The Prestige
Τα τρία στάδια ενός “κόλπου”. The Pledge, the Turn, the Prestige. Από την σκηνή των ταχυδακτυλουργών του Λονδίνου του 19ου αιώνα, στη μπασκετική Ευρώπη του σήμερα. Το Hoopfellas ρίχνει τον προβολέα του σε αυτά που κρύβονται πίσω από τη βιτρίνα της εβδομάδας των διπλών παιχνιδιών για τους “αιωνίους”..
“Κάθε σπουδαίο (μαγικό) κόλπο εξελίσσεται τρία στάδια. Το πρώτο λέγεται ‘The Pledge’ (η υπόσχεση). Ο μάγος σου δείχνει κάτι απλό, καθημερινό. Μια τράπουλα, έναν άνθρωπο ή ένα πουλί. Σου δείχνει το αντικείμενο. Πιθανόν θα σου ζητήσει να το επιθεωρήσεις για να πεισθείς ότι είναι κάτι πραγματικό, αμετάβλητο, κανονικό. Φυσικά, δεν είναι.. Το δεύτερο μέρος λέγεται ‘The Turn’ (η στροφή, η ‘μεταμόρφωση’). O performer παίρνει αυτό το απλό αντικείμενο και το μετατρέπει σε κάτι ασυνήθιστο, εξαιρετικό. Πλέον ψάχνεις για το μυστικό. Αλλά δε θα το βρεις γιατί στη πραγματικότητα δε παρακολουθείς. Στη πραγματικότητα δε θέλεις να ξέρεις. Ενδόμυχα θέλεις να σε κοροϊδέψουν. Όμως ακόμα δεν χειροκροτείς. Γιατί το να εξαφανίσει κάποιος ένα αντικείμενο δεν αρκεί για αυτό. Πρέπει να το φέρει πίσω. Για αυτό και κάθε μαγικό κόλπο έχει και ένα τρίτο στάδιο, το δυσκολότερο. Αυτό είναι το στάδιο που αποκαλούμε ‘The Prestige’..”
Αυτός είναι ο εισαγωγικός διάλογος στο ομώνυμο φιλμ του Christopher Nolan το οποίο διηγείται τον ανταγωνισμό δύο σπουδαίων μάγων στο Λονδίνο, τέλη του 19ου αιώνα. Μπορείτε λοιπόν να κάνετε εύκολα τον παραλληλισμό με το δικό μας αντικείμενο και το στάδιο το οποίο βιώνουν οι ομάδες και εμείς ως θεατές σε αυτή τη χρονική περίοδο της σεζόν. Η πρώτη διπλή εβδομάδα της χρονιάς, η ήττα των πρασίνων στο Μόναχο και το διπλό της Αρμάνι στο Φάληρο, μας έδειξαν ότι διανύουμε το στάδιο της υπόσχεσης (The Pledge). Τόσο ο Ντέηβιντ Μπλατ όσο και ο Τσάβι Πασκουάλ καλούνται να πάρουν αυτά τα (με μια πρώτη ματιά) συμβατικά σύνολα και να τα μετατρέψουν σε κάτι εξαιρετικό, περνώντας στο στάδιο της “μετατροπής” (The Turn). Φυσικά το τρίτο κομμάτι, το πιο δύσκολο, αφορά το Prestige. Ο απόλυτος θρίαμβος και το χειροκρότημα είναι συνδεδεμένο μόνο με τη κατάκτηση τίτλων και της κορυφής..
Η γρήγορη επιβεβαίωση των ανησυχιών και η ανάγκη για λύση
Ο Παναθηναϊκός είναι (αναφορικά με το performance του) όπως τον περιμέναμε στο ξεκίνημα της σεζόν. Η εβδομάδα αυτή των διπλών παιχνιδιών έβαλε γρήγορα το πρόσωπο της ομάδας μπροστά στον καθρέφτη και αυτό νομίζω πως είναι ένα καλό γεγονός. Το «τριφύλλι» πλέον μπορεί να εργαστεί για να αναβαθμίσει συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού του βάζοντας στην άκρη τον μεγαλύτερο εχθρό της αλήθειας που λέγεται «πεποίθηση».
Πάμε να δούμε τις σημειώσεις μας για την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ από την εβδομάδα που πέρασε..
-Η ήττα στο Μόναχο σίγουρα προβλημάτισε όμως εκτιμώ ότι ακόμα περισσότερο το staff των πρασίνων προβληματίστηκε από την αδυναμία της ομάδας να επιβάλλει το παιχνίδι της απέναντι σε έναν αντίπαλο με σημαντικό έλλειμμα αθλητικότητας. Αυτό έγινε γιατί ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε πολύ να βρει «ισορροπία» ώστε να είναι σε θέση να οικοδομήσει την υπεροχή του επάνω σε καλά αγωνιστικά διαστήματα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο κόουτς Πασκουάλ ακούμπησε σε ένα καλό αμυντικό σχήμα στη τρίτη περίοδο (Παππάς-Αντετοκούνμπο-Μήτογλου στις ενδιάμεσες θέσεις) το οποίο χαμήλωσε τη παραγωγικότητα των Βαυαρών όμως δε μπορούσε να δώσει το κατάλληλο επιθετικό boost στην ομάδα ώστε αυτή να ξεφύγει στο σκορ. Όταν ο κόουτς διέγνωσε αυτή την αδυναμία και κατευθύνθηκε στο να βάλει scoring instincts στη πεντάδα του (Λάνγκφορντ-Τόμας), οι γηπεδούχοι πήραν το τιμόνι του ματς παίζοντας «επάνω» στους δύο Αμερικανούς σκόρερ των πρασίνων με το ντεμαράζ της ελληνικής ομάδας στο τέλος (Λάνγκφορντ) να μην είναι αρκετό. Η απουσία 3&D «συγκολλητικού» υλικού σίγουρα έχει εξέχουσα σημασία εδώ δεδομένου του ότι βοηθάει στην ανέρευση σχημάτων που θα φέρουν διαστήματα ισορροπημένου μπάσκετ σε άμυνα και επίθεση. Πιο αναλυτικά..
-Το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού αυτή τη στιγμή έγκειται στο επιθετικό κομμάτι. Ο κόσμος βλέπει φυσικά ότι η ομάδα σκοράρει 90-100 πόντους στα πρώτα τρία ματς της σεζόν όμως δε λαμβάνει υπόψιν του ότι οι πράσινοι αντιμετώπισαν σύνολα όχι ιδιαίτερα δυνατά στα μετόπισθεν (ειδικά τα Κανάρια και η limited αθλητικά Μπάγερν, η Μακάμπι αν και στο ΟΑΚΑ έκανε πολλά αμυντικά λάθη έχει πάει καλύτερα στη συνέχεια) με τη φύση των παιχνιδιών να τους υπαγορεύει παιχνίδι πολλών κατοχών (δεν είναι τυχαίο ότι το 76.8 του Παναθηναϊκού είναι το υψηλότερο pace στη λίγκα).
Στη πραγματικά η επιθετική αξιολόγηση των πρασίνων τους τοποθετεί λίγο πάνω από τη μέση της διοργάνωσης. Φυσικά η ρίζα του προβλήματος συνδέεται άμεσα με το τρίπτυχο Perimeter shooting-Playmaking-Spacing. Αναρωτηθήκατε ίσως γιατί ένας από τους πυλώνες του επιθετικού οικοδομήματος των πρασίνων τα τελευταία χρόνια, ο PnR συνδυασμός των Καλάθη-Γκιστ, βίωσε ένα μεγάλο διάστημα «απενεργοποίησης» αυτήν την εβδομάδα παρά τη προσπάθεια της ομάδας να τρέξει ως συνήθως τέτοιες καταστάσεις; Μετά από τρεις αγωνιστικές το «τριφύλλι» φιγουράρει στη τελευταία θέση αναφορικά με την αποτελεσματικότητα στη εκτέλεση από το τρίποντο με το φτωχό 26.9% (είναι προτελευταίος σε εκτελεσμένα σουτ). Αυτό, για μια ομάδα που στοχεύει να χτυπήσει τον αντίπαλο στη καρδιά του «ζωγραφιστού» (low post και PnR δράσεις), μην έχοντας μάλιστα το απαιτούμενο spot shooting (έχει σημασία ότι αναφερόμαστε σε σουτ θέσης) και τις εναλλακτικές πηγές δημιουργίας, δεν ακούγεται πολύ καλό.
«Mush» από τον Ράντονιτς
Στο Μόναχο ο Ράντονιτς αμύνθηκε έξυπνα και αρκετά λογικά. Οι δύο forwards του (Lucic, Barthel) που αμύνονταν συνήθως στη πίσω γραμμή άμυνας απέναντι στην ελληνική PnR επίθεση έκαναν πολύ καλή δουλειά. Ο φόργουορντ της strong side αποτελούσε κάθε φορά τον τρίτο παίχτη που υποστήριζε τη Show & recover αμυντική συνεργασία των Βαυαρών ψηλά, αποτρέποντας με τη ροπή του να «μαζεύει» στον άξονα (στα corner 3s ήταν οι Θανάσης και Μήτογλου) το drive του Καλάθη (ειδικά στο δυνατό χέρι) και ελέγχοντας το ρολάρισμα του Γκιστ/Λάσμε μέχρι το πλήρες recover του Μπούκερ. Η Μπάγερν χρησιμοποίησε επίσης αμυντική τακτική “Push” (αναγκάζοντας τον Καλάθη να μείνει μακριά από το σκριν) και κατά κόρον το γνωστό μας “Mush” απέναντι στους Παππά –Καλάθη και Λεκαβίτσιους στο οποίο ο Γιόβιτς τα πήγε περίφημα κολλώντας τη πλάτη του στον σκρίνερ με σκοπό να δώσει κατεύθυνση).
Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, ο σκοπός των Βαυαρών απέναντι στα Pick & Rolls των πρασίνων ήταν να εξωθήσουν τον ball handler στο να μείνει μακριά από τον σκρίνερ, παίζοντας κάθετα σε μια ρακέτα προετοιμασμένη να αμυνθεί στα drives. Ακόμα και όταν κατάφερναν να σταματήσουν τη ντρίμπλα του γκαρντ ανοιχτά στη πλευρά, δεν ενεργοποίησαν Deny σε απόσταση μιας πάσας για να εκμηδενίσουν τη πιθανότητα να δεχθούν «κόψιμο» στη πλάτη της συνεργασίας.
«Twist», η απάντηση του Τσάβι Πασκουάλ στο under των Βαυαρών για τον Καλάθη
Με το under της Μπάγερν (όταν δεν έπαιζε Mush) απέναντι στον Καλάθη να ελαχιστοποιεί τη παρουσία οποιουδήποτε πλεονεκτήματος μπορούσε να παράγει η πράσινη PnR συνεργασία, ο πάγκος των πρασίνων κατευθύνθηκε στο Twist. Πρόκειται για μια δράση η οποία ενεργοποιείται συχνά απέναντι σε τέτοιες άμυνες και ως στόχο έχει (με το rescreen) να αλλάξει τις «γωνίες» στη συνεργασία παράγοντας πλεονέκτημα για την επίθεση από τη στιγμή που το “U” δεν είναι εκεί.
Η ελληνική επίθεση χρησιμοποιούσε το πρώτο screen ως «δόλωμα» και έμπαινε στη κατάσταση που ήθελε με καλύτερες προϋποθέσεις με το δεύτερο screen. Κάποιες φορές αυτό δούλεψε, κάποιες όχι. Είναι σημαντικό όμως ότι είχαμε «παρέμβαση» και μάλιστα σωστή. Το πρόβλημα που δε μπορούσε να λυθεί ήταν οι «χώροι». Όσο ο Παναθηναϊκός δε τιμωρούσε την επιλογή της Μπάγερν να φορτώσει τον άξονα με κορμιά, η αποσυμφόρηση του ζωγραφιστού αποτελούσε όνειρο απατηλό. To “Τwist” με γαρνιτούρα Spain PnR (εξελίχθηκε μάλιστα όταν μπήκαν fake screen δράσεις όπως θα δείτε στο GIF) εκτέλεσαν οι πράσινοι και με τον Λεκαβίτσιους στο ματς με τη Γκραν Κανάρια.
Ο Παναθηναϊκός έχει ξαναπαίξει στο παρελθόν «Twist» στη Horns.
-Παρά την ανάγκη βελτίωσης ορισμένων συνεργασιών υπάρχει αισιοδοξία αναφορικά με το performance της ομάδας στο αμυντικό κομμάτι . Ο Παναθηναϊκός έχει όπως όλες οι ομάδες θέματα συγχρονισμού και επικοινωνίας να λύσει (τα back cuts από την αδύνατη πλευρά για παράδειγμα τον «σκότωσαν» στο Μόναχο) αυτή τη περίοδο όμως εκτιμώ ότι (επαναλαμβάνω, πάντα σε συνάρτηση με το χρονικό σημείο που διανύουμε στη σεζόν) η θέση τους και η προοπτική τους ανάμεσα στον ανταγωνισμό είναι καλή. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή είναι να μπορέσει η ομάδα να παράγει «επίθεση» μέσα από την επιθετική της άμυνα ώστε να ματσάρει τα limitations παρατηρούνται στην επίθεση μισού γηπέδου. Στο Μόναχο η Μπάγερν προσπάθησε με πολύ υπομονή πρωτίστως να δημιουργήσει και μετά να επιτεθεί σε καταστάσεις mismatch στο χαμηλό post πάντα με στόχο να ελέγξει τον ρυθμό και την ελληνική transition επίθεση. Στη προσπάθεια της αυτή έτρεξε Horns Screen μέσα από 1-4 Low, Diamond με τον Ντζέντοβιτς (επιδιώκοντας την «αλλαγή» και υποστηρίζοντας τη προσπάθεια εισαγωγικής πάσας στο ποστ με Flash κόψιμο του ψηλού στη γραμμή των προσωπικών) και Gaggle με τον Μπούκερ.
-Σε προσωπικό επίπεδο τώρα.. Ο Κιθ Λάνγκφορντ αποδίδει πολύ κοντά στα προσδοκώμενα standards με όλα τα συν και τα πλην που έχει αυτή η ευθυγράμμιση της απόδοσης του με την αρχική πρόγνωση σχετικά με τις ικανότητες του και στις δύο πλευρές του παρκέ. Μάλιστα θα πρέπει να δοθεί σε αυτόν και στο staff extra credit αναφορικά με το ότι η επίθεση έχει μειώσει Τον όγκο των isolations και τη κατάχρηση ντρίμπλας στη προσπάθεια της να κεφαλαιοποιήσει τη παρουσία του Αμερικανού. Οι δυνατότητες του Λάνγκφορντ στο επιθετικό κομμάτι δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε κάτι που μπορεί να κριθεί σήμερα. Πρόκειται για σκόρερ με γαλόνια ο οποίος μπορεί ακόμα να «γράψει» 20 πόντους απέναντι σε οποιαδήποτε γνωστή ή άγνωστη άμυνα εάν βρεθεί για 25-30 λεπτά στο παρκέ. Η άρτια τεχνική του κατάρτιση δικαιολογημένα έχει κερδίσει τον θαυμασμό ενός κοινού που μπορεί να έχει απολαύσει διαχρονικά αρκετούς καλύτερους παίχτες με τη φανέλα του Παναθηναϊκού αλλά λίγους με περισσότερα pure basketball skills στην επίθεση. Αυτό δεν υπήρξε ποτέ αντικείμενο αμφισβήτησης και είναι κάτι για το οποίο τοποθετηθήκαμε εξ αρχής. Το θέμα είναι εάν αυτό το individual skill set του Αμερικανού προάγει το συνολικό efficiency της πράσινης επίθεσης, με τον τρόπο που η ομάδα είναι δομημένη. Αυτό ήταν και το βασικό ερώτημα άλλωστε.. Το «τριφύλλι» έκανε limit down (χωρίς ουσιαστικά τον Ματ Λοτζέσκι) στην αποτελεσματικότητα της περιφερειακής εκτέλεσης αυτή την εβδομάδα απέναντι σε δύο άμυνες που δύσκολα (ειδικά η ισπανική) θα πλασαριστούν ψηλά στη συγκεκριμένη αξιολόγηση.
Το πλαίσιο χώρων στην επίθεση έχει επηρεάσει την αποτελεσματικότητα του Καλάθη ο οποίος στα τρία πρώτα ματς μετράει 8/25 δίποντα (32%) και 1/8 τρίποντα (12.5%). Μιλάμε για τον ακρογωνιαίο λίθο, τον κυρίως δημιουργό της ομάδας και τον παίχτη που έχει το γενικό πρόσταγμα στο κομμάτι της απόφασης, όχι οποιονδήποτε. Ο Παππάς κάνει μεγάλη προσπάθεια στα μετόπισθεν και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο χρόνος συμμετοχής του είναι ανάλογος με αυτόν του Αμερικανού. Σε αυτά τα δύο τελευταία ματς ανταποκρίθηκε αρκετά θετικά και ο Λούκας Λεκαβίτσιους (αξίζει μερικά drag screens για εκτέλεση στο transition). Παραμένει «επιθετικός» απέναντι στην άμυνα τόσο θα ισχυροποιεί τη παρουσία του στο rotation του κόουτς Πασκουάλ. Και φυσικά, Μήτογλου.. Θα επαναλάβω ότι είναι ο καλύτερος ριμπάουντερ που διαθέτει αυτή η ομάδα. Ακόμα πιστεύω ότι θα μπορούσε να αλλάξει κάποια πράγματα παίρνοντας χρόνο αντί του Γκάμπριελ στη περυσινή σειρά με τη Ρεάλ..
Οι πράσινοι περιμένουν τη Παρασκευή, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, τη Ζάλγκιρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στο ΟΑΚΑ. Κάτι μου λέει ότι πάμε για μεγάλο ματς.
Κάτι μου θυμίζει..
“Θα πω κάτι που είπα και στους παίκτες.
Τα πράγματα δεν είναι τόσο ωραία και τόσο άσχημα όσο φαίνονται”.. (David Blatt)
Κάτι μου θυμίζει αυτό.. Και είναι η πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός έκανε και πάλι «βουτιά» στην απόδοση του στο δεύτερο ματς της εβδομάδας, αυτό δηλαδή που ακολούθησε ενός εκτός έδρας θριάμβου απέναντι σε υψηλού επιπέδου ανταγωνισμό. Οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν (πλην ενός συγκεκριμένου διαστήματος στη τέταρτη περίοδο) πολύ καλό μπάσκετ στη Βιτόρια προτάσσοντας δύναμη στη δύναμη και ταχύτητα στη ταχύτητα των Βάσκων. Ομολογώ μεν ότι περίμενα –όπως είπαμε στο αντίστοιχο preview μας στο Stoiximan.blog- μια πολύ δύσκολη, κλειστή αναμέτρηση με την Αρμάνι τη Παρασκευή (οριακή νίκη των ερυθρολεύκων με επιστροφή ή ήττα) αλλά όχι τη κατάρρευση σε πνευματικό επίπεδο η οποία μεταφράστηκε σε 25 πόντους της Αρμάνι από λάθη του αντιπάλου και συνολικά 18 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο.
-Σε μεγάλα κομμάτια της αναμέτρησης της Βιτόρια θαυμάσαμε την αρμονική εναλλαγή των βασικών δράσεων της επίθεσης στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ, στο παιχνίδι των ερυθρολεύκων (σκριν στη μπάλα, παιχνίδι μακριά από αυτή, dribble hand offs). Ο τρόπος που η επίθεση του Ολυμπιακού στη Βασκονία δημιουργούσε συνεχώς πλεονέκτημα με την απλότητα του «γρήγορου διαβάσματος» (η ταχύτητα στην απόφαση τοποθετεί αυτομάτως μια άμυνα σε μεγάλη πίεση και είναι ένας ιδανικός τρόπος για να μάθεις τα όρια της και το βάθος στο οποίο έχει δουλέψει) δάμασε την επιθετικότητα των γηπεδούχων.
Τη Παρασκευή, οι απριορικές αρχές της επίθεσης του Μπλατ δεν ήταν εκεί και η «λάθος προσέγγιση» (όπως δήλωσε ο κόουτς στοχεύοντας τον εαυτό του πρωτίστως) στο αμυντικό κομμάτι οδήγησε σε μια εικόνα σκαιής αναζήτησης μιας αυτοεπιβεβαίωσης σχετικά με το πλάνο, η οποία δε θα ερχόταν ποτέ. Τις βραδιές που η τακτική ετοιμότητα και η αποτελεσματικότητα στην εκτέλεση δεν πιάνουν συγκεκριμένα, υψηλά standards, οφείλεις να ψάχνεις τον εναλλακτικό δρόμο σε αυτά που «γεννάει» η ένταση, τα οποία μπορούν να σε σπρώξουν στη νίκη αλλάζοντας τα ήδη διαμορφωμένα δεδομένα.
-Η Step back/Fight Through αμυντική λογική των ερυθρολεύκων τους πλήρωσε στη Βιτόρια όμως πληρώθηκε οικτρά στο Φάληρο απέναντι στα ball screens της Αρμάνι. Στη συγκεκριμένη συνεργασία (χρησιμοποιείται αρκετά από τον Μπλατ διαχρονικά) μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια συνιστά η ένταση της επαφής στο σκριν του ψηλού επιτιθέμενου με τον αμυνόμενο περιφερειακό δεδομένου του ότι καθορίζει τον χρόνο του ένας εναντίον δύο που θα έχει στη διάθεση της η επίθεση έως το recover του αμυνόμενου γκαρντ. Γίνεται κατανοητό ότι ο Ολυμπιακός έχει διαφορετικές «μετρήσεις» όταν ο περιφερειακός που αναμιγνύεται στη συγκεκριμένη κατάσταση λέγεται Παπανικολάου ή Τουπάν από τις περιπτώσεις που αυτός π.χ είναι ο Γκος.
Μια από τις πιο βασικές οδούς για να νικηθεί μια τέτοια αμυντική επιλογή στο PnR, επιβάλλει ενεργοποίηση «αλλαγής κατεύθυνσης» από τον ball handler ή Late Roll από τον επιτιθέμενο ψηλό. Για να είμαστε πιο ακριβείς, όταν αυτή εκτελείται από έναν μακρύ αλλά έχοντα καλή αντίληψη και γρήγορη αντίδραση ψηλό όπως ο Μιλουτίνοφ, ο γκαρντ οφείλει να μπορεί να εκτελέσει την αλλαγή κατεύθυνσης και να τελειώσει μετά από αυτή. Είναι πολύ σημαντικό ότι χρησιμοποιούμε εδώ και τα δύο ρήματα. Η Μπασκόνια δεν έχει αυτόν τον γκαρντ (μόνο ο Hilliard θα μπορούσε να το κάνει) και δεν ενεργοποίησε ποτέ Late Roll με τον ψηλό δοκιμάζοντας την πολύ καλή ελληνική άμυνα με «αλλαγή» των χρόνων στη συνεργασία. Πολλές φορές μάλιστα δε χρησιμοποιούσε καν το κλειδί της επαφής που ορίζει το σκριν, για χτίσει καλύτερους χρόνους στη δική της συνεργασία.
Η Αρμάνι αντίθετα έχει δύο τέτοιους περιφερειακούς οι οποίοι μπορούν να βγάλουν εκτός ισορροπίας τον ψηλό με αλλαγή κατευθύνσεως και ακόμα και όταν αυτό δεν τον αφήσει τελείως εκτός μάχης, έχουν την ικανότητα (athleticism & finishing) να τελειώσουν απέναντι σε μήκος. Άσχετα με το πόσο «πόνεσαν» τους γηπεδούχους σκοράροντας σε αυτό το πλαίσιο επίθεσης, έβαλαν τεράστια πίεση στις αντιδράσεις των Μιλουτίνοφ-LeDay. Ομολογώ ότι στη τέταρτη περίοδο περίμενα σχήμα με Πρίντεζη-Βεζένκοφ στη γραμμή ψηλών (trapping όταν ο εξαιρετικός reader και passer Μίτσοβ δεν ήταν στο παρκέ, switch σε άλλη περίπτωση) αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που βρισκόταν στη σκέψη του κόουτς Μπλατ. Για μια ομάδα που εντρυφά σε μια καινούργια φιλοσοφία (και έχει μια νέα φωνή στον πάγκο) πάντως όπως ο Ολυμπιακός, πιστεύω θα είχε σημασία να μπορέσει να επιστρέψει στο ματς στη τέταρτη περίοδο ακόμα και εάν δεν ολοκλήρωνες αυτό της το come back.
-Τακτικές Trapping δε θα είναι εύκολο να δουλέψουν απέναντι στο PnR του Ολυμπιακού φέτος με τον αρχηγό στο τιμόνι. Η Μπασκόνια προσπάθησε να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη μετατοπίζοντας το κέντρο απόφασης στην επίθεση του Ολυμπιακού όμως αυτό εκτιμώ ότι γενικά δε θα είναι μια πολύ καλή σκέψη. Οι ψηλοί των ερυθρολεύκων (Μιλουτίνοφ-Πρίντεζης) που λειτουργούν ως «σκαλοπάτι» στο High post έχουν τη δυνατότητα δημιουργήσουν αλλά και να βάλουν τη μπάλα στο παρκέ (άμεση επίθεση) «τρέχοντας» ένα από αυτά τα “fast breaks” μισού γηπέδου, δηλαδή καταστάσεις άμεσης επίθεσης με παίχτη παραπάνω.
« Τις βραδιές που τα κανόνια θα ηχούν όλα μαζί, το «μπαμ» θα είναι δυνατό. Ένα σύνολο με τέτοια συσσώρευση επιθετικού ταλέντου έχει καλές πιθανότητες να πάρει παιχνίδια μακριά από την έδρα του στα οποία θεωρητικά μπαίνει με το status του outsider»..
Η Αρμάνι λοιπόν βρέθηκε σε μια από «αυτές» τις βραδιές. Νομίζω έγινε άμεσα κατανοητό γιατί οι Μίτσοβ-Γκουντάιτις αποτελούν τους πιο efficient scorers των Ιταλών. Την ώρα που η επιθετικότητα του Τζέιμς κρατούσε την ελληνική άμυνα στα νύχια των ποδιών της, ο Νεμάνια Νέντοβιτς (και πάλι, μετά το ματς της Ποντγκόριτσα) ήταν αυτός που άνοιξε τη μπουκάλα του νίτρο για τους Λομβαρδούς στο δεύτερο μισό. Το εντυπωσιακό μάλιστα με τον Σέρβο γκαρντ (είμαι σίγουρος ότι όσοι τον γνωρίζουν καλά τον έχουν αποκωδικοποιήσει) είναι ότι μοιάζει να παίζει σπάνια σε full speed, την οποία ενεργοποιεί όταν αυτός μόνο κρίνει αναγκαίο. Το low mistake παιχνίδι-σήμα κατατεθέν του «Σίμο» διαχρονικά ήταν εκεί τη στιγμή που χωρίς τον Στρέλνιεκς οι γηπεδούχοι δεν είχαν καθαρό Off ball παιχνίδι για τον σουτέρ τους και διέθεταν λιγότερο «δηλητήριο» στην άδυνατη πλευρά αλλά και έναν scoring guard λιγότερο (σημαντικό στοιχείο στη φετινή ομάδα ο διπλός ρόλος του Λετονού, επάνω και μακριά από τη μπάλα, όπως αυτή είναι δομημένη).
«Μίλου»..
O Nίκολα Μιλουτίνοφ αποτελεί τον αποτελεσματικότερο παίχτη των ερυθρολεύκων στο ξεκίνημα της σεζόν. Είναι γεγονός και μάλιστα καθόλου τυχαίο. Ας κάνουμε ένα Flashback στο σχόλιο της σελίδα μας αυτό το καλοκαίρι , λίγο μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας των ερυθρολεύκων με τον Ντέηβιντ Μπλατ..
«Θεωρώ (και πάντα σε συνάρτηση με την επιθετική του φιλοσοφία) πως ο ίδιος ο Αμερικανός κόουτς τρίβει τα χέρια του με τη παρουσία του Μιλουτίνοφ στο ρόστερ της ομάδας. Και ο ίδιος ο Σέρβος εάν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος της ευκαιρίας πρέπει να κάνει «κωλοτούμπες» από τη χαρά του.. Η Princeton Offense (αναφέρομαι στα sets αυτής που χρησιμοποιεί ο κόουτς Μπλατ) απαιτούν τη παρουσία ενός «5» το οποίο θα μπορεί να διαβάσει και να πασάρει σωστά (συνήθως από το high post) εναλλασσόμενο σε ρόλους screener & passer (μη σας κάνει εντύπωση εάν δείτε και τον Πρίντεζη εκεί). Ο τρόπος επίσης που κάνει εισαγωγή ο κόουτς στη PnR επίθεση (ειδικά από τον άξονα) μπορεί να πολλαπλασιάσει τις ευκαιρίες για τον Σέρβο σέντερ και κυρίως τις φορές που αυτός θα πάρει τη μπάλα σε κίνηση ερχόμενος «φάτσα» με το καλάθι»..
Ο 24χρονος σέντερ έκανε μια εντυπωσιακή εμφάνιση στη Βιτόρια απέναντι σε μια από τις πιο δυνατές frontcourt της διοργάνωσης. Με την Αρμάνι ήταν ο πιο αποτελεσματικός παίχτης της ελληνικής ομάδας ενώ μη ξεχνάμε ότι στη Μόσχα ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι ερυθρόλευκοι «κλείδωσαν» το ζωγραφιστό τους εξωθώντας τη Χίμκι σε ένα προβλέψιμο , αυστηρά περιφερειακό επιθετικό παιχνίδι. Όταν οι ερυθρόλευκοι μάλιστα τρέξουν περισσότερα Princeton sets, πιθανόν ο νέος ρόλος του Σέρβου ως playmaker από το High post να αποτυπωθεί και στο στατιστικό κομμάτι. Ο Μιλουτίνοφ, όπως για παράδειγμα και ο Αγιόν της Ρεάλ, είναι agile ψηλός. Αυτό είναι ένα τεράστιο προσόν στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ όταν μιλάμε για seven footers με ικανότητα να αποτελέσουν σημαντικό παράγοντα στη καρδιά του ζωγραφιστού σε άμυνα και επίθεση. Καταλαβαίνετε νομίζω την αξία του να έχεις pure height σε ένα πακέτο ψηλού που μπορεί να μείνει από τη περίμετρο έως το καλάθι δίπλα σε παίχτες όπως ο Ουοναμέικερ, να πασάρει, να τρέξει το γήπεδο και να τελειώσει. Ο Μιλουτίνοφ έχει 15.7 πόντους με 19/27 δίποντα (70.4%), 10.0 ριμπάουντ (4.7 επιθετικά !!!!) αλλά και πολλές ευκαιρίες για να πάρει τη μπάλα ευρισκόμενος σε κίνηση προς το καλάθι (σημαντικό).
Ας δούμε το ωραίο βίντεο που έφτιαξε για την ανάρτηση μας ο Basket Head, σχετικά με τον Μιλουτίνοφ..
Ο Ντέηβιντ Μπλατ μάλιστα είχε αξιοποιήσει πρόσφατα έναν επίσης ταλαντούχο ψηλό με ανάλογη (ίσως και καλύτερη) ικανότητα από τον Σέρβο στο επιθετικό ριμπάουντ, σπουδαίο motor και δυνατότητα να αποτελέσει πόλο παραγωγής τόσο μέσα από PnR όσο από post up καταστάσεις. Ο 20χρονος τότε Άντε Ζίζιτς τελείωσε τη σεζόν στην Ευρωλίγκα με 64.9% στα δίποντα, 3.1 επιθετικά ριμπάουντ (6.7 σύνολο) και 9.0 πόντους, «γράφοντας» 12 πόντους με το τρομακτικό 19/24 δίποντα (79.2%) συν 6.3 ριμπάουντ στη σειρά playoffs με τη Ρεάλ..
Πλέον τη Πέμπτη στο Φάληρο έρχεται η αγαπημένη του κόουτς Μπλατ, Μακάμπι Τελ Αβίβ. Είναι το πρώτο ματς της φετινής διοργάνωσης που συνοδεύεται από τη ταμπέλα του «πρέπει». Ο Ολυμπιακός οφείλει να προστατέψει τη μαγική αύρα που έδωσαν στο νέο εγχείρημα τα δύο σπουδαία διπλά στο ξεκίνημα της σεζόν..
Υ.Γ: “Ginobili to Duncan to Parker” play, το οποίο έδωσε τελικά τη νίκη στους Σπερς μέσα στο L.A. Aπό τα καλύτερα που διάβασα..
“Στην Αυστραλία έχουν αράχνες στο σχήμα σκύλων. Λέτε να φοβηθεί ο Patti Mills ποτέ σε ένα παιχνίδι μπάσκετ..;”
Y.Γ1: Έχω ξεχάσει πλέον πόσα χρόνια και πόσες φορές έχω δει την ίδια κομπίνα (double back screen) να προσαρμόζεται σε νέους πρωταγωνιστές. Ναι, είναι αυτή που ευθυνόταν για τα signature dunks του Ρούντι στη Μπανταλόνα. Siva & Giedraitis στη πλάτη της ζώνης από τον κόουτς Ρενέσες..
Υ.Γ2: 26.3 πόντοι, 10.3 ριμπάουντ, 7.3 τελικές για το 3-0 των Νάγκετς.
Το ακούτε να έρχεται..;
