Any given Friday

 

 

 

Ο Παναθηναϊκός του Τσάβι Πασκουάλ απάντησε εμφατικά στην υπεροχή του Ντέηβιντ Μπλατ και του Ολυμπιακού μετά από τα πρώτα είκοσι λεπτά της μεγάλης μάχης του ΟΑΚΑ, κατακτώντας τη νίκη και επιβεβαιώνοντας έναν παλιό κανόνα. “Σε κάθε καβγά, αυτός που είναι πρόθυμος να πεθάνει έχει το πλεονέκτημα”. Το Hoopfellas αναλύει μια σύγκρουση που μπορεί, εφόσον διαβασθεί σωστά, να λειτουργήσει ευεργετικά και για τους δύο “αιωνίους”..

 

 

Η πρώτη μεγάλη μάχη της σεζόν πήρε μέρος τη Παρασκευή στο ΟΑΚΑ. Οι πάγκοι των δύο «αιωνίων» κατάφεραν, σε ξεχωριστά κομμάτια του παιχνιδιού ο καθένας, να τονίσουν τις αδυναμίες του αντιπάλου με τον Παναθηναϊκό να βγαίνει εν τέλει νικητής φτάνοντας το 4-2 στη διοργάνωση. Ήταν μια αναμέτρηση hustling και ..ιντσών. Χωρίς περαιτέρω προλόγους, παρακολουθείστε το video που ετοιμάσαμε με τον Basket Head για τη σημερινή μας ανάρτηση, βασισμένο στον περίφημο λόγο του Αλ Πατσίνο από τη ταινία “Any given Sunday”.

Life is just a game of inches κύριοι..

 

 

 

Πάμε τώρα στο παρκέ του Hoopfellas για να ξαναδούμε μέσα από το φίλτρο της σελίδας τη σπουδαία αναμέτρηση της Παρασκευής..

 

Όταν σκέφτεσαι ότι ίσως δεν μπορείς, έχεις δίκιο. Δεν μπορείς.. (Χένρι Φορντ)

-Πιστεύω ότι ο τρόπος με τον οποίον κύλησε το πρώτο ημίχρονο ήταν μάλλον αναμενόμενος εάν μεταφράσουμε (αγωνιστικά) το μονοπάτι που επέλεξαν να κινηθούν τακτικά οι δύο κόουτς.

Ο Τσάβι Πασκουάλ, λογίζοντας το βάρος που θα μπορούσε να προκαλέσει ένα ψυχολογικό breakdown της ομάδας του στη περίπτωση που αυτή αδυνατούσε να εκτελέσει αποτελεσματικά από τη περίμετρο (και με την επιρροή που θα είχε αυτό σε επίπεδο χώρων στην επίθεση του), ξεκίνησε στο αρχικό σχήμα τους Λοτζέσκι και Τόμας. Ήταν προφανές ότι επεδίωκε να πάρει το καλύτερο δυνατό spacing ώστε να είναι σε θέση να «χτυπήσει» με τον Καλάθη από τον άξονα, παρότι ο Λάσμε (άρχισε για να απορροφήσει τη φθορά που πιθανόν θα προκαλούσε η παρουσία του Μιλουτίνοφ χαμηλά) δε συνιστά πλέον τόσο καλό PnR –tandem με τον διεθνή PG όσο ο Γκιστ. Οι γηπεδούχοι πόνταραν στο off ball παιχνίδι του Λοτζέσκι και τη παρουσία του Τόμας ώστε να εξασφαλίσουν τους κατάλληλους χώρους για τη δραστηριότητα του Καλάθη και των  sideline triangles που τρέχουν. Με αυτά τα δεδομένα, ο Παναθηναϊκός θα λειτουργούσε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στο επιθετικό κομμάτι αλλά πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ματσάρει τη δύναμη του αντιπάλου του στο ριμπάουντ..

 

Ο Ντέηβιντ Μπλατ γνώριζε ότι χωρίς τον Στρέλνιεκς θα έπρεπε να περάσει από το ΟΑΚΑ με short rotation στη γραμμή των γκαρντ. Όπως αναμενόταν, κύκλωσε το πλεονέκτημα της ομάδας του στο ζωγραφιστό και υποστήριξε αυτό ακριβώς το εν δυνάμει πλεονέκτημα του με τη προσθήκη του καλύτερου διαθέσιμου shooting wing του (Τίμα) στη πρώτη πεντάδα. Αυτό που έγινε ξεκάθαρο από την αρχή στο πεδίο μάχης είναι ότι οι πράσινοι πολύ δύσκολα φέτος θα μπορέσουν να επενδύσουν σε single coverage αναφορικά με την αντιμετώπιση του Πρίντεζη στο αμυντικό κομμάτι. Ο Σίνγκλετον δεν είναι πια εδώ.

Σημείωση: Η επίδοση του νυν  F/C της Μπαρτσελόνα στη συγκεκριμένη αποστολή υπήρξε το κλειδί για τους δύο τελευταίους εγχώριους τίτλους των πρασίνων. Ο Σίνγκλετον είχε τον κορμό και το footwork αλλά κυρίως δούλευε καταπληκτικά τα χέρια του μένοντας μαζί με τον Πρίντεζη στη τελική προσπάθεια (μόνον ο Φώτσης, σε «άλλη» περίοδο της καριέρας του ερυθρόλευκου φόργουορντ έχει παρουσιάσει ανάλογο αποτέλεσμα). Μη ξεχνάμε ότι απέναντι στον Έλληνα χορευτή του low post έχουν υποκλιθεί διαχρονικά σπουδαίοι αμυντικοί παίχτες.

 

Ο Ολυμπιακός κεφαλαιοποιεί μεθοδικά αυτό του το αβαντάζ και τιμωρεί τη μάλλον ρομαντική –σε μερικές περιπτώσεις επαναξιολόγησης- προσπάθεια του «τριφυλλιού» να εξαντλήσει τη πιθανότητα του να νιώσει άνετα αμυνόμενο με μονή άμυνα στον PF των ερυθρολεύκων. Ο Ντέηβιντ Μπλατ (διαβάζοντας τον face up-ρόλο του Τόμας ξεκίνησε τον Τίμα επάνω του, τοποθετώντας τον Πρίντεζη απέναντι στον Παπαπέτρου για να ματσάρει καλύτερα ενδεχόμενες low post δράσεις)  «τρέχει» Shuffle μέσα από διπλά screens για να βάλει τον Πρίντεζη στο χαμηλό post, 2-3 High Stack ανεβάζοντας τους αντίπαλους bigs ψηλότερα και χτυπώντας στα close outs με σημείο αναφοράς πάντα (μετά από «πράσινη» παγίδα ή «ερυθρόλευκο» ρήγμα) την αδύνατη πλευρά.  Ο Ολυμπιακός ακούμπησε με αρκετή αποτελεσματικότητα σε Flex δράσεις σε μεγάλο μέρος του ματς για να βρει περιφερειακή εκτέλεση από τη κορυφή της ρακέτας ή να ακουμπήσει τη μπάλα στο low post.

 

 

 

 

Ο Γιάνις Τίμα έκανε αρκετά καλή δουλειά δικαιώνοντας τον πολύ σημαντικό ρόλο υποστηρικτικού εργαλείου στα ερυθρόλευκα post ups που του έδωσε ο προπονητής του. Συνδέθηκε γρήγορα με το καλάθι και τελείωσε το ματς με 5/6 τρίποντα και 17 πόντους. Το πρόβλημα βέβαια με τον Τίμα (για τον Ολυμπιακό) είναι διαφορετικής φύσεως και έγκειται σε θέματα αντίληψης και νοοτροπίας του παίχτη. Αφορά τον ίδιο λόγο για τον οποίον η Μπασκόνια δε θέλησε να τον διατηρήσει στις τάξεις της. Ο Λετονός, μετά τους πρώτους του μήνες στο λιμάνι, παρουσιάζει αξιοσημείωτη δυσκολία να αποκωδικοποιήσει τις θέσεις στο playbook της ομάδας. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα γιατί συνδέεται άμεσα με την αντίληψη του και κυρίως γιατί δε μένει μόνον εκεί. Δεν είναι τυχαίο (όπως έγινε και στο ΟΑΚΑ άλλωστε) ότι συνεχώς οι συμπαίχτες του, του μιλούν σχετικά με την ορθότητα της θέσης του μετά το σινιάλο του PG ή αναφορικά με το πότε πρέπει να ξεκινήσει ένα «κόψιμο» ή τη προσπάθεια για σκριν.. Ο Τίμα χρειαζόταν πολύ ένα τέτοιο ματς όπως αυτό της Παρασκευής όμως θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ παραπάνω στη καθημερινότητα της ομάδας για να μπορέσει να πιάσει τα απαιτούμενα standards του Μπλατ.

Ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά καλός τακτικά στο πρώτο ημίχρονο, έλεγξε τον ρυθμό με τη δύναμη του στο ριμπάουντ,  έμεινε μακριά από τη φθορά στα μετόπισθεν χρησιμοποιώντας έξυπνα το μήκος του ως σύνολο ενώ έφτανε στο καλάθι πιο μεθοδικά και με σωστό shot selection.

Life is just a game of inches..

Το δεύτερο εικοσάλεπτο νομίζω πως αποτελεί μια από τις πιο δυνατές στιγμές του πράσινου πάγκου στη θητεία του Τσάβι Πασκουάλ. Όχι γιατί γίναμε μάρτυρες μιας καινοτομίας σε τακτικό επίπεδο αλλά για τον τρόπο με τον οποίον οι πράσινοι επέβαλλαν τα θέλω τους στο πεδίο μάχης αλλάζοντας πλήρως τα δεδομένα και τις διαμορφωμένες ισορροπίες.

Ο Παναθηναϊκός  του Τσάβι Πασκουάλ συχνά στο παρελθόν , όταν βρίσκεται στριμωγμένος στα σχοινιά σε μια αναμέτρηση η οποία προφανώς δεν εξελίσσεται καλά, έχει ενεργοποιήσει αυτό το πολύ πιεστικό man to man αμυνόμενος στο όριο του deny σε απόσταση μιας πάσας από τη μπάλα, το οποίο νομίζω είναι πλέον συνδεδεμένο άμεσα με τη δύναμη του ενστίκτου της επιβίωσης για το «τριφύλλι».  Πέρυσι ήταν το trapping man to man (παγίδα με τον Σίνγκλετον ψηλά, από την αδύνατη πλευρά) το οποίο είχαμε παρομοιάσει με το “Ηavoc” του Shaka Smart (Texas Longhorns) μετά το ματς με τη Ζάλγκιρις. Φέτος, το staff των πρασίνων ανέβασε τον Θανάση Αντετοκούνμπο στο «κεφάλι» της άμυνας απέναντι στον Βασίλη Σπανούλη με τον διεθνή φόργουορντ να βάζει φωτιά στο παρκέ με το επίπεδο ενέργειας και μαχητικότητας που έφερε μαζί του στη πεντάδα του Τσάβι Πασκουάλ. Με το δίδυμο των Καλάθη-Αντετοκούνμπο να αμύνεται στο backcourt (και παγίδες στο low post) οι γηπεδούχοι άλλαξαν τελείως τις ισορροπίες κερδίζοντας συνεχώς εκατοστά στο παρκέ.  Ο αντίπαλος αδυνατεί να αναπτύξει άμεσα και σωστά αυτά τα “fast breaks μισού γηπέδου” που προκύπτουν όταν η μπάλα βγαίνει από το ντουμπλάρισμα και πρέπει να επιτεθείς άμεσα με παίχτη παραπάνω.

Τα defensive stops που δίνουν οι πράσινοι παράγουν ανοιχτό γήπεδο και ενθουσιασμό ενώ σημαντικό ρόλο παίζει η ικανότητα του Καλάθη να εισάγει τη μπάλα στη καρδιά της ρακέτας του αντιπάλου σε καταστάσεις  transition επίθεσης, σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο . Ο Θανάσης δούλεψε πολύ για να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη και να πάρει κάθε ικμάδα των δυνάμεων από μέσα του ενώ το κυνήγι του Καλάθη μακριά από τη μπάλα έσφιξε τον κλοιό, αποκαλύπτοντας, σε δημόσια θέα πλέον ένα βασικό πρόβλημα των ερυθρολεύκων..

Το ρηχό backcourt επηρέασε τη ποιότητα του διαβάσματος στην ερυθρόλευκη επίθεση

O Oλυμπιακός είχε σημαντικό πρόβλημα ανάπτυξης από τη στιγμή που η μπάλα έφευγε από τα χέρια του Σπανούλη.  Χωρίς επαρκές playmaking στα φτερά, οι ερυθρόλευκοι δυσκολεύτηκαν να διαβάσουν την αντίπαλη άμυνα , να εισάγουν τη μπάλα στο ποστ ή να αποφασίσουν άμεσα όταν η μπάλα έβγαινε από αυτό στη περίμετρο, κυρίως να αναπτυχθούν σωστά κρατώντας ζωντανή τη ροή στη προσπάθεια τους να παράγουν μετακινώντας την αντίπαλη άμυνα.

Ήταν μάλιστα προφανές ότι οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν την υπομονή για να δημιουργήσουν τη συνθήκη και κυρίως να χτυπήσουν σε close out επίθεση, καταφεύγοντας στην εύκολη λύση του περιφερειακού σουτ (μετά τη παγίδα στο low post απέναντι στον Πρίντεζη είχαν πολλές ευκαιρίες τις οποίες όμως ποτέ δεν έψαξαν πραγματικά σε βάθος). Επίσης είναι απορίας άξιο το ότι δεν έβαλαν καθόλου τη μπάλα στο ποστ με τον Παπανικολάου απέναντι στον Λοτζέσκι, σημαδεύοντας έναν από τους πυλώνες της πράσινης επίθεσης.  Στο σημείο δε όπου  οι γηπεδούχοι ανέβασαν τη πίεση και την ένταση τους στα μετόπισθεν έχοντας δημιουργήσει ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας με το κοινό, ο κόουτς Μπλατ αναγκάζεται να παίξει με δύο γκαρντ (προβαίνοντας σε αμυντική παραχώρηση ουσιαστικά). Απέναντι στην αμυντική επιλογή «αλλαγών» του Παναθηναϊκού,  οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν τον περιφερειακό με έφεση στο 1on1 παιχνίδι  για να χτυπήσουν την άμυνα κατά τη μετακίνηση (triple switch στις καταστάσεις που εμπλεκόταν ο Λοτζέσκι). Ναι ίσως ο Μάντζαρης να μπορούσε να παίξει λίγο περισσότερο (με βάση την εικόνα της ομάδας) όπως είπε και ο κόουτς. Πολύ λίγο ..περισσότερο οφείλω να συμπληρώσω. Ο Ολυμπιακός ήθελε διαφορετικό γκαρντ τη Παρασκευή το βράδυ όπου είχε την ατυχία να στερηθεί και τον Στρέλνιεκς. Κάποιον με δυνατά πόδια που να μπορεί να ελέγξει τη μπάλα στην άμυνα και να παίξει 1on1 στην επίθεση όντας σχετικά efficient στο κομμάτι της απόφασης.

Ο Williams-Goss ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση (έπεται ο Βεζένκοφ ο οποίος για δε μετέφερε αυτή τη φορά στο παρκέ την αποφασιστικότητα και το aggressiveness, ειδικά στη close out επίθεση, που τον διέκρινε σε πολλά φετινά ματς) αναφορικά με τους παίχτες που υστέρησαν σε συνάρτηση με τις προσδοκίες και τις ανάγκες της ομάδας. Χλιαρός, χωρίς πίστη, έχασε πλήρως τη μάχη του έτερου σημείου αναφοράς του backcourt από τον Λεκαβίτσιους σε άμυνα και επίθεση. Μένει να δούμε πως θα χρησιμοποιήσει ο 24χρονος Αμερικανός τη συγκεκριμένη βραδιά στο άμεσο μέλλον. Μπορεί να τη σημειώσει στο μυαλό του δημιουργώντας συνεχώς κίνητρα μέχρι τη προσωπική, εσωτερική του εξιλέωση (δείγμα ισχυρού χαρακτήρα και αθλητικού εγωισμού)..;

Κάποιος άλλος σίγουρα θα το έκανε..

 

 

 

Ο Παναθηναϊκός σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού προσπαθεί να δημιουργήσει το καλύτερο δυνατό πεδίο δράσης στον άξονα για τους PGs του, υπογραμμίζοντας τα συγκεκριμένα πλεονεκτήματα τους στο εκτελεστικό κυρίως κομμάτι. Οι γηπεδούχοι στόχευσαν στην αδυναμία των περιφερειακών του Ολυμπιακού να διαχειριστούν τα «τυφλά» Flat screens και να κάνουν recover μετά από τέτοιες καταστάσεις. Ο main ball handler Σπανούλης, αναμείχθηκε αμυνόμενος (είτε επάνω είτε μακριά από τη μπάλα) σε πολλά screens τα οποία τον εξώθησαν να δουλέψει σπαταλώντας πολύ ενέργεια. Χαρακτηριστικά, όταν μαρκάρει τον Λοτζέσκι οι πράσινοι ενεργοποιούν weak side pindown και αμέσως μετά Step up-PnR στη πλευρά για να τον ταλαιπωρήσουν και να τον βγάλουν εκτός ισορροπίας. Με τον Καλάθη στο πρώτο ημίχρονο, ο Τσάβι Πασκουάλ (αντί για Twist) «σπάει» (σε χρόνους και σε φύση της δράσης) ένα Stagger διαδοχικά σε ένα Side screen και ένα Flat screen (o ψηλός που το εκτελούσε ρόλαρε στο καλάθι) ώστε να μπει ο διεθνής γκαρντ στον άξονα της αντίπαλης άμυνας.

Η τακτική αυτή στην επιμονή για εκκαθάριση του άξονα απογειώθηκε με τη παρουσία του Λούκας Λεκαβίτσιους στο παρκέ.  Όλες  οι δράσεις που «έτρεξαν» οι πράσινοι για τον Λιθουανό του έδιναν εκτελεστική ταυτότητα και δη απέναντι σε Step back αντιμετώπιση όπου ο Λεκαβίτσιους έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι νιώθει άνετα. Ο Παναθηναϊκός ενεργοποιεί για αυτόν:

-Stagger screen από 1-4 Low Stack (από τις δυνατές του καταστάσεις στη Ζάλγκιρις)

-Ram to Spain PnR (Παππάς-Λάσμε στη συμμετοχή)

-Dribble Hand Off ανάπτυξη (για να βρει τον Σπανούλη στα πλάγια βήματα)

-Big to Big Screen στη Horns (οι πράσινοι το δούλεψαν εξαιρετικά)

-Ζipper και Zipper Fist το οποίο αποτέλεσε τη βάση της επίθεσης στη τελική ευθεία του ματς. Από πέρυσι η σελίδα έχει τοποθετηθεί σχετικά με την ανάγκη να παίξει ο Λιθουανός μαζί με τον Καλάθη στο ίδιο σχήμα (μετά τη  Μάλαγα πιστέψαμε ότι θα καθιερωθεί, δεν έγινε ποτέ όμως). Τέτοιας φύσεως plays μας κατεύθυναν αυτό το καλοκαίρι στην επιλογή του μοντέλου SG/PG που θα λειτουργούσε καλύτερα στο ρόστερ των πρασίνων.

(Στη συγκεκριμένη φάση η Zipper Fist Action υπαγορεύει στον Λεκαβίτσιους να πάει αριστερά όμως ο Γκιστ αλλάζει screening angle αποσκοπώντας να κερδίσει πιο εύκολα την αλλαγή με τον Γκος)

To θετικό για τους γηπεδούχους είναι ότι η ροή του ματς και το ίδιο το playbook του Πασκουάλ βοήθησε τον Λεκαβίτσιους να βρεθεί σε aggressive mode στο μεγαλύτερο ποσοστό του χρόνου του στο παρκέ. Θυμάστε πόσο είχαμε σταθεί σε αυτό, το καλοκαίρι  που πέρασε.. Ο Λιθουανός με τις συγκεκριμένες δεξιότητες και προδιαγραφές στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι δεν έχει άλλη επιλογή από το να είναι συνεχώς επιθετικός απέναντι στις άμυνες. Άλλωστε, έχουμε πει πως ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του είναι ότι αποτελεί παίχτη που μπορεί να βάλει το επόμενο σουτ (αυτό που ακολουθεί μια αποκαρδιωτική αστοχία, στιγμιαία ή σε συνέχεια στη βραδιά). Νομίζω πως η two-guard lineup κέρδισε λίγο έδαφος τη Παρασκευή στη σκέψη του κόουτς ο οποίος δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα θετικός στη χρησιμοποίηση της, καταφεύγοντας εκεί μόνο όταν τον οδηγούσε το ματς. Όταν βέβαια διαθέτεις έναν Scoring/Shooting-PG όπως ο Λιθουανός  συγκεκριμένα  πίσω από τον Καλάθη και σε ένα ρόστερ με τουλάχιστον αμφίβολη ικανότητα στη περιφερειακή εκτέλεση, οφείλεις, κατά τη ταπεινή μου άποψη, να ακουμπήσεις λίγο παραπάνω σε αυτά τα σχήματα. Ο Ολυμπιακός  (προσπάθησε να κρατήσει τον Λιθουανό στη δεξιά πλευρά του γηπέδου) πάντως άργησε να αλλάξει την προσέγγιση του στα μετόπισθεν απέναντι στον γκαρντ των πρασίνων, σε προσωπική και ομαδικό επίπεδο, και το πλήρωσε.

Πέραν του Λεκαβίτσιους,  του MVP της βραδιάς Θανάση Αντετοκούνμπο (άλλαξε τους συσχετισμούς στο παρκέ, μετακίνησε το πλεονέκτημα των ..εκατοστών χώρου στο γήπεδο, στα χέρια των πρασίνων) και του εξαιρετικού στην επανάληψη Νικ Καλάθη, οφείλουμε να σημειώσουμε τη κομβική παρουσία του Ματ Λοτζέσκι. Το Οff ball-παιχνίδι του Αμερικανού wing (είδαμε και Veer to Flare πέραν των κλασσικών δράσεων) κρατάει την άμυνα του Ολυμπιακού διαρκώς απασχολημένη και διατηρεί ένα αξιοπρεπές πλαίσιο χώρων για τους υπόλοιπους, ειδικά τις στιγμές που βρισκόταν στη weak side. Ο Λοτζέσκι μέχρι τώρα στην EL σουτάρει με 78.6% στα δίποντα (11/14 σε 4 ματς) συν 41.7% στα τρίποντα (παρά το 0/3 στο ντέρμπι) ενώ ο Λεκαβίτσιους «γράφει» 75% στα δίποντα (12/16) και 7.3 πόντους σε 13:29 τη βραδιά. Όχι άσχημα..

Ο Ολυμπιακός κατέφυγε σε δύο περιπτώσεις σε Match up ζώνη αλλά μάλλον ο κόουτς Μπλατ διέγνωσε ότι η ομάδα του δε νιώθει άνετα με αυτό, στις συγκεκριμένες στιγμές του ματς και γύρισε γρήγορα σε καθαρά προσωπική άμυνα. Στη πρώτη απόπειρα είδαμε μια 1-2-2 στην οποία οι 4 Off ball-αμυντικοί απαγορεύεται να βάλουν πλάτη στη μπάλα, ευρισκόμενοι πάντα σε Help position. Βασικός στόχος αυτής της άμυνας είναι το να αποτρέψει τον αντίπαλο να επιτεθεί από τον άξονα, στέλνοντας τη μπάλα στις πλευρές..

Στη δεύτερη ενεργοποίηση  είδαμε μια 2-1-2 Μatch up της οποία χαρακτηρίζεται από τον Follow the Cutter-κανόνα (ακολουθείς κάθε «κόψιμο). Στη προκειμένη περίπτωση η επικοινωνία/συνεργασία Σπανούλη-LeDay δεν ήταν η καλύτερη δυνατή και ο Παναθηναϊκός έφτασε σε ένα Side PnR με τους Καλάθη-Γκιστ.

 

 

 

 

Φυσικά θα πρέπει να σταθούμε από τη πλευρά των ερυθρολεύκων στη σπουδαία απόδοση του Γιώργου Πρίντεζη ο οποίος νίκησε κατά κράτος τους αντιπάλους του (26 πόντοι, 10/12 εντός παιδιά, 5/6 προσωπικές, 4 ριμπάουντ συν 3 τελικές), δείχνοντας τον λόγο που θα αποτελέσει τον μεγαλύτερο ίσως πονοκέφαλο για την άμυνα του Παναθηναϊκού στις συγκεκριμένες αναμετρήσεις, τη φετινή σεζόν..

Η σωστή ανάγνωση του ντέρμπι μπορεί να βοηθήσει  και τις δύο ομάδες

Αναμφισβήτητα. Τόσο ο νικητής Παναθηναϊκός όσο και ο ηττημένος Ολυμπιακός μπορούν εξίσου να βοηθηθούν από την εικόνα που παρήγαγε η πρώτη μεταξύ τους σύγκρουση στη σεζόν. Aρκεί να τη διαβάσουν σωστά. Μη ξεχνάμε ότι τα ματς αυτής της εβδομάδας είναι εξίσου σημαντικά και εμπεριέχουν ανάλογο βαθμό δυσκολίας εκατέρωθεν.

Ο ηττημένος Ολυμπιακός έπαιξε αρκετά καλό μπάσκετ για 20 λεπτά και συνολικά (παρά την εξέλιξη του ματς) έδειξε ότι μπορεί να ματσάρει καλά με τη φετινή version του «αιωνίου» του αντιπάλου. Ο Ντέηβιντ Μπλατ είδε τη ποιότητα των «αναγνώσεων» των παιχτών του στην επίθεση να πέφτει όταν ο αντίπαλος πίεσε στο όριο βασικά αναπτυξιακά γρανάζια. Σαφέστατα περιμένει και ποντάρει στο ότι η εμπειρία του συγκεκριμένου αγώνα θα αποτελέσει κομμάτι της αναπτυξιακής διαδικασίας των νέων παιχτών του. Ο φετινός Ολυμπιακός, με τη παρούσα δομή, δεν έχει τη πολυτέλεια  να μη δημιουργήσει «σταθερές» στα πρόσωπα μονάδων όπως ο Γκος (νευραλγικός ρόλος) ή ο Βεζένκοφ. Οι ερυθρόλευκοι πρέπει να αξιολογήσουν πάλι τη λειτουργία τους με τον Στρέλνιεκς εντός ομάδας και να δουν σταδιακά τι θα κάνουν με τον Τίμα (σχετικά με το πόσο μπορεί να τους βοηθήσει, το παιχνίδι του ΟΑΚΑ μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία για αυτόν). Το συναπάντημα με τη Φενέρμπαχτσε στο Φάληρο αποτελεί «μεγάλη ευκαιρία» για τον Ολυμπιακό στη παρούσα φάση. Μένει να τη χρησιμοποιήσει όπως πρέπει..

Ο νικητής Παναθηναϊκός έλαβε στο αίμα του μια τονωτική ένεση πίστης και αυτοπεποίθησης που θα δυναμώσει τα αντισώματα του ενόψει του δύσκολου χειμερινού προγράμματος που ακολουθεί, ανανεώνοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη του κόσμου για το φετινό πρότζεκτ. Το «τριφύλλι» έχει βάθος, αμυντικές αρετές αλλά και μια ασυνέχεια στον τρόπο που επιδιώκει βασικούς στόχους (transition παραγωγή χωρίς ριμπάουντ, επίθεση από τον άξονα χωρίς συνέπεια στη περιφερειακή εκτέλεση) στο παιχνίδι του. Είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να δουλεύει μια ομάδα (ειδικά μια τέτοια ομάδα) υπό αυτό το ψυχολογικό καθεστώς.. Οι πράσινοι οφείλουν να δουλέψουν στο κομμάτι του ριμπάουντ όπου χρειάζονται σημαντική βελτίωση. Είναι μια παράμετρος που μπορεί να βοηθήσει το «τριφύλλι» στο να αρχίσει να διαχειρίζεται καλύτερα τα εκτός έδρας ματς και παιδιά όπως οι Μήτογλου και Παπαπέτρου μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμα σε αυτή τη διαδικασία. Τα παιχνίδια που ακολουθούν απέναντι σε τρεις πολύ δυνατές στο ριμπάουντ ομάδες (Εφές-Μπασκόνια έξω, Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ) θα είναι ένα πολύ τεστ.  Στη πραγματικότητα, ο μήνας που ακολουθεί θα είναι ένας ορός αλήθειας για τον Παναθηναϊκό ο οποίος θα χρειαστεί «νέους ήρωες» μέσα από τη δεξαμενή των role players για να μπορέσει να μείνει όρθιος απέναντι στον «κόντρα άνεμο»  που έρχεται..

 

Υ.Γ: Η Παρτίζαν έκανε μια πολύ καλή επιλογή φέτος με τον Jock Landale (2.11-C-1995), “βουτώντας” στα σκοτεινά νερά των mid major-programs. Το Saint Mary έχει αναπτύξει έναν αόρατο, πολύ ισχυρό δεσμό με την Αυστραλία χρόνια τώρα,  με τον κόουτς Randy Bennet να φέρνει συνεχώς παιδιά από τη συγκεκριμένη χώρα για να στελεχώσει το πρόγραμμα του, “πατώντας” στο πέρασμα των Πάτι Μιλς και Ντελαβεντόβα από εκεί αλλά και στο international brand of basketball που πρεσβεύει αγωνιστικά. Ο Landale είναι ένα δυνατό παιδί με καλά χέρια, ικανότητα στο finishing και παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι, διακρίνεται στο κομμάτι του ριμπάουντ και (σημαντικό) είναι καλός πασέρ. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να τον δούμε να δουλεύει με τον Τρινκιέρι..

 

Υ.Γ1: Αυτό τώρα πώς σας φαίνεται..; Ο κόουτς Μπράουν είπε ότι “στο πρόσωπο του Μπάτλερ καθρεφτίζεται η Φιλαδέλφια” εκθειάζοντας το ανταγωνιστικό πνεύμα και τη σκληράδα του.

Με τον Μπάτλερ οι Sixers προσθέτουν έναν σπουδαίο two way-player ο οποίος μπορεί να αναπτύξει στην επίθεση τους τάσεις που είχαν περάσει ηθελημένα σε δεύτερη μοίρα μέχρι τώρα. Ο Μπάτλερ  φέρνει iso και PnR παιχνίδι, σε μια ομάδα η οποία έτρεχε τα λιγότερα isolations και Pick & Rolls μέχρι τώρα στη λίγκα γιατί απλά τα δυνατά της σημεία βρίσκονταν αλλού. Η μετατόπιση αυτή σε επίπεδο “συνηθειών” πρέπει να γίνει σωστά. Εκεί βρίσκεται το μεγάλο διακύβευμα..