BRAVEHEART!
Ζούμε ένα απίστευτο déjà vu και μάλιστα διαρκείας.. Σε έναν αγώνα-καρμπόν με τον αντίστοιχο του 2011, ένας ατσάλινος Παναθηναϊκός έφυγε όρθιος από το Παλάου Μπλαουγκράνα, με τρίποντο του δικού του.. Ουίλιαμ Ουάλας, Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος μεγάλωσε και άλλο το θρύλο του. «Αίμα και άμμος» η σειρά που έχει ήδη εξελιχτεί σε classic. Το Hoopfellas αναλύει..
Άργησα πόση ώρα να ξεσκαρτάρω κάποια πράγματα στο κομμάτι τακτική από τις σημειώσεις μου γιατί αλλιώς θα φτάναμε σε κείμενο 8.000 λέξεων που κάποιους σίγουρα θα κουράσει.. Πάμε λοιπόν στο κομμάτι τακτική..
-Ο Αργύρης Πεδουλάκης ήταν και πάλι ο νικητής στη σκακιέρα. Είναι φανερό ότι έχει πάει τη σειρά εκεί που θέλει. Παιχνίδι 65 κατοχών με έναν Παναθηναϊκό άψογα διαβασμένο να αμυνθεί στο ποστ και τη Μπαρτσελόνα να δυσκολεύεται να διαχειριστεί την ενεργητικότητα και τη δύναμη των πρασίνων. Ο Έλληνας κόουτς ξεκίνησε τον Ξανθόπουλο στον Ναβάρο (δεν είναι ο παίκτης που θα τον μαρκάρει αλλά έδωσε πολύτιμες ανάσες στον Ούκιτς, ο οποίος έχει να διαχειριστεί τώρα και ενδεχόμενη φθορά από φάουλ) και έπαιξε επίθεση 1-4 με τον Σχορτσανίτη στο ποστ, μέσα από συγκεκριμένα plays και αυτή τη φορά. Αρχικά με οριζόντιο σκριν του Διαμαντίδη χαμηλά και στη πορεία με αρχική διάταξη διπλού ποστ (Μασιούλις-Σόφο) με τον Λιθουανό να πηγαίνει απότομα σε οριζόντιο σκριν επιδιώκοντας την αλλαγή του παίκτη του με τον Σοφοκλή. Ψηλά στη πλευρά του Σοφοκλή, ο Πεδουλάκης τοποθέτησε «υποστήριξη» τον Τσαρτσαρη (που ανάλογα με προϋποθέσεις ξεκινά κόψιμο), κερδίζοντας την ασθενή (παθητική θα έλεγα..) βοήθεια του Λόρμπεκ, κερδίζοντας 2/2 επιθέσεις σε αντίθεση με την Τρίτη που η βοήθεια ήρθε από τον περιφερειακό της κορυφής (Ινγκλς) με συνέπεια οι Καταλανοί να αιφνιδιάσουν και να κλέψουν τη μπάλα σχετικά εύκολα.
Είναι φανερό ότι ο Παναθηναϊκός επιδιώκει στοχευμένα post offense όταν βρίσκεται ο Τόμιτς στο παρκέ και pick’n roll επίθεση όταν ο Πασκουάλ έχει στη πεντάδα τον Τζαγουάι, για αυτό και ο Πεδουλάκης άμεσα απαντά με τον Λάσμε.
-Ο Πεδουλάκης παίζει σε μεγάλο μέρος της επιθετικής του διάταξης με τον Μασιούλις στον άξονα, είτε ψηλά στην κορυφή είτε στο ποστ, τραβώντας στο φτερό το «4» (Τσαρτσαρή ή Γκιστ). Ο Λιθουανός αντικατέστησε σε plays με αρχική διάταξη το «4» & «5» ψηλά (ως σκριν επιλογής για τον Διαμαντίδη) τον εκάστωτε πάουερ φόργουορντ επιδιώκοντας καταστάσεις pick’n pop ενώ χαμήλωνε συνεχώς μιας και χωρίς Μάικλ οι Καταλανοί δε μπορούν να ματσάρουν τη δύναμη του κοντά στο καλάθι. Ναι, ο Παναθηναϊκός δεν έχει πάρει τους «καθαρούς» πόντους από τον Λιθουανό στο ζωγραφιστό μιας και ο Μασιούλις έχει επηρεαστεί από το χώρο που καλύπτουν στη βοήθεια τα μακριά χέρια των ψηλών του Πασκουάλ και παρόλο που κερδίζει τον δικό του «χώρο» με το σώμα δυσκολεύεται να τελειώσει. Πάντως η ουσία αυτού του miss match δεν είναι να «τελειώσει», αλλά να δημιουργήσει προϋποθέσεις για καλή επίθεση και αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές που φεύγει η μπάλα από τα χέρια του. Σωστό θα ήταν να αναφέρουμε τη μεγάλη προσπάθεια του Γιασικεβίτσιους να μείνει μπροστά από τον συμπατριώτη του, κυρίως με την εξυπνάδα και την εμπειρία του.
-Ο Πασκουάλ από την άλλη στηρίχτηκε αρκετά στις εμπνεύσεις του Ναβάρο με γνωστά δουλεμένα plays. Είτε με διπλά σκριν στον Bomba που οδηγούν σε ποστ του Λορμπεκ εφόσον δε βγεί επίθεση σε πρώτο χρόνο είτε με τη γνωστή screen the screener offense, με τον Σάδα (πολύ καλός περιφερειακός σκρίνερ) να σκρινάρει κάθετα τον Τόμιτς (κυρίως) για πικ εν ρολ στον Ναβάρο ψηλά και ανάλογα με την αντίδραση της αντίπαλης άμυνας να επαναλαμβάνει την κίνηση αντίθετα, απομονώνοντας το «5» βαθιά στο ζωγραφιστό σε ένας-ένας κατάσταση.
Το πρόβλημα των Καταλανών στη συγκεκριμένη σειρά είναι ότι το ποστ παιχνίδι τους (που αποτελεί το βαρύ σασί της επίθεσης τους φέτος ακόμα και όταν σκοράρουν περιφερειακά) έχει κλονιστεί σημαντικά όπως και η αυτοπεποίθηση τους στο ζωγραφιστό από τη σκληράδα και την αμυντική ετοιμότητα του Παναθηναϊκού σε αυτό το κομμάτι. Δεν είναι μόνο η εντυπωσιακής αποτελεσματικότητας above the rim defense των Λάσμε-Γκιστ που πραγματικά ελέγχουν τα πάντα αλλά και η αποφασιστικότητα μαζί με το μέγεθος/τραχύ στυλ περιφερειακών όπως οι Μπράμος-Μασιούλις που είναι ικανοί να σπάσουν ντουβάρι για να βγούν μπροστά από τον ψηλό στη μπάλα. Αυτή ακριβώς η παράμετρος δίνει την ευκαιρία στον Πεδουλάκη να αλλάζει (όπως στη τελευταία φάση, πολύ έξυπνα και για εμένα χωρίς ρίσκο) βγάζοντας τους Λάσμε-Γκιστ π.χ. σε προσωπική καθαρή man to man άμυνα απέναντι στους Ναβάρο-Σάρας ή να παίζει συνεχώς switch ειδικά στα τελευταία λεπτά. Χωρίς το physical style και την ικανότητα του να πηγαίνει στις προσωπικές του Πιτ Μάικλ, ο Πασκουάλ έχει αλλάξει όλη τη διάταξη της επίθεσης του (χαμηλά Τόμιτς-Μάικλ, ψηλά Λόρμπεκ) με την οποία ξεκινούσαν τα περισσότερα plays της Μπαρτσελόνα. Μιλάμε για βασικό παράγοντα, θέμα δομής. Παράλληλα στο δεύτερο ματς ο Παναθηναϊκός ήταν εξαιρετικός στο ριμπάουντ , ιδιαίτερα στο αμυντικό, κόβοντας το οξυγόνο στον αντίπαλο.
Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ήταν εξαιρετικός. Όντως δεν υπάρχει παίκτης (όχι στο ρόστερ του Παναθηναϊκού αλλά γενικά..) που να μπορεί να πάει επάνω του και να σου δώσει μια αίσθηση αμυντικής ασφάλειας. Είναι φανερό όμως ότι δεν έχει ανάσες όσο περνούν τα λεπτά και σε αυτό ακριβώς το σημείο το σκληρό κορμί & τα δυνατά πόδια του Μπράμος είναι ότι καλύτερο διαθέτει ο Παναθηναϊκός, καθώς απέναντι σε ένα διαφορετικό πιο αδύνατο ή κοντό σωματότυπο ο Ναβάρο μπορεί να πάει πιο εύκολα στις βολές με τη γνωστή του ικανότητα.
-Ενδιαφέρον έχει η άμυνα των Καταλανών πάνω στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Αντίθετα με τις εντυπώσεις που μπορεί να έχει αποκομίσει ο περισσότερος κόσμος, θεωρώ ότι η αμυντική προσπάθεια της Μπαρτσελόνα πάνω στον Έλληνα σούπερ-σταρ είναι (και στα δύο ματς) εξαιρετική και αξίζει αρκετά υψηλό βαθμό. Ο Πασκουάλ βγάζει δυναμικά τον Τζαγουάι στο πικ εν ρολ με αποκλειστικό σκοπό να στείλει τον αρχηγό των πρασίνων στις γωνίες με παγίδα και να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του. Αυτό το έχει κάνει πολύ αποτελεσματικά μέχρι τώρα. Το μόνο διάστημα στα πρώτα 85 λεπτά της σειράς που ο 3D έκανε το παιχνίδι του, ήταν οι συνεχόμενες συνεργασίες με τον Λάσμε για μερικές επιθέσεις στο πρώτο ματς. Η δημιουργία του έχει μειωθεί. Βέβαια από το όλο effort εξαιρούνται τα τελευταία λεπτά όπου ο Διαμαντίδης πλέον έχει “αύρα Τζόρνταν” στην Ευρώπη. Είναι πραγματικά δύσκολο να σταματήσεις εκεί έναν τέτοιο παίκτη. Και όπως έγραψα και πιο πάνω, το σκηνικό στη τελευταία φάση είχε στηθεί για τον μάστερ του crunch time ο οποίος μεγάλωσε το θρύλο του κι άλλο..
Εμφανής επίσης ήταν η πρόθεση του Παναθηναϊκού να παίξει επάνω στον Λόρμπεκ, επιδιώκοντας με τον Διαμαντίδη την αλλαγή στο σκριν, αφού ανέβαζε στοχευμένα τον Γκιστ ως σκρίνερ στη μπάλα. Η Μπαρτσελόνα απάντησε με παγίδα του κοντινότερου περιφερειακού πάνω στον αρχηγό. Επίσης ο Πασκουάλ είχε ετοιμάσει ζώνη 2-3 για να αντιπαρέλθει στο ψηλό σχήμα (Γκιστ-Τσαρτσαρής-Λάσμε) που λάνσαρε ο Πεδουλάκης. Οι πράσινοι ανέβασαν σωστά τον Τσαρτσαρή στο φάουλ (με τη λογική ότι είναι ο καλύτερος passer/δημιουργός/αναγνώστης) αλλά νομίζω πως σε ανάλογη περίσταση στο ΟΑΚΑ ο Έλληνας φόργουορντ θα πρέπει να κοιτάξει να απειλήσει είτε με σουτ είτε με drive μιας και οι Καταλανοί καλύπτουν τη base line και η δύο γραμμές άμυνας έχουν μεγάλη απόσταση. Υπάρχει η ευκαιρία ακόμα και σε πρώτο χρόνο..
-Ο Τζέημς Γκιστ είναι ο παίκτης που έχει κάνει το step up στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς για αυτό και όπως είπα εχθές, δε θέλω να σκέφτομαι ενδεχόμενο απουσίας από το τρίτο ματς. Είναι ο λόγος που ο Πεδουλάκης έχει την πολυτέλεια να πάει σε τόσο κλειστό ροτέησιον (ναι, πολυτέλεια, γιατί ο Παναθηναϊκός δεν έχει αυτή τη στιγμή το βάθος ώστε να παραμείνει το ίδιο αποτελεσματικός με μεγαλύτερο ροτέησιον) με την ικανότητα του να παίξει από το «3» έως το «5» και να μαρκάρει παντού. Δεν έχει το impact του Λάσμε (είναι εντυπωσιακό το πόσο καλύτερη συνολικά ομάδα είναι ο Παναθηναϊκός με αυτόν στο παρκέ, φαίνεται κάθε μα κάθε στιγμή, για αυτό μιλούσαμε για τα λεπτά του πριν τη σειρά..) αλλά το παιδί αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για τη δίψα και τη θέληση του παρότι όπως είπε ο κόουτς ακόμα υστερεί σε σκέψη. Ο Αμερικανός παίζει με μεγάλη αποφασιστικότητα, προσέχει πολύ τα τελειώματα του και η ενέργεια που βγάζει στο παρκέ δίπλα στον Λάσμε έχει σκορπίσει τρόμο πάνω από τη Βαρκελώνη. Μπράβο..
Δίπλα του, στο δεύτερο ματς, ο Μάικ Μπράμος. Παίκτης-κλειδί του Παναθηναϊκού την Πέμπτη. Έτοιμος να πάρει τα σουτ του και με περίσσια αυτοπεποίθηση, χαρακτηριστικά που συνοδεύουν το πολύ πειθαρχημένο παιχνίδι του. Οι διαδοχικές άμυνες που βγάζει με τον Γκιστ (αν θυμάμαι καλά στο 16ο-17ο λεπτό του παιχνιδιού) όταν ο Αμερικανός καρφώνει τη μπάλα και το κεφάλι του Χουέρτας στο ταμπλό με εκπληκτικό μπλοκ και ο Μπράμος κάνει καπάκια …τάκλιν με το χέρι στον Αμπρίνες ενώ λίγα δεύτερα μετά (ο Μπράμος ) κόβει με εκπληκτική ένταση των Χουέρτας πάνω από το καλάθι, δείχνουν από τι είναι φτιαγμένος αυτός ο Παναθηναϊκός στο πικ του και ποια είναι η ψυχοσύνθεση της ομάδας που πήγε να παλέψει στη Βαρκελώνη. Τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του κυρίου 23.. Εεε, 13 εννοούσα..
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΣΗ
Πολλά έχουν ειπωθεί. Από τη Βαρκελώνη βγαίνει όντως ότι ο Τζαγουάι δεν κατάλαβε πως πρέπει να κάνει φάουλ όταν έμεινε να χορέψει στο λυκόφως με τον Διαμαντίδη. Μια άλλη εκδοχή μιλά για εντολή του Πασκουάλ να γίνει φάουλ τη στιγμή που θα ξεκινήσει ο Διαμαντίδης τη διείσδυση. Εικάζεται πως ο Πασκουάλ ήθελε να δεί τον Διαμαντίδη να σουτάρει μπροστά στα απλωμένα χέρια του Αυστραλού και τα πήρε τα ρίσκα του καθώς τα καλάθια έμπαιναν με το σταγονόμετρο. Τα μάτια του Σάδα πάντως γύρισαν ανάποδα και έβγαλαν φρουτάκια με αυτά που είδε.. Ίσως το σωστό θα ήταν να παίξει τον Διαμαντίδη deny αφήνοντας διακριτικά ανοιχτή πάσα (όχι σουτ) αλλού. Από τη στιγμή που την πήρε και δεν κάνεις φάουλ, πρέπει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις τα πάντα. Δεν παίζουν έτσι με τον Διαμαντίδη..
DEJÀ VU..
Στον μεγαλύτερο βαθμό.. Οι ομοιότητες με τη σειρά του 2011 είναι φοβερές και στα δύο πρώτα ματς σε σημείο που ( όσον αφορά τη διακύμανση ) στο δεύτερο ματς, περιμέναμε να ξεφύγει η Μπαρτσελόνα ώστε να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός και να πάρει το παιχνίδι στο τέλος. Η ουσία βέβαια είναι ότι τα πάντα πλέον είναι στη κόψη του ξυραφιού. Χρειάζεται τεράστια αγωνιστική πειθαρχία και προσήλωση στον στόχο σε αυτούς τους δύο αγώνες του ΟΑΚΑ. Θα κλείσω αναφέροντας τη κουβέντα που έκανα εδώ στο μπλογκ με ένα φίλο της σελίδας, αργά το βράδυ μετά το παιχνίδι, όταν και με ρώτησε εάν (δεδομένου και του κλειστού ροτέησιον)θα αντέξει ο Παναθηναϊκός. Η αίσθηση όμως που είχα αποκομίσει μετά από τα 85 λεπτά πλήρους δράσης στη Βαρκελώνη ήταν «θα αντέξει η Μπαρτσελόνα..?»
Υ.Γ: Déjà vu 2.. Μήνες πριν και αναφερόμενοι στην ένταση που βγάζει ο Παναθηναϊκός στο παρκέ και το underdog attitude είχαμε γράψει ότι μας βγάζει εικόνες του περυσινού Ολυμπιακού. Οι ερυθρόλευκοι πέρυσι πριν τα play-offs είχαν παίξει δύο παιχνίδια με το φαβορί της λίγκας, ΤΣΣΚΑ, χάνοντας εύκολα αυτό της Μόσχας και πέφτοντας μετά από μάχη στην Ελλάδα. Μετά τη συνάντησαν στον τελικό.. Ρε λες..?
AΥΡΙΟ: To 2-0 του Ολυμπιακού και η κατάσταση στα άλλα δύο ζευγάρια..
Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..
