The Darkest Hour
“We shall fight in the fields and in the streets, we shall fight in the hills, we shall never surrender”… O Παναθηναϊκός που αρνείται να παραδοθεί και ο Ολυμπιακός που πρέπει να προστατέψει τα “εδάφη” του. Το Hoopfellas για τους δύο “αιωνίους” στη πιο “σκοτεινή ώρα” της σεζόν...
“Πρέπει να πολεμήσουμε στις παραλίες, πρέπει να πολεμήσουμε στους αγρούς και τους δρόμους, πρέπει να πολεμήσουμε στους λόφους. Δεν πρέπει ποτέ να παραδοθούμε”… (Winston Churchill, 4 Iουνίου 1940)
Κάπως έτσι είναι τα πράγματα (μεταφράζοντας στο αθλητικό κομμάτι πάντα) για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, τέσσερις αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου. Eίναι μια μάχη επιβίωσης. Το “τριφύλλι” του Ρικ Πιτίνο βρίσκεται στο ψυχολογικό mood όπου πιστεύει πως μπορεί να γυρίσει βράχους ανάποδα και να τρυπήσει τοίχους για να φτάσει στον στόχο του. Η βραδιά στη Μόσχα και η μεγάλη επιτυχία επί της ΤΣΣΚΑ ενίσχυσε κι άλλο αυτή την πεποίθηση. Οι ερυθρόλευκοι του Ντέιβιντ Μπλατ από την άλλη πλευρά προσπαθούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα και να μείνουν όρθιοι απέναντι σε ένα συνεχή βομβαρδισμό προβλημάτων. Στο Μιλάνο και μπροστά σε μια αναμέτρηση-πρόκληση με την Αρμάνι, ο Ολυμπιακός απογοήτευσε. Η κόλαση της εβδομάδας των διπλών παιχνιδιών που ξεκινάει αύριο θα δείξει κατά ένα μεγάλο ποσοστό τη κατεύθυνση των δύο ομάδων μας στον δρόμο για το νήμα της κούρσας. Ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να εφησυχαστεί από τον κακό σύμβουλο της χαλαρότητας, που πλησιάζει το πνεύμα ενός συνόλου μετά από μια μεγάλη νίκη, αλλά να παραμείνει πεινασμένος. Ο Ολυμπιακός ψάχνει το σημείο αναφοράς στο παιχνίδι του και τη συσπείρωση για να αντιμετωπίσει τα συσσωρευμένα προβλήματα του τελευταίου καιρού. Και η Μπασκόνια αλλά και η Μπάγερν έρχονται στην Ελλάδα για να παίξουν ματς “πολεμικού” χαρακτήρα. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Είναι η κρισιμότερη ίσως εβδομάδα της σεζόν…
“Αυτοί που δουλεύουν πιο σκληρά, είναι οι τελευταίοι που θα παραδοθούν” (Ρικ Πιτίνο)
O Παναθηναϊκός πήγε στη Μόσχα για να αγωνιστεί υπό το status του outsider. Είναι γνωστό πως αυτό το συναισθηματικό υπόβαθρο συνιστά το ιδανικό πλαίσιο μάχης για τον Ρικ Πιτίνο, έναν από τους καλύτερους κόουτς ιστορικά στα να δίνει και να κερδίζει παρτίδες στις οποίες θεωρητικά δεν έχει στα χέρια του τα καλύτερα χαρτιά. Είναι «αυτός» ο τύπος προπονητή. Η ίδια η ιστορία τον έχει βαφτίσει με αυτόν τον τίτλο. Ασχέτως λοιπόν με τη κατάληξη του τελευταίου σουτ του Νικ Καλάθη (το οποίο έκρινε την αναμέτρηση), οι πράσινοι ξετύλιξαν άψογα το κουβάρι της τακτικής τους μένοντας κοντά στο σκορ, βάζοντας τη κατάλληλη πίεση στον αντίπαλο και καταφέρνοντας με ένα πολύ δυνατό finish και ένα τεράστιο τρίποντο να κόψουν πρώτοι το νήμα. Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Μην έχετε καμία αμφιβολία επ’αυτού. Το τριφύλλι λοιπόν πήρε μια σπουδαία νίκη ανατρέποντας τα προγνωστικά στη κούρσα για την τελική οχτάδα. Αλλά πρέπει, επαναλαμβάνω, να διώξει μακριά του κάθε ίχνος χαλάρωσης και εφησυχασμού, μένοντας «πεινασμένο» για να πετύχει τον στόχο του.
Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας από τη μεγάλη βραδιά των πρασίνων στη Megasport Arena…
-O Παναθηναϊκός μπήκε στο παρκέ για να κάνει το παιχνίδι του μένοντας πιστός στο καινούργιο στυλ που δουλεύει τον τελευταίο καιρό, γνωρίζοντας όμως παράλληλα και τις δυσκολίες που θα υπάρξουν στο να μεταφραστεί αυτό απέναντι σε μια ομάδα με την αγωνιστική ποιότητα και τον αθλητικό «πλούτο» της ΤΣΣΚΑ.
Το πλάνο του αφορούσε και πάλι επιθέσεις στο πλαίσιο αυτού που η σελίδα μας έχει ονομάσει «TSOL». Όπως ήταν πολύ λογικό οι χρόνοι διαφοροποιήθηκαν. Μιλάμε άλλωστε για ένα εκτός έδρας ματς απέναντι σε μια αρκετά αθλητική ομάδα η οποία ξέρει να επιτίθεται στη μπάλα ώστε να τη θέσει υπό τον έλεγχο της στα μετόπισθεν. Αν και χρονικά ο μέσο όρος εκτέλεσης στην επίθεση των πρασίνων ξεπέρασε τα 12’’ (αυτό οφείλεται εν πολλοίς και στην αντίδραση της άμυνας σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, από τη στιγμή που βάζεις τη μπάλα στο παρκέ για να επιτεθείς) και οι πόντοι από αιφνιδιασμό ήταν λίγοι, η κατεύθυνση σε σχέση με τα τελευταία παιχνίδια παρέμεινε ίδια. Ο Παναθηναϊκός επιτίθεται συχνότερα από ποτέ μετά από μια ή δύο πάσες, με τις Side post καταστάσεις για τους φόργουορντ του να εμφανίζουν τη μεγαλύτερη συχνότητα μεταξύ των υπολοίπων δράσεων.
Ο Ρικ Πιτίνο κινήθηκε και πάλι εντός του formation της 5-out και του 1 in- 4 out. Χρησιμοποίησε μια 1-4 out motion επίθεση ως εισαγωγικό εργαλείο για να μπει σε PnR δράση…
…και προσπάθησε να σημαδέψει τη καρδιά του ζωγραφιστού με τους Παπαπέτρου και Τόμας (ένας λόγος που ο κόουτς Ιτούδης ξεκίνησε τον Bolomboy στο «4») στην 1 in- 4 out. Ο στόχος του ήταν και πάλι η μεγιστοποίηση του όγκου των high-efficiency shots, αυτών δηλαδή που (ειδικά στη περίπτωση του ρόστερ που διαθέτει στα χέρια του) εκτελούνται κοντά στο καλάθι θέλοντας να δημιουργήσει παράλληλα τη καλύτερη δυνατή συνθήκη στο αμυντικό transition. Εκτός αυτών των διατάξεων είδαμε ανάπτυξη με dribble hand-off και δράσεις όπως αυτή η Zipper cut to Wide pin down για τον Παπαπέτρου.
Το επιθετικό performance του Παναθηναϊκού δεν ήταν ιδιαίτερα καλό στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού (ενδεικτικό αυτού οι 67 πόντοι που είχε πετύχει σχεδόν 1’50’’ πριν τη λήξη του ματς). Ήταν πολύ σημαντικό όμως ότι έκανε λίγα λάθη (ελάχιστοι οι πόντοι των γηπεδούχων στο ανοιχτό γήπεδο) και εμφανίστηκε αρκετά αποτελεσματικός στα «σουτ υπό καλές προϋποθέσεις» (εξ ου και το σπουδαίο 56.3% από τη γραμμή του τριπόντου). Είναι χαρακτηριστικός ο τόνος της φωνής του Πιτίνο σε ένα time out της τέταρτης περιόδου κατά το οποίο απαιτεί από τους παίχτες του να σταματήσουν το 1on1 και επιτέλους να αρχίσουν να κυκλοφορούν τη μπάλα (“run an offense, stop playing 1on1”).
To κλειδί για το πολύ ανταγωνιστικό πρόσωπο που έδειξε το «τριφύλλι» στη Μόσχα ήταν η πολύ καλή του άμυνα. Μια ματιά στον τρόπο που επιτέθηκε η ΤΣΣΚΑ (η πιο αποτελεσματική επίθεση της διοργάνωσης τον τελευταίο καιρό) στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς θα σας δώσει να καταλάβετε το γιατί. Με μια δεύτερη σκέψη, ίσως το 35.6% των Ρώσων στα δίποντα ίσως είναι αρκετό για να καλύψει τις απορίες σας…
-Ο Παναθηναϊκός παίζει εξαιρετική help defense σε απόσταση μιας πάσας η οποία κλόνισε σε τεράστιο βαθμό το παιχνίδι προσωπικής φάσης των σταρ της «αρκούδας». Οι Καλάθης και Παπαπέτρου ήταν πραγματικά άψογοι σε αυτό το κομμάτι. Το σχήμα που λανσάρει στη second unit τελευταίο ο κόουτς Πιτίνο με τον Γκιστ στο «4» βοήθησε σημαντικά. Με τον Αμερικανό στη τελική γραμμή να φλοτάρει στο κέντρο της ρακέτας (ο παίχτης του βρισκόταν στο corner-3, έχει σημασία αυτό όπως και η θέση του wing για να καλύψει την εύκολη πρόσβαση της μπάλας εκεί) η ΤΣΣΚΑ είχε πρόβλημα στο να τελειώσει αποτελεσματικά τα High PnR που συστηματικά έστηνε για να εκμεταλλευτεί την αδυναμία του Βουγιούκα στη περιφερειακή άμυνα. Οι φιλοξενούμενοι αμύνονται εξαιρετικά στον άξονα και καταφέρνουν να οδηγήσουν τον αντίπαλο σε πληθώρα εκτελέσεων χαμηλά και επάνω σε μήκος. Την ίδια στιγμή ο Παναθηναϊκός παγιδεύει στην killing zone των 3 μέτρων από το καλάθι την ντρίμπλα των αθλητικών wings των γηπεδούχων (πολύ «Πιτίνο» αυτό).
Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε ότι στον εξαιρετικό βαθμό της πράσινης άμυνας συνέβαλλε και η έλλειψη μεθοδικότητας της επίθεσης των γηπεδούχων. Το αμερικανικών επιρροών παιχνίδι των «απομονώσεων» που λανσάρει τη τελευταία διετία η ΤΣΣΚΑ δεν είναι ακριβώς η ενδεδειγμένη λύση στο ευρωπαϊκό μπάσκετ του διαφορετικού πλαισίου χώρων. Και σίγουρα δεν είναι ικανό για να φοβίσει τον Ρικ Πιτίνο…
-Η ΤΣΣΚΑ προσπάθησε να επιτεθεί στατικά με τους περιφερειακούς της (από έξω προς τα μέσα σχεδόν σε μόνιμη βάση) μέσα από απομονώσεις, στοχεύοντας θεωρητικά τον πιο αδύναμο κρίκο στη πράσινη άμυνα. Τρεις παίχτες της, οι Ροντρίγκεθ-Χίγκινς-Κλάιμπερν, πήραν περίπου το 65% των συνολικών εκτελέσεων (οι δύο αμερικανοί σταρ είχαν 6/22 σουτ). Το μελανό σημείο εντοπίζεται στο ότι προσπάθησε να επιτεθεί σε μια κλειστή, καλά οργανωμένη άμυνα, χωρίς πρώτα να την ανοίξει διαφοροποιώντας τις θέσεις της με εκτέλεση από τις γωνίες (δεν είναι τυχαίο ότι πήρε μια μικρή διαφορά όταν απείλησε από εκεί). Επίσης δεν μπήκε ποτέ πραγματικά στη διαδικασία να τη μετακινήσει και να επιτεθεί επάνω σε αυτή τη μετακίνηση, κατάσταση που σίγουρα μεγιστοποιεί τις πιθανότητες επιτυχίας όπως βλέπετε εδώ.
Οι γηπεδούχοι απομόνωναν συχνά σε 2on2 τον λιγότερο ικανό αμυντικό συνδυασμό του Πιτίνο στα μετόπισθεν όμως η παρουσία των Καλάθη-Παπαπέτρου στα close outs στα φτερά βοηθούσε την ελληνική άμυνα στο να ελέγχει τη μπάλα. Υποστήριξαν την επίθεση του με επιθετικό ριμπάουντ (16 συνολικά, 25 πόντοι από δεύτερες ευκαιρίες) κομμάτι στο οποίο αποτελούν τη Νο1 ομάδα στη διοργάνωση. Παράλληλα όμως οι Ρώσοι στα δικά τους μετόπισθεν δεν κατάφεραν να κατευθύνουν σε συνέχεια την ελληνική εκτέλεση (ακόμα και απέναντι σε lineups με ξεκάθαρες επιθετικές αδυναμίες). Εδώ για να είμαι ειλικρινής περίμενα πιο επιθετική άμυνα ώστε να βγάλουν τη μπάλα από τα χέρια του Καλάθη και με στοχευμένη αυξομείωση της ταχύτητας στην εκτέλεση των close outs (hard close outs απέναντι σε πιο ικανούς σκόρερ, παθητικά απέναντι σε παίχτες των οποίων την εκτέλεση επιθυμούσαν, ανεξάρτητα από τον τύπο της).
Σε προσωπικό επίπεδο για τον Παναθηναϊκό, ο Παπαπέτρου έκανε σπουδαίο ματς όντας σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας και στις δύο πλευρές του παρκέ. Πάσαρε, σκόραρε, έβγαλε μερικές σπουδαίες άμυνες (καθαρά 1on1 αλλά και ομαδικές) δείχνοντας το επίπεδο της αυτοπεποίθησης του στη παρούσα φάση. Ο πάγκος στήριξε το όλο αγωνιστικό οικοδόμημα και ο Τόμας έβαλε μεγάλα σουτ στο τέλος. Φυσικά (και πάλι) ο Νικ Καλάθης ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα για την αντίπαλη άμυνα. Το τελευταίο, νικητήριο σουτ (το χρειαζόταν όσο τίποτε εδώ και καιρό) ήταν απλά το επιστέγασμα μιας μεγάλης προσωπικής και ομαδικής προσπάθειας.
Ακριβώς αυτό φίλε “Hoopfellier” Θάνο…
Ας απολαύσουμε τον Νικ στο πολύ ωραίο βίντεο του BasketHead.
Η μαγεία του να βλέπεις το ταλέντο να εξελίσσεται
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαγεία στον αθλητισμό από την εικόνα ενός ταλέντου να εξελίσσεται. Είναι εκείνη η μαγική στιγμή που οι πολλές ώρες δουλειάς και η σωστή καθοδήγηση βοηθούν έναν αθλητή να ανέβει ένα σκαλοπάτι, καταφέρνοντας πράγματα που ίσως μέχρι πριν λίγο καιρό έμοιαζαν μακρινά για αυτόν και τις δυνατότητες του. Αυτή ακριβώς η εικόνα κύριοι (βλέπουμε τέτοιες καθημερινά σε ολόκληρο τον κόσμο) και κυρίως όσα κρύβονται από πίσω για τη πραγμάτωση της είναι κάτι μεγαλύτερο από τίτλους και τεράστιες νίκες ή πορείες. Είναι το ίδιο το μπάσκετ.
Ο Γιώργος Παπαγιάννης δεν έχει βάλει το πόδι του στο επόμενο σκαλοπάτι. Όμως φαίνεται ότι μπορεί σύντομα να το κάνει. Η εικόνα του να κατεβάζει τη μπασκέτα στο πάτωμα απέναντι στη frontcourt της ΤΣΣΚΑ είναι απλά η «υπόσχεση». Θα είναι κρίμα για το ελληνικό μπάσκετ να μη μάθει ποτέ πιο ήταν το πραγματικό ταβάνι των δυνατοτήτων αυτού του παιδιού. Ο κόουτς Πιτίνο έχει εξελίξει (σε διαφορετική κλίμακα και ανάλογα με τη περίπτωση) πολλούς τέτοιους ψηλούς παίχτες στη καριέρα του και το συναπάντημα του Παπαγιάννη μαζί του είναι απλά «ευλογία» για τον νεαρό σέντερ, ειδικά σε αυτή τη φάση της καριέρας του όπου όλα έδειχναν να έχουν πάρει τον λάθος δρόμο. Περισσότερα (ελπίζω) σύντομα…
Υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ;
Ο Ολυμπιακός βίωσε ένα πολύ άσχημο βράδυ σε ένα σημαντικό ματς στο Μιλάνο με την Αρμάνι να κάμπτει σχετικά εύκολα τις αντιστάσεις του. Κακό σημάδι… Ένα ακόμα. Είναι μάλιστα αξιοσημείωτο ότι οι ερυθρόλευκοι ηττήθηκαν σε ένα παιχνίδι όπου κατάφεραν να το παίξουν στο δικό τους θεωρητικά αγωνιστικό πλαίσιο, ελέγχοντας τον ρυθμό και τη δραστηριότητα των περισσότερων επιθετικών όπλων του Σιμόνε Πιανιτζιάνι. Και ηττήθηκαν εμφατικά. Η απώλεια του Βασίλη Σπανούλη (κατά τα φαινόμενα θα χάσει τα υπόλοιπα τέσσερα ματς της κανονικής περιόδου) έρχεται να προστεθεί στα ήδη αρκετά προβλήματα που έχει πλέον να επιλύσει ο κόουτς Μπλατ. Για τον Ολυμπιακό είναι πραγματικά μια “σκοτεινή ώρα”.
Περισσότερα για τη μάχη του Mediolanum…
-Οι ερυθρόλευκοι έχασαν καθαρά ένα παιχνίδι στο οποίο κατάφεραν να πετύχουν αγωνιστικούς στόχους τους οποίους λίγες ομάδες έχουν πιάσει μέσα στη σεζόν. Όπως είχαμε πει στο preview της αναμέτρησης , η επίθεση της Αρμάνι (παρά την απουσία του Γκουντάιτις) δουλεύει σε αρκετό υψηλό επίπεδο τον τελευταίο καιρό έχοντας καταφέρει να βάλει στην ίδια σελίδα τις δεξιότητες των αρκετών σκόρερ της. Η ύπαρξη παιχτών οι οποίοι μπορούν να σκοράρουν παίζοντας προσωπική φάση (απειλώντας από διαφορετικά σημεία του παρκέ) και παράλληλα να δημιουργήσουν, συνιστά σημαντικό εφόδιο στο σημερινό μπάσκετ της Ευρωλίγκας. Και ναι, η πρόταση που μόλις διαβάσετε δεν αφορά μόνο την ιταλική ομάδα…
Ο Ολυμπιακός έπαιξε πολύ καλή άμυνα στη δεύτερη περίοδο όταν κλήθηκε να επανέλθει από το -9 του πρώτου δεκαλέπτου και να ισορροπήσει το ματς παίρνοντας στα χέρια του το μομέντουμ. Ο Παπανικολάου τα πηγαίνει πολύ καλά απέναντι στον Νάναλι (παρότι ο Αμερικανός, ένας από τους κορυφαίους spot shooters της διοργάνωσης, έχασε κάποια ελεύθερα σουτ και δη «short 3s» από τις γωνίες στα οποία ειδικεύεται), οι περιφερειακοί κατευθύνουν την εκτέλεση των γηπεδούχων επάνω στον Μιλουτίνοφ και η ομάδα συνολικά δουλεύει σωστά στο κομμάτι του ριμπάουντ. Οι 4 πόντοι που έγραψε το παθητικό της ελληνικής άμυνας απέναντι σε μια τέτοια επίθεση είναι «παράσημο» αλλά σίγουρα όχι αρκετό για την τελική επικράτηση.
Στο ίδιο διάστημα ο Ολυμπιακός με τον Σπανούλη στο παρκέ εμφανίζει την εικόνα επίθεσης με αγωνιστικούς στόχους, ασχέτως με το επίπεδο αποτελεσματικότητας των τελειωμάτων του το οποίο δεν του επέτρεψε να παράγει περισσότερους από 13 πόντους στη δεύτερη περίοδο.
Σημείωση: Ο Ολυμπιακός κατάφερε δείξει μέρος των αμυντικών αρετών που τον διακρίνουν σε ολόκληρη τη φετινή σεζόν κρατώντας τους γηπεδούχους χαμηλά σε επίπεδο δημιουργίας (οι ερυθρόλευκοι είναι η Νο2 άμυνα σε αυτό το κομμάτι μετά τη Ρεάλ) και κυρίως μακριά από τις συχνές επισκέψεις στη γραμμή των προσωπικών. Οκ, ο «σπεσιαλίστας» Γκουντάιτις δεν ήταν εκεί όμως η Αρμάνι συνολικά είναι η ομάδα που εκτελεί τις περισσότερες προσωπικές στη διοργάνωση (21.5 ανά ματς, τη Πέμπτη είχε μόλις 10) και βρίσκεται στη δεύτερη θέση αναφορικά με τον δείκτη FT/FGA, πίσω από τη Ζάλγκιρις. Η άμυνα των ερυθρολεύκων επιτρέπει τις λιγότερες ελεύθερες βολές από κάθε άλλη φέτος στην Ευρωλίγκα.
Το «ψεγάδι» που μπορούμε να διακρίνουμε στα μετόπισθεν της ομάδας του Μπλατ αφορά τις περιπτώσεις όπου στην PnR άμυνα έπρεπε να αναμειχθεί τρίτος παίχτης (που δεν λέγεται Παπανικολάου), συνήθως από το κέντρο της ρακέτας, για να ελέγξει το ρολάρισμα μέχρι να εκτελεστεί το recover του ψηλού. Αυτό το ανοιχτό παράθυρο βρήκαν οι περιφερειακοί της Αρμάνι και με βασικό εκφραστή τον Τζέιμς «μάτωσαν» την ελληνική άμυνα στην επανάληψη.
-Όταν οι ερυθρόλευκοι κατάφεραν να φέρουν το παιχνίδι στα μέτρα τους ελέγχοντας το τέμπο (οι Ιταλοί δεν βρήκαν ανοιχτό γήπεδο) φάνηκε η αδυναμία τους να περπατήσουν το μονοπάτι των λεπτομερειών που κάνουν τη διαφορά ώστε να τους δώσουν το προβάδισμα. Αυτός ο καινούργιος Ολυμπιακός δεν έχει καταφέρει να «χτίσει» ακόμα αυτό το κομμάτι σε ομαδικό πάντα επίπεδο. Οι winning details που λένε οι κόουτς, οι οποίες ξεχωρίζουν τις σπουδαίες ομάδες από τις καλές. Η έλλειψη ηγεσίας εδώ ήταν προφανής.
Στο μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης η επίθεση του Ολυμπιακού είναι αποκαρδιωτική τόσο σε επίπεδο ανάπτυξης αλλά και σε αυτό της εκτέλεσης. Απέναντι σε μια από τις πιο αδύναμες άμυνες της διοργάνωσης την οποία διέπει μια ισχυρή παθογένεια στην αντιμετώπιση των PnR δράσεων, οι φιλοξενούμενοι δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν καν εστία κινδύνου για τον αντίπαλο. Η απουσία των δύο καλύτερων περιφερειακών που διαθέτει αυτό το ρόστερ (Σπανούλης, Στρέλνιεκς) είναι μια καλή δικαιολογία όμως δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς την αλήθεια. Σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός αδυνατεί χαρακτηριστικά να βάλει πίεση στα μετόπισθεν των Λομβαρδών, μην έχοντας τον γκαρντ που θα πάει βαθιά με τη μπάλα στην άμυνα τους και θα τη βάλει πραγματικά να δουλέψει, τεστάροντας τις ελλιπείς της συνεργασίες. Σε μια βραδιά όπου το low post παιχνίδι του Πρίντεζη δεν ήταν «εκεί» (χαρακτηριστική του αδυναμία να τελειώσει τις δικές του φάσεις, πολύ κακός οιωνός για την επίθεση της ομάδας κάθε φορά που συμβαίνει αυτό φέτος) και με γνώμονα ότι το συγκεκριμένο ρόστερ στερείται σπουδαίων shooting abilities, ο «πνιγμός» δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη.
Ήταν επίσης μια βραδιά όπου μετά τον τραυματισμό του Σπανούλη φάνηκε ξεκάθαρα πόσο πολύ ανάγκη είχε ο Ολυμπιακός τον γκαρντ συγκεκριμένων χαρακτηριστικών (slashing μεταξύ άλλων) που λέγαμε στη σελίδα μας. Τον περιφερειακό που θα ανοίξει δρόμους προς το καλάθι όταν αυτοί δεν είναι ορατοί από τους υπόλοιπους. Είναι προφανές ότι ο Weber θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμος στον ρόλο που είχαμε πει (ως facilitator από τον πάγκο) και όχι ως leading guard. H μηδενική εκμετάλλευση του Μιλουτίνοφ στο δεύτερο ημίχρονο είναι χαρακτηριστικό στοιχείο του όλου προβλήματος.
Με αυτά τα δεδομένα ήταν μάλλον αδύνατο για τον Ολυμπιακό να μείνει όρθιος όταν το «βαρύ πυροβολικό» των Λομβαρδών, ο Μάικ Τζέιμς, έκανε την αντεπίθεση του. Ο 29χρονος γκαρντ έπαιζε μια ταχύτητα επάνω από κάθε αντίπαλο κάνοντας τη διαφορά στο παρκέ σε ένα παιχνίδι όπου οι περισσότεροι συμπαίχτες του ήταν άστοχοι. Ο Τζέιμς βρισκόταν σε συνεχή σύνδεση με το καλάθι όντας αρκετά επιθετικός απέναντι σε μια άμυνα η οποία δεν κατάφερε ποτέ να προσαρμοστεί στη δραστηριότητα του (ίσως έπρεπε να παιχτεί από νωρίς το χαρτί του Παπανικολάου εδώ).
Ο Ολυμπιακός διάγει περίοδο κρίσης και δυστυχώς για αυτόν τα προβλήματα συνεχίζονται να συσσωρεύονται σε ένα σημείο της σεζόν όπου ψάχνει απεγνωσμένα ένα σημείο αναφοράς για να οικοδομήσει τη προσπάθεια του για αγωνιστική βελτίωση. Το πρόγραμμα μέχρι το τέλος της regular season είναι σίγουρα βολικό όμως η εικόνα στο αγωνιστικό κομμάτι δεν παρέχει τη παραμικρή εγγύηση περί σύντομης επιστροφής στο καλό μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή είναι σημαντικό να μείνει η ομάδα «μαζί». Είναι η ώρα που θα τεσταριστούν οι βάσεις που έχουν χτιστεί και οι δεσμοί του συνόλου εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών.
Σε ένα χρονικό σημείο όπου οι ερυθρόλευκοι έπρεπε να φουλάρουν τις μηχανές τους, βιώνουν μια πρωτόγνωρη ψυχρολουσία και αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών γεγονότων τα οποία δεν αφορούν μόνο το αγωνιστικό κομμάτι (και όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό που πηγαίνει αυτόματα το μυαλό σας). Ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να ξεκινήσει να παίζει playoff basketball πριν το τέλος κανονικής περιόδου για την επιβίωση του, προχωρώντας βήμα-βήμα και ζυγίζοντας κάθε κατοχή από εδώ και στο εξής…
Υ.Γ: Έχει τις πιθανότητες του. Τι λέτε..;
(photo by @KirkGoldsberry)
Y.Γ1: H αναφορά του ομοσπονδιακού μας προπονητή Θανάση Σκουρτόπουλου στις δυσκολίες που παρουσιάζει η περίπτωση του Μάικ Μπράμος και στον τρόπο που έχουν στήσει φέτος οι Μπακς την ομάδα γύρω από τον Αντετοκούνμπο μόνο τυχαία δεν ήταν. Δίπλα στο δίδυμο των Καλάθη-Σλούκα και με τον Γιάννη στο “4”, ένας παίχτης με τον 3&D χαρακτήρα του 32χρονου G/F της Βενέτσια θα αποτελούσε πραγματικά καλό fit. Ο Μπράμος (έβαλε το νικητήριο καλάθι εχθές απέναντι στην Αρμάνι) σουτάρει φέτος με 51% στο τρίποντο και μετράει 10.6 πόντους στην ιταλική λίγκα.
