Αυτό που φαίνεσαι και αυτό που πραγματικά είσαι..

Το μπάσκετ της ισορροπίας του Ολυμπιακού που σκόρπισε τη Χίμκι. Η σημαντική νίκη του Παναθηναϊκού σε ένα κλειστό ματς απέναντι στη Μακάμπι. Το Hoopfellas κάνει πρεμιέρα στις αναλύσεις της φετινής σεζόν υπενθυμίζοντας έναν βασικό κανόνα. Τον Οκτώβρη στο μπάσκετ, τίποτα δεν είναι πραγματικά τόσο καλό ή τόσο κακό όσο φαίνεται..

 

«Ο καθένας βλέπει αυτό που φαίνεσαι. Λίγοι καταλαβαίνουν αυτό που πραγματικά είσαι»..

Νικολό Μακιαβέλι

 

 

 

Πρεμιέρα στη φετινή Ευρωλίγκα με σπουδαίες νίκες για τις ομάδες μας. Ο Ολυμπιακός εντυπωσίασε στη Μόσχα περνώντας «επάνω» από τη Χίμκι ενώ ο Παναθηναϊκός έδειξε χαρακτήρα καταβάλλοντας τη Μακάμπι σε ένα αρκετά ανταγωνιστικό παιχνίδι. Η Μπασκόνια πιστοποίησε τη ποιότητα της παίρνοντας σπουδαίο διπλό στο Κάουνας ενώ η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ  έκαναν μια μικρή επίδειξη συνοχής και αυτοματοποιημένου παιχνιδιού. Παίχτες και ομάδες τράβηξαν βλέμματα, άλλοι παρουσιάστηκαν χειρότεροι του αναμενόμενου. Μη ξεχνάτε όμως κάτι πολύ βασικό το οποίο νιώθω την ανάγκη να τονίσω και φέτος. Τον Οκτώβρη στο μπάσκετ, τίποτα δεν είναι πραγματικά τόσο καλό ή τόσο κακό όσο φαίνεται. O δρόμος για τη Βιτόρια είναι μακρύς..

 

H ανάγκη προσαρμογής στη μερική διαφοροποίηση

Δύσκολη νίκη για τον Παναθηναϊκό απέναντι σε μια πολύ ανταγωνιστική Μακάμπι η οποία έβαλε δύσκολα στην ελληνική ομάδα τεστάροντας της αμυντικές της αντοχές για την εποχή. Οι πράσινοι είχαν μερικά καλά διαστήματα αλλά και άλλα στα οποία δυσκολεύτηκαν να επιβάλλουν τον νόμο τους. Σαφέστατα υπάρχει εξήγηση. Πιο αναλυτικά..

 

-Ο Παναθηναϊκός διανύει μια περίοδο κατά την οποία προσπαθεί να χτίσει την άμυνα του. Έχει δρόμο ακόμα όπως φάνηκε στη πρεμιέρα απέναντι σε μια Μακάμπι η οποία έπαιξε έξυπνα στο επιθετικό κομμάτι όμως οι προδιαγραφές υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή ο κόουτς Πασκουάλ έχει ένα «έδαφος» να καλύψει το οποίο δημιουργήθηκε με την απώλεια του Σίνγκλετον, ενός  βασικού πυλώνα του περυσινού αμυντικού οικοδομήματος . Το πακέτο του Αμερικανού (μέγεθος, footwork στην άμυνα κοντά και μακριά από το καλάθι, χρήση των άνω άκρων στο έδαφος και ψηλά) δεν υπάρχει στο φετινό ρόστερ για αυτό και οι πράσινοι προσπαθούν να διαφοροποιήσουν την τακτική τους στα μετόπισθεν. Επίσης, η ανετοιμότητα του Παπαγιάννη δεν βοηθάει, για την ώρα,  τη συνύπαρξη (για σοβαρό χρονικό διάστημα) των Αντετοκουνμπο-Παπαπέτρου στη γραμμή των φόργουορντ (δεδομένου του ότι το «τριφύλλι» παίζει συνεχώς με ελαφρύ «5») ενώ η ταυτόχρονη παρουσία των Λάσμε-Γκιστ στη frontcourt συνεπάγεται τη στροφή της ομάδας σε ένα συγκεκριμένο μέρος του επιθετικού playbook και σε Formations που θα «μακιγιάρουν» την έλλειψη stretch ικανότητας από τη θέση «4».

Οι πράσινοι προσπαθούν (σωστά) να αυξήσουν τον όγκο των  triple switches με τα οποία θέλουν να ελέγξουν τις PnR καταστάσεις όμως η συγκεκριμένη αμυντική συνεργασία απαιτεί εργατοώρες τις οποίες φυσιολογικά για αυτήν την εποχή δεν έχει «γράψει» η ελληνική ομάδα. Συνολικά οι αμυντικές συνεργασίες των γηπεδούχων, ειδικά αυτές στις οποίες εμπλέκονταν οι καινούργιοι αθλητές, θέλουν αρκετή δουλειά. Παρατηρήθηκε ακόμα και σε καταστάσεις δύο εναντίον δύο όπου συμμετείχαν πρόσωπα του περυσινού κορμού. Η εκτέλεση αυτών των συνεργασιών είναι θέμα χρόνου, ρυθμού και επικοινωνίας, στοιχεία που χτίζονται με την επανάληψη. Αυτό σημειώνετε για να κατανοήσουμε π.χ το γιατί μια τέτοια συνεργασία που οι Καλάθης-Γκιστ εκτελούσαν σχεδόν άριστα πέρυσι την άνοιξη, δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική τον Σεπτέμβριο..

-Ο κόουτς Πασκουάλ ξεκίνησε τον Παπαπέτρου στο «κεφάλι» της άμυνας σε αυτή τη κατεύθυνση, θέλοντας να είναι δηλαδή πιο δυνατός στο βάθος των rotations. Όπως έχουμε πει στο παρελθόν και υπογραμμίσαμε στο preview) , ο διεθνής φόργουορντ δεν έχει το agility του Παπανικολάου και δεν χρησιμοποιεί το ίδιο καλά τα χέρια όντας λιγότερο ικανός στη περιφερειακή προσωπική άμυνα όταν και απαιτείται να χαμηλώσει. Ο κόουτς το γνωρίζει αυτό. Ανεβάζοντας τον Παπαπέτρου εκεί στόχευσε να υποστηρίξει τις καταστάσεις “switch”  και “triple switch” έχοντας τον δυναμικό φόργουορντ (ή κάποιον εκ των ψηλών του) μετά την αλλαγή στη πίσω γραμμή άμυνας και δη, στο κέντρο της ρακέτας. Ο Παναθηναϊκός (εκτός των καθαρών αλλαγών στις περιπτώσεις  που αναμειγνυόταν ο Καλάθης) χρησιμοποίησε επίσης  Show & recovers απέναντι στο PnR της επίθεσης του Σπάχια όταν ένιωσε τη μεθοδικότητα της Μακάμπι στο να βάλει τη μπάλα στο mismatch του χαμηλού post.

Οι Ισραηλινοί στόχευσαν κυρίως τον Τόμας (γιατί πολύ απλά γνώριζαν) «σέρνοντας» τον σκόπιμα σε θέση «help defense» στη δυνατή πλευρά ή τοποθετώντας ως τελευταίο παίχτη στο κέντρο της ρακέτας για να χτυπήσουν κάθετα. Όσο χρήσιμος μπορεί να φανεί ο aggressive χαρακτήρας του Αμερικανού σε επίπεδο perimeter shooting φέτος, τόσο προβληματική μπορεί να είναι και η αδρανής του συμπεριφορά στα μετόπισθεν. Ήταν ο «πράσινος» που αντιμετώπισε το μεγαλύτερο πρόβλημα επικοινωνίας αδυνατώντας σε πολλές περιπτώσεις να διαβάσει την αλλαγή ή το recover σε μια ομαδική άμυνα η οποία βέβαια αυτή τη περίοδο απέχει από το θεμιτό «stay connected» κανόνα. Φυσικά το πρόβλημα δεν ήταν ο Τόμας αλλά το επίπεδο συνεργασιών που ακόμα, όπως και στις περισσότερες -αν όχι όλες- ευρωπαϊκές ομάδες, οικοδομείται. Ο Παναθηναϊκός επέτρεψε τελικές προσπάθειες (στο μισό και το ανοιχτό γήπεδο)τις οποίες μέχρι τα τέλη Δεκέμβρη αναμένεται να έχει ελαχιστοποιήσει στην άμυνα του η οποία αυτή τη στιγμή πάσχει σε επίπεδο χρόνων στην εκτέλεση των  rotations (η Μακάμπι χτύπησε στο ζωγραφιστό σε περιπτώσεις που απαιτούσαν την ανάμειξη τρίτου παίχτη από την άμυνα). Επαναλαμβάνω, είναι κάτι φυσιολογικό για την εποχή. Είναι θετικό μάλιστα το ότι ο Παναθηναϊκός δεν ποντάρει ολοκληρωτικά στο total switching αλλά δουλεύει (έστω και εάν ακόμα δε βρίσκεται στο επιθυμητό επίπεδο) προς μια κατεύθυνση πολύ πιο ρεαλιστική και πιο κοντά στη βάση των προσόντων του διαθέσιμου υλικού.

 

Η κλάση του Ουίλμπεκιν

Η Μακάμπι έπαιξε έξυπνα στην επίθεση της έχοντας υπομονή. Η «φύση» του backcourt της (Ουίλμπεκιν-Ρολ) «έγραψε» στο παιχνίδι της. Ο Σπάχια έπρεπε να διαχειριστεί το short rotation στη θέση «1» που πήγαζε από την απουσία του Πάργκο και σωστά ανέβασε τον Kane ως «μεταφορέα» και ball distributor στον άσσο (έπαιζε συχνά ως τέτοιος και στο Βέλγιο και στη Nizhny) για να εξοικονομήσει ανάσες στον βασικό του PG, αφήνοντας έξυπνα το εναλλακτικό playmaking του Ρολ στο «2». Ο Αμερικανός γκαρντ του UCLA αποτέλεσε παίχτη-κλειδί για τη Μακάμπι και στις δύο πλευρές του παρκέ και ο efficient χαρακτήρας του σε επίπεδο αποφάσεων «έστειλε» τον Καλάθη στη φύλαξη του για να αναχαιτιστεί κυρίως η off-ball  δράση του.

Φυσικά τη παράσταση για τους Ισραηλινούς έκλεψε ο Σκότι Ουίλμπεκιν ο οποίος έδειξε δείγματα της κλάσης του. Τα «ακαδημαϊκά εφόδια» των Ντόνοβαν-Μπλατ που λέγαμε εάν θυμάστε.. Ο πρώην Gator ήταν εξαιρετικός και έβαλε δύσκολα στη πράσινα άμυνα με τη δραστηριότητα του κυρίως στον κεντρικό άξονα. Ναι , πάλι αυτός ο «άξονας».. Ο Παναθηναϊκός δυσκολεύτηκε πολύ να ελέγξει την έξτρα πάσα του Αμερικανού γκαρντ (ειδικά όταν αυτή γινόταν τη στιγμή που βρισκόταν στον αέρα) όταν αυτός έμπαινε στην killing zone της ελληνικής άμυνας και σηκωνόταν για να εκτελέσει.

 

 

Ο Ουίλμπεκιν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το φυσικό πακέτο και το positioning του Black ο οποίος βρισκόταν σε απόσταση μιας πάσας πάντα χαμηλά ενώ ενίοτε δούλευε υποδειγματικά στο έδαφος μακριά από τη μπάλα, ανοίγοντας διαδρόμους με τα screens του για τους περιφερειακούς. Ο Tarik Black είναι ένας πολύ καλός finisher  τον οποίον το αναγνωστικό κοινό του Hoopfellas γνωρίζει από την αναφορά μας σε μια συγκεκριμένη λίστα στις αρχές του 2016.

 

Πάμε να δούμε το σχετικό βίντεο που ετοίμασε το δικός μας παιδί, ο Basket Head, για τον Black..

Η Μακάμπι ακούμπησε στο συνδυασμό του με τον Ουίλμπεκιν όχι μόνο στο μισό γήπεδο αλλά και σε καταστάσεις transition όπου στα ματς προετοιμασίας όπως και στη πρεμιέρα της Ευρωλίγκας, οι δύο τους δουλεύουν Drag Screen καταστάσεις. Αυτού του τύπου οι δράσεις αποτελούν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο στο σύγχρονο μπάσκετ δεδομένου ότι το trailing screen ακριβώς μετά τη μεταφορά της μπάλας στο δεύτερο μισό, βρίσκει τους αμυνόμενους σε μια κατάσταση όπου ψάχνουν ακόμα τις θέσεις τους ενώ το ενστικτώδες «μάζεμα» της άμυνας στη κάθετη κίνηση του ball handler παράγει σχετικά εύκολα καλή περιφερειακή εκτέλεση.

Εκτός αυτού, ο Ουίλμπεκιν χτύπησε σαν «κόμπρα» μερικές λάθος τοποθετήσεις του Μήτογλου (έμεινε πίσω σε ball screen, κακή επικοινωνία) ενώ συνολικά ο Σπάχια, ως μέρος μια γενικότερης κατεύθυνσης για επίθεση στη καρδιά της ρακέτας, ενεργοποίησε και Flex δράσεις (επιτιθέμενος σε πρώτη φάση με το UCLA Cut του περιφερειακού) για να ακουμπήσει τη μπάλα στο side post με τους ψηλούς του. Η αποτελεσματικότητα του Ουίλμπεκιν (όταν κουράστηκε από τη σκυταλοδρομία του Πασκουάλ στο μαρκάρισμα του μειώθηκαν οι αντιστάσεις των φιλοξενουμένων) ώθησε το επιτελείο των πρασίνων μάλιστα να ενεργοποιήσει ένα “Diamond” trapping press  με στόχο να βγάλει τη μπάλα από τα χέρια του και να επιταχύνει το τέμπο του παιχνιδιού. Η Μακάμπι πάντως τελείωσε το ματς με 64.1% δίποντο και 44.4% τρίποντο αλλά και 18 λάθη. Αυτές οι έξτρα κατοχές έδωσαν το πάνω χέρι στην ελληνική ομάδα.

-Η Μακάμπι όπως είπαμε έπαιξε έξυπνα στην επίθεση όμως πολύ αποτελεσματικός ήταν και ο Παναθηναϊκός σε αυτό το κομμάτι. Ο βαθμός αξιολόγησης των πρασίνων εδώ είναι υψηλός.  62.9 σε όρους ΑST%, 12.4 TOV%, 22 τελικές για 11 λάθη. Θα μπορούσε να είναι μάλιστα ακόμα υψηλότερος εάν λειτουργούσε καλύτερα ένας από τους πυλώνες της επιθετικής τους παραγωγικότητας, η μετατροπή της άμυνας σε άμεση επίθεση. Το «σόου» του Νικ Καλάθη (σε μια βραδιά όπου εκτελεστικά ήταν άστοχος)  είναι ίσως η καλύτερη individual παράσταση (αν και ο τρόπος που ενεργεί αναμειγνύοντας τους συμπαίχτες του στην επίθεση κάνει τον όρο αδόκιμο) στην Ευρώπη. Τα passing skills και η οξυδέρκεια του Νικ βάζουν τη μηχανή του επιθετικού playbook του Τσάβι Πασκουάλ σε λειτουργία με το low mistake παιχνίδι να αποτελεί κλειδί στη μάχη των κατοχών και του ρυθμού.

Ο Παναθηναϊκός δε σούταρε πολύ καλά, όμως είχε κίνηση μακριά από τη μπάλα και μπόρεσε να βρει πρόσβαση στο ζωγραφιστό. Όπως έχουμε πει στη σελίδα μας, φέτος οι πράσινοι μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της επίθεσης τους έχοντας ως πρωταρχικό στόχο τη πλάτη της αντίπαλης άμυνας και το ζωγραφιστό, αποβάλλοντας τον χαρακτήρα της Heavy Shooting-Heavy PnR Offense. Η πρεμιέρα απέναντι στη Μακάμπι μας έδωσε αρκετές τέτοιες εικόνες προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι πράσινοι προσπάθησαν να τραβήξουν τα μεγάλα, δυνατά κορμιά των Ισραηλινών ψηλά με 1-4 High διάταξη (από τη φύση της δημιουργεί χώρους στη πίσω γραμμή). Δούλεψαν αρκετά το “Cross Underneath” με το χιαστί screen των Λοτζέσκι και Λάνγκφορντ (το ίδιο είδαμε και από την Κύμη εχθές απέναντι στον Ολυμπιακό) είτε από Box είτε από Α-Set Formation, βρίσκοντας διαφορετικούς τύπους εκτέλεσης (σουτ & lay ups) κάθε φορά. Προσπάθησαν να βάλουν τον Καλάθη στον άξονα με Spain PnR και (κυρίως) Horns dribble Hand off ψάχνοντας την ιδανική συνθήκη στις «αλλαγές» του αντιπάλου.

 

Ο Αντετοκούνμπο έδωσε μεγάλη ώθηση ενώ μου άρεσε ο τρόπος που χειρίστηκε τον εαυτό του σε αυτό το πλαίσιο ο Λάνγκφορντ (μεστός και χωρίς υπερβολές αν και την ώρα της κρίσης ο κόουτς εμπιστεύτηκε τον Παππά καθώς ο Αμερικανός ήταν μέρος του προβλήματος επικοινωνίας στα μετόπισθεν). Φυσικά το μεγαλύτερο boost για τους γηπεδούχους ήρθε από τη παρουσία του Ματ Λοτζέσκι ο οποίος έδωσε ένα σεμινάριο (20 πόντοι- 8/10 σουτ) σχετικά με το πώς λειτουργεί ένας efficient shooting scorer αξιοποιώντας τη σωστή κίνηση μακριά από τη μπάλα και διαβάζοντας σωστά την ευκαιρία κάθε στιγμή. Ο Αμερικανός wing είναι φανερό ότι πατάει καλά στο ξεκίνημα της σεζόν και αυτό είναι πολύ καλό νέο για το staff των πρασίνων δεδομένου του ότι όπως έχει στηθεί φέτος η ομάδα, καλώς ή κακώς, η παρουσία του είναι κομβική.  Αυτό το οποίο θα πρέπει να δουλέψει στο επιθετικό κομμάτι η ελληνική ομάδα (είμαι αναγκασμένος να το επαναλάβω) θα είναι η λειτουργία της σε επίπεδο ανάπτυξης όταν οι αντίπαλοι θα ντουμπλάρουν (πολύ πιο επιθετικά από ότι το έκανε η Μακάμπι) το χαμηλό ποστ. Δεν υπάρχουν πραγματικά καλοί πασέρ εκεί ούτε ο High post playmaker που θα λειτουργήσει ως γέφυρα μεταξύ strong και weak side. Οι πράσινοι στη πρεμιέρα τοποθέτησαν τον Καλάθη ψηλά στη δυνατή πλευρά ώστε να λαμβάνει αυτός τη μπάλα (και τη δύσκολη απόφαση, αυτή που θα δείξει τη κατεύθυνση εκτέλεσης) όταν αυτή βγαίνει από το double team όντας σχετικά κοντά στον πασέρ (για να μειωθεί ο βαθμός δυσκολίας της πάσας). Σύντομα μια καλή άμυνα θα το διαβάσει αρνούμενη αυτή τη πάσα και μεταφέροντας την ευθύνη (και μαζί τη μπάλα) αλλού υπό το πρίσμα μια σαφώς πιο δύσκολης μεταβίβασης μάλιστα. Είναι κάτι που πιστεύω πως θα μας προβληματίσει στη πορεία..

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια σημαντική νίκη στη πρεμιέρα σε ένα ματς που σε αντίθεση με τη γενικότερη αίσθηση, είχε υψηλό βαθμό δυσκολίας (ειδικά με τον τρόπο που εξελίχθηκε). Σιγά-σιγά αλλά σταθερά πλέον οι πράσινοι πρέπει να βελτιώσουν τις αμυντικές τους συνεργασίες και να μειώσουν τους χρόνους τους στα rotations. Ο χρόνος που θα παίζουν πραγματικά ποιοτική, υψηλού επιπέδου άμυνα πρέπει να αρχίσει να αυξάνεται. Αυτό το κομμάτι θα αποτελέσει τη βάση της ομάδας και φέτος. Για αυτό έχει χτιστεί. Το περυσινό αμυντικό αποτέλεσμα μάλιστα έχει δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες. Υπάρχουν οι προδιαγραφές όμως δε θα είναι τόσο εύκολο. Ο κόουτς Πασκουάλ θα χρειαστεί όλα του τα χαρτιά στο τραπέζι..

 

Το μπάσκετ της ισορροπίας

Ο Ολυμπιακός  έκανε θόρυβο στη πρεμιέρα παίζοντας ένα πολύ ισορροπημένο παιχνίδι με υψηλά standards απόδοσης και στις δύο πλευρές του γηπέδου, ενισχύοντας τον «φόβο» που είχε δημιουργηθεί στις τάξεις του ανταγωνισμού ανά την Ευρώπη όταν το καλοκαίρι ένας κόουτς-νικητής ένωσε τις δυνάμεις του με ένα κλαμπ το οποίο φέρει χρόνια κουλτούρα νικητή. Υπομονή. Όπως έχουμε υπογραμμίσει πριν το ξεκίνημα της φετινής προετοιμασίας, αυτός ο καινούργιος Ολυμπιακός του Ντέηβιντ Μπλατ, ειδικά στο πρώτο μισό της σεζόν, θα έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Βραδιές θριάμβου όπως αυτή στη Μόσχα όπου απεικονίστηκαν στο παρκέ πολλά από τα ευεργετήματα που φέρνει στο λιμάνι η αγωνιστική κατεύθυνση του «The Chemist» αλλά και βραδιές προβληματισμού όπου η ομάδα θα πέσει στο λούκι του underperforming. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις μάλιστα, η περιπέτεια των ερυθρολεύκων απέναντι στην (εξαιρετική)  Κύμη ήρθε να επιβεβαιώσει αυτήν την εκτίμηση.

 

Πάμε στην Arena Mytishchi όμως για να ξύσουμε την επιφάνεια αυτής της μεγάλης εμφάνισης των ερυθρολεύκων και να παραθέσουμε τα στοιχεία επάνω στα οποία οικοδομήθηκε η πρώτη μεγάλη βραδιά της ομάδας στη θητεία του κόουτς Μπλατ..

 

 

-Μπορεί η αρμονία στην επίθεση του Ολυμπιακού να συγκέντρωσε τους προβολείς της δημοσιότητας λόγω του συγκεκριμένου στυλ που χαρακτήριζε την ομάδα τα τελευταία χρόνια όμως οι «εκκαθαρίσεις» εντός του παρκέ πραγματοποιήθηκαν από το performance των φιλοξενουμένων στο αμυντικό κομμάτι. Αυτός ήταν ο παράγοντας που έγειρε τη πλάστιγγα με τους ερυθρόλευκους να εκτελούν άψογα το αμυντικό πλάνο του προπονητή τους. Μέσα από αυτό το κομμάτι ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε πλήρως σε τακτικό και φυσικό επίπεδο της Χίμκι.

Ο Ντέηβιντ Μπλατ κατευθύνθηκε σε μια συγκεκριμένη λογική και επάνω στη βάση αυτή οικοδόμησε το αμυντικό του πλάνο.

*Επέλεξε Step Back-Fight Through αμυνόμενος στα PnR του Σβεντ (ακόμα και όταν screener ήταν ο καλύτερος shooting ψηλός των γηπεδούχων, ο Gill) με τον Γάλλο να εκμεταλλεύεται το εξαιρετικό σωματικό του πακέτο για να μείνει έγκαιρα κολλημένος στη πλάτη του Ρώσου σούπερ-σκόρερ.

*Διαφοροποιήθηκε με Flash & Recover όταν στη συνεργασία εμπλέκονταν οι Goss και LeDay. Κοινή συνισταμένη; Η αποφυγή των «αλλαγών» και η ελαχιστοποίηση των πιθανών mismatches, επάνω στα οποία αρέσκεται να παίζει η Χίμκι.

*Όταν οι γηπεδούχοι «κέρδιζαν» την αλλαγή (πολλές φορές δε μπορείς να το αποφύγεις) η άμυνα των ερυθρολεύκων ενεργοποιούσε άμεσα παγίδα στον Σβεντ  βγάζοντας τη μπάλα από τα χέρια του και μετατοπίζοντας το κέντρο απόφασης στη τελική ευθεία της ρωσικής επίθεσης. Σε αυτή τη κατεύθυνση οι ερυθρόλευκοι χρησιμοποίησαν με άψογο τρόπο τη παρουσία μέτριων περιφερειακών σουτέρ στο αντίπαλο backcourt, δίπλα στον Σβεντ (Bost, Markovic). Τα αμυντικά rotations μετά τη παγίδα εκτελούνταν με στόχο να φέρουν τη μπάλα στα χέρια του αδύναμου περιφερειακά σουτέρ της Χίμκι καλύπτοντας τους παίχτες υψηλότερης επικινδυνότητας. Οι τρεις γκαρντ που έπαιξαν δίπλα στον Σβεντ  είχαν 0/7 τρίποντα ενώ συνολικά οι γηπεδούχοι, εάν εξαιρέσουμε τα 8/16 του «τσάρου», είχαν 3/18 beyond the arc..

Επάνω σε αυτή την αμυντική κατεύθυνση, ο κόουτς Μπλατ επέλεξε μονή άμυνα στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων. Αυτό εκτός των άλλων, δείχνει τη σιγουριά της ομάδας που ξέρει ότι υπερέχει σε φυσικό, αθλητικό επίπεδο. Και ο Ολυμπιακός αναμφισβήτητα είχε το πάνω  χέρι σε αυτό το κομμάτι, γεγονός που «έγραψε» στην εικόνα των προσωπικών μονομαχιών. Με τη «μονή» άμυνα (όχι double teams στο low post, η help side παίζει κοντά στους παίχτες της/απαγορεύεται το overhelping) οι ερυθρόλευκοι ουσιαστικά πέτυχαν τον βασικό  τους στόχο. «Έκοψαν» το ελεύθερο τρίποντο από τη πιο «3PT Shooting-based» ομάδα της διοργάνωσης προσδίδοντας στον Σβεντ ταυτότητα εκτελεστή και όχι δημιουργού παράλληλα. Ο Ρώσος γκαρντ φημίζεται για την ικανότητα του στην εκτέλεση όμως στη πραγματικότητα είναι ένας καταπληκτικός πασέρ (βλέπει και εκτελεί πάσες τις οποίες  ελάχιστοι παίχτες στην Ευρώπη μπορούν να παρουσιάσουν) και όταν αυτό του το χάρισμα βρίσκεται στο  «τραπέζι», η επίθεση της Χίμκι βρίσκεται στα καλύτερα της.

Ο τρόπος άμυνας στην εισαγωγική πάσα αντικατοπτρίζει τη διαφορά

Η πιο δυνατή εικόνα στο παρκέ κατά τη γνώμη μου, η οποία εξηγεί πειστικά τη διαφορά των ομάδων τη συγκεκριμένη βραδιά, αφορά τον τρόπο που αμύνθηκαν οι δύο αντίπαλοι στην εισαγωγική (στα χαμηλό ποστ) πάσα. Το χάσμα σε όρους ετοιμότητας, έντασης, ενέργειας είναι τεράστιο. Η πίσω γραμμή άμυνας των ερυθρολεύκων ήταν αδιαπέραστη και αυτό ουσιαστικά ξεκινούσε από το effort κάθε παίχτη τους που βρισκόταν εκεί , στην άμυνα εδάφους. Ο Ολυμπιακός φόρτωσε σταδιακά (πολύ έξυπνα) τον άξονα του παίζοντας flot στη help side (εκτός των περιπτώσεων που εκεί ήταν στημένοι οι Σβεντ-Κρόκερ) όταν αποκωδικοποίησε την αδυναμία των περισσότερων αντιπάλων να συνδεθούν με το καλάθι. Οι ψηλοί του Γιώργου Μπαρτζώκα λαμβάνουν τη μπάλα μακριά από τα καλά τους σημεία και με πολύ κόπο ενώ η κυριαρχία της ελληνικής ομάδας στο ριμπάουντ (απέναντι σε μια Χίμκι που όπως έχουμε πει λογικά θα έχει και πάλι πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι) ήταν καταλυτική. Παίχτες όπως Μιλουτίνοφ θα προβληματίσουν τους Ρώσους φέτος. Οι Mickey (ρούκι γαρ, θα παίξει καλύτερα σύντομα, δεν ανησυχώ όπως πιστεύω και ο κόουτς) και Thomas ήταν non factors. Η Χίμκι δεν έχει το παραμικρό σημείο αναφοράς στο «ζωγραφιστό». Δε μπορεί να ακουμπήσει σωστά τη μπάλα και γίνεται εύκολα αναγνώσιμη υιοθετώντας αυτόν τον καταστρεπτικό περιφερειακό χαρακτήρα αναφορικά με τη φύση των εκτελέσεων της.

Με τη σειρά της η γηπεδούχος ομάδα ήταν πολύ αδύνατη στο αμυντικό κομμάτι.  Η επικοινωνία των δύο γραμμών της δε λειτούργησε καθόλου. Ήταν τόσο παθητική στη πίσω γραμμή άμυνας και δη, στη προσπάθεια της να αμυνθεί στην εισαγωγική πάσα που ακόμα και όταν οι ερυθρόλευκοι «έτρεξαν» κατάσταση Princeton, πάγωσαν τη κίνηση του play σκόπιμα διαβάζοντας ότι με ένα απλό PnR μπορούσαν να βάλουν τη μπάλα στη πλάτη της αντίπαλης άμυνας και στον Μιλουτίνοφ. Η άμυνα της Χίμκι ήταν πολύ αργή στην ανάμειξη τρίτου παίχτη μετά από βοήθεια στο low post (oι πλάγιοι της παίρνουν πολύ χαμηλό βαθμό εδώ). Για μια ομάδα η οποία έχει σχεδιαστεί επάνω στη βάση της αθλητικής ικανότητας και ποντάρει στα γρήγορα πόδια και  την επιθετική άμυνα (για να καλύψει την έλλειψη μεγέθους/κιλών χαμηλά) ευελπιστώντας στην εκτέλεση rotations σε μικρούς χρόνους, η εικόνα αυτή σίγουρα προβλημάτισε. Είμαστε βέβαια ακόμα στην αρχή. Η Χίμκι θα βελτιωθεί γρήγορα και θα είναι ανταγωνιστική εστιάζοντας ακριβώς εκεί. Στο αμυντικό κομμάτι. Αυτό το πρώτο «χαστούκι» μπορεί να αποβεί ευεργετικό..

Η επίθεση που παράγει δημιουργία μέσω της κίνησης και όχι μέσω της ατομικής έμπνευσης

Ο Ολυμπιακός έχει μπει σε μια τελείως διαφορετική πλατφόρμα επίθεσης και το αποτέλεσμα στη πρεμιέρα ήταν εντυπωσιακό. Η εκτίμηση μου είναι ότι έπαιξε (και εδώ) μεγάλο ρόλο σε αυτό η υπεροχή της ελληνικής ομάδας στο φυσικό/αθλητικό κομμάτι, ειδικά όταν μιλάμε για ένα επιθετικό πλαίσιο που τροφοδοτείται από τη κίνηση μακριά από τη μπάλα. Ο τρόπος με τον οποίον οι ερυθρόλευκοι δημιουργούν ρήγμα είναι χαρακτηριστικός. Η ποικιλία στις δράσεις τους ήταν πολύ μεγάλη.

Είδαμε Gaggle και Gaggle Post (για τον Πρίντεζη), Shuffle (για τον ίδιο, με στόχο side post κατάσταση), Veer για τους Τίμα-Στρέλνιεκς (από 1-4 Low), Weave (αποβολή στατικότητας ψηλά, στόχευση για τη δημιουργία της καλύτερης δυνατής συνθήκης για εκτέλεση), μια παραλλαγή του Bulldog (Cross στο ψηλό και χαμηλό ποστ, Ηigh-Low των Μιλουτίνοφ-Πρίντεζη) , Wheel ( Σπανούλης ball handler, Πρίντεζης screener ψηλά, Μιλουτίνοφ low post screener), Floppy (για τον Στρέλνιεκς). Η ανάπτυξη ήταν άκρως ικανοποιητική ακόμα και στις περιπτώσεις που οι ερυθρόλευκοι δε σκόραραν. Υπήρχε ροή και η συνεχής κίνηση μιας multi-cutting/screening επίθεσης δοκίμασε και τελικά κατέλυσε τις μέτριες αμυντικές συνεργασίες των γηπεδούχων. Αυτό όπως έχουμε πει θα είναι και το κλειδί φέτος στο συγκεκριμένο κομμάτι. Κίνηση, αρχές, επιθετικότητα. Το High post ως σημείο αναφοράς στο δημιουργικό κομμάτι και ο passive χαρακτήρας που λανσάρουν παίχτες όπως οι Μιλουτίνοφ, Βεζένκοφ, Τίμα φαίνεται να λειτουργεί ευεργετικά.

 

Ο Μπλατ έπαιξε τον Σπανούλη αρκετά στο πόιντ, ως «μεταφορέα» (απέναντι στον Κρόκερ) για να αποφύγει ίσως τη πίεση που μπορεί να ασκήσει ο Bost στη μπάλα. Η τριάδα των LeDay-Πρίντεζη-Μιλουτίνοφ βρήκε εύκολο σκορ και ο Στρέλνιεκς ήταν ιδιαίτερα μεστός. Κορυφαίος του παρκέ όμως κατά τη προσωπική μου άποψη ήταν ο Αλεξάντερ Βεζένκοφ. Η αποφασιστικότητα και ο υψηλός βαθμός συγκέντρωσης «έγραφε» στις κινήσεις από τη πρώτη στιγμή που πάτησε στο παρκέ. Ο 23χρονος φόργουορντ έδωσε μεγάλη ώθηση παράγοντας με διαφορετικούς τρόπους (πρόσωπο και πλάτη, εκτέλεση σε close out), πασάροντας και αποτελώντας παράγοντα εντός της ρακέτας και δη στο κομμάτι του ριμπάουντ. Ο Βεζένκοφ είναι ένας πραγματικός μπασκετμπολίστας. Έχει αυτοματοποιημένη σκέψη και εκτέλεση και υψηλό επίπεδο αντίληψης. Το καλοκαίρι γράφαμε σχετικά..

“Στη πραγματικότητα ο Βεζένκοφ έχει το πακέτο δεξιοτήτων για να λειτουργήσει αποτελεσματικά στο καινούργιο επιθετικό περιβάλλον του Ολυμπιακού. Έχει αντίληψη και  υψηλό IQ, σωστά reads (μη ξεχνάτε μιλάμε για Read & React κάστα επίθεσης), σουτάρει από τη περίμετρο, πασάρει αποτελεσματικά και κυρίως μπορεί να απειλήσει από διάφορα σημεία του παρκέ, με διαφορετικό τρόπο. Θεωρώ ότι στη Βαρκελώνη δεν εκτιμήθηκε σωστά αυτό που έφερνε στο τραπέζι τη στιγμή που η πορεία του εκεί επηρεάστηκε σημαντικά από το πλαίσιο επίθεσης της ομάδας τα δύο τελευταία χρόνια μιας και μιλάμε για έναν efficient σκόρερ. Η πιστοποίηση ή όχι αυτού του χαρακτηρισμού θα είναι το κλειδί στη φετινή του σεζόν. Ο Ολυμπιακός δεν είχε παίχτη με τέτοιο προσωπικό οπλοστάσιο  τα τελευταία χρόνια πίσω από τον Πρίντεζη. Αυτό είναι μια πραγματικότητα μιας και οι αρετές του Βεζένκοφ μπορεί να «σηκώσουν» την ομάδα σε στείρες παραγωγικά βραδιές όπου το backcourt ίσως να μη πιάσει τα απαιτούμενα standards”..

Η παρουσία του στον Ολυμπιακό υπό τον Ντέηβιντ Μπλατ μπορεί να αποβεί καθοριστική δεδομένου του ότι αποτελεί ακριβώς το είδος του versatile παίχτη που ευδοκιμεί σε ανάλογα επιθετικά πλαίσια. Αυτή λοιπόν είναι μια καλή συνθήκη για τον φόργουορντ των ερυθρολεύκων και τα πρώτα δείγματα μοιάζουν ενθαρρυντικά.

 

Όπως καταλαβαίνετε, η λίγκα αυτή δε προσφέρει το περιθώριο για πανηγυρισμούς και ενθουσιασμό. Είπαμε ότι ο Ολυμπιακός για τους επόμενους μήνες θα βιώσει μια διαδικασία ζυμώσεων σε πνευματικό και κατ’επέκταση αγωνιστικό επίπεδο ώστε να μπορέσει, ιδανικά στο δεύτερο μισό της σεζόν, να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένες απαιτήσεις. Κάθε παιχνίδι είναι ένα μεγάλο τεστ συμπεριφοράς. Οι μεταπτώσεις θα είναι εκεί, μην έχετε αμφιβολία για αυτό. Μη ξεχνάτε ότι ο Μπλατ κάποτε οριοθέτησε ως αφετηρία για τη δημιουργία της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ευρώπης Ρωσίας, ένα ταπεινωτικό βράδυ στο Βέλγιο. Ακόμα και στις άσχημες βραδιές λοιπόν,  ένα τέτοιο καινούργιο σύνολο μπορεί να κάνει ένα βήμα μπροστά. Είναι απλά θέμα διαχείρισης αυτών που σου έρχονται..

 

 

Υ.Γ: Ο τρόπος που “αγρίεψε” αγωνιστικά η ΤΣΣΚΑ όταν στο παρκέ πάτησαν οι Χάινς και Χίγκινς είναι χαρακτηριστικός. Η Μπαρτσελόνα σταμάτησε να έχει τη δυνατότητα να ακουμπάει τη μπάλα στο ποστ, η άμυνα των γηπεδούχων παρήγαγε άμεση επίθεση και η συνολικά η “αρκούδα” έπαιξε σε άλλη ταχύτητα..

 

Υ.Γ1: Η έμφαση στη λεπτομέρεια που δίνει το staff της Κύμης παρατηρείται σε προπονητικά επιτελεία πραγματικά υψηλού επιπέδου. Συγχαρητήρια. Μόνο αυτό..