Rio 2016 Olympic Basketball Power Rankings

Η μεγάλη στιγμή του Ολυμπιακού τουρνουά έφτασε και όλοι μαζί παίρνουμε θέση ώστε να δούμε την ιστορία να γράφετε.. Μια διοργάνωση ξεχωριστή καθώς εκτός των άλλων θα αποτελέσει τη τελευταία παράσταση για μερικούς θρύλους των καλοκαιρινών, διεθνών τουρνουά. Το Hoopfellas κάνει εισαγωγή στο τουρνουά με τα καθιερωμένα Power Rankings του.

Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε την αξιολόγηση των ομάδων στην αφετηρία των Ολυμπιακών αγώνων..

12. VENEZUELA: Η Βενεζουέλα πήρε τον τίτλο στο περυσινό FIBA Americas Championship στο Μεξικό σε ένα τουρνουά στο οποίο οι Θεοί του μπάσκετ είχαν σκύψει πάνω από τη χώρα του Νικολά; Μαδούρο ποτίζοντας την με μαγικά φίλτρα. Αυτή η “αστρόσκονη” των τότε ημερών ώθησε την ομάδα της Βενεζουέλας σε διαδοχικά θαύματα στα νοκ-άουτ ματς, τελειώνοντας τον Καναδά στα ημιτελικά και την Αργεντινή στον τελικό. Μιλάμε για ασύλληπτες καταστάσεις..

H απουσία του γκαρντ των Νετς Greivis Vasquez (οι γιατροί του Μπρούκλιν δε του άφησαν κανένα περιθώριο καθώς πρέπει να αναρρώσει πλήρως από την εγχείρηση του Δεκέμβρη) είναι σαφέστατα το μεγάλο πρόβλημα για την ομάδα του Αργεντινού Νέστορ Γκαρθία κυρίως γιατί καθιστά τη δημιουργική δυνατότητα στην επίθεση της Βενεζουέλας πολύ limited. Έχω την αίσθηση ότι απέναντι σε άμυνες οι οποίες θα τους πιέσουν στο μισό γήπεδο θα έχουν σημαντικό πρόβλημα ενώ μη ξεχνάμε ότι θα πρέπει να υπερβούν εαυτούς σε επίπεδο μαχητικότητας για να ματσάρουν την έλλειψη μεγέθους που τους διακρίνει στο ζωγραφιστό και να ισορροπήσουν τα ριμπάουντ, τομέας πολύ σημαντικός σε τέτοιες διοργανώσεις. Το δίδυμο των Gregory Vargas  (1.80-PG-86) και John Cox (1.94-G/F-81) θα αποτελέσει τη βάση του παιχνιδιού των Λατινοαμερικανών. Ο Vargas (παίζει στη Λατινική Αμερική σε όλη του τη καριέρα) έκανε παπάδες στο Ισραήλ πέρυσι με τη Χάιφα (13.8 πόντους- 4.8 ριμπ.- 6.1 τελικές) και κέρδισε το συμβόλαιο στη Νανσί για την επόμενη σεζόν ενώ ο βετεράνος Cox είναι πασίγνωστος σε όσους παρακολουθούν (έστω και όχι στενά) ProA μιας και είχε εργαστεί στη Γαλλία 11 ολόκληρες σεζόν.

11. CHINA: Η Κίνα δεν είχε πρόβλημα να φτάσει σε μια ακόμα παρουσία σε Ολυμπιακό τουρνουά. Mη ξεχνάμε ότι δεν έχει απουσιάσει από αυτό τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Μερίδιο φυσικά στη πρόσφατη επιτυχία τους έχει και ο δικός μας, κόουτς Γιάννης Χριστόπουλος ο οποίος ταξίδεψε στα βάθη της Ανατολής πριν χρόνια για χάρη του Παναγιώτη Γιαννάκη και στερέωσε εκεί.

Οι Κινέζοι κάνουν βήματα προόδου και αυτό είναι σημαντικό για μια χώρα η οποία ακόμα βρίσκεται σε αρχικό στάδιο ανάπτυξης όσον αφορά το άθλημα. Το μπάσκετ είναι το πρώτο σπορ στη χώρα τους η λίγκα της οποίας φιλοξενεί όλο και περισσότερους διάσημους και ποιοτικούς Αμερικανούς αθλητές (γενικά οι Κινέζοι είναι φανατικοί με οτιδήποτε αμερικάνικο..).Προσωπικά εστιάζω στο ότι κατεβάζουν στο Ρίο μια  νεανική ομάδα αποκύημα της προσπάθειας που κάνουν τα τελευταία χρόνια στα τμήματα υποδομών. Το κακό για τους για τους Κινέζους είναι ότι όλο το ταλέντο τους συγκεντρώνεται στη γραμμή ψηλών με τους δύο φετινούς second rounders, Zhou Qi (Rockets, 2.17-C-96) και Wang Zhelin (Memphis, 2.13-C-94) να πλαισιώνουν τον “βετεράνο” σταρ Yi Jianlian. O Qi είναι ένα πολύ αθλητικό παιδί με παιχνίδι πάνω από το καλάθι και νομίζω αξίζει τη προσοχή σας. Το “μέγεθος” είναι το βασικό συν τους σαν σύνολο. Η έλλειψη ποιότητας στα γκαρντ όμως είναι εμφανής. Δεν έχουν δημιουργία ή αρκετή παραγωγή σε αυτή τη γραμμή (μόνο ο Guo έχει παιχνίδι με τη μπάλα στα χέρια) γεγονός που έχει άμεσο αντίκτυπο στη παραγωγικότητα των ψηλών τους. Οι Κινέζοι θα παλέψουν στο πρώτο γκρουπ για τη νίκη απέναντι στη Βενεζουέλα ενώ παράλληλα θα προσπαθήσουν να είναι όσο το δυνατόν πιο ανταγωνιστικοί απέναντι στους Αυστραλούς, δεδομένου του ότι οι υπόλοιπες ομάδες  έχουν σημαντική ποιοτική διαφορά.

10. NIGERIA: Η Νιγηρία κατέκτησε το τρόπαιο στο Αφρομπάσκετ αφήνοντας εκτός Σενεγάλη και Αγκόλα. Ειλικρινά θα ήθελα να τους δω με το δίδυμο των Blazers (Ezeli-Al Fariq-Aminu) στο παρκέ , με το οποίο σίγουρα θα παρουσιάζονταν πραγματικά ανταγωνιστικοί ειδικά στο αμυντικό κομμάτι.

 Η Νιγηρία έχει ποιότητα. Μιλάμε για μακριά και αθλητική ομάδα η οποία μπορεί να τρέξει το γήπεδο, να αμυνθεί σε προσωπικό επίπεδο και να πάρει τα ριμπάουντ. Το ζήτημα είναι εάν μπορεί να τρέξει “μαζί” και να κεφαλαιοποιήσει το αθλητικό της πακέτο. Σημαντικός εδώ ο Josh Acognon, ο οποίος δεν είναι ο PG που θα αναμείξει όλους τους συμπαίχτες του στην επίθεση. Οι Νιγηριανοί διαθέτουν ποιοτικούς βετεράνους όπως ο Udoh, o Uzoh, o Diogu όμως προσωπικά θα ήθελα να δω τον πρώην Blue Devil και απόφοιτο του Suracuse Michael Gbinije (2.01-SG/SF-1992, φετινό ντραφτ των Πίστονς στο Νο49) και Chamberlain Oguchi της Άνβιλ ο οποίος έκανε εξαιρετικό Αφρομπάσκετ πέρυσι. Οι δύο αυτοί “πλάγιοι” και τα περιφερειακά τους ποσοστά θα είναι βαρόμετρο για την επίθεση των Αφρικανών.

9. CROATIA: Για τους Κροάτες τα είπαμε μετά το προολυμπιακό στο Τορίνο. Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα πρόκειται για μια μεγάλη επιτυχία, με το σύνολο του Άτσο Πέτροβιτς να ταξιδεύει στο Ρίο με ιδιαίτερα καλή ψυχολογία. Το τελευταίο είναι βέβαια σχετικό γιατί εκεί που έχει ήλιο και 40 βαθμούς μπορεί μέσα σε μικρό διάστημα να συννεφιάσει και να βρέξει με παράλληλη κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας για τους Κροάτες..Παίχτης-κλειδί σε αυτή την ομάδα, ειδικά με τον τρόπο που είναι δεδομένη, είναι ο Ντάριο Σάριτς. Όπως σας έχω υπογραμμίσει σε αυτά τα τουρνουά shooters όπως ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς κάνουν τη διαφορά όμως το all around ταλέντο του Σάριτς μοιάζει καταλυτικό στο παιχνίδι των Κροατών. Ο Πέτροβιτς τον χρησιμοποιεί ως facilitator, με τον φόργουορντ των Σίξερς να καλύπτει μέχρι και τα κενά στα guards παίζοντας πολύ με τη μπάλα στα χέρια (όχι μόνο ως δημιουργός αλλά και ως μεταφορέας από την εισαγωγική πάσα, κατάσταση ανάλογη με αυτή που είχε παρουσιάσει ο Ίβκοβιτς με τον Νεμάνια Μπιέλιτσα στο παρελθόν και την εθνική Σερβίας).  Η τρύπα στη θέση “1” παραμένει μεγάλη αντίθετα με τα φτερά όπου οι Κροάτες είναι γεμάτοι. Σημαντικός παράγοντας το clutch play του Σιμόν, παίχτης που μιλάει στα δύσκολα για τη Hvratska.

Oι Κροάτες μπορούν να τερματίσουν οπουδήποτε στο γκρουπ. Ο π ο υ δ ή π ο τ ε . . . Κατά τη γνώμη μου δεν είναι τόσο φαβορί για την πρόκριση όσο παρουσιάζονται. Πιθανόν θα χρειαστεί να πετύχουν κάτι ανάλογο με αυτό που πέτυχαν στο Τορίνο αφήνοντας εκτός συνέχεια τη γηπεδούχο. Καθόλου εύκολη αποστολή για μια ομάδα που στο Τορίνο πάντως απέδειξε πως το να μοιράζεις σωστά τους ρόλους είναι το σημαντικότερο ίσως συστατικό της επιτυχίας στα καλοκαιρινά τουρνουά

8. AUSTRALIA: Παρακολουθώντας την Αυστραλία στο Μπουένος Άιρες και το Σάο Πάολο μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι αυτή η ομάδα ένα ή δύο κομμάτια πίσω από το σύνολο που θα θεωρηθεί έτοιμο για να κοιτάξει ψηλά στο Ολυμπιακό τουρνουά. Η ομάδα έχει αδιαμφισβήτητη ποιότητα, παίχτες με “χιλιόμετρα” στο ΝΒΑ και μια παράδοση καλών εμφανίσεων στους Ολυμπιακούς αγώνες όμως ακόμα ο κόουτς Lemanis έχει δουλειά μπροστά του, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι. Οι Boomers είναι ομάδα με μέγεθος και δύναμη στο ζωγραφιστό. Ποντάρει στη κυριαρχία στο ριμπάουντ για να επιβάλλει το τέμπο του. Δοκίμασαν πολύ στη προετοιμασία two guard-lineups με τους Mills-Dellavedova και το δίδυμο Broekhoff- Motum (αρκετά θετικός) στα forwards δίπλα στον Baynes (ξεκινούσε μπροστά από τον Bogut). Τους λείπει πολύ ένας slasher στη περιφέρεια ώστε να δημιουργήσει χώρους για τους υπόλοιπους. O Mills (πολύ σημαντικός) επίσης θα πρέπει να διαχειριστεί καλύτερα το shot selection του και την επιμονή του στη περιφερειακή εκτέλεση (κυνηγάει το τρίποντο σε βαθμό που σταματάει τη ροή στην επίθεση της ομάδας του). Ηγετική φυσιογνωμία και παίχτης-κλειδί ο Joe Ingles με τον οποίο στο παρκέ τα “καγκουρό” παίζουν πολύ πιο ισορροπημένα και με περισσότερη διαύγεια. Δε σας κρύβω ότι όσο βλέπω τον παίχτη των Τζαζ κάνω αυτόματα σκέψεις σχετικά με το τι θα μπορούσε σήμερα, στα 29 του, να κάνει στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ και στο υψηλότερο επίπεδο παίζοντας είτε ως Point-Forwards είτε ως Stretch/Passing-4..

Έτσι όπως έχει σχηματιστεί το πρόγραμμα και τα γκρουπ, οι Boomers έχουν τύχη. Βρίσκονται σε έναν όμιλο που συμμετέχουν δύο σίγουρα πιο αδύναμες ομάδες (Βενεζουέλα, Κίνα), με τη πιθανή διασταύρωση στους “8” να μην είναι απαγορευτική (ΗΠΑ, Σερβία, Γαλλία στο γκρουπ τους). Καθόλου άσχημα εάν αναλογιστούμε ότι με ένα πολύ καλό ματς μόνο μπορεί να βρεθούν στα μετάλλια. Ο δρόμος αυτός βέβαια μοιάζει τόσο κοντινός όσο και μακρινός. Οι Αυστραλοί πρέπει να βελτιώσουν τις αμυντικές τους επιδόσεις αρχικά για να αποφύγουν τους μπελάδες στη πρώτη φάση (η έκπληξη παραμονεύει σε τέτοιες περιπτώσεις παρά τη διαφορά ποιότητας) και έπειτα να κοιτάξουν με βάσιμες πιθανότητες το πρώτο χιαστί παιχνίδι. Πάντως το μέλλον τους με Simmons και Exum μοιάζει δικαιολογημένα ευοίωνο.

7. BRAZIL: Ο Ruben Magnano δεν είναι τυχαίος προπονητής και πάνω στη βάση της παρουσίας του και της δουλειάς του μπορώ να ποντάρω ότι οι οικοδεσπότες έχουν τα φόντα να αποτελέσουν την έκπληξη της διοργάνωσης. Οι Βραζιλιάνοι έχουν περάσει σε άλλο επίπεδο με τον Αργεντινό κόουτς στο τιμόνι φτάνοντας στο Λονδίνο ένα ματς πριν τη ζώνη των μεταλλίων (έχασαν από τη πιο μπαρουτοκαπνισμένη Αργεντινή). Αυτό το τείχος θέλουν να περάσουν τώρα, μέσα στο σπίτι τους. Οι γηπεδούχοι έχουν καλό ρόστερ και αξιόλογο σύνολο. Θα τους λείψει περισσότερο ο Σπλίτερ και λιγότερο ο Βαρεχάο όμως θα είναι εκεί ο Νένε, ο Φελίτσιο (Μπουλς), το δίδυμο Χουέρτας-Νέτο στο πόιντ (ο γκαρντ των Jazz είναι ίσως ο σημαντικότερος παίχτης αυτής της ομάδας) και οι βετεράνοι Barbosa-Garcia στα φτερά οι οποίοι αποτελούν βαρόμετρο σε όρους περιφερειακής εκτέλεσης και άμυνας για το παιχνίδι της Βραζιλίας.

Το γκρουπ διέπεται από πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας όμως πιστεύω ότι η δύναμη της έδρας μπορεί να σπρώξει τους Βραζιλιάνους στους “8”. Δε θα μου κάνει εντύπωση ακόμα και εάν αποφύγουν τη τέταρτη θέση. Φυσικά όλα είναι ρευστά. Όμως παρακολουθώντας αυτή την ομάδα τα τελευταία χρόνια υπό τον Magnano σου δίνεται η εντύπωση ότι η στιγμή που οι συνθήκες θα θεωρούνται ώριμες για να κάνουν το βήμα παραπάνω ίσως έφτασε.. Πιθανόν να είναι τώρα.

– ARGENTINA: Μόνο ο Πριγκιόνι λείπει για συμπληρωθεί το παζλ της μεγαλύτερης ίσως συμμορίας που γνώρισε το FIBA Basketball ιστορικά. Αυτό το τελευταίο ταξίδι που μας προσφέρει η θρυλική γενιά των  “γκαούτσος” και η δέσμευση των ιδίων στην εθνική τους ομάδα είναι μεγαλύτερο από κάθε αποτέλεσμα και κάθε τίτλο. Μιλάμε για την ομάδα που έχει γράψει μερικές από τις καλύτερες καλοκαιρινές, μπασκετικές ιστορίες και έχει δώσει απλόχερα σε όλους εμάς μεγάλες βραδιές.

Η Αργεντινή δεν είναι η ίδια ομάδα πλέον καθώς τα χρόνια που προστέθηκαν στις πλάτες των αστεριών της “έγραψαν” και στο παιχνίδι της ομάδας. Όμως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Σε αυτούς τους αγώνες οι Αργεντινοί θα είναι πάλι εκεί, με τους δύο καλύτερους FIBA Players ίσως που είδε το άθλημα στη σύγχρονη εποχή του, Τζινόμπιλι και Σκόλα. Δίπλα τους το γνωστό supporting cast των Ντελφίνο-Νοτσιόνι και οι PGs Campazzo-Laprovittola συνθέτουν μια ποιοτική βάση παιχτών σε αυτό το επίπεδο. Είμαι ικανοποιημένος από το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της η Αργεντινή βελτιώθηκε παιχνίδι με παιχνίδι, αξιοποιώντας κάθε μέρα δουλειάς που είχε σαν ομάδα. Παραμένουν το σύνολο με το μεγαλύτερο μπασκετικό IQ και τα ισχυρότερα intangibles στη διοργάνωση όμως πλέον έχουν εγγενής αδυναμίες οι οποίες έχουν να κάνουν με την άμυνα τους στο κέντρο του ζωγραφιστού και γενικά τον τρόπο με τον οποίο προστατεύουν το καλάθι τους (τους λείπει το rim protection). Βαρόμετρο τα περιφερειακά τους ποσοστά δεδομένου ότι η επιτυχημένη εκτέλεση ανοίγει τους χώρους για το βαρύ σασί της επίθεσης τους, το face/post up παιχνίδι του βασιλιά Σκόλα. Τα προγνωστικά δεν είναι υπέρ τους μιας και πλέον είναι ρηχή ομάδα αν και το δηλητήριο είναι ακόμα εκεί. Θα χρειαστεί ακόμα λίγη μαγεία Μάνου..

5. LITHUANIA: Γουστάρω.. Για τους Λιθουανούς  τα είπαμε και στο Stoiximan Blog πρόσφατα. Έχουν αναπτύξει ισχυρούς μηχανισμούς και χαρακτήρα νικητή σε αυτό το επίπεδο χωρίς να έχουν το ελίτ ατομικό ταλέντο αλλά μια ομάδα με καλά μοιρασμένους ρόλους, που έχει μάθει να παίζει μαζί και να ανταποκρίνεται στο μπάσκετ αυτών των τουρνουά, δημιούργημα του μετρ Γιόνας Καζλάουσκας.

Οι Λιθουανοί έχουν τεράστια παράδοση σε επίπεδο ολυμπιακών τουρνουά και τη τεχνογνωσία να αναρριχηθούν  ψηλά σε αυτές τις διοργανώσεις. Είναι η ίδια ομάδα που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια στη βάση της. Έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ στη προετοιμασία με τον αέρα του συνόλου που έχει δουλέψει καιρό μαζί και τώρα πιάνει τα prime του (κέρδισε δύο φορές σε κλειστά ματς την Ισπανία).  Είναι πανίσχυρη κοντά στο καλάθι (φέτος θα δούμε ενεργό και τον Σαμπόνις), προστατεύει όσο λίγες ομάδες το “βαμμένο”και θα στηριχτεί και πάλι στο αμυντικό κομμάτι για να ξεχωρίσει δεδομένου του ότι το ρηχό backcourt της (όσο και εάν απλά above average παίχτες σε συλλογικό επίπεδο στην EL όπως οι Καλνιέτις, Σεϊμπούτις μεταμορφώνονται σε stars) δε τη βοηθάει ώστε να φτάσει σε υψηλά παραγωγικά επίπεδα με συνέπεια. Σκληρή ομάδα, παιγμένη δε θα μου κάνει τη παραμικρή εντύπωση να τη δω στα μετάλλια και πάλι.

4. SERBIA: Και εδώ βλέπω να εξελίσσεται η ιστορία μιας ξεχωριστής (σπουδαίας, θα δείξει..)  ομάδας η οποία φτάνει στο pick της σταδιακά.  Έχω φάει μεγάλη ήττα με την απουσία του Νεμάνια Μπιέλιτσα (ειδικά όταν αυτός ο παίχτης λείπει από τη πιο αδύναμη γραμμή, αυτή των forwards) ο οποίος θα ανέβαζε επίπεδο τους Σέρβους και θα μου έδινε την ώθηση να τους τοποθετήσω ακόμα και στο Νο2 αυτών των Power Rankings. H Σερβία έχει ακόμα έναν PG που κάνει τη διαφορά απέναντι σε οποιονδήποτε οπουδήποτε στο FIBA Basketball (Τεόντοσιτς, δύο κομβικούς guards όπως ο Μπογκντάνοβιτς (σε ασύλληπτη κατάσταση στη προετοιμασία) και ο Νέντοβιτς συν σπουδαίους παίχτες-ρόλων στο backcourt ενώ φέτος θα παρουσιάσει και τον Nikola Jokic των Νuggets, παίχτη που μπορεί να ανεβάσει επίπεδο τη γραμμή ψηλών της (το γιατί θα το δείτε σύντομα).

Οι παλαιότεροι φίλο-αναγνώστες του Hoopfellas γνωρίζεται την αδυναμία μου στη συγκεκριμένη ομάδα και φυσικά ξέρετε ότι θα είμαι “Σσσσέεερμπια” από τη κορυφή έως τα νύχια και σε αυτό το τουρνουά περιμένοντας να δω την ομάδα του Σάλε να φτάνει μέχρι τον τελικό, ξεπερνώντας τη τραγική περυσινή εμπειρία (σε όλα τα επίπεδα) του ημιτελικού με τη Λιθουανία. Το backcourt είναι εξαιρετικό, στο “5” υπάρχουν πλέον δύο πολύ καλοί finishers (Radulica, Jokic) όμως λείπουν οι συνδετικοί κρίκοι στα forwards τη στιγμή που θα χρειαστεί και ένα τίμιο ποσοστό που θα κρατήσει την άμυνα τουλάχιστον “εκεί” από τους SF/PFs του Τζόρτζεβιτς (ρε Μάτσβαν, κάνε το θαύμα σου..). Η Σερβία θα παίξει και πάλι καλό μπάσκετ αυτό είναι δεδομένο. Τα υπόλοιπα κατατάσσονται στα Αρχαία Μυστήρια του πλανήτη τα οποία όλοι ψάχνουν και κανείς δε γνωρίζει..


3. FRANCE: Οι Γάλλοι ονειρεύονται μια επανάληψη των Ολυμπιακών του 2000 όταν και έφτασαν μέχρι τον τελικό απέναντι στη TEAM USA όμως ο δρόμος μοιάζει μακρινός μιας και στα παιχνίδια προετοιμασίας φάνηκαν λίγο σνομπ και αυτό δεν είναι πάντα το καλύτερο υπόβαθρο για να ξεκινήσεις ένα τέτοιο τουρνουά. Το ρόστερ τους είναι γεμάτο από “ελίτ ταλέντο” με τον Κολέ να αφήνει έξω έναν sniper όπως ο Fournier (συζητήθηκε αυτή του η απόφαση στη Γαλλία) για να πάρει τον Kahudi. Θεωρώ (βασικά είμαι σχεδόν βέβαιος) ότι με τον Ερτέλ αυτή τη φορά στο backcourt προτίμησε κάτι πιο συντηρητικό για να κλείσει τους “πλάγιους”.

Ο Rydy Gobert θα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος στο αμυντικό οικοδόμημα των Γάλλων το οποίο μαζί με τα περιφερειακά ποσοστά θα κρίνουν πολλά για τη φετινή πορεία της ομάδας. Η κατάσταση του Πάρκερ επίσης. Στο ρόστερ του Κολέ υπάρχει η ποιότητα να καλύψει τη κακή βραδιά του star των Σπερς (De Colo, Heurtel, Batum) όμως ο προπονητής της Στρασμπούργκ θα πρέπει να διαχειριστεί σωστά τις ισορροπίες. Η πιθανότητα να χρειαστεί να ξεκαθαρίσουν μια και καλή τις διαφορές τους με τους Ισπανούς σε ένα νοκ-άουτ ματς μοιάζει αυξημένη και θα αποτελέσει ένα από τα highlights του τουρνουά.

2. SPAIN: Άλλη μια πολύ σπουδαία, κυρίαρχη πραγματικά γενιά, στο τελευταίο της ταξίδι. Οι Ισπανοί βέβαια (σε αντίθεση με τους Αργεντινούς) έχουν μια τεράστια δεξαμενή παιχτών που τους επιτρέπει να επιδείξουν συνέχεια. Ο Σκαριόλο δοκίμασε πράγματα στη περίοδο προετοιμασίας και κατέληξε στο καλύτερο δυνατό ρόστερ αν και δε θα μου έκανε εντύπωση να δώσει μια καλύτερη ευκαιρία στον Ρίμπας στη προετοιμασία (τον έπαιξε πολύ λίγο, σημάδι ειλημμένης απόφασης). Το δίδυμο Μίροτιτς-Αμπρίνες δίνει μια δυνατή ένεση φρεσκάδας ως η γενιά που έρχεται από πίσω ενώ ο κορμός της Ρεάλ Μαδρίτης (υπολογίστε και τον “Σίξερ” Ροντρίγκεθ..) μη ξεχνάτε ότι έχει βγει όρθιος από πολλές καλοκαιρινές μάχες στα χαρακώματα. Ο Πάου είναι πάντα εκεί, όχι όμως και ο Μαρκ, απουσία σημαντική που πιθανόν θα φανεί. στα ματς μεταλλίων καθώς χωρίς αυτόν οι Ισπανοί δεν είναι το ίδιο δυνατοί αμυντικά στο βάθος του ζωγραφιστού.

Η ποιότητα της ομάδας του Σκαριόλο είναι αδιαμφισβήτητη. Μένει να δούμε το πόσο διψασμένη (εδώ έχω ενστάσεις) θα εμφανιστεί σε αυτή τη διοργάνωση μετά τη περυσινή τεράστια επιτυχία, στην οποία συνετέλεσε σημαντικά η εντός έδρας ταπείνωση του 2014. Όλα είναι κύκλος. Και το να εμφανίσει η Ισπανία μια ομάδα με πολύ υψηλό κίνητρο θα είναι το ήμισυ της επιτυχίας στους Ολυμπιακούς του Ρίο..