Ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν
Ο Παναθηναϊκός των 10 δευτερολέπτων (ΤSOL) και το show του Νικ Καλάθη έκαμψαν την αντίσταση της Αναντολού φέρνοντας και πάλι χαμόγελα στο ΟΑΚΑ. Βλέποντας εαυτόν να χάνει έδαφος και μετά το ναυάγιο στο ματς με τη Μπαρτσελόνα, ο Ολυμπιακός συμφώνησε με τον Briante Weber στοχεύοντας στην ενίσχυση του backcourt. To Ηοοpfellas αναλύει..
Cover & Video credit: BasketHead
Τime & tide wait for no man.. O χρόνος και τα φαινόμενοι της φύσης ή -στη προκειμένη περίπτωση- οι νόμοι του αθλήματος, δεν περιμένουν κανέναν. Η έμπνευση του Ρικ Πιτίνο για την αλλαγή στους χρόνων εκτέλεσης των πρασίνων έδωσε ένα πολύ καλό πρώτο δείγμα απέναντι στη ποιοτική Αναντολού και σε ένα οριακό για τους πράσινους παιχνίδι. Tην ώρα που ο Ολυμπιακός αρχίζει να χάνει έδαφος και με τον κίνδυνο της παλίρροιας πλέον να βρίσκεται μπροστά του μετά τη κακή βραδιά απέναντι στη Μπαρτσελόνα, ο Ντέιβιντ Μπλατ αποφασίζει να προσθέσει παίχτη στη περιφερειακή του γραμμή. Όλα αυτά λίγες ημέρες πριν τις δύο πολύ δύσκολες αναμετρήσεις των δύο ομάδων μας στην Ευρωλίγκα σε Κωνσταντινούπολη (με Φενέρ ο Παναθηναϊκός) και Τελ Αβίβ (Ολυμπιακός)..
Πάμε να ανοίξουμε τον καθιερωμένο εβδομαδιαίο φάκελο της σελίδας..
Αιχμαλωσία
Η Μπαρτσελόνα κυριάρχησε στο Φάληρο απέναντι στον Ολυμπιακό αιχμαλωτίζοντας την ελληνική ομάδα τακτικά και πνευματικά. Ένα από τα σημαντικότερα ματς της σεζόν εξελίχθηκε σε βασανισμό για τους ερυθρόλευκους οι οποίοι κατέρρευσαν σταδιακά όταν οι Καταλανοί απάντησαν στην αντεπίθεση τους στη δεύτερη περίοδο, διατηρώντας καθαρό προβάδισμα. Το σύνολο του Πέσιτς τήρησε ευλαβικά το αρχικό του πλάνο, βρήκε ρυθμό μέσα από την εξαιρετική του άμυνα και κεφαλαιοποίησε την αδιαμφισβήτητη ατομική ποιότητα συγκεκριμένων παιχτών ώστε να φτάσει στο διπλό και στο αβαντάζ της κάλυψης της διαφοράς. Τέτοιες σπουδαίες εκτός έδρας βραδιές μπορούν να σε ανεβάσουν βαθμολογικά στη μάχη του καλύτερου δυνατού πλασαρίσματος. Όταν δε, αυτές γίνουν «κανόνας», μπορείς να ακούσεις τη μελωδία της αλλαγής επιπέδου στο παιχνίδι σου σαν ομάδα.
Τι πραγματικά έγινε όμως..;
Το «ματ» στη σκακιέρα της τακτικής ήρθε από την άμυνα των Καταλανών και τον τρόπο που αυτή προσέγγισε την επίθεση των ερυθρολεύκων σε επίπεδο ανάπτυξης. Η Μπαρτσελόνα επέλεξε ένα man to man press ενεργοποιώντας επιλεκτικά παγίδα ψηλά μετά το κέντρο του γηπέδου (με στόχο να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του γκαρντ που σε σχέση με τους υπόλοιπους συμπαίχτες του είχε τις μεγαλύτερες δυνατότητες για penetration και δημιουργία). Παίζει 4/4 άμυνα στο low post δυσκολεύοντας σημαντικά την εισαγωγική πάσα της ελληνικής επίθεσης στο ζωγραφιστό. Κυρίως όμως, βγάζει με θορυβώδη επιτυχία τον Ολυμπιακό από τον άξονα. Οι περιφερειακοί της κρατούν τη μπάλα στη πλευρά, η help side κάνει σπουδαία δουλειά απενεργοποιώντας το 2-man game του Ολυμπιακού με την ανάμειξη τρίτου παίχτη (έπαιζε flot) από την αδύνατη πλευρά για την αναχαίτιση της ντρίμπλας εάν αυτό κρινόταν αναγκαίο ενώ παράλληλα η συμπεριφορά της στην άμυνα σε απόσταση μιας πάσας είναι απλά υποδειγματική βάζοντας τεράστια πίεση και νευρικότητα στους γηπεδούχους.
Ο Ολυμπιακός δεν είχε εύκολη εισαγωγική πάσα και σημείο αναφορά στο low post. Δεν είχε παιχνίδι από τον άξονα το οποίο από τη φύση του αυξάνει το πλάτος του «πεδίου μάχης» (σε αντίθεση με τις φορές που η άμυνα διατηρεί τη μπάλα στη πλευρά έχοντας ως σύμμαχο τη τελική γραμμή) και κατά συνέπεια τις επιλογές για την επίθεση. Δεν είχε επαρκές spot shooting. Δεν είχε σίγουρα τον παίχτη που θα αλλάξει τον ρυθμό φέρνοντας το απαραίτητο -μετά τη δυσκολία που αντιμετώπιζε η ομάδα στο να εισάγει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ- παιχνίδι από έξω προς τα μέσα.
Ο Ολυμπιακός καταφέρνει να επιστρέψει από το σοκ του 6-27 της πρώτης περιόδου όταν καταφέρνει για ένα συγκεκριμένο διάστημα να κάνει αυτό που του απαγόρευε η αντίπαλη άμυνα. Θα σας προέτρεπα, για τη καλύτερη κατανόηση των όσων σημειώσαμε παραπάνω, να παρακολουθήσετε προσεκτικά το σερί των ερυθρολεύκων στη δεύτερη περίοδο και δη την επιθετική τους συμπεριφορά. Με αρωγό τον Σπανούλη (Ball screen split) οι γηπεδούχοι «μπαίνουν» στον κεντρικό διάδρομο και βρίσκουν σκορ. Είναι κάτι που η ερυθρόλευκη επίθεση δεν μπόρεσε ποτέ να πετύχει με συνέπεια εξ ου και η αδυναμία της να αποκτήσει ροή τη Πέμπτη το βράδυ απέναντι στο «μήκος» της Μπαρτσελόνα στο μισό γήπεδο.
Στο καλό τους διάστημα οι παίχτες του Μπλατ ακουμπούν στα defensive stops που δίνει ο Μιλουτίνοφ στη καρδιά της ρακέτας απέναντι σε διαφορετικές επιθετικές καταστάσεις. Straight post ups, penetration μέσα από Pick & Roll, footwork στη Step back PnR-αντιμετώπιση που υποχρέωνε σε αμφιβόλου ποιότητας floaters . Μερίδιο σε αυτό το καλό διάστημα στα μετόπισθεν έχει και ο Τουπάν ο οποίος αμύνθηκε στη πρώτη (Πάνγκος) και δεύτερη (Κλαβέρ) γραμμή απενεργοποιώντας τα post ups μέσα από cross screens κατά μήκους της τελικής (ο Ολυμπιακός το είχε πλέον διαβάσει). Τα limitations του Γάλλου όμως στο επιθετικό κομμάτι υπογραμμίστηκαν από το γενικότερο πρόβλημα του ερυθρόλευκου backcourt φέτος μιας και σε τέτοιες “no flow” για την συνολική επίθεση βραδιές αναγκάζεται να παίζει περισσότερο με τη μπάλα από ότι πραγματικά μπορεί. Μια συγκεκριμένη φάση όπου βρίσκεται στο κεφάλι της επίθεσης ως ball handler και διστάζει να πασάρει στο Double flare που στήνουν οι γηπεδούχοι για τον Σπανούλη στη πλευρά είναι χαρακτηριστική. Και σίγουρα δεν αποτελεί φταίξιμο του Γάλλου wing με την έννοια ότι η εκτέλεση μιας τέτοιας πάσας με σχετικό ρίσκο δεν ήταν ποτέ στο ρεπερτόριο του.
Οι Καταλανοί είχαν υπομονή στην επίθεση τους. Τροφοδοτήθηκαν εκτός των άλλων και από το γεγονός ότι ήταν η ομάδα με τη μεγαλύτερη ενέργεια στο παρκέ. Παρουσίασαν Weave δράσεις για να σπάσουν τη πίεση του Ολυμπιακού στη περίμετρο και να αποβάλλουν τη στατικότητα, είχαν σημείο αναφορά το low post στην ανάπτυξη τους (παρότι δεν «μάτωσαν» τον αντίπαλο από εκεί) και έκαναν ελάχιστα λάθη (μόλις 7) μεταφέροντας τη μπάλα με μεγάλη αποτελεσματικότητα. Το δίδυμο Κρις Σίνγκλετον και Κέβιν Πάνγκος ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά. Ο Καναδός γκαρντ (8 τελικές για κανένα λάθος, κέρδισε τη μάχη των πρώην PG του Gonzaga από τον Goss) ξεχώρισε με την ικανότητα του να αυξομειώνει ταχύτητα στο παρκέ ορίζοντας το τέμπο πολύ έξυπνα. Ο Πάνγκος είναι ένας skilled guard ο οποίος σαφέστατα δε βρίσκεται στο ιδανικό για αυτόν επιθετικό περιβάλλον στη Βαρκελώνη (δίπλα σε έναν τουλάχιστον εξίσου skilled PG όπως ο Ερτέλ, δίχως PnR-ψηλό), κατάσταση που έχει «γράψει» στη πρώτη του σεζόν με τους «Μπλαουγκράνα». Παραμένει όμως ένας πολύ καλός παίχτης. Αναλόγως μπορούμε να αποφανθούμε και για τον MVP της αναμέτρησης, Κρις Σίνγκλετον. Ο Αμερικανός έκανε μια από τις καλύτερες του εμφανίσεις στη σεζόν (5/8 τρίποντα, 5 ριμπάουντ, 18 πόντοι, πολύ καλή άμυνα) εκτελώντας τους γηπεδούχους από τη περιφέρεια (ο Μπλατ ζητούσε στα ball screens να μένει μαζί του παίχτης είτε ακολουθώντας είτε αλλάζοντας άμεσα, δε συνέβη πάντα είναι η αλήθεια) ενώ παράλληλα ήταν εξαιρετικός σε ατομική και ομαδική άμυνα.
Άρεσε ο Semaj Christon στον Μπλατ αλλά..
Ένας από τους παίχτες που άρεσαν στον κόουτς Μπλατ, αναφορικά πάντα με τη βοήθεια που χρειάζεται η περιφερειακή γραμμή των ερυθρολεύκων, ήταν ο Semaj Christon (1.90-G-1992) της Hapoel Beer Sheva. Ο 26χρονος Αμερικανός γκαρντ (φοίτησε στο Xavier, έγινε ντραφτ από τους Χιτ στο Νο55 το 2014) με θητεία στο Πέζαρο και τους Θάντερ της Οκλαχόμα τραυματίστηκε όμως στα μέσα Δεκέμβρη (θλάση) όταν και έγινε γνωστό ότι θα μείνει εκτός για τις επόμενες έξι εβδομάδες (μέχρι προχθές που μίλησα με Ισραήλ δεν είχε επιστρέψει στις προπονήσεις).
Ο Christon είναι ένας παίχτης που έχει πολλά από τα στοιχεία που θεωρητικά ψάχνει ο Ολυμπιακός. Είναι ικανός στο ένας εναντίον ενός, ξέρει να δημιουργεί ρήγμα (καλό πρώτο βήμα) και να σκοράρει σε traffic, μπορεί να παράγει ως finisher στο transition, έχει δυνατό κορμί και «μήκος», είναι αποτελεσματικός στην άμυνα επάνω στη μπάλα. Ήταν μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι μια ομάδα όπως η Beer Sheva (πέρυσι έπαιζε στη δεύτερη κατηγορία) κατάφερε να τον υπογράψει μια και είναι παραπάνω από προφανές ότι παραείναι καλός για ένα σύνολο τέτοιας ταχύτητας και γενικότερα για τα standards της ισραηλινής λίγκας. Παρ’όλα αυτά, από τον Christon λείπει η «βάση» του παιχνιδιού που χρειάζεται για να πρωταγωνιστήσεις σε μια ομάδα του πολύ υψηλού επιπέδου. Υστερεί πολύ στη περιφερειακή εκτέλεση (με σας γελάει το φετινό ποσοστό του στο Ισραήλ), δεν έχει το playmaking για να ανέβει με συνέπεια στο «1» ενώ η αποτελεσματικότητα του όσον αφορά το κομμάτι της απόφασης συνοδεύεται από ερωτηματικά. Παρότι αποτελούσε ενδιαφέρουσα περίπτωση δεν ήταν ακριβώς στη κορυφή των προτεραιοτήτων του Μπλατ σε μια περίοδο μάλιστα όπου ο Ολυμπιακός ρόλαρε και αυτό έδινε περιθώριο χρόνου ώστε η ομάδα να ψάξει κάτι που θα ταίριαζε ακόμα περισσότερο στα θέλω της. Καλό βέβαια είναι να κρατήσουμε το όνομα του, εξ ου και η αναφορά της σελίδας μας σε αυτόν.
Και η συμφωνία με τον Briante Weber..
Να σας πω την αλήθεια όταν έμαθα ότι ο Demetrius Jackson (τον οποίον είχε παρουσιάσει η σελίδα μας στο ελληνικό κοινό πριν μερικούς μήνες μιλώντας για τη προσθήκη που θα χρειαζόταν ο Ολυμπιακός) ήταν μια από τις τοπ-προτεραιότητες του κόουτς Μπλατ χάρηκα από την άποψη ότι η σελίδα μας είχε αξιολογήσει σωστά την έλλειψη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών-ζητούμενων από το staff των ερυθρολεύκων σε συνάρτηση με το πακέτο του παίχτη. Ο Jackson θα ήταν ένα πολύ καλό fit για το παιχνίδι του Ολυμπιακού σήμερα δεδομένου του ότι θα μπορούσε να βοηθήσει την ομάδα στο επιθετικό κομμάτι με πολλούς τρόπους. Η ικανότητα του να δημιουργήσει ρήγμα και να παίξει μακριά από τη μπάλα τον έκανε άμεσα συμβατό στο αγωνιστικό περιβάλλον των Πειραιωτών.
Αντί αυτού, ο Ολυμπιακός πήγε σε μια διαφορετικού τύπου επιλογή με τον Briante Weber. Για τον συγκεκριμένο αθλητή είχαμε μιλήσει τον Δεκέμβριο του 2016, λίγο μετά τον σοβαρό τραυματισμό που έθετε τον Ντάνιελ Χάκετ εκτός από το υπόλοιπο εκείνης της σεζόν.
Ο Weber είναι περιφερειακός άλλης κατεύθυνσης (σε σχέση με τον Τζάκσον). Λειτουργεί ως facilitator, μπορεί να πιέσει τη μπάλα όσο λίγοι ενώ το motor του σπανίζει. Θα καλύψει άλλα αδύναμα κομμάτια του παιχνιδιού της ομάδας του Μπλατ αν και ο τρόπος που θα διαχειριστεί τον εαυτό του στην επίθεση θα καθορίσει τα λεπτά συμμετοχής του στο backcourt του Μπλατ. Για τον Weber λογικά θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά τις επόμενες ημέρες, πριν το ντεμπούτο του στη φετινή Ευρωλίγκα. Η ουσία δεν είναι το τι μπορεί να κάνει θεωρητικά αλλά το τι μπορεί να προσφέρει στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να πάρει το ρίσκο στην αγορά άμεσα σε μια περίοδο αγωνιστικά είχε αρχίσει να χάνει έδαφος. Ο χρόνος είχε αρχίσει να δουλεύει δραματικά κατά του και η εικόνα της ομάδας δεν έδινε άλλο περιθώριο.
Κλείνοντας σας παραθέτω το μήνυμα γνωστού Έλληνα προπονητή που παρακολουθούσε στο Summer League του Βέγκας παιχνίδι του Αμερικανού γκαρντ με τους Χιτ. Έφτασε στο κινητό μου τις πρώτες πρωινές ώρες..
«Τζιμ κοιμάσαι; Ρε συ τι είναι αυτός ο Weber; Δε μπορεί κανείς να κατεβάσει τη μπάλα στο δεύτερο μισό απέναντι του. Πνιγμός»..
Η είδηση της συμφωνίας εχθές άλλαξε ελαφρώς το χρονοδιάγραμμα που είχαμε θέσει για τη παρούσα ανάρτηση (το γράψιμο πήγε λίγο πίσω, αλλάξαμε το cover αλλά ο BasketHead έχει γεννηθεί “έτοιμος” και δε καθυστερήσαμε ιδιαίτερα). Πιο αναλυτικά για τον παίχτη σύντομα..
Ten Seconds or Less (TSOL)..
Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στο ΟΑΚΑ και στο καλό μπάσκετ βάζοντας κάτω την πολύ καλή φετινή Αναντολού του Εργκίν Αταμάν, σε μια βραδιά όπου ο Νικ Καλάθης παρέδωσε μαθήματα σχετικά με τον τρόπο που παίζεται η θέση του PG στο σύγχρονο μπάσκετ με μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που έχουμε δει από αθλητή τα τελευταία χρόνια στη διοργάνωση. Τα τρία εκτός έδρας ματς που προηγήθηκαν, ήρθαν σε κακό timing και σε μια περίοδο που η ομάδα προσπαθεί να προσθέσει καινούργια πράγματα στο παιχνίδι της και εν τέλει να επιλέξει τι πραγματικά λειτουργεί και τι όχι. Η φύση της εκτός έδρας αναμέτρησης (ειδικά όταν μιλάμε για τον Παναθηναϊκό) ειδικά σε αυτό το σημαντικό κομμάτι της σεζόν δεν συνιστά ακριβώς το ιδεατό πλαίσιο για πειραματισμούς. Το βράδυ της Παρασκευής είδαμε πιο καθαρά την αγωνιστική μετατόπιση που προσπαθεί να επιτύχει ο Ρικ Πιτίνο και με την οποία θα καταπιαστούμε ευθύς αμέσως. Τι ήταν τελικά αυτό που τροφοδότησε το σπουδαίο performance των πρασίνων;
Πάμε μαζί να δούμε πίσω από τα φώτα της μεγάλης σκηνής..
Βλέποντας το πρόβλημα στην επίθεση μισού γηπέδου και πάντα σε συνάρτηση με τα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά αυτού του συνόλου ο Ρικ Πιτίνο έχει αποφασίσει να αλλάξει προσανατολισμό. Αναφέρομαι σε μια κατάσταση που ο κόουτς έχει μεν διαγνώσει από νωρίς όμως ρεαλιστικά δεν είχε την ευκαιρία να αντιστρέψει. Χρειάζεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα ενώ (επαναλαμβάνω) η φύση των εκτός έδρας αναμετρήσεων δεν συνιστά το καλύτερο δυνατό πλαίσιο για αυτό που θέλει να εφαρμόσει ως λύση για την αναβάθμιση της παραγωγικότητας στην επίθεση του Παναθηναϊκού.
Απέναντι στην Αναντολού και στο πεδίο μάχης του ΟΑΚΑ, το «τριφύλλι» είχε την ευκαιρία να εμφανίσει για πρώτη φορά τη καινούργια προσέγγιση του κόουτς. Σε αυτή θα μπορούσαμε (κάνοντας έναν γλαφυρό παραλληλισμό) να δώσουμε τον χαρακτηρισμό της “Ten Seconds or Less”.
Ο Ρικ Πιτίνο απλοποίησε τα πράγματα στην επίθεση των πρασίνων. Βλέποντας ότι δεν υπάρχει χρόνος στη σεζόν για βαθιά τομή και κυρίως δεν υπάρχει το υλικό (έλλειψη passing & shooting skills) για μια τέτοια στροφή, αγκάλιασε την transition επίθεση μετατοπίζοντας το πλαίσιο (χρόνος, ετοιμότητα άμυνας) εντός του οποίου η ομάδα του εκτελεί. Δεν είναι μια μετάβαση εύκολη. Χρειάζεται «δέσμευση» και αρκετές εργατοώρες για να μπορέσεις να εξοικειωθείς με την αλλαγή χρόνων και νιώσεις πνευματικά άνετα εκτελώντας εντός αυτού του πλαισίου έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος για να επιβληθείς. Και όμως, η σελίδα μας έχει αναφερθεί πολλάκις τα τελευταία σε αυτό που είδαμε τη Παρασκευή το βράδυ.
Ρίξτε μια ματιά στους χρόνους εκτέλεσης των πρασίνων με τον Νικ Καλάθη στο τιμόνι , στα 35:14 της συμμετοχής του. Είναι ο μέσο όρος (σε δευτερόλεπτα) που χρειάστηκε η επίθεση για να φτάσει στη τελική εκτέλεση.
1η Περίοδος : 10.1 Δευτερόλεπτα
2η Περίοδος: 12.2 Δευτερόλεπτα
3η Περίοδος: 9.6 Δευτερόλεπτα
4η Περίοδος: 10.3 Δευτερόλεπτα
-Μέσο όρος επιθέσεων στον αγώνα: 10.5 ‘’
-To 42% των επιθέσεων του Παναθηναϊκού έγινε σε χρονικό διάστημα ίσο ή μικρότερο των 8’’. Pretty impressive..
Ο Παναθηναϊκός του ΟΑΚΑ (έχει σημασία αυτό) αρεσκόταν στο να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και στη θητεία του Τσάβι Πασκουάλ. Το έκανε όμως κυρίως μέσα από την άμυνα του με τη μετατροπή αυτής σε άμεση επίθεση. Εδώ έχουμε κάτι διαφορετικό. Υπάρχει πολύ συγκεκριμένη στόχευση. Οι πράσινοι σπρώχνουν τη μπάλα γρήγορα στο δεύτερο μισό ακόμα και μετά από καλάθι. Ο Ρικ Πιτίνο έχει οριοθετήσει το χρονικό όριο των 10’’ ως το ιδεατό πλαίσιο εντός του οποίου η ομάδα οφείλει να ανιχνεύσει τις πιθανότητες της για εκτέλεση και να φτάσει σε αυτή, αυξάνοντας με την επιμονή και την επανάληψη τη παραγωγική της δυνατότητα σε βάθος χρόνου.
Σε αυτό το πλαίσιο το «τριφύλλι» έτρεξε πλήθος drag screens για τον Καλάθη θέλοντας να του δώσει σε κατάσταση early offense τον κεντρικό διάδρομο. Αυτό αποτέλεσε τον βασικό αγωνιστικό στόχο του κόουτς Πιτίνο και στην επίθεση μισού γηπέδου άλλωστε. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο σετ παιχνίδι οι πράσινοι βασίστηκαν σε πολύ απλές και συγκεκριμένες καταστάσεις . 2-3 High Pick & Roll επίθεση και 1-3-1 για κεντρικό PnR. Στο πρώτο formation μάλιστα και με τον Τhomas ψηλά δούλεψαν down screen για τον εκάστοτε off guard ως εισαγωγική δράση για να μπουν σε 4 out-1 in (με τον Αμερικανό στο low post), κεντρικό PnR ή άμεση εκτέλεση μετά από διπλό σκριν σε A-Set σχηματισμό.
Οφείλουμε να σημειώσουμε τη γενικότερα θετική ανταπόκριση του Κιλπάτρικ τη Παρασκευή το βράδυ. Δουλεύει στο να μείνει συγκεντρωμένος στην άμυνα μακριά από τη μπάλα, δεν εκβιάζει σουτ αλλά περιμένει τη ροή της επίθεσης να του υποδείξει τη σωστή προσπάθεια. Συνολικά προσπαθεί να είναι καλός συμπαίχτης με σωστή νοοτροπία χωρίς να ευνουχίζει τα ένστικτα σκόρερ του. Μεγάλη διάθεση έδειξαν επίσης ο Τζέιμς Γκιστ (double-double, φάνηκε εξ αρχής από τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον εαυτό του αμυνόμενος στα ball screens) και ο Τόμας (14 πόντοι- 6 ριμπάουντ, δυστυχώς τον ταβανιάζει απίστευτα το γεγονός ότι όταν η μπάλα φτάνει στα χέρια του δεν επιστρέφεται αλλά μετατρέπεται αυστηρά σε σουτ). Χαρακτηριστικό πάντως στην επιθετική συμπεριφορά των γηπεδούχων στη βραδιά ήταν η τάση όλων των παιχτών να πάνε στο καλάθι νωρίς στο χρονόμετρο (για κάποιους εξ αυτών λίγο ασυνήθιστο), δείγμα της ξεκάθαρης σχετικής εντολής που υπήρχε από τον πάγκο. PAO- Anadolu Fast break PTS: 16 -0..
Nick of time
Ήταν μια από αυτές τις βραδιές για τον Νικ Καλάθη.. Η παρουσία του ήταν επιβλητική σε κάθε σημείο του παρκέ, απόδειξη της δυνατότητας του να επηρεάσει το παιχνίδι όσο λίγοι στην Ευρώπη με διάφορους τρόπους ακόμα και όταν δεν σκοράρει αρκετά (γιατί τη Παρασκευή σκόραρε). Ναι, ήταν από τα ματς που υπογράφει ο ίδιος τον παραλληλισμό της σελίδας μας αναφορικά με το παιχνίδι του και αυτό του Τζέησον Κιντ στο ΝΒΑ.
Ο Καλάθης έκανε τρομερό ματς. Μια από τις πιο ολοκληρωμένες εμφανίσεις παίχτη στη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια. Ειλικρινά, είναι η πρώτη φορά φέτος που βλέπω τον εξαιρετικό (ελίτ γκαρντ πλέον) Vasilije Micic να χάνει τόσες προσωπικές μονομαχίες, τόσο πειστικά, από έναν αντίπαλο.
Είναι δεδομένο ότι ο PG των πρασίνων βοηθήθηκε σημαντικά από αυτή τη μετατόπιση των χρόνων εκτέλεσης και τη νέα προσέγγιση στο επιθετικό πλαίσιο των πρασίνων. Η αντίπαλη ομάδα επίσης ήταν καλός οιωνός. Όχι ιδιαίτερα δυνατή στο ριμπάουντ, κορμιά στο ζωγραφιστό με ύποπτο footwork στα μετόπισθεν. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το επίπεδο του domination του Έλληνα γκαρντ τη Παρασκευή ο οποίος έκανε τους συμπαίχτες του να φαίνονται καλύτεροι δίπλα του. Και αυτό είναι που ξεχωρίζει στα μάτια των ελίτ clubs τους παίχτες που θα πάρουν το τιμόνι από τους απλά σπουδαίους individuals .
Το πρόβλημα στην Ελλάδα αναφορικά με τον άτοπο κατ’εμέ διχασμό που υπάρχει αναφορικά με την ικανότητα του Νικ να ηγηθεί αφορά το ότι ο κόσμος δεν έχει πραγματικά πολλές εικόνες (σε παγκόσμιο επίπεδο και σε βάθος πολλών χρόνων) σχετικά με τις λεπτομέρειες που αφορούν τη λειτουργία μιας ομάδας σε συνάρτηση με το περιβάλλον της αλλά και αυτό της εκάστοτε λίγκας στην οποία συμμετέχει. Αναφέρομαι σε αυτό παίρνοντας τροφή από τη κουβέντα που έγινε στη σελίδα μας το βράδυ μετά το ματς και η οποία απέδωσε νομίζω γόνιμο προβληματισμό.
Είναι αλήθεια ότι στη χώρα μας έχουμε φτιάξει ένα συγκεκριμένο πρότυπο ηγέτη στο καλούπι του Σπανούλη ή του Διαμαντίδη και επιμένουμε στη βίαιη κληροδότηση της στον επόμενο που θα ξεχωρίσει χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι οι θάλασσες του αθλήματος είναι τεράστιες και ανεξερεύνητες. Το μειονέκτημα του Νικ (ο οποίος έχει superior skills σε πολλά κομμάτια και μια επίσης επιδραστική αδυναμία στο σουτ) είναι ότι δεν έχει το mental toughness των παραπάνω αθλητών. Εδώ λοιπόν θα ήταν χρήσιμο να αναφέρουμε το παράδειγμα του Παπαλουκά ο οποίος επίσης δεν είχε έμφυτη αυτή τη πνευματική δύναμη αλλά τη καλλιέργησε μέσα από το σύνολο, τη συνέχεια και το μικρόβιο της νίκης παίρνοντας το χρίσμα του legend και του παίχτη-νικητή. Ο Τεό όμως ανέβηκε τη πνευματική αυτή σκάλα ακουμπώντας στο άρμα της ομάδας. Βρισκόταν σε ένα ιδανικό για αυτόν αγωνιστικό περιβάλλον και κυρίως είχε δίπλα του παίχτες με πολύ ισχυρό χαρακτήρα (Λάνγκντον, Σμόντις, Χόλντεν, Βάντερπουλ κανείς εκ των οποίων συμπεριλαμβανομένου και του Παπαλουκά δεν ήταν ξεκάθαρα το Alpha Dog) οι οποίοι μπορούσαν να παράγουν με τεράστια συνέπεια winning plays (κυρίως σκορ) σε καταστάσεις κλειστών παιχνιδιών αφήνοντας τον να κάνει αυτό που ξέρει καλά. Να αποφασίζει. Ο Νικ τα τελευταία χρόνια δεν είχε ποτέ πραγματικά αυτή την ευκαιρία που προσφέρει ο συνδυασμός winning character και ιδανικών για τη συνολική επιθετική λειτουργία δεξιοτήτων γύρω του, ώστε να δούμε που πραγματικά θα μπορούσε να φτάσει.
Το σημαντικότερο βέβαια, αφήνοντας πίσω αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή, είναι το τι μπορεί να συμβεί από εδώ και στο εξής και δη φέτος. Θεωρώ δεδομένο ότι ο Καλάθης δεν μπορεί να μπαίνει σε Τζέισον Κιντ-mode κάθε βράδυ (Νικ, ο Κιντ ξεκίνησε από κοινή αφετηρία αλλά βελτίωσε το σουτ του αρκετά σταδιακά..) κάνοντας τον Παναθηναϊκό να μοιάζει με εκείνους του σπουδαίους, σκληροτράχηλους και «θεριστές στο fast break», Νετς σε μια αντίστοιχη πάντα κλίμακα. Ο τρόπος που έχει οικοδομηθεί η ομάδα δεν του το επιτρέπει όπως άλλωστε πιστοποιήσε με τις δηλώσεις του και ο ίδιος ο Πιτίνο. Το fast pace στυλ παιχνιδιού που επέλεξε ο κόουτς δεν είναι εύκολο να λειτουργήσει στα εκτός έδρας ματς. Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει μικρή πρόοδο στο ριμπάουντ και αυτό είναι θετικό. Χρειάζεται πολλά στοιχεία όμως ακόμα για να φτάσει σε ένα πραγματικά καλό επίπεδο. Η μικρή συμμετοχή του Λεκαβίτσιους δεν είναι τυχαία. Αφορά τη κατεύθυνση του παιχνιδιού του παίχτη σε συνάρτηση με αυτήν της ομάδας. Εάν υποθέσουμε ότι οι πράσινοι θελήσουν να επενδύσουν σε αυτό το μπάσκετ της άμεσης εκτέλεσης, είναι παραπάνω από προφανές ότι (εκτός των άλλων) πίσω από τον Καλάθη θα ήταν πιο συμβατός ένας PnR-PG που ξέρει να δημιουργεί κρατώντας «ζωντανό» τα συγκεκριμένο τέμπο (είδαμε ότι στο μισό γήπεδο το 3-man PnR game κυρίως σε Spain δράσεις θα αποτελέσει βάση για την επίθεση του Παναθηναϊκού). Ας δούμε τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον το ματς της Πόλης και το τι μπορεί να καταφέρει σε επίπεδο ρυθμού το «τριφύλλι» απέναντι στη καλύτερη σετ ομάδα της Ευρώπης σήμερα..
Sleep well and dream all your desires..
Υ.Γ: Προφητικό..;
Υ.Γ1: Είναι άδικο αυτό που γίνεται με τον Γουόλτον στο L.A.
Ποιος είπε όμως ότι στον όρο “business” περιέχεται αξιοσέβαστο ποσοστό δικαιοσύνης; This is the way things work.
Y.Γ2: Ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν..
