H μυρωδιά των βιβλίων
H πηγή του επιθετικού προβλήματος του Ολυμπιακού και η Heavy Low post-επίθεση του Παναθηναϊκού. Οι δύο “αιώνιοι” προσπαθούν να βρουν το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα φετινά τους σύνολα. Η Ευρωλίγκα επιστρέφει στο παρκέ του Hoopfellas…
Λένε ότι η μυρωδιά ενός βιβλίου μαρτυρά πολλά στοιχεία του χαρακτήρα ή της ταυτότητας του. Σε προϊδεάζει για το υλικό από το οποίο μπορεί να είναι φτιαγμένο, τη χρονική περίοδο που δημιουργήθηκε, τη προέλευση του. “Είναι η διαφορά μεταξύ της θερμής μυρωδιάς του δέρματος της αγγλικής περγαμηνής και της πιο έντονης, δροσερής των ιταλικών δερμάτων” όπως περιέγραφε σε βιβλίο του o expert των μεσαιωνικών manuscripts και βιβλιοθηκονόμος του Κέιμπριτζ, Dr. Christopher de Hamel. Όσο προχωράμε στη σεζόν έχω την αίσθηση ότι έναν αντίστοιχο ρόλο έχουν αναλάβει οι Αμερικανοί προπονητές των δύο “αιωνίων”, προσπαθώντας να “οσμιστούν” αυτό που κρατούν στα χέρια τους και παράλληλα να καταλήξουν στο υλικό από το οποίο τελικά είναι φτιαγμένα τα δύο αυτά σύνολα αξιολογώντας σε μια πιο ρεαλιστική βάση το σύνολο των πιθανοτήτων τους στη τελική ευθεία της κανονικής περιόδου.
Ο Ολυμπιακός έχασε έδαφος στη μάχη για τα προνόμια που δίνει η τέταρτη και η πέμπτη θέση με τον προβληματισμό που εκφραζόταν εδώ καιρό για την επίθεση του να έχει εξελιχθεί πλέον σε παθογένεια. Ο Παναθηναϊκός κράτησε επαφή με τη πρώτη οχτάδα όμως παραμένει outsider για την είσοδο σε αυτή δεδομένου ότι είναι αναγκασμένος να στηριχθεί σε ένα πολύ συγκεκριμένο τακτικό πλάνο χωρίς πραγματικές ποιοτικές εναλλακτικές σε επίπεδο αγωνιστικής έκφρασης. Παρ’όλα αυτά και οι δύο ομάδες είναι “εδώ” και θα παλέψουν μέχρι τέλους. Απλά θεωρώ, φιλτράροντας τη συνολική απόδοση της κάθε μίας από την ενδέκατη ημέρα του Οκτώβρη μέχρι σήμερα, ότι τόσο ο Ολυμπιακός όσο και ο Παναθηναϊκός βαθμολογικά βρίσκονται ακριβώς εκεί που τους αξίζει.
Από πού πηγάζει το πρόβλημα στην επίθεση του Ολυμπιακού;
Το έχουμε σημαδέψει καιρό. Εστιάσαμε μάλιστα και στο αντίστοιχο preview σημειώνοντας ότι πιθανόν για την Αναντολού θα είναι αρκετό ένα καλό αμυντικό παιχνίδι στο οποίο θα κρατήσει τα νούμερα της ελληνικής ομάδας χαμηλά. Kαι έτσι έγινε… Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει σημαντικό πρόβλημα αναφορικά με τη παραγωγικότητα του η οποία έχει κάνει βουτιά στις 4 τελευταίες αγωνιστικές, στις οποίες οι Πειραιώτες γνώρισαν μάλιστα ισάριθμες ήττες.
Από το επιθετικό οπλοστάσιο της ομάδας του Μπλατ έλειπαν από την αρχή της σεζόν συγκεκριμένες δεξιότητες, την απουσία των οποίων όμως οι ερυθρόλευκοι κάλυπταν με το παιχνίδι συνεργασίας, τη δυναμική τους στο επιθετικό ριμπάουντ και τη σωστή εκτέλεση της διαδικασίας που οδηγεί στα λεγόμενα High percentage shots (safe επιλογές) σε κομβικές στιγμές των ματς. Πλέον, κοιτώντας πάντα τη μεγάλη εικόνα, είναι φανερό ότι στην επίθεση του Ολυμπιακού έχουν απενεργοποιηθεί «σταθερές», κατάσταση που υπαγορεύει μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στον δρόμο για την «ανάρρωση». Στη Πόλη (και χωρίς τον Βασίλη Σπανούλη, με ότι αυτό συνεπάγεται αναφορικά με τα στοιχεία που ο αρχηγός φέρνει στο επιθετικό κομμάτι) γίναμε μάρτυρες ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος του όλου προβλήματος.
Από πού πηγάζει όμως αυτή η «πτώση» στο efficiency και φυσικά στη συνολική παραγωγικότητα του συνόλου του Μπλατ; Ένας βασικός λόγος είναι η έλλειψη αποτελεσματικού post up παιχνιδιού. Πρόκειται για μια κατάσταση η οποία αποτέλεσε έναν από τους πυλώνες της ερυθρόλευκης επίθεση (και) φέτος σε επίπεδο ανάπτυξης και εκτέλεσης. Η βουτιά στα νούμερα του Γιώργου Πρίντεζη στις 4 τελευταίες άσχημες βραδιές του Ολυμπιακού είναι χαρακτηριστική. Μιλάμε για τον ικανότερο low post επιθετικό της ομάδας και έναν εκ των δύο (ο Σπανούλης είναι ο άλλος) πραγματικά ικανών 1on1 παιχτών των ερυθρολεύκων.
Στις 19 πρώτες αγωνιστικές ο 34χρονος φόργουορντ μετρούσε 16 ματς με διψήφιο αριθμό πόντων. Στις 4 τελευταίες αναμετρήσεις «γράφει» 4.8 πόντους με 7/23 δίποντα (και 0/5 τρίποντα). Η Αναντολού αμύνθηκε επιθετικά στην εισαγωγική πάσα τόσο απέναντι σε αυτόν (3/4 aggressive ή 4/4 ο Μόερμαν) όσο και στον Μιλουτίνοφ (4/4 Ντάνστον) και έλεγξε πλήρως το cross screen που χρησιμοποιούν οι ερυθρόλευκοι για να βάλουν τη μπάλα στον Έλληνα PF πιο βαθιά στο low post (η άλλη version αφορά side καταστάσεις ψηλά όπου επιτίθεται βάζοντας τη μπάλα στο παρκέ και χρησιμοποιώντας το εξαιρετικό του footwork για να φτάσει στο σημείο που θέλει). Η αδυναμία της επίθεσης του Ολυμπιακού να ακουμπήσει τη μπάλα αποτελεσματικά στο low post (o Μιλουτίνοφ κινείται σε μεγαλύτερο διάστημα στο High post λειτουργώντας ως screener-passer, απόρροια του 5-out format που επέλεξε για σημαντικό χρόνο στο παιχνίδι ο Μπλατ) είχε αρνητική επίδραση σε πολλούς τομείς για τους φιλοξενούμενους οι οποίοι δυσκολεύτηκαν σε επίπεδο ανάπτυξης.
Σημειώστε αυτό. Από το ξεκίνημα μιλάμε για την έλλειψη slashing abilities από την επίθεση του Ολυμπιακού, όταν μάλιστα το low post παιχνίδι ήταν εκεί. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι πλέον χωρίς αποτελεσματική δράση χαμηλά και penetration από τους περιφερειακούς να μετακινήσεις την άμυνα, να παράγεις close out επίθεση και να σουτάρεις καλά από τη περίμετρο. Στα τρία τελευταία ματς ο Ολυμπιακός μετράει 14/57 τρίποντα (24.5%) και 30 τελικές για 36 λάθη…
Η επίθεση των ερυθρολεύκων δούλεψε καλύτερα στη τέταρτη περίοδο όταν ο κόουτς Μπλατ έδωσε στον Πρίντεζη ρόλο main screener ψηλά. Ενεργοποίησε μάλιστα και Twist στέλνοντας αρχικά τον Μιλουτίνοφ για screen με τον Πρίντεζη να ακολουθεί ώστε να μπει η δράση σε κατάσταση εκτέλεσης αφού έχει δημιουργηθεί καλύτερο πλαίσιο για τον χειριστή της μπάλας (δύο διαδοχικά σκριν, αυξημένη η περίπτωση ανισορροπίας για τον περιφερειακό της Αναντολού). Το πρόβλημα για τον Ολυμπιακό όμως ήταν ότι έπαιξε για αρκετό χρόνο τον καλύτερο σουτέρ της ομάδας (Στρέλνιεκς) επάνω στη μπάλα, ως main ball handler στις ball-screen καταστάσεις. Μέγα λάθος θα πει ο απλός παρατηρητής με μια πρώτη ματιά δεδομένου ότι οι φιλοξενούμενοι έχασαν το αναντικατάστατο σε αυτό το ρόστερ δηλητήριο του Λετονού sniper στην αδύνατη πλευρά κάτι που όντως συνέβη. Όμως στη πραγματικότητα ο κόουτς Μπλατ αναγκάστηκε να βάλει τον Στρέλνιεκς εκεί γιατί απλούστατα ήταν ο μόνος περιφερειακός που στο PnR έβαζε πίεση στην άμυνα των γηπεδούχων όντας σε ανοιχτή γραμμή με το καλάθι (κυρίως με το εξαιρετικό του pull up το οποίο επέτρεπε στην επίθεση της πίσω γραμμής να έχει λίγο χώρο παραπάνω).
Σε αυτό το τελευταίο δύσκολο διάστημα, η επίθεση του Ολυμπιακού έχει αντιμετωπίσει πρόβλημα όταν τα πράγματα στο low post δεν πάνε βάσει σχεδίου. Είτε μιλάμε για άμυνες που επέλεξαν να μπουν στις passing lanes πιέζοντας σε απόσταση μιας πάσας με στόχο να χαλάσουν τη ροή στη κυκλοφορία της μπάλας και να οδηγήσουν τους ερυθρόλευκους σε παιχνίδι προσωπικής φάσης, είτε για πιο συντηρητικές προσεγγίσεις όπως αυτή της Αναντολού η οποία έκανε εξαιρετική δουλειά στη help side απενεργοποιώντας τη weak side επίθεση των φιλοξενουμένων.
Οι γηπεδούχοι έπαιξαν έξυπνα και με πολύ υπομονή. Επένδυσαν σε σχήματα με τρεις περιφερειακούς (Σιμόν στο «3») ψάχνοντας συνεχώς το mismatch μέσα από την αλλαγή που συντελούταν ψηλά στον άξονα. Αυτό το έκαναν πολύ μεθοδικά. Γκαρντ όπως οι Larkin, Micic και Simon οποίοι μπορούν να σουτάρουν, να επιτεθούν κατά μέτωπο αλλά κυρίως να πασάρουν βλέποντας αποτελεσματικά την αδύνατη πλευρά είναι πολύτιμοι στο σύγχρονο μπάσκετ. Αυτά τα σχήματα μάλιστα τους βοήθησαν στο να παίξουν σε χαμηλό αριθμό λαθών ματσάροντας το δεδομένο πλεονέκτημα της ελληνικής ομάδας στο ριμπάουντ. Η άμυνα του Ολυμπιακού δούλεψε πολύ στο να κρατήσει τον Micic αριστερά. Κάποιες φορές τα κατάφερε πολύ καλά, κάποιες άλλες όχι…
Γενικά τα καλά διαστήματα των φιλοξενουμένων ήρθαν με το δίδυμο Παπανικολάου (άλλη δυναμική με αυτόν στα μετόπισθεν)-Βεζένκοφ στο παρκέ (+9 plus/minus, όλη η πρώτη πεντάδα είχε αρνητικό συντελεστή). Η παρουσία του Weber άφησε υποσχέσεις αναφορικά με την εικόνα του backcourt των ερυθρολεύκων όταν αυτό θα εμφανιστεί πλήρες. Ήταν επιθετικός, έδωσε ενέργεια. Κρίνεται με το ελαφρυντικό του παίχτη που κάνει ντεμπούτο στη διοργάνωση χωρίς να έχει προηγούμενη εμπειρία από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Έγραψε βέβαια -19 σε όρους plus-minus και (λογικό) δυσκολεύτηκε να διαβάσει τη κλειστή αντίπαλη άμυνα αναγκάζοντας τον προπονητή του (σε συνδυασμό με το κακό βράδυ του άτολμου Γκος) να παίξει τον Στρέλνιεκς στο «κεφάλι» της επίθεσης. Είναι άδικο να περιμένει κανείς υπό αυτή τη συνθήκη (μηδενική εμπειρία σε αυτό το επίπεδο, ερχομός στη μέση της σεζόν) από τον Weber να λειτουργήσει ως leading guard τη στιγμή μάλιστα που του λείπουν ούτως ή άλλως στοιχεία για να μπορέσει να παίξει έναν τέτοιον ρόλο. Αντίθετα μπορεί να βοηθήσει ερχόμενος από πίσω σε συγκεκριμένο ρόλο που ακριβώς περιγράψαμε σε προηγούμενο άρθρο.
Είναι επίσης άδικος ο σχολιασμός και η απογοήτευση που παρατηρείται (πιο έντονα τον τελευταίο καιρό) αναφορικά με τη παρουσία του Γκος. Η απόδοση πρώην γκαρντ του Gonzaga κυμαίνεται σε αναμενόμενα επίπεδα εάν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι πρόκειται για έναν ρούκι ο οποίος μάλιστα δεν ήταν έτοιμος να σηκώσει το βάρος του leading guard σε ένα τέτοιο κλαμπ. Για αυτό και το καλοκαίρι επιμείναμε στη προσθήκη ενός περιφερειακού με προσωπικότητα και ένστικτα leader που, κατά τη ταπεινή μου γνώμη, θα βοηθούσε τον ίδιο τον Γκος να είναι πιο έτοιμος πνευματικά στη συγκεκριμένη μετάβαση.
Ο Ολυμπιακός βιώνει μια δύσκολη κατάσταση, είναι φανερό. Όμως οι καλές ομάδες βρίσκουν τον τρόπο να επιστρέψουν. Οι ερυθρόλευκοι νομίζω ότι δεν πρέπει να κοιτάζουν στη προκειμένη περίπτωση ούτε μπροστά, ούτε πίσω αλλά κάτω. Οφείλουν να βελτιώσουν σταδιακά την εικόνα τους και να κερδίσουν ξανά το χαμένο το χαμένο ηθικό τους. Το όνειρο της πρώτης τετράδας απομακρύνεται όμως ας μην ξεχνάμε ότι κάτι τέτοιο δεν αποτελούσε αυτοσκοπό για αυτό το νέο σύνολο τη φετινή σεζόν. Το πρόγραμμα δεν είναι άσχημο όμως στη πραγματικότητα και σε αυτή τη διοργάνωση αυτό εξαρτάται από το αγωνιστικό σου status κάθε φορά όταν μπαίνεις στο παρκέ. Το σημαντικότερο για τον Ολυμπιακό στη παρούσα φάση είναι να βρει τον δρόμο προς την ανάκαμψη και να χτίσει βήμα-βήμα την αυτοπεποίθηση του μένοντας στις παρυφές της 6ης θέσης. Εάν καταφέρει να δημιουργήσει αυτό το πνευματικό υπόβαθρο μπορεί να αποτελέσει πολύ δυσκολότερο (από ότι φαντάζει σήμερα) ματσάρισμα για οποιονδήποτε αντίπαλο στα playoffs…
H Heavy Low Post Offense του Παναθηναϊκού
Το «παρθένο» σε ευρωπαϊκές εικόνες (αυτού του επιπέδου) μάτι του Ρικ Πιτίνο μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά σε πολλές περιπτώσεις αναφορικά με τη κατάσταση που βιώνει φέτος ο Παναθηναϊκός. Ξέρετε, αρκετές φορές η λευκή κόλλα, η οποία ισοδυναμεί με την απουσία πρότερων σημειώσεων/εντυπώσεων από το παρελθόν ενός αθλητή, προσφέρει συχνά μια αυθεντικότητα στην εκτίμηση. Αυτήν την διαφορετικής, πρώτης ματιάς.
Πατώντας στην επιθετική χρονική πλατφόρμα εκτέλεσης των 10 πρώτων δευτερολέπτων, σε μια περίοδο όπου τα διαθέσιμα επιθετικά εργαλεία είναι πολύ συγκεκριμένα, ο κόουτς Πιτίνο προσπαθεί να φιλτράρει και να προσθέσει σε αυτήν τα καλύτερα individual skills που διαθέτει αυτό το ρόστερ και τα οποία συνάδουν με τη γενικότερη οπτική του αναφορικά με τη λειτουργία μιας επίθεσης. Το πρώτο ημίχρονο των πρασίνων τη Παρασκευή απέναντι στη Χίμκι είναι εντυπωσιακό. Όχι μόνο γιατί έσπασαν τα κοντέρ σε επίπεδο παραγωγικότητας αλλά αναφορικά με τον τρόπο που το έπραξαν, απομονώνοντας και μεταφέροντας στο παρκέ τα δυνατά τους στοιχεία.
Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε τίποτα εξεζητημένο τακτικά. Εκτέλεσε όμως στην εντέλεια, σε αυτό το διάστημα, ένα πολύ συγκεκριμένο πλάνο που είχε χτιστεί επάνω στα πλεονεκτήματα του και σε συνάρτηση με τις αδυναμίες του αντιπάλου. Πάμε να δούμε μαζί μερικές σημειώσεις μας σχετικά με αυτό…
-Ολόκληρο το επιθετικό πλάνο των γηπεδούχων είχε δομηθεί πάνω στη σπουδαία ικανότητα του Καλάθη στην εισαγωγική πάσα. Ο Παναθηναϊκός έχει κυκλώσει από την αρχή ως στόχο το ζωγραφιστό στην άμυνα της Χίμκι και μεταφέρει τη μπάλα εκεί με απλές δράσεις αλλά μεγάλη αμεσότητα, δημιουργώντας έναν ασφυκτικό κλοιό από τα πρώτα δευτερόλεπτα της επίθεσης του. Το Show του Νικ Καλάθη, ειδικά στα ματς του ΟΑΚΑ στα οποία οι πράσινοι ανοίγουν σαφώς πιο εύκολα το τέμπο, είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και είναι σίγουρο ότι παρά τα πολλά πλέον διθυραμβικά σχόλια, δεν έχει εκτιμηθεί αναλόγως. Οι περισσότερες άμυνες της διοργάνωσης μπαίνουν στο «τρενάκι του τρόμου» κάνοντας εν μέσω ουρλιαχτών τη δική τους βόλτα όταν ο γεννημένος στη Φλόριντα μηχανοδηγός βγάζει την επίθεση του Παναθηναϊκού στο transition. Η ευκολία με την οποία φτάνει ο Καλάθης στα double-double (έχει 7 στα τελευταία 12 ματς της διοργάνωσης) είναι κάτι πρωτόγνωρο για περιφερειακό παίχτη. Και φέτος το πράττει εντός ενός επιθετικού πλαισίου που στερείται ιδανικού spacing λόγω της γνωστής έλλειψης shooting skills. H ροπή της ομάδας στην εκτέλεση εντός των πρώτων δευτερολέπτων της επίθεσης τον έχει βοηθήσει σημαντικά. Αυτή άλλωστε γεννήθηκε μέσα από μια πιο προσεκτική ματιά στις επιθετικές δυνατότητες αυτού ρόστερ αλλά και μια ρεαλιστική παραδοχή (επιτέλους) του προβλήματος στη περιφερειακή εκτέλεση και το σετ παιχνίδι.
-Στην ίδια κατεύθυνση ο Παναθηναϊκός πλέον αναγκάζεται να αγκαλιάσει το Low post και να αυξήσει τον όγκο των εκτελέσεων του από αυτό το σημείο του γηπέδου. Στη πραγματικότητα τα γεγονότα και ο χρόνος έφεραν μια λογική αλληλουχία συλλογισμών και τις κατάλληλες νοηματικές σχέσεις σχετικά με τη σύνδεση των κομματιών του ρόστερ. Ο Παπαπέτρου σωστά έχει λάβει προτεραιότητα στη θέση «3». Χωρίς έναν κλασσικό σουτέρ στο «2» (μετά τον τραυματισμό του Λοτζέσκι) η παρουσία του Τόμας δίπλα του εκτιμάται ως επιβεβλημένη ώστε να υπάρχει ένας τουλάχιστον καλός (και από θέση) περιφερειακός εκτελεστής στη πεντάδα. Κάπως έτσι ο χρόνος του Μήτογλου (δίπλα στον Παπαπέτρου είχε αξιολογηθεί από το προπονητικό επιτελείο ως το δίδυμο με το μεγαλύτερο αμυντικό IQ στα forwards ώστε να εκτελέσει δράσεις όπως π.χ η διαδικασία των περιστροφών) μειώθηκε ενώ το μεγάλο κορμί στη θέση «5» (Παπαγιάννης ή Βουγιούκας, δεδομένης της λειτουργικότητας του τουλάχιστον στο ξεκίνημα των ματς δίπλα σε ένα light-4 όπως ο Τόμας) πήρε περισσότερες ευκαιρίες.
Επενδύοντας στο δίδυμο των Παπαπέτρου-Τόμας και με δεδομένη την ανάγκη ανάμειξης του στην επίθεση σε βασικό ρόλο, ο Ρικ Πιτίνο κατευθύνθηκε στο low post. Είναι δύο ικανοί post up-forwards με τον Αμερικανό μάλιστα να αποτελεί τον αποτελεσματικότερο πράσινο finisher εντός του ζωγραφιστού (όσο και εάν αυτό δεν ακούγεται τόσο κολακευτικό για τους ψηλούς της ομάδας). Αυτό τους το δυνατό σημείο «έδεσε» ο Αμερικανός κόουτς με την ευχέρεια του Καλάθη στην εισαγωγική πάσα, πετώντας το μείγμα εντός της δεξαμενής της «άμεσης επίθεσης».
Απέναντι σε μια ομάδα (Χίμκι) η οποία ενεργοποιεί πληθώρα «αλλαγών» στην άμυνα της χωρίς μάλιστα να έχει το κατάλληλο κορμί στο «3» για να υποστηρίξει μια τέτοια τακτική, οι γηπεδούχοι ανέβασαν ψηλά τη πίσω γραμμή στην επίθεση τους δημιουργώντας χώρους στη πλάτη της άμυνας. Το τήρησαν ευλαβικά στο ξεκίνημα σε κάθε διάταξη που ενεργοποίησαν. Είδαμε τη Horns λοιπόν να παίρνει μορφή 1-4 High Set (με τη πίσω γραμμή να μετατίθεται ψηλά) και τον Τόμας να εξασφαλίζει άκοπο ένας εναντίον ενός στο ζωγραφιστό. Την 1-3-1 να προσφέρει ανάλογες ευκαιρίες στο δίδυμο των φοργουορντ που εναλλάξ αποτελούσαν τον τελευταίο παίχτη ενώ σε 5-out καταστάσεις (o Pitino δουλεύει αυτό το formation σε transition επίθεση) ο Αμερικανός κλείδωνε την «αλλαγή» και την έπαιρνε μαζί του χαμηλά.
Πάντα το σημείο αναφοράς βέβαια ήταν η ικανότητα του Καλάθη να εκτελέσει την εισαγωγική πάσα με ασφάλεια και στον σωστό χρόνο. Ο Τόμας (στα τελευταία 5 ματς μετράει 15.6 πόντους με 63.6% στα δίποντα, το χαμηλό 31.2% αλλά και 6.1 ριμπάουντ) είναι αποτελεσματικός post up-forward. Με αυτό το σκεπτικό αποκτήθηκε από τη Μπαρτσελόνα κάποτε όταν οι Καταλανοί έβλεπαν ότι μπορούν να ξαναβρούν μια version του Πιτ Μάικλ αναφορικά με την αποτελεσματικότητα στο low post, ασχέτως εάν αυτό δεν συνέβη ποτέ. Η ικανότητα επίσης του Παπαπέτρου να κάνει από την τελική δυναμική είσοδο στη καρδιά του ζωγραφιστού ή flash cuts στη καρδιά της ρακέτας (συνολικά έκανε outmuscle στους φόργουορντ του Κουρτινάιτις) μεταφράζεται σωστά στη προσπάθεια του Πιτίνο να ακουμπήσει τη μπάλα στο low post με τους δύο αυτούς παίχτες. Ο Παπαπέτρου σε αντίθεση με ότι γράφεται δεν έχει βελτιώσει –τουλάχιστον στον επιθυμητό βαθμό- το παιχνίδι του στους τομείς που ιεραρχούνται ως οι σημαντικότεροι για την εξέλιξη του (παιχνίδι με τη μπάλα στο μισό γήπεδο, περιφερειακή εκτέλεση). Όμως τα αυξημένα λεπτά σε συνδυασμό με τον πολύ σημαντικότερο ρόλο που έχει πλέον στον Παναθηναϊκό (είναι ένας από τους πυλώνες της αγωνιστικής έκφρασης αυτής της ομάδας) τον έχουν βοηθήσει πνευματικά και αυτό μπορεί να συντελέσει στη βελτίωση του και σε άλλους τομείς. Φάσεις όπου μπλοκάρει στα μετόπισθεν τον αντίπαλο και ανοίγει με πάσα 8-9 μέτρων τον αιφνιδιασμό ή ξεκινάει το coast to coast με εξαιρετική σταυρωτή φτάνοντας μέχρι το τέλος μπορούν να αποτελέσουν το σήμα-κατατεθέν τους όντας άρρηκτα συνδεδεμένες με το νέο στυλ παιχνιδιού που λανσάρει το «τριφύλλι».
-Το βασικό πρόβλημα των πρασίνων απέναντι στη Χίμκι φυσικά αφορούσε συγκεκριμένες αμυντικές συνεργασίες. Οι γηπεδούχοι δέχθηκαν πολλά εύκολα καλάθια με τις παθογένειες να εμφανίζονται κυρίως στην άμυνα απέναντι σε ball screen δράσεις και 2on2 συνεργασίες. Ο Παναθηναϊκός πήγε σε πολλές «αλλαγές» (περισσότερες από ότι ήθελε και είχε σχεδιάσει, το πλάνο αρχικά μιλούσε για Switch στα λεπτά που ο Θανάσης και έπειτα ο Παπαπέτρου αμύνονταν στη κορυφή) στα μετόπισθεν και το πρόβλημα επικοινωνίες ήταν σημαντικό με τον Μάρκοβιτς (9 τελικές για 2 λάθη) να εκθέτει το κενό αυτό με κυνισμό. Το Help & Recover των μεγάλων κορμιών στο «5» ήταν κακό ενώ οι παίχτες της πίσω γραμμής (στη πλειοψηφία τους «πλάγιοι») δεν μπόρεσαν να ελέγξουν το ρολάρισμα του screener της Χίμκι (PnR actions) μέχρι να επιστρέψει ο παίχτης του, με συνέπεια οι Ρώσοι ψηλοί να βρεθούν ουκ ολίγες φορές φάτσα με το καλάθι. Αυτό είναι κάτι που προβλημάτισε και αφορά την επικοινωνία, τους χρόνους και γενικότερα τη συνοχή στα μετόπισθεν.
Κλείνοντας, θα ήθελα να δώσω credit στον Σον Κιλπάτρικ. Οκ, δεν είναι ο off-ball shooter που ήθελε το «τριφύλλι», δεν είναι ο dynamic slasher ούτε διαθέτει playmaking skills και τη δυνατότητα να τρέξει την επίθεση από τη θέση «1» για σημαντικά λεπτά. Όμως η όλη αγωνιστική συμπεριφορά του μέχρι τώρα είναι εξαιρετική. Είναι παίχτης με σωστή νοοτροπία και μπασκετική κουλτούρα η οποία μπορεί να τον βοηθήσει να «κολλήσει» μελλοντικά σε έναν οργανισμό που κοιτάζει ψηλά. Του λείπουν στοιχεία ναι (για να κάνει τη διαφορά αυτή τη στιγμή), αλλά διαχειρίζεται σωστά τον εαυτό του, παίζει εντός των δυνατοτήτων του, είναι πάντα συγκεντρωμένος και με το κατάλληλο απόθεμα ενέργειας (βγαίνει με το μαχαίρι στα δόντια στα close outs) έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή του. Χωρίς τον Παππά και με τον Λοτζέσκι εκτός, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται τους ελάχιστους scorers (αυτόν, τον Τόμας, τον Λάνγκφορντ) που διαθέτει για να μπορέσει να μείνει ζωντανός. Η (πολύ δύσκολη για τωρινά δεδομένα αυτής της ομάδας) δυάδα των παιχνιδιών που ακολουθεί μακριά από το ΟΑΚΑ θα είναι ένα σημαντικό κριτήριο αξιολόγησης για αυτόν και φυσικά για την ομάδα…
Υ.Γ: Η photo θα μπορούσε να αναφέρεται στην απεικόνιση της απόδοσης των σχολιαστών του Hoopfellas τον τελευταίο καιρό (γίνεται τρομερή δουλειά) όμως όχι. Αφορά την πτυχιακή-βιβλίο του μήνα με τα Power Rankings του G@astone. Χωρίς λόγια…
https://drive.google.com/file/d/1zACYCw9ldHBzjPph53uAg8Mcma8F_7cB/view
Υ.Γ1: Τον Anthony Tolliver τον θυμάστε; Είχαμε αναφερθεί σε αυτόν το μακρινό 2012, όταν η σελίδα ακόμα έκανε τα πρώτα της βήματα. Το κακό για αυτόν πάντως είναι ότι ο Γιάννης σίγουρα, από εδώ και πέρα, θα τον θυμάται..
Y.Γ2: Αποστολή εξετελέσθη. Με απόλυτη επιτυχία, σε όλα τα επίπεδα. Το βασικό ζητούμενο κατ’εμέ είναι να πάμε στη Κίνα ως ομάδα και να επιστρέψουμε ως τέτοια. Ομάδα παντού. Στο πως θα διαχειριστούμε τον εαυτό μας σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο εντός και εκτός των τεσσάρων γραμμών και απέναντι σε αυτό που εκπροσωπούμε ως αποστολή. Η αγωνιστική ποιότητα υπάρχει για κάτι καλό. Ο σημαντικότερος στόχος όμως πρέπει να είναι αυτός. Μια αναδρομή σε παλαιότερα σχετικά άρθρα της σελίδας θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε το γιατί…
Y.Γ3: “Ακόμα δεν βλέπω κάποια ομάδα που να μπορεί να μας κερδίσει σε μια σειρά 7 παιχνιδιών”.. (Kyrie Irving μετά την ήττα των “Κελτών” από τους Μπουλς)
Μάλιστα. Τα τύμπανα τα ακούτε; Προσωπικά τα ακούω. Ετοιμαστείτε για την Άνοιξη…
