2019-20 Hoopfellas Euroleague Power Rankings

 

Το “καυτό” μεταγραφικό καλοκαίρι έστρωσε το χαλί για τον ερχομό ενός “άγριου” χειμώνα. Τα καμπανάκια ηχούν και οι 18 μονομάχοι μπαίνουν στο ρινγκ της Ευρωλίγκας για τους επόμενους οχτώ μήνες. Η μεγάλη στιγμή έφτασε. Το Hoopfellas τους τοποθετεί στην αφετηρία με την πρώτη έκδοση των Power Rankings του για τη σεζόν 2019-20…

 

Η “δική μας” ώρα επιτέλους έφτασε. Η ώρα της μπασκετινής “νιρβάνας”. Οι 18 μονομάχοι της Ευρωλίγκας παίρνουν τη θέση τους στη γραμμή εκκίνησης για τον μεγάλο φετινό μαραθώνιο που θα διαρκέσει μέχρι την Άνοιξη και θα μας συντροφεύσει για τους επόμενους οχτώ μήνες. Το Hoopfellas συνεχίζει την παράδοση κάνοντας εισαγωγή στην καινούργια, πολυαναμενόμενη σεζόν η οποία ξεκινάει σε μερικές ώρες, με την πρώτη έκδοση των δικών του Power Rankings.

Πάμε λοιπόν μαζί να δούμε πως τοποθετούνται οι ομάδες στην αφετηρία και … καλή μας απόλαυση!

 

 

 

1.ANADOLU EFES

H φιναλίστ της περυσινής διοργάνωσης διατήρησε όλον τον κορμό που την οδήγησε στη σπουδαία περυσινή πορεία κάνοντας λίγες αλλά στοχευμένες προσθήκες. Η Αναντολού αυτή τη στιγμή φαντάζει ως ένα σύνολο με μεγάλη δυναμική αναφορικά με αυτό που μπορεί να παρουσιάσει φέτος αλλά και το range της σε επίπεδο βελτίωσης εντός της τρέχουσας χρονιάς, δεδομένου του μεγαλύτερου δείκτη ομοιογένειας που αναμένεται να έχει. Αναφέρομαι στη δυναμική που θα γεννήσει η «δεύτερη» αυτή σεζόν ενός συνόλου του οποίου οι βασικοί άξονες ανοίγουν τη πόρτα των prime τους. Το δίδυμο των Micic-Larkin (ελίτ γκαρντ σε εξαιρετική ηλικία με περιθώρια βελτίωσης σε όρους individual performance αλλά και συνεργασίας μεταξύ τους) μοιάζει έτοιμο να κυριαρχήσει στη διοργάνωση με τρόπο ακόμα πιο πειστικό από πέρυσι. Έναν ενδοιασμό διατηρώ για τον Άντερσον μόνο (μπορούσε να φρεσκάρει λίγο τη θέση εκεί).

Με τον Peters ο Αταμάν πρόσθεσε έναν «σπεσιαλίστα» (ο ορισμός του Stretch-4) από την πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ, ευελπιστώντας ότι η παρουσία του θα μεγιστοποιήσει τους διαθέσιμους χώρους στο «ζωγραφιστό» (έκανε σπουδαία pre-season) ενώ με τον Tolga Gecim (είχαμε μιλήσει για αυτόν στο Hoopfellas, πόιντ-φόργουορντ με αξιοπρόσεχτα passing skills, μέτρηση 5.1 τελικές για 1.9 λάθη με την Μπάνβιτ στο BCL) ισχυροποίησε τον εγχώριο κορμό έχοντας την ευκαιρία να κάνει πιο ποιοτικό rotation στη τουρκική λίγκα. Το κερασάκι στη τούρτα ήταν η υπογραφή του Κρις Σίνγκλετον ο οποίος νομίζω  (άσχετα με τα νούμερα που θα γράψει) ότι  μπορεί να φέρει την αθλητικότητα, το rebounding (σκεφτείτε ότι υπάρχει εκεί και ο Μόερμαν) και το αμυντικό versatility που χρειάζεται η γραμμή ψηλών, τώρα που οι ανάσες του Ντάνστον θα είναι λιγότερες. Η Αναντολού έχει όλα τα εργαλεία για να παρουσιάσει τη Flow Offense που πέρυσι σε ανάγκαζε να γείρεις αναπαυτικά πίσω στον καναπέ σου και να απολαύσεις την εικόνα. Μένει να βρεθεί κοντά στα αμυντικά standards του δεύτερου μισού της περυσινής σεζόν. Η βάση υπάρχει…

 

2.ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Η Ρεάλ δεν κατάφερε να έχει την απαιτούμενη πρόσβαση ώστε να αποκτήσει έναν εκ των Micic ή Σλούκα αυτό το καλοκαίρι και ο Πάμπλο Λάσο στράφηκε στον MVP της εγχώριας λίγκας, Νίκολας Λαπροβίτολα. Ενώ λοιπόν μετά το τέλος της προηγούμενης σεζόν υπήρχε η αίσθηση ότι η «Βασίλισσα» θα στοχεύσει σε έναν περιφερειακό ο οποίος θα αναβαθμίσει αθλητικά ένα backcourt γεμάτο δημιουργούς, ο 52χρονος Βάσκος προπονητής ξεκάθαρα σημάδεψε εξ αρχής την προσθήκη ενός ακόμα playmaker, ποντάροντας παράλληλα στη παρουσία του Τέηλορ (αθλητικός defensive stopper στην πρώτη γραμμή). Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα λειτουργήσει αυτό αν και ο Λαπροβίτολα είναι παίχτης με ενδεδειγμένη ποιότητα. Ο Κοζέρ ανανέωσε (εκεί που έδειχνε ότι πολύ πιθανόν θα αποχωρούσε) και θα παραμείνει στο καλύτερο πρόγραμμα διατήρησης και αξιοποίησης βετεράνων που έχει δει εδώ και χρόνια το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Το φρεσκάρισμα ήρθε στη frontcourt όπου ο  πιο ελαφρύς και versatile Jordan Mickey πήρε τη θέση του Αγιόν, με τη Ρεάλ να ανοίγει χώρο ώστε να ανεβάσει σταδιακά τον Usman Garuba (είχαμε μιλήσει πέρυσι το καλοκαίρι) και το εκρηκτικό πακέτο του νεαρού, έχοντας πάντα την ασφάλεια του Ταβάρες (παίζει τον νεαρό στο «4» δίπλα του αλλά και μαζί με τους F/C). Οι Μαδριλένοι είναι πολύ μπροστά από τον ανταγωνισμό στο κομμάτι της συνοχής όμως είναι πολύ σημαντικό να λειτουργήσει ευεργετικά αυτή η μίνι-ένεση φρεσκάδας ώστε να δοθεί η απαραίτητη ώθηση στην ομάδα μέχρι αυτή να ρολάρει πραγματικά. Σε τέτοια σύνολα, αυτού του βαθμού ομοιογένειας, ο κορεσμός είναι ο χειρότερος εχθρός. Για αυτό και ένα μικρό αλλά συνεχές φρεσκάρισμα είναι υπέρ του δέοντος απαραίτητο.

 

3.FENERBAHCE

Η Φενέρ μάζεψε τα κομμάτια της μετά το άσχημο τέλος μιας σεζόν όπου στο μεγαλύτερο διάστημα της οποίας έπαιξε πραγματικά εξαιρετικό μπάσκετ, «γονατίζοντας» όμως στα ματς των τίτλων. Ο Ζοτς με τους Ντε Κολό-Ουίλιαμς υπέγραψε τους δύο ίσως πιο skilled παίχτες στην Ευρώπη στις θέσεις «2» και «4» αντίστοιχα , ψάχνοντας νέα σημεία αναφοράς σε επίπεδο leadership γύρω από τον άξονα των Σλούκα-Νταρτόμε-Βέσελι.

Αυτό που προσωπικά μου έκανε εντύπωση (περίμενα ότι θα ήταν προτεραιότητα) ήταν το γεγονός ότι οι Τούρκοι δεν θωράκισαν το backcourt τους με έναν defensive stopper ο οποίος θα αναβαθμίσει την αθλητική και αμυντική του υπόσταση. Η εικόνα του Λάρκιν να παίζει συνεχώς μια ταχύτητα επάνω σε σχέση με τους περιφερειακούς της Φενέρ είναι ακόμα νωπή και ο Μπόμπι Ντίξον είναι στην ηλικία μου… Αντίθετα, ο Ομπράντοβιτς επέλεξε να κατευθυνθεί στο μέγεθος και το playmaking του Βέστερμαν ενώ την ίδια στιγμή δεν πρόσθεσε κάποιον 3&D wing (παρουσία που θα βοηθούσε στην λειτουργικότητα των αγαπημένων του χαμηλών σχημάτων) αλλά έκανε χώρο κλείνοντας το μάτι στον Μπιμπέροβιτς (θα είναι μεγάλη υπόθεση να πάρει κάποια λεπτά στο rotation).

Άμα την επιστροφή των Βέσελι-Λοβέρν η Φενέρ θα έχει μια πολύ γεμάτη γραμμή ψηλών (υπολογίστε και τους Ντατόμε-Κάλινιτς), εξαιρετικά passing skills (η βάση της πιο αποτελεσματικής και συνάμα fundamental  επίθεσης που είδαμε πέρυσι σε παγκόσμιο ίσως επίπεδο) και μεγαλύτερη ικανότητα στη προσωπική φάση με το δίδυμο Ντε Κολό (περιμένω να τον δω και στις τρεις περιφερειακές θέσεις)-Ουίλιαμς, στοιχείο που της έλειψε πέρυσι όταν οι τραυματισμοί και το conditioning πλήγωσαν την παραγωγική της δυνατότητα. Είναι μείον ότι ξεκινάει την χρονιά χωρίς το βασικό δίδυμο ψηλών της (μην ξεχνάτε ότι ο Βέσελι ήταν απολύτως δίκαια ο MVP της περυσινής EL, τρομερή βελτίωση σε προσωπικές-midrange shot, βασική πηγή δημιουργίας στην επίθεση και “άλλο” επίπεδο άμυνας η Φενέρ με αυτόν ειδικά στο τέλος κλειστών ματς). Μένει να δούμε εάν ο πολύ ποιοτικός της κορμός θα γευτεί τον κορεσμό και την έλλειψη «πείνας» αλλά και το εάν η απουσία ενός-δύο αθλητών που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το αμυντικό οικοδόμημα ανάβοντας την φλόγα από το βάθος του πάγκου, θα φανεί καθοριστική κυρίως όσον αφορά την απευθείας σύγκρουση με τους διεκδικητές του τίτλου .

4.BARCELONA

 

Μεταγραφικός οργασμός επικράτησε αυτό το καλοκαίρι στη Βαρκελώνη με τους Καταλανούς να μαζεύουν ότι καλύτερο κυκλοφορούσε στην αγορά κάνοντας ξεκάθαρη την πρόθεση τους για επιστροφή στην κορυφή. Η Μπαρτσελόνα υπέγραψε τους δύο καλύτερους Αμερικανούς της διοργάνωσης (κατά τη γνώμη μου τους δύο καλύτερους παίχτες στη θέση τους στην Ευρώπη πέρυσι), έφερε πίσω στη Γηραιά ήπειρο τον Μίροτιτς και όταν χρειάστηκε έξτρα περιφερειακό για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα τραυματισμών στη θέση «1» έφερε με συνοπτικές διαδικασίες τον Ντιλέινι. Αναμφίβολα, τρομερή δυναμική στην αγορά.

Ενώ το ρόστερ των Καταλανών σε επίπεδο στελέχωσης και πιο συγκεκριμένα  όρους σύνδεσης δεξιοτήτων είναι πραγματικά εξαιρετικό (δεν είναι απλά ότι υπέγραψαν σπουδαίες παίχτες αλλά παράλληλα και παίχτες με skills που δένουν αρμονικά με τα αντίστοιχα των αθλητών που έμειναν από πέρυσι), τα ερωτηματικά σχετικά με αυτό που θα παρουσιάσουν οι Καταλανοί εντοπίζονται στο πλαίσιο εντός του οποίου θα λειτουργήσει το σύνολο αυτό. Το παράδειγμα της προηγούμενης σεζόν είναι χαρακτηριστικό. Ο Πέσιτς έχτισε ένα πολύ καλό αμυντικό σύνολο όμως η επίθεση του σε επίπεδο ανάπτυξης ήταν αρτηριοσκληρωτική, ευνουχίζοντας παίχτες με παραγωγικές δυνατότητες οι οποίοι  έπαιζαν μακριά από τα καλά τους σημεία γιατί απλά το σύστημα δεν τους παρείχε ευκαιρίες. Αυτό νομίζω αποτελεί το μεγαλύτερο ερωτηματικά σχετικά με την πρόγνωση γύρω από τη φετινή πορεία των Καταλανών. Είναι δε τέτοιο το star quality του ρόστερ που μια ανάλογη με την περυσινή κατάσταση ίσως απεικονιστεί εμφατικά και στο εσωτερικό των αποδυτηρίων.

Η δυναμική αυτού του συνόλου παρ’όλα αυτά μοιάζει πολύ μεγάλη. Έχει σταθερές σε παίχτες που τώρα μπαίνουν στα prime τους, ικανότατους role players, σπεσιαλίστες και versatility. Ο Μίροτιτς μοιάζει ιδανικός για να ανοίξει την ρακέτα για τους υπόλοιπους αλλά και για να παίξει ο ίδιος προσωπική φάση (θα πάει με μεγάλη συχνότητα στη γραμμή των προσωπικών). Θα ήθελα ένας από τους τρεις PGs να έχει πιο passive χαρακτήρα και μεγαλύτερη αμυντική ικανότητα, στοιχεία που θα βοηθούσαν σίγουρα την λειτουργία μιας επίθεσης με αρκετούς scorers. Μια ακόμα ανησυχία ίσως αφορά το περιφερειακό σουτ. Και εδώ το πλαίσιο επίθεσης θα παίξει μεγάλο ρόλο. Η στατικότητα ίσως είναι επιθυμητή σε συγκεκριμένες καταστάσεις (δεδομένου ότι έχεις πολλούς και efficient 1on1 παίχτες ) όμως βλέποντας λίγο βαθύτερα θα χρειαστεί σαφώς περισσότερη κίνηση από την αντίστοιχη της περυσινής version για να μπορέσει η Μπαρτσελόνα να βρει εκτελέσεις από την περίμετρο και φυσικά weak side παιχνίδι και close out-καταστάσεις. Το πρόβλημα στα δύο πρώτα παιχνίδια της ισπανικής λίγκας (πολύ χαμηλά ποσοστά στο τρίποντο) είναι ενδεικτικό.

Η Μπαρτσελόνα θα περάσει την “εποχή του λιπάσματος”. Ξέρετε, αυτήν όπου το έδαφος «βρωμάει αλλά του κάνει καλό». Τα πράγματα στο ξεκίνημα ίσως να μην είναι τόσο καλά όσο ελπίζει ο κόσμος της, ειδικά τώρα με τον τραυματισμό του Πάνγκος (τον υπολόγιζα ως starter, πλέον ανεβαίνει και ο Χάνγκα –πέρυσι έπαιξε αρκετά ως πόιντ φόργουορντ- εκεί για να καλύψει το κενό). Όμως εάν μετά το πρώτο τρίμηνο ο Πέσιτς έχει πετύχει (καθόλου σίγουρο) μια μικρή αλλά σταθερά συνεχιζόμενη βελτίωση στον τρόπο που η ομάδα εκφράζει τους αγωνιστικούς της δεσμούς σε άμυνα και επίθεση, η Μπαρτσελόνα θα είναι πραγματικά επικίνδυνη.

 

–CSKA

Νέα εποχή για την ΤΣΣΚΑ και τον Δημήτρη Ιτούδη ο οποίος –με τη γεύση της σαμπάνιας ακόμα ζωντανή στον ουρανίσκο του- απολαμβάνει δικαίως την ανάθεση ενός δεύτερου restart στη Μόσχα. Η «αρκούδα»  αλλάζει κατεύθυνση δημιουργώντας ένα μείγμα το οποίο θα προσπαθήσει να παρουσιάσει την ιδανική ένωση του μπάσκετ των δύο κόσμων (Αμερική-Ευρώπη) χωρίς την αποκλειστική προσήλωση στη προσωπική φάση. Παραμένει πολύ δυνατή βέβαια στο ένας με έναν διατηρώντας ένα ρόστερ με μερικούς από τους ικανότερους performers τριγύρω (Τζέιμς, Χίλιαρντ, Κλάιμπερν) και είναι δεδομένο ότι θα ακουμπήσει και εκεί, ειδικά σε κομβικές καταστάσεις.

Η παρουσία των Voightmann (θα καλύψει και τις δύο θέσεις των ψηλών, φέρνει passing skills και τον συνδυασμό αθλητικότητας-μεγέθους στο «5») και Στρέλνιεκς δημιουργεί την αίσθηση ότι θα δούμε λίγο περισσότερο παραδοσιακές off ball-δράσεις φέτος. Δίνουμε βάση σε αυτό τον τύπο επίθεσης ως εναλλακτική γιατί πολύ απλά η «αρκούδα» τον έχει περισσότερη ανάγκη πλέον από την στιγμή που το φετινό σύνολο υστερεί σε perimeter firepower σε σχέση με το περυσινό που ήταν φορτωμένο με εξαιρετικούς σουτέρ. Να θυμίσουμε ότι την Μόσχα εγκατέλειψαν οι Ροντρίγκεθ, Ντε Κολό, Χίγκινς και Πίτερς… Ο Baker μπορεί να αποτελέσει «εργαλείο» στο backcourt και στις δύο πλευρές του παρκέ αν και θα χρειαστεί ένα εύλογο διάστημα προσαρμογής σε κάτι τελείως καινούργιο για αυτόν.

Εξ αρχής είχα (και ακόμα έχω) την πεποίθηση ότι ο Μιλουτίνοφ ήταν καλύτερο fit από τον Κουφό για αυτό που εικάζουμε ότι θέλει να παίξει φέτος η ΤΣΣΚΑ. Ένας πιο παραδοσιακός by the back-ψηλός σε μια καλή φάση της καριέρας του, σε ένα τόσο ελκυστικό επιθετικό πλαίσιο το οποίο θα γινόταν πιο πληθωρικό με τη διαφορετικότητα των δικών του δεξιοτήτων. Ο Κουφός σαφέστατα έχει την ποιότητα να παράγει στην Ευρωλίγκα και να αναβαθμίσει την εικόνα των Ρώσων στο ριμπάουντ (παρέχοντας ασφάλεια με το μέγεθος και την ικανότητα του εκεί) όμως το ποσό διατέθηκε μοιάζει αρκετά υψηλό για έναν παίχτη του οποίου η φύση δεν αποτελεί ακριβώς εγγύηση στο ότι μπορεί να κυριαρχήσει. Η ΤΣΣΚΑ έχει σπουδαίο βάθος και τις προδιαγραφές να παίξει πολύ καλό μπάσκετ (σαν πρότζεκτ κατ’εμέ έχει μεγαλύτερο ενδιαφέον από αυτό της τελευταίας διετίας) όμως θα χρειαστεί χρόνο και αυτό αυξάνει την πιθανότητα να χάσει έδαφος (εύλογο). Δεν θα μου κάνει εντύπωση να την δω να παλεύει φέτος για το πλεονέκτημα έδρας στη κανονική περίοδο.

6.MACCABI TEL AVIV

Στη δεύτερη του σεζόν στο Τελ Αβίβ, ο κόουτς Σφαιρόπουλος μπαίνει πλέον στο παιχνίδι με ένα καθαρά δικό του ρόστερ στοχεύοντας στην επιστροφή της ομάδας στα υψηλά στρώματα της διοργάνωσης. Οι μήνες που πέρασε στο Ισραήλ ο Έλληνας τεχνικός τη χρονιά που αφήσαμε πίσω όπου και έδωσε δείγματα εξαιρετικής δουλειάς, εκτόξευσαν τη δημοτικότητα του εντός του οργανισμού (το κέρδισε πανάξια) και το επίπεδο της εμπιστοσύνης του front office προς το πρόσωπο του.

Ο βαθμός δυσκολίας θα είναι μεγαλύτερος φέτος δεδομένου του ότι με την δική του ομάδα πλέον, πρέπει να κερδίσει. Υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες στον κόσμο και ενθουσιασμός αλλά και ένας δρόμος όχι ακριβώς στρωμένος με ροδοπέταλα για τον κόουτς. Στη προσπάθεια της αυτή η Μακάμπι έχει δύο βασικά πλεονεκτήματα.

Το πρώτο αφορά την ίδια τη παρουσία του κόουτς Σφαιρόπουλου στον πάγκο της. Το μεγαλύτερο περυσινό κατόρθωμα του ήταν ότι κατάφερε να μεταγγίσει αμυντικό εγωισμό σε ένα σύνολο που έμοιαζε να έχει κολλήσει το μικρόβιο της ιδιοτέλειας και του μισθοφορικού χαρακτήρα. Εάν λάβουμε υπόψη μας την ιδιαιτερότητα που περικλείει το κλαμπ της Μακάμπι (σε επίπεδο φιλοσοφίας για το άθλημα) γίνεται κατανοητό το πόσο δύσκολο ήταν αυτό που πέτυχε.

Το δεύτερο συν εντοπίζεται στο ζωγραφιστό και πιο συγκεκριμένα στη παρουσία του Ταρίκ Μπλακ. Ένας ψηλός με ειδικό βάρος ο οποίος μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς στο παιχνίδι των Ισραηλινών όντας «εκεί» κάθε βράδυ. Ο Μπλακ (ένας από τους πιο efficient επιθετικά σέντερ της διοργάνωσης) πλαισιώθηκε από τον βετεράνο Οθέλο Χάντερ και τον Κουίνσι Έησι ο οποίος θα καλύψει και τις δύο θέσεις της frontcourt. Ο Έησι δεν διαθέτει την ικανότητα να ανοίξει το γήπεδο από το «4» αλλά μπορεί να φέρει αμυντικό versatility, rebounding  και δύναμη στο χαμηλό ποστ ειδικά στα μετόπισθεν.

Ο «πνεύμονας» της ομάδας είναι η συνύπαρξη των δύο νεαρών, Ζούσμαν και Αβντίγια στη θέση «3». Έχω την αίσθηση ότι όσο περισσότερο παίζουν τα δύο αυτά παιδιά τόσο μεγαλώνουν οι πιθανότητες να παρουσιάσει μεγαλύτερους δείκτες efficiency η Μακάμπι και στις δύο πλευρές του παρκέ δεδομένου ότι παίζουν με προσήλωση στο τεχνικό πλάνο, δεν κάνουν περιττές ενέργειες και έχουν καλά τρεξίματα (πέραν των υπολοίπων δεξιοτήτων τους). Αντίθετα περίμενα έναν έξτρα playmaker στο backcourt ειδικά από την στιγμή που οι Ισραηλινοί πήγαν σε δύο wings (Ντόρσεϊ και Μπράιαντ, γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνει ο «δικός μας» αλλά ο Μπράιαντ έχει τη βάση ώστε να αποτελέσει την έκπληξη στη φετινή EL για την Μακάμπι). Ο Ουόλτερς είναι έξυπνη επιλογή (διαβάζει γρήγορα και δημιουργεί ρήγμα, καλό ball handling) όμως δίπλα σε αυτόν και τον Ουίλμπεκιν και με αυτή τη γραμμή ψηλών πιστεύω ότι ένας PnR-PG (τύπου Γιόβιτς) θα έδινε άλλη κλάση σε αυτό το σύνολο. Δημιουργικές αρμοδιότητες θα έχει και ο Κάσπι ο οποίος θα κληθεί να ανοίξει και το γήπεδο σε σετ καταστάσεις από τη θέση «4» σουτάροντας από την περιφέρεια (σημαντικό να πιάσει ένα καλό ποσοστό).

Με τον κόουτς Σφαιρόπουλο στο τιμόνι και ένα σύνολο με αθλητική ικανότητα, η Μακάμπι δείχνει ότι μπορεί να ακουμπήσει υψηλά αμυντικά standards. Μια ελίτ (TOP-5) αμυντική δουλειά πιθανόν να δώσει την ευκαιρία στους Ισραηλινούς να ξεκλειδώσουν την πόρτα των playoffs φέτος. Σε δεύτερη φάση, ρυθμιστικό ρόλο θα παίξει ο βαθμός ανταπόκρισης των νεαρών παιχτών της στα «φτερά» (2-3).

7.BASKONIA

Τα πράγματα ξεκίνησαν άσχημα για τους Βάσκους τη φετινή σεζόν με το σοκ του σοβαρού τραυματισμού του Τζέισον Γκρέιντζερ. Η Μπασκόνια δεν χάνει για ένα μεγάλο διάστημα απλά τον στρατηγό της στο παρκέ αλλά και την ηγετική φωνή των αποδυτηρίων. Μη ξεχνάμε ότι και την περασμένοι σεζόν η ομάδα της Βιτόρια έχασε για αρκετούς μήνες τον Ουρουγουανό και τον Σενγκέλια, βρίσκοντας τα μπαστούνια μέχρι να ανακάμψει στην τελική ευθεία και να αναγκάσει την μετέπειτα πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ να φτάσει στα όρια της για να την αποκλείσει από το F4. Ο τραυματισμός αυτός είναι άσχημος οιωνός μιας και η παρουσία του Ουρουγουανού είναι σημαντική σε πολλά επίπεδα.

Ο Περάσοβιτς προσπάθησε να φρεσκάρει την ομάδα σε θέσεις-κλειδιά, φέρνοντας στη Χώρα των Βάσκων καινούργια πρόσωπα. Η βασική διαφορά με το περυσινό σύνολο έγκειται στη γραμμή ψηλών όπου η Μπασκόνια διέθετε σπουδαίο υλικό (σκεφτείτε ότι ο Poirier υπέγραψε στη Βοστόνη και o Voightmann στην ΤΣΣΚΑ) και ανάλογο versatility συνδυάζοντας μέγεθος, δεξιότητες και αθλητικότητα. Φέτος τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα. Η γραμμή ψηλών είναι λιγότερο πληθωρική σε δεξιότητες (και σε επίπεδο σχημάτων) όμως παραμένει βαθιά και αρκετά υποσχόμενη. Ο Youssoupha Fall (είναι το καινούργιο σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της ομάδας μαζί με τον Χένρι στον άσσο) είναι σε θέση να παράγει αμέσως στο υψηλό επίπεδο φέρνοντας μέγεθος, rebounding και finishing μόλις στα 24 του ενώ δίπλα του οι Diop και Εric γαρνίρουν με athleticism.

Και φέτος η Μπασκόνια θα παρουσιάσει το γνωστό της trademark παιχνίδι, παρουσιάζοντας ανάπτυξη και εκτέλεση σε υψηλές ταχύτητες. Έχει όλα τα εργαλεία για να το κάνει. Ο Σενγκέλια θα είναι ο βασικός πυλώνας ενώ η παρουσία περιφερειακών που μπορούν να μετατρέψουν την άμυνα σε άμεση επίθεση όπως οι Βιλντόζα και Χένρι (έχει πάρει τα κλειδιά της ομάδας στο ξεκίνημα, ρούκι σεζόν στη διοργάνωση) σε συνδυασμό με την απόκτηση του Nik Stauskas (είχε μια ενόχληση στο αριστερό γόνατο προσφάτως αλλά overall πρόκειται για πολύ καλή κίνηση, πρέπει να ακουμπήσει επάνω του ο Περάσοβιτς σε επίπεδο εκτελέσεων) και την καλή κατάσταση του Γκαρίνο στρώνουν το χαλί ώστε να δούμε μια πραγματικά παραγωγική  transition offense. Το ζήτημα για την Μπασκόνια και πάλι θα είναι η ισορροπία. Διαθέτει παιδιά που μπορούν να αμυνθούν με ένταση αλλά η ουσία θα είναι να δημιουργηθούν συνεργασίες στα μετόπισθεν για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρότι υπάρχει λοιπόν εκεί η βάση, τα πρώτα δείγματα μας άφησαν την αίσθηση ότι θα χρειαστεί δουλειά. Στα μετόπισθεν άλλωστε βρίσκεται το κλειδί για τη φετινή της πορεία αλλά και στον χρόνο προσαρμογής των ρούκι της οι οποίοι κατέχουν σημαντικούς ρόλους στο καινούργιο ρόστερ. Τα τελευταία χρόνια αδυνατεί να χτίσει το κομμάτι του mindset καθώς είναι ικανή να κερδίσει και να χάσει από οποιονδήποτε, ειδικά σε οριακά παιχνίδια.

 

8.PAO

Το «τριφύλλι» προσπάθησε να αναβαθμίσει την εικόνα του σε κομμάτια του παιχνιδιού τα οποία πέρυσι είχαν από νωρίς τοποθετήσει ταβάνι στα όνειρα του. Η σύνδεση του παζλ φέτος είναι βελτιωμένη μιας και οι δεξιότητες που υπάρχουν στο ρόστερ δένουν μεταξύ τους πιο ικανοποιητικά πλέον. Τα ζητήματα για τον αγωνιστικό οικοδόμημα του Παναθηναϊκού τη τρέχουσα σεζόν είναι δύο.

-Η αφομοίωση και ο βαθμός προσαρμοστικότητας του συνόλου αλλά και του ίδιου του προπονητικού staff σε μια καινούργια αγωνιστική πλατφόρμα η οποία απαιτεί από τους πράσινους να βρουν το παιχνίδι της ισορροπίας και τον two way-χαρακτήρα  (όντας efficient και στις δύο πλευρές του παρκέ) εκτελώντας σε συνθήκες υψηλού αγωνιστικού ρυθμού, τον οποίον υποδεικνύει η φύση του ρόστερ.

-Η αναπτυξιακή ικανότητα του προγράμματος των πρασίνων σε όρους individual skills και σε συνάρτηση με τη μετάφραση τους στη λειτουργία του συνόλου. Ο Παναθηναϊκός οφείλει να βελτιώσει νέα παιδιά και να κεφαλαιοποιήσει τη δουλειά του σταδιακά στο ομαδικό performance. Εάν κάποιος μείνει πίσω, αυτόματα δημιουργεί μια κατάσταση αλυσιδωτών αντιδράσεων για τους υπόλοιπους και την ομάδα μιας και κάποια από αυτά τα νέα παιδιά κατέχουν σημαντικές θέσεις στο φετινό οικοδόμημα.

Για να μιλήσουμε ανοιχτά… Στην Ευρωλίγκα που ξεκινάει υπάρχουν αρκετές πιο skilled ομάδες από τον Παναθηναϊκό οι οποίες παράλληλα είναι πιο δυνατές και στο κομμάτι των fundamentals. Οι πράσινοι έχουν τα δικά τους όπλα και θα προσπαθήσουν να ματσάρουν αυτό το έλλειμμα με ένα αγωνιστικό στυλ πουν θα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του την ένταση. Θα παίξει μεγάλο ρόλο λοιπόν το conditioning. O Παναθηναϊκός πρέπει να παρουσιάσει μια από τις πιο καλοπροπονημένες ομάδες της διοργάνωσης. Μόνο έτσι θα μπορέσει να υποστηρίξει πραγματικά ένα στυλ παιχνιδιού το οποίο θέλει να μετατρέπει το παρκέ σε πεδίο μάχης…

-ΑRMANI MILANO

Η Αρμάνι συγκέντρωσε τους προβολείς επάνω της αυτό το καλοκαίρι πετυχαίνοντας τη μεγάλη κίνηση με τον επαναπατρισμό του Μεσίνα ο οποίος αναλαμβάνει πλήρως το τμήμα του μπάσκετ και τις τύχες της ομάδας στην προσπάθεια της να επιστρέψει στην πρώτη ταχύτητα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και της Ευρωλίγκας.

Ο Σικελός κόουτς πάτησε το κουμπί του restart με βάση το δικό του μότο «οι αρχές επάνω από τα πρόσωπα». Πήρε θαρραλέες αποφάσεις που μόνο άνθρωποι με το δικό του ειδικό βάρος θα μπορούσαν να λάβουν και δημιούργησε ένα σύνολο που θα ξεκινήσει από τα χαμηλά (ως καθαρά καινούργιο μείγμα) αλλά δίνει την αίσθηση ότι μπορεί να αναπτυχθεί ικανοποιητικά μέσα στη σεζόν.

Ξεκάθαρα, το βασικό ζητούμενο για την Αρμάνι αυτή την στιγμή είναι να μπορέσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα να δουλέψει «μαζί», χωρίς απουσίες. Το ρόστερ της έχει ποιότητα αλλά και κενά, με μεγαλύτερο αυτό στη θέση «3» όπου ο κόουτς παίζει στο ξεκίνημα τους  Moraschini-Micov.  Είναι επίσης προφανές ότι θα μιλάμε για μια ομάδα με άλλο ποιοτικό βάθος (γιατί στη παρούσα φάση αυτό της λείπει και μάλιστα σε μια περίοδο που το χρειάζεται γιατί δεν έχει τους απαραίτητους δεσμούς στο παιχνίδι της) μετά την επιστροφή των Γκουντάιτις-Νέντοβιτς. Ο Λιθουανός θα αποτελέσει την κολώνα της ομάδας και φέτος. Χωρίς αυτόν (ένα από τα πιο αποτελεσματικά «5» της περυσινής διοργάνωσης) η Αρμάνι δεν θα μπορέσει εύκολα να ανταγωνιστεί σε βάθος χρόνου τα πραγματικά δυνατά σύνολα.

 

Η σύμπραξη του διδύμου Ροντρίγκεθ-Μακ έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Και οι δύο θα χρειαστούν αυτό το σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό (Γκουντάιτις) για να μπορούν να ξεδιπλώσουν όλες τις αρετές του αγωνιστικού τους πακέτου. Ο Μακ όπως θα γνωρίζετε οι παλαιότεροι αναγνώστες άλλωστε, ήταν διαχρονικά ο παίχτης που θα ήθελα να δω στην Ευρώπη και δη στα μέρη μας, ειδικά μαζί με τον Καλάθη. Περιμένω επίσης με ενδιαφέρον το πώς θα διαχειριστεί ο κόουτς τον Ουάιτ (παίζει τον Μπρούκς αρκετά στο ξεκίνημα) ο οποίος είναι παίχτης που  πήρε πόντους εντός ενός συστήματος που αναδείκνυε τις αρετές του στη Λιθουανία και πλέον οφείλει να δείξει τι μπορεί να κάνει έξω από αυτό. Οι Λομβαρδοί σε πρώτη φάση προσπαθούν να χτίσουν την άμυνα τους, κομμάτι το οποίο αποτέλεσε την αχίλλειο πτέρνα τους πέρυσι, περιμένοντας τις επιστροφές για να δουν το range της δυναμικής τους. Και εδώ το ξεκίνημα θα είναι δύσκολο όμως ο χρόνος μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά. Μιλάμε για ένα νέο σύνολο που τώρα προσπαθεί να δημιουργήσει κώδικες επικοινωνίας. Η προσθήκη του Σκόλα μπορεί να λειτουργήσει σε αυτό το σημείο ευεργετικά ανεβάζοντας το ανταγωνιστικό επίπεδο στην καθημερινότητα της ομάδας.

 

10.ZALGIRIS

 

Πάμε και στην αγαπημένη μας Ζάλγκιρις. Οι Λιθουανοί έχασαν σημαντικά κομμάτια του οικοδομήματος τους (Davies-Westermann) όμως αυτή είναι μια πραγματικότητα που δεν φοβίζει έναν οργανισμό με τόσο βαθιά γνώση στο κομμάτι της αναπτυξιακής διαδικασίας. Το μπάτζετ ανέβηκε, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να γίνουν σπατάλες και η παραμικρή παρέκκλιση από το πλάνο επάνω στο οποίο δουλεύει τα τελευταία χρόνια το κλαμπ.

Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους παραμένει το πρόσωπο του πιο υγιούς οργανισμού της διοργάνωσης. Η φετινή προσπάθεια χρειάζεται χρόνο και υπομονή. Η Ζάλγκιρις δεν θα έχει πλέον δύο βασικούς εκφραστές της low post επίθεσης της (Ντέιβις-Καβαλιάουσκας) και κυρίως δεν θα έχει τον leading guard με τις πολλές εργατοώρες στο σύστημα του Σάρας. Αυτό από μόνο του πηγαίνει λίγο πίσω τον επιθυμητό χρόνο αναφορικά με το σημείο της σεζόν που μπορεί να υπολογίζει το staff ότι το σύνολο θα πιάσει τα απαιτούμενα standards. Δεν σας κρύβω ότι χάρηκα ιδιαιτέρως που θα δούμε «παιδιά της σελίδας μας» (Haynes, Landale και Perez, ο Μεξικάνος βιώνει ένα πολύ σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα μάλιστα) φέτος στο Κάουνας. Το διάστημα λοιπόν των απαραίτητων ζυμώσεων στον αγωνιστικό χαρακτήρα της ομάδας  ίσως είναι λίγο μεγαλύτερο φέτος. Ο Zach LeDay έφτασε στην πόλη με καθυστέρηση ενός έτους (τον ήθελε και πέρυσι η Ζάλγκιρις) και τα «μαλακά» του χέρια μπορούν να αποτελέσουν ένα από τα πιο βασικά εργαλεία της φετινής επίθεσης των Λιθουανών. Ο Μάριους Γκριγκόνις θα έχει καθαρά πρώτο ρόλο πλέον ενώ ο νεαρός Jokubaitis έχει τη βάση παιχνιδιού και χαρακτήρα για να αποτελέσει την έκπληξη μέσα στη σεζόν. Ο ανταγωνισμός μπορεί μάλιστα να τον ευνοήσει.

 

Ο Σάρας και πάλι, κινούμενος στην καλοκαιρινή αγορά, επένδυσε σε δεξιότητες συμβατές με το σύστημα του και χαρακτήρα ιεραρχώντας τις προτεραιότητες του για να πετύχει τα καλύτερα δυνατά fits. Το σύνολο είναι πολύ νεανικό, θα έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση και όσο εμβαθύνει σε ώρες δουλειάς θα γίνεται καλύτερο. Δεν σας κρύβω ότι εάν η Ζάλγκιρις είχε έναν γκαρντ (εκτός του Walkup και του Λεκαβίτσιους) με περισσότερη τριβή με το αγωνιστικό πλαίσιο του κόουτς θα είχε ακόμα καλύτερη θέση στην αφετηρία της διοργάνωσης από τη σελίδα μας. Πλέον εκτιμώ ότι σταδιακά θα βελτιωθεί και εάν δεν αντιμετωπίσει τα περυσινά συσσωρευμένα προβλήματα τραυματισμών, θα είναι σε θέση (όταν πλέον χτίσει το ισχυρό πιστεύω και τους κώδικες επικοινωνίας) να στοχεύσει τα playoffs στο δεύτερο μισό της σεζόν. Είναι το σύστημα ανόητε…

 

 

11.KHIMKI

Σημαντική επένδυση για τη ρωσική ομάδα αυτό το καλοκαίρι η οποία άλλαξε αρκετά πρόσωπα στοχεύοντας να ανταγωνιστεί τα στρώματα της ελίτ. Ο Κουρτινάιτις έχει παρουσιάσει  στο παρελθόν ποιοτικό μπάσκετ στο κοινό της Khimki, με γρήγορη ανάπτυξη, εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας και κίνηση μακριά από αυτήν. Βέβαια η παρουσία του Σβεντ αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντας αναφορικά με τη συμπεριφορά της ομάδας. Από τη μια πλευρά το ελίτ ταλέντο του (scoring & passing abilities που λίγοι παίχτες διαθέτουν στην Ευρώπη) μπορεί να κάνει τη διαφορά σε σχέση με ομάδες της ίδιας ταχύτητας αλλά από την άλλη, το να μεγιστοποιήσεις το ομαδικό efficiency μιας επίθεσης που περιλαμβάνει τον δεσποτικό χαρακτήρα του Ρώσου «τσάρου» δεν είναι σίγουρα ότι πιο εύκολο.

Στο ρόστερ της Khimki υπάρχει διαθέσιμο αρκετό ταλέντο. Το δίδυμο των forwards Jerebko-Gill είναι εξαιρετικό (θα ήθελα να τους δω εκτός των άλλων και ως δυάδα στη frontcourt σε πιο ελαφρύ σχήμα) και  προσδίδει έναν πιο πληθωρικό χαρακτήρα στη φύση του ρόστερ και στη γκάμα των πιθανών lineups. Με τους Γιόβιτς και Κράμερ ο Κουρτινάιτις υπέγραψε δύο γκαρντ οικονομίας. Ο Σέρβος είναι ελίτ πασέρ και αποτελεί σαφέστατη αναβάθμιση σε σύγκριση με τους περυσινούς PG των Ρώσων όμως θα κληθεί να ευστοχήσει με συνέπεια στα στατικά περιφερειακά σουτ που θα γεννήσει η off ball-παρουσία του όταν η μπάλα θα είναι στα χέρια του Σβεντ (κάτι που αναμφίβολα μπορεί να κάνει ο Μπέρτανς ο οποίος φυσικά δεν έχει το πακέτο «defense & playmaking» του Σέρβου). Ομολογώ ότι δεν ενθουσιάστηκα με τις προσθήκες των Μπούκερ και Έβανς ενώ σημαντικό ρόλο θα παίξει η σωματική κατάσταση που θα βρεθεί ο Μοζκγόφ. Εάν υπολογίσουμε και τους Τίμα-Καράσεφ, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Χίμκι έχει συγκεντρώσει στα προάστια της Μόσχας αρκετούς παίχτες που ξεκινούν από την επίθεση (αυτή είναι η βάση του παιχνιδιού τους) και θα χρειαστούν εκτελέσεις για να μείνουν ικανοποιημένοι.

Σαφέστατα αυτό το ρόστερ έχει παραγωγικές δυνατότητες ακόμα και όταν ο Σβεντ δεν βρίσκεται στο παρκέ. Στα μετόπισθεν όμως υπάρχουν δεύτερες σκέψεις. Η Khimki έχει βάθος, individual ποιότητα αλλά και δρόμο να διανύσει ώστε να μπορέσει να πιάσει αντίστοιχα standards και στις δύο πλευρές του παρκέ. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ερωτηματικά φετινής διοργάνωσης…

 

12.OSFP

Το ξεκίνημα της φετινής σεζόν φέρνει τον Ολυμπιακό αντιμέτωπο με μια καινούργια πραγματικότητα και μια κατάσταση την οποία δεν έχει αντιμετωπίσει ξανά εδώ και αρκετά χρόνια. Τα νέα δεδομένα απεικονίζονται σε διάφορα επίπεδα και συνολικά σίγουρα επιδρούν και στο αγωνιστικό κομμάτι. Οι ερυθρόλευκοι προσπάθησαν να κάνουν μια μετάγγιση χαρακτηριστικών τα οποία τους έλειψαν πέρυσι (προσωπική φάση-κάθετο παιχνίδι, on ball άμυνα στα γκαρντ) υπογράφοντας αθλητές σε αυτήν την κατεύθυνση όμως είναι αμφίβολο το πώς η σύνδεση των υλικών θα μεταφραστεί στο ομαδικό παιχνίδι.

Υπάρχει η αίσθηση ότι ο κόουτς Μπλατ θα θελήσει να επιστρέψει στο πρόσφατο παρελθόν σε επίπεδο αγωνιστικής φιλοσοφίας εστιάζοντας σε μεγαλύτερο βαθμό από πέρυσι στη προσωπική φάση όμως αυτό είναι κάτι για το οποίο θα πρέπει να περιμένουμε (ως προς τη λήψη συμπερασμάτων) παρακολουθώντας την ανάπτυξη και τους στόχους της ομάδας σε συνθήκες πραγματικής πίεσης. Οι ερυθρόλευκοι έχουν προσωπικότητες (βετεράνοι, κόουτς Μπλατ) μπολιασμένες με το μικρόβιο της νίκης οι οποίες φέρουν χρόνια το χαρακτηριστικό του ισχυρού mindset όμως ο χρόνος είναι ανίκητος και πλέον θα χρειαστούν από μερικά φρέσκα πρόσωπα να βγουν μπροστά.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα εντοπίζεται στη θέση «1» (επαναλαμβάνω ότι με αυτή τη μορφή στο ρόστερ, αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να δούμε τον Σπανούλη να ανεβαίνει εκεί) καθώς λείπει ο αθλητής που μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του φετινού αγωνιστικού οικοδομήματος λειτουργώντας ως βελτιωτικός άξονας για τους γύρω του. Μπορεί χωρίς έναν τέτοιον περιφερειακό στο τιμόνι ο Ολυμπιακός να μείνει ανταγωνιστικός, διατηρώντας το ίδιο status (ειδικά) στα ματς που θα δώσει μακριά από τον Πειραιά; Αμφίβολο. Σύμμαχος το καλό πρόγραμμα στο ξεκίνημα αν και όπως γνωρίζουμε, η δική σου αγωνιστική συμπεριφορά ορίζει το τι μπορεί να είναι ευνοϊκό ή όχι σε μια τόσο ανταγωνιστική διοργάνωση.

13.BAYERN

Μετά από μια εξαιρετική περυσινή σεζόν η Μπάγερν επιστρέφει στην Ευρωλίγκα ελπίζοντας στη «συνέχεια», αναφορικά με τον βαθμό ανταγωνιστικότητας της. Ο κόουτς Ράντονιτς θα έχει πιο δύσκολο έργο αυτή τη σεζόν μιας και οι απαιτήσεις (μετά την πολύ δυνατή πρώτη του χρονιά)έχουν αυξηθεί.

Η υπογραφή του Greg Monroe αποτελεί σημάδι των καιρών και της μετακίνησης σπουδαίου ταλέντου από την Αμερική στα μέρη μας. Πρόκειται για μια ισχυρή παρουσία στο low post για τους Βαυαρούς (σημαντικό όπλο απέναντι στις άμυνες που θα αντιμετωπίσει η ικανότητα του να πασάρει) με τον Ράντονιτς να ελπίζει ότι θα την αναδείξει μέσω του passing game το οποίο χρησιμοποίησε πέρυσι ως πλαίσιο ανάπτυξης. Στα συν, η απόκτηση του Mathias Lessort ο οποίος (επιτέλους) μπορεί να φέρει rim protection σε ένα σύνολο που ήταν απελπιστικά αδύναμο σε αυτό το κομμάτι. Η γραμμή των φόργουορντ κρύβει μεγάλο ενδιαφέρον καθώς στο εξαιρετικό δίδυμο των Lucic-Barthel προστέθηκαν οι Huestis και Zipser (σπουδαία κίνηση για τον οργανισμό, εμπορικά και αγωνιστικά).

Εκεί που φαίνεται ότι η Μπάγερν χωλαίνει είναι το backcourt. Ο TJ Bray διαθέτει το playmaking όχι όμως και το απαιτούμενο background για να τρέξει ως leading guard την επίθεση ενός συνόλου σε αυτό το επίπεδο. Έκανε σπουδαία σεζόν πέρυσι στη Γερμανία και το skill set είναι συμβατό με τα θέλω του Ράντονιτς όμως όταν έχεις επενδύσει σε ένα μέγεθος όπως ο Monroe στο ζωγραφιστό, πρέπει να συνοδεύσεις αυτήν σου την απόφαση με ανάλογη ποιότητα στους παίχτες που θα τον τροφοδοτήσουν. Είναι επίσης αισθητή η απουσία αθλητικότητας από την περιφερειακή γραμμή. Νομίζω ότι εκεί ίσως χρειαστεί παρέμβαση μέσα στη σεζόν.

14.VALENCIA

Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε αναλυτικά για όλο αυτό που γίνεται στη Βαλένθια εδώ και χρόνια. Πρόκειται για τον ορισμό της sports city ενώ το τμήμα μπάσκετ είναι ένα από τα πιο οργανωμένα που μπορεί να βρει κανείς στην Ευρώπη (ουσιαστικά σε αυτό το κομμάτι μπορεί να συγκριθεί μόνο με κάποια clubs της ελίτ) ακουμπώντας όσο ελάχιστα αυτό που λέμε «πρόγραμμα», με την «βιβλική» (βλέπε αμερικανικά πανεπιστήμια) έννοια. Ο τρόπος που λειτουργεί ο οργανισμός (ειδικά σε επίπεδο στελέχωσης του ανθρώπινου δυναμικού σε όλες τις θέσεις εργασίας και μόνο στο κομμάτι των αθλητών) και η κουλτούρα τους είναι κατά τη γνώμη μου παράδειγμα προς μίμηση αναφορικά με το μοντέλο που οφείλουν να ακολουθήσουν πολλές ομάδες.

Οι «νυχτερίδες» επιστρέφουν στην Ευρωλίγκα με στόχο να ανταγωνιστούν πρεσβεύοντας το δικό τους μοντέλο/άποψη για το παιχνίδι. Πρόκειται για το μπάσκετ της συνεργασίας, της έμφασης στις ομαδικές αρχές και τα βασικά. Διαχρονικά η Βαλένθια εμφάνιζε σύνολα με ποιοτικό βάθος τα οποία προσπαθούσαν να παίξουν το άθλημα στη σωστή του βάση αλλά υστερούσαν σε mental toughness και δεν είχαν την λεγόμενη πολεμική ιδιοσυγκρασία ώστε να σπάσουν τα όρια (το πέτυχε προ διετίας με τον τίτλο της ACB). Ο κόουτς Ponsarnau καρπώθηκε την περυσινή πορεία στο Eurocup όμως η Ευρωλίγκα είναι ένα αρκετά διαφορετικό περιβάλλον.

Η Βαλένθια έφερε τον Jordan Loyd (το περιβάλλον της ACB είναι πιο συμβατό με το παιχνίδι του αντίθετα με αυτό της EL όπου οι «φυσικές» άμυνες μπορούν να τον προβληματίσουν) ευελπιστώντας ότι μπορεί να φέρει τη ζητούμενη διαφορετικότητα (2 man-game, αθλητικό κομμάτι) στο backcourt-μπετόν των Βίβες-Βαν Ρόσομ και τον Μαρίνκοβιτς (μεγάλο βήμα για τον Σέρβο που θα χρειαστεί χρόνο) στο «2» σε μια σεζόν όπου η ομάδα έχασε τον Ματ Τόμας (Τορόντο) και τον Ράφα Μαρτίνεθ. Δεν ακούγεται πολύ καλό σε πρώτη φάση όμως αφήνει υποσχέσεις (έχουν επενδύσει παράλληλα και στον ταλαντούχο Ισλανδό  Henningsson) για το μέλλον.  Παρατηρείται και πάλι συνολικά ένα έλλειμμα αθλητικότητας στο ρόστερ το οποίο στις ημέρες μας και σε αυτό το επίπεδο κοστίζει. Περιμένω με ενδιαφέρον την δεύτερη σεζόν του Mike Tobbey  αλλά και το πως θα μπορέσει η ισπανική ομάδα να παρουσιάσει ένα σταθερά ικανοποιητικό αποτέλεσμα στα μετόπισθεν.

15.ALBA BERLIN

Η σελίδα μας είχε ρίξει τον προβολέα της στο Βερολίνο από την στιγμή που ξεκινούσε το εγχείρημα του ο κόουτς Ρενέσες (γνωστή η συμπάθεια μας στη δουλειά του άλλωστε) και η συνέχεια νομίζω δικαιολόγησε το γιατί. Η Άλμπα παρουσίασε τη τελευταία διετία ένα από τα πιο ολοκληρωμένα επιθετικά συστήματα που είδε το άθλημα στην Ευρώπη και το οποίο είχε, με αρωγό τον fundamental χαρακτήρα του, να μεγιστοποιεί την παραγωγική δυνατότητα των παιχτών που το απαρτίζουν. Με λίγα λόγια, κάποια από τα «διαμάντια» που βλέπετε εντός του συγκεκριμένου επιθετικού πλαισίου, στην πραγματικότητα δεν θα είναι τόσο λαμπερά εκτός αυτού.

Όπως έχουμε πει στο παρελθόν, ο Ρενέσες είναι για την Ευρώπη (αναφορικά με το πώς χτίζεται μια επίθεση στο σύγχρονο μπάσκετ) ότι ο Ντ’Αντόνι για την Αμερική. Το σύστημα του παράγει νούμερα και τα νούμερα νέα συμβόλαια (στην άλλη άκρη του Ατλαντικού περισσότερο φυσικά μιας και η ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι λίγο διαφορετική). Έκτός αυτού είναι ο ορισμός του «δασκάλου». Σε ένα ουτοπικό περιβάλλον μακριά από τον αυτοσκοπό της κατάκτησης τίτλων, θα ήταν ο ιδανικός κόουτς για να έρθει για μερικά χρόνια στην Ελλάδα (σε συλλογικό επίπεδο ή στην Εθνική ομάδα) και να αναπτύξει νέα παιδιά, βελτιώνοντας τις επιθετικές τους δεξιότητες αλλά κυρίως το επίπεδο κατανόησης τους σχετικά με το πώς πρέπει να αντιλαμβάνεται ο παίχτης το άθλημα.

Η δουλειά του στο Βερολίνο είναι εξαιρετική όμως φέτος η πρόκληση είναι διαφορετική. Ο Ρενέσες διατήρησε τον περυσινό κορμό κάνοντας στοχευμένες προσθήκες παιχτών που μπορούν να υποστηρίξουν τη φιλοσοφία του. Αλήθεια, ποιος δεν θέλει να δει τον Marcus Eriksson στις off ball-δράσεις της Άλμπα, δίπλα στο playmaking των Σίβα-Σίκμα; Πόσο ενδιαφέρον έχει η ανάπτυξη των δεξιοτήτων του Makai Mason του Baylor (καρπός, αντίληψη παιχνιδιού) και φυσικά τoυ εξαιρετικού Mattisseck (όσοι παρακολουθείτε τη σελίδα γνωρίζετε για τι ακριβώς μιλάω) ή των πιο παιγμένων Giedraitis-Hermannsson στη φετινή μετάβαση; Η επιλογή του Tyler Cavanaugh έγινε επίσης στην ίδια κατεύθυνση. Η Άλμπα θα έχει φέτος βραδιές που θα παράγει εξαιρετικό μπάσκετ και  άλλες που θα χτυπήσει με δύναμη σε τοίχο. Είναι χαρακτηριστικό της τριβής τέτοιων, νεανικών ομάδων με το υψηλότερο επίπεδο. Ασχέτως από το αποτέλεσμα, αξίζει να την παρακολουθήσουμε.

16.CRVENA ZVEZDA

Το Βελιγράδι επιστρέφει στα σαλόνια της Ευρωλίγκας με τον Ερυθρό Αστέρα. Ο Μίλαν Τόμιτς θα κληθεί να οδηγήσει την ομάδα σε μια πολύ ανταγωνιστική διοργάνωση όπου οι στόχοι των Σέρβων είναι πολύ συγκεκριμένοι.

Ο κόουτς Τόμιτς επέλεξε να στηριχθεί σε ένα μείγμα πολύ έμπειρων ξένων παιχτών οι οποίοι μετρούν αρκετά «χιλιόμετρα» στη διοργάνωση. Έφερε τον Τζένκινς στο backcourt, τους Γκιστ και Ντέρικ Μπράουν στη γραμμή ψηλών και διατήρησε τον Στράτο Περπέρογλου στη θέση «3». Είναι όλοι τους αθλητές με παραστάσεις σε αυτό το επίπεδο οι οποίοι έχουν όμως αφήσει πίσω τα καλά τους χρόνια. Η στελέχωση της ομάδας στη θέση «1» (Lorenzo Brown- Covic, ανεβαίνει και ο Τζένκινς εκεί) αφήνει ερωτηματικά σχετικά με τις παραγωγικές της δυνατότητες. Είναι εμφανής η απουσία δυνατοτήτων στη προσωπική φάση στο backcourt.

Αντίθετα υπάρχει ενδιαφέρον σχετικά με το performance παιχτών όπως ο Davidovac, o Dobric και Simanic . Οι δύο πρώτοι έχουν ουσιαστική εμπειρία στην Ευρωλίγκα και μαζί με τον sharpshooter Billy Barron νομίζω ότι αποτελούν το πιο «φωτεινό» σημείο στη φετινή προσπάθεια της ομάδας. Αντικειμενικά η σεζόν θα είναι δύσκολη για τους Σέρβους οι οποίοι απαιτείται να ιεραρχήσουν σωστά και με ρεαλισμό τους στόχους τους στη διοργάνωση.

17.ΖΕΝΙΤ

Ο Πλάθα έφτιαξε την ομάδα από σχεδόν μηδενική βάση ακουμπώντας αποκλειστικά σε ένα σύνολο  βετεράνων παιχτών, αρκετοί από τους οποίους έχουν επιτυχημένο πέρασμα από την ισπανική λίγκα. Ο ίδιος είναι έμπειρος στο υψηλό επίπεδο και θα προσπαθήσει να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον για το κοινό της Αγίας Πετρούπολης, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα αναφορικά με την ανταγωνιστικότητα της ομάδας στον θεσμό.

Η μετακίνηση του Γκουστάβο Αγιόν στη πόλη-στολίδι της Ρωσίας αποτέλεσε την πιο ηχηρή κίνηση της Ζενίτ, με τον Μεξικανό (και τον συνδυασμό passing skills και scoring που φέρνει) να αναμένεται (ακόμα και σε αυτή την ηλικία) να λειτουργήσει ως πυλώνας στο παιχνίδι του κόουτς Πλάθα. Ενδιαφέρον εντοπίζεται και στη περίπτωση του Όστιν Χόλινς (μιλήσαμε το καλοκαίρι για αυτόν) που μετά την εξαιρετική περυσινή του σεζόν στη Γερμανία πήρε το κάλεσμα για το υψηλό επίπεδο ενώ δίπλα του, στα φτερά, θα δούμε επιτέλους τον Mateusz Ponitka στη μεγάλη σκηνή (ακόμα πιστεύω ότι του στοίχισε η προ διετίας απόφαση να αφήσει στο τραπέζι την πρόταση της Ζάλγκιρις). Μένει να δούμε το κατά πόσο ο κόουτς Πλάθα θα μπορέσει να οικοδομήσει συνοχή και σύμπνοια σε ένα σύνολο που μοιάζει να έχει έντονο το μισθοφορικό στοιχείο.

18.ASVEL

Πάμε και στη πανέμορφη περιοχή της Λυών και πιο συγκεκριμένα στη Βιλερμπάν. Η επιστροφή των Γάλλων στα σαλόνια της Ευρωλίγκας ήταν απλά επιβεβλημένη και στη παρούσα φάση η ASVEL διέθετε συνολικά το καλύτερο πακέτο για να εκπροσωπήσει τη χώρα στα μεγάλα σαλόνια. Παρ’όλα αυτά δεν μοιάζει αρκετό ώστε να αποτελέσει σε αυτήν της την επιστροφή ένα πραγματικά ανταγωνιστικό σύνολο με υψηλές βλέψεις. Αυτό δεν αναιρεί ότι στη παρουσία της εντοπίζεται μεγάλο ενδιαφέρον όχι μόνο αναφορικά με το επίπεδο ανταγωνισμού που μπορεί να προσφέρει το γαλλικό μπάσκετ αλλά και πιο συγκεκριμένα στη παρουσία μερικών εξαιρετικών παιχτών στις τάξεις της. Το δίδυμο Maledon-Noua έχει εξαιρετικές προδιαγραφές. Ο 19χρονος PG (έχουμε αναφερθεί πέρυσι στη περίπτωση του, φέτος θα έχει  την εμπειρία του Αντουάν Ντιό δίπλα του) έχει μια σπάνια αρμονία κινήσεων στο παιχνίδι του για αθλητή αυτής της ηλικίας.

Ο draftee των Σπερς Livio-Charles και ο Adreian Payne έχουν ξεκινήσει δυναμικά τη σεζόν ενώ ο Tonye Jekiri μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή προσθήκη για τη γαλλική ομάδα στο κέντρο της ρακέτας. Το ερωτηματικό για αυτήν την ASVEL βρίσκεται στο επίπεδο της άμυνας της (αθλητικά είναι καλή, της λείπουν τα fundamentals) σε αυτό το επίπεδο ενώ στην άλλη πλευρά του παρκέ είναι προφανές ότι της λείπουν τα wing skills (o Μίτροβιτς στο ξεκίνημα εμπιστεύεται τον βετεράνο Edwin Jackson και όχι τον Lomazs) εξ ου και ο προσανατολισμός σε two guard-lineups (με δύο εκ των Taylor-Diot-Maledon). Η ASVEL, ειδικά στο ξεκίνημα της σεζόν, θα είναι επικίνδυνη στη Γαλλία, ειδικά για τις ομάδες που δεν μπορούν να ελέγξουν τον ρυθμό μέσα από την άμυνα τους.

 

 

 

Καλή σεζόν σε όλους…