2019 Euroleague F4, Vitoria: The Favourite

 

Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας ανέβηκε πανάξια για όγδοη φορά στην ιστορία της στο ευρωπαϊκό Έβερεστ με το αγωνιστικό της στυλ να της χαρίζει τον τίτλο της  «ευνοούμενης» στα παιχνίδια ειδικών συνθηκών της Βιτόρια. Το Hoopfellas ρίχνει την αυλαία για τη φετινή Ευρωλίγκα, αναλύοντας τα όσα είδαμε στο F4 της Χώρας των Βάσκων…

Cover photo: BasketHead

Το παραμύθι της φετινής σεζόν για την Ευρωλίγκα έλαβε τέλος λοιπόν με μερικές πραγματικά σπουδαίες μάχες όπως αυτές που παρακολουθήσαμε στο F4 της Βιτόρια. Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας του Δημήτρη Ιτούδη κατέκτησε πανάξια τον θρόνο του ευρωπαϊκού μπάσκετ φέρνοντας το στέμμα πίσω στη Μόσχα. Ήταν ένα F4 στο οποίο παρακολουθήσαμε αρκετά καλό μπάσκετ πάντα σε συνάρτηση με το διακύβευμα και το έντονο στοιχείο της πίεσης που χαρακτηρίζει αυτά τα ματς. Είχαμε ήρωες, fails, ανατροπές και αρκετές δυνατές στιγμές.

Πάμε να αξιολογήσουμε μαζί όλες αυτές τις εικόνες…

-H ΤΣΣΚΑ κεφαλαιοποίησε τη δυνατότητα της να «αλλάξει δέρμα» αγωνιστικά επιβιώνοντας σε διαφορετικό κάθε περιβάλλον. Με αυτό το όπλο κατάφερε (και στα δύο ματς) να μεταφέρει το παιχνίδι εκεί που ήθελε και γνώριζε ότι υπερείχε. Σε αμφότερες τις  περιπτώσεις, στη τελική ευθεία τους τα δύο ματς κρίνονται στο ένας εναντίον ενός σε άμυνα και επίθεση. Είναι το κομμάτι στο οποίο η «αρκούδα» είναι πολύ ισχυρή. Έχει δομηθεί για αυτό. Δούλεψε όλη τη σεζόν  (ουσιαστικά από πέρυσι, δύο χρόνια δηλαδή) άλλωστε, περιμένοντας μια τέτοια κατάσταση.

Οι Ρώσοι αλλάζουν πλαίσιο επίθεσης κάθε φορά ανάλογα με τους «στόχους» τους, παραμένοντας εξίσου αποτελεσματικοί και αυτό μέτρησε πολύ στον τελικό. Μετακινούνται σκόπιμα στο 5-out Formation όταν ο Ροντρίγκεθ βρίσκεται στο τιμόνι (ιδανικά με τον Χάινς στο παρκέ), ακουμπούν τη μπάλα στο low post ως βασική πηγή δημιουργίας με τον Χάκετ σημαδεύοντας (με δόλωμα τη παρουσία του ψηλού στο απέναντι low block) άψογα την αδύνατη πλευρά. Η ευστοχία του Κλάιμπερν μάλιστα ήταν ένα game changing στοιχείο σε τακτικό επίπεδο δεδομένου του ότι σωστά η help side της Αναντολού μάζευε προς τον άξονα επιλέγοντας να προστατέψει πρωτίστως το ζωγραφιστό και να κατευθύνει τη μπάλα στη περίμετρο στα χέρια του Αμερικανού.

-Όταν η Αναντολού ανέβασε τη γραμμή πίεσης στην άμυνας της στο δεύτερο ημίχρονο, παίζοντας εξαιρετικά σε απόσταση μιας πάσας με σκοπό αρχικά να αναγκάσει τη ρωσική επίθεση να «γεννήσει» περισσότερη ντρίμπλα (η οποία ως γνωστόν δυναμώνει την άμυνα) και να αναχαιτίσει το dribble drive-παιχνίδι των σολίστ του Ιτούδη. Η προσπάθεια των Τούρκων σε αυτό το κομμάτι (παρά τη φθορά των φάουλ που αντιμετώπιζαν) ήταν αρκετά καλή. Όμως , ρεαλιστικά, αυτή η επιλογή ανέδειξε το δυνατό χαρτί αυτής της ΤΣΣΚΑ. Το advanced 1on1 παιχνίδι των σολίστ της (τα δυνατά, low base screens των ψηλών της δημιουργούν ιδανικές γωνίες για να αναδειχθεί αυτό). Η «αρκούδα» έχει μάθει να παίζει έτσι. Δεν βγαίνει εκτός ρυθμού εάν μια άμυνα την αναγκάσει να σταματήσει να κυκλοφορεί τη μπάλα γιατί πολύ απλά δεν βασίστηκε ποτέ πραγματικά στο ball movement ως βασική έκφραση επιθετικής ανάπτυξης. Όταν δε, ήθελε να φρεσκάρει λίγο τους σολίστ του από τη πίεση της πρώτη γραμμής άμυνας, ο κόουτς Ιτούδης μετέφερε τη μπάλα στο low post (πάλι με τους περιφερειακούς του ως εκφραστές). Η ικανότητα της ΤΣΣΚΑ να σκοράρει, ανεξαρτήτων συνθηκών , σε πρώτο χρόνο ήταν καταλυτική και στα δύο ματς του φετινού F4.

Τη στιγμή που ο Αταμάν στο πρώτο ημίχρονο ενεργοποιεί μια 2-1-2 Match up, η ΤΣΣΚΑ σκοράρει ένα «δε νιώθω τίποτα» σουτ σε πρώτο χρόνο με δύο ντρίμπλες μετά το πρώτο σκριν το οποίο κάνει την επιλογή της ζώνης να μοιάζει κουτή, χωρίς να είναι (ο κόουτς την άλλαξε άμεσα). Όταν οι Τούρκοι κυνηγούν απεγνωσμένα την επιστροφή στη διεκδίκηση του ματς (και δείχνουν ότι μπορούν να το καταφέρουν) ενεργοποιώντας ένα press man to man με trapping του PF από τη Weak side μετά το κέντρο, οι Ρώσοι κάνουν επίδειξη του πλήθους παιχτών που μπορούν να κουβαλήσουν τη μπάλα, να διαβάσουν και να επιτεθούν με ντρίμπλα. Επίδειξη αυτάρκειας.

 

Η ΤΣΣΚΑ έτρεξε τα γνωστά της Double drag για τον Ντε Κολό στο transition, προσάρμοσε τη συμπεριφορά του screener/diver στο PnR ανάλογα με τα θέλω της (για παράδειγμα είδαμε στην επανάληψη τον Χάινς να εκτελεί ball screen directly into a down screen απορρίπτοντας το ρολάρισμα, δείγμα της κατεύθυνσης των Ρώσων για συγκεκριμένο τύπο εκτέλεσης), κεφαλαιοποίησε πολύ πρακτικά την ύπαρξη πολλών παιχτών που μπορούν να λειτουργήσουν ως main ball handlers (δουλεύοντας τους γκαρντ ως screeners στη μπάλα στη προσπάθεια δημιουργίας του ιδανικού 1on1 πλαισίου) ενώ είδαμε  και το, άλλοτε σήμα-κατατεθέν της,  Running Hand off…

 

-Η Αναντολού ήταν εξαιρετική. Έφτασε πολύ κοντά στον τίτλο, είχε μάλιστα πολλά χαρακτηριστικά που απαιτούνται σε πολλά επίπεδα για να τελειώσει τη δουλειά, όμως δεν τα κατάφερε απέναντι σε έναν καλύτερο αντίπαλο. Στον ημιτελικό επιβλήθηκε πλήρως της Φενέρ σε φυσικό/αθλητικό επίπεδο με τα δύο γκαρντ της να κάνουν τρομερό παιχνίδι. Στον τελικό δεν ήταν το ίδιο εύκολο. Ο Αταμάν φαινόταν ότι είχε δουλέψει τη λειτουργία της ομάδας του σε καταστάσεις short roll με τον Ντάνστον, περιμένοντας ίσως τη Hedge αντιμετώπιση των Ρώσων στα ball screens της ομάδας του. Ο Αμερικανός πάσαρε πολύ σωστά (θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γράψει 4-5 τελικές πάσες συνολικά) αλλά οι καλές ματιές που βρήκε η Αναντολού δεν τελείωσαν με εύστοχο σουτ.

Οι Τούρκοι δούλεψαν αρκετά τη Ball Side Zipper to Middle PnR δράση (γνωστή ως “Zaga” στην Αμερική λόγω της κατά κόρον χρήσης της από το πανεπιστήμιο του Gonzaga εδώ και πολλά χρόνια) για τον Σέιν Λάρκιν. Ναι, είναι αυτή που έχετε δει πολλάκις να χρησιμοποιεί ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου για τον Σπανούλη και ο Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη για τον Διαμαντίδη…

 

Eίδαμε επίσης Shuffle δράσεις για τον Σιμόν με κυρίως στόχο ιεραρχικά  το δικό του σουτ από τον περίμετρο και μετέπειτα την εισαγωγή της μπάλα στο χαμηλό ποστ.

Ο κόουτς Αταμάν επέμεινε στον Κροάτη αφήνοντας στον πάγκο τον ζεστό Άντερσον οποίος όντως δικαιούταν κάποια λεπτά παραπάνω. Όμως η πραγματικότητα των προπονητών είναι λίγο διαφορετική. Ο Simon βέβαια (o διάσημος πρώην συμπαίχτης του TJ Ford στη KK Zάγκρεμπ τον είχε χαρακτηρίσει το 2011 «παίχτη ΝΒΑ») είναι αθλητής  με ηγετικό προφίλ και ισχυρή φωνή στα αποδυτήρια της ομάδας, έχει τη προσωπικότητα, τον clutch χαρακτήρα και το δηλητήριο για να καθορίσει κλειστά ματς ενώ μπορεί και αποσυμπιέζει τα γκαρντ με το playmaking του. Ο προπονητής του προφανώς πόνταρε σε αυτά τα στοιχεία.

 

Παρ’όλα αυτά, στον τελικό φάνηκε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για την τουρκική ομάδα να βγει νικήτρια χωρίς το efficient παιχνίδι του Vasilije Micic. Ο Σέρβος σταρ έκανε το βήμα παραπάνω φέτος και σε ομαδικό επίπεδο, φτάνοντας στο championship game μετά από μια δική του ραψωδία στον ημιτελικό. Η ΤΣΣΚΑ  αμύνθηκε πολύ καλά απέναντι του και στις τρεις αναμετρήσεις των δύο ομάδων, κατάσταση η οποία νομίζω έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να επιτύχει ισάριθμες νίκες.

 

 

-Ο Σέιν Λάρκιν ήταν ο παίχτης αυτού του F4. Ο 27χρονος γκαρντ έκανε δύο εκπληκτικά ματς στη Βιτόρια αποτελώντας άλυτο γρίφο για τις αντίπαλες άμυνες. Στο παιχνίδι του απεικονίστηκε η δυναμική της Αναντολού στη προσπάθεια της για τη κατάκτηση του τίτλου. Το aggressiveness του Λάρκιν έστειλε τους αντιπάλους στα σχοινιά ενώ το καταπληκτικό του πρώτο βήμα τον βοήθησε να διατηρεί συνεχώς τη σύνδεση του με το καλάθι ζωντανή. Ο Αμερικανός γκαρντ “έγραψε” στα ματς-τίτλου 29.5 πόντους (58.3% στα δίποντα, 47.4% στα τρίποντα και 90% στις 20 προσωπικές που εκτέλεσε), 4.0 ριμπάουντ, 4.5 τελικές πάσες, 1.5 κλέψιμο και 33.3 ranking.

 

Η τελική ευθεία της χρονιάς αποτέλεσε μια μεγάλη δικαίωση για αυτόν τον σπουδαίο παίχτη και την Αναντολού η οποία επένδυσε το περασμένο καλοκαίρι 1.8 εκατομμύρια δολάρια για να τον φέρει στη Τουρκία. Ο Λάρκιν άργησε να ρολάρει στη σεζόν, παίζοντας από το ξεκίνημα σε έναν διαφορετικό ρόλο από αυτόν που είχε συνηθίσει στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του. Μη ξεχνάτε ότι πρόκειται για έναν PG με εξαιρετικό playmaking. Ως τέτοιον η σελίδα μας (το καλοκαίρι πριν το πρώτο ευρωπαϊκό συμβόλαιο) τον είχε χαρακτηρίσει ως πολύ καλή επιλογή για τις ελληνικές ομάδες. Ο Λάρκιν (παιδί εύπορης οικογένειας) άφησε πέρυσι στο τραπέζι τα λεφτά της Μπαρτσελόνα κάνοντας πραγματικότητα (με πολύ λιγότερα χρήματα) το όνειρο των Σέλτικς και φέτος επέστρεψε στην Ευρωλίγκα, ξεπερνώντας τα εμπόδια που βρήκε στο διάβα του μέσα στη χρονιά. Ο Αταμάν τον έπαιξε μακριά από τη μπάλα κυρίως φέτος και του ζήτησε να δει περισσότερο το καλάθι. Η εκτόξευση του παρέσυρε όλη την ομάδα οδηγώντας την στο τελικό της διοργάνωσης. Θα είναι μεγάλη επιτυχία για την Αναντολού να καταφέρει να τον διατηρήσει στη Πόλη για λογαριασμό της…

-Δε θα μπορούσε να λείπει από τον σχολιασμό μας μια αναφορά στον Ντάνιελ Χάκετ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πέρυσι έναν φίλο να δυσανασχετεί που αφιερώνουμε «τόσο χώρο» στον σχολιασμό μας για «έναν παίχτη ρόλων που ήρθε απλά ως συμπληρωματικός στη Μόσχα». Η πραγματικότητα του αθλήματος όμως είναι πολύ διαφορετική. Σε πολλές δύσκολες στιγμές της ΤΣΣΚΑ φέτος και ειδικά στο F4, ο Ιταλός γκαρντ απέδειξε ότι ήταν η διαφορά αυτή που χρειαζόταν σε αγωνιστικό και μη επίπεδο η «αρκούδα» για να φτάσει μέχρι τέλους. Αυτή είναι η τεράστια σημασία των role players. Αυτών που δημιουργούν το ιδανικό πλαίσιο παιχνιδιού για τους σταρ των ομάδων. Ο κόουτς Ιτούδης σε όλες τις κομβικές στιγμές ακούμπησε στις defensive lineups (Χάκετ-Χίγκινς-Κουρμπάνοβ-Κλάιμπερν-Χάινς/Χάντερ) για να πάρει το τιμόνι του ρυθμού μέσα από αμυντικά stops και δικαιώθηκε πλήρως. Η αμυντική παρουσία του Χάκετ (switching στο κεντρικό PnR, ενεργητική άμυνα στο low post), το καθαρό του μυαλό και τα intangibles αποτέλεσαν κλειδί στην επιτυχία των Ρώσων. Ο Χάκετ ήταν ο παίχτης με το μεγαλύτερο συνολικά plus/minus για τους πρωταθλητές στα δύο ματς της Μπουέσα (+28).

-Ένα βασικό χαρακτηριστικό των δύο αυτών σπουδαίων (και πολύ ικανών επιθετικά) ομάδων που είδαμε στον τελικό της φετινής διοργάνωσης , αφορά την παραγωγική  ικανότητα τους στο close out παιχνίδι. Έχουμε εκφραστεί ως σελίδα ότι το σύγχρονο μπάσκετ παίζεται στα close outs. Τόσο η πρωταθλήτρια ΤΣΣΚΑ  όσο και η Αναντολού είναι πραγματικά πολύ δυνατές σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο τρόπος που διαβάζουν τις άμυνες σε close out καταστάσεις και η γενικότερη efficient συμπεριφορά τους σε αυτόν τον τομέα μεγιστοποιεί την αποτελεσματικότητα των επιθέσεων τους.

Ένα ακόμα στοιχείο το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το παραπάνω είναι τα passing skills που διαθέτουν στο ρόστερ τους. Είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε το πώς «γράφει» αυτό το χαρακτηριστικό στο  παιχνίδι δύο τελείως διαφορετικών  επιθετικών φιλοσοφιών. Η Αναντολού στήριξε την ανάπτυξη και τη παραγωγική της δυναμική στη συνεργασία και η ΤΣΣΚΑ στη προσωπική φάση. Η ικανότητα των παιχτών τους όμως στη πάσα έβαλε όλη τη χρονιά μεγάλη πίεση στις άμυνες, κάνοντας τις επιθέσεις αυτές δυσκολότερα αναγνώσιμες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το σχόλιο αυτό. Θυμηθείτε λίγο τι λέγαμε το καλοκαίρι αναφορικά με το πώς πρέπει να δομηθούν οι ελληνικές ομάδες…

“Κάθαρση”

 

Για την ΤΣΣΚΑ αυτό το F4 και η κατάκτηση του τροπαίου μετά από μια χρονιά έντονης αμφισβήτησης, λειτουργεί ως «κάθαρση». Είναι μια τεράστια προσωπική νίκη για τον Δημήτρη Ιτούδη ο οποίος κάνει πλέον πιο βαθύ το χνάρι του στο μονοπάτι της ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πέντε συνεχόμενα F4, δύο τελικοί με ισάριθμες κατακτήσεις, 79.5% το ποσοστό επιτυχίας του σε σύνολο 166 παιχνιδιών. Και όλα αυτά υπό καθεστώς πίεσης. Μη ξεχνάτε ότι πρόκειται για την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. European Basketball Royalty κύριοι… Στη Βιτόρια ο Έλληνας τεχνικός (και το επιτελείο του) πιστώνεται το γεγονός ότι κατάφερε να φέρει δύο διαφορετικής τακτικής φύσεως, κλειστά ματς στο σημείο που ήθελε λίγο, στη τελική τους ευθεία. Από εκεί και έπειτα είχε όλα τα εργαλεία για να «κλείσει» σωστά. Όμως ο δρόμος μέχρι εκείνο το σημείο δεν ήταν καθόλου εύκολος.

Ο Νάντο Ντε Κολό έπαιξε ως «ιππότης»,  νικώντας τους δαίμονες του παρελθόντος με χέρι-αλφάδι στα κρίσιμα σημεία. Ο Ουίλ Κλάιμπερν κατέκτησε πανάξια το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη σουτάροντας 7/10 τρίποντα στο F4 (μιλάμε για τον ίδιο παίχτη που ξεκίνησε στα 8 πρώτα ματς της σεζόν με 2/16 τρίποντα και σε αρκετά σημεία της έδειξε να κλειδώνει στο συρτάρι αυτή τη πτυχή του επιθετικού του ρεπερτορίου) και προσφέροντας ουκ ολίγα clutch plays. Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ πέταξε αρκετό δηλητήριο στον ημιτελικό απέναντι στη Ρεάλ (καθοριστικός) ενώ ο Χίγκινς (πολυτιμότερος του τελικού) έδειξε γιατί αποτελεί τον go-to guy σε ένα σύνολο γεμάτο με παίχτες τέτοιας κατεύθυνσης. Ο Αμερικανός wing αποτελεί ένα από τα πιο σίγουρα ζευγάρια χέρια για να εμπιστευτεί ένας προπονητής στο τέλος κλειστών παιχνιδιών γιατί εκτός από τις δεξιότητες έχει και το κατάλληλο mindset για να τα φέρει εις πέρας.  Η τετράδα αυτή πήρε επάνω της τις 67 από τις 84 κατοχές της «αρκούδας» στον ημιτελικό ενός F4 στο οποίο οι Ρώσοι σούταραν συνολικά 23/40 τρίποντα (57.5%).

Το σημαντικότερο δε εφόδιο για τον οργανισμό της ΤΣΣΚΑ φεύγοντας από τη Βιτόρια, είναι η ενίσχυση του χαρακτήρα νικητή που γεννούν οι ζυμώσεις στο εσωτερικό της και η νικηφόρα πορεία που πραγματοποίησε στον δύσβατο δρόμο της φετινής χρονιάς. Για αυτό το club, αυτή είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση και υποθήκη για το μέλλον. Γιατί πολύ απλά, είναι κάτι που δεν πληρώνεται αλλά κερδίζεται…

 

Η χαμένη ευκαιρία της Ρεάλ

H Ρεάλ  άφησε την αίσθηση του underachieving (αν και με βάση τη δομή της διοργάνωσης νομίζω ότι από τη στιγμή που μια ομάδα φτάνει στο F4 ο όρος δεν είναι ακριβώς δόκιμος) χάνοντας μια μεγάλη ευκαιρία για το back to back, στα τελευταία λεπτά του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ. Ήταν η στιγμή που ενώ έχεις το συναίσθημα του απόλυτου ελέγχου της αναμέτρησης έχοντας εκτελέσει σωστά το πλάνο, βλέπεις τον αντίπαλο να επιστρέφει παίρνοντας το μομέντουμ στα χέρια του και να μετατρέπει το ματς σε έναν μίνι-τελικό τριών λεπτών (αυτές οι περιβόητες «δέκα κατοχές») . Δεν είναι καθόλου εύκολα διαχειρίσιμη μια τέτοια κατάσταση, ρωτήστε την ΤΣΣΚΑ για αυτό…

Τα τρία κολλητά άστοχα τρίποντα του Γιούλ (τα δύο μάλιστα συνιστούν σωστές επιλογές μετά από βοήθεια χαμηλά στη strong side) «έγραψαν» στην αυτοπεποίθηση των Μαδριλένων , με τον δαίμονα της αμφιβολίας να εμφανίζεται ψιθυρίζοντας στο αυτί τους. Ουσιαστικά στα τελευταία 4-5 λεπτά η Ρεάλ σταματάει να διαβάζει σωστά το παιχνίδι. Η ΤΣΣΚΑ αμύνεται με «αλλαγή» στο κεντρικό PnR αλλά κανένας από τους γκαρντ του Λάσο δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει, το mismatch στη καρδιά του ζωγραφιστού (ακόμα και όταν εκεί βρισκόταν ο Ταβάρες με κάποιον εκ των Χίγκινς-Χάκετ), επιλέγοντας σε (εκνευριστική για σύνολο αυτής της πνευματικής και αγωνιστικής ποιότητας) συνέχεια τη ζαριά του τριπόντου. Ήταν φανερό ότι υπήρχε δισταγμός αναφορικά με την εισαγωγική πάσα και τις πιθανότητες επιτυχίας συγκεκριμένων παιχτών στο “ζωγραφιστό”.

Ο κόουτς Λάσο επιλέγει να χαμηλώσει μάλιστα αφού παρέταξε στη frontcourt τους Τόμπκινς-Ράντολφ, κάνοντας ακόμα πιο περιφερειακή μια Ρεάλ που στα τελευταία λεπτά έπαιζε guard oriented-παιχνίδι. Ουσιαστικά αυτό ήταν δώρο για την ΤΣΣΚΑ δεδομένου του ότι οι Ισπανοί πήγαν να την ανταγωνιστούν στο δικό της «γήπεδο» με ένα σχήμα το οποίο έχει όλα το πακέτο μεν για να λειτουργήσει αλλά πολύ απλά (εκτός του ότι έχανε σε rim protection απέναντι σε ΑΥΤΟΥΣ τους finishers) έμοιαζε «ξένο» για τη Ρεάλ, που δεν συνηθίζει να το ενεργοποιεί. Όντως ο Κοζέρ δικαιούταν μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Απέδειξε ότι είναι A-Class παίχτης (σας είπα ότι είναι ο πρώτος που ερχόταν στο μυαλό ως εικόνα όταν γράφαμε πριν το F4 ότι η «Βασίλισσα» πηγαίνει στη Βιτόρια με δέκα εν δυνάμει MVP στο ρόστερ της) γράφοντας 18 πόντους με 7/8 σουτ σε 15’. Όμως μπορώ να κατανοήσω τη σκέψη ενός προπονητή ο οποίος οφείλει να αποφασίσει με τεράστια πίεση χρόνου. Ο Λάσο επέλεξε τον πιο clutch παίχτη του ίσως φέτος, Ρούντι Φερνάντεθ, με γνώμονα ίσως ότι μπορούσε να αντεπεξέλθει καλύτερα στα μετόπισθεν από τον Γάλλο (ο οποίος βέβαια αποσύρθηκε μετά από μια επιτυχημένη ICE άμυνα στον Ντε Κολό), περιμένοντας αυτό τον ένα καθοριστικό, game changing-play από τον βετεράνο Ισπανό (που είχε μάλιστα καλύτερο plus/minus από τον Κοζέρ , κάτι ανάλογο συνέβη και με τον clutch βετεράνο  Σιμόν και τον Άντερσον στον τελικό για την Αναντολού).

Το μεγάλο τρίποντο του Ντε Κολό (αδιαμφισβήτητα το σουτ του F4) ήταν ο κεραυνός της θείας δίκης που ήχησε στον ουρανό της Μπουέσα στη τελική ευθεία του ματς. Ακόμα και εκεί, η άμυνα της Ρεάλ (η οποία έχει παρατάξει χαμηλό σχήμα για να μπορέσει να ανταποκριθεί σε τέτοιες ακριβώς εκτελέσεις) συμπεριφέρεται λανθασμένα…

 

 

 

Να αυτοκτονήσω ή να κάνω καφέ; (version 2019)

Νομίζω ότι αξίζει να επαναλάβουμε τη περυσινό τίτλο (Camus) του αντίστοιχου κομματιού που αφορούσε τότε την ΤΣΣΚΑ, φέτος για τη Φενέρ. Ξέρετε, ο τρόπος που τελείωσε η σεζόν για τους Τούρκους είναι τέτοιος που κάνει μια ομάδα να νιώθει τελείως άδεια. Είχαν μια καταπληκτική χρονιά όπου το παιχνίδι τους έπιασε πολύ υψηλά ποιοτικά standards, αναπτύσσοντας κι άλλο το επίπεδο της συνοχής που τους διακρίνει τα τελευταία χρόνια, χαρακτηριστικό που τους βοήθησε μάλιστα να προελάσουν στην Ευρώπη. Γνώρισαν βελτίωση στο άτομο και στο σύνολο, παρουσίασαν μπάσκετ πολύ υψηλού επιπέδου (επαναλαμβάνω η επίθεση τους θα γίνει αντικείμενο μελέτης στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού –όπως πέρυσι της Ζάλγκιρις- σε μια Αμερική όπου το hype των off ball-δράσεων πλέον είναι τεράστιο) αλλά «έπεσαν» σοκαριστικά εύκολα, χωρίς μάχη. Αυτή λοιπόν η πραγματικότητα συνιστά τη δυσκολότερη προς αποδοχή κατάσταση που καλείται να διαχειριστεί μια ομάδα στη προσπάθεια της να επουλώσει τα τραύματα μιας τέτοιας «απώλειας» και να συνεχίσει.

Η Φενέρ γκρεμίστηκε εκκωφαντικά στη Βιτόρια γιατί πολύ απλά δεν είχε το conditioning για να είναι ανταγωνιστική σε ένα ματς τέτοιας φύσεως. Πριν μερικά χρόνια ίσως μια ομάδα σε ανάλογη κατάσταση να μπορούσε να μακιγιάρει αυτήν την αδυναμία μένοντας στο κυνήγι της νίκης, όμως πλέον με τον τρόπο που παίζεται το ευρωπαϊκό μπάσκετ η πιθανότητα αυτή έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Η Φενέρ δεν είχε την ενέργεια για να αντεπεξέλθει σε μια τέτοια μάχη και είναι σαφές ότι η συσσώρευση προβλημάτων που βίωσε τον τελευταίο καιρό της επέφερε καίριο πλήγμα σε επίπεδο προπόνησης, συγκέντρωσης και εν τέλει αγωνιστικής συμπεριφοράς. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Βέσελι-Κάλινιτς (το motor τους και η ένταση που φέρνουν στο παρκέ) αποτελούν τους βασικούς εκφραστές του gritty χαρακτήρα που διαχρονικά παρουσιάζει το σύνολο του Ζοτς (ειδικά όταν ανεβάζει τη γραμμή άμυνας του για να πάρει το τιμόνι ενός ματς) σε ειδικές καταστάσεις. Το footwork τους (ειδικά του Κάλινιτς) σε επίθεση και άμυνα ήταν «φτωχό», η stamina απλά δεν ήταν εκεί. Συνολικά λοιπόν το βασικό πρόβλημα ήταν η απουσία ενέργειας η οποία άλλωστε αποτελεί τη βάση για οποιαδήποτε αμυντική ή επιθετική δράση εκτελείς στο μπάσκετ. Χωρίς αυτήν τη βάση, η Φενέρ ήταν ανήμπορη να βγάλει στο παρκέ το πλεονέκτημα των αυτοματισμών της, καίγοντας ουσιαστικά το πιο δυνατό της χαρτί. Το θορυβώδες γκρέμισμα της λοιπόν δεν ήταν κυρίως θέμα τακτικών επιλογών ή λάθους κατεύθυνσης αλλά poor execution για τον παραπάνω λόγο. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αναρρώσει πνευματικά μετά από κάτι τέτοιο, μπαίνοντας πάλι σε winning mode. Η χρονιά ήταν εξαιρετική σε όλα τα επίπεδα και το σοκ της απουσίας ανταγωνιστικής εικόνας στα ματς –τίτλου ισχυρό. Όμως, it is what it is…

Θα ήταν σίγουρα μεγάλη αστοχία να χάσει το βραβείο του πολυτιμότερου παίχτη της κανονικής περιόδου ο Γιάν Βέσελι. Η σελίδα μας έχει δώσει τη ψήφο της σε αυτόν εδώ και μερικούς μήνες και η ανακήρυξη του σε MVP νομίζω είναι απολύτως δίκαια. Ο Τσέχος βελτιώθηκε κατακόρυφα σε σημαντικούς τομείς του παιχνιδιού (προσωπικές, midrange εκτέλεση, πάσα μετά από επαφή, συνολικά σε reads) όντας ασυναγώνιστος σε ένα μεγάλο μέρος της σεζόν. Αυτή άλλωστε ήταν η αίσθηση (σχετικά με την επικείμενη βράβευση του) που επικρατούσε ανάμεσα σε προπονητές και συναδέλφους του καιρό τώρα…

 

 

 

Μαζί με το F4 τελείωσε και για τη σελίδα μας μια ακόμη αγωνιστική σεζόν σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Μια καταπληκτική χρονιά για μια κοινότητα που συνεχώς μεγαλώνει αλλά κυρίως βελτιώνεται αναφορικά με τον τρόπο που διαβάζει το μπάσκετ μέσα από τη  τριβή με το ίδιο το άθλημα και την καθημερινή ανταλλαγή απόψεων σε αυτόν εδώ τον χώρο, δείχνοντας τον δρόμο για κάτι πολύ διαφορετικό σε αυτήν εδώ τη χώρα. Φυσικά έχουμε ακόμα αγωνιστική δράση εντός και εκτός συνόρων όμως το καλοκαίρι που έρχεται αναμένεται καυτό. Σε πολλά επίπεδα. Σύντομα θα μπούμε και σε αυτό το κομμάτι. Off Season ίσον Hoopfellas άλλωστε…

 

 

Υ.Γ: Οι κανονιές άρχισαν νωρίς-νωρίς φέτος μιας και η Ρεάλ Μαδρίτης φέρεται να έχει συμφωνήσει με τον Μπράντον Ντέιβις της Ζάλγκιρις. Την ίδια στιγμή οι φήμες φουντώνουν  για χοντρό πόκερ αναφορικά με την υπογραφή του Cory Higgins (η ΤΣΣΚΑ θα κάνει τα πάντα για να τον κρατήσει). Μιλάμε για τους δύο πιθανόν καλύτερους Αμερικανούς της φετινής Ευρωλίγκας. Τα δυνατά ευρωπαϊκά πορτοφόλια έχουν τη δυνατότητα να παίζουν “εκεί”. Η απάντηση (για όσους δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τέτοια οικονομικά μεγέθη) βρίσκεται στη χαμένη τέχνη της στελέχωσης. Εκεί όπου το δυνατό χαρτί σου δεν είναι είναι ένα νούμερο σε τραπεζικό λογαριασμό αλλά η ικανότητα να επιλέγεις σωστά fits και να βελτιώνεις παίχτες εντός του συστήματος σου…

 

Υ.Γ1: Όταν ακούς ότι η Ζάλγκιρις έκλεισε τον Jock Landale…

 

Υ.Γ2: Πέντε συνεχόμενοι τελικοί ΝΒΑ. Το επίτευγμα είναι τεράστιο. Σύντομα νομίζω θα πρέπει να εξετάσουμε τη παρούσα θέση τους στο πάνθεον της ιστορίας…