AΠΟ-ΤΡΟΠΑΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑ..!
Μια ασυνήθιστα κυνική Γαλλία κατασπάραξε τους Λιθουανούς και ανέβηκε άξια στο Ευρωπαϊκό Έβερεστ μετά από πολλά χρόνια «παρόντος», δουλειάς και υπομονής στις διοργανώσεις της FIBA. To Ηoopfellas «κλείνει» το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας..
Ομολογώ ότι περίμενα μεγαλύτερη μάχη μέσα στο παρκέ και έναν πιο ανταγωνιστικό τελικό. Οι συνισταμένες έδειχναν κάτι τέτοιο.. Οι Γάλλοι έρχονταν από τη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας τους απέναντι στους Ισπανούς με τον Πάρκερ να αφήνει τα κόκαλα του στο παρκέ και αντιμετώπιζαν μια ομάδα που λίγες ημέρες πρίν (σε παιχνίδι σαφώς τελείως διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας) έδειξε ότι μπορεί να τους ματσάρει. Κάτι τέτοιο δε συνέβη.. Αντίθετα ολοκληρώθηκε μια ωραία αθλητική ιστορία, για μια γενιά παιδιών με δέσμευση απέναντι στο φίλο-συμπαίκτη και πάνω από όλα στην Εθνική τους ομάδα και μια ομοσπονδία η οποία υποστήριξε ένα πρόγραμμα και δικαιώθηκε. Μπράβο λοιπόν στους Γάλλους. Μη ξεχνάμε πόσες φορές έχουν πάει στη κόλαση.. Με υπομονή και επιμονή έφτασε και η δική τους στιγμή..
Λίγα πραγματάκια για το ματς..
-Τα πρώτα 16 λεπτά του αγώνα φαινομενικά ήταν πιο κοντά σε αυτό που περιμέναμε με τους δύο αντιπάλους να ανταλλάσσουν καλάθια και προβάδισμα στο σκορ. Ουσιαστικά όμως, μια ψύχραιμη ανάγνωση της κατάστασης φώναζε ότι οι πιθανότητες των Λιθουανών για τη συνέχεια δεν είναι μεγάλες.
Οι Γάλλοι είχαν από το πρώτο λεπτό καταστείλει οποιαδήποτε εναέρια κυκλοφορία των Λιθουανών, κυριαρχώντας σε οτιδήποτε γινόταν ψηλά και έχοντας καθαρό προβάδισμα στη μάχη του ριμπάουντ. Πολύ επιτυχημένα ο Κολέ εστίασε σε δύο κομμάτια τακτικής λοιπόν 1.) Παίρνουμε τα ριμπάουντς 2.) Προστατεύουμε το καλάθι μας δηλ. απαγορεύεται δια ροπάλου το lay up..
To σκόρ μέχρι τότε ήταν αποτέλεσμα των λαθών των Γάλλων και του εκπληκτικού performance του Λίνας Κλέιζα , ο οποίος σε αγρία κατάσταση θύμιζε ..Πέτζα, ειδικά στον τρόπο που στηνόταν στα 5.5μ. λαμβάνοντας τη μπάλα σε θέση πίβοτ. Ήταν βέβαια αφύσικο να συνεχίσει έτσι.. Γιατί εάν το έκανε οι Λιθουανοί θα έπρεπε να μετονομάσουν το εθνικό τους νόμισμα σε ..Λίνας, από λίτας.
Ο Κολέ δικαιολόγησε τα καλά λόγια που λένε οι Γάλλοι χρόνια για αυτόν. Γνωρίζει την ομάδα και ξέρει να «την πάει».. Παρουσίασε ένα σύνολο πολύ πιο έτοιμο (πνευματικά κυρίως) από τον αντίπαλο να παίξει ένα τέτοιο ματς. Συγκεντρωμένο και με θέληση, ανεπηρέαστο από τη μεγάλη βραδιά του ημιτελικού. Χτύπησε πολύ επιθετικά «πάνω» στον Κλέιζα πατώντας στο ποστ παιχνίδι και την περιφερειακή όραση του Ντιαό και ευτύχησε να δεί τους αθλητές του να «γράφουν» στο midrange και μακρινό παιχνίδι κάτι που αυτόματα σήμαινε ΧΩΡΟΥΣ για τη Γαλλία. Είναι εκπληκτικό το πώς η ομάδα του Κολέ σκότωσε τους Λιέτουβο, χτυπώντας συνεχώς στη καρδιά της ρακέτας με lay ups απέναντι σε μια ανήμπορη να αντιδράσει άμυνα. Ο τρόπος λοιπόν που σκόραραν οι δύο ομάδες στο ξεκίνημα έδινε (σε αντίθεση με τον πίνακα) σαφή προβάδισμα στους Γάλλους. Ο μόνος παίκτης του Καζλάουσκας που μπήκε στο «άβατο» κάποιες φορές και σκόραρε από μέσα ήταν ο Καλνιέτις (στις γνωστές του επελάσεις) χωρίς όμως να πονέσει ιδιαίτερα τους μετέπειτα πρωταθλητές (το πιστεύετε ότι ακόμα δε μου βγαίνει να τους αποκαλώ έτσι, μετά τα τόσα στραπάτσα..?)
Ο συνολικός βαθμός στην αξιολόγηση της Γαλλικής άμυνας είναι αρκετά υψηλός. Ειδικά από τη στιγμή που πάτησε παρκέ ο Πιετρούς, ανέβηκε σημαντικά το επίπεδο έντασης και ουσιαστικά κλείδωσε η επίθεση του αντιπάλου, με την ποικιλία επιλογών στα μετόπισθεν που δίνει το πολυεργαλείο από τη Γουαδελόπη (τρεξίματα, βοήθειες, αλλαγές με περιφερειακούς, μονή lockdown άμυνα δική του στο ποστ). Ο Καζλάουσκας είχε στοχεύσει σε καταστάσεις επιθετικού τρανζίσιον να βάλει τη μπάλα σε πρώτο χρόνο στο ποστ στον Μασιούλις, κρατώντας ψηλά τον Λαβρίνοβιτς, όμως και εκεί οι Λιθουανοί είχαν πρόβλημα καθώς ο Bull είχε συνεχώς στην πλάτη του τον Ζελαμπάλ και τη βοήθεια να καραδοκεί.
Το τελειωτικό –στα μάτια μου- χτύπημα του Κολέ, ήταν η φρεσκάδα που έφερε στο παρκέ το αναπληρωματικό (..) μπακόρτ των Ντε Κολό-Ντιότ, το οποίο με το μέγεθος, την ενέργεια και την αυτοπεποίθηση του μάτσαρε τα γκαρντς των Λιθουανών και έδωσε το σύνθημα για το σερί των Γάλλων στο τέλος του πρώτου μισού. Ήταν το διάστημα που η γαλλική άμυνα στραγγάλιζε ότι περνούσε από μπροστά με πεντάδα αυτό το μπακόρτ, τον εκπληκτικό (ειδικά στο εκτελεστικό κομμάτι) Μπατούμ και τους Πιετρούς-Πετρό στη φρόντκόρτ. Κακά τα ψέματα. Το ότι ο Κολέ έχει την ευκαιρία να βγάζει παίκτη της αξίας του Ντε Κολό από πίσω, δείχνει ξεκάθαρα την ποιότητα του ρόστερ του..
Ο Καζλάουσκας δοκίμασε να αλλάξει τον ρυθμό και το μομέντουμ του ματς με ζώνη (2-3) και ενίοτε ζον πρες. Μπααα… Πολύ έτοιμοι οι Γάλλοι για κάτι τέτοιο και φάνηκε από τη διαχείριση μιας τέτοιας κατάστασης. Στη ζώνη του Γιόνας, η ομάδα του Κολέ μετακινεί την άμυνα συνεχώς κυκλοφορόντας τη μπάλα (με cross screens και υπερφόρτωση) στοχεύοντας την κατάλληλη στιγμή και σε δεύτερο χρόνο να πασάρουν στον Ντιαό στη γραμμή του φάουλ ο οποίος ουσιαστικά ήταν το κέντρο αποφάσεων απέναντι σε αυτή την άμυνα επιλέγοντας δημιουργία ή τα πολύ δυναμικά τελειώματα που μας προσέφερε (μετά από 12-15’’ πέρα-δώθε, η Λιθουανική άμυνα έχανε συγκέντρωση/ένταση) τα οποία διέλυσαν τελικά αυτή την αμυντική τακτική του Καζλάουσκας.
Άξια λοιπόν πρωταθλητές οι Γάλλοι. Τους το χρωστούσε η ιστορία. Άλλωστε ο δρόμος τους είναι παράδειγμα. Ο δρόμος της υπομονής και επιμονής. Πίστη στον προπονητή και το σύνολο. Σας ξαναείπα, θυμηθείτε πόσες φορές είχαν πάει στη κόλαση.. Μπράβο τους λοιπόν. Δεν ήταν η καλύτερη ομάδα, αυτή ήταν οι Ισπανοί, νομίζω φάνηκε καθαρά και φέτος. Αλλά οι Γάλλοι αποδείχθηκαν οι πιο ικανοί/σκληροί ψυχολογικά να προχωρήσουν όταν ο δρόμος στένευε.. Και σε αυτά τα κύριοι, κατεργάζεται και δημιουργείται ο χαρακτήρας και το mentality του νικητή. Αξία –πέρα από κάθε τρόπαιο- ανεκτίμητη..
Υ.Γ: Γελούσαν οι Λιθουανοί με την είσοδο του Κλέιζα στη καλύτερη πεντάδα του τουρνουά.. Ε ναι, ήταν «κάπως» η απόφαση αυτή.. Ο Ντατόμε ή ο Μπιέλιτσα π.χ. έκαναν καλύτερα παιχνίδια και ας μην έφτασαν στον τελικό..
Υ.Γ1: Σας το έγραψα και λάιβ αλλά.. δε χόρταινα να έβλεπα την multiple offense του Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς απέναντι στους Ισπανούς. Με κάθε τρόπο..
Υ.Γ2: Τέλος ο Ντούντα από την εθνική ομάδα της Σερβίας αφού αρνήθηκε την πρόταση ανανέωσης που του έγινε. Η επιλογή του διαδόχου έχει μεγάλη βαρύτητα. Ο Τζόρτζεβιτς είναι πολύ γερό χαρτί για την ομοσπονδία η οποία δε θέλει να τον κάψει, ο Σάσα Ομπράντοβιτς μια επιλογή επίσης αλλά «παίζει» και η έκπληξη.. Ο Ιγκόρ Κοκόσκωβ, κόουτς των Γεωργιανών στη διοργάνωση που μόλις τελείωσε, με μακρά θητεία στο ΝΒΑ σαν ασσίσταντ. Παρακολουθούμε με τεράστιο ενδιαφέρον..
Υ.Γ3: Φυσικά θα ακολουθήσει πολύ σύντομα ανάρτηση και για το θέμα του δικού μας κόουτς. Κρατηθείτε να τα πούμε εκεί.. Έχει πολύ θέμα η κατάσταση..
Υ.Γ4: Άλλες σκέψεις μου για το Μουντομπάσκετ στο άρθρο που ανέβηκε στο basketblog.gr
http://www.basketblog.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=127789%3A2013-09-22-16-04-48&catid=243%3A2013-06-06-19-24-58&Itemid=254
