείλουμε να δώσουμε credit στην ASVEL για την επιμονή και την προσήλωση της στο κομμάτι της επιθετικής στόχευσης. Έπαιξε για σαράντα λεπτά (με αυξομειώσεις στην απόδοση της βέβαια ) σημαδεύοντας με υπομονή το τρωτό σημείο στην ελληνική άμυνα, απομονώνοντας κάθε φορά την πιο αδύναμη αμυντική συνεργασία. Χτύπησε δε με πειθαρχία και σε συνέχεια , δείγμα συνόλου όπου ο προπονητής έχει τον απόλυτο έλεγχο στην κατεύθυνση της εκτέλεσης. Και αυτό για ένα σύνολο χωρίς ελίτ ταλέντο δεν είναι καθόλου άσχημο.
Ο Jimmer Fredette είχε ένα καλό επιθετικά παιχνίδι. Ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκαν οι πράσινοι και δείχνει σταδιακά ότι αρχίζει να κατανοεί τι μπορεί να κάνει και τι όχι απέναντι σε άμυνες ευρωπαϊκού physicality. Οφείλει να ισορροπήσει ανάμεσα στο aggressiveness που τον διακρίνει (και το χρειάζεται όσο τίποτα άλλο η επίθεση των πρασίνων) και το σωστό shot selection, ώστε να μην παίρνει προσπάθειες τον οποίων η φύση μεταδίδει εκνευρισμό στο γύρω του περιβάλλον και τον επιθετικό χαρακτήρα της ομάδας. Ο τρόπος που χειρίστηκε τον εαυτό του στο παραγωγικό κομμάτι (εκτός κάποιων εξαιρέσεων όταν προσπάθησε να περάσει προς τα μέσα, το αποτέλεσμα φρονώ ότι θα αποτελέσει μέρος της εξέλιξης του αγωνιστικού του χαρακτήρα σε επίπεδο επιλογών) μου άρεσε.
Μαγική off ball κίνηση του Jimmer Fredette.
Προσποιείται πως στήνει ένα screen, βγαίνει από ένα elbow stagger και …💣🏀#ASVPAO #paobc pic.twitter.com/rdu0nZCknm
— BasketHead (@the_BasketHead) October 10, 2019
Από την άλλη πλευρά οφείλουμε να κυκλώσουμε το γεγονός ότι η ASVEL τον σημάδεψε βασανιστικά και με πολύ υπομονή από το πρώτο λεπτό στην δική της επίθεση. Επάνω από το κεφάλι του Αμερικανού sharpshooter αναβόσβηνε ένα τεράστιο κόκκινο βελάκι το οποίο λειτουργούσε ως «οδηγός» για τους Γάλλους, αναφορικά για το ποιος παίχτης θα αναλάβει τον ρόλο του δημιουργού και εκτελεστή στη τελική ευθεία της παραγωγικής τους διαδικασίας.
Όπως νομίζω γίνεται κατανοητό, το ζήτημα εδώ δεν είναι να μετατραπεί ο Fredette σε above average αμυντικό παίχτη σε αυτή τη φάση της καριέρας του (δεν υπάρχει τέτοια προσδοκία άλλωστε) αλλά να μπορέσει η ομάδα να φτάσει σε ένα επίπεδο αμυντικής συνοχής που θα της επιτρέπει να «μακιγιάρει» με την ομαδική της συμπεριφορά αυτό το μειονέκτημα, όπως κάνουν όλα τα πραγματικά δυνατά σύνολα στη διοργάνωση. Ο Παναθηναϊκός στα μετόπισθεν όμως δεν είναι ακόμα «εκεί». Και οφείλει να πάει το γρηγορότερο δυνατό μιας και η παρουσία του Αμερικανού sharpshooter στο παρκέ, στο τέλος κλειστών ματς, είναι απαραίτητη. Αντίστοιχη στόχευση υπήρχε από τους γηπεδούχους στον Τόμας (σπουδαίο παιχνίδι επιθετικά, σημείο αναφοράς και «ασφάλεια» για το τριφύλλι με πολλά σημαντικά plays, αρκετά λάθη όμως στην άλλη πλευρά του παρκέ) και στα πόδια του Παπαγιάννη. Η ASVEL χτύπησε σε συνέχεια με 2-2 συνεργασίες και σε δεύτερη φάση με sideline triangles απομονώνοντας στη δυνατή πλευρά αδύναμους αμυντικούς κρίκους του αντιπάλου και αφήνοντας στην help side π.χ τους Καλάθη-Παπαπέτρου.
Πηγαίνοντας ακόμα πιο βαθιά στο αμυντικό κομμάτι των πρασίνων (θυμηθείτε, «η ASVEL θα είναι επικίνδυνη εντός έδρας στο ξεκίνημα της σεζόν ειδικά για τις ομάδες που δεν μπορούν να ελέγξουν τέτοια παιχνίδια μέσα από την άμυνα τους») και μέχρι να φτάσουμε στην κατηφόρα της τέταρτης περιόδου, εντοπίζουμε κάτω του μετρίου συμπεριφορά σε συγκεκριμένες close out-καταστάσεις (π.χ Παπαπέτρου και Μπράουν απέναντι στον πολύ φορμαρισμένο Lighty), χωρίς hard runs και με γλώσσα του σώματος η οποία θα μπορούσε να αποτυπωθεί σε αθλητές που στη πλάτη τους και στο κέντρο της ρακέτας έχουν έναν ελίτ rim protector ο οποίος καλύπτει κάθε λάθος (ή τελειώνει κάθε παραγωγική φιλοδοξία του αντιπάλου ανταμείβοντας τη σκοπιμότητα του περιφερειακού αμυντικού να στείλει –αμυνόμενος με συγκεκριμένη ένταση- τον ball handler προς τα μέσα). Δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ίσχυε τίποτα τέτοιο.
H αλλαγή στην εικόνα ήταν άμεση στη τρίτη περίοδο όταν οι φιλοξενούμενοι βελτίωσαν τις 2 εναντίον 2 συνεργασίες τους και επέδειξαν καλύτερη συμπεριφορά προστατεύοντας τη καρδιά της ρακέτας από τις αντίπαλες εκτελέσεις, παρά το γεγονός ότι και πάλι έδωσαν αρκετά επιθετικά ριμπάουντ στον αντίπαλο.
Σημείωση: Με τον Παπαγιάννη στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός έγραψε +17 σε όρους plus/minus με τον 22χρονο center να γράφει το υψηλότερο νούμερο σε όρους ORAT & DRAT ανάμεσα στους συμπαίχτες του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του αυτή τη στιγμή είναι ότι έχει πολύ χαμηλό επίπεδο συγκέντρωσης στις τοποθετήσεις του στην άμυνα εδάφους (είναι πολύ χαλαρός, καθόλου επιμελής στα Box-outs, o Jekiri τον εξέθεσε) με συνέπεια οι αντίπαλοι να τον βγάζουν «εκτός διεκδίκησης» εύκολα.
Στο σημείο δε που έφτασαν τα πράγματα στη τελευταία περίοδο (Small-ball της ΑSVEL) δύο ήταν οι επιλογές: Είτε τον εμπιστεύεσαι για να αλλάξεις τους συσχετισμούς (τζογάροντας το σουτ του Jean Charles, είναι δεδομένο ότι εάν ο Έλληνας ψηλός έβγαινε στα 6 μέτρα δεν θα προλάβαινε να δει τι τον πέρασε ώστε να … έχει την δυνατότητα του φάουλ) αναγκάζοντας τον αντίπαλο πάγκο να ακολουθήσει (και όχι εσύ), είτε ακολουθείς και χαμηλώνεις (όχι απαραίτητα με τον τρόπο έγινε).
Μπαίνοντας στο τελευταίο δεκάλεπτο και δη στα πρώτα τριάντα δευτερόλεπτα αυτού, οι πράσινοι κατάλαβαν ότι θα κληθούν να βιώσουν μια νέα πραγματικότητα η οποία τους υπέδειξε ουσιαστικά την έμφαση που πρέπει να δώσουν αυτή τη περίοδο στο να βελτιώσουν την επικοινωνία και τις συνεργασίες τους στο αμυντικό κομμάτι. Ο Jacob Wiley (αργά αλλά σταθερά βελτιώνεται, θετικό δείγμα τη περασμένη Πέμπτη) έχασε συνεχόμενες φάσεις στα μετόπισθεν όπου επέδειξε άσχημες τοποθετήσεις, ιδιαίτερα στο Show που εκτελούσε ακριβώς μετά το ball screen, με αποτέλεσμα να πάει στον πάγκο. Ο κόουτς επέλεξε να χαμηλώσει με τον Wesley Johnson. Θα πρέπει να πούμε ότι δυνητικά, ο Johnson είναι ο παίχτης που ήρθε στο ΟΑΚΑ για να υποστηρίξει ακριβώς τέτοια σχήματα, δίνοντας flexibility σε επίπεδο rotation και μεγαλύτερη γκάμα προσαρμογών. Αυτή τη στιγμή όμως ο Αμερικανός είναι αρκετά πίσω στο κομμάτι της εκμάθησης των νέων δεδομένων που εντοπίζονται στο «από εδώ» παιχνίδι. Έχασε θέσεις στην άμυνα (αναγκάζοντας τον Παπαπέτρου να χάνει επίσης τη θέση του καθώς «μάζευε» προς τα μέσα για να καλύψει το λάθος) ενώ στο πιο κομβικό σημείο «χάνεται» από την επικοινωνία με τον έτερο της Strong side (προφανές από τη στάση του σώματος του) δίνοντας δύο baseline drives που «σκότωσαν» την ελληνική ομάδα. Όταν και εφόσον ο Johnson φτάσει στο επιθυμητό σημείο (με δεδομένο ότι θα γίνουμε μάρτυρες μιας βελτίωσης στα μετόπισθεν σε ομαδικό επίπεδο), οι πράσινοι θα μπορούν να κλειδώσουν με τέτοια σχήματα παιχνίδια που κρίνονται στη τελική ευθεία. Τώρα δεν είναι σε θέση να το κάνουν.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης βλέποντας την αδυναμία συνεργασιών πήγε σε «αλλαγές» όμως ο Μίτροβιτς απάντησε κάνοντας skip την απευθείας εισαγωγική πάσα στο mismatch της πίσω γραμμής, χρησιμοποιώντας το «σκαλοπάτι» του close out για να μπει στο ζωγραφιστό και να βρει την ιδανική συνθήκη. Ίσως (μιλώντας πλέον εκ του ασφαλούς), ο Παναθηναϊκός έπρεπε –στην απόφαση του να παίξει χωρίς κάποιον από τους σέντερ του ακολουθώντας τον αντίπαλο- αντί του Johnson, να εμπιστευθεί τον Μήτογλου εκεί (στο «5», περνώντας τον Τόμας στο «4»). Είναι ο καλύτερος ριμπάουντερ των πρασίνων και μαζί με τους Καλάθη-Παπαπέτρου, αυτός που εκτελεί καλύτερα τα αμυντικά rotations.
Στο επιθετικό κομμάτι και σε επίπεδο λειτουργίας & εκτέλεσης, ο Παναθηναϊκός δεν τα πήγε άσχημα στη Βιλερμπάν. Πληγώθηκε από το τραγικό ποσοστό του στις βολές, τα πολλά του λάθη και το πρόβλημα στο ριμπάουντ το οποίο του στέρησε έξτρα πόντους στο ανοιχτό γήπεδο. Η Spread PnR-επίθεση για τον Rice δεν δούλεψε αυτή τη φορά (σε κακή βραδιά ο Αμερικανός) σε αντίθεση με την 1-4 High (Dribble Hand Off ως πλαίσιο ανάπτυξης για Side PnR με τον Καλάθη, ενίοτε και ως εισαγωγική διάταξη για 1-3-1 Formation) η οποία παρουσίασε αρκετά ενθαρρυντικά δείγματα.
Οι Spain PnR-δράσεις επίσης παρήγαγαν αποτέλεσμα…
…ακόμα και όταν οι Γάλλοι επέλεξαν να παίξουν Push στον κρυφό screener (Fredette).
Οι πράσινοι δούλεψαν σωστά με τους Thomas-Fredette και σταδιακά θα πρέπει να δημιουργήσουν κάποιες πιο ευνοϊκές καταστάσεις για τον Rion Brown (Off screen όταν ο Fredette δεν είναι στο παρκέ, Weak side εκτέλεση από «θέση», δηλαδή σουτ τα οποία εντάσσονται στο δυνατό κομμάτι του ρεπερτορίου του πρώην G/F του Προμηθέα) ο οποίος δεν είναι επ’ουδενί ο wing με τα advanced 1on1 skills για αυτό το επίπεδο αλλά μπορεί να προσφέρει. Συνολικά ο Παναθηναϊκός στον επιθετικό τομέα και με γνώμονα το σημείο της σεζόν , παρότι έχει αρκετά να βελτιώσει (ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο-λάθη), παρουσιάζει ενθαρρυντική εικόνα μέχρι τώρα.
Η τελευταία κατοχή
Ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που σκεφτόμασταν. Σωστά επιλέχθηκε επαναφορά από την τελική γραμμή. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να ρισκάρεις βάζοντας τη μπάλα στο γήπεδο από το κέντρο, δίνοντας μια πιθανή ευκαιρία στον αντίπαλο για παγίδα (κατάσταση που θα σε ανάγκαζε να εκτελέσεις μια δύσκολη πάσα), την στιγμή που θέλεις αυτή να είναι η τελευταία κατοχή του αγώνα. Ομολογώ ότι περίμενα PnR με τους Fredette-Thomas (έχω την αίσθηση ότι ήταν οι μόνοι παίχτες που θα μπορούσαν να ευστοχήσουν σε σουτ μετά από ντρίμπλα ή από θέση, το «ζωγραφιστό» δεν έμοιαζε φιλόξενο) με τον «Μορμόνο» να πηγαίνει «βαθιά» (με όριο τα 5.5-6 μέτρα) μετά το σκριν, εξαντλώντας την πιθανότητα να κερδίσει ένα φάουλ με επιθετική ντρίμπλα.
Ουσιαστικά το play χαλάει λόγω έλλειψης συγχρονισμού. Ο Τόμας δεν εκτελεί καν το σκριν (αυτομάτως ο Fredette χάνει το πλεονέκτημα χρόνου που αυτό θα δημιουργούσε) και αντιθέτως τρέχει να πάρει τη μπάλα, βγαίνοντας στο ίδιο σημείο με τον συμπαίχτη του (το spacing είναι ήδη νεκρό παίρνοντας μαζί του και τους χρόνους της επίθεσης).
Στη πραγματικότητα ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε γιατί ακόμα, ο ίδιος του ο προπονητής μαθαίνει το ρόστερ του. Μαθαίνει τι έχει στα χέρια του. Αυτό συνέβη βέβαια με τον …άσχημο τρόπο όμως αυτή είναι η αλήθεια. Είναι μια από εκείνες τις ήττες που σε κάνουν να νιώθεις αρχικά ανόητος όμως όταν η σκόνη καθίσει στο έδαφος, βλέπεις καθαρά ότι τα αίτια είναι πιο βαθιά. Ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή δεν έχει τους κώδικες επικοινωνίες για να αποκρούσει με ασφάλεια μια τέτοια επιστροφή ενός αντιπάλου μακριά από το οικείο περιβάλλον του ΟΑΚΑ. Δεν έχει χτίσει τους δεσμούς και το επίπεδο συνοχής που θα του επιτρέψει να εκτελέσει τις winning details με «χίλιους σφυγμούς», στο τέλος ενός κλειστού ματς. Ο ίδιος ο προπονητής του λάθεψε στην εκτίμηση του (αμυντικά σχήματα/επιλογή προσώπων στη τελευταία περίοδο, δομή της τελευταίας επίθεσης) όμως ρεαλιστικά, αυτό συμβαίνει κάθε μέρα σε αυτό το επίπεδο και σε αντίστοιχες καταστάσεις οι οποίες αφορούν ομάδες με ανάλογα χιλιόμετρα εμπειρίας «μαζί». Από την άλλη, είναι πολύ σημαντικό να μάθεις να βγαίνεις όρθιος από τέτοια κλειστά ματς. Χτίζεις χαρακτήρα, δημιουργείς «σταθερές» και ένα είδος δεδικασμένου το οποίο θα σου δείξει τον δρόμο των αποφάσεων που οφείλεις να πάρεις την επόμενη φορά. Ήταν μια άσχημη βραδιά. Το εάν η θύμηση της θα παραμείνει για καιρό στη σκέψη των πρασίνων, εξαρτάται καθαρά από τον τρόπο που θα την χρησιμοποιήσουν στο άμεσο μέλλον…
Ο Βασίλης Σπανούλης μπορεί ακόμα να κυριαρχήσει
Τα χρόνια περνούν και ο αριθμός των σπουδαίων ματς του μέσα στη σεζόν είναι φυσικό να μειώνεται όμως φαίνεται ότι ακόμα θα υπάρξουν βραδιές που θα μας κάνει να θυμόμαστε το μέγεθος του. Στα 37 του χρόνια, ο Βασίλης Σπανούλης μπορεί ακόμα να κυριαρχεί στο υψηλό επίπεδο, έστω και με μικρότερη συχνότητα. Η δύναμη της εικόνας την Παρασκευή στο ΣΕΦ ήταν αποστομωτική.
Στο πρόσωπο και στο παιχνίδι του αρχηγού απεικονίστηκε η δίψα των ερυθρολεύκων και η θέληση τους να γευτούν και πάλι, μετά από αρκετό καιρό, την αίσθηση του καλού μπάσκετ. Ήταν προφανές στον τρόπο που πανηγύριζε η ομάδα κάθε καλή προσπάθεια και στο πως ζούσε ένα ματς στο οποίο είχε κυρίως να παλέψει με τον εαυτό της.
Ο Σπανούλης έκοψε σε κομματάκια την άμυνα της Βαλένθια σερβίροντας ζεστά πιάτα στους συμπαίχτες του. Κάθε φορά που παίρνει ένα ball screen γυρνάει το λάσο στον αέρα, το πετάει και πιάνει στόχο. Κάπως έτσι έμοιαζε το PnR Clinic που παρέδωσε, κάνοντας τον Ντούμπλιεβιτς να μοιάζει με παρείσακτος στον αγωνιστικό χώρο. Ο αρχηγός των ερυθρολεύκων διαβάζει άψογα την άμυνα με μεγάλη ταχύτητα και εκτελεί (πάσα, σουτ) αυτοματοποιημένα, «πατώντας» στην μάλλον αφελή τακτική αντιμετώπιση των συγκεκριμένων δράσεων από πλευράς Ponsarnau.
Είναι δεδομένο ότι με αυτούς τους ψηλούς (βαριά κορμιά, κακό footwork στη περίμετρο) δεν μπορείς να ενεργοποιείς δυναμική αντιμετώπιση στις PnR δράσεις του Σπανούλη. Ο τρόπος με τον οποίον οι πάσες του συνεχώς βρίσκουν στόχο «στη πλάτη» του αντιπάλου (τη στιγμή που ο Ντούμπλιεβιτς γυρνούσε στο ζωγραφιστό, επιστρέφοντας για το recover) μοιάζει με εν ψυχρώ εκτέλεση.
Ο Σπανούλης τιμωρεί κυνικά την πιο αδύναμη, μετά από δύο αγωνιστικές, άμυνα της Ευρωλίγκας (129.3 σε όρους DRAT για τη Βαλένθια). Είχαμε μιλήσει πριν το ξεκίνημα της σεζόν για το έλλειμμα αθλητικότητας των Ισπανών το οποίο είναι δεδομένο ότι θα τους κοστίσει σε αυτό το επίπεδο μιας και εκεί που έχει πάει πλέον το παιχνίδι, αυτή η αδυναμία βάζει αυτομάτως ταβάνι στις φιλοδοξίες σου. Όταν δε, συνδυάζεται με λανθασμένη αμυντική προσέγγιση, βλέπεις αυτό που όλοι είδαμε την Παρασκευή το βράδυ… Είναι χαρακτηριστικό το πώς ο 37χρονος σταρ των ερυθρολεύκων υπογραμμίζει αυτό το λάθος σε κάθε σχεδόν φάση. Δείτε εδώ την αυτοματοποιημένη εκτέλεση στη Flat άμυνα του Ντούμπλιεβιτς.
Η εικόνα του Σπανούλη – σε αυτή την ηλικία και σε τέτοια, καλή σωματική κατάσταση- να επιδρά έτσι στο παιχνίδι όντας μακράν ο καλύτερος παίχτης του παρκέ σίγουρα δεν είναι κάτι που συναντάμε κάθε μέρα. Θυμηθείτε την απόδοση αντίστοιχα σπουδαίων παιχτών σε αυτό το στάδιο της καριέρας τους και θα καταλάβετε γρήγορα τι εννοώ. Είναι δεδομένο ότι αποτέλεσε έμπνευση για όλους όσους βρέθηκαν το βράδυ της Παρασκευής στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Συμπαίχτες, αντιπάλους, προπονητές, θεατές.
Αυτό ακριβώς Βασίλη…
Κλειδί η επιβολή σε φυσικό και αθλητικό επίπεδο
Είχαμε πει στο Preview του παιχνιδιού στο blog.stoiximan.gr ότι ο μεγάλος σύμμαχος του Ολυμπιακού στην αναμέτρηση με την ισπανική ομάδα ήταν η υπεροχή του στο αθλητικό κομμάτι (κάτι που δεν ίσχυε για παράδειγμα στο ματς της πρεμιέρας απέναντι στην ASVEL). Νομίζω ήταν ένα πλεονέκτημα που κεφαλαιοποιήθηκε πλήρως και σε πολλά επίπεδα. Η επιθετικότητα του Σπανούλη –ως κυρίως δημιουργού- και η αποτελεσματικότητα του Μιλουτίνοφ (πέρασε «επάνω» από τη frontcourt των φιλοξενουμένων) στο κέντρο της ρακέτας αλλά και του διδύμου Κουζμίνσκας-Πρίντεζη έλυσε από νωρίς το γόρδιο δεσμό.
Οι γηπεδούχοι δημιουργούσαν ρήγμα όποτε και όπως ήθελαν παράγοντας close out επίθεση ή εκτέλεση μετά από έξτρα πάσα, ακουμπώντας στο πλεονέκτημα που δημιουργούσε αυτομάτως η τριβή επίθεσης-άμυνας στις ball screen-καταστάσεις. Τα αργά πόδια των ψηλών της Βαλένθια και η ταχύτητα με την οποία έβγαζε σε καίριους στόχους τη μπάλα από επάνω του ο Σπανούλης «γέννησαν» αυτό που η σελίδα μας ονομάζει fast break μισού γηπέδου (παιχνίδι με παίχτη παραπάνω στην πλευρά). Οι ερυθρόλευκοι σημάδεψαν την αδύνατη πλευρά –έχοντας πάντα ως σημείο αναφοράς τη δράση του Μιλουτίνοφ στον νοητό άξονα που ξεκινάει από τη γραμμή των προσωπικών και τελειώνει στην καρδιά της ρακέτας- διαβάζοντας σωστά, με αρκετά καλό αποτέλεσμα.
Συνειδητά ή ασυνείδητα, η help side της άμυνας του Ponsarnau μάζευε προς τη δυνατή πλευρά για να καλύψει την αδυναμία αντιμετώπισης των Pick & Roll συνεργασιών της ελληνικής ομάδας, κατάσταση που έδωσε στον Ολυμπιακό εκτέλεση από την Weak Side.
H διαφορά των δύο ομάδων στις μάχες εδάφους στο low post ήταν επίσης αντιπροσωπευτική του αποτελέσματος της αναμέτρησης. Το Front the Post ήταν άγνωστη φράση για τη Βαλένθια, οι παίχτες της οποίας βρίσκονταν συνεχώς στη πλάτη των αντιπάλων τους κατά την εκτέλεση της εισαγωγικής πάσας στη καρδιά της ρακέτας. Στην άλλη πλευρά του γηπέδου, οι φιλοξενούμενοι (ομάδα που ακουμπάει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ κυρίως με τον Ντούμπλιεβιτς) δεν είχαν κανένα σημείο αναφοράς στη ρακέτα, εξ ου και η κατανομή των εκτελέσεων τους (ίδιος αριθμός σε δίποντα και τρίποντα, 27).
Ο κόουτς Ponsarnau ενεργοποίησε κάποια στιγμή ένα 1-2-2 press με στόχο αλλάξει τον ρυθμό (κρατώντας τη μπάλα μακριά από τον άξονα) και να υπογραμμίσει την έλλειψη σπουδαίου ball handler στο σχήμα του αντιπάλου (Baldwin-Punter το backcourt) αλλά η ιδέα εγκαταλείφτηκε γρήγορα (δείτε το κενό της πρώτης γραμμής με τη back unit).
Έξτρα σημειώσεις
-Ο Ολυμπιακός είχε μια πολύ καλή βραδιά σε ένα ματς που κρίθηκε από νωρίς, κυλώντας στα μέτρα του από το ξεκίνημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι βρήκε τρόπο να λύσει τα προβλήματα που φαίνεται ότι αντιμετωπίζει. Άλλωστε η συνθήκη που είχε δημιουργηθεί με την αλλαγή προπονητή, την παρουσία του κόουτς Κεμζούρα στον πάγκο και το ματσάρισμα με τον συγκεκριμένο αντίπαλο αυτή τη χρονική στιγμή, ήταν σαφέστατα ευνοϊκή.
Μετά το δυνατό ξεκίνημα των γηπεδούχων, η Βαλένθια βρήκε περιφερειακά σουτ γιατί απλά οι συνεργασίες τους (κυρίως 2-2) που αφορούν το αμυντικό κομμάτι και τη συμπεριφορά σε ball screen καταστάσεις ή screens μακριά από τη μπάλα δεν ήταν ιδιαίτερα καλές. Ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να σπάσει δυναμικά τα screens για να χαλάσει την κυκλοφορία της μπάλας των Ισπανών (το πέτυχε σταδιακά γιατί τους απέκλεισε τη δυνατότητα παιχνιδιού από μέσα προς τα έξω) και να τους αναγκάσει σε παιχνίδι προσωπικής φάσης στο οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ικανοί. Η επικοινωνία στην άμυνα δεν ήταν πάντα η πρέπουσα εδώ.
Η εικόνα βελτιώθηκε σημαντικά με την είσοδο του Παπανικολάου. Σε εκείνο το σημείο ο Ολυμπιακός πετυχαίνει να αναβαθμίσει τη συμπεριφορά του συνολικά στα μετόπισθεν και τελειώνει ουσιαστικά το ματς. Η απόδοση του 29χρονου φόργουορντ (12 πόντοι, 3/3 τρίποντα-5 κλεψίματα) ήταν ένα από τα καλύτερα νέα της βραδιάς για τους ερυθρόλευκους μιας και ο συγκεκριμένης αθλητής ερχόταν από ένα κακό Μουντομπάσκετ, κατάσταση που φάνηκε ότι είχε επηρεάσει και το performance του στο ξεκίνημα της σεζόν. Σε ένα σύνολο με τελείως καινούργια γραμμή «πλαγίων» η παρουσία του θα αποτελέσει βαρόμετρο.
-Ο κόουτς Κεμζούρα ξεκίνησε τον Κόνιαρη στη θέση «1», σκέψη η οποία ήταν σωστή σε συνάρτηση με τη συνθήκη αυτού του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Το παιχνίδι του νεαρού πόιντ γκαρντ δεν είναι ακόμα «εκεί» (αναφέρομαι σε αυτό το επίπεδο ανταγωνισμού). Είναι πολύ limited σε επίπεδο προσωπικής φάσης και ο κακός σύμβουλος του δισταγμού υπογράμμισε τις αγωνιστικές του αδυναμίες. Στον Κόνιαρη ο Ολυμπιακός βλέπει μακροπρόθεσμα έναν περιφερειακό που θα λειτουργήσει ως «μεταφορέας» και facilitator, επιδεικνύοντας low mistake συμπεριφορά, καλή άμυνα και spot shooting (όπως ο Μάντζαρης άλλοτε). Δεν είναι εκεί ακόμα ο νεαρός όμως επαναλαμβάνω. Σε πρώτη φάση το ζητούμενο είναι να «λυθεί», παίζοντας με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Εάν καταφέρει να εξελιχθεί σε παίχτη με σταθερά λεπτά στο rotation τους επόμενους μήνες, το κέρδος θα είναι σημαντικό.
Μη ξεχνάτε ότι το γενικότερο πρόβλημα στη θέση «1» είναι αν μη τι άλλο υπαρκτό και φάνηκε ακόμα και σε μια βραδιά που όλα κύλησαν ομαλά. Η ταχύτητα στην επίθεση της ομάδας και η δημιουργική ικανότητα της όταν ο Σπανούλης βρίσκεται στο παρκέ, είναι σε άλλο επίπεδο και αυτό δεν είναι ακριβώς καλό νέο. Νομίζω ότι σταδιακά στον Ολυμπιακό κατανοούν ότι ο Baldwin δεν είναι αποτελεσματικός στη παρούσα φάση ως PG και πιο συγκεκριμένα δεν είναι ο PG που αυτό το σύνολο (με αυτό το στυλ παιχνιδιού) χρειαζόταν φέτος ώστε να αναλάβει τη διαχείριση ενός μεγάλου όγκου αποφάσεων στο επιθετικό κομμάτι. Ο Αμερικανός είναι άγουρος ακόμα αφού βρίσκεται σε διαδικασία εκμάθησης νέων δεδομένων αλλά εκτός αυτού είναι περιφερειακός που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως secondary ball-handler. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ματς με τη Βαλένθια είδαμε αρκετά και τον Πάντερ να ανεβαίνει στο «κεφάλι» της επίθεσης.
Εν κατακλείδι, ο Ολυμπιακός είχε τεράστια ανάγκη να χαμογελάσει μετά από καιρό. Χρειαζόταν απελπιστικά την επιστροφή στο καλό μπάσκετ ώστε να μπορέσει να αποσυμπιεστεί και να κοιτάξει μπροστά με λίγο πιο αισιόδοξη ματιά. Το παιχνίδι με τη Ζενίτ που ακολουθεί, προσφέρεται ώστε οι ερυθρόλευκοι να δείξουν μια συνέχεια. Επαναλαμβάνω, τα προβλήματα είναι ακόμα «εκεί». Η σεζόν δεν θα είναι εύκολη. Και εξακολουθώ να πιστεύω ότι σύντομα θα χρειαστεί να ληφθούν αποφάσεις…
Υ.Γ: Σαν πίνακας του Τιτσιάνο…
Υ.Γ1: Ο Βennet Hundt (1.78-PG-1998) μπορεί να θυμίζει ήρωα τηλεοπτικής σχολικής σειράς των 90s, όμως στο ξεκίνημα της σεζόν στη γερμανική λίγκα έχει τραβήξει πολλά βλέμματα επάνω του, αποτελώντας μια ακόμα απόδειξη της δυναμικής του προγράμματος του Ρενέσες στο Βερολίνο. Ο Hundt δούλεψε τη τελευταία διετία με τον σπεσιαλίστα στην ανάπτυξη νεαρών παιχτών Ισπανό κόουτς (έπαιξε ελάχιστα με την Άλμπα) και πλέον στη Goettingen κεφαλαιοποιεί αυτή του την εμπειρία. Στα τρία πρώτα ματς μετράει 13.0 πόντους και 9.7 τελικές πάσες για μόλις 1.7 λάθη.
Υ.Γ2: Οι Τζαζ μπορούν να είναι η ομάδα για να παρακολουθήσει κάποιος στο φετινό ΝΒΑ, αρκεί να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους στο αμυντικό κομμάτι όπου χρειάζονται ακόμα δουλειά. Η fundamental επίθεση τους είναι απλά απολαυστική. H προσθήκη του Κόνλεϊ είναι σημαντική σε πολλά επίπεδα. Νομίζω ότι μπορούμε να δούμε καλό μπάσκετ στο Σολτ Λέικ.
You have to think twice about your arguments before getting into the discussion with Saras. pic.twitter.com/zgjRpzZeYO
— Marius Milašius (@mamilasius) October 13, 2019
Υ.Γ3: Η κυρά-Βούλα όταν της έλεγα στο Eurobasket του ’17 ότι οι Σλοβένοι θα τα βρουν σκούρα με τους Ισπανούς στα προημιτελικά (“ποιος θα μαρκάρει τα γκαρντ τους ρε; O Nαβάρο; Αυτός δεν μπορεί να πάρει το κρουασάν από τα χέρια του παιδιού” σε εκτέλεση Σάρας).
Για κάτι τέτοια ζούμε…
