NO FEAR, CAUSE No13 IS HERE..
Σε μια επική μάχη στην αρένα του ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός οδηγούμενος από το ..Kastoria mentality και το κρύο αίμα του αρχηγού του στο τέλος, πήρε το πάνω χέρι στη σειρά και σήμερα παίζει το πρώτο ματς-μπολ. Το Hoopfellas μοιράζεται μαζί σας τις απόψεις του..
Χωρίς πολλές κουβέντες η σειρά είναι μια από τις καλύτερες -αν όχι η καλύτερη- και πιο ανταγωνιστικές της σύγχρονης ιστορίας του θεσμού, απεικονίζοντας σε τακτικό επίπεδο αυτό που προσφέρει το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ποιότητα, σκέψη και προσοχή στη λεπτομέρεια. Το ΟΑΚΑ ζει μεγάλες στιγμές, όντας πραγματικό καμίνι και αυτή την εβδομάδα έχει στρέψει πάνω του όλα τα φώτα της Ευρώπης. Από την άλλη, ο Δημήτρης Διαμαντίδης γράφει κάθε μέρα και μια καινούργια σελίδα στο προσωπικό του βιβλίο. Όπως γράψαμε και στη σελίδα του Hoopfellas στο facebook: πιο clutch, πεθαίνεις..
Πάμε να δούμε λίγο τι ξεχωρίσαμε..
-Το παιχνίδι είχε σπουδαίες διακυμάνσεις και σημεία-κλειδιά, πάνω στα οποία μπορούν να «χτίσουν» οι προπονητές για το 4ο παιχνίδι. Τα 10 πρώτα λεπτά κυρίως (και κατά προέκταση όλο το πρώτο ημίχρονο)ήταν ένα μήνυμα προς όλη την Ευρώπη για το υλικό με το οποίο είναι φτιαγμένος ο καινούργιος Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη. Πολύ ένταση στο παρκέ, άμυνα επιτομή της αμερικανιστί.. “take no prisoners” και τη γυαλάδα του underdog στο μάτι. Αυτά που εξελίχτηκαν στο παρκέ έβγαζαν ένα εκκωφαντικό κρότο, όχι ως προς τη διαφορά στο σκορ αλλά ως προς όλο το feeling, στα μάτια της μπασκετικής Ευρώπης με τη Μπαρτσελόνα να δίνει την αίσθηση ότι ο ουρανός έχει πέσει πάνω στο κεφάλι της. Ίσως αυτό ήταν που ενεργοποίησε και τις αντιστάσεις της μεγάλης ομάδας μετέπειτα..
-Ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε να διαχειριστεί τον τραυματισμό του Τζέημς Γκιστ, του οποίου η ικανότητα να χρησιμοποιείται ως κόμπο φόργουορντ αλλά και να αμυνθεί απέναντι σε δυνατά κορμιά στο βάθος του ζωγραφιστού ή γρήγορα γκαρντ ..εκεί έξω αποτελεί τη ραχοκοκαλιά των multiple σχημάτων και αμυντικών επιλογών που δίνει στον Έλληνα προπονητή ένα ροτέησιον 7 (βία 8) παικτών, με δύο μόνο χειριστές αλλά πολλά καλοπροπονημένα παιδιά που μπορούν να καλύψουν μίνιμουμ δύο θέσεις στην πεντάδα.
Ο «Άρτζι» ξεκίνησε με τη γνωστή του post offense με επίκεντρο τον Σχορτσιανίτη, τοποθετώντας το «4» στη base line και στη πλευρά του Έλληνα σεντερ ή στο high post, θέλοντας να «φτιάξει» για τον Σοφοκλή μια πιο ξεκάθαρη κατάσταση και πιο εύκολα προβλέψιμη όσον αφορά τις βοήθειες που θα δεχόταν. Με συγκεκριμένη παράταξη οι πράσινοι ανάγκασαν τον Πασκουάλ να στέλνει βοήθεια κάθετα με τον γκαρντ συνήθως που μάρκαρε τον Ούκιτς (ή τον Ξανθόλουλο)ο οποίος αν δε λέγεται Σάδα, δύσκολα μποορεί να αποτελέσει πρόβλημα στο strong spin του Σχορτσανίτη. Σημειωτέον, ότι με τον έτερο ψηλό στην άλλη πλευρά της base line η βοήθεια δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά όταν έχεις «4» χωρίς ιδιαίτερα καλό footwork όπως ο Λόρμπεκ και ο Ουάλας. Έτσι δημιουργήθηκαν «προϋποθέσεις» για καλή επίθεση και φθορά στη φροντκόρτ των Καταλανών κυρίως από καταστάσεις αμυντικής ανισορροπίας.
Στην άμυνα Σχορτσανίτης έμενε μέσα στο pick’n roll των Καταλανών (Χουέρτας, Ναβάρο) αφού πλέον είναι ξεκάθαρο ότι εάν παίξει λίγο πιο μπροστά/επιθετικά το φάουλ ή το καλάθι είναι πολύ πιο εύκολα ενώ με τους Γκιστ-Λάσμε πάλι πήγαμε σε αλλαγές, ειδικά όσο περνούσε ο χρόνος σε συντριπτικό ποσοστό των περιπτώσεων.
-Ο Τσάβι Πασκουάλ αυτή τη φορά δε θα έλεγα ότι έχασε τη μάχη της σκακιέρας. Είχε την τύχη να έχει τον Ναβάρο έτοιμο για μάχη, η αύρα του οποίου οδήγησε την Μπαρτσελόνα στην επίθεση και το ευθύβολο χέρι του Σάρας.
Αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα σε σχέση με τα άλλα δύο παιχνίδια, ήταν η κατανόηση από τους Καταλανούς, της σημαντικότητας του «ΠΡΕΠΕΙ να βάλω τη μπάλα στο ποστ» φυσικά με επιτυχία. Είδα μεθοδικότητα που διέκρινε την ομάδα σε αυτό το κομμάτι άλλωστε όλη τη χρονιά. Έπαιξε plays με high low συνεργασίες βάζοντας στη φάση συνεχόμενα double screens έως ότου κερδίσει την καταλληλότερη «αλλαγή» για να επιτεθεί. Ναυαρχίδα του ποστ παιχνιδιού ο Τόμιτς, ο οποίος μέχρι να στηθεί «άσπρος σαν πανί» στις προσωπικές λίγο πριν το τέλος, είχε δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην ελληνική ομάδα.
Η ΖΩΝΗ
Βέβαια η απόφαση που άλλαξε όλο το παιχνίδι ήταν η επιλογή άμυνας ζώνης από τον Ισπανό κόουτς, η οποία κόλλησε τον Παναθηναϊκό και έκοψε τον ρυθμό του.
-Έχω ακούσει/διαβάσει διάφορα τις τελευταίες ημέρες για αυτό το θέμα και το πρόβλημα των πρασίνων απέναντι στη ζώνη, κομμάτι το οποίο ως προπονητικό topic μου αρέσει αρκετά. Έκατσα πολύ προσεκτικά και μελέτησα την όλη συμπεριφορά του Παναθηναϊκού απέναντι στη 2-3 που παρέταξε ο Πασκουάλ και «πάγωσε» το ΟΑΚΑ γυρίζοντας τούμπα ματς και ψυχολογία. Η σκέψη της ζώνης υπήρχε στο ρεπερτόριο επιλογών της Μπάρτσα και την είδαμε στη Βαρκελώνη απέναντι στο σχήμα 3 ψηλών του Πεδουλάκη..
Θα σας πω λοιπόν ότι σαν ανάπτυξη (ειδικά όταν είχε υπομονή και ας αστόχησε) ο Παναθηναϊκός δεν ήταν τόσο κακός όσο παρουσιάστηκε απέναντι στη ζώνη του Πασκουάλ. Πρακτικά σαφώς και υπάρχει θέμα, αυτό είναι αδιαμφισβήτητο μιας και η ομάδα δυσκολεύτηκε να σκοράρει και δεν «πάτησε» ποτέ απέναντι στη συγκεκριμένη άμυνα. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για τη διάταξη (και τα πρόσωπα μέσα σε αυτήν) αλλά κυρίως την προσέγγιση της επίθεσης των πρασίνων απέναντι στην κατάσταση αυτή, αλλά επέλεξα να σταθούμε σε κάποιες λεπτομέρειες που εντέλει ίσως κάνουν τη διαφορά.
1.) Οι πράσινοι πνίγονται στην κυριολεξία με το που περνάει η μπάλα στον Τσαρτσαρή (σημείο κλειδί για να χτυπήσεις μια τέτοια άμυνα) στη γραμμή των προσωπικών μιας και η απόσταση μεταξύ των δύο γραμμών άμυνας της Μπαρτσελόνα δίνει ολοφάνερα το «πράσινο» εκάστοτε ψηλό του Παναθηναϊκού να επιτεθεί με αρκετό χωρό μπροστά του πριν το «5» στο κέντρο της άμυνας. Το λάθος βέβαια είναι ο χρόνος στην επίθεση μιας και οι πράσινοι βρίσκονταν με την πρώτη-δεύτερη πάσα στο σημείο εκείνο, νωρίς για εκτέλεση. Αυτή ήταν η «απάντηση» στην άμυνα (την ποιά..?) του Διαμαντίδη στον Σάδα, με το ίδιο νόμισμα μάλιστα. Τόσο ο Τσαρτσαρής όσο και ο Λάσμε επιτέθηκαν πάνω στους ψηλούς σε λάθος χρόνο, γεγονός που έφερε την κατηφόρα.
2.) Ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να μετακινήσει τη ζώνη εκεί που θέλει πρώτα και αφετέρου να επιτεθεί. Του έλειψε, πολύ δυνατά θα έλεγα, ο γκαρντ με το καλό midrange και μακρινό σουτ και το attack the gap style (οι πράσινοι δεν επιτέθηκαν στον κενό χώρο καθόλου, ειδικά οι πλάγιοι και ο Ούκιτς..) Ο Πεδουλάκης διέγνωσε το πρόβλημα, λόγω του ο παίκτης που έπαιζε τον Ούκιτς δεν έβγαινε πάνω στον Κροάτη δυναμώνοντας την ομαδική άμυνα και παρέταξε σχήμα με Διαμαντίδη και δύο wings (Μπράμος, Μασιούλις) για να κάνει ακριβώς αυτό. Να μετακινήσει κατά κόρον την άμυνα πριν εκτελέσει/επιτεθεί. Σε αρκετές φάσεις οι πράσινοι βρήκαν καλά σουτ, καθαρές και σε καλό timing «ματιές» στο καλάθι αλλά αστόχησαν. Γνώμη μου είναι ότι σήμερα, επειδή θα την ξαναδούμε αυτή τη ζώνη, οι πράσινοι μπορούν να δοκιμάσουν κάποια πράγματα όπως να παίξουν με skip pass περισσότερο και σκρίν παράλληλα στη δυνατή πλευρά είτε φέρνοντας παίκτες από πίσω (συνταγή Μπόμπι Νάιτ) από την ίδια την άμυνα ή και κάποια αλλαγή στην αρχική διάταξη, αλλά προπάντων να μην πέσουν στη παγίδα του λάθος τάιμινγκ γιατί η ομάδα δε θα «πατήσει» ποτέ στη ζώνη. Υπόψιν βέβαια, ο καταλληλότερος τρόπος αντιμετωπίσεις μιας τέτοιας άμυνας, είναι να μην την αφήσεις καν να στηθεί.. Σαφώς και πρέπει να κοιτάξει το τρανζίσιον ο Παναθηναϊκός, ειδικά μετά το 27-28ο λεπτό όπου τα γκαρντ της Μπάρτσα (Σάρας-Ναβάρο) χάνουν πολύ σε ανάσες.. Δεν πρέπει να φοβηθεί ο Παναθηναϊκός μια τέτοια άμυνα πάντως. Μπορεί να τη διασπάσει αρκεί να είναι έτοιμος να το κάνει.
Θεωρώ σωστή την άποψη ότι στο ανώτερο η άμυνα ζώνης μπορεί να διασπαστεί αλλά τα πράγματα προχωράνε και ακόμα και κάποιες ..ρετρό νόρμες εξελίσσονται. Δείτε τις τάσεις που χαράζει κάθε τελικό τουρνουά του NCAA ή θυμηθείτε το μοντέλο που λάνσαρε ο Ίβκοβιτς στον περυσινό Ολυμπιακό με τα γρήγορα «5», με αρχικό στόχο να αναχαιτίσει το πικ εν ρολ του Παναθηναϊκού. Ή ότι ο Πεδουλάκης, ο οποίος ακολούθησε παρόμοια λογική με Λάσμε-Γκιστ, φέτος ένα βήμα παραπέρα παρουσιάζοντας «καθαρές» άμυνες ψηλών σε γκαρντς στα 3 ή 4/4 του γηπέδου. Αν και οπαδός της man to man άμυνας, θα σας πω ότι οι ζώνες (όχι παθητικές στατικές) μπορεί να αποτελέσουν την επόμενη μέρα, πάντα με τη μορφή ζον-πρες που καταλήγουν σε ζώνη καθώς μπορούν να συντελέσουν στο να αυξηθεί η ταχύτητα και το φιλοθεάμων
του αθλήματος..
Αντίθετα απέναντι σε μαν του μαν ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός, με τη Μπαρτσελόνα να αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα με τον Μπράμος και κυρίως το παιχνίδι του χωρίς τη μπάλα το οποίο ο Ναβάρο δεν είχε τις δυνάμεις να ακολουθήσει. Ο Ελληνοαμερικανός γκαρντ ήταν και πάλι εντυπωσιακός όντας ο παίκτης που ξεχώρισε σε προσωπικό επίπεδο. Επέφερε καίρια πλήγματα στην άμυνα των Καταλανών οι οποίοι θεωρώ ότι πρέπει να βρούν κάτι διαφορετικό από τον Ναβάρο, ειδικά από τη στιγμή που ο Μπράμος βλέπει το καλάθι με αυτοπεποίθηση ..Ντανίλοβιτς.
Μιλώντας για «προσωπικό επίπεδο» δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω τους τρείς living legends της σειράς, Διαμαντίδη-Ναβάρο-Γιασικεβίτσιους. Καταλαβαίνετε ότι για τον ΔιαμΑαντίδη έχουν εξαντληθεί τα λόγια. Παρότι επαναλαμβάνω οι Καταλανοί του έχουν μειώσει τη δημιουργία (όσο ήταν ο Σάδα πάνω του αποφευγόταν το “switch”)αλλά ο τρόπος που εκτελεί στο crunch time είναι θρυλικός πλέον. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι στο τελευταίο 2λεπτο μοιάζει ..3μέτρα ύψος στα μάτια των αντιπάλων του. Είναι σε stroke εδώ και δε βλέπω το λόγο να μην συνεχίσει να είναι.. Από την άλλη ο Ναβάρο ήταν συγκινητικός. Σε μεγάλα διαστήματα κυριάρχησε στο παρκέ δίνοντας ρεσιτάλ εκτέλεσης αλλά μετά το 30’ κουράζεται και δυσκολεύεται να πάει μέχρι μέσα για αυτό και ο Πεδουλάκης έξυπνα πετάει τον Λάσμε σε ειδικές καταστάσεις πάνω του σε όλη τη σειρά μιας και ο Γκαμπονέζος μοιάζει ανυπέρβλητη εμπόδιο τη συγκεκριμένη στιγμή. Πολύ καλός και ο Γιασικεβίτσιους, μοιραίος όμως για το βιαστικό τρίποντο πρώτα και μετά το τελικό σουτ. Η εξάρτηση της Μπαρτσελόνα από τους δύο σταρ της είναι κάτι παραπάνω από ζωτικής σημασίας για αυτό και όταν ο Πεδουλάκης τους ματσάρει με τα πόδια και το μέγεθος των Λάσμε-Γκιστ οι Καταλανοί κολλάνε.
Εν κατακλείδι, οι πράσινοι πήραν ένα παιχνίδι το οποίο μετά το αρχικό εντυπωσιακό entrance έδειχναν ότι θα χάσουν (όπως η Μπαρτσελόνα στο πρώτο ματς) και πηγαίνουν τώρα για τον υπέρ πάντων αγώνα. Προγνωστικά δεν υπάρχουν παιδιά. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι έχει πλεονέκτημα ο Παναθηναϊκός αλλά από την άλλη είναι φανερό ότι οι Καταλανοί (οι οποίοι παίζουν παρεμπιπτόντως καλύτερα με τον Αμπρίνες στο «3») δείχνουν να πιστεύουν περισσότερο στις δυνάμεις τους. Εάν όμως δε βγούν από την αρχή να πάρουν το τιμόνι, νομίζω ότι ο Παναθηναϊκός θα έχει ευκαιρίες να ξεφύγει. Είναι πιο καλοπροπονημένη ομάδα. Ίδωμεν..
Δυστυχώς ο χρόνος πιέζει και δε μπορούμε να μιλήσουμε εκτενώς και για τον Ολυμπιακό. Κάτω του μετρίου οι ερυθρόλευκοι, ηττήθηκαν από μια ομάδα επιεικώς μέτρια και με πολλά κενά στη δική της άμυνα, ειδικά στο πικ εν ρολ και σε transition defense. Κομάντος όπως ο Λο και ο Χάινς δε φτάνουν όταν η ομαδική σου άμυνα είναι βούτυρο.. Σπουδαίο ματς από τον Λούκας. Ελπίζω να βρω χρόνο αύριο να πούμε περισσότερα..
Y.Γ: Αυτό που έγινε στη Βιτόρια ήταν «βιασμός». . Σίγουρα δεν αρμόζει σε ομάδα του Μεσίνα. Η Κάχα έπαιξε αντρικό μπάσκετ, με πολύ πίεση στα 4/4 του γηπέδο, νίκη σε κάθε προσωπική μονομαχία ενώ παράλληλα «θέριζε» από το τρίποντο. Για τον Ερτέλ τα έχουμε πεί. Ακόμα και όταν τον «έκραζαν» μέσα στη χρονιά παιδιά-καλοί γνώστες του αντικειμένου εδώ. Έχει πολύ καλές προδιαγραφές ο νεαρός πόιντ της Κάχα. Ειδικά ο Θοδωρής Παπαλουκάς αμφιβάλλω αν τον «είδε» όσο τον έπαιζε άμυνα, γιατί να να ακουμπήσεις και να προλάβεις να κάνεις φάουλ πρέπει να δείς πρώτα.. Και Ερτέλ και Ουέστερμαν οι «φρανσουά». Μάλιστα..
Μπείτε στην παρέα μας στο facebook..
